-შეხედე, ნი დროზე ნახე-მკლავზე ექაჩებოდა მარიამი დაქალს
-ჰო, დავინახე-სიცილით უპასუხა ნინიმ
-ნახე, აქეთ მოდის, ჩქარა დავიმალოთ-დაავლო დაქალს ხელი და კედელს ამოეფარა
-როდემდე აპირებ ასე?
-ასე როგორ?-გაიკვირვა მარიამმა
-რამდენი ხანია უკვე გიყვარს?
-5 წელი
-მერე?
-რა მერე? ის ჩემნაირ გოგოს არ შემოხედავს, მხოლოდ მამიკოს განებივრებული გოგოები უნდა, ჩემნაირს მხოლოდ გამოიყენებს, დარწმუნებული ვარ არც იცის ჩემი არსებობა
-კარგი რა მარიამ ასე პესიმისტურად ნუ მსჯელობ, წამოდი!-ჩაავლო ხელი და კაფისკენ წაიყვანა
-აუ, ნინ..-მობეზრებულად გაჰყვა უკან-აქ არ მინდა დაჯდომა
-რატომ?
-ხედავ რა სახით მიყურებს?
-ვინ?
-შენი აზრით?
-აუ ეგ თუ არ დაწყნარდება დავაცლი ღერა-ღერა თმებს, პროსტა ჰო ჩვენი კლასელია ნინაკა, მაგრამ თუ ამშალა ნერვებზე ვაიჰ..-მარიამს ყურადღება არ მიუქცევია ნინის მუქარებისთვის, ქუდი თავზე ჩამოიფხატა, რვეულები აიფარა სახეზე და ცარიელი მაგიდისკენ დაიძრა..უეცრად ძლიერი შეჯახება იგრძნო, მთელი ზურგი აეწვა, იატაკზე საყვარლად გაწოლილიყო, მთელს ტანზე კი წვენის ყვითელი ლაქები აჩნდა, არ შეუხედავს ვის დაეტაკა, სწრაფად წამოდგა და სირბილით დატოვა კაფე..
-მარიამ, მოიცადე!-ნინი უკან მისდევდა, სწრაფად შევარდა საპირფარეშოში და კარები გადაკეტა
-გააღე მარიამ-გოგონა ხმას არ სცემდა-მარიამ! უბრალოდ კარები გააღე მხოლოდ მე ვარ აქ-მშვიდად მიუგო დაქალმა..კარები ფრთხილად გაიღო, ნინი შევიდა, დაინახა აცრემლებული გოგონა და მაგრად ჩაეხუტა
-იცი ვის დაეტაკე? ლუკას
-რა? იცი ეს რას ნიშნავს?-მარიამი სწრაფად მოშორდა დაქალს-სკოლის გვერდზე უკვე ყველაფერი გამოქვეყნებული იქნება..დავიღუპე-ცრემლები სდიოდა თვალებზე
-შეწყვიტე ნუ ტირი, გთხოვ
-ნინი რა მეშველება? ლუკა წელს აბარებს გამოცდებს, მე კი მას ვეღარ ვნახავ, მე მე-10 კლასსში ვარ და კიდევ 2 წელი..ისედაც შანსი არ მქონდა, მანამდე ვხედავდი მაინც, აწი ვეღარც ვნახავ
-ნუ ტირი ჩემო ტკბილო, მოდი აქ-მაგრად ჩაეხუტა ნინი მარიამს
-შენ ჰო ცნობილი ხარ? ყველა გიცნობს სკოლაში, ჩემთან რატო მეგობრობ?
-ახლა ჩუმად თორე გაგლახავ! იმიტომ, რომ მიყვარხარ და ჩემი ბავშვობის მეგობარი ხარ ჩურჩუტო-გაუღიმა და გოგონას ცრემლები მოსწმინდა..

* * *

-დედა გთხოვ არ მინდა-წუწუნებდა მარიამ
-პირველი შთაბეჭდილება აუცილებელია-გაუღიმა დედამ და კაბის ელვა შეუკრა
-მამა, რომ არ წამოვიდე?-გახედა საწყლად ნიკას
-ოჯახით ვართ ვახშამზე დაპატიჟებული ჩემო პრინცესა
-მამა რატო ხარ ადვოკატი-ამოიფრუტუნა და ბალეტკები მოირგო


-გაიცანი ბატონო ვახტანგ ჩემი მეუღლე-ლიკა, ეს კი ჩემი ქალიშვილია მარიამი
-სასიამოვნოა-ხელი ჩამოგვართვა ყველას მამაკაცმა-ეს ჩემი ცოლი ეკატერინე, 2 ბიჭი მყავს, მაგრამ ერთი ძმაკაცებთან ერთადაა და მოგვიანებით შემოგვიერთდება, ეს -საბა და ჩემი ქალიშვილი-ლილე
-ერთმანეთს გავუღიმეთ..საბა 20 წლის აღმოჩნდა, ლილე კი ჩემი ტოლი, ძალიან გამიხარდა, თურმე ჩემს სკოლაში აპირებდა გადმოსვლას, რადგან მისი ძმა ჩვენთან სწავლობდა, ლილეს კარგად გავუგე, ძალიან კარგი გოგო არის, ერთად ვიჯექით, მერე თავის ოთახში ამიყვანა და ყველაფერი მაჩვენა
-ეს დიპლომი მათემატიკის ოლიმპიადაზე ავიღე, ეს სიმღერისაა, ეს მედალი კი ცეკვის
-შენი მეორე ძმა რატომ არ არის აქ?
-ის სულ მის ძმაკაცებთან ერთადაა, სახლში როდის მოდის და მიდის არ ვიცი, მეც ვერ ვნახულობ წესიერად, სასაცილოა არა?-გააქნია სიცილით თავი
-კი, ნამდვილად-გავუღიმე

იქედან გვიან წამოვედით, მე და ლილე დავახლოვდით, როგორც გავიგე 1 კვირაში უკვე ჩმეს სკოლაში იქნებოდა, ვახტანგი მოსამართლე არის და ბევრს იცნობს, ამიტომ ლილეს არ გაუჭირდება ჩემს კლასში მოხვედრა, აუცილებლად გავაცნობ ნინის..

* * *
-სწრაფად აბრძანდი ფეხზე დედოფალო-მიუკაკუნა კარებზე ლიკამ შვილს
-ჰო-გაგუდული ხმით უპასუხა მარიამმა და თავი ბალიშში უფრო ჩარგო
-მე ისევ აქ ვარ!-დატუქსა შვილი ლიკამ
-ოჰ, კარგი ვდგები-სწრაფად წამოდგა და აბაზანაში შევარდა..15 წუთში უკვე მზად იყო, ყავა სწრაფად დალია და ნინის სახლისკენ აიღო გეზი


-მადლობა ღმერთს რომ მალე ჩამოდი ნინი-უპასუხა 20 წუთი გარეთ მდგარმა მარიამმა
-რა ვქნა ვერ ავარჩიე რა ჩამეცვა და ბოლოს კაბა ჩავიცვი
-შენ დამღუპავ მე-ხელები აღაპყრო ჰაერში და ავტობუსის გაჩერებას მიაშურა


-ისევ დაიგვიანეთ!!-დაუყვირა გოგონებს დამრიგებელმა
-ბოდიშით მას-ამოიკრუსუნა მარიამმა
-არანაირი ბოდიში, ახლავე დაწერთ ახსნა-განმარტებას და წახვალთ დირექტორთან
-რა საჭიროა?-ხელები გადააჯვარედინა ნინიმ
-იმიტომ, ამოვიდა ყელში თქვენი ზედიზედ დაგვიანებები
-კაი არ გადაირიო-გაიცინა ნინიმ
-რანაირად მელაპარაკები გოგო!-დაუყვირა დამრიგებელმა ნინის
-ნინი გაჩუმდი-ხელი ჰკრა მარიამმა
-ახლავე დირექტორთან ორივე!

-კაი რა-გახედა ნინიმ მარიამს
-გაჩუმდი, შენ მომკალი რა-ამოიბუზღუნა მარიამმა
-ვსო! აწი გპირდები არ დავაგვიანებ
-რაღას დააგვიანებ დირექტორის კაბინეტთან ვიცდით
-ნინი, შემობრძანდი!-მიუგო ნინის ბუღალტერმა და დირექტორის ოთახის კარები ფართოდ გააღო

-მიბრძანდი დროზე!-ოთახში ,,შემოათრიეს" ლუკა
-აუ კაით რა-ამრეზით მიუგო სასწავლო ნაწილს ბიჭმა
-მერამდენედ უკვე?
-აბა გამიშვით მაშინ გარეთ და აღარ გავიპარები
-სკოლაში რისთვის დადიხარ?
-რავი შენ?-გაეკრიჭა ლუკა სასწავლო ნაწილს, ქალმა ყურადღება არ მიაქცია ლუკას უზრდელობას და დირექტორთან შევიდა

მარიამი სახეზე წამოწითლდა, პირველად იყო ასე ახლოს ლუკასთან, თვალები ძირს ჰქონდა დახრილი და ხელებს ნერვიულად ათამაშებდა, ლუკა გაკვირვებული აკვირდებოდა გოგონას ქცევებს და ბოლოს უთხრა
-გამარჯობა-მარიამს არ გაუგონია
-ჰეი!-ისევ გაუმეორა, სწრაფად მოვიდა გონს
-დიახ-ახედა გოგონამ
-ჩვენი სკოლელი ხარ? არასდროს დამინახიხარ. რატო ხარ აქ?
-კი, ამ სკოლაში ვსწავლობ, დავაგვიანე
-რა სისულელეა, მეთქი რამე ჩაიდინათქო
-მე ლუკა მქვია-გამომიწოდა ხელი, ჩემი უნდა ჩამომერთვა სასწავლო ნაწილი რომ გამოვიდა და ლუკა შეიყვანა დირექტორთან, ნინი გამოვიდა და საბოლოოდ გვაპატიეს, ნინიმ აუხსნა სიტუაცია და მე აღარ შევუყვანივარ შიგნით ბუღალტერს

-წამო წავიდეთ სკოლიდან
-გადაირიე? ახლა წამოვალ შენი აზრით? კინაღამ ოქმები დაგვიწერეს, ვაბშე იცი რა მოხდა? ლუკას ველაპარაკე, მაგრამ ჩემი სახელი არ მითქვამს, ახლა საერთოდ უნდა დავემალო, არ ვაპირებ კიდევ დაველაპარაკო, კინაღამ ცუდად გავხდი
-დაიკო! ახლა მისმინე-გაეკრიჭა ნინი-პირიქით ახლა უნდა დაენახო, ახლავე წავალთ საშოპინგოდ, ახალი სტილი გესაჭიროება, უნდა დაგხვეწო, ახლა შენი სახელის გარკვევას დაიწყებს, შენით დაინტერესდება, უბრალოდ უნდა მოხიბლო, სკოლის დედაც წამოდი ახლავე-ჩაავლო ნინიმ ხელი გოგონას და მიარბენიებდა
-გადაირიე? არაფერსაც არ ვაპირებ! მას თუ დავაინტერესებ ისედაც გაიგებს ჩემს სახელს, იმიჯის შეცვლას არ ვაპირებ რომ მოვეწონო ამის გამო, თუ დავაინტერესე ასეთიც მოვეწონები, მაგრამ ის გათამამებულია და სხვანაირი გოგოები მოსწონს, არ ვაპირებ ლუკას გამო რამე შევიცვალო-მკაცრად თქვა და კლასისკენ დაიძრა..

1 კვირის შემდეგ

-მარიამ!-მოესმა ლილეს ხმა, კლასის კარებისკენ გაიხედა და როცა გოგონა დაინახა გიჟივით გაექანა და მაგრად მოეხვია
-ლილე-ჩაიკრა გულში-გაიცანი ეს ნინია, ნინი-ლილე-წარუდგინა გოგოები ერთმანეთს
-სასიამოვნოა-გაუცინა ლილემ ნინის და ხელი ჩამოართვა
გოგოებმა ერთმანეთს კარგად გაუგეს
-დღეს ჩემთან წამოდით-შესთავაზა ანამ ახლადშეძენილ დაქალებს
-რას იზავ ნინ?-გახედა მარიამმა გოგოს
-წავიდეთ
-ძალიან კარგი-ტაში შემოჰკრა ანამ და მაგიდას მიუჯდა

* * *
-ოჰ, ეს რა გოგო გვსტუმრებია-გაუცინა საბამ მარიამს
-საბა როგორ ხარ?-გადაეხვია მარიამი ბიჭს
-მაგრად შენ?
-მეც მაგრად, გაიცანი ნინი
-სასიამოვნოა-ერთად თქვეს ორივემ
-საბუ სადაა ლუკა?
-სად იქნება ახლა
-ბექასთან?
-როგორც ყოველთვის
-ჰო კაიც, წამოდით წავიდეთ ჩემს ოთახში.

გოგოებმა იმეცადინეს, ბევრი იჭორავეს, თუმცა მარიამს ლილესთვის არ უთქვამს მისი სიყვარულის შესახებ, არც გახსენებია ეთქვა, იმდენ რამეზე საუბრობდნენ გადაავიწყდა..
ყოველდღე დადიოდნენ გოგოები ერთმანეთთან, ლილე ისე აღფრთოვანებული იყო ახალი მეგობრებით, რომ სულ მათზე საუბრობდა. გოგოები ნინისთან იყვნენ ლილეს საბამ რომ დაურეკა და სახლში წამოსვლა ,,უბრძანა!" გადაირია ჩემს გოგოებს მაშორებო, დაავლო დაქალებს ხელი და მის სახლში ამოაყოფია თავი, ნინის დაურეკეს წამოდი სტუმრები გვყავსო, მარიამიც აპირებდა წასვლას, მაგრამ ვინ გაუშვა?

-კარგი რა წავსულიყავი ახლა მეც
-კარგი რა, ჩემთან ხარ სხვასთან ჰო არა-კისკისებდა ლილე, წამო სამზარეულოში ფორთოხლის წვენი დავლიოთ.

კარებზე ზარის ხმა გაისმა, სწრაფად წამოხტა ლილე ფეხზე და კარებში მდგომს მაგრად ჩაეხუტა, ლუკაა ალბათ-გავიფიქრე, ძლივს გავიცნობთქო, როგორც კი მოშორდა და ჩემი თავი წარუდგინა ადგილს მივეყინე! ბედი მეთამაშება! ვინ იფიქრებდა ეს ლუკა ის ლუკა თუ იქნებოდა! აი, ის ,,ჩემი" ლუკა, გამხარებოდა თუ მწყენოდა აღარ ვიცოდი
-ლუკა, ეს მარიამია
-ესეიგი შენხარ ის მარიამი ჩემი დაიკო გაუთავებლად რომ აქებს...

* * *
ჩემი პრინცესა დაგარქვი (თავი 2) არ მეგონა გული თუ არ გამისკდებოდა, ეს რა იყო? ღმერთო!! სახეზე წამოვწითლდი და თავი დავხარე
-კარგი ლუკა ნუ გამიწითლე ბავშვი, წამო ავიდეთ ოთახში მარუს-გაეკრიჭა ლილე დაქალს
-არა მე აჯობებს წავიდე უკვე გვიანაა-საათს გახედა და როცა შეხედა ღამის 9 საათი იყო გადაირია
-დარჩი დღეს ჩემთან?-გაუცინა ლილემ მარიამს
-არა!-წამოიყვირა უცებ-მირჩევნია წავიდე ტაქსს გამოვიძახებ და წავალ
-მე გაგიყვან-ტუჩის კუთხე ჩატეხა ლუკამ
-ჰო, მიდი ლუკ წაიყვანე ჩემი დაქალუშკა და სახლში მშვიდობით მიიყვანე, არ იმაიმუნოთ-მიაძახა კიბეებზე მყოფმა ლილემ ძმას და დაქალს
-კარგი წამოდი-კარები ფართოდ გააღო ლუკამ და გოგონა კარებში გაატარა..იქვე იდგა bmw კაბრიოლეტი შავი..ოჰ როგორ გიჟდებოდა ამ მანქანაზე, როგორ უნდოდა ასეთი ჰყოლოდა, მაგრამ მამამ ჯერ პატარა ხარო და დადის ავტობუსით
-რას ელოდები?-ჰკითხა მანქანასთან მყოფმა ბიჭმა მარიამს
-ჰო-სწრაფად მოსწყდა ადგილს და მანქანაში მოთავსდა
-შენზე ბევრი მსმენია, მაგრამ არ მოველოდი თუ მარიამი ის გოგო იქნებოდა-გაეღიმა ლუკას..მარიამს არაფერი უთქვამს, სახლამდე ხმა არ ამოუღიათ, როცა მიიყვანა სახლამდე მადლობა გადაუხადა და სწრაფად გადავიდა მანქანიდან

* * *
ლუკას თვალით:

ვინ თქვა ანგელოზები არ არსებობენო? ასე ერთი ნახვით თუ ვინმე დაიპყრობდა ჩემს გულს არ მეგონა, პატარა ციცქნა გოგონა, რომელიც იჯდა ანერვიულებული დირექტორის კაბინეტთან, მაშინვე მომეწონა, არასდროს დამინახავს და გამაგიჟა..თითქო რაღაც სხვა ვიგრძენი მისი დანახვისას, არ გამჩენია ის ზიზღი სკოლაში მოსიარულე ,,ზომბების" მიმართ რომ მიჩნდება, ყველაფერს რომ აკეთებენ ოღონდ შენი გოგო ერთქვათ..ოჰ როგორ მომაბეზრეს ასეთებმა თავი, ეს პატარა არსება კი სულ სხვანაირი იყო..წმინდა, სუფთა და უმწიკვლო..ჩემი და მუდამ ახსენებდა ვიღაც მარიამს, სულ მიკვირდა ვინაა ასეთი-მეთქი და ,,ჩემი პრინცესა" რომ დავინახე აი აქ უბედნიერესი გავხდი..ჩემი ვუწოდე? უკვე დავიჩემე..რა ვქნა ასეთი ვარ, თუ ვინმეს ჩემი ვუწოდე არ გავუშვებ, მითუმეტეს ჩემი პრინცესა..

* * *
-ვახ, ესეიგი შენი ლუკაჩო აღმოჩნდა?-კისკისებდა ნინი
-ჰო, გთხოვ ლილესთან რამე არ წამოგცდეს, დაქალს დავკარგავ-მოიღუშა მარიამი
-ნუ ბოდიალობ, არავისაც არ დაკარგავ, მაგრამ არ ვეტყვი
-მიყვარხარ-აკოცა და ჩაეხუტა მაგრად მარიამი
-ნახე ლილე მოდის და უკან ლუკა მოჰყვება
-რა? არ არსებობს
-კი, გაიხედე-თავი მივაბრუნე და როცა ლილეს უკან ლუკა დავინახე სუნთქვა შემეკვრა
-აუ ლუკა რა გინდა?-მიბრუნდა უკან
-მოგაცილე
-როდის მერე დაგყავარ და მაცილებ კლასამდე ძმობას გაფიცებ-გაეცინა ლილეს და გოგოებს ჩაეხუტა
-ჩემი გოგოები-დაუკოცნა ლოყევი ორივე დაქალს
-გამარჯობა მარიამ და ნინი-მიესალმა ლუკა გოგოებს
-პრივეტ-გაუღიმა ნინიმ
-როგორ ხარ მარიამ?-მიუბრუნდა ლუკა გოგოს
-იმაზე უკეთ ვიდრე გგონია-თვალი ჩაუკრა და კლასში შევიდა
-ოჰ შენ გიჩვენებ სეირს-გულში გაიფიქრა ლუკამ და თავისი ძმაკაცებისკენ დაიძრა

* * *
-რატო ენაგლე?-უჩმიტა ხელზე ნინიმ
-იმიტომ
-კაი რა
-აბა რა ვქნა დავანახო რომ მიყვარს?-თვალები დაუბრიალა მარიამმა და ტელეფონს დააჩერდა რომელზეც სმს ყოფილიყო მოსული
გახსნა და თვალები შუბლზე აუვიდა როცა სმს წაიკითხა:
,,ჩემი პრინცესა დაგარქვი და მუდამ ჩემი იქნები"
ნომერი დაფარული იყო, გოგოები გაკვირვებული უყურებდნენ სმს-ს და არ იცოდნენ რა ეფიქრათ..


* * *
ღამის 11 საათი იქნებოდა ქართულიდან რომ წამოვიდა, ახლა სახლში მისვლას სეირნობა ერჩივნა, ნელა დაუყვა საბურთალოს ქუჩას, მერე გაახსენდა,რომ ლილეს სახლი მასწავლებლის მეზობლად იყო, რომელსაც გვერდი სულ ახლახანს გაუარა. ნაუშნიკები მოირგო და გადაეშვა მის სამყაროში, თავის გალაქტიკაში იმყოფებოდა, სამყაროს სწყდებოდა და სადღაც უსასრულობაში იმყოფებოდა..უეცრად შეხება იგრძნო, შეეშინდა, მაგრამ როცა მამაკაცში ლუკა ამოიცნო გაეღიმა და მიესალმა
-ასე გვიან აქ რას აკეთებ?-გაუკვირდა ლუკას
-მასწავლებელთან ვიყავი და გასეირნება გადავსყვიტე
-შენს სახლამდე შორია
-ვიცი
-მიგაცილებ, თუ წინააღმდეგი არ ხარ
-არა რათქმაუნდა-გაეღიმა და ნელა აუყვნენ ქუჩას..ათას სისულელეზე ისაუბრეს, ბევრი იცინეს, ლუკა მარიამის გაღიმებულ სახეს უყურებდა და ბედნიერებით ივსებოდა..იქვე შენიშნეს ბამბის ნაყინი, მარიამს გაეღიმა, გაახსენდა დემეტრესთან(ბიძაშვილი) ერთად როგორ ყიდულობდა ნაყინებს და მერე როგორ წაართმევდა ბიჭს მისას და სირბილით გაუყვებოდნენ ქუჩას. ლუკამ შენიშნა მარიამის მზერა
-გინდა?
-რა?-გაიკვირვა გოგონამ
-ნაყინი
-ძველი მოგონება გამახსენდა, მე და დემეტრე სულ ვყიდულობდით, ახლა წასულია ლონდონში სწავლობს, მომავალი რეჟისორი უნდა გახდეს ჩემი ბიჭი, სიგიჟემდე მენატრება-ამის გაგონებისას ლუკას სახე მოექუფრა, წარბები შეკრა, არ უნდოდა წარმოედგინა, რომ მის პრინცესას ვინმე სხვა გვერდს დაუმშვენებდა და სხივის გოგო ერქმეოდა, ვერ აიტანდა ამას! გაბრაზდა, მაგრამ არ შეიმჩნია, გაუღიმა და უთხრა
-წამოდი ვჭამოთ-მივიდა და 2 ცალი იყიდა, მიუახლოვდნენ მარიამის სახლს, გოგონამ მადლობა გადაუხადა, გაბრუნდა, მაგრამ ხმა შემოესმა
-მარიამ!
-ჰო-გაიხედა ლუკასკენ
-კარგად
-ნახვამდის-დაუქნია ხელი
-ხვალ გამოგივლით მე და ლილე
-გელოდებით-გულწრფელად გაუღიმა და სახლში შევიდა..
დარეტიანებული მიუყვებოდა ტროტუარს ლუკა, ბექას დაურეკა
-სად ხარ შე*ემა?
-ირაკლისთან ვართ მე და სანდრო
-მოვდივარ არ გაუბეროთ უჩემოდ
-გელი გელი, მოგელი-წაუმღერა ძმაკაცმა და ტელეფონი გაუთიშა

* * *
გაღიმებულმა შეაბიჯა სახლის კარები, ოთახისკენ აიღო გეზი, საწოლზე გადაწვა და ფიქრობდა დღევანდელ ამბავზე, კარებზე კაკუნის ხმა გაისმა
-შეიძლება?-კარები შეაღო ლიკამ
-კი დედა
-მარიამ, მე და მამაშენი 1 კვირით ვაპირებთ წყნეთში წასვლას, მისი თანამშრომლები იკრიბებიან ცოლებით და იქ გვიწევს წასვლა
-მე არ წამოვალ!-ჩაიდუდღუნა მარიამმა
-ვიცი, რომ არ წამოხვალ, ლილეს მშობლებიც იქ იქნებიან, ამიტომ მათ შემოგვთავაზეს, რომ შენ და ლილე საბასთან და ლუკასთან დარჩეთ ეს 1 კვირა.
-რა? არ არსებობს!-ახლა რა ექნა? ლუკასთან? მთელი ერთი კვირა? ეს ხომ შეუძლებელია? ვერ გადაიტანს!
-რატომ?
-მე ლილესთან კი, მაგრამ ბიჭები რა საჭიროა?
-მაშინ შენც მოგიწევს ჩვენთან ერთად წამოსვლა-ხელები გადააჯვარედინა
-ოღონდ მანდ არა! კარგი ჰო..-დანანებით ჩაილაპარაკა და ჩანთა გადმოიღო ტანსაცმელების ჩასალაგებლად
-ხვალ დილით მოგაკითხავს ლუკა და წაგიყვანს
-კარგი ჰო-გაუღიმა დედას და ლოყაზე ხმაურიანად აკოცა

ტელეფონი მოიმარჯვა და ლილეს მიწერა:
,,xval shentan movdivar"
,,ar arsebooobs martla? ^_^"
,,hoo 1 kvira vrchebii"
,,auu ramagaria..dobas gapiceb axlave wamo"
,,ara gogo gadairie? An likas ra unda vutxra"
,,magas me movagvareb..daica"
,,ras apireb? :\\"
პასუხი აღარ მოუწერია, ზუსტად 5 წუთში ტელეფონზე ზარი გაისმა
-ჰო გოგო
-მარიამ ეკატერინე ვარ, როგორ ხარ?
-კარგად თქვენ როგორ ხართ?
-არამიშავს, დედა დამალაპარაკე
-ახლავე-გავიდა და ტელეფონი ლიკას მიაწოდა..
-...
-ახლა?-გაიკვირვა ლიკამ
-...
-ჰო მაგრამ ვინ წაიყვანს?
-...
-აჰა, კარგი-გახედა მარიამს და თვალით ანიშნა ზემოთ ადიო, მარიამი მიხვდა რაშიც იყო საქმე, სწრაფად გაიქცა ოთახში და ზურგჩანთაში ტანსაცმელები ჩაყარა..
-ჰმმ, შენ დაარეკინე?-გაუცინა ლიკამ შვილს
-არა, მე ლილეს ვწერდი და მან აიჩემა
-ჰო კარგი, ჭკვიანად მოიქეცი იცოდე, ჩვენ პირდაპირ წავალთ, ახლა საბა გამოგივლის და ის წაგიყვანს
-კარგი-გაეკრიჭა დედას და ლოყაზე ხმაურიანად აკოცა..

-მარიამ ჩამოდი მოგაკითხეს-დაუძახა ნიკამ შვილს
-ჰო მამა ახლავე-მოიკიდა ზურგზე ჩანთა და კიბეებზე დაეშვა, თვალი კარებთან მდგარ ლუკაზე შეაჩერა, ოო როგორ გაოცდა და როგორ არ უნდოდა ახლა ეს, მაგრამ რას იზავდა
-აბა საბაო?
-საბას საქმე გამოუჩნდა და მე მთხოვა
-ჰო კარგი, წავიდეთ-მშობლებს ჩაეხუტა და მშვიდობიანი მგზავრობა უსურვა..სწრაფად გაიქცა და წინა სავარძელი დაიკავა
-უჰ რა გაიხარდება ახლა ლილეს
-ჰო-გახედა ღიმილით ბიჭს
-გიხდება
-რა?-გაიკვირვა მარიამმა
-smile))
-მადლობა-თავი მორცხვად დახარა, აშკარად წამოწითლდა, გაიგონა ბიჭის ჩაფხუკუნება, საკუთარ თავზე მოეშალა ნერვები და მკაცრი იერი მიიღო.

* * *
-ჩემი გოგო მოვიდა-კარებში მდგარს მთელი ძალით ჩაეხუტა ლილე
-ჰო გოგო თუ არ გამჭ***ტ კაის იზავ-გაუცინა და თვითონაც მოხვია ხელები
-ოჰ, მობრძანდა სტუმარი-გაიცინა საბამ
-ანა საქმე ქონდაო?-მოჩვენებით გაუბრაზდა მარიამი ბიჭს
-შემეხარა-გაეკრიჭა საბა
-ვსო, ხოდა ხმას არ გცემ-ტუჩები გამოწია საყვარლად და ხელები გადააჯვარედინა
-აუ შემირიგდი რა-თვალები ააფახულა საბამ
-არა!
-აუ, შოკოლადებს მოგიტან-იპოვა მისი ჭკუით გამოსავალი
-მე ჯერ ერთი m&m-სი მიყვარს და ჟელიბონები
-მაგათ მოგიტან
-არ მინდა
-შენ რანაირი გოგო ხარ ტო-გაეცინა ლუკას
-აღარც შენ გცემ ხმას
-აუუ, ჩემი გოგო გააბრაზეს, ვსო მეც გაგებუტეთ-ლილემაც გაიმეორა მარიამის ქმედება
-პირი შეკარით თუ რა პონტია?-გადაირია საბა
-საბა, მგონი ჩვენს მეთოდს უნდა მივმართოთ-წარბები აათამაშა საბამ
-არ არსებობს!-წამოიყვირა ლილემ-მარიამ ჩქარა გაიქეციი-დაიყვირა და ადგილს მოსწყდა, ლილეს საბა გაეკიდა, მარიამი ვერ მიხვდა რა ხდებოდა, როცა გააცნობიერა სიტუაცია ადგილს მოსწყდა, ცდილობდა დასხლტომოდა ლუკას, კისკისებდნენ და მაგიდებს შორის დარბოდნენ
-მიშველეეთ-ყვიროდა ლილე ზედა სართულიდან
-ისე ყვირიხარ ვითომ მე არ ვიყო გასაჭირში-სიცილით პასუხობს მარიამი
-ახლავე დაგიჭერ-თქვა ლუკამ, ნახტომი გააკეთა და მარიამს თავზე დაახტა, ორივე იატაკზე იწვა, ლუკა მარიამს უყურებდა, გოგონა ხმას ვერ იღებდა, ისე ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან, ცოტაც და მათი ტუჩები შეეხებოდა ერთმანეთს, მაგრამ ლუკა სწრაფად გამოერკვა სიტუაციაში და გოგონას ღუტუნი დაუწყო
-ვაიმე-კისკისებდა მარიამი-მიშველეეთ, ლუკაა გაჩერდი-სიცილისგან გაწითლდა გოგო, უეცრად ხელო ჰკრა ბიჭს და თავი გაინთავისუფლა.
-ახლა ნახავ შენს სეირს-თვალები მოჭუტა ლუკამ და მარიამს დაედევნა, მეორე სართულზე ერთ-ერთი ოთახიდან ისმოდა ლილეს კისკისის ხმა, მარიამი შიგნით შევიდა, დაინახა როგორ ითხოვდა ლილე დახმარებას, სწრაფად წვდა საბას მხრებზე, თუმცა სწორედ ამ დროს ფრონტზე გამოჩნდა ლუკა, მარიამს ხელო სტაცა და ისიც ლილეს მიუწვინა გვერდით, გოგონები იცინოდნენ და დახმარებას ითხოვდნენ
-აქ რა ამბავია?-გაისმა მკაცრი ხმა, ყველა გაჩერდა, კარებისკენ გაიხედეს და ბიჭებმა მხოლოდ ერთი სიტყვა წარმოთქვეს
-დავიღუპეთ


გამარჯობააათ მეგობრებო <33 როგორ ხართ?? გდავწყივტეე კიდევ ერთი ძველი ისტორია დამედო <33 ორი თავი გავაერთიანეე იმედი მაქვს ისიამოვნებთ <33 ძალიან მიყვარხართ <333 ველუ თქვრნ კომებტარებსს <33