- მიაკო მოდი დე ნამცხვარი ჭამე
- მმ რაგემრიელი სუნია , შენ გააკეთე? - ვეკითხები დედას გაბრწყინებული თვალებით
- ხო მე გავაკეთე, უფროსწორად გაგიკეთე - მიღიმის დედა
- მმმ უგემრიელესია დედაჩემო
- მომიყევი რასაპირებ უკვე დაამთავრე მე-10 კლასი, მომავლიდან ისევ აქგინდა გაგრძელება? შეეგუე ბავშვებს?
- დედა ხომ ვთქვი 2 წელი აქ მინდა ვიყო თქო
- ხო რავიცი თუ არმოგწონს...
- რომ არმომწონდეს გეტყოდი - ვუთხარი და თბილად გავუღიმე
- ოოო ელო მოსულაა - წამოვვარდი მაგიდიდან
- ოჰ თითქოს 1 წელია არგინახიათ ერთმანეთი - იცინის დედა
- მოდი ნამცხვარი ჭამე დედამ გააკეთა
- თუ მანანა დეიდამ გააკეთა აუცილებლად დავაგემოვნებ
- მოდი საყვარელო, მე და დეიდაშენი გარეთ მივდივართ რაღაცრაღაცები უნდა ვიყიდოთ და თქვენ ჭკუით იყავით, გარეთ არგახვიდეთ ჩვენს მოსვლამდე.
- რარკი რა დედა მთელი დღე სახლში ხოარ ვიჯდებით, თან სკოლაც ხომ როგორციქნა დამთავრდა, გართობის დროა
- მია მეშინია, ეს სულსხვა ქალაქია, თანაც უზარმაზარი
- ხოიცი რაჭკვიანი გყავარ არდავიკარგებით
- იცოდე ტელეფონზე დაგირეკავ თუარა ეგრევე უნდა მიპასუხო
- და აქაური კარტა რომ არმაქვს
- მემააქვს - წამოიყვირა დეიდამ ოთახიდან
- კარგი მომეცი დეიდა
- გამომართვი - და მაძლევს 5 წლის წინანდელ საშინელება ტელეფონს
- ჩემს ტელეფონში რომ გადმოვიტანო კარტა?
- არა მია ისედაც გატეხილია ძლივს მუშაობს არამოიღო თორემ შეიძლება სულაღარ ჩაირთოს
- მოიცა და ეს სადწავიღო რომელი წლისააა
- კარგი ერთი არაუშავს - სიცილით კვდება ელო
- ელო ვიცოდე რაგაცინებს - გავიბუსხე მე
- აუ ეგ მართლა სადუნდა წავიღოთ - ისევ აგრძელებს სიცილს
- კარგით არჩევანი თქვენზეა საყვარლებო თუგინდათ წაიღეთ და წადით თუ არგინდათ წაღება მაშინ სულ ვერ წახვალთ - გულიანად ჩაგვიღიმა დეიდამ
- აუუ კაიით - წარბები შევკარი მე
- წავედით ჭკუით - შემომძახა დედამ და წავიდნენ
- აუ კაი არაუშავს რამეს ვიზამთ - იცინის ელო
- მთავარია გავერთოთ ხოიცი ეს ზაფხული ბოლომდე უნდა შევირგოთ
- აბა რაა - თვალს მიკრავს ელო
- ნოესკენ რახდება?
- ჰმმ რავი რაუნდა ხდებოდეს არაფერი
- რატო არასდროს არმიყვები მია მასზე
- რამოგიყვე ელო, ისრომ უსაზღვროთ მიყვარს? ის რომ ყოვეთვის მახსოვს და არასდროს ამომდის ჭკუიდან? ისრომ ყველაზე მეტად მენატრება? ისრომ ლამისაა გავგიჟდე?
- რომიცოდე როგორ კარგად მესმის შენი
- ელო იმდენად რთულია ეს მდგომარეობა რომ არვიცი არვიცი როდემდე გავუძლებ
- გაუძლებ, ერთად ყველაფერს გავუძლებთ, აი ნახავ ერთ დღესაც ისეთი ბედნიერი იქნები სულ არგაგახსენდება ნოე.
- იმედია ელო.
- ჰე რავქნათ ახლა წავიდეთ გარეთ?
- წავედით.

გარეთ ძალიან ცხელა, ქუჩებში უამრავი ხალხია, ნელა დადიან თითქოს არჩქარობენ, უსე ცხელა ყველას შეწუხებული სახე აქვს, მაგრამ მე და ელო სიცხეს არშევუწუხებივართ, ჯერ მაღაზიებში წავედით, ვიშოპინგეთ, მერე კაფეში შევედით გემრიელობები დავაგემოვნეთ, ბევრი ფოტო გადავიღეთ სტამბოლის ულამაზესს ქუჩებში და პარკისკენ გავემართეთ.
- ოჰჰ ყველა აქყოფილა - ამბობს ელო
- ხო, ეეე ეს ბარანი არარისს?
- ხოო , როგორ მომენატრა წამო ვნახოთ
- წამოოო - სტადიონზე შევედით და დიდიხნის მონატრებულ იამანს მივესალმეთ, იამანსაც დიდი ხანია ვიცნობთ, რათქმაუნდა წინა ზაფხულებიდან, ყოველთვის ერთად ვერთობოდით ხოლმე.
- რამდენი ხანია გელოდებით - გვეუბნება ღიმილით იამანი
- ხო აი ჩვენც აქვართ - გავუცინე იამანს
- აუ გახსოვთ წინა ზაფხულიი რაამაგარი იყო - თვალები გაუბრწყინდა იამანს
- რადამავიწყებსს, უმაგრესი იყო - უპასუხა ელომ
- აუუ რომელი მელოდიაა ვისააქვს ჩართული - ვეუბნები ელოს და ვიცინი
- აჰჰაჰა არარსებობს - ამყვა ელოც სიცილში
- მოიცა მოიცა მია მგონი ტელეფონი რეკავს
- რა? ტელეფონი? დეიდა? ვაიმეეე - გაკვირვებულმა შევიცხადე
- ხო მიდი უპასუხე მალე
- ეე თუგინდა უპასუხე ამტელეფონს ვერამოვიღებ ახლა
- ინერვიულებს მია
- რავქნა ელო
- წამო პარკის ბოლოში ჩავიდეთ იქარავინაა
- ახლა ცუდად გავხდებიიი - სიცილს ვერვიკავებ
- აუუუ არშეემიძლიაა - გულიანად იცინის ელოც და როგორციქნა ჩამოვედით

- გისმენ დე
- სადხარ მია ამდენხანს? რამდენჯერ დარეკა ტელეფონმა! როგორ შემაშინე!
- დე ჩვენ კალათბურთს ვთამაშობდით და არგვესმოდა
- კარგი კარგი ხომკარგად ხართ
- კი დედა ბავშვები ხომარვართ კარგი რა
- ზუსტად რომ ბავშვები ხართ
- წავედი მეძახიან
- კარგი და მალე მიდით სახლში
- კარგიკარგი.

- რაო? - ცნობისმოყვარედ მეკითხება ელო
- რაო და ჭკუითო მეტს რასმეტყოდა
- აუუ მიდი ხმა გაუთიშე რა - ისევ იცინის ელო
- კარგი. ოღონდ ძალიან მომწყურდა წამო წყალი ვიყიდოთ

ასე თამაშთამაშით ბევრი დრო გავიდა თანაც ისე რომ ვერცკი შევნიშნეთ, მოსაღამოვდა კიდეც, ჩვენ კი ისევ პარკში ვიყავით, როცა შევნიშნეთ რომ უკვე მოსაღამოვებულიყო ვფიქრობ ძალიან დავაგვიანეთ, ტელეფონს დავხედე 14 გამოტოვებული ზარი დედაჩემისგან, შარში ვართ ვთქით ერთდროულად და სახლისკენ გავემართეთ.
- ზარი დარეკე ელო მიდი
- ოჰ მე რატო შენ დარეკე
- კარგი მაშინ პირველი შენ შეხვალ
- მერატო შევდივარ ვერგავიგე
- კარგი მაშინ ორივემ ერთად

ზარის დარეკვისთანავე დეიდამ და დედამ ერთდ გააღეს კარი და საშნლად გაბრაზებულები დაგვხვდნენ.
- სად ხართ აქამდე?
- რომელია საათი?
- რამდენჯერ დაგირეკეთ?
- სულარ გაინტერესებთ ვინერვიულებთ თუარა?
- როდის გითხარით სახლში მალე მიდით თქო?
- დამშვიდდით რაიყოთ - გავიკვირვე მე
- კარგი ერთი როგორ დავმშვიდდე კინაღამ გული გამიხეთქე მია - მეუბნება საშინლად გაბრაზებული დედა
- კარგით რა
- რა კარგით რა რა მეფიქრა ამხელა ქალაქია ორი გოგო სრულიად მარტო, ზარებს არმპასუხობთ
- ვერგავიგეთ ტელეფონის ხმა
- რისთვის გაგატანეთ აბა ტელეფონი?
- ბოდიში ხო ვიცი დამნაშავეები ვართ
- 1 კვირა სახლიდან გასვლა არმთხოვოთ გასაგებია?
- დეეედა კარგი რა, რა 1 კვირა
- ასე გეკუთვნით თქვენ ახლა კი თქვენს ოთახში სწრაფად
- დეეე
- არავითარი დე, ოთახშ წადით

- აუუ გასაგებია დავაშავეთ მაგრამ ეს სასჯელი მეტისმეტია - ვეუბნები ელოს
- აუუ ხო 1 კვირა სახლში რაუნდა ვაკეთოთ კარგი რაააა
- აუუ
- გააღეთ კარი - იძახის დედაჩემი
- ეე რაუნდა ისევ უნდა გვეჩხუბოოს - წუწუნით ვუღებ ოთახის კარს
- ეს გამომართვით ჭამეთ და მალე დაიძნეთ - გემრიელობებით სავსე ლანგარი მომაწოდა
- მადლობა დე - მადლიერი თვალებით გავხედე
- მალე დაიძნეთ იცოდეთ
- კარგიიიიი

აი ასე ჩვენი შეცდომით მომავალი 1 კვირა ალბათ უსაშინლესი იქნებოდა.


ყველაფერი რასაც ამ ისტორიში ვწერ მართალი ამბავია ჩემი ცხოვრებიდან <3
იმედი მაქვს მოგეწონებათ <3 მომავალში უფრო საინტერესო თავებით დაგიბრუნდებით <3