ცოტა წინ,რეალობისკენ,ანუ დღეს

2
აჟიტირებული?მე?ნუ კარგი ვაღიარებ..ამდენი ხნის მერე მგონი ხვალ გნახავ და უკვე ერთი სული მაქვს როდის გათენდება.ვფიქრობ რა ჩავიცვა,თმები უკვე მოვიფიქრე..ხვალ კულულა გოგო ვიქნები.
ჩვენ გვიყვარს კულულები ეს კარგია..კარგია რომ ყველაფერი ერთნაირი გვიყვარს,მაგრამ მე რომ სხვადასხვა სტილი მიყვარს?მაგრამ მაინც გადავწყვიტე რასაც ჩავიცვამ..რაც მთავარია ადრე უნდა ავდგე..
ყველაზე უცნაური ისაა,რომ ერთხელ უკვე მყავდა შეყვარებლუ,მაგრამ მისგამო თმაცკი არ დამივარხნია,დავდიოდი ცალრქას სტილის თმებით და ბალიშიდან პირდაპირ სკოლის მერხზზე ვდებდი თავს...სრულიად არ მადარდებდა მოვეწონებოდი თუ არა მას თმა გაჩეჩილი და დავდიოდი როგორც ჩემთის იყო კომფორტული.. უკეთ რომ ვთქვათ მომწონდა ჩემი ბომჟური სტილი.
აი ასეთ დღეში მართლა არასდროს ვყოფილვარ.მოლოდინი იმისა,რაც რეალურად ჩემი ფანტაზიის ნაწილია და რეალობას ნაკლებად შეეფერება გარკვეულწილად გულსაც მწყვეტს,მაგრამ არვიცი სხვა რა შეიძლება დავარქვა ყოველივეს.
სიყვარული ის გრძნობაა,რომელიც ერთნაირად ანგრევს მდაბიოსაც და სულიერ აგმაფრენას მიღწეულებს,მდიდარსაც და ღარიბსაც,ის არ ინდობს არცერთი სქესისა თუ რასის წარმომადგენელს და იშვიათად თუ ტოვებს ვინმეს სასჯელის გარეშ..ეს ერთგვარი ექსტრემია,დოპინგი,მოთხოვნილება.ორგანიზმი უცხოდ გებულობს,თუმცა გარკვეულწილად იხიბლება მისით,რაც შემდგომ მასზე შეჩვევას იწვევს.იმისობა გაუსაძლისი ხდება და ე.წ ლომკლა მთელს სხეულში გადის.ეს აუტანელი ხდება და და გინდა აღარფერს გრძნობდე..ამდროს კი ის გრძნობა,რომ არგინდა შენგან წავიდეს ეს მტანჯველი სიამოვნება,რაც გაურკვევლს ხდის ერთმანეთის გვერდით ამ ორ გრძნობას..სიყვარული ყველას უნდა,თუმცა არავის იმის გააზრება,რომ ის სულაც არ არის ხშირად ტკბილი.