69 დღე ტყვეობაში
მეშვიდე თავი
დღე მეხუთე*გაგრძელება*
-ახლა დაიჩოქე!
-რაა? რატომ?-შეშინებულმა ამოილუღლუღა გოგონამ და ლიამს მიაშტერდა. ლიამს არაფერი უთქვია,გოგონას მხრებზე ხელები დააწყო და ქვევით დაქაჩა,ლილემ კი ზეწოლას ვერ გაუძლო და მუხლებზე დავარდა.
-მინეტს გამიკეთებ!-ლიამის სიტყვები განაჩენივით გაისმა და ლილეს გააკანკალა.
შიშისგან თვალები მიეხუჭა და ამოისუნთქა,ლიამი არ ხუმრობდა...ის არასდროს ხუმრობდა,ლილემ ეს იცოდა მაგრამ არ იცოდა საიდან...
-ბევრი გელოდო?-კბილებში გამოსცრა ლიამმა,მისი ხელები გოგონას თმებში აიხლართა როდესაც კარები შემოაღეს,ლიამმა კბილები ერთმანეთს დააჭირა,ხელები მომუშტა და გაბრაზებით გაიხედა კარებისკენ.
-შენ მთლად გაგიჟდი?-დაიყვირა გაბრაზებულმა ნაილმა,როდესაც ლიამის წინ ჩამუხლული,შეშინებული ლილე და ლიამი დაინახა,რომელსაც ლილეს თმები მის მუშტში ჰქონდა მოქცეული,სწრაფად გადაჭრა ოთახი და ლიამს ხელი გააშვებინა.
-რატომ იცავ?-კბილებში გამოსცრა ლიამმა,როდესაც ნაილი ლილეს აეფარა.
-ლიამ,მართლა ზედმეტები მოგდის! არასდროს აწამებდი და არაფერს არ უშავებდი ,სანამ გაქცევის საშუალებას არ აძლევდი!
-ნაილ,ეს შენი საქმე არ არის!-დამცინავად წარმოთქვა ლიამმა- თუ მოგწონს?
ნაილი ლიამის კითხვამ დააბნია,წამით ლილეს გახედა,მერე ისევ ლიამს რომელმაც გამჭოლი მზერით დაასაჩუქრა.ლიამი ზედემეტად კარგად იცნობდა ნაილს რომ სიმართლეს ვერ მიმხვდარიყო.
ლილე შეშინებული იჯდა,იამატკზე ჩამუხლული და ადგომისაც ეშინოდა...ვაი თუ ამის გამოც ,ლიამმა რამე სასჯელი მოუფიქროს.
-რა შუაშია მომწონს თუ არა?-დაბნეულმა წარმოთქვა -შენ შენს პრინციპებს გადადიხარ! ნორმალური ხარ?
ოთახში სიჩუმე ჩამოვარდა და სანამ ლიამი პასუხის გაცემას მოასწრებდა,ლილემ შემთხვევით მისი ფიქრები გაახმოვანა.
-არცერთი მანიაკი არ არის ნორმალური-გოგონას ჩურჩული,სიჩუმეში ხმამაღლა გაისმა.
-მორჩა!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა-ფეხებზე რომ ჯერ ამის დრო არ არის,მოვკლავ!
ნაილს ხელი კრა,ლილეს ყელზე ხელი წაუჭირა და კედელს მტკივნეულად მიახეთქა,ლილემ ტკივილისგან ამოკვნესა და მისი სუსტი ხელები ლიამის დაკუნთულ მკერდს მიადო,რომ მისი გაწევა ეცადა,სუნთქვა საშინლად უჭერდა.
ნაილმა თვალები გადაატრიალა და ამოიოხრა,შემდეგ კი ლიამს მიუახლოვდა და მისი ხელები ლიამს მხრებზე დაადო.
-ლიამ,გაიხსენე!-მკაცრად წარმოთქვა ნაილმა,გოგონა უკვე ვეღარაფერს ხედავდა,გულისცემა შესუსტდა ისევე როგორც პულსი,მის ორგანიზმს ჰაერი აღარ მიეწოდებოდა და ისეთ შეგრძნებას ტოვებდა თითქოს რამდენიმე წამში ჰაერის უკმარისობისგან გასკდებოდა.
-ლიამ,გაიხსენე!-უკვე დაიყვირა ნაილმა და ლიამს დაეჯაჯგურა,რომ ლილე გაეშვა,მაგრამ არაფერი გამოუვიდა,ლიამის რკინის ხელები ძლიერად უჭერდა გოგონას ყელს და სუნთქვის საშუალებას არ აძლევდა,გოგონას თვალები ეხუჭებოდა.
-ლიამ,გაიხსენე! გაიხსენე ვინ შეგიყვარდა პირველად!ვინ გასწავლა სიყვარული! ვინ გააფერადა შენი ცხოვრება! ლიამ,მოკლავ... გაუშვი ხელი! ლიამ!
ლიამის გონება დაბინდული იყო,თითქოს ვერ ხედავდა და ვერ ამჩნევდა რას აკეთებდა,მაგრამ ნაილის ხმა მკვეთრად ისმოდა...
-ლიამ გაიხსენე და მიპასუხე!-დაიყვირა კიდევ ერთხელ ნაილმა,ბიჭის ჩაშავებულმა თვალებმა სწრაფად შეიცვალეს ფერი და ისევ თაფლისფერები გახდნენ.
-მიპასუხე!-დაიღრიალა ნაილმა.
-ლილემ,ლილემ გააფერადა ის...-ამოიჩურჩულა ბიჭმა და სწრაფად გაუშვა ხელი,გოგონა კედელთან ჩაიკეცა. სუნთქვის აღდგენას შეეცადა და ხველება აუტყდა,მის ყელზე ლიამის ხელის ანაბეჭდები წითლად იყო აღბეჭდილი,რომელიც ალბათ მალევე გალურჯდებოდა.
-ლიამ,ახლავე გადი!-ამოიოხრა დაღლილმა ნაილმა,ლიამმა ჯერ ლილეს გახედა,რომელიც შიშისგან კანკალებდა და ჯერ კიდევ ცდილობდა სუნთქვის აღდგენას,შედეგ კი ნაილს და სწრაფად გავიდა ოთახიდან.
-ყველაფერი კარგად არის!-ამოიჩურჩულა ნაილმა და ლილესთან ჩაიმუხლა,გოგონამ მისი ლურჯი თვალები ბიჭს შეანათა,ნაილმა ოდნავ გაიღიმა და ხელი გაუწოდა.
-ჩემი არ უნდა გეშინოდეს,მე არაფერს დაგიშავებ.
ლილემ გამოწვდილ ხელს დახედა,შემდეგ კი მისი აკანკალებული ხელი ნაილის ხელს შეახო. ნაილმა ნაზად მოჰკიდა ხელზე ხელი და გოგონა წამოაყენა.
-მ..მა...დლო...ბ..ბა!-ძლივს ამოილუღლუღა გოგონამ,ყელი საშინლად ეწვოდა და თითეული ბგერის წარმოთქმისას ტკივილი ათმაგდებოდა. ნაილმა არაფერი უპასუხა,უბრალოდ გაუღიმა და წამების წინ კარადიდან გამოღებული გამაყიჩებელი გაუწოდა.
-წყალი არ უნდა!
გოგონამ ძლივს გადაყლაპა წამალი და ნაილს მიაშტერრდა,მის გადამრჩენელს...ნაილმა ხელი გადაფარებელს მოჰკიდა და აწია,შემდეგ კი ლილეს ანიშნა რომ საწოლში ჩაწოლილიყო და ლილემაც უსიტყვოდ შეასრულა ნაილის მოთხოვნა,ნაილმა საბანი დააფარა.
-ვერ ....ვიტ...ან მას!-ამოილუღლუღა ლილემ,ბიჭს სახეზე დაბნეულობა და სინანული გამოისახა,ლილესკენ დაიხარა და ყურში ჩასჩურჩულა.
-ის არ გატკენდა,მას რომ არ უყურებდნენ!ის იმას აკეთებს,რასაც მისგან მოითხოვენ,მე იმას ვაკეეთებ რასაც ჩემგან მოითხოვენ!
ლილემ სიტყვების გააზრება ვერ მოასწრო რომ ნაილი ოთახიდან გავიდა,ლილე კი ტკივილთან და ფიქრებთან მარტო დატოვა.რას ნიშნავს რომ ლიამი არ ატკენდა ,მას რომ არ უყურებდნენ ან არ მოსთხოვდნენ? ან ნაილი რა შუაშია?
***
-ჯანდაბა,სანამ ის არ შემიძულებს მგონი სულ ასე მოქცევა მომიწევს!-ამოიოხრა ლიამმა როდესაც ნაილი გვერდით მიუჯდა.
-ეს შენი მოვალეობაა!-მხრები აიჩეჩა ნაილმა-ისე როგორც ჩემი მოვალეობაა,ის "ვითომ" შენგან დავიცვა.
ლიამმა არაფერი თქვა,უბრალოდ კედელს მიაშტერდა და ამოიოხრა,ნაილმა კი მის ნოუთბუქს ხელი დაავლო და სათვალთვალო კამერები ჩართო.
-შენს ოთახში კამერები არ აყენია?-იკითხა გაოცებით.
-არა,არ აყენია... ამაში მაინც მომცა თავისუფლება,სხვაგან ყველგან აყენია მოსამენი აპარატები და ვიდეოკამერები.
-ლიამ,პრობლემა გვაქ!-ამოიჩურცულა ნაილმა რომელიც ეკრანს მიშტერებოდა-შენი და აქაა!
-ჯანდაბა!-იღრიალა ლიამმა და ეკრანს შეხედა-სანამ მას გაუგია,რომ ჯესმინი აქ არის აქედან უნდა წაიყვანო...
-რატომ მე?-დაბნეულმა გახედა ნაილმა.
-მან მითხრა რომ თუ კიდევ ერთხელ ვნახავდი ჩემს დას,მისი მოკვლა მომიწევდა ...ასე რომ შენ ის ამ ქალაქიდან უნდაა წაიყვანო.
-მოიცა,რაღაცას ამობბს-ამოიბურტყუნა უკმაყოფილო ნაილმა და მოსასმენი აპარატი ჩართო.
-ლიამ,გამიღე ეს იდიოტური გალავანი და შემომიშვი,ყველაფერი ვიცი!-ყვიროდა ჯესი.
-რა იცის?-თვალებაფართოებულმა წამოიძახა ლიამმა.
-ლიამ ყველაფერი ვიცი ტულიზე! *ტული სახელია* გამიღე,ახლავე!
-ნაილ,ახლავე აქედან წაიყვანე!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა- 3 წუთში ის დარეკავს.
ნაილი სწრაფად წამოხტა და გარეთ გავარდა,ლიამი ნოუთბუქს მიაშტერდა და დაინახა როგორ ჩაავლო ჯესმინს ხელი და სწრაფად ჩატენა ტაქსიში,რომლითაც ჯესმინი მოვიდა,შემდეგ კი ისიც ჩაჯდა... მანქანა ადგილს მოწყდა და და სიბნელეში გაქანდა.... ტელეფონის ხმაზე შეხტა და წარწერას დახედა.
"ANONYMOUS XXX"
ხელის კანკალით დააჭირა მწვანე ღილაკს და მალევე მისი მკარცი და გამყინავი ხმა გაიგონა.
-კიდევ ერთი შეცდომა ლიამ და ის მოკვდება ვისი სიცოცხლეც ყველაფრად გიღირს,აღარ დამაღალატო!