ქალაქისგან მოშორებით მიტოვებულ ორსართულიან და უკაცრიელ სახლშ მივედით. პირველი სართული სავარაუდოდ საწყობისთვის გამოსადეგი იქნებოდა, აი მეორე კი უკეთესი შესახედავი იყო. ორსაწოლიანი იდგა, მის გვერდით ორი სკამი, ცოტამოშორებით ბარივით იყო გაკეთებული და მის მაგიდაზე რამდენიმე ცარიელი ლუდის ბოთლი იდო. არც კეთილმოწყობილი, არც შპალერი ან რაიმე საყოფაცხოვრებო ნივთი იდო ოთახში და მაშინვემივხვდი რომ ეს ადგილი მის თავშესაფარი იყო, ოღონდ დამატებითი აი ზუსტად ისეთი დასამალად რომ იყენებენ ხოლმე.
-პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ. სახლის თვალიერებაში გართული ვიყავი, მისმა ხმამ კი გამომაფხიზლა, ჩვეულებრივი ცივი მზერით შევხედე. ტყავის კურტკა გაეხადა და საწოლზე დაედო
-ვაუ ეგ კუნთები ტყუილად გადევს როგორც შევატყე. ირონია არ დავიშურე და მის განიერ მხარ-ბეჭსა და შავ მაისურში გამოკვეთილ კუნთებს კიდევ ერთხელ ავხედ-დავხედე
-დამაცადე რო მეჩვენებინა? ნიშნისმოგებით მითხრა
-მადლობა საჭირო არ არის. არც მე ჩამოვრჩი
-საერთოდაც მადლობის თქმას არ ვაპირებდი. თვითკმაყოფილი მზერა მტყორცნა
-მით უარესი შენთვის. თვალი ჩავუკარი და ბარისკენ წავედი. ლუდის ბოთლები გვერძე გავწიე და კონვერტი ამოვიღე ჯიბიდან.
-გოგოს კვალობაზე საკმაოდ ძლიერი ხარ
-ეგეც მითუარესი შენთვის.
-ძალიან თავდაჯერებული ხარ
-შენ კი უტვინო რადგან ენას იგრძელებ ჩემთან. აღელვება საერთოდ არ მეტყობოდა არადა კარგად ვხვდებოდი როგორ ცდილობდა რაიმე ინფორმაცია მაინც გაეგო ჩემზე.
-ის რომ სამი კაცი მოკალი სულაც არ ნიშნავს რომ შენი უნდა მეშინოდეს. ვითომდა არ ეშინოდა ახლა ამას ჩემი? არა გამომეტყველებაზე და ლაპარაკზე არ ეტყობოდა მაგრამ ასე კარგად თამაშობდა ვითომ?
-თორნიკე სჯობს ენას კბილი დააჭირო და მხოლოდ საქმის გარშემო ილაპარაკო თრემ შეიძლება ეგ ენა დაკარგო. გავუღიმე და კონვერტი გავხსენი. ჩემს სიტყვებზე ჩაეცინა მაგრამ პასუხი აღარ გაუცია. სურათები წინ დავულაგე
-ესენი უნდა მოვძებნო?
-ვინაობა უნდა დაადგინო და მეთვითონ მოვძებნი. სურათები დაათვალიერა და ერთ-ერთ ფოტოს რომ დააკვირდა სახე ოდნავ შეეცვალა, მაგრამ მალევე იგივე გამომეტყველება მიიღო. რაღაც ისე ვერ იყო მაგრამ არ შევიმჩნიე რომ მივხვდი რაღაცას. რაც უფრო ჩუმად ვიქნებოდი და ჩუმად დავაკვირდებოდი მით მეტ ინფორმაციას გავიგებდი.
-საიდან გაქვს ეს სურათები?
-შენი საქმე მხოლოდ ამათი ვინაობის გარკვევაა! იმედია მეორედ აღარ გამამეორებინებ. საკმაოდ მკაცრად გამომივიდა
-როდისთვის გინდა?
-რაც შეიძლება მალე
-კარგი ორ დღეში დაგიკავშირდები. ცოტა გამიკვირდა ასე მალე როგორ მოახერხებდა მაგრამ აღარაფერი მითქვამს
-კარგი ფასი დამისახელე.
-თითოში 1000$.
-ჰეიი მე ამათი ვინაობის დადგენა დაგავალე პრეზიდენტის მოკვლა კიარა. ჩავიცინე ხელოვნურად
-შეგიძლია სხვა მოძებნო. არ დათმო პოზიციები
-ყველაში 1000ლარს გადაგიხდი. სრული სერიოზულობით ვუთხარი რასაც მისი ისტერიული და სარკასტული სიცილი მოყვა.
-დამცინი? რომ მორჩა მერე მკითხა-არავიტარ შემთხვევაში
-შენთვის აზრი არ მიკითხავს. ან ამდენს აიღებ ან ისე გაგაქრობ ვითომ არც არსებობდი. უდარდელად ჩავილაპარაკე
-ძალიან რომ გამითამამდი ატყობ? თვალებში ჩამხედა და გამომცდელი მზერა მომაპყრო.
-ანუ შევთანხმდით. დავაიგნორე მისი ნათქვამი და კმაყოფილმა შევხედე
-რაღაცით გამოგდის დარწმუნება. გულწრფელად გაიცინა
-ძალიანია კარგი. წავედი მაშინ. წამოვდექი და კარებისკენ წავედი, მერე რაღაც გამახსენდ და შემოვბრუნდი გასვლამდე
-ხო კიდევ ერთი... შენ მოტოციკლს მე წავიყვან. დარწმუნებული ვარ სხვისი შოვნა არ გაგიჭირდება
-ეს უკვე სინაგლეა. გაოცებულმა გამომხედა
-ორ დღეში შევხვდებით. კარი გავიჯახუნე და გარეთ გავედი. მოტოციკლს მოვახტი და დავქოქე, სანამ დავძრავდი მანამდე თორნიკეს ხმა გავიგე
-მიკვირს რომ არ გამაფრთხილე არავისთან წამოგცდესო. ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა. მეც ოდნავ გავიღიმე
-სულელი არ ხარ და იცი რომ ცეცხლს არ უნდა ეთამაშო! თვალი ჩავუკარი და იქაურობა დავტოვე.
მოტოციკლით მგზავრობა სკმაოდ დიდ ადრენალინს იწვევდა ჩემში, ასე ვთქვათ ახლა მისწრება იყო ჩემთვის ეს ტრანსპორტი. ქალაქში შესვლისთანავე მოძრაობა გაჭრდა, საცობი მხვდებოდა ყოველ ნაბიჯში. რაც უფრო წინ მივიწევდი აშკარად ვგრძნობდი ხალხის და მანქანების რიცხვი როგორ მატულობდა. კიდევ რამდენიმე კვარტალი გავიარე და ახლა სასწრაფო და პოლიციების მანქანები ფიგურირებდა ჰორიზონტზე. რთული არ იყო იმის გაგება რომ ჩემ ნამოქმედარს მოყვა ყოველივე ეს. უნდა ვაღიარო გულში ეთი წუთითაც არ მიგვრძნია სინდისის ქენჯნა, ვიცოდი დამნაშავე მე ვიყავი თუმცა უსამართლოდ არ მოვქცეულვარ, ის მიიღეს რაც დაიმსახურეს.
პოლიცია ყველას ჩხრეკდა და ჩემი ჯერი რომ მოვიდა ჩვეულებრივად გავუწოდე საბუთები და მოთმინებით დაველოდე. ყველაფერმა მშვიდად ჩაიარა და გამატარეს.
სახლისკენ ავიღე გეზი, მანამდე მარკეტში შევიარე, ცოტა პროდუქტი ვიყიდე და სახლში ავედი. ყველაფერი რიგზე იყო. სიმშვიდე სუფევდა ეზოში, მოტოციკლი იქვე მივაყუდე და სადარბაზოში შევედი. რომ ვთქვა ემოციებით გადაღლილი ვიყავიმეთქი მოგატყუებთ. თითქოს გული მიგრძნობდა რომ კიდევ რაღაც მოხდებოდა და ამის გამო შემართებული ვმოძრაობდი. საკეტს გასაღები მოვარგე და შინ შევედი. პირდაპირ სამზარეულოში გავედი და ცელოფნები დავაწყე. შინაგანად მაინც აფორიაქებული ვიყავი ზუსტად ისე როგორც მაშინ როცა მის მოახლოებას ვგრძნობდი. სინამდვილეში არც მინდოდა იმის დაჯერება რომ მას ამ მდგომარეობაშ ვნახავდი, არადა გული უკვე საგულეს აღარ მქონდა. ჯანდაბა! ასე არ უნდა მოხდეს! აქ არ უნდა იყოს! საკუთარ თავს ვარწმუნებდი მაგრამ ყველანაირი იმედი გადამეწურა როცა მისი სურნელი მომხვდა ცხვირში. აი ამ დროს უკვე დარწმუნებული ვიყავი რომ ჩემს უკან იდგა და ელოდა რას მოვიმოქმედებდი. სპეციალურად არ ვტრიალდებოდი მისკენ და ცელოფნებიდან პროდუქტის ამოლაგება დავიწყე. მინდოდა ეფიქრა რომ ვერ მივხვდი მის აქ ყოფნას. ამასობაში ყველაფერი თავის ადგილზე დავალაგე და ძალიან ფრთხილად დანა ავიღე და ხელში კარგად დავიკავე, ერთი ღრმად ამოვისუნთქე, სწრაფად შევბრუნდი და მთელი ძალით ვისროლე მისი მიმართულებით, რასაც მისივე სწრაფი რეაქცია მოყვა და წამის მეასედში დაიჭირა ცივი იარაღი რომელიც მის შუბლს რამდენიმე სანტიმეტრით შორდებოდა. დანიანი ხელი ძირს დაუშვა და მის ცივ გამომეტყველებაზე ეშმაკური ღიმილი აღიბეჭდა. ამ ხნის განმავლობაში უფრო სიმატიური გამხდარიყო, ან მე მომეჩვენა ასე, ოდნავ მოზრდილი წვერი მის სახეს მეტ მამაკაცურობას სძენდა. ნაცრისფერი თვალები უფრო ცივად მიყურებდნენ და ჩემს გაქვავებულ გულს უფრო მეტად აქვავებდნენ. დარწმუნებული ვიყავი იმის მიუხედავად რასაც მის მიმართ განვცდიდი ( სახელს ვერ ვარქმევ ამ გრძნობას) ფეხებზე დავი*იდებდი და თვალის დაუხამხამებლად გამოვჭრიდი ყელს. სამწუხაროდ მოქმედება არ დამცალდა რადგან გამძვინვარებული წამოვიდა ჩემკენ და როგორც კი ჩემს წინ აღმოჩნდა ადგილს მიეყინა, მაგიდასთან ვიდექი და წარბიც არ შემიხრია სრულიად უემოციოდ ვუყურებდი, ხელები მაგიდის გარშემო დაალაგა და მომიმწყვდია, ამაზეც ურეაქციოდ ვიდექი და მთელი ზიზღით ვუყურებდი თვალებში.
ცოტა ხანი ასე მიყურა, არცერთი ვიღებდით ხმას. მერე დაიხარა და ცხვირი ყელთან მომიტანა, შინაგანად დავიძაბე მაგრამ მერჩივნა იქვე გამსკდომოდა მიწა ვიდრე ეს დაენახა ან ეგრძნო. ცხვირი ყელზე გამიხახუნა და ღრმად შეისუნთქა სურნელი, ოდნავ ჩაეღიმა. ერთი ხელი ჩემი თმისკენ წაიღო ხელის ზურგი ნაზად ჩამომისვა. მე ისევ გაქვავებული ვიდექი და შეხების უფლებას ვაძლევდი, საჭირო მომენტს ველოდებოდი რომ თავს დავსხმოდი.
მერე თმა ყურს უკან გადამიწია და ტუჩები მომიტანა ახლოს, რამდენიმე წანი ასე იდგა მერე კი ჩამჩურჩულა თავის ცივი გამყინავ იხმით
-კვალს ნუ ტოვებ!
მივხვდი რაზეც თქვა და ირონიულად ჩვიცინე, თავი ავწიე და თვალებში შევხედე
-ხომ იცი რომ აქედან ცოცხალი ვერ გახვალ! მისი დაცინვამივირე საპასუხოდა მაგრამ ზომიერი ( ანუ არ გადაუხარხარია, უბრალოდ ჩაიცინა)
-ხელს რა შემიშლის. ხავერდოვანი მაგრამ მაინც უხეში იყო მისი პირიდან წამოსული თითოეული ბგერა
-სათანადოდ ვერ მაფასებ! ძალიან ვნებიანი ხმით ვუთხარი და შევატყე მის თვალებში როგორ აციმციმდნენ ჭინკები. ამას დაერთო ისიც რომ ხელები კისერზე მოვხიე, ნელა ავაყოლე ხელი და ცერა თითი ტუჩებზე გადავუსვი, მოდუნდა და თვალები მინაბა ოდნავ მაგრამ როგორც კი იგრძნო რომ არ ვკოცნიდი და უბრალოდ მისი სახე ხელებშ მქონდა მოქცეული, თითქოს გონს მოეგო და ხელები უხეშად გამაშვებინა
-რა თამაშს მეთამაშები! თვალები დაიწვრილა და ახლოს მოიწია უფრო ჩემკენ.
ახლა მისი წელისკენ წავიღე ხელები და მაისურის ქვეშ შევუცურე, შიშველ კანზე ვიგრძენი როგრო დაყარა ბუსუსებმა და ჩამეღიმა (ყოველთვის შემიმჩნევია როგორ მალავდა უკან შარვლის ქამარში პატარა დანას და ალბათ მიხვდით რაც მოვისურვე). ალბათ ისიც მიხვდა და იქიდანაც სწრაფად მოიშორა ჩემი ხელები, სულ ეს მინდოდა რომ ყურადღება გადაეტანა და ჩემი ნასროლი დანა რომელიც დაბნეულობისგან სწორედ იმ მაგიდაზე დადო რომელსაც ვეყრდნობოდი, სწრაფად მოხვდა ჩემს ხელში და შემდეგ მის მკლავში, რასაც მისი გაოცებული სახე და გაბრაზებული თვალები მოყვა. კიდევ ერთხელ ვიხელთე დრო და მუშტი მაგრად შემოვარტყი სახეში, მერე კი მისი კისერი ხელებს შორის მოვიქციე და ერთი ხელის მოსმით მოვტეხე კისერი. თვალები მაშინვე დახუჭა და იატაკზე დაეცა. კმაყოფილებისგან ამოვისუნთქე და გახარებულმა გავიღიმე. ვიცოდი რომ არ მოკვდებოდა, ამით არცერთი ჩვენგანი არ მოკვდებოდა, სამაგიეროდ დრო მოვიგე რომ დამება, ალბათ სისულელედ ჩათვლით მაგრამ საუკეთესო გზად ეს მივიჩნიე.
სკამზე არ მიმიბია რადგან ხის სკამები მქონდა მხოლოდ და ამ ველურს არ გაუჭირდებოდა თავის გათავისუფლება, ჩემს საწოლზე დავაწვინე და ოთხივე კიდურით მივაბი ზედ, ოღონდ რკინის ჯაჭვებით. ჯერ კარგად გავჩხრიკე, ყველა იარაღი და ნივთი ამოვაცალე, ძირითადად დანები და მრგვალი ბზრიალა ცივი იარაღები ჰქონდა, ჩემი გაოცება იმან გამოიწვიე რომ მობილური არ ჰქონდა. მხოლოდ მაისურის, შარვლისა და ფეხსაცმლის ამარა დავტოვე.
სამზარეულოში გავკუსკუსდი და საჭმლის ჭამა დავიწყე. ჩემი გაოცება იმან გამოიწვიე რომ მობილური არ ჰქონდა. უკვე ღამის ორი საათი ხდებოდა და ვაჟბატონი არ ფხიზლდებოდა, ერთი წუთით ისიც ვიფიქრე რომ მოვკალი, ოღონდ მართლა მოვკალი, ამის გაფიქრებაზე ტანში გამცრა. იქვე დივანზე მოვკალათდი და ვერც კი მივხვდი ისე ჩამეძინა.
..............
დილით კარზე საშინელმა ბრახუნმა გამაღვიძა, თვალები სწრაფად გავახილე და პირველ რიგში ჩემს „მძევალს“ გავხედე, ისევ იგივე მდგომარეობაში იწვა. წამოვდექი და კარის გასაღებად წავედი. ნახევრად მძინარე ვიყავი და სათვალთვალოში არც გამიხედავს ისე გავაღე და გაოცებისგან კინაღამ ყბა ჩამომივარდა
-შენ აქ რა გინდა? განრისხებულმა შევძახე. კარებში ის გიჟი იდგა ვინც მანქანით გამიტანა და მერე მითვალთვალებდა
-შემომიშვი! მომთხოვნი იყო მისი ტონი
-შემოგიშვაა? თვალები დავაწვრილე და ლეკვის თვალებით შევხედე-კიბატონო! ბოლოს მაინც გამოვცერი კბილებში, საყელოშ ვწვდი და კისრის ტეხვით შევატრიე შიგნით, კარი დავაჯახუნე და შემოსასვლელშ ჩამოკიდულ კედელზე მივარტყმევინე თავი
-აბა ახლა იტყვი ნაბი*ვარო რა გინდა?
აშკარად შეეშინდა მაგრამ მაინც არ ტყდებოდა
-გეყოფა! დაიღმუვლა და ტკივილისგან სახე დამანჭა. კიდევ ერთხელ მივარტყმევინე სახე სარკეზე და უკვე ბზარებიც გაუჩნდა, მის სახეს კი ნაკაწრები
-თქვი! კიდევ ერთხელ დავუღრიალე, სულ არ მადარდებდა ახლა დევილი გაიგებდა თუარა
-კარგი მოვრჩეთ ამ მაიმუნობას! სერიოზული სახით თქვა რამაც ჩემი დაბნევა გამოიწვია და ელვის სისწრაფით აღმოვჩნდი ბიჭის ხელებშუა მომწყვდეული
-ახლა ოთახში შევალთ და მშვიდად დავილაპარაკებთ. უნდა ხვდებოდე ორმ ეს საუბარი შენც გაწყობს! გამაფრთხილებელი ტონით „გამიიასნა“ და მომშორდა. დაბღვერილმა შევხედე და წინ გავუძეხი. ეს იდიოტიღა მაკლდა გულში გავიფიქრე და კარგად გამოვლანძღე.
მეორე ოთახში გავიყვანე და თვალებით ვანიშნე სავარძლისკენ. ისიც მშვიდად ჩამოჯდა, ხელი სისხლიან სახეზე ჩამოისვა და და გაეცინა
-შენი ძალები სათანადოდო ვერ შევაფასე, ასევე ღიმილით მითხრა.
-მოდი თავიდან დავიწყოთ, მაგალითად ვინ ხარ და რა გინდა. მკაცრი იერი არ მომიშორებია
-ნიკა არაბული. შენი დახმარება მჭირდება.
-რაში?
-ჩემი და უნდა დავიხსნა ალისიას კლანჭებიდან. მომახალა პირდაპირ და გაოცების ნიშნად წარბები ავზიდე
-რაიცი ამის შესახებ? მოკლედ და ლაკონურად მოყევი ბევრი დრო არ მაქვს.
-ალისია იმ კომპანიის წევრია და ასე ვთქვათ მმართველია რმოელიც ხალხზე ცდებს ატარებს, აი შენნაირი ძალის მქონეებზე, ჩვეულებრივ ხალხს კი ქილერებად წვრთნიან. ჩემი დაც ასე მიიტყუეს, მშობლების სიკვდილის შემდეგ მე დავრჩი და ისე მოხდა რომ კარგი სამსახური შემომთავაზეს, მეც დავთნახმდი რადგან ჩემს დაზე უნდა მეზრუნა, ამასობაში კი ჩამოყალიბებულ მკვლელად აღმზარდეს. მერე მივლინებაშ წავედი და ორმ ჩამოვედი ჩემი და სახლშ აღარ დამხვდა, დროთა განმავლობაში გამოძიების შედეგად გავიგე რომ ალისიამ წაიყვანა.
-და შენ აქ როგორ აღმოჩნდი?
-ბაზაზე სწრაფად ვრცელდება ინფორმაციები, მაგალითად როგორ მოგიყვანეს იქ, რა ძალები გაქვს, რა უნარები. შენი დავალების ინსცენირება რომ მოაწყვეს მაშნ მოვახერხე გამოპარვა
-რატომ გამოიპარე იქ ხომ შენს დასთან ერთად იყავი? ასე ვთქვათ ჩამჭრელი კითხვა დავუსვი
-მთავარი პრობლემაც მაგაშია, თვალით არ მინახავს იქ ჩემი და
-რაღაც ჩახლართული ამბავია
-სხვადასხვა ბაზაზე ვიყავით, მე უფრო მაღალ საფეხურზე ვიდრე ის. რომ გაიგონ რომ მე სიმართლე ვიცი წამითაც არ გვაცოცხლებენ
-გასაგებია. ჩემგან რა გინდა?
-სარას იცნობ და მინდა მის გამოყვანაში დამეხმარო, არ მინდა მკვლელად იქცეს.
მის თვალებში წუხილი და გულის ტკივილი დავინახე, მაგრამ სარაა? სარაა მისი და. ღმერთო ჩემო ის გოგო რომელიც მე ასე მიყვარს
-ძალიან კარგი და გყავს. გავუღიმე
-ხოდა იმედია დამეხმარები
-რაუნდა გავაკეთო?
-პირველ რიგში სარამდე ხმა უნდა მივაწვდინოთ რამენაირად
-ერთი კითხვა მაქვს.
-გისმენ
-საიდან გაიგე ვინ ვიყავი? იმიჯს ვგულისხმობ როგორ მიცანი?
-იმ დღეს რომ დაგეჯახე ვერც ვიფიქრებდი რომ შენ გეძებდი ამდენ ხანს. ისეთი შეცვლილი ხარ ვერასდროს წარმოვიდგენდი შენ თუ იყავი. კიდეკაი დევილი დამეხმარა. უხერხულად გამიღიმა.
-რაა? შოკირებულმა წამოვიძახე და მაშნვე ოთახშ შევვარდი სადაც ის ველური დავაბი
-ჯანდაბა! ჯანდაბა! ჯანდაბა! დავიღრიალე და იქვე დადებული ლარნაკი ძირს დავახეთქე.
ოთახი ცარიელი დამხვდა და ფურცელზე ისევ ის ხელნაწერი:’’ კვალს ნუ ტოვებ. DEVIL HUNTER’’-ჯანდაბა! კიდევ ერთხელ დავიღრიალე და წერილი დავკუჭე სიმწრისგან.
-რა მოხდა? გაფითრებული შემოვარდა ნიკა. მკვლელი მზერა მივაპყრე
-ახლავე დაეგდები და თავიდან ბოლომდე მომიყვები მაგ იდიოტს საიდან იცნობ! ჩავისისინე და მკვლელი მზერა მივაპყრე.......


ჩემო ტკბილებო და საყვარლებო! უღრმესი მადლობა მოთმინებისთვის <3 მიყვარხართ და ველი თქვენს აზრებს მოვლენათა განვითრებაზე <3