-ვაუ ამას არ ველოდი, რაც შემეძლო ირონიულად ვუთხარი და ჭიქას როგორც იქნა მოვკიდე ხელი
-ჩემთან ერთად მოდიხარ, სმკაცრე იგრძნობოდა მის ხმაში და ჩემკენ წამოვიდა, ამასობაში ჭიქა მაგიდაზე დავახეთქე და მისი ერთ-ერთი ნამსხვრევი ავირე და მის მიმართულებით დავიჭირე
-არ მომიახლოვდე! კბილებში გამოვცერი
-შენი ისტერიკების თავი არ მაქვს, კარგად იცი რომ მაინც წაგიყვან სულ რომ შენი თმით გათრევა მომიხდეს, ის ცისფერში გარდამავალი თვალები უელავდა
-ალექსანდრე სად არის? არ ვცხრებოდი
-კარგი რა გაეწყობა, ხელები დანებების ნიშნად ასწია, ღრმად ამოიხვნეშა და უკან მიბრინდა, სანამ გულში ვითომ ჩემს გამარჯვებას ვზეიმობდი ეს ვაჟბატონი შემობრუნდა, ერთი ხელით მკლავში მწვდა მეორე კი ფეხებთან მომიტანა და ზურგზე გადამიკიდა, მოულოდნელობისგან შევკივლე და ჭიქის ნამცხვრევი ინსტინქტურად სახეზე ჩამოვუსვი როგორც კ=მოვახერხე, სისხლი წამოუვიდა მაგრამ ნერვიც არ შეუტოკდა, არც ხელი მოუსვამს ჭრილობაზე, დერეფანში გამიყვანა და როგორც მივხვდი კარის მიმართულებით წამიყვანა. რა ბედის ირონიაა ასეთ მდგომარეობაში მეორედ ვარ უკვე, თითქოს მათი სათამაშო ვარ, მომბეზრდა უკვე აუტანელია ჩემთვის ასე ყოფნა
-ახლავე ძირს დამსვი შე ხისთავიანო! ყურიც რ შეუბერტყავს, უკვე ვიბერებოდი ბოღმისგან, ყელში მქონდა ბურთი გაჩხერილი და ყველას მოკვლა მინდოდა ვინც იმ წამს ჩემს უმწეობას გულხელდაკრეფილი უყურებდა. მხრებში ჩავაფრინდი და მოვქაჩე რომ როგორმე დავესვა
-ნუ ფართხალებ! ცივი ხმა ჰქონდა
-ყვალე მეზიზღებით! გამოვცერი კბილებში. გარეთ გასვლის ნაცვლად რომელიღაც ოთახში შემიყვანა, კედლები თეთრად იყო შეღებილი, კუთხეებში დეკორაციული ყვავილები ელაგა, შუაში შუშის მაგიდა რომელზეც ჟურნალები და გაზეთები ეწყო, იქვე დივან-კრესლო, რომელიც საკმაოდ ძვირადღირებული ჩანდა. დამსვა თუარა ამოვიოხრე და გასალანძღად მოვემზადე, მის სახეს რომ შევხედე პირი ღია დამრჩა გაოგნებისგან
-შენ....შენ.. ვერ ვაბამდი სიტყვებს თავს
-რა მე? გაოცებულმა შემომხედა მაგრამ ცივი მზერა მაინც იგრძნობოდა. მთელი გამბედაობა მოვიკრიბე, ხელები გადავიჯვარედინე და წარბაწევით ვუთხარი
-შენ ჩემნაირი ხარ! წუთითაც არ დაბნეულა
-რა სსულელეებს იძახი?
-შენი ჭრილობა შეხორცდა, რაც იმას ნიშნავს რომ ჩვეულებრივი ადამიანი არ ხარ. თუ გავითვალისწინებთ იმას რომ ვამპირები მაქციები და ასეთი იდიტური რაღაცეები არ არსებობენ, გამოდის რომ ჩემნაირი ხარ, ანუ სწრაფი რეგენერაციის უნარი გაქვს. ჩამოვურაკრაკე და მის პასუხს დაველოდე, ველურივით დამეტაკა ხელზე სადაც ჭრილობა მქოდნა, მეერ ფეხზეც დამხედა და როგორც კი დარწმუნდა იმაშ რომ ჭრილობის კვალიც კი აღარსად მქონდა, გაჩუმდა და ჩაფიქრებული იდგა რამდენიმე წუთი
-დამუნჯდი? მოთმინებადაკარგულმა ვკითხე
-მე და შენ ერთნაირები არ ვართ! კარგად ჩაიბეჭდე მაგ უტვინო თავში! თითი საფეთქლებთან დამადო და ისე მეუბნებოდა, შევატყე გაღიზიანდა და მის ნერვებზე თამაში დავიწყე რომ რამე დასცდენოდა
-კარგი რაა, დავალებაზე გამოგაგზავნეს ჩემს წასაყვანად და არ გითხრეს რომ მე ვიყავი? ავხარხარდი რაც მისთის უფრო და უფრო გამაღიზიანებელი ხდებოდა
-მოკეტე! შენ არაფერი გესმის.
-რა სასაცილოა ღმერთო არ მეგონა შენს უფროსებს ასე ბრმად თუ ენდობოდი, არ ვაპირებდი დანებებას. გაჩუმებული მისმენდა, მერე ფანჯარასთან მივიდა, ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და მომიბრუნდა
-მე უფროსები არ მყავს! შენს შესახებ ყველაფერი ვიცოდი, მაგრამ გირჩევ ალისიას შესახებ მეტი ინფორმაცია შეაგროვო, არამგონია შენი მშობლების სიკვდილი ალისიას გარდა ვინმეს აწყობდეს, ისევ ეს ირონიული ღიმილი, შემდეგ კი ფანჯარა გამოაღო და იქიდან გადახტა, ამ მოქმედებას ჩემი შეკივლება მოყვა და მაშინვე ვეცი იმ ადგილს საიდანაც წუთის წინ ის გადახტა მაგრამ ვერაფერი შევამჩნიე გარდა ქუჩაში მოფუსფუსე ხალხისა და მანქანებისა. გაოგნებული ვიყავი, ვიცოდი რომ ალისიას ნდობა არ შეიძლებოდა მაგრამ ჩემების სიკვდილს მას მაინც ვერ დავაბრალებდი, ასე ბრმად ვერა მაგრამ ახლა ეჭვები გამიჩინა ამ ბიჭმა, თანაც ისეთი ეჭვები რომლებმაც ზუსტად იმ ადგილას დამაჭირეს წიხლი რომელიც ყველაზე მეტად მტკიოდა. კარის ხმამ გამომიყვანა არეული ფიქრებიდან, შევბრუნდი და ადგილზე გავქვავდი როცა ზღურბლზე მომღიმარი ალისია დავინახე
-გილოცავ ვიქტორია! შენი პირველი დავალება წარმატებით შეასრულე. გამიღიმა და გაბრწყინებული სახე მიიღო. დავიბენი, ყველაფერი ამერია თავში, აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა, ალისიას უკან მდგარი ალექსი რომ დავინახე ხომ საერთოდ ბინდი გადამეკრა თვალებძე, მომატყუა, ალექსმა მომატყუა. ყველაფერი თავიდანვე დაგეგმეს და გამომიყენეს. შურისძიების წყურვილმა შემიპყრო და ერთიანად წამეკიად ცეცხლი, ეს მხოლოდ შინაგანად, გერეგნულად კი ვიდექი და და ხან ალისიას და ხან ალექსს ვუყურებდი თვალებში, საბოლოოდ მეც ამოვიღე ხმა
-რაღაცეების ახსნა მოგიწევთ! კატეგორიული და გაღიაზინებული ხმა მქონდა, კარებისკენ წავედი და ალისიას მხარი გავკარი, ალექსისთვის კი არც შემიხედავს....
....................

ყველაფერი მაშინაა გაცილებით რთულად, როცა საყვარელი ადამიანები გვტკენენ და იმედებს გვიცრუებენ, თვალებში გვიყურებენ და ურცხვად გვატყუებენ, რომელ სინდისზე და ნამუსზეა ამ დროს ლაპარაკი, როცა ნდობა ქრება, მასთან ერთად კი ყველაფერი რაც დადებითი გაგაჩნია მათ მიმართ....


.........
ალისიამ რაღაც ახალ შენობაში მოგვიყვანა, სულ შუშებით იყო გარედან და დაახლოებით თხუთმეტზე მეტი სართულისგან შედგებოდა, უხმოდ გადმოვედით ყველა და შენობაში შევედით. ზუსტად ის სიტუაცია იყო რაც ძველ შენობაში, აქაც ქილერებად აღზრდილი ბავშვები და მათი ყალბი სახეები, როგორ მომბეზრდა, უემოციოდ მივდევდი ალისიას, ალექსი ჩემს გვერდით მოდიოდა და შიგადაშ ჩემკენ აპარებდა თვალს მაგრამ ვაიგნორებდი. მისი აფერისტი სახის დანახვას ახლა ყველაფერი მერჩივნა.
-მოდი ძვირფასო აქ დავილაპარაკოთ. კაბინეტში შემიძღვა ალისია, ალექსიც უკან მოგვყვა და მხოლოდ ჩვენ სამნი ვისხედით საკმაოდ კარგად გაფორმებულ ოთახში.
-დაიწყე, სკამზე კარგად მოვკალათდი და და უემოციოდ ვუთხარი.
-ალექს, საყვარელო შეგიძლია დაჯდე, მისკენ მიტრიალდა და მთელი გულით გაუღიმა, ალექსანდრეს ვითომც არ გაუგია მისი ნათქვამი, უაზროდ იყო მოშტერებული ჩემზე და ვგრძნობდი მის მზერას ზურგს უკან, შინაგად მთლიანად ვკანკალებდი და ვიწვოდი ცეცხლისგან მაგრამ როგორღაც ვინარჩუნებდი სიმშვიდეს.
-ვიქტორია რას დალევ? ისევ მე მომიბრუნდა
-წყალს. ონკანთან მიკაკუნდა და წყალი ჩამომისხა, მერე ისევ ღიმილიანი სახით გამომიწოდა.
-მოკლედ, დაიწყო მან-ვენს ყველა მოსწავლეს წინასწარ ვეუბნებით დავალების შესახებდა ისინიც მობილიზებულები არიან მათ შესასრულებლად, ვინაიდან და რადგანაც შენ უნიკალური ხარ და ამაში დღითიდღე ვრწმუნდები, ალექსმა შემომთავაზა ასეთი რამის გაკეთება, მეც დავთანხმდი, რადგან ერთგვარი ექსპერიმენტი იყო, შენი შესაძლებლობებიც გამოვცადეთ, დავრწმუნდით რომ სწრაფი მობილიზება შეგიძლია, უბრძოლველად არ ნებდები და რაც მთავარია არ გაიქეცი.
-ანუ ყველაფერი დადგმული იყო, ისევ უემოციოდ ვუთხარი
-დიახ, დარწმუნებულები ვიყავით რომ თავს გაართმევდი, სროლისთის ბოდიშს გიხდით, სხვაგვარად შეიძლებოდა გეეჭვა რამე, უხერხულად გამიღიმა.
-კარგი მაშინ ერთ კითხვაზე მიპასუხე. მისკენ უფრო ახლოს მივიწიე, იდაყვებით მაგიდას დავეყრდენი-ის ბიჭი ვინ იყო ვისაც ჩემი გული უნდა?. ალისიას სახეზე შეშფოთება გამოეხატა, ალექსს გადახედა დაბნეული მზერით, რომელიც ასევე გაურკვევლობაში იყო,მისკენ მივიხედე, ყელზე ერთიანად დასჭიმვოდა ძარღვები, შუბლშეჭმუხნილი იდგა და ფიქრობდა.
-ასეთი არავინ ყოფილა ვიქტორია, დაბნეულმა ამოთქვა ბოლოს ალისიამ
-როგორარა ჩემი წაყვანა უნდოდა, დავუზუსტე.
-კიდევ რა გითხრა? ალექსი მომვარდა და მკლავში ძლიერად ჩამავლო ხელი, სკამიდან წამომაყენა და თავისჯენ შემაბრუნა, მის თვალებში მრისხანება დავინახე და შიში, მაგრამ არ ვიცი რისგან იყო გამოწვეული
-ის რომ არავის არ უნდა ვენდო, ეს ტყუილი მათ გამო მოვიგონე, ასე ვთქვათ ჩავუნამიოკე და გამომივიდა კიდეც რადგან ალექსმა ხელი ცივად შემიშვა.
-დაგვტოვე! გაისმა ისევ მისი ცივი ხმა.
-ორივემ კარგად მომისმინეთ! ამის მერე არ ვნახო არანაირი გამოცანები და საიდუმლო დავალებები თორემ ვინც ხელში მომხვდება ყველას დავხოცავ! დავემუქრე და კარისკენ შევბრუნდი, მერე რაღაც გამახსენდა-და ჰო კიდევ ერთი, გირჩევთ დაცვა გააძლიეროთ, არამგონია ის არაამქვეყნიური არსება თქვენმა ლაწირაკებმა შეაჩერონ. ,,,,,,,,,,,,
............

შუაღამისას, ძილშიც კი ვიგრძენი ვიღცის დაჟინებული მზერა, არ მინდოდა გაღვიძება მაგრამ ცნობისმოყვარეობა მკლავდა, ვიგრძენი რომ მართლაც მაკვირდებოდა ვიღაც, თვალები ზანტად გავახილე, თავიდან დაბურული მქონდა, როცა ოდნავ გამეწმინდა მხედველობა ლოგინზე წამოვიწიე, ჩემს ახალ ოთახს ფანჯარა ჰქონდა რომელიც აშკარად ღია იყო, არადა დავხურე ზუსტად მახსოვდა, გარედან არ იღება მხოლოდ შიგნიდან თუ გავაღებდი. ჟრუანტელმა დამიარა მაგრამ გულის სიღრმეში არ შემშინებია, ალექსის გარდა ვერც ვერავინ შემოვიდოდა, მასზე ისევ გაბრაზებული ვიყავი და არ ვაპირებდი მის ოინებს ავყოლოდი. ფანჯრიდან ქარი შემოდიოდა, სწრაფად ავდექი და დავხურე, მერე ცოტახმით გარეთ ვიხედებოდი, დაახლოებით მეთორმეტე სართულზე ვიყავი, რომელი გიჟ ამოვიდოდა ამ დროს აქ. ნელნელა ავწიე თავი და შიშისგან კინაღამ შევკივლე როცა ფანაჯარში ვიღაცის სილუეტი დავინახე, მაშინვე უკან შევბრუნდი თუმცა არავინ დამხვდა, ოთახი სრულიად ცარიელი იყო, ალბათ სტრესის ბრალია, გადავიღალე და რაღაცეები მეჩვენება ამით დავაიმედე თავი, სააბაზანოში შევედი ცივი წყალი რომ შემესხა სახეზე და ცოტა გამოვფხიზლებულიყავი, მართლაც აქ ნანახმა სრულიად გამომაფხიზლა, სარკეზე შავი სარებავით ეწერა: მაინც წაგიყვან. ეგრევე კაბინაში შევვარდი, მეგონა იქ დამხვდებოდა წარწერის ავტორი, არც კი შემშინებია, ალბათ იფიქრებთ რომ გავგიჟდი, ჩემს ადგილას ნებისმიერი გაიქცეოდა დაცვას დაუძახებდა მაგრამ ჯიუტად ვცდილობდი ჩემს ოთახში შემოჭრილი პიროვნების პოვნას. მივხვდი ვინც იყო და ალბათ თქვენც მიხვდით. კაბინიდან გამოსული ისევ ოთახში დავბრუნდი და სააბაზანოს კარი მოვხურე, მაშნვე ვიგრძენი პირზე აფარებული ხელი და მისი მშვიდი სუნთქვა ჩმს ყურთან, მექანიკურად მის ხელს დავადე ჩემი ხელები რომ პირი გამენთავისუფლებინა, ამის ნაცვლად კი ერთი მოძრაობით მომაბრუნა და კედელზე ამაკრა. ზემოდან დამყურებდა იმ გარდამავალი ფერის თვალებით რომლებიც მთვარის შუქზე ღიდ უელავდა, კარგად შემათვალიერა თავიდან ბილომდე და ტუზცის კუთხეში ჩაიცინა, მერე დაიხარა და ყუღრთან ჩამჩურჩლა
-ასეთ ფორმაში აღრ დამხვდე მეორედ! ცივი და შეუვალი ტონი ჰქონდა. თავი ვინ ჰგონია ამ დეგენერატს, ეს მისი ცივი ხმაც კი ისე მომეხვია თავს რომ წამით დავხუჭე თვალები, მერე კი სიცივე ვიგრძენი მთელს სხეულზე და გავახილე თუარა თვალები მხოლოდ ფარდა ფრიალებდა ღია ფანჯრიდან შემოსული ქარისგან, გული ამოვარდნას მქონდა, სასწრაფოდ დავხურე ფანჯარა და საწოლში შევწექი, საბანი გადავიფარე და შევეცადე დავმშვიდებულიყავი მაგრამ რა დამამშვიდებდა როცა შუაღმით მეთორმეტე სართულზე დაკეტილ ფანჯარაში ვიღც შენნაირი ძალების მქონე უსიმპატიურესი არსება გივარდება და სასიამოვნოდ გეჩურჩულება. ვაიმე რაზე ფიქრობ ვიქტორია, ჩემს თავს გავუბრაზდი და დაძინება ვცადე............
.........

ჩემო ძვირფასებო, იმედია თქვენი მოლოდინი გავამართლე და იმედები არ გაგცრუებიათ. მადლობას გიხდით ჩემი ისტორიის შეფასებისთვის, უდიდეს სტიმულს მაძლევთ რომ ვწერო და მალმალე შემოგთავაზოთ ახალი თავები <3 მიყვარხართ <3