მუხლებზე დამჯდარი, თვალდახუჭული ველოდები უცნობის შემდეგ ნაბიჯს, მაგრამ აგვიანებს. წამიც კი საუკუნედ მეჩვენება, მთელი სხეული ლოდინის რეჟიმშია და ელოდება მტკივნეულს... ცნობისმოყვარეობამ მძლია, ფრთხილად ვახელ თვალს და უეცრად შევკივლე.
მილიმეტრებად ახლოს აქვს სახე მოტანილი და მიყურებს. თვალები არაადამიანური და მანიაკალურად საშიში აქვს. წარბსაც კი არ ხრის ჩემს შეკივლებაზე, თითქოს სწორედ ეს უნდოდა. უნდა რომ სხეულის, ტვინის, გრძნობების ყოველმა უჯრედმა, ყოველმა უმნიშვნელო ნაწილმაც კი იგრძნოს ის.
კანკალმა ამიტანა, სახე მიმეყინა. სიკდილზე უფრო საშიში თუ რამე არსებობს, სწორედ ის ვიგრძენი იმ წამს. თავით ფეხებამდე უსუსური ვარ ამ არსების წინაშე. ტუჩები მიცახცახებს და ყბები ერთმანეთს მჭიდროდ ედება, რომ სიტყვა ვერ ვთქვა, მაგრამ საოცარი გამბედაობა მომეცა.
-რ.რ.რა გ.გინდა? -კანკალით ვეკითხები და სულ უფრო მეტად ვცახცახებ. ლამისაა ხტუნვა დავიწყო სიცივისგან.
მომღიმარი სახე ეცვლება, ეშმაკზე უფრო საშიში გამომეტყველებით, ზიზღით მეტაკება ყბებში, დგება და ყბებით ზევითკენ მექაჩება. სულ უფრო ზევით მიმათრევს, უნდა რომ სახე სახესთან გამისწოროს. მტკივა, სახე დავმანჭე, მაგრამ ენა ჩამივარდა. სადაცაა, კბილები ჩამომემსხვრევა ისე ძლიერად მაჭერს. უკვე ფეხის წვერებზე ვდგავარ, ტუჩები ვერტიკალურ ხაზს ქმნიან და ფაქტობრივად, შეუძლებელია სიტყვა ვთქვა.
სახე უფრო და უფრო საშიში უხდება, იატაკს ავცდი. ყბებით მის ხელზე ვარ ჩამოკიდებული და ძალიან ახლოს ვარ მის სახესთან. საიდან აქვს ამხელა ძალა? მეშინია და მტკივა, გაუსაძლისად მტკივა მთელი სახე. ლამისაა თვალებიდან სისხლი წამსკდეს. სახესთან ახლოს მიმიტანა: ტუჩები ტუჩების წილ, თვალი თვალის წილ. მის გახშირებულ სუნთქვას ვგრძნობ, სულ უფრო და უფრო გვიხშირდება სუნთქვა და ვხვდები რომ ვერ უძლებს.
უეცრად ბრუნდება და დივანზე მანარცხებს, ორივე ხელს ერთ მუჭში იქცევს, მეორეთი კი ერთი ხელის მოსმით მახევს საღამურს. სრულიად შიშველი ვარ მის წინ, მაგრამ ყვირილიც კი არ შემიძლია. ენა გადავყლაპე, დავდუმდი. ყველა გრძნობამ ერთად მოიყარა ჩემში თავი და აზრებსაც კი ვერ ვალაგებ. უეცრად ჩერდება, ათვალიერებს ჩემს სხეულს და ხარბად ეწაფება მკერდს, მეორე ხელს ქვევით აცურებს, ინსტიქტურად ფეხებს ვშლი და ქვედა ტუჩს ვკბენ. ვგრძნობ როგორ შემოდის მისი თითები მონაცვლეობით ჩემში, სასიამოვნოდ მტკივა. წვას და სიმხურვალეს ვგრძნობ. მგონია რომ მთელს სხეულზე გუდრონი გადამასხეს, ხელს ჩემი ვაგინიდან ითავისუფლებს და ძლიერად მირტყამს. არაამქვეყნიურად ამოვიხვნეშე და ქვევიდან წამოსულმა ლავამ მთელი სხეული წალეკა. სხეულს ვეღარ ვგრძნობ, მგონია რომ ფრენა შემიძლია.
დახეული საღამურით ხელებს მიკრავს და იატაკზე მანარცხებს. შეკრული ხელებით დივნის ფეხზე მიმაბა. ვერც დავარდნის მიერ გამოწვეულ ტკივილს ვგრძნობ და ვერც იატაკზე ხოხვას. თვალების გახელა არ მინდა და არც შემიძლია, ისტერიკულად ვკბენ ქვედა ტუჩს, მინდა მოვიგლიჯო. უეცრად ძუძუს თავზე გაუსაძლისი წვა ვიგრძენი, მკერდი ზევით ავწიე და თითქოს გავიზმორე. თვალებს ჯიუტად არ ვახელ. რაც უნდა ის დამმართოს, მე მისი ვარ და ამის გააზრება კიდევ უფრო დიდ სიამოვნებას მანიჭებს. მკერდს შორის კიდევ ერთი წვა, მერე უფრო მარჯვნივ... ძალიან ნელა მწვავს და მე ყოველ ჯერზე ვთრთი. ეს არ არის წამიერი წვა, ეს რჩება და მგონია რომ არამხოლოდ კანს, არამედ მთელს შიგნეულობას მიწვავს.
არ ვიცი ვინ ვარ, რა მქვია, სად ვცხოვრობ და რა ენაზე ვსაუბრობ. მე ვიცი მხოლოდ ეს წვა და ეს გაუსაძლისი სიამოვნება, ტკივილი, რომელიც არანაირ ტკივილს არ ჰგავს. ყველაფერი მტკივა, ის ყველა ატომს ეხება. არ მიტოვებს ადგილს არც სხეულზე და არც სულში, რომელსაც საიდუმლოდ შევინახავ. არ არსებობს საიდუმლო, არსებობს მხოლოდ ის, რომელშიც ყველა ჩემი ღირსება და მანკიერება ერთადაა თავმოყრილი.
გაჩერდა, თუმცა ტკივილი არ ჩერდება. მუცელი მეწვის და თვალებიდან მარილიანი წყლის ბურთები მცვივა. ის კი ამაზე ცოფდება, პირზე ხელს მადებს დამწვრობაზე ხელს უსვამს. ძლიერად მაჭერს რომ კიდევ უფრო მეტკინოს, მისი ბუმბერაზი ხელიდან ჩემი ბგერები ვერ აღწევენ, მაგრამ შიგნიდან განწირული ხავილი მესმის, ტვინში მირტყამს მისი ყოველი ხელის მოძრაობა ჩემს მუცელზე. „გთხოვ, გაჩერდი. მეტს ვეღარ ვუძლებ.“ ვყვირი შიგნიდან, მაგრამ ის არ ჩერდება, სულ უფრო სწრაფად უსვამს ხელს და ვგრძნობ რომ სადაცაა ცეცხლი გამიჩნდება. თვალებიდან ნიაღვარი მომდის. უცებ, ტუჩებიდან ხელს იღებს და ჩემმა განწირულმა ღრიალმა ვულკანივით ამოხეთქა პირიდან.
-გაეთრიე! სატანა! -ვყვირი და თან ცრემლები ნაკადულივით მოდიან ჩემი თვალებიდან, ყურებში ჩადიან, თმებს უერთდებიან. მტკივა, გაუსაძლისად მტკივა სხეულიც და სულიც. თავს შეურაცხყოფილად ვგრძნობ. არასოდეს, იოტის ოდენა სიამაყეც კი არ მქონია, მაგრამ ახლა... ეს რაღაც სხვა სახის დამცირებაა. ჩემი მარტოობაც წამართვა, რაც არ გამაჩნდა ისიც კი წამართვა.
ვტირი, ვღრიალებ, ვგლოვობ ჩემს სამყაროს, რომელიც მომტაცეს და მგონია რომ ვერასოდეს დავიბრუნებ.
ჩემს ხელებს დივნის ფეხიდან ხსნის, ხელზე იხვევს და ხოხვით მიმათრევს. ხელები ზევით მექაჩება და დივანზე ვვარდები - წამოვჯექი. ავიხედე და ჩემს წინ დგას გაღიმებული. მისი ღიმილისგან ბოროტება მოდის, ეს არ არის თბილი ან კმაყოფილი ღიმილი - ეს ბოროტებაა. ჩემს წინ ეშმაკი დგას, მე ამას ვხედავ. მის თვალებს არ უნახავს სიკეთე. მხოლოდ ბოროტებას ხედავენ და მხოლოდ ბოროტებას აფრქვევენ.
მე კი როგორც იქნა ისტერიკულ ტირილს მოვრჩი და მხოლოდ სლუკუნით შემოვიფარგლები.
-ამხსენი. -ტირილით ვევედრები.
-მმმ... -არას ნიშნად თავი გამიქნია.
-რატომ აკეთებ ამას? -დაკვირვებით ვეკითხები.
-იმიტომ რომ შენ ეს გინდა. -ხაზგასმით მპასუხობს.
-შენ რა იცი, მე რა მინდა? -მოჭრით ვეკითხები.
-მმმ...-ეღიმება, თან სავარძელს მისკენ აჩოჩებს და ჩემს წინ ჯდება. იდაყვებს მუხლებზე იდებს, ორივე ხელს მუჭად კრავს და ნიკაპით მას ეყრდნობა. ცალყბად მიღიმის და დაკვირვებით მიყურებს, ვხვდები რომ ჩემი კითხვებით კარგად ერთობა.
-ვინ ხარ? -დაბნეული და შეშინებული ვეკითხები.
ჯიბიდან სიგარას იღებს და უკიდებს, ღრმა ნაფაზს ურტყამს და სავარძლის ზურგს ეყრდნობა. სახეზე ცივი ღიმილი ადევს. მომწამვლელ კვამლში, მისი გიშრის თვალები და ეს ცივი მზერა მაბნევს, მაგიჟებს, ჭკუიდან მშლის. მინდა შევეხო, მინდა მისი სხეული ვიგრძნო. თვალს ვარიდებ, რომ დაბნეულობა არ შემეტყოს, მაგრამ შეუძლებელია. ჩემი ყოველი გაფიქრება წინასწარ იცის.
-გიგას მეგობარი ხარ? -ვეკითხები და უმალვე ვხვდები, რომ სისულელე ვიკითხე.
ეღიმება. დუმს... დავიბენი, ტანში მსერავს.
-მცივა. -კანკალით ვეუბნები იმის იმედით, რომ რამეს მომაფარებს, მაგრამ - არა.
-გთხოვ, რამე მითხარი. -ვევედრები.
ნაფაზს ურტყამს, სიგარას პირიდან იღებს და ახლა მას აკვირდება, ავადმყოფურად. რას ფიქრობს? ნუთუ უნდა რომ სხეულზე დამაწვას? შევშინდი და თვალები დავქაჩე, უცებ მზერა ჩემზე გადმოაქვს და ეცინება.
-ნუ გეშინია. - ამბობს და სახე მიმეყინა. ნუთუ ასე მეტყობოდა, რაც გავიფიქრე?!
-რა გქვ...?
-ადრეა ჩემი სახელის ცოდნა. -კითხვას არ მამთავრებინებს და მოჭრით მპასუხობს, თან მზერა ისევ სიგარეტზე გადააქვს.
-რატომ მე? -ვეკითხები.
-პასუხი შენშია.
-ვერ ვხვდები, რას ამბობ.
-იფიქრე.
მშვიდად დგება და გადის. ვიგრძენი კარის ხმა და მისი გასვლა.
***
ძლივს გავითავისუფლე თავი საღამურის ბორკილებისგან. სარკესთან მივვარდი, ჩამოვაგდე პლედი და შიშით დავხედე მუცელს. სანთლის წვეთებით ამოშანთულია ჩემი სხეული და მარცხენა მკერდზე, ლათინური ასოა მოხაზული: S. რას ნიშნავს S? მისი სახელის პირველი ასოა? უსასრულობაა? რა არის, რა ჯანდაბაა S? შიშით ავიხედე მაღლა, მინდა სარკეში საკუთარ თვალებს ჩავხედო, მაგრამ - არა! დღეს მეყო ტანჯვა, სწრაფად ავაფარე პლედი სარკეს და შევამჩნიე, რომ უკვე გათენდა.
ყოველი ამოსუნთქვა და ჩასუნთქვა მეწვის, მაგრამ უნივერსიტეტში აუცილებლად უნდა წავიდე.
სწრაფად მოვემზადე, გავედი და ბრბოს შევუერთდი...