- გინდა გავიდეთ? შემომთავაზა თამარიმ, მორჩილად თავი დავუქნიე და უკან გავყევი.
- კარგად ხარ?
- არა, არ ვარ. ვთქვი და ცივი წყალი სახეზე შევისხი.
- დამშვიდდი, არაფერია სანერვიულო, უბრალოდ ხალხი ყველაფერზე ჭორაობს. თითქოს დამამშვიდა მისმა სიტყვებმა, მაგრამ მან რა იცოდა, რა მჭირდა?
- რამე შეიცვალა? უხეშად ვკითხე.
- რა? თვალები დაახამხამა და გაოცებული მომაშტერდა.
- შენს ქცევას ვგულისხმობ. უფრო დაწვრილებით ვუთხარი და პასუხს დაველოდე.
- შენ პირობა შეასრულე. დაქალებს ჩამოშორდი, ჩაცმის სტილი შეიცვალე, მიუხედავად იმისა, რომ ასე გიჭირს. გწყინს ხალხის მზერა და ახლა ჩვენი მხარდაჭერა გჭირდება და არა ლანძღვა. მე უკვე მეგობრად გთვლი, ოღონდ არ მაეჭვიანო. მონოლოგი დაასრულა და მე გაოცებულმა, თითქმის თვალები გადმოვყარე.
- შენ რა თორნიკე გიყვარს? აწითლდა და თავი ჩახარა.
- არ არსებობს. წამოვიკივლე და თამარის მივეხუტე.
- მადლობა, ცოტა დავმშვიდდი, გავიდეთ. გავუღიმე და გარეთ გავედი.
- სად იყავით? იკითხა დამიანემ და თვალი ჩამიკრა.
-ტვალეტში. ჩვეულებრივად ჩაილაპარაკა თამომ, მე ავხურდი.
- საპირფარეშოში. ამოვიგმინე და უხერხულად გავიღიმე
- რა მნიშვნელობა აქვს? ხელი აიქნია და ჩემს ჩანთას დაწვდა. მომაწოდა და გამაფრთხილა
- ხუთზე მოვალთ და მზად იყავი, არ მიყვარს ლოდინი.
- კარგი. დამჯერი ბავშვივით დავუქნიე თავი და გარეთ მივდიოდი, როდესაც წინ გუგა გადმომიდგა.
- სად მიდიხარ, პატარავ? გულისამრევი ხმით მითხრა, მე კი სახე დავმანჭე იმის ნიშნად, რომ ამაზრზენი იყო. გვერდი ავუარე და კარები გამოვაღე. გამოსვლისას მაინც გავიგონე მისი ჩუმი გინება და თუ როგორ მიწოდა ძუ*კნა. გავატარე და დათას დანახვისას გამეღიმა.
- დადუ, რატომ მოიწყინე?
- ქეთას ვეჩხუბე.მიპასუხა სიმწრის სიცილით.
- მერე რა, შერიგდებით. გამამხნევებლად დავკარი ხელი მხარზე და გავუღიმე. ის დუმდა, მე მის დუმილს ვუსმენდი.ბოლოს მე ამოვიღე ხმა.
- წავიდეთ და გზაში მომიყევი რატომ იჩხუბეთ. ჩავჯექით, მანქანა დაძრა. ბიჭი ჯიუტად დუმდა
- ჰე, მითხარი ეხლა.
- რამდენჯერმე გავაფრთხილე, რომ ლაშას არ შეხვედროდა. ის კი მაინც იგივეს აკეთებს. ძარღვებდაჭიმული მელაპარაკებოდა და მეშინოდა არ დამსკდარიყო, მისი ვენები. დათა საშინლად ეჭვიანია და შეუძლია ეჭვიანობს დროს ვინმე მოკლას. ქეთაც არასწორად იქცევა, ლაშა ნამდვილი არაკაცია. ის კი შეხვედრას, მაინც აგრძელებს. არ მესმის მისი, როდესაც გვერდზე დათასნაირი ბიჭი გყავს სხვას როგორ უნდა შეხედო. დათა ცისფერთვალება, ქერა ბიჭია. სპორტული აღნაგობით და თავისი განსაკუთრებული ვარცხნილობით.
- ჰეი, რას ჩაფიქრდი? ხელი ამიქნია ცხვირწინ ბიჭმა.
- არაფერი, ისე. გავიღიმე და უკვე გაჩერებული მანქნიდან გადმოვედი.
- დათ, შერიგდით, გთხოვ. მივუბრუნდი და პასუხს არ დავლოდებივარ ისე შევედი სახლში. ქეთას ნახევარი საათი ვეხვეწებოდი, შერიგებოდა დათას. ის ჯიუტობდა. ბოლოს ნერვებმა მიმტყუნა და ჩემს ოთახში შევედი. საწოლზე გავწექი და თვალები დავხუჭე. ამ ორმა დღემ ძალიან დამღალა, მომთენთა და ძილის მეტი არაფერი მინდოდა. მაგრამ ვერ შევძელი, ფიქრები არ მასვენებდნენ და მუდამ დამიანესკენ მიჰქროდნენ. მის მწვანე, ღრმა თვალებს მახსენებდნენ და ტანში ჟრუანტელი მივლიდა. სულ ხუთი წუთი ჩამეძინა, ისიც თამოს ყვირილმა დამირღვია.
- ხომ გაგაფრთხილე არ დააგვიანო-მეთქი?
- ნუ წივი, ისედაც თავი მისკდება. აქეთ თოკო წუწუნებდა, იქეთ დამიანე დამყურებდა ირონიული ღიმილით.
- გადით, მე ავაყენებ. თქვა და ბავშვები გაყარა.
- რა? წამოვარდი და აბურდული თმის გასწორება დავიწყე.
- რა და უნდა გამოგაფხიზლო. ირონიულად მომიგო და ჩემკენ წამოვიდა.
- არ მომეკარო. წამოვიკივლე და მისი გახურებული ხელის მოშორება ვცადე, რომელსაც ადგილი ჩემს წელზე ეპოვა. ხელი უფრო მაგრად მომხვია და გულ-მკერდზე მიმიკრო. არა, ერთმანეთს არ ვეხებოდით, მაგრამ მისი ცხელი სუნთქვა გონებას მიბინდავდა. თვალები მეხუჭებოდა და ყველა ადგილი მეწვოდა სადაც მეხებოდა. მის ტუჩებს ვუყურებდი და ველოდი, რომ მაკოცებდა. მომიახლოვდა. ერთი ორი და.... შენც არ მომიკვდე. ირონიულად ჩაიცინა.
- მოემზადე და წავიდეთ. თქვა და ორ წამში გავიდა, მე კი დამტოვა არეული, გაბრუებული. "დამპალი" გავიფიქრე და ჩემსვე ფიქრებზე გამეღიმა. ათ წუთში მოვწრესიგდი და სპორტდარბაზში ჩავედი. თამარი და თოკო ერთმანეთს ეჩხუბებოდნენ რაღაცაზე, ქეთა და დათა ერთმანეთზე მიხუტებულები დასცინოდნენ მოჩხუბარეებს. დამიანე სერიოზული სახით ჩაჰყურებდა ტელეფონს, შემდეგ კი ტუჩის კუთხე ჩატეხა მომაკვდინებლად. "ჯანდაბა რა სიმპატიურია" გავიფიქრე და ჩემსავე ფიქრებზე მწარედ გამეღიმა.
- როგორც იქნა. თამარიმ წამოიყვირა და ადგილზე ხტუნვა დაიწყო. გარეგნულად ძალიან სწერვა ჩანს, მაგრამ სინამდვილეში ბავშვური და კეთილია. მის ქმედებაზე გამეცინა.
- აბა, რას აკეთებთ?
- ბრეიქ დანსის ილეთებს ვასწავლით ამ ორს. თოკომ ხელი გაიშვირა წყვილისკენ და წარბაწეულმა გახედა - მაგრამ ვერაფერს აკეთებენ.
- მეც მასწავლეთ! მითითებისთვის მოვემზადე.
- ამ ილეთს სიქს სტეპი ქვია. ამიხსნა დამიანემ და ზუსტად ექვსი მოძრაობით შეასრულა ილეთი. ყბა ჩამოვარდნილები ვუყურებდით და " დორბლები" მცვიოდა.
- ეს როგორ უნდა ვისწავლოთ? ძალიან რთულია. ამოიბუზღუნა ქეთამ. თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად.
- მაშინ ვინდმილი ვასწავლოთ. აზრი წამოაყენა თოკომ.
- ეგ ვაფშე რთულია, სულ ვერ ისწავლიან. თავი გააქნია დამიანემ.
- ქაfი გრაინდერი? გაიცინა ლაღად თამრიმ და ხელი ძმაკაცივით მხარზე დამკრა.
- გენიოსი ხარ, თამ, გენიოსი. გაიცინა დამიმ და შედარებით მარტივი ილეთი გააკეთა. მოიცა, მოიცა რა ვუწოდე? დამი? არა, კაცო, დამიანე უნდა მეთქვა.

***
ორი კვირის შემდეგ

- მხრებში გასწორდი-თქო მე ვის ვეუბნები. მხრებში ჩავარტყი დამიანეს და თავი გადავაწევინე. ვალსი ძალიან რთული და ემოციური ცეკვაა. წყვილებიც სწორად შევარჩიეთ, ემოციებს ერთმანეთის მიმართ სწორად გადმოვცემთ, მაგრამ მიჭირს. აბა როგორია ეცეკვო ასეთ მომძიბვლელ და სიმპატიურ ბიჭს? როგორია გეხებოდეს მისი მოვლილი და თლილი თითები მხრებზე, წელზე?
- დასვენება არ გვაწყენდა. ამოიოხრა დათამ და წყალი მიიყუდა.
- მერე, ხომ ისვენებ? ცინიკურად გაუღიმა თამარიმ.
- ცხელა, თბილისში ვიგუდებით, წავიდეთ მთაში ან ზღვაზე და დავისვენოთ ორი კვირით. თავისი იდეით კმაყოფილი დათა გაიჯგიმა და ქეთა მიიხუტა.
- მართლა კარგი აზრია, ჩემი ჭკვიანი. აკოცა ქეთამ დათას.
- მე არ გიყურებთ, პატარა ვარ ჯერ. თვალებზე ხელებმიდებულმა დამიანეს ზურგს შევაფარე თავი.

ეს პატარა თავი ჩემგან თქვენ. არ ვიცი მოგეწონებათ თუ არა მაგრამ გთხოვთ თქვენი აზრი, შემიშვნები და იდეები გამიზიარეთ. ძალიან მახარებთ თითოეული კომენტარით. მიყვარხართ