კლუბის ფოსფორისფერი განათებების ფონზე, ოლიკოს თეთრი კაბა კაშკაშებდა. მისი ყოველი მიხვრა-მოხვრა, ათამაშებდა კაბის ფრიალა ბოლოებს და ზღაპრულად ლამაზი ჩანდა. კლუბურ ატმოსფეროს შეჩვეული იყო გოგონა, ის და ილიკო ხშირად სტუმრობდნენ სხვადასხვა კლუბებს ესპანელ მეგობრებთან ერთად. დაძაბულობას მხოლოდ ის ჰგვრიდა, რომ აქ შეიძლება სადმე დათას გადაჰყროდა. თუმცაღა, იმდენი ხალხი ირეოდა, თანაც ამ მბჟუტავი, ფოსფორისფერი შუქის ფონზე, შანსი მინიმალური იყო იმისა, რომ ისინი ერთმანეთს შეამჩნევდნენ, ამიტომ ცოტა ჩაწყნარდა და გადაწყვიტა განტვირთულიყო; ტატამ, შესვლისთანავე იგრძნო მისეული ატმოსფერო და ბოლომდე მოეშვა, ბეჭებზე მოხვეული ვარდისფერი თავშალი მოიხსნა და უკვე კარიდანვე დაიწყო თეძოების რიტმული მოძრაობა; თეკლემ ხმაურის ფონზე ოდნავი თავისტკივილი იგრძნო და სახე მოეღრიცა, ცხვირი ზევით ასწია და უკმაყოფილო, ზედატუჩაწეული იყურებოდა აქეთ-იქეთ. სიბნელეში ძლივს გაარჩია მეგობრების სახეები და მუსიკის დამაყრუებელი ხმაურის გამო, ბოლო ხმაზე ჩაჰყვირა ყურში მის გვერდით მდგომ ოლიკოს.

-თუ არ დავლიე, ეს ხმაური ჭკუიდან გადამიყვანს. ბართან მივიდეთ.
ის-ის იყო ბარისკენ წასვლას აპირებდნენ, ტატამ ოლიკოს ჩაავლო ხელი.
-საპირფარეშოში გამყევი, მაკიაჟს შევისწორებ.
-აქ ვინ ხედავს შენს მაკიაჟს?! -სახე მოეღრიცა თეკლეს და თვალები დაუქაჩა ტატას, თუმცა მისი სახის დანახვა ფაქტობრივად, შეუძლებელი იყო.
-ყოველი შემთხვევისთვის. -დაიყვირა ტატამ და ოლიკო მოქაჩა.
თეკლემ თვალები აატრიალა.
-კარგი, თქვენ წადით. მე ბართან ვიქნები, რამეს შევუკვეთავ და იქ დაგელოდებით. -შეჰყვირა თეკლემ, როცა მიხვდა რომ ტატას ვერ შეაჩერებდა.

ოლიკო და ტატა საპირფარეშოსკენ დაიძრნენ, თეკლე კი ბარისკენ წავიდა და გულშეწუხებული, ძლივს გაძვრა მოცეკვავეთა შორის. ერთმა ფეხიც კი დააბიჯა და თეკლე დარწმუნდა, რომ ეს სიტუაცია 1%თაც კი არ შეეფერებოდა მის ხასიათს და რომ არა მისი მეგობრები, სასწრაფოდ დატოვებდა იქაურობას.
ბარს მიუახლოვდა და ძლივს აბობღდა მაღალ სკამზე. ბარის ტერიტორია შედარებით განათებული იყო და თეკლემ შვებით ამოისუნთქა, რომ როგორც იქნა გარკვევით დაინახავდა ადამიანის სახეს. მისკენ ზურგით იდგა -ერთ-ერთი ბარმენი და სასმელებს ანაწილებდა. თეკლემ ამოიოხრა, როცა გააცნობიერა რომ კიდევ უნდა ეყვირა, მისთვის რომ სიტყვა გაეგებნებინა.
-უკაცრავად. -დაიყვირა გოგონამ, თუმცა ვერ გააგონა. ასეთ საშინელ სიტუაციაში არასოდეს ჩავარდნილა და რომ არა ტატა, ვერც ჩავარდებოდა.
-უკაცრავააად. -აუწია ხმას გოგონამ და ბარმენი მისკენ შემოტრიალდა. თეკლესთვის ჯობდა არ შემოტრიალებულიყო, როცა მისკენ შემობრუნებული ბარმენი, ანასთან გაცნობილი გიორგი აღმოჩნდა.
ბიჭმა თვალები ოდნავ დახუჭა და გაკვირვებული დააშტერდა გოგონას. თითქოს ვერ იცნო ან ვერ იჯერებდა, რომ მას აქ ნახავდა. მერე კი, დამცინავმა სიცილმა გადაურბინა სახეზე და ბარის საყრდენს მიუახლოვდა. თეკლე ბეჭებში გასწორდა, ნერვიულად ჩაახველა და ნაძალადევად გაუღიმა ბიჭს. ეს უკანასკნელი კი თვალსაც არ ახამხამებდა, ისე ჩაშტერებოდა გოგონას გაოცებულ თვალებში და ცალყბად უღიმოდა.
-თეკლე?! აქ არ გელოდი. -გაუღიმა ბარმენმა.
-ისე ამბობ, თითქოს მიცნობდე. -ირონიულად უპასუხა გოგონამ და ოდნავ ჩაიფრუტუნა, უფრო დამცინავად რომ გამოსვლოდა.
ბიჭს უკვე შესამჩნევად გაეღიმა, კბილებიც კი გამოუჩნდა.
-აბა?! რას დალევს მის „არ მომეკაროთ, ვიკბინები“? - სარკასტულად გაუცინა ბიჭმა და იდაყვებით ბარის საყრდენს დაეყრდნო, ძალიან ახლოს იყო თეკლეს სახესთან და გოგონას გაღიზიანებას საზღვარი აღარ ჰქონდა, თუმცა ამის შემჩნევა სისულელე იყო. არ აფიქრებინებდა, ამ „ყოვლისმცოდნეს“, რომ მისი სიტყვები რაიმე გავლენას ახდენდა მასზე, ამიტომ მისი ჩვეული დამცინავი კილო და მიმიკა მიიღო.
-როგორც ჩანს, ადამიანების ამოცნობა შენი ძლიერი მხარე არ არის. -ნიშნისმოგებით უპასუხა გოგონამ და თან მზერა აარიდა, როცა მიხვდა რომ ნაძალადევად მიღებულ დამცინავ მზერას დიდხანს ვერ შეინარჩუნებდა, თუ თვალებში შეხედავდა ბიჭს.
-არაუშავს, სხვა ბევრი ძლიერი მხარე მაქვს. -თვალი ჩაუკრა და ბარის საყრდენს მოშორდა.
გოგონამ ღრმად ამოისუნთქა.
-რაიმე კოქტეილი გამიკეთე. -ბევრი სასმელის სახელი არ იცოდა თეკლემ. მგონი ამასაც მიხვდა ბიჭი და დახურული ტუჩები საეჭვოდ აუთამაშდა, მგონი სიცილს იკავებდა.
-ანცი გოგონა? -ძლივს გახსნა ტუჩები ბიჭმა.
-რა ანცი გოგონა? ვერ ხარ ხო? -წამოინთო თეკლე.
-კოქტეილს ჰქვია. -მოუჭრა ბიჭმა.
-არა, არ მინდა ანცი გოგონა. წარმომიდგენია რა იქნება. -ცალყბად ჩაიცინა გოგონამ და სარკასტულად აატრიალა თვალები.
-ჰო, შენ აშკარად არ შეგეფერება. -ნიშნისმოგებით უპასუხა ბიჭმა. -მაშ იყოს, სისხლიანი მერი.
თეკლეს ხმამაღალი სიცილი აუტყდა, რაზეც ბიჭსაც გაეღიმა.
-ეგ შემეფერება? -არ წყვეტდა სიცილს გოგონა.
-შიგთავსი ძალიან გავს შენს ხასიათს. -ღიმილნარევად უპასუხა ბიჭმა.
-ოჰ. რას შეიცავს? -ძლივს მორჩა სიცილს გოგონა, სკამის მოკლე საზურგეს მიეყრდნო და ოდნავ ქვემოდან ამოხედა ბიჭს.
-მარილი, პილპილი, ლიმონის წვენი, ყინული და ა.შ. -გამჭოლი მზერით ჩააშტერდა ბიჭი და წარბები ასწია, როცა გოგონამ უხერხულად ჩაახველა და ბეჭებში გასწორდა. შემდეგ კი მხრები აიჩეჩა და რბილი ღიმილი შეაგება ბარმენს.
-კარგი, იყოს სისხლიანი მერი.

ბარმენი შეტრიალდა, ჭიქებს ხელი დაავლო და კოქტეილის მომზადებას შეუდგა, თეკლეს კი უცნაური ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან. თითქოს მოიხიბლა დიალოგით და ცოტათი ეუცნაურა, ბიჭისთვის ყინულთან, წიწაკასთან და მარილთან რომ ასოცირდებოდა. დაფიქრდა, იქნებ მართლა ასეთი ჩანდა სხვების თვალში?! რა საერთო ჰქონდა მას ამ ბიჭთან, სულ რაღაც მეორედ შეხვდა, დიალოგი პირველ შეხვედრაზე თითქმის არ ჰქონიათ და მაინც... მაინც რაღაცას ხედავდა ეს ბიჭი მასში.
ფიქრებიდან გოგონების მოსვლამ გამოარკვია, ტატა თეკლესგან მარჯვნივ დაჯდა, ოლიკო კი მარცხნივ.

-თქვენ რას დალევთ? -მიუბრუნდა ბარმენი გოგონებს და „სისხლიანი მერი“ თეკლეს დაუდო წინ, თან თვალი ჩაუკრა და ცალყბად გაუღიმა.
-მე... -ის-ის იყო ოლიკო რაღაცის თქმას აპირებდა, როცა უკნიდან ნაცნობი ხმა შემოესმა. ცივმა ყინულმა დაუარა მთელს სხეულში და ფეხის თითებში მოექცა. თვალები ბარმენის წინსაფარზე და მასზე აკრულ ლოგოზე გაუშტერდა, მზერა გაუდიდდა, ცივმა შიშმა დაუარა მთელს სხეულში და ყურები დაეხშო. ვერაფერს გრძნობდა, სრულიად მოწყდა სამყაროს და მხოლოდ ყრუ, ღრმად ჩამჯდარი წუილი ესმოდა ყურებში. ხელები გაუჟრუვდა და ბარის დაფას მიეყინა.

-გიო, ძმურად აბსენტი რა მე და ჩემს გოგოს. -ხმა უკვე ძალიან ახლოს იყო ოლიკოს მარცხენა ყურთან.
გოგონას თმა სახეზე ჩამოჰყროდა და ფაქტიურად სახე არ უჩანდა. გაშტერებული ჩაჩერებოდა ბარის დაფას და ის სიცივე, რასაც მთელს ტანში გრძნობდა, უცებ ცხელ ლავად გადაექცა. მიხვდა, რომ ეს დათა იყო და მისი ხმაც კი ტკივილს აყენებდა, მერე რა, რომ ეს ხმა მისი მისამართით არ იყო?! მერე რა, რომ საერთოდ აღარავინ აღარ იყვნენ ისინი ერთმანეთისთვის?! მერე რა რომ ოლიკო დანიშნული იყო?! მერე რა რომ დათასაც სრული უფლება ჰქონდა გოგო ჰყოლოდა?! მერე რა რომ წლები გავიდა?! მერე რა?! ეს არაფერს ცვლიდა, ეს ვერ უყუჩებდა ოლიკოს იმ ტკივილს, რასაც ამ ბიჭის ხმაც კი ჰგვრიდა მას. ვერ იტანდა ამ ხმას, ეზიზღებოდა ეს ხმა; სადღაც ჯურღმულში, მარტოობაში, სიცივეში, დამცირებაში, წყვდიადში გადაჰყავდა და მოუნდა, რომ ვერასოდეს შეეხედა მისთვის დათას, არც მას შეეხედა დათასთვის, რადგან მისი მზერა იმ სიცარიალეს შემოარტყამდა გოგონას, რომელსაც მთელი ოთხი წელი გაურბოდა.

თეკლე ფრთხილად ჩამოცოცდა სკამიდან. ოლიკოს მიუახლოვდა, მკლავში მოჰკიდა ხელი და შეეცადა ისე გაეყვანა იქედან, რომ დათას არ შეემჩნია. გოგონაც მორჩილად დაჰყვა თეკლეს ბიძგს, ჩამოსრიალდა სკამიდან და შეეცადნენ შეუმჩნევლად გაპასულიყვნენ დათას ზურგს უკან. თუმცა ტატამ ტრადიციულად ყველაფერი გააფუჭა.

-თეკლე, ოლიკო. -დაიყვირა მან. -სად მიდიხართ? -ისიც ჩამოხტა სკამიდან და მათკენ დაიძრა.
გოგონები ადგილზე გაქვავდნენ. თეკლემ ფრთხილად გახედა დათას ზურგს, ოლიკო კი გაშტერებული ჩაჩერებოდა იატაკს და უნდოდა იქვე მიწა გასკდომოდა, ოღონდ დათას მზერიდგან გადარჩენილიყო. ბიჭმაც არ დააყოვნა და სწრაფად მოატრიალა თავი მათკენ.
ოლიკომ ფრთხილად აიხედა ზევით, ეცადა გამბდაობა მოეკრიბა და სახეზე არაფერი დატყობოდა. აიხედა და დათას გაყინულ, გაშეშებულ მზერას გადააწყდა, რომელიც პირდაპირ თვალებში უყურებდა.

ბიჭს ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს რაღაც მნიშვნელოვანი დაკარგა და ისეთ დროს, ისეთ ადგილას იპოვა, სადაც ყველაზე ნაკლებად ელოდა. გაოცება, სინანული, დაბნეულობა, სიცივე, სითბო... ყველაფერი ერია მის მზერაში, თუმცა ოლიკომ მხოლოდ ტკივილი დაინახა. მხოლოდ მწველი ტკივილი იღვრებოდა მის თვალებში, მაგრამ არიდება არ შეეძლო. უბრალოდ არ შეეძლო... რადგან დათას თითქოს დაბმული ჰყავდა. თითქოს ბიჭის თვალები მაგნიტები იყვნენ და გოგონას რკინის ლოდებად ქცეული მზერა იზიდავდა მათ.
დათა გაქვავებული იდგა, სახე გაყინული და გაშეშებული ჰქონდა. მტაცებელივით ჩაშტერებოდა გოგონას თვალებში, შემდეგ კი მის მთელს სხეულს მოედო ბიჭის მტაცებლური მზერა. თავით ფეხებდამდე დაიწყო მისი თვალიერება ფრთხილად, თითქოს რამე არ ეტკინა მისთვის. ძალიან ნელა, თითქმის შეუმჩნევლად აძელვდა მზერას მიმართულებას და გოგონას წამით ეგონა, რომ სრულიად შიშველი იდგა მის წინ. გახევებული მიწებებოდა ერთ ადგილს და მაგრად უჭერდა თეკლეს ხელს.

-რა ხდება? დათა კარგად ხარ? -გაოცებული შესჩერებოდა სახეში დათას თავისი მხლებელი ლამაზმანი და მოუთმელად ელოდა პასუხს, თუმცა ბიჭს ალბათ არც კი გაუგონია რას ეკითხებოდნენ. შემდეგ კი გოგონამ მზერა გაშეშებულ სამეულზე გადაიტანა.
-რა გჭირთ ხალხო? რამ გაგაშეშათ? -ნაძალადევი ცივი ღიმილით მიუბრუნდა გოგონებს.
ტატამ მწყრალად შეათვალიერა ლამაზმანი, ალბათ სიამოვნებით მიახრჩობდა იქვე, იმის გამო, რომ „თავის“, დიახ „თავის“ დათასთან ერთად მობრძანდა.

ოლიკომ როგორც იქნა გამბედაობა მოიკრიბა, რომელიც მხოლოდ იმისთვის ეყო, რომ იქედან გაქცეულიყო. მოახერხა კიდეც, სწრაფად გაუშვა ხელი თეკლეს და ელვის სისწრაფით გაქანდა. დათა მაშინვე დაიძრა, რომ უკან გაჰყოლოდა, მაგრამ თეკლემ ლამის შეატეხა მკერდში თავისი გაშლილი თითები და მკვლელი მზერით, მუქარით დაუსისინა.
-არც კი გაბედო!

ბიჭმა მწარედ მოკუმა ტუჩები, ნესტოები დაებერა და სწრაფი, მძიმე სუნთქვა დაიწყო. ვერც გაუწევდა წინააღმდეგობას თეკლეს, ახლა ამის დროს არ იყო, როცა მის გვერდით გოგონა იდგა. თუმცა ბიჭს იმ წამს ეს არ ანაღვლებდა. უბრალოდ, არ იცოდა რა ეთქვა ოლიკოსთვის, იმ მზერას ვეღარ გაუძლებდა რაც მისგან მოდიოდა რამოდენიმე წამის წინ. იმ სიძულვილით, ზიზღით სავსე მზერას, რომელსაც დათა იმსახურებდა.

ტატა სიყვარულით ათვალიერებდა დათას, კბილებით ქვედა ტუჩს ჩაბღაუჭებოდა და ვერც გააცნობიერა საერთოდ რა მოხდა იქ. ვერც იმას მიხვდა, როგორ შემოეცალა გვერდიდან ჯერ ოლიკო და შემდეგ თეკლე.
-რა მოხდა, არ ამიხსნი? ვინ იყო ის გოგო? -შეჰყვირა დათას ლამაზმანმა.
ბიჭმა მკაცრი სახით გახედა, ოდნავმა ზიზღმა გადაურბინა სახეზე.
-არავინ.
-რას ნიშნავს არავინ? „არავინს“ უყუდებდი იმდენ ხანს გაშტერებული? -არ აპირებდა გოგონა თავის მოტყუებას.
-გითხარი არავინ მეთქი, სალომე! -შეჰყვირა ბიჭმა და სიბნელეში მიიმალა.
-რას მომშტერებიხარ? -მიუბრუნდა იქვე გაქვავებულ ტატას სალომე.
შემდეგ კი ისე, რომ პასუხს არ დალოდებია, უკან გაედევნა დათას.

***
ოლიკო ტროტუარის კიდეზე იჯდა და არაფრისმთქმელი, უემოციო თვალებით იყურებოდა სივრცეში, თითქოს ყველა მისი ემოცია, ყველა მისი განცდა წამების წინ დათას მზერამ ჩაყლაპა. იმ წამს, ვეღარც შიშს გრძნობდა და ვეღარც საკუთარ სხეულს. თითქოს სული ამოგლიჯეს, თითქოს ყველანაირი შეგრძნება გაპარულ სულს გაჰყვა. მთვარეს ახედა და რაღაც დაინახა, იცნო... თითქოს მთვარე მზრუნველად დაჰყურებდა და მისი შუქი ამცნობდა მას, რომ მის გვერდით იყო, მაგრამ ვერც ის კურნავდა. უბრალოდ არ შეეძლო... ცრემლიც შეჰყინვოდა თვალზე გოგონას, ყველანაირი ადამიანური ფუნქცია დაკარგული ჰქონდა და საოცარი ზიზღი იგრძნო დათას მიმართ. ზიზღი იმის გამო რომ მხოლოდ მზერითაც კი შეეძლო მისთვის შემოეძარცვა ყველაფერი, შემოენგრია ოთხი წლის განმავლობაში ძლივს ნაშენები დამცავი კედელი და იმის უნარიც კი აღარ დაეტოვებინა მისთვის, რომ კვლავ აეშენებინა. იდგა და ნანგრევებს შესჩერებოდა ოლიკო, რესტავრაცია აზრადაც არ მოსდიოდა, რადგან მეორედ დანგრეულმა, ჩამოშლილმა კედელმა ისიც თან ჩაიყოლა, სული მოუკლა, შეგრძნებები გაუქრო. მხოლოდ სხეული შერჩა... უგრძნობი... ფიტული...

თეკლე ფრთხილად მიუახლოვდა მეგობარს და მის გვერდით დაჯდა. მისი ლამაზი თმები ხელებში მოიქცია და ეფერებოდა, ცდილობდა დაემშვიდებინა, მაგრამ რისგან? არაფრისგან? იმ წამს ოლიკო ვეღარაფერს ვეღარ გრძნობდა.
-თქვი რამე, ოლი... -შეევედრა თეკლე.
ოლიკომ მაშინვე გახედა მეგობარს და გაუღიმა.
-ცოტა ხანში შევიდეთ. -უთხრა მან.
-მოიცა... -გაიკვირვა თეკლემ. -ის რომ იქ არის?
-მერე რა?! სულ ხომ არ გავიქცევი?!
-ჰო, მართალია. -სივრცეში გაიხედა თეკლემ და ღრმად ჩაისუნთქა. -არც უნდა აფიქრებინო, რომ გაურბიხარ.
-აჰა. -დაეთანხმა ოლიკოც.

ტატას ძახილი შემოესმათ, გოგონებმა ერთმანეთს გადახედეს და სიცილი აუტყდათ. თვითონაც არ იცოდნენ, რა აცინებდათ, მაგრამ ტატაზე რატომღაც ორივეს ეცინებოდა. ძალიან ბევრი პოზიტიური შტრიხი ჰქონდა ბუნებაში ტატას, რის გამოც ფაქტიურად მასზე გაბრაზება შეუძლებელიც კი ხდებოდა. მისი წუწუნი, მოწყენილობის მიზეზი და პრობლემებიც სასაცილო იყო და ტატას დამოკიდებულებაც მათ მიმართ.

-სად წახვედით? რას დამტოვეთ იქ იმ მახინჯთან? ვაიმე უნდა მოგესმინათ მათი დიალოგი იქ. დარწმუნებული ვარ დათას სულ ფეხებზე ჰკიდია ის გოგო. თავს დავდებ, იმ მახინჯმა გოგომ ჩემზე იეჭვიანა. -სწრაფი ნაბიჯებით და გაბადრული სახით მორბოდა მათკენ ტატა.
თეკლემ წარბები შეკრა და უცნაურად ჩააშტერდა ტატას, თითქოს ვერ იჯერებდა, რომ ასეთი სულელი იყო.

***
რამოდენიმე წუთში გოგონები კვლავ დაუბრუნდნენ კლუბის დამაყრუებელ ბიტებს, ცოტა დალიეს. თეკლემ ისევ იგრძნო ბარმენის დაჟინებული და განსაკუთრებული მზერა, მაგრამ აღარ უგრძვნია გაღიზიანება. თვითონაც ფრიად დაინტერესებული ჩანდა მისით და საპასუხოდ გაპრანჭულ ღიმილს აგებებდა, თუმცა იმ დოზითაც არა, რომ აშკარა ყოფილიყო. ქალური ინტუიცია კარნახობდა, რომ ამ ბიჭში ის იპოვიდა რაღაც ახალს, რაც ჯერ არავისში არ უპოვნია. რაღაც იდუმალი ჰქონდა მას, ისეთი, რომლის გარკვევაც ჯერ ვერ შეძლო. ძალიან ზომიერი, სიტუაციას მორგებული იყო ახალგაზრდა მამაკაცის ქვეცა მის მიმართ და ამით ფრიად მოხიბლული იყო გოგონა, რადგან როგორც წესი აქამდე სულსწრაფი, მარტივად წასაკითხი მამაკაცები ცდილობდნენ მისი გულის მოგებას. სიმარტივე კი არ ხიბლავდა თეკლეს, მხოლოდ იმიტომ რომ თავად არ იყო მარტივი.

ალკოჰოლისგან ოდნავ შებრუებული გოგონები მოცეკვავეთა რიგებს შეუერთდნენ და რიტმულად მოძრაობა დაიწყეს.

ოლიკო ცდილობდა წაეშალა თავისი მეხსიერებიდან ყველაფერი და მხოლოდ მუსიკის რიტმებს აჰყოლოდა. სურდა არავისზე და არაფერზე ეფიქრა და ბოლომდე გაეთიშა გონება. წაეშალა მეხსიერება სულ რამოდენიმე წუთით მაინც, რომ შეესვენა. შეესვენა იმ დაღლილობისგან, რასაც იმ მომენტში გრძნობდა მისი სული. თვალდახუჭული რიტმულად არხევდა სხეულს, თმებში ხელებს იცურებდა ალკოჰოლისგან გაბრუებული და მთვრალი ღიმილი გადაჰკვროდა სახეზე. ისე მოშორდა თავის ორ მეგობარს, რომ ვერც კი გააცნობიერა. ღიმილი ისტერიკულ სიცილში გადაუვიდა. ხტუნავდა, აშრიალებდა თავის სქელ, ქერა თმას.
კლუბის ფოსფორისფერი შუქი, მოცეკვავეთა ბრბოში აკაშკაშებდა ოლიკოს თეთრ კაბას და თეთრ კბილებს.

სწრაფი მუსიკა შეწყდა და James Arthur – „Say you won't let go“ ჩაირთო. წყნარი მუსიკა მოხვდა ოლიკოს ყურს, მაგრამ თვალი არ გაუხელია. ნელა, რიტმულად ააყოლა სხეული მუსიკის მინიშნებებს და სიამოვნებისგან თავი უკან გადააგდო. ნელა ირხეოდა გოგონას ლამაზი სხეული თეთს კაბაში, სევდა და მარტოობის შეგრძნება მოჰგვარა მუსიკამ გოგონას და მოუნდა მის გვერდით ვინმე ყოფილიყო, რომ ჩახუტებოდა და მასთან ერთად ეცეკვა. იმ წამს არ უფიქრია ზურაზე, არც კი გახსენებია. მხოლოდ დათა ედგა თვალწინ, რომელსაც ვერასოდეს ჩაეხუტებოდა.

უკნიდან მოხვეული დიდი ხელები იგრძნო გოგონამ მუცელზე, მაგრამ არ შემხტარა. უცხო ხელებს თავისი შეახო, ისე რომ თვალიც კი არ გაუხელია. თავი უცნობის მხარზე გადააგდო და უკვე მასთან ერთად დაიწყო ცეკვა. უცნობი უფრო მჭიდროდ ხვევდა ხელებს, ოლიკოს წამით სუნთქვაც კი დაავიწყდა, უცნობი კი არ ჩერდებოდა... სულ უფრო და უფრო იკრავდა ოლიკოს გულ-მკერდზე. გოგონა უკვე ფეხის წვერებზე იდგა. მუსიკა გრძელდებოდა, რიტმულად, ნელა... თმებში უცნობის სახე იგრძნო გოგონამ, რომელიც მისი თმის სურნელს იპარავდა და თავის ნესტოებში გუდავდა, თუმცა ოლიკოს იმ მომენტში ეს არ აწუხებდა. ცეკვავდა აუღელვებლად და ემოციების ზღვა აწვებოდა თვალებში, რომელსაც ეს მუსიკა და ეს ცეკვა სთავაზობდა. უცნობმა ფრთხილად შეატრიალა გოგონა მისკენ, მისი თხელი მკლავები მხებზე გადაიგდო და მჭიდროდ მიიხუტა. ოლიკოც უსიტყვოდ ჰყვებოდა მას და წინააღმდეგობას არ უწევდა. გრძნობდა, როგორ დაცურავდა მის კეფაზე უცხო ხელი, მაგრად უჭერდა ხელს და შემდეგ გოგონას ზურგზე აცურებდა. ცეკვავდა ოლიკო უცხო, ცხელ სხეულზე აკრული, შემდეგ კი ინსტიქტურად, თავი მიატრიალა და უცნობის ყელში ჩარგო. რაღაც ეუცნაურა... ნაცნობი სურნელი იგრძნო და თავი ფრილად წამოსწია. მამაკაცსაც არ გაუწევია წინააღმდეგობა და გოგონას თვალი გაუსწორა.

-დათა... -აღმოხდა ოლიკოს.