დილით საწოლში მარტოს გამეღვიძა, დამიანეს მაისური გადავიცვი და ოთახიდან გავედი. სამზარეულოში ჩავედი, ჩემი ბიჭი ბლინებს აცხობდა. ჩუმად მივეპარე და ზურგიდან მივეხუტე, ჩაიცინა ჩემი ხელები თავისაში მოიქცია და უფრო ძლიერად მიმიკრა ზურგზე. ჩემსკენ მობრუნდა, მისი ხელები კი ისევ ჩემსაში იყო ახლართული და დამიანეს მუცლის მაგივრად წელზე იყო შემოხვეული. დაიხარა და ტუჩები შუბლზე მომაკრო, ხელები უფრო მაგრად მოვხვიე და გულზე მივეკარი.
-კარგად გეძინა?_თბილი ხმით მითხრა და ჩამეხუტა.
-კი მშვენივრად.
-მე საუზმე მოვამზადე._გამიღიმა და თავზე მაკოცა.
-ძალიან მიყვარხარ.
-მეც ძალიან მიყვარხარ ჩემო დედოფალო._ბაგეებზე მოწყვეტით მაკოცა და ისევ ჩამეხუტა. ვისაუზმეთ, დამიანემ ის ოთახი მაჩვენა, რომელიც დაკეტილი იყო.
იქ თურმე ჩემთვის სახატავი ოთახი მოუწყვია, ზუსტად ისე როგორც ჩემ სახლში. გახარებული შემოვეხვიე საყვარელ მამაკაცს და მთელი სახე დავუკოცნე. ასე გავატარეთ ორი კვირა საგურამოში, არანაირი კონტაქტი, მხოლოდ ჩვენ ორნი ერთმანეთზე გიჟები, სახლში დავრბოდით და დაჭერობანას ვთამაშობდით. ორი კვირის შემდეგ დავბრუნდით და ქორწილისთვის დავიწყეთ მზადება. ყველგან ერთად მივდიოდით, ყველაფერში მეხმარებოდა. არ ყოფილა ის, რომ აი მარტო მე ვარჩევ და არაფერში მეხმარები. ყველაფერი მოვაგვარეთ, მხოლოდ კაბა მქონდა შესარჩევი. ჩემი მეჯვარეები მარი და სალომე იყვნენ, რა თქმა უნდა. დამიანესი გოგა და დემეტრე, მეჯვარეების შერჩევისას მეც იქ ვიყავი და სიცილით ვკვდებოდი ანდრიას გაბრაზებულ სახეზე.
-კარგი შე*ემა, შენ ბავშვის ნათლია იქნები._ღიმილით უთხრა ძმაკაცს და მე მომიბრუნდა.
-მე რატომ მიყურებ?_გაკვირვებულმა ვკითხე.
-აუ ნინი მალე გეყოლებათ პატარა?_ბავშვივით მომიცუცქდა ანდრია და ჩამეხუტა.
-სიტუტუცე უნდა დაანათლო მერე ბავშვს?_ვითომ გაბრაზებულმა ვკითხე.
-მამამისისგანაც ეყოფა ეგ._მაინც წაკბინა დამიანე და მე გამიცინა.
-საფეხბურთო გუნდის ჩამოყალიბებას ვაპირებ და რავი მეცანცარება ეხლა მე?_მართლა ცანცარაა რა, შემომხედა და თვალი ჩამიკრა.
-დებილო. ყველას, რომ ეყოლება საფეხბურთო გუნდი კი არა ნახევარი საქართველო ჩვენ ვიქნებით._ბიჭებს სიცილი აუტყდათ.
-ბევრი შენნაირი პატარა მინდა ჩემო დედოფალო._მითხრა და ტუჩებზე მოწყვეტით მაკოცა.
-მე კი შენნაირი სიმპატიური პატარები მინდა._ღიმილით ვუთხარი და მეც ვაკოცე.
ქორწილამდე ერთი კვირით ადრე გოგოებმა მომიტაცეს და დამიანეს ახლოს არ მაკარებდნენ, მაკარებდნენ კი არა ვერც ვხედავდი. წინა დღისით სანამ გოგოებს ეძინათ, სახლიდან ჩუმად გავიპარე და დამიანესთან წავედი. კარზე ზარი დავრეკე, რამდენიმე წუთში დამიანე გამოჩნდა, წელს ზემოთ შიშველი და თმა აბურძგნული. თვალები გაუნათდა როდესაც დამინახა, მივედი და მაგრად ჩავეხუტე. რამდენიმე წუთი ასე ვიდექით ჩახუტებულები.
იმ 6 დღის მონატრებას ვინაზღაურებდი, ასე არასდროს არავინ მომნატრებია, ჩემი ერთადერთი და განუმეორებელი ბიჭის გარდა. ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ მიყვარს და ვგიჟდები მასზე, მისით ვცოცხლობ და მისით ვსუნთქავ. სახე დამიკოცნა და ისევ ჩამეხუტა, ხარბად ჩავისუნთქე მისი სურნელი და ყელზე ვაკოცე. კანი დაუბუსუსდა, ვგიჟდები როცა ჩემს შეხებაზე ასეთი რეაქცია აქვს.
-გოგოებს როგორ გამოექეცი?_ღიმილით მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
-გამოვეპარე._ღიმილითვე ვუპასუხე და ლოყაზე ვაკოცე.
-ძალიან მომენატრე.
-ხვალ ავინაზღაუროთ ეს მონატრება._სიცილით ვუთხარი და თვალი ჩავუკარი.
-ეჭვიც არ შეგეპაროს._გამიღიმა და ტუჩებზე მაკოცა.
-სადღაც უნდა წაგიყვანო.
-სად?_ინტერესიანი თვალებით მკითხა.
-ჩემს მშობლებთან, აქამდე არასდროს მიხსენებია.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-კარგი მაშინ ზედას გადავიცმევ და წავიდეთ._ფეხზე წამოდგა, ოთახში შევიდა და რამდენიმე წუთში უკან დაბრუნდა. ნაცრისფერი კაპიშონიანი ზედა, შავი ჯინსი და ფეხზე შავი ბოტასები ეცვა. ახლაც ისეთი სექსუალურია ჭკუიდან გადაგიყვანს და გამოგაშტერებს. თმა გაისწორა, თვალს ვადევნებდი მის ყოველ მოძრაობას, რომ მიხვდა ჩაახველა და მომიბრუნდა.
-ასე რატომ მიყურებ?_წარბი აწია და გაიღიმა.
-მესექსუალურები._ღიმილით ვუთხარი და მასთან მივედი.
-ჩემო ტკბილო._ჩამეხუტა და შუბლზე მაკოცა. სარკისკენ მიბრუნდა, მეც მიმაბრუნა, მობილური მოიმარჯვა და კამერა ჩართო.
-დაიწყე შენც უკვე?_სიცილით ვუთხარი.
-კი დავიწყე._სიცილითვე მიპასუხა და ტუჩებზე მაკოცა. ეს თურმე მათეზე უარესია, იმდენი ფოტო გადაიღო, რომ კინაღამ ჭკუიდან გადავედი. ნახევარი საათი სარკესთან ვიპოზიორეთ, შემდეგ წავედით. გზაში ფერადი ქრიზანთემები ვიყიდეთ, რადგან დედას ძალიან უყვარდა, ხოლო მამას ნათელი ფერები უყვარდა. დამიანემ მანქანა სასაფლაოსთან გააჩერა, გადავედით და ნელი ნაბიჯებით გავუყევით გზას. დამიანეს ცალი ხელით ჩემი ხელი ეჭირა, მეორეში კი ყვავილები ეკავა. ერთ-ერთ საფლავთან გავჩერდი, დამიანე გვერდში ამომიდგა და ქვებზე ამოკვეთილ მომღიმარ სახეებს დააკვირდა.
-დედა 32 წლის იყო, მამა კი 35-ის როცა ავარიაში მოყვნენ, იმ დღეს ჩემ წაყვანასაც აპირებდნენ მაგრამ ავთომ დაიჟინა არსად გაგიშვებ ჩემთან უნდა დარჩეო, ბავშვობაშიც ასე იყო გვერდიდან არ მიშორებდა. მან გადამარჩინა თორემ ვინ იცის იქნებ მეც აქ ვწოლილიყავი მშობლების გვერდით._თავი ვეღარ შევიკავე და ცრემლებმა ჩემს ლოყებზე გზა გაიკვალეს.
-ავთოს მადლობა უნდა ვუთხრა იმ დღეს სახლში, რომ დაგტოვა._გამიღიმა და ჩამეხუტა. ცოტახანი ასე ვიდექით, როცა იგრძნო, რომ დავმშვიდდი ლოყებიდან ცრემლები მომწმინდა და შუბლზე მაკოცა. საფლავს მიუახლოვდა და მიწას ხელით შეეხო. ყვავილები საფლავის ქვასთან დადო და მე შემომხედა.
-ქალბატონო ანამარია, ბატონო გაბრიელ თქვენი შვილი სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს, ეს თქვენც იცით დარწმუნებული ვარ. არასდროს ვაწყენინებ და მუდამ გავუფრთხილდები. ვიზრუნებ იმაზე, რომ ბედნიერი იყოს და გპირდებით ეს ასე იქნება._დამიანეს სიტყვებზე უარესად ავტირდი, მასთან მივედი და ჩავეხუტე. ხელი მომხვია და გულზე მიმიკრა.
-მიყვარხარ ჩემო დედოფალო._შუბლზე მაკოცა.
-იცი შუბლზე კოცნა რატომ მიყვარს?
-რატომ?
-იმიტომ, რომ მამა მკოცნიდა შუბლზე._გავუღიმე და ისევ მივეხუტე.
-მე იცი რატომ მიყვარს შუბლზე კოცნა?
-რატომ?
-იმიტომ, რომ შენ გიყვარს._გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა. ცოტახანი სასაფლაოზე ვიყავით, შემდეგ წამოვედით სალომესთან მიმიყვანა სახლში.
-არ წახვიდე რა._მოწყენილმა მითხრა და ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია.
-ხვალამდეც გავძლოთ როგორმე._მეც მოწყენილმა ვუთხარი და ლოყაზე მივეფერე.
-მიყვარხარ ჩემო დედოფალო._ხელზე მაკოცა.
-მეც მიყვარხარ მეფეო._ღიმილით ვუთხარი.
-მიდი გაიქეცი თორემ ხვალამდე ვეღარ მოვითმენ.
-კაი კაი მივდივარ._ღიმილით ვუთხარი, ტუჩებზე მოწყვეტით ვაკოცე და მანქანიდან გადავედი. კიბეები ავირბინე და კარზე ზარი დავრეკე, რამდენიმე წამში დაფეთებულმა მარიმ გააღო და დაიწყო ნერვებზე კაკუნი. მისაღებში დივანზე დავჯექი და საზურგეს მივეყრდენი. მოთმინებით ვისმენდი ამ ორის საუბარს, რომ მორჩნენ თვალები გავახილე და საუბარი დავიწყე.
-სასაფლაოზე ვიყავი._სერიოზული სახით ვუთხარი.
-გეთქვა მერე აქამდე.
-დამაცადეთ, რომ მეთქვა?_გაღიზიანებულმა ვკითხე და სამზარეულოში გავედი. ყავა გავიკეთე და ისევ მისაღებში დავბრუნდი. გაკვირვებულები მიყურებდნენ და ვერ ხვდებოდნენ რა მჭირდა, არც მე ვიცოდი ასე ძალიან რამ გამაღიზიანა. ახლა ამის დრო არ არის ხვალ ქორწილი მაქვს და იმ ადამიანს მივყვები ცოლად, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს. გოგოებს ნაძალადევად გავუღიმე და ყავა მოვსვი. გოგოებს არაფერი აღარ უთქვამთ. ვერ ვისვენებდი და უაზროდ ვწრიალებდი საწოლში. მისაღებ ოთახში გავედი და დამიანეს მივწერე.
-ვერ ვიძინებ._მეგონა უკვე ეძინებოდა მაგრამ სულ ტყუილად.
-ვერც მე ჩემო დედოფალო.
-ძალიან ვნერვიულობ.
-მეც ისე ვნერვიულობ თითქოს პირველად უნდა გნახო.
-როდის გათენდება?
-7 საათში გათენდება.
-მე კიდე ვერ გამოვიძინებ და ცუდ ხასიათზე ვიქნები.
-ერთად დავიძინოთ.
-როგორ?
-დაწექი და წარმოიდგინე, რომ შენთან ვარ._დივანზე წამოვწექი და პლედი მივიფარე.
-ახლა თვალები დახუჭე და წარმოიდგინე, რომ თმაზე გეფერები და გულში მაგრად გიხუტებ.
-მიყვარხარ. ტკბილი ძილი._ეს მივწერე და მალევე ჩამეძინა.
დილით გოგოებმა გამაღვიძეს, საათს, რომ დავხედე 09:00 უჩვენებდა. მობილური შევამოწმე და დამიანეს შეტყობინება ვნახე.
-ჩემო დედოფალო, დღეიდან სამუდამოდ ერთად._გახარებული წამოვფრინდი და დავბზრიალდი. სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი და ერთი სული მქონდა ჩემ მეფეს როდის ვნახავდი. გოგოებმა ისაუზმეს და ჩემთან წავედით. მისვლისთანავე შემოგვეგებნენ ბიჭები, ნუ საბაც იქ იყო, რა თქმა უნდა, ყველას ჩავეხუტე და ჩემი დადებითი ემოციები გადავდე. ჟრიამულით შევედით სახლში, გოგოები ჩემ ოთახში ავედით, მათ შორის თათიაც ახლა უკვე მათეს შეყვარებული. სანამ მარი და სალომე კაბებს ჩაიცვამდნენ, მე სავარძელში ვიჯექი და თითებს ნერვიულად ვათამაშებდი, ცოტაც და დავიმტვრევდი. ფიქრებში გართული ვერც დავაკვირდი, რომ გოგოებმა ლურჯი კაბები ჩაიცვეს, ორივე გრძელი და თავისუფალი, იდაყვამდე ნაქარგი მკლავებით. ისეთი ლამაზები იყვნენ, მითუმეტეს სალომე თავისი გაბერილი მუცლით, რომელიც კაბაშიც ემჩნეოდა. ჩემი თავი წარმოვიდგინე გაბერილი მუცლით და იქვე დამიანეს გაბრწყინებული სახე, ესაა ბედნიერება გვერდით ყველა ის ადამიანი, რომ გყავს ვინც გიყვარს და უყვარხარ. კაბის ჩაცმაში გოგოები დამეხმარნენ. ფიფქებივით თეთრი კაბა მახსენებდა, რომ ბედნიერი ვიქნებოდით მე და დამიანე. ნინი და დამიანე, რომლებმაც ერთმანეთი შეჯახებით გაიცნეს და სიცოცხლეზე მეტად შეუყვარდათ.
სალონიდან მოვიდნენ, გამომპრანჭეს, ყველანაირად შევეცადე, რომ ცოტა მაკიაჟი წაესვათ და მოვახერხე კიდეც. თმა დამიხვიეს და ფატა დამიმაგრეს. გოგოებიც მზად იყვნენ. დამიანესგან შეტყობინება მომივიდა.
-5 წუთში შენთან ვარ დედოფალო._აი ახლა მართლა გული გამისკდებოდა. გოგოები მამშვიდებდნენ და თან ვერც მამშვიდებდნენ. ფანჯრიდან დავინახე როგორ შემოვიდა ეზოში დამიანეს მანქანა და უკან კიდევ 3 მანქანა მოყვა. დამიანე გადმოვიდა და ჩემი ოთახისკენ ამოიხედა, მაშინვე დავიმალე, რომ არ დავენახე. ჩემ საქციელზე გამეცინა და გოგოებს მივუბრუნდი. ფანჯრიდან აღარ გამიხედავს, ახლა დავითს ველოდებოდი, რომ ქვემოთ ჩავსულიყავით. რამდენიმე წუთიანი ნერვიულობის და ოთახში ნერვიულად სიარულის შემდეგ, ბიძაჩემი გამოჩნდა და უკან ავთო, მათე, ალექსანდრე და აკო მოყვნენ. გაბრწყინებული თვალებით მიყურებდნენ და არ იცოდნენ რა ეთქვათ. ავთო ღიმილით მოვიდა ჩემთან და მაგრად ჩამეხუტა, რა ტკბილი და თბილია ეს იდიოტი რა გაძლებს ამის გარეშე. ბიჭები ჩამეხუტნენ, აკომ კინაღამ გამგუდა, მათემ კიდე სელფებით აგვიკლო.
-აბა რძალო, მზად ხარ ჩემი ძმა გამოაშტერო?_სიცილით მითხრა მარიმ.
-მზად ვარ._მეც სიცილითვე ვუპასუხე და დავითს ხელკავი გამოვდე. კიბეებზე ჩასვლისას, პირდაპირ დამიანეს მზერას შევეჩეხე, მის თვალებში ვხედავდი მთელ სამყაროს და მეც ამ სამყაროს ნაწილი ვიყავი. ყველანაირი ნერვიულობა გაქრა მისი დანახსვისას, ერთიანად მოვდუნდი და ბედნიერების ტალღამ დამიარა. ჩემ ბიჭს შავი შარვალ-კოსტუმი და თეთრი პერანგი ეცვა, ყელზე კი ''ბანტიკი'' ეკეთა, ისეთი სიმპატიური იყო, აი პირდაპირ დაგატყვევებდა.
სანამ დამიანესთან მივიდოდით ფოტოგრაფმა სურათები გადაგვიღო, მარტო ფოტოგრაფმა კი არა ყველამ ალბათ ვინც იქ იყო. ბიძიამ ჩემი ხელი დამიანეს გამოწვდილ ხელს შეაგება. მთელი ამ დროის განმავლობაში ერთმანეთისთვის თვალი არ მოგვიშორებია. ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და შუბლზე მაკოცა. როგორც ყოველთვის ჯერ დაგვლოცეს, ფოტოებიც გადავიღეთ, სანამ სხვები საუბრობდნენ დამიანე ჩემკენ გადმოიხარა და ჩურჩულით მითხრა.
-ჩემო დედოფალო მართლაც, რომ დედოფალი ხარ._ყელზე ხელი მომადო და შუბლზე მაკოცა.
-ძალიან ბედნიერი ვარ.
-მაგრამ ნერვიულობისგან ხელები გაქვს გაყინული.
-ეხლა აღარ ვნერვიულობ._გავუღიმე და ლოყაზე მივეფერე.
-სამუდამოდ ერთად?
-სამუდამოდ ერთად._ღიმილით ვუთხარი და ჩემი ხელი მისაში ავხლართე. დალოცვებს და ფოტოებს, რომ მოვრჩით სახლიდან გავედით. დამიანემ მანქანის კარი გამიღო, ღიმილით მოვთავსდი უკანა სავარძელზე, ჩემი აწ უკვე თითქმის ქმარი მეორე მხრიდან მომიჯდა გვერდით და გამიღიმა. საჭესთან ანდრია დაჯდა და გვერდით უცხო ბიჭი მიუჯდა. დამიანეს გაკვირვებულმა გავხედე, მაშინვე მიხვდა და ახსნა დაიწყო.
-ეს ჩემი ბიძაშვილია გიორგი._ჩვენკენ მობრუნდა, გამიღიმა და ხელი გამომიწოდა, მეც ჩემი შევაგებე და გავუღიმე.
-სასიამოვნოა რძალო.
-ჩემთვისაც._გავუღიმე და ისევ დამიანეს მივუბრუნდი.
-ნინი იმდენი ნათესავი მყავს ვერ დაითვლი, მარტო მაგათი გაცნობა ერთ წელს გაგრძელდებოდა._თავის მართლება დაიწყო, რაზეც გამეცინა და ლოყაზე მივეფერე.
-ეხლა გვექნება ბევრი დრო სამაგიეროდ._ღიმილით ვუთხარი.
მცხეთაში წავედით, ფეხით ავუყევით სვეტიცხოვლის გზას, ფოტოგრაფი და ოპერატორი ხან წინ მიდიოდნენ და ისე გვიღებდნენ ხან უკან მოგვდევდნენ. მე და დამიანე ჩვენ სტიქიაში ვიყავით და ყურადღებას არც ვაქცევდით დიდად. ყველაფერი ბუნებრივად გამოგვდიოდა, არ გვკარნახოვდნენ აი ასე დადექით და ასე შემდეგ. ტაძარში ხელჩაკიდულები შევედით, მამაო შემოგვეგება, საკურთხეველთან მივედით და დაიწყო ყველაზე ბედნიერი წუთები. ბიძაჩემს და ბიცოლას თვალები აცრემლიანებული ჰქნდათ, არც მე ვიყავი ნაკლებ დღეში. ყველაფერი, რომ დამთავრდა მამაომ დაგვლოცა. ტაძრიდან ფეხი გამოვდგი თუ არა დამიანემ ხელში ამაფრიალა და დატრიალდა, ორივე ვიცინოდით და არც ვფიქრობდით იმაზე გარშემო რა ხდებოდა. დაახლოებით ორი საათი ფოტოგრაფმა გვტანჯა, მთლად ტანჯვაც არ იყო მაგრამ ფეხები მეტკინა ქუსლებზე დგომით, იმდენად, რომ ვეღარ დავდიოდი, ამიტომ ჩემმა ახლა უკვე მეუღლემ ხელში ამიყვანა და მანქანამდე მიმიყვანა. მცხეთა დავტოვეთ და პირდაპირ რიტუალების სასახლეში წავედით, მე არ შემირჩევია და თუ რამე არ მომეწონა ბიჭებს დავაბრალებ რა პრობლემაა. უკვე ბინდდებოდა დანიშნულების ადგილა, რომ მივედით. ჯერ ხელი მოვაწერეთ და კანონიერი ცოლ-ქმარი გავხდით, მაგრამ უფლის დალოცვის შემდეგ დიდი მნიშვნელობა არც აქვს ამ კანონს. ყველაფერი ისეთი ლამაზი იყო არ ვიცოდი რა მეთქვა. ყვავილებით იყო მორთული ყველაფერი, ამ ქრიზანთემებთან უეჭველი დამიანეს ხელი ურევია.
-ეს ყვავილები შენ მოატანინე?_ღიმილით ვუთხარი ქმარუკას.
-კი ჩემო ცოლუკა._ღიმილითვე მიპასუხა და ლოყაზე მაკოცა.
-წავალ ფეხზე გამოვიცვლი თორემ მოვკვდები.
-მოიცა მეც წამოვალ._ჩვენ მაგიდას მოვშორდით, რომელთანაც მე, დამიანე და მეჯვარეები ვისხედით. ისეთ ადგილას გავედით სადაც არავინ იყო, სკამზე ჩამოვჯექი და ფეხსაცმელი გავიხადე. დამიანემ მანქანიდან კედები ამომიტანა და ჩემ წინ ჩაიმუხლა. ისევ ისე ჩამაცვა ფეხზე და ზონარები შეკრა. დარბაზში დავბრუნდით, ჯერ ვიცეკვეთ, ვიმხიარულეთ, ტორტი გავჭერით და ფეიერვერკებიც გაუშვეს. თაიგული ვისროლე და მარიმ დაიჭირა ალექსანდრეს თვალები გაუნათდა, ზუსტადაც, რომ დრო იყო. დამიანემ თავისი ნათესავების 1/4 გამაცნო, ყველაფერი მშვიდად მიდიოდა, ამიტომ მე და დამიანე ჩუმად გავიპარეთ, ჯერ ჩემთან გავიარეთ, მანქანიდან არც გადავსულვარ, ყველაფერი ჩემმა ქმარუკამ მოაგვარა და სახლიდან ჩემი გამზადებული ჩანთა გამოიტანა. საგურამოში წავედით, ფეხზე ძლივს ვიდექი და სახლში შესვლისთანავე სავარძელში ჩავეხეთქე. კეტებიც გავიხადე და ფეხშიშველი ავედი ოთახში, ვარდის ფურცლები და სანთლები. ეს როდისღა მოასწრო? გავიფიქრე და უკან მივიხედე დასაძახებლად, მაგრამ უკვე იქ იდგა. ზურგიდან მომეკრა და ყელში მაკოცა.
-მოგიწევს კაბის გახდაში დამეხმარო._ღიმილით ვუთხარი. ოთახში შევედით, კაბის ღილების შეხსნა დაიწყო და ბოლოს ეს უკანასკნელი იატაკზე აღმოჩნდა. ისღამე რაღაც სხვა იყო, რაღაც ახლის დასაწყისი, ეს რაღაც ახალი კი ბედნიერება იყო. ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ. დილით ერთმანეთის კოცნით გვეღვიძებოდა და ღამითაც ასე გვეძინებოდა. უკვე ორი კვირა გავიდა რაც ცოლ-ქმარი ვართ, ბედნიერები ვართ თან ძალიან. აი მე კი თავს ცუდად ვგრძნობ, თავბრუ მეხვევა, მალე ვიღლები და ხასითიც უცნაურად მეცვლებ. დღეს სამსახურში წავიდა რაღაც აუცილებელი საქმეაო. ამიტომ მე ექიმთან წავედი, სისხლის ანალიზი ამიღეს და მითხრე, რომ პასუხები ორ საათში იქნებოდა. რატომღაც ვნერვიულობდი, ორი საათი აქეთ-იქით ვიბოდიალე და ისევ საავადმყოფოში დავბრუნდი. ექიმთან შევედი ანალიზის პასუხებით და ფურცელი მივაწოდე. გაეღიმა და საუბარი დაიწყო:
-თქვენ მალე დედა გახდებით._ამ სიტყვების გაგონებისას, თვალები გამიფართოვდა და უნებურად მუცელზე მივიდე ხელი. მეცხრე კი არა ვინ დაითვლის მერამდენე ცაზე ვიყავი ბედნიერებისგან. თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა, ბედნიერების ცრემლები.
-რამდენი თვის ვარ?
-2 თვის, ექოსკოპია გადავიღოთ და ვნახოთ როგორაა პატარა.
-ჯერ დავრეკავ კარგით?
-კარგი._მობილური ამოვიღე და დამიანეს ნომერი ავკრიფე. რამდენიმე წამში მიპასუხა:
-გისმენ დედოფალო.
-გცალია?
-კი.
-საავადმყოფოში მოდი რა.
-რატომ? ხომ კარგად ხარ ნინი?!
-კი კარგად ვარ უბრალოდ მოდი, კარგი ამბავი უნდა გითხრა.
-კარგი სიხარულო მოვდივარ._10 წუთში დამიანეც მოვიდა. ექოსკოპიაზე შევედით, დამიანე გაშტერებული იდგა და თან ჩემი ხელი ეკავა. ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა.
-ნინი._აცრემლიანებული თვალებით სემომხედა.
-მალე პატარა გვეყოლება._ღიმილით ვუთხარი. სახე გაუნათდა და მაშინვე ჩამეხუტა. ბედნიერებით გაჟღენთილები გამოვედით საავადმყოფოდან, დამიანემ ყველას ახარა და გაიმართა ერთი სმა და ქეიფი.
უკვე გავიდა 4 თვე, მე მუცელი ცოტათი მეტყობა, აი სალომე კი სამშობიაროშია. ყველანი იქ ვართ და ველოდებით როდის გამოვა ავთო ბლოკიდან, და აი ისიც სიცილით გამოდის და ყველას გვეხუტება.
-გოგოა._მხიარულად ამბობს და შამპანურის ბოთლს ხსნის. გოგონას ლიზა დაარქვეს.
ახლა ჩემი ჯერი მოვიდა, დამიანეც დაესწრო მშობიარობას, ჩემი ხელი ეკავა და ჩემთან ერთად განიცდიდა ყველაფერს. ტყუპები, ბიჭი და გოგო, ანამარია და გაბრიელი. ტირილი დავიწყე, როდესაც დამიანემ ეს სახელები თქვა.
1 წელი გავიდა ჩვენი ქორწინებიდან, ყველა საგურამოში ვართ და მარის ნოშნობას აღვნიშნავთ. ბედნიერები ვართ, რომ ერთმანეთი გვყავს და გვიყვარს ის ყველაფერი რაც ერთმანეთთან გვაკავშირებს. გიყვარდეთ ერთმანეთი, მე მხოლოდ ამას გირჩევთ.



***
დასასრული. არ ვიცი მოგეწონებათ თუ არა მაგრამ გაწელვას აღარ ჰქონდა აზრი. <3 სიყვარულით თქვენი ნათია <3 მიყვარხართ ყველა ვინც კითხულობდით ამ ისტორიას. იმედია, იმედები არ გაგიცრუეთ<3