დილის 7 საათი
გარეთ ჯერ კიდევ სიბნელე ბობოქრობს, საათში ერთხელ თუ გაივლის მანქანა და სიმსვიდეს არრვევს , ფანჯრის რაფაზე
არხეინად ვზივარ , ჩაის ფინჯნით ხელში და ქუცას გავყურებ, ერთფეროვანი და მოსაწყენია, სიცოცხლის ოდნავი ნიშან წყალიც რომ არ გააჩნია
დღეს სტანბულში მივდივარ კვირას უკან დავბრუნდები, ლექციები ისედაც საკმაოდ გამიცდა, არ მინდა პრობლემები შემექმნას
მე უპასუხისმგებლო არასდროს ვყოფილვარ, ეკას შეტყობინებას ვუგზავნი და ვაფრთხუკებ რომ 3დღე ქვეყანაში არ ვიქნები, ძინავს , რათქმაუნდა ძინავს , მაგრამ მერე
ამისთვის არ მეცლება, გიგი სოფელში წავა , ეს კარგი შანსია, რომ ყველაფერი ავწონ დავწონო
ის ისე სწრაფად გამოცნდა ჩემს ცხოვრებაში , რომ დაფიქრება ნამდვილად არ არის ურიგო
დედაჩემმა არ იცის რომ მივდივარ არც დენიზმა , ვიცი ჩემი დანახვა უზომოდ გაუხარდებათ და ერთი სული მაქვს მათი მოულოდნელი სიხარულისგან , გაბრწყინებული თავლები ვიხილო
ჩემი გადაწყვეტილებიტ კმაყოფილი იატაკზე ვდგამ ფეხებს და ფანჯარას ვხურავ , ჩანთა უკვე ჩალაგებულია 9- ზე აეროპორტში უნდა ვიყო , ვისაუზმებ და ისე წავალ , რადგან
მოგეხსენებათ თვითმფრინავის საკვები ნამდვილი საზიზღრობაა, უარეს ვერსად რომ ვერ გასინჯავთ
თმას ვიშლი , ვიკრავ , მერე ისევ ვიშლი, არა მგონი ცამოშლილი უკეთესი იყო, კარგი რა თათია შენც არ მიდიდოდე პაემანზე
თავისუფლად ვიცმევ რომ კომფორტულად ვიყო მგზავრრობისას , დილის ტრადიციას არ ვარღვევ და იოგურტს ვსვსამ , ნამდვილად კარგად მანაყრებს , ჰო ასე ცოტაც საკმარისია
ბავსვობიდან უჭმელი ვიყავი , ამიტო ვარ 55 კილო (გაითვალისწინეთ რომ სიმაღლეში 1.77) ვარ
კარგად ვამოწმებ ყველაფერს, გაზი გადაკეტილია, წყალიც , დენიც გამოვღტე , ცანთას დავავლე ხელი და ბინიდან გავედი , კარგად ჩავკეტე კარები და რამდენჯერმე გადავამოწმე
ის ისაა უკან უნდა შევტრიალდე რომ ვგრძნობ როგორ მეხება ვირაც ზურგიდან , ხელებს წელზე მხვევს და ტავს კისერში რგავს , შიშისგან ვკრთები , ვაპირებ ერთი კარგად ვუთავაზო მუშტი სახეში , თუმცა
მალევე ვგრძნობ შანელის სუნამოს სურნელს , გიგია , ცოტა ვმშვიდდები , მისკენ ვტრიალდები და გაკვირვებული შევცქერი
-ღმერთო როგორ შემაშინე გიგი , ამ დროს აქ რას აკეთებ?
-გეგონა ისე გაგიშვებდი რომ არ დაგემშვიდობებოდი? ცუდად მიცნობ
უკან იხევს და ხელებს გუკმკერდზე იჯვარედინებს, საერთოდ გიცნობ ? ვაღიარებ ნამდვილად გამიხარდა რომ ამ დროს ჩემს გამო გაიღვიძა და ჩემს გაცილებას აპირებს
-გიგი შენ ზალაინ კარგი ხარ
- კარგი ახლა ... რომელზე მიდიხარ?
იღიმის და მატყვევებს მისი მოელვარე კბილები და მოციმციმე თვალები
-ისეთი სახე გაქვს მგონი ძალიანაც გიხარია რომ მივდივარ
თვალებს ვჭუტავ და ვვცდილობ რომ გამოვიწვიო, მაგრამ ჩემს ოინს ხვდება და სერიოზულდება
-ეშმაკო ქალბატონო, წავიდეთ თუ ჯერ კიდევ გინდა დედის ნახვა
საათს დავყურებ , 8ხდება , ჯანდაბა! არ უნდა დავაგვიანო
ლიფტით ჩავდივართ , ის დღე მახსენდება აქ რომ ცამოვედი და ჩანთების ამოტანაში მეხმარებოდა, მეღიმება , ალბათ ისიც ხვდება რატომაც
მის მანქანაში ვჯდები , ის კი ცემს ჩემოდანს საბარგულშში ატავსებს
-ჯანდაბა რამსიმძიმეა? თინა ბებო ხომ არ ჩადე შიგნით?
ბურდღულით ჯდება საჭესთან და ზრავაც ამუშავდა, მეც ჩემს მსახიობურ ნიჭს მივმართავ , ა, წამს რომ აღმოვაჩინე ჩემს გონებაში
- რავქნა ისე გულით მთხოვვა , ძალიან უნდოდა სტანბულის ნახვა
ტუჩებ გადმობრუნებული მთელი ემოციებით ვამბობ , ის კი გაკვირვებული მიყურებს , ლამისაა ჩანთა შეამოწმოს, შიგნით სუნთქვა ეკმული თინა ხომარაა
მის გამომეტყველებაზე სიცილს ვერ ვიკავებ არა , ეს უფრო ხარხალია (ჭიხვინი) სწრაფად იწევა ჩემსკენ და მოწყვეტით, სწრაფად ტოვებსჩემს ლავიწზე კოცნის კვალს
ჯანდაბა მტელი სხეული ამიხურდა, ნამდვილად ჰიპნოზს მიკეთებს ეს არამზადა, იღიმის და აეროპორტის გზას ვადგებით
მშვიდი მუსიკა , თავისუფალი ტრასა , ცვენ ორი , სრული სიჩუმე,
დროულად მივედით რეგისტრაცია გავიარე
- ძალიან დიდი მადლობა გიგი
მასთან მივდივარ და ხელებს ვხვევ , არ მინდა რომ თუნდაც 3 დღით მისგან შორს ვიყო, არა ეს სისულელეა , შენ არავისზე არ ხარ თათია დამოკიდებული
ფული ლამისა საგულედან ამომვარდეს, მიწყლიანდება თვალები
-ოღონდ ახლა არ იტირო , სულელო , მხოლოდ 3 დღე
შუბლზე მკოცნნის და ჩემს თიტებს თავის დიდრონ ხელებში იქცევს
-ჩასხდომა დაიწყო გიგი , უნდა წვაიდე
- დროებით ,მრისხანებავ
თვალს მიკრავს და მეც ნელნელა ვსორდები მას , აფრენისას კარგად დავაკვირდი , ისევ იდგა მისი მანქანა , გამეღიმა
ალბათ უძილობის ბრალი იყო , რომ მალევე გავითიშე და საერთოდაც არ გამიგია როგორ ჩავედი ჩემთვის ნაცნობ და დიდად საყვარელ ქალაქში
თვალები რომ გავახილე უკვე ვეშვებოდით , თმები შვეისწორე
როგორც დასაწყისში ვახსენე , ათა თურქის აეროპორტს ზალიან კარგი მომსახურე პერსონალი ყავს, ტაქსიც გამიჩერეს და ჩემს სახლამდე უპრობლემოდ მივედი, ნაცნობ ქუჩებს თვალეს ვავლებდი და
ძალიანაც მიხარია რომაქ ვარ , ფანჯრიდან გადავყე ხელები , ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი და გამეცინა, ჩემს ბავშვურ საქციელზე
ჩანთა მანქანიდან გადმოვირე და დიდი ეზოში შევაბიჯე, შესასვლკელში დიდი ბაღია , რომელსაც სახლამდე მიყავხარ, ყავისფერი დიდი რკინის კარებია , ზარი დავრეკე და დაველოდე როდის გამირებს სავარაუდოდ დენიზი რადგა ამ დროს
მხოლოდ ის თუ იქნება სახლში , არავინ ჩანდა, ამიტომ კიდევ რამდენჯერმე დავრეკე ზარი, ფანჯრიდან სევიჭვრიტე არავინ ცანდა , თუმცა იმედს არ ვკარგავდი
ცოტა ხანში ნაბიჯების ხმა გავიგე , ეს ნამდვილად დენიზის უხეშ ძირიანი ჩუსტებია, ადგილზე ვცქმუტავ ,, ერთი სული მაქვს გააღოპს კარეები
და აი ისიც
გამოშტერებული , პირდაღებული მიყურებს, ალბათ ვერ იაზრებს რომ მის წინ ვდგავარ , მეც მომეტს ვიყენებ და ლამის თავზე ვახტები , ფეხებს წელზე ხელებს კისერზე ვხვევ , და ვკივი
-ჩემო მონატრებულოოოო!
მაკლევე მოდის აზრზე და ჩვენი არა ადამიანური შეხვედრით მთელს სახლს ყირაზე ვაყენებთ, დედა ჩემი დანახვისას ტირის , არც მიკვირს ,ისეთი ემოციურია რომ შეიზლება დღეს მტელი დღე ყოველი ცემი დანახვისას აბღავლდეს, მუსტაფა სახლში არ იყო , მითხრეს რო მივლინებაშია 2 კვირით
ბრიტანეთსი, მეწყინა , მისი ნახვაც ძალიან მინდოდა, ვინ იცის კიდევ როდის მოვახერხებ ჩამოსვლას
ნივთებს ოთახში ვალაგებ და ჩემს მონატრებულ საწოლზე ვეხეთქები, მიყვარს ეს ქალაქი , ეს სახლი და ეს საწოლი
მაგრამ ვინ გაცდის სულის მოთქმას? არც არავინ, დენიზი გვერდით მიწვება და ჯერ კიდევ აჟიტირებული ჩემი ჩამოსვლით
- ნამდვიული გიჟი ხარ , გეტქვა აეროპორტში დაგხვდებოდი
- ასე უფრო გაგიხარდათ
- კარგია რომ ჩამოხვედი , იქნებ დარჩე?
-დენიზ!
-კარგი კარგი
გინდა სადმე წავიდეთ საღამოს?

დაახლოებით ღამის ათ საათზე , კონცერტზე მივდივართ , მოკლე ბრჭყვიალებიანი ვერცხლისფერი კაბა მაცვია და კედები, დენიზი კი ნამდვილი ვიკინგივითაა გამოწყობილი, თქვენთვის ძალიან ცნობილი და ჩემთვის ყველაზე საყვარელი დიჯეის კონცერტზე მივემართებოდით და როგორ არ გამოვიპრანჭებოდი?
მიუხედავად იმისა რომ შანსი ნოლია დამინახოს, ან რომც დამინახოს რაა....
მაგრამ ქარაფშუტა გოგონებს რას გაუგებ? ახლა ჩემს თავს მე თვითონ ვუწოდე ქარაფშუტა?
მოკლედ ჩვენტან ერტად კიდევ ფატმა იყო, აი ის გოგო დენიზ რომ მოწონს , ამას ვინ არ მოწონს , მაგრამ მგონი დედა მართალი იყო, მათ მზერაში რარაც იყო ფლირტზე მეტი
ვარიარებ ამ მომენტში გიგი აგამხსენდა და მომინდა ჩვენთან ერთად აქ ყოფილიყო, ნამდვილი სიგიჟე იყო ვიტარება მოედანზე, ბედნიერებისგან რამდნეიმე საატი სეუსვენებლივ ვცეკვავდით და ვკიოდით , მილიონობით ადამიანი იყო, არავინ უკმაყოფილო!
ყველაზე მაგრად გავერთე, ტუნდაც მხოლოდ ამისთვის ღირდა ჩამოსვლა, მალე Martin Garrix & Jay Hardway - Wizard (Official Music Video) [OUT NOW] ირთვება და მეც მთლიანად ვიკარეგბი მუსიკასთან ერთად
სახლში შუაღამეს, დაქანცულები და ძალა გამოცლილები დავბრუნდით , ფეხზე ძვლივს ვიდექი, კიდევ კარგი რომ კედები მეცვა, მხარზე ვეყრდნობოდი დენიზს
რაღა თქმა უნდა დედა დაძინებული დაგვხვდა , ჩვემც ჩვენს ოთახებში შევედით უხმოდ , ჯანდაბა ! დღეს გიგისთვის ერთი სმს -ც კი არ მიმიწერია,
ტელეფონი ამოვირე ჩანთიდან, 2 გამოტოვებული ზარი და 1 სმს "როგორ იმგზავრე? რომ მიიცლი ჩემთვისაც მომწერე"
მართალია გვიანი იყო მაგრამ მაინც მივწერე "მაპატიე , რომ ვერ მოგწერე, კარგად ვიმგზავრე, შენ? იცი დღეს კონცერტზე ვიყავი, შენზე ვფიქრობდი, კარგი იქნებოდა ჩემს გვერდით რომ ყოფილიყავი"
შეტყობინებას დავყურებ , მიუვიდა, კაბას და კედებს იქვე ვყრი და საწოლში ვესვენეები, სადაცაა უნდა ჩამძინებოდა რომ ზარის ხმამ რეალობისკენ მომქაჩა და გამომაფხიზლა
"გიგი" საათს გავხხედე 03:21 ანუ საქართველოში 5ის ნახევარია , ალბატ გავაღვიძე, ტუჩზე ვიკმინე და ვუპასუხე
-ალო , მრისხანევ
-გიგი, გაგაღვიძე არა?
-არ მეძინა , ველოდებოდი შენს შეტყობიებას,გამიხარდა რომ მომწერე
-დედამ რაო? ეჭვიც არ მეპარება რომ უზომოდ ბედნიერია ახლა
დაღლილობა და ძილის შეგრძნება სადრაც კაბას და კედებს მივუგდე , საწოლზე წამოვჯექი , ასე ვსაუბრობდით სანამ არ გათენდა , ვსაუბრობდით ყველაფერზე, ალბათ მანძილმა იმოქმედა, ამდენი
თან ასე გულახდილად არ გვისაუბრია, მერე ძილინებისათ დავამთავრეთ და მაშინვე დამეძინა

-თათია! გოგო !
-ადექი რა!
-უკვე 2 საათია! ჯანდაბაცოცხალი ხარ?
-გუშინ დალია?
- არა წყლაიც არ დაულევია
-აბა რაჭირს?
ამ დიალოგის მოსმენა ძილშიც არ მესიამოვნა და თვალები ვჭყვიტე, ისე იყვნენ საუბარში გარტულები რომ ვერც შეამჩნიეს, რომ უკვე ვიცმევდი
-დილამშვიდობისა ოჯახო
გვერდი ავცუარე მათ და წყლის დასალევად გავედი სამზარეულოში,რომალსაც უკე ოგანიზმი მთხოვდა
-როგორც იქნა
-კაი რა დეე
-დანაშაულის გამოსაყიდად ჯობია ახლავე დაიწყო მომზადება
-რა?რისტვის? რა დანაშაული?
-პაწკუ , დღეს შენს ემირთან ვართ ოჯახით დაპატიჟებულები, გაუგია ჩამოსვლის ამბავი
-რაა? არა არა
-კიკი!
კატეგორიულად მეუბნება დედა და თვალებტან საცვენებელ თითს მიტრიალებს, დაიბენით არა? მოკლედც აგიხსით, ემირი ჩემი კლასელი იყო , მუსტაფას თანამშრომლის შვილია, ხშირად გვსტუმრობდნენ
ვუყვარდი , თუ ვუყვარვარ , მოკლედ ყველაფერსაკეთებდა ჩემს ხელში ჩასაგდებად , კარგი ბიწიაო ყვეკა მიჩიჩინებდა , ახლა არვიცი რა მიზნით გვეპატიჟებიან მაგრამ რაღაც არ მომწონს ეს სიტუაცია
-მიდი კაბარომელიც უნდა ჩაიცვა კარადაში დავკიდე
ვიცი რომ აზრი არ აქვს ჩემს უარებს , ძალით წამთრევენ , კარგი ჯანდაბას ! ვნებდები და ჩემი ოთახისკენ მივემართები, ვერც კი წარმოიდგენთ როგორი კაბა მხვდება კარადაში, უაზარმაზარი , სავი , ზურგზე მოხდილი, აი ისეთი გრემის დაჯილდოვებაზე რომ უნდა ჩაიცვა
და ბიონსეს სილამაზეც კი დაჩრდილო, რა ჯანდაბა ხდება! ასე განსაკუტრებულად რატომ უნდა გამოვეწყო? შხაპს ვიღებ , დედა ძალით მიკეთებს მაკიაჟს , მერე ვარცხნილობას, ერთი წინადადებაა და თითქოს ძნელი ასატანი არ უნდა ყოფილიყო , მაგრამ
ეს ყოველივე რამდენიმე საათის განმავლობაში მიმდინარეობდა, ბოლოს კაბის ჩაცმის ჯერი დადგა, საშინლად გავწვალდით , არმესმის საერთოდ ეს ჯღვადოო რატომ უნდა ჩავიცვა, ძვლივს ვეკვეტები და ვიკრავ , მაღლები რათმაუნდა არ რადგან , ერდოღანები დაბლები არიან და მე ისედაც მარეალი გამოვჩნდები
ეს დედაჩემის აზრით , თორემ მე მკ..ა
ველოდებვით დენიზს რომელმაც მანაქანით უნდა მკოგვაკითხოს

წვეულება იმაზე მაშტაბურია ვიდრე ვფიქრობდი, იმაზე გაცილებით ბევრი ადამიანია აქ ვიდრე წარმოიდგენთ ახლა, რაღაც მნიშვნელოვანი ხდება ალბათ, ჯერ არ შევსულვართ რომ უკვე გეგმას ვადგენ როგორ გავიპარრო სახლში
ოჯახის წევებს ვნახულობთ და აი ისიც მისტერ ბავსვობის ცუდი მოგონება , ემირ ერდორანი, ჩემსკენ მოდის გაბადრული სახით და ხელებს შლის, რატომღაც ყურარების ცენტრში ექცევა ჩვენი შეხვედრა
-როგორ ხარ ჩემო მსვენიერო?
როდის მერე გავხდი ამის? სახლის ზღურბლს რომ გამოვცდი?
-კარგად შენ? მხოლოდ იმიტომ ვურიმი რომ მის სახლში ვარ მისივე მოწყობილ წვეულებაზე , მომაბეზრებელ დიალოგს აბამ ჩემთან , იქეთ აქეთ ვიყურები რომ ვინმე ნაცნობი მაინც დავინახო, მაგრამ სულ ტყუილად, ისეთი საშილენი ხალხია რომ ალბათ მან შეარჩია სტუმრების სია
ცემზე მეტი ეფექტი რომ მოეხდინა, ოსტატურად ვიმიზეზებ თავბრუს ხვევას და საპირფარეშოსკენ მივემართები, დიდ ნაბიჯებს ვდგამ რომ რაც შეიძლება სწრაფად დავფარო მანძილი
-ფოესიდან რომ გავდივარ ვიწრო დერეფანი უნდა გავიარო რომ საპირფარეშომდე მივიდე, შიგნით შესული ცოტა სულს ვითქვამ , ონკანთან მივდივარ და ვეყრდნობი ,მერე კი კაბინაში შევდივარ, კიდევ შემოდის ვირაც აშკარად ორი, რადგან დაკავებული ხვდებათ იქვე დგებიან და საუბარს არ წყვეტენ , თხოვოს იმ გოგოს ხელი ახლა თუ ტხოვს , ამ გადამრების
ძებნაში დავიტანჯე, რამდნეი ხანი უნდა გვაცდევინოს, მეტ ანაზღაურებას მოვთხოვ
მოიცა მოიცა რა ხელის თხოვნაზეა საუბარი? ვცდილობ სმენა დავძაბო რომ უფრო გარკვევით აგვიგო რაზეა საუბარი
-ასე ამბობენ რომ იმ გოგოს ჩამოსვლას ელოდა, ორი რით ყოფილა ახლა ცამოსული და შანს ვერ გაუსვებსო , დაიტოვებს სამუდამოდ თავისტანო?
რაოოო? მოიცაა მომესმა თუ ცემზეა საუბარი? არა კაი რა თათია იქნებ სხვაც არის სტუმრად ჩამოსული?
-სად იყო კი მაგრამ ?
-საქართველოში
-ღადაობ? იქედან გამორბის ხალხი რომ სტანბულში პურის ფული იშოვნონ და ეს იქეთ წავიდა? ნამდვილად რა ააქვს გემოვნება ემირს
მათი საუბვარი რახა რუხად მესმის თავში ერთი ფრაზა მიტრიალებს "თხოვოს ხელი სადამდე უნდა ველოდოთ?"
ჯანდაბა ჯანდაბა ჯანდაბა! ახლა რა ვქნა ?კიდევ რომ გავჩერდე აქ ძებნას დამიწყებენ , ტელეფონს ვიღებ კლაჩიდან და გიგის ვწერ "უნდა დამეხმარო, სასწრაფოდ" "დამირეკე"
მერე ზალას ვიკრებ და აგრეთ გავდივარ , როგორც ჩანს მე ვერ მიცვნეს მ რადგან ისევ არ გაუწყვეტიათ საუბარი, ვცდილობდი აღელვება არ სემჩნეოდა და მეტად ბუნებრივად მოვქცეულიყავი, ახლა დენიზის მოზებნის დრო არ არის , გარეთ გავდივარ შეუმჩნევლად
ჩემთვის საბედნიეროდ , პირველივე გამვლელ ტაქს ვაჩერებ და იქაურობას ვწყდები, ნერვიულობისგან ახლა ვხვდები რომ თითები მიკანკალებს, ნეტავ დედამ ეს იცოდა? იცოდა და ამინც მომიყვანა აქ? ამისთვის გამომპრანჭა?
სახლტან ვაჩერებინებ და სანამ მომაკითხავდნენ სწრაფად ვაღებ კარებს , კარგია რომ გასარები მე მქონდა კლაჩში, ჩემს ოტახში ავრბივარ , ვიცვლი , საბუთებს და საფულეს ჩანტაში ვტენი და ვხედავ როგორ შემოვარდა ეზოში მანქანა
ოღონდ ეს არა! დაფეთებული ვაცეცებ ოთახში თვალებს , გაან..იე ტვინი თათია! პირველ სართულზე ვარ , რატქმაუნდა ოდავ მაღალზე მაგრამ ამინც შევძლებ , სწრაფად ვაღებ ფანჯარას და ისე ვხტები რომ ქვემოთ არც ვიხედები
ამის დედაც... ხელი ვიღძე მგონი, მალევე ვდგები და რაც ძალა და ღონე მაქვს გავრბივარ
ქუცაში უაზრეოდ გავვარდი , ტაქს ლამის გადავუარე იქეთ ! წაატორმუზა თუ არა შიგნით შევხტი და დავუყვურე
-სწრაფად წადი
ამ დროს შეტყობინება მომდის , სიჩქარეში ტელეფონს ძვლივს ვპოულობ , "რა ხდება? კარაგდ ხარ?"
-"აეროპოორტში დამხვდი მოვდივარ" შეტყობინებას ვაგზავნი და საზურგეს ვეყრდნობი

ესეც ახალი თავი, შეცდომებისთვის ბოდიში