დღეს როდესაც სახლში დავბრუნდი ბებიამ თავისი შვილი მოიყვანა და მე გარეთ გამიშვა დავეხეტებოდი ქუჩაში ბოლოს აცივდა ძალიან შემცივდა ღამე იყო ძალიან დიდი ღამე უუნითი სიბნელე უცებ ნიკა დავინახე საძმოში მან დამინახა ლამპიონის შუქზე და მოვარდა მითხრა;
-ამ ღამე ქუჩაში რას აკეთებ?
-რაას ისეთი გბრაძებული ვიყავი ყველაფერი მოვუყევი
-ცუდია მისმინე ჩემი სახლი ხომ იცცი?
-კი ვიცი მერე რა მოხდა?
-ჩემები ლენინგრადში წავიდნენ მე კი მარტო ვარ შეგიძლია დროებით იქ იცხოვრო ჩემთან
-კარგი რატომ დავთანხმდი ეჰჰჰ წამიყვანა და ჩემი ოთახი მაჩვენა დავმშსვიდდი ბოლოს ბუხართან დავჯექი და ლაპარაკი დავიჭყეთ მან მკითხა;
-რომელი ფერი გიყვარს?
-შავი ფერი შენ?
-ეც კარგია რა მოგიხდა ასეთი
-ამ თემაზე საუბარი არ მიყვარს
-კარგი ბოდიში
-მოგიყვები, დედა მამა და და ძმა მომიკვდა, შემდეგ ბებიაჩემმა ჩემს 1 წლის დას დამაშორდა ახლა ის სულ მარტოა იქ სადაც არის მერე სხვები მიიყვანა ჩემს სახლში და მე გამომაგდო. ცრემლები მომდის.
- ძალიან ცუდია
- შეყვარებული გყაავს ? ვკითხე დაუფიქრებლად
- კი, მყავს
- კარგია კარგია??? არადა გული როგორ მეტკინა ქუჩშ ვსეირნობდი და ერთი ქალი დედაჩემს ისე მივამსგავსე რომ ნამდვილი ორეული იყო ქუჩაშ გავიქეცი ვეძახე მაგრამ ხმას არ მცემდა რატომ ? წავიქეცი მუხლები სისხლით შემეღება. წამოვდექი გზაზე გადავდიოდი და მანქანა შემეჯახა თვალები რომ გავახილე საავაადმყოფოშ ვიყავი ნიკა მედგა თავზე ნიკამ მითხრა;
- რატომ ტირი?
- მეშინია
- ნუ გეშინია შენთვის ისევ ამოვა მზე ნუგეშინია არახარ მარტო შენ დაც გყავს სოფო დაც ამ სიტყვებმა დიდი სტიმული მომცა რომ არუნდა დავნებდე არა.
- მადლობა ყველამ ხელი მკრა შენს გარდა ყველამ
- ეს ვთვლი რომ... და გაწყვიტა ლაპარაკი . ნიკა ყველაფერშ დამეხმარა ფეხზე დადგომაში დრო გადიოდა 7 წელი მაინც გავიდა მე 18 წლის გავხდი მაგრამ ჩვეულებრივი აღრ ვიყავი ახლა სულ სხვანაირი ადამიანი ვიყავი მდიდარი შეძლებული გათხოვილი ნიკაზე და 1 შვილის დედაც უკვე. ბებიაჩემთან მივედი მითხრა
- სოფო?
- კი სოფო მე ის სოფო ვარ რომელიც 11 წლის ასაკში მიატოვე გარეთ გააგდე დას დააშორე ყველაფერი გაუნადგურე იცოდე ჩემი სახლი დაცალე
- დამინდე
- მე მე? ვინ დამინდო მიპასუხე ვინ დამინდო? უცებ მკვლელთა რაზმი შემოვარდა და სროლა ატყდა