შუაღამისას მარიამს გაეღვიძა და ზურას შიშველ სხეულს უყურებდა.მოულოდნელად საშინელმა შიშმა შეიყპრო.ხელები შემოჰხვია და ისე ჩაეხუტა,რომ არ გაღვიძებოდა.ვეღარ იძინებდა შიშის გამო.თვალების დახუჭვის ეშინოდა,რადგან არ უნდოდა მასთან ერთად გატარებული ერთი მომენტიც კი გამოეტოვა.უყურებდა და ვერ ძღებოდა.თითქოს ამ მომენტში ეს კაცი მისი კი არა,სხვისი იყო.შემდეგ ისევ საზიზღარმა ეჭვიანობამ შეიპყრო,შემდეგ კი საკუთარი თავის სიძულვილმა.იმის მაგივრად,რომ ახლა ბედნიერი ყოფილიყო საყვარელ ადამიანთან ერთად,ყველაზე უბედური იყო.ზურას ნიკაპთან აკოცა,უნდოდა გაღვიძებოდა და რამე ეთქვა,თუნდაც უბრალო რამე,ოღონდ დალაპარაკებოდა.ზურას ეღვიძებოდა და ძლივს გამოფხიზლდა
-არ გძინავს? - კითხა გამოფხიზლებულმა
-ნწ
-რატო?
-არ მეძინება
-რა გჭირს?
-არაფერი - უთხრა და უფრო ძლიერად შემოჰხვია მკლავები
-რაღაც გჭირს და მითხარი
-არაფერი არ მჭირს
-ცუდად ხარ?
-არა - მოატყუა,არადა მისი დაკარგვის ეშინოდა
-მატყუებ
მარიამმა ხმა აღარ ამოიღო.
-მოდი ჩემთან - უთხრა ზურამ და უთქმელად მიხვდა რაც სჭირდა.მარიამიც ჩაეხუტა და კნუტივით მიეკრო.თავი მის მკერდზე,მკლავებს შორის მოიქცია,ფეხები კი წელზე შემოჰხვია და ასე დაიძინა.მაგრამ ახლა ზურამ ვერ დაიძინა,რადგან იგივე გრძნობებმა შეიპყრო.ახლა თვითონ უყურებდა მის შიშველ სხეულს დ აკვირდებოდა,უსმენდა მის სუნთქვას.გრძნობდა,რომ ამ ადამიანს დიდი ხანია იცნობდა,მანამდეც იცნობდა სანამ გაიცნობდა,სხვა ცხოვრებაშიც იცნობდა და მის ქვეცნობიერში უკვე არსებობდა,მასთან შეხვედრამდეც არსებობდა.უბრალოდ სხვა ცხოვრებაში ერთად იყვნენ და ბედნიერები,ხოლო ამ ცხოვრებაში არ გაუმართლათ.უნდოდა მთელი ძალით ჩახუტებოდა,მაგრამ ვერ გააღვიძებდა.საჩვენებელი თითი ტუჩებზე დაადო და თითი ჩამოუსვა,ტუჩებიდან ყელზე,ყელიდან მკერდზე და მკერდიდან მუცელს ჩამოუყვა.იგრძნო,თუ როგორი ნაზი და ახალგაზრდა კანი ქონდა.შეყვარებული იყო ამ გოგოზე და კარგადაც ხვდებოდა,არც უარყოფდა.უკვე გვიანი იყო,თან ეძინებოდა და ძლიერად ჩაეხუტა,ისე,რომ არ გაღვიძებოდა და მალე მასაც ჩაეძინა.
დილით ჩახუტებულებს გაეღვიძათ.
-აუ სკოლაში მაგვიანდება - თქვა ნამძინარევმა მარიამმა
-შაბათია დღეს - გაეღიმა ზურას და ცხვირზე აკოცა
-უი,ხოო.აუ ავდგეთ რაა
-მოიცა,ვიყოთ ცოტა ხანს - უთხრა ზურამ
-შენი ცოლი არ მოვა?
-საღამომდე არა
-ვიყოთ მაშ - უთხრა მარიამმა და აკოცა,თან სინდისის ქენჯნა აწუხებდა,მაგრამ ყურადღება არ მიაქცია.
-როგორ გეძინა? - კითხა ზურამ
-კარგად,შენ?
-მეც - თავისკენ მიიზიდა და ჩაეხუტა
-აუ ავდგეთ რაა - სთხოვა მარიამმა
-ვიყოთ ჯერ,რა გვეჩქარება
-ცოტა ხანი - უთხრა და მაგრად ჩაეხუტა მის თბილ სხეულს
-რას აკეთებ დღეს? - კითხა ზურამ
-მასწავლებლებთან მივდივარ,მერე თეკლა უნდა ვნახო.შენ?
-მეც რომ მნახო?
-გნახავ კი - უთხრა და აკოცა
ცოტა ხანს საუბარი განაგრძეს.შემდეგ ზურა ლოგინიდან ადგა შხაპის მისაღებად.
-წყალს გადავივლებ და მოვალ მალე - ლოგინიდან დგებოდა და იცმევდა - შენ არ გინდა?
-სახლში გადავივლებ,გამოვიცვლი თან
-კაი,როგორც გინდა - მისკენ გადაიხარა,აკოცა და სააბაზანოში შევიდა.ამასობაში მარიამმაც ჩაიცვა.დრო იხელთა და ზურასი და თავის ცოლის ნივთებში ქექვა დაიწყო.უჯრა გამოაღო და მისი ცოლის სამკაულები დახვდა.მეორეც გამოაღო,სადაც ალბომები იდო.აიღო და თვალიერება დაიწყო.თვალებზე ცრემლები მოადგა,როცა მათი ქორწილის ფოტოები შეხვდა,შემდეგ მათი შვილების და მთელი ოჯახის ერთად.მალევე შეინახა.პირველ რიგში იმიტომ,რომ ზურა მალე გამოვიდოდა სააბაზანოდან,შემდეგ კი იმიტომ,რომ მათი ყურება არ შეეძლო.თავი სწრაფად დაიმშვიდა და ზურას გამოსვლისას არაფერი შეიმჩნია.
მალევე სახლში წავიდა,საღამოს მასწავლებლებთან წავიდა,შემდეგ თეკლა ნახა,ბოლოს 10 საათისკენ კი ზურას შეხვდა და 1 საათში სახლში დაბრუდა.ამჯერად მანქანა მოშორებით გააჩერა და ისე მიიყვანა სახლში.უკვე ბნელოდა,როცა სადარბაზოში შედიოდა.სადარბაზოში სტაფილოსფერი ნათება დაინახა და მალევე მიხვდა,რომ ვიღაცა სიგარეტს ეწეოდა,მაგრამ ყურადღება არ მიუქცევია და გზა განაგრძო.კიბეებზე ადიოდა,როცა უცნობის ხმა მოესმა
-ისევ აგრძელებ იმ კაცთან შეხვედრებს არა?
მამამისის ხმა მაშინვე იცნო და შიშისგან გული აუჩქარდა
-აქ რა გინდა?
-შენი საქმე არაა და მიპასუხე რომ გეკითხები
-შენი საქმე არაა - უთხრა გამომწვევად
-რატო არ შეგიძლია მამაშენს ერთხელ მაინც დაელაპარაკო ნორმალურად და არა ეგრე ცივად
-თბილად რატომ უნდა დაგელაპარაკო?გიცნობ საერთოდ?ეხლა უნდა იჩენდე მზრუნველობას არაა?რა ამაზრზენი კაცი ხარ - ზიზღით უთხრა მარიამმა
-გულს მტკენ შენი სიტყვებით - უთხრა მამამისმა და მიუხედავად იმისა,რომ სიბნელეში მარიამი მამაისს ვერ ხედავდა,აშკარად იგრძნობოდა მამის ხმაში ტკივილნარევი პასუხი,ყელში რაღაც უჭერდა და ცრემლების შეკავებას ცდილობდა
-არაუშავს,გადაიტან.მეც ხო გადავიტანე უშენობა.ეხლა კიდევ ნუ ერევი ჩემს საქმეებში რა
-ჩემი შვილი ხარ და არასდროს მიგატოვებ - ლაპარაკი უნდა გაეგრძელებინა და მარიამმა გააწყვეტინა
-უკვე მიმატოვე პატარა რომ ვიყავი - დაუყვირა და შემდეგ ძლივს შეიკავა თავი,რომ ტირილი არ დაეწყო.მერაბი გაჩუმდა და ხმას აღარ იღებდა.მარიამმა გზა გააგრძელა და კიბეებზე ასვლას აპირებდა,რომ მერაბის სიტყვებმა შეაკრთო
-იცოდე,გავიგებ ვინ არის ეგ კაცი და მოვკლავ თავს თუ არ დაგანებებს
-შენ ხო არ გაგიჟდი?თავი დამანებე რა და შენს ცოლ-შვილს მიხედე.შენი საქმე დიდი ხანია აღარ არის მე ვის შევხვდები.მეორედ აღარ დამენახო და ჩამისაფრდე ხოლმე თუ ვინ მომიყვანს,შენი საქმე არაა ჩემი ცხოვრება.წადი რა თავს მიხედე,ვერ ხედავ რა საწყალი ხარ?როგორი საცოდავი უნდა იყო,რომ შენს სისხლს და ხორცს ეზიზღებოდე - უთხრა ზიზღით მარიამმა,ცრემლები სდიოდა და დარწმუნებული იყო,რომ მამამისიც მის მდგომარეობაში იყო,მაგრმა რათქმაუნდა საკუთარ პრინციპეპს არ უღალატა და ისეთი ტკივილი მიაყენა მამამისს,როგორც მამამისმა მიაყენა თავის დროზე მას და დედამისს.გზა გააგრძელა,ზემოთ ავიდა და სახლში შევიდა.კარი დედამ გაუღო და შეეცადა ცრემლები არ დაენახა.დედამისმა რაღაცეები გამოჰკითხა,მაგრამ მოკლე პასუხები გასცა,არ უნდოდა მომხდარის შესახებ მოყოლა და თავის ოთახში დაბრუნდა.არ იცოდა ზურასთვის როგორ უნდა ეთქვა იმაზე,რაც მოხდა.ისიც არ იცოდა,მამამისი სულ უთვალთვალებდა ხოლმე,თუ არა,მაგრამ ახლა ძალიან ეშინოდა მისი.გულმკერდში საშინელ ტკივილს გრძნობდა სულიერი ტკივილის გამო,მისი ტკივილი კი მრავალმხრივი იყო.