არცისე ტკბილად მეძინა, აღელვებული და აფორიაქებული ვიყავი, კონცენტრაციას ვერ ვახდენდი ერთ საკითხზე, ყველაფერზე ფიქრი მინდოდა მაგრამ დევილის დაძარღვული მკლავი მუცელზე რომ მეხვეოდა ვითიშებოდი, გათენებისას ჩამეძინა.
თავზე და სახეზე სისველემ გამომაფხიზლა, მერე კი სითხის ნაკადი წამოვიდა და დაფეთებული წამოვხტი
-რა ჯანდაბას აკეთებ იდიოტო, ვედრით ხელში ირონიული ღიმილით მდგარი დევილი დავინახე
-სხვანაირად ვერ გაგაღვიძე, უდარდელად აიჩეჩა მხრები-თან მგონი წუხელის იწვოდი და შენი ლიკვიდირება ვცადე, ამაზე ტუჩის კუთხე ოდნავ ჩატეხა
-ვერ გადამირჩები, გამწარებული წამოვხტი და ვანაში შევვარდი, მერე გამახსენდა რომ ტანსაცმელი არ მქონდა აქ და ისევ უკან გამოვვარდი, ასე მხოლოდ მისი მაისურიას ამარა ჩავტანტალდი ქვემოთ, იქ კი დევილი დავინახე, კართან იდგა და ვიღაცას ეხვეოდა, მათ დიალოგსაც მოვკარი ყური
-მომენატრე, გაბადრული სახით ეხვეოდა გოგონა რომელიც ძალიან ლამაზი იყო, გამოკვეთილი და ნავარჯიშევი ფორმები ჰქონდა, შავი წელამდე თმა და მულატი ფერის კანი საოცრად მიმზიდველს ხდიდა, წამით გამიშეშდა მასზე მზერა
-მეც მომენატრე, ძლიერად მოხვია ხელები დევილმა და გულში ჩაიკრა
-უკაცრავად მაგრამ მაინტერესებს აქ თქვენი ხვევნა-კოცნის საყურებლად მომიყვანეთ? კოპებშეკრული მივაჩერდი დევილს
-ჰოოომ( ჩაფიქრდა გოგო წამიერად, მერე ამათვალიერა ბოლომდე და ისე დაასკვნა) მართლაც რთული იქნება ამის მორჯულება. წარბები ზემოთ ავქაჩე და სწერვული მზერა ვტყორცნე ორივეს, კარისკენ დავიძარი რომ მანქანიდან ჩემი ნივთები ამომეღო
-ასე ნუ დადიხარ! მიბრძანა ვაჟბატონმა მაგრამ ვითომც არ გამიგია ისე მივედი მანქანასთან, საბარგული გავხსენი და ჩემი ჩანთა ამოვიღე.
უკანვე იგივე მზერით დავბრუნდე, სასწრაფოდ ავიარე კიბეები და ვგრძნობდი მათ მოშტერებულ მზერას, სააბაზანოში შევიკეტე და დაახლოებით საათნახევარში გამოვედი ჩაცმული, თმაგამშრალი და მშერი.
დაბლა ჩავედი მაგრამ არავინ დამხვდა, გამიკვირდა მაგრამ ვიფიქრე გვრიტები ჟღურტულებენ ალბათმეთქი და მაცივრის კარი გამოვაღე, სალათა გავაკეთე და ბართან დავჯექი, ჭამა დავიწყე და გამოჩნდნენ კიდეც სერიოზული სახეებით დევილი და ის შავგვრემანი
-სწრაფად დაამთავრე და ბელას გაყევი, მკაცრი გამომეტყველება არ მოუშორებია ამ იდიოტს
-სად? უემოციოდ ვკითხე და გემრიელად ვილუკმებოდი
-უნდა გავარჯიშოს, ონკანთან მივიდა და წყალი დალია
-მემგონი იქიდან იმიტომ არ გამომიტაცე რომ იგივე წესებით მაცხოვრო ხომ? გავიმკაცრე ტონი
-ამას მე გადავწყვეტ და რასაც გეუბნები გააკეთე! სრულლიად უაზრო სახით მოგვშტერებოდა ბელა
-მისმინე, რაც შემეძლო მშვიდი ტონით ვუთხარი-უბრალოდ რა საჭიროა ამიხსენი, ასეთ გაურკვევლობაში მტოვებთ ყველა და წესივრად არც მიხსნით რა გინდათ, ყველა თავის მიზნებისთვის ვერ გამომიყენებს! ბოლო წინადადება საკმაოდ მკაცრად წარმოვთქვი.
ჩემთან ახლოს მოვიდა, ძარღვები დაბერვოდა კისერთან, თვალები მოჭუტა და ჩემკენ დაიხარა სახე ახლოს მომიტანა, ცივი გამომეტყველება ჰქონდა
-ენას კბილი დააჭირე! შენ ახლა მე მეკუთვნი და რასაც გეტყვი იმას გააკეთებ! უკანასკნელი ძალა მოვიკრიბე რომ არ ავფეთქებულიყავი და სიმტკიცით ვკითხე
-რომ არა? ვიცოდი რომ ამ პასუხით ვიწვევდი მაგრამ მაინტერესებდა რამდენად შორს შეტოპავდა
-ის *ლე ალექსნადრე არ გეგონო მაგდენს არ მოგითმენ!
ერთი ღრმად ჩავისუნთქე მერე ბელას გავხედე, ცოტა დაძაბულობა ეხატა სახეზე და წინ იყო წამოწეული თითქოს საჭიროებისამებრ ჩაერეოდა
-კარგი მაშინ ვნახოთ! იქვე დადებული თეფში მაცივარს გავუქანე, დევილმა უკან დაიწია და მიყურებდა, წყლით სავსე ჭიქა ავიღე და ძირს მთელი ძალით დავანარცხე, თვალებიდან ნაპერწკლებს ვისროდი, ისეთი გამწარებული ვიყავი ნებისმიერის მოკვლა შემეძლო, დევილი ჩემკენ დაიძრა, მაგიდიდან დანა ავიღე
-არ მომეკარო! მთელი ემოცია ამოვაყოლე ამ ხმას, ვერც კი მივხვდი ცრემლები როგორ მომდიოდა, ხმით არ ვტიროდი, ემოციისგან იყო გამოწვეული
-მე მარიონეტი არ ვარ! მთელი ხმით ვიღრიალე-არ მომეკრო გეფიცები საშნელებას ჩავიდენ, ვაფრთხილებდი და თან ვცდილობდი თვალზე მომდგარი ცრემლები უკუმეგდო, ოდნავ მებურებოდა მხედველობა.
-ვიქტორია დაწყნარდი, რბილი ხმით მითხრა უკან მდგომმა ბელამ
-რა დვილია არა ამის თქმა? იცი რა დღეში ვარ? იცი საერთოდ რის გადატანა მომიხდა? მიზეზს რომ ვიგებდე რა ჯანდაბად მემართება ეს ყველაფერი ვის ან რის გამო ხმას არ ამოვიღებდი, იცი საერთოდ რა ხდება? ხან ერთი ნაბ*ჭვრის ხელში ვარ ხან მეორესი, (მთელი გრძნობით და ემოციებით ვლაპარაკობდი, დანა ისევ წინ მქონდა მიშვერილი ოპონენტისკენ და ღრიალისგან იოგები მტკიოდა მაგრამ არ ვწყვეტდი, ამდენი ხნის ნაგროვები ემოცია უნდა ამომეშვა), ვეღარ ვიგებ ვინაა ჩემკენ, საუკეთესო მეგობარმა მიღალატა, ყველამ ფეხებზე დამიკიდა და ამ ჩემი დამპალი სისხლის გამო რომელიც არაფრად მჭირდება, აი ამის გამო (დანა ვენაზე ჩამოვისვი და იქიდანაც სისხლი ჩანჩქერივით სწრაფად წამოვიდა, ცრემლებიც ზუსტად ასე მდიოდა) , ამის გამოა რომ ჩემი გამოყენება და თამაში მოუნდათ, მათ უემოციო სახეზე უფრო მეშლებოდა ნერვები და ბრაზი მაწვებოდა, მახრჩობდა და ვგრძნობდი მანამდე ვერ მოვისვენედი სანამ ვიღაცას არ ვიმსხვერპლავდი... ღრმად ჩავისუნთქე ის მძიმე ჰაერი რომელიც ოთახში ტრიალებდა, ცოტახნით დავდუმდი, აზრები მერეოდა და დალაგებას ვცდილობდი, უკნიდან დევილის მოახლოებას ვგრძნობდი და სასწრაფოდ შევბრუნდი მისკენ, დანიანი ხელი თავისაში მოიქცია და ძალიან მშვიდი გამომეტყველებით რომლის უკანაც სიბრაზე შევნიშნე, დანა გამომართვა, მეორე ხელი ამაწევინა და რომ ნახა ჭრილობა ხორცდებოდა ისევ უკან დამაბრუნებინა
-სჯობს თავის ოთახში ავიყვანო, ბელამ სცადა ჩემი წაყვანა
-არა! მისმა ცივმა ხმამ ბელა ადგილზე მიყინა,
-როგორც შევთანხმდით ისე იქნება! ასე ბღავილი არაფერს ცვლის.
გაშტერებული ვისმენდი მის ნათქვამს, არცერთი ემოცია გააჩნდა ამ ბიჭს, ლოდი და ყინული იყო, მიუხედავად იმისა რომ ეს სპექტაკლი არ იყო, ოდნავ მაინც არ ასჩუყებია გული. ისევ ნერვებმა მიმტყუნა, ხელები დამეჭიმა და თავი ვეღარ გავაკონტროლე, მარჯვენა ხელი ავწიე და მთელი ძალით გავარტყი სახეში, თავი არ მოუბრუნებია მხოლოდ ყბა შეუტოკდა და ისევ ცივი გამომეტყველება მიიღო
-ბელა იმათ დაუძახე! გასცა ბრძანება, ვერ მივხვდი რაზე საუბრობდა სანამ სახლში ორი მხარბეჭიანი ახმახი არ შემოვიდა,ჯერ მათ შევხედე მერე ისევ დევილს გაოცებული და ზიზღიანი მზერით, თვალებში მიყურებდა და მივხვდი რომ არცერთ თავის მოქმედებას არც ნანობდა და სწორადაც მიიჩნევდა, ვიფიქრე ბელას მაგივრად ესენი მავარჯიშებენ და ცემით ამომაძრობენ სულსთქო მაგრამ როცა ამ იდიოტის ბრძანება გავიგე გავშეშდი
-ჩეკეტეთ!
-რაა? მოიცადე.. რას ნიშნავს ჩაკეტეთ.. არ მომიახლოვდეთ. ვყვიროდი გამწარებული დაუკან ვიხევდი. როცა მათი ხელები ჩემს მკლავებზე ვიგრძენი ფართხალი დავიწყე-არ მომეკაროთ! მთელი ზიზღით ვყვიროდი-ხელი არ მახლოთ.
რათქმაუნდა ჩემნაირი გიჟის დაჭერა ასეთი ძალის პატრონებსაც კი უჭირდათ, რაც შემეძლო ვუძალიანდებოდი-მომაშორეთ ხელები, ვღრიალებდი მაგრამ ვის ესმოდა, ეთერთს ვეცი და მხარზე ვუკბინე, მგონი სისხლიც კი წამოუვიდა, ფეთიანივით მომშორდა, მეორე მარტო ვეღარ მაკავებდა და თავში თავი ჩავარტყი, მერე მაგიდაზე დადებული სანათი ავიღე და სახეში შემოვცხე, მისგან რაც დარჩა ისევ პირველს ვეცი და თავში ჩავარტყი, არცერთს აღარ შეეზლო წამოდგომა და სწორედ ამ დროს გაჩნდა ბელა ჩემთან, ჯერ სახეში შემომარტყა, მხრებზე მომკიდა ხელი და კედელზე მიმახეთქა, თავი მივარტყი და ოდნავ დავკარგე გონება. თუმცა აზროვნების უნარი ისევ მქონდა, მიუხედავად ყველაფრისა თავს ძალა დავატანე და წამოვიწიე, ბელა სახეში მიყურებდა და ელოდა ჩემს შემდეგ მოქმედებას, მეკი უსულოდ დავეცი და ისიც ჩემთან ერთად დაეშვა მიწაზე
-ვიქტორია რა გჭირს? შეშფოთებული ხმა ჰქონდა, გულში გამარჯვებას ვზეიმობდი რადგან კარგად გავითამაშე, კიდევ უფრო ახლოს დაიხარა ბელა ჩემკენ და ყელში ვწვდი, წამოვდექი, ისიც წამოვაყენე და ახლა მე მივანარცხე კედელს, ამასობაში დევილი რას აკეთებდა იცით? ხელებგადაჯვარედინებული იდგა და გვიყურებდა, ისე გეგონება რაიმე ბოევიკი ჰქონოდა ჩართული ტელევიზორში და პოპკორნიღა აკლდა.
ბელა ხელებით მეჭირა და განძრევის საშუალებას არ ვაძლევდი, ვიცოდი რომ მასზე ძლიერი ვიყავი, გამბედაობა მოვიკრიბე, მთელი ყურადღება ხელების სიძლიერეზე გადავიტანე და ბელა მარცხენა მიმართულებით გადავაგდე, იმდენად ძლიერი აღმოჩნდა ჩემი მოქმედება რომ მაცივარს მიენარცხა და უსულოდ დაეცა ძირს, ისე ვიყავი გაგიჟებული ფეხებზე მე*იდა რა მოუვიდოდა, სანამ მას ვუყურებდი ის ორი ბედოვლათი ისევ მომვარდა და აჯერად უფრო ძლიერად გამაკავეს-ყველას დაგხოცავთ გამიშვით, ისევ დავიწყე ყვირილი, მერე დევილისკენ მივაბრუნე თავი-გეფიცებ მოგკლავ, არცერთი დღე არ გაცოცხლებ, გამწარებული ვემუქრებოდი,-იცოდე გაგანადგურებ, სიკვდილს სანატრელს გაგიხდი, შენზე დიდი ეშმაკი გავხდები და ყველა იმ ადამიანის სიკვდილს გაჩვენებ ვინც მაგ ვითომდა ქვის გულში გყავს! კარგად დაიმახსოვრე და ილოცე რომ პირისპირ აღარ შემხვდე! ისეთი ტონალობით და ინტონაციით იყო ჩემი თითოეული ბგერა ნათქვამი რომ ვისაც ვეჭირე მათშიც კი შიში დავინახე....
ამის მერე იყო იყო დუმილი და ჩემგან ერთი სიტყვაც კი არავის გაუგია. უკვე ერთი თვე გავიდა იმ დღის შემდეგ რაც ამ სეიფივით დიდ რკინის ყუთში ვარ გამომწყვდეული, სრულ სიბნელეში, ყოველდღე ახალ ახალი ადამიანი შემოდის და მავარჯიშებს, თავიდან გამიჭირდა რადგან დიბნელეში ყოველთვის მე ვრჩებოდი წაგებული, ნელნელა ავითვისე, თუთიეულ ნაბიჯს სმენით ვიგებდი, სუნთქვაზეც კი ვხვდებოდი ვინ საიდან მიახლოვდებოდა, ამ დროის მანძილზე ჩემი ფიზიკური მომზადებისა სულიეადაც შევიცვალე, უფრო მყარად ვიდექი ფეხზე და ემოციებს ვაკონტროლებდი, საერთოდ არავის ნდობა აღარ მქონდა, ემოციებს არ ვაძლევდი გამოვლენის საშუალებას, ვიჯექი ასე სიბნელეში და ვაწყობდი გეგმებს რომ თითოულ იმ ადამიანზე მეძია შური ვინც ამ დღეში ჩამაგდო. თითოეულ ჩემს სამიზნეს გონებაში ვხატავდი და სუსტ წერტილზე ვფიქრობდი რომ სწორედ იქ დამეჭირა წიხლი მათთვის. საბოლოო ჯამში რა გმოვიდა გაინტერესებთ ხომ?
რა და სისატიკე, უნდობლობა, დაუმორჩილებლობა, შურისძიება და ყველას მიმართ ზიზღი!
..............
ისევ სიბნელეში ვიჯექი და მშვიდად ვსუნთქავდი, სეიფის კარი გაიღო და იქ შემოჭრილმა მზის სინათლემ თვალი მომჭრა, ფეხზე ნელა წამოვდექი, საეჭვო იყო რადგან არავინ შემოსულა, არც აარავინ იყო ირგვლივ. გარეთ გავედი და იქაურობა მოვათვალიერე, მხოლოდ ერთი კაცი იდგა გაშეშებული და ჩემკენ იყურებოდა, მისკენ წავედი ზომიერი ნაბიჯებით და წინ დავუდექი, ხელში პატარა წერილი მომაჩეჩა მერე ისე სწრაფად ამოიღო იარაღი და პირდაპირ ტვინში დაიხალა რომ ვერც გავიაზრემ თუმცა კრინტი არ დამიძრავს, ასე უემოციოდ ვუყურებდ მის არჩევანს და ნამოქმედარს, წერილი ნელა გადავშალე
„ უკვე მზად ხარ თამაშისთვის „ DEVIL HUNTER. წერილი იქვე დაკუჭული მივაგდე და ჰორიზონტს გავუყევი ახალი გეგმითა და შემართებით...

მადლობა ვინც მახარებს საკუთარი ემოციების დაფიქსირებით, იცოდეთ რომ ძალიან მიყვარხართ და კიდევ და კიდევ ველოდები შეფასებებს <3