69 დღე ტყვეობაში
მეთვრამეტე თავი
-არც კი მჯერა რომ გაისროლე!-ბუზღუნით წარმოსთქვა ჰარიმ და ლიამს გახედა.
-რამდენჯერ უნდა მოგიხადო ბოდიში? მთავარია არ მოგხვდა! მეგონა რომ ნაილმა გამოგაგზავნა!-ლიამმაც დაუბღვირა,ბეტიმ და ბენმა ერთმანეთს გადახედეს და სიცილი აუტყდათ.მამებმა სწრაფად გახედეს შვილებს.
-პატარა ბავშვებივით ბუზღუნებთ,არადა კაცები ხართ!-ჩაიცინა ბეტიმ და მათ წინ მჯდარ ლიამს და ჰარის გახედა. ოთხივე ლიამის სახლში იყვნენ და ერთმანეთს ესაუბრებოდნენ.
-გაიზარდე!-ჩაიღიმა ჰარიმ
-10 წელი გავიდა!-გაეცინა ბეატრის-თუმცა უნდა გიკვარდეს მამის ხელში ნორმალური როგორ დავრჩი!
-შენ არ ხარ ნორმალური! ვინ გითხრა რომ ნორმალური ხარ?
-ჩემმა თავმა!
-და შენმა თავმა არ გითხრა რომ ზედმეტად თავდაჯერებული ისტერიჩკა ხარ?
ლიამმა და ჰარიმ ერთდრიულად გადახედეს ბავშვებს რომლებმაც ჩხუბი დაიწყეს და გაეღიმათ,აი ბენჯამინი და ბეატრისი გაბრაზებულები უბღვერდნენ ერთმანეთს.
-და შენ არავინ გითხრა რომ მონათმფლობელის შვილი ხარ და ალბათ დედაშენი ვინმე ისეთი იქნებოდა ვინც მამაშენმა მოიტაცა,იმისთვის რომ ბოზად ექცია??-საყვარელი ხმით იკითხა ბეატრისმა და გაღიმა,მაგრამ როდესაც ბენჯამინის დაბნეული და გაოცებული სახე დაინახა მიხვდა რომ ბავშვმა მამის წარსულის შესახებ არაფერი იცოდა.
-ბეატრის!-ლიამმა და ჰარიმ ერთდროულად წამოიძახეს.
-ვიხუმრე!-დაბნეულმა წამოიძახა,ბენჯამინი კი მამაის მიაშტერდა.
-მართალია?
-რათქმუანდა არა!-სწრაფად და დაუფიქრებლად წამოიძახა ჰარიმ.-რატომ ფიქრობ რომ ეს სიმართლეა!
-იმიტომ რომ არაფერს მეუბნები დედაზე,მეც მინდა უბრალო ბავშვი ვიყო! მინდა რომ დედაც მყავდეს! არასდროს მეუბნები დედა სადაა ან საერთოდ ვინაა დედაჩემი! მისი ფოტოც კი არ მინახია მამა!-წამიყვირა ბავშვმა.
-ჩვენ გავისეირნებთ!-თვალები გადაატრიალა ბეტრისმა,ბენჯამინს ხელი ჩაჰკიდა და წამოაყენა.
-ბეატრის,ხომ იცი...-წამოიწყო ლიამმა.
-ვიცი!-ცივად წამოიძახა ,ბენჯამინს ხელი ოდნავ მოუჭირა და სახლიდან გაიყვანა,დაბნეული და ჯერ კიდე გაბრაზებული ბენჯამინი მორჩილად მიჰყვა უკან.
-დაჯექი!-ამოიჩურჩულა როდესაც კიბეებს მიუახლოვდენ,სახლის შესასვლელთან კიბეებზე ჩამოჯდნენ.რამდენიმე წუთის განმავლობაში ჩუმად იჯდნენ.
-რამდენი წლის ხარ?-სიჩუმე ბეატრისმა დაარღვია.
-13-მოკლედ უპასუხა,ისე რომ გოგონასთვის არ შეუხედია,ქუჩას გაჰყურებდა.
-ჩემზე 2 წლით პატარა ყოფილხარ!-ღიმილი ვერ შეიკავა ბეატრისმა.
-მართალია ის რაც დედაჩემზე თქვი?-ამოიოხრა ბენმა.
-მე..მე არ ვიცი,უბრალოდ ვიხუმრე...
-კი როგორ არა! რატომ არავინ მეუბნება სიმართლეს,მე არ ვარ პატარა!-ბეატრის მისი სიტყვები ეცნო,რომელსაც ადრე ყოველ დღე იმეორებდა.
-ჰეი მამაშენი მანიაკი არ ყოფილა,არც სერიული მკვლელი და არც ძებნილი! ასე რომ ნუ ჩამოუშვებ ცხვირს და გაიღიმე,ჰარი აუცლებლად გეტყვის ოდესმე დედაშენზე,მე მაგალითად დედაზე მხოლოდ გუშინ მომიყვნენ.
-გჯერა რომ მეტყვიან?-ტუჩის ღიმილში ღიმილი გაუკრთა ბენჯამინს.
-გპირდები,აუცილებლად გეტყვიან ან მე გავარკვევ და აუცილებლად გეტყვი,გჯერა ჩემი?
-რატომღაც კი,გადარეულო!-ჩაიცინა ბიჭმა როდესაც გოგონამ ჩაიხუტა.
ლაპარაკი გააგრძელეს,ერთმანეთს ყველაფერს უყვებოდნენ,ბეტიმ ისიც კი მოუყვა როგორ უსწორდებოდა ლიამი მის შეყვარებულებს.
-ნეტა მეც გამიმეტებს?-გაეცინა ჰარიმ.
-შენ ჩემთვის პატარა ხარ!
-სიყვარულმა ასაკი არ იცის!
-გინდა ჩემს თვალში ბრძენი გამოჩნდე? არ გამოგივა,პატარავ!
-არ ვარ მე პატარა!-შეუბღვირა ბეატრის.
-პატარა....-სიტყვა გაუწყდა როდესაც სახლთან შავი ჯიპი გაჩერდა,ჰარიც გაჩუმდა და ორივე მიაშტერდა მანქანიდან გადმოსულ ქერათმიან კაცს.
-ლიამ პეინი აქ ცხოვრობს?-ღიმილით იკითხა კაცმა და ბავშვები შეათვალიერა,შემდეგ კი ბენჯამინს მიაშტერდა.
-გააჩნია ვინ კითხულობს?!-კბილებში,გამყინავი ხმით გამოსცრა ბეატრისმა ,ბენს ხელი მოჰკიდა და მასთან ერთად წამოდგა.
-გაზრდილხარ და შეცვლილხარ ბეატრის!-გაუღიმა კაცმა,და სწორედ ამ დროს ბეატრის გაახსენდა ძველ ფოტოებზე გამოსახული ნაილი,როდესაც მამა მის ფოტოებს აჩვენებდა რომ ბეატრის სცოდნოდა.
„იცოდე ვინ არის შენი მტერი“-მუდამ უმეორებდა ლიამი.
-მამაჩემს დაუძახე!-მკაცრად წარმოთქვა ბეატრისმა და ბენიც სახლში შევარდა „ბიძია ლიამის“ ყვირილით.
ნაილმა ვერ მოასწრო გააზრება,ბეატრისი ისე დასწვდა ჩექმაში შენახულ იარაღს და სწრაფად დაუმიზნა .
-ჰეი დაწყნარდი,არაფრის გაკეთებას არ ვაპირებ,დასწიე იარაღი!-წამოიყვირა ნაილმა გაოცებით და ხელები ასწია.
-ამის დედაც!-წამოიყვირა ლიამმა ნაილის დანახვაზე,ბეატრის იარაღი გამოსტაცა და სწრაფად ამოაყენა მის ზურგს უკან.
-ბენ,სახლიდან არ გამოხვიდე!-დაუყვირა ჰარიმ ბენს და ლიამსა და ნაილს შორის ჩადგა.
-არაფერს დაგიშავებთ,უბრალოდ ვიღაც უნდა დაგიბრუნოთ!-ჩაიცინა ნაილმა და ბოლო ხმაზე იღრიალა-ლილე როგორმე გადმოდი მანქანიდან სანამ შენმა შვილმა და „ქმარმა“ მომკლეს!
-დეე...-ამოიჩურჩულა ბეტიმ და მანქანისკენ გაიქცა, ლილემ გადმოსვლა ძლივს მოასწრო როდესაც ბეატრისი დაეტაკა და ჩაიხუტა.
-ღმერთო!-ამოიჩურჩულა ლილემ და შვილი ძლიერად ჩახუტა,ყველა დედა-შვილს მიშტერებოდა,რომლებიც ძლიერად ეხუტებოდნენ ერთმანეთს და ტიროდნენ.ლიამმა იარაღი დაუშვა.
... და მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა....
შემდეგ კი ფეერვერკებმა იფეთქეს,ყურებში კი მათი გულის ბაგა-ბუგი სიმღერად იქცა,ერთმანეთს თვალებში უყურებნენ და მათ შორის ყველაფერი ქრებოდა. ერთმანეთის გარეშე გატარებული წლები,უზომო ტკივილი და ცრემლები ... ყველაფერი გაქრა და მხოლოდ სიყვარული დარჩა.უძლიერესი და ულამაზესი გრძნობა.
ლიამმა სწრაფად ჩაიარა კიბეები და ნაილის გვერდით ჩავლა დააპირა,როდესაც ნაილმა მხარზე ხელი მიადო და შეაჩერა.
-გახსოვს ერთხელ მითხარი რომ ლილესთვის მიმეხედა და გავფრთხილებოდი,ამჯერად ამას შენ გეუბნები. გაუფრთხილდი მას,გული არ ატკინო თორემ გიპოვი და ცოცხლად დაგმარხავ!-კბილებში გამოსცრა ბოლო სიტყვები ,ლიამმა კი ცალი წარბი ასწია და ცივად გახედა,შემდეგ კი გვეერდულად ჩაიცინა და ლილეს მიუახლოვდა,როგორც იქნა ბეატრისი ლილეს მოშორდა.
ლილე და ლიამი ერთმანეთს შესცქეროდნენ თუმცა პირველ ნაბიჯს არცერთი არ აკეთებდა.
-ღმერთო,როგორ ბავშვობთ ეს დიდები!-ამოიბუზღუნა ბეატრისმა და მამამის და დედამის ერთდროულად ჰკრა ხელი,შემდეგ კი სანამ რომელიმე გონს მოვიდოდნენ,ორივეს ერთდროულად ჩაეხუტა.როგორც იქნა ოჯახი შეერთდა.
***
-ღმერთო ჩემო!-შიშისგან შეჰკივლა ლილემ როდესაც მხარზე ხელის შეხება იგრძნო.
-შეგეშალა საყვარელო,ლიამი მქვია!-ჩაიცინა ლიამმა და დივანზე მჯდომს გვერდით მიუხდა.
-მამა,დედის შეშინება არ შეიძლება!-შესძახა გაბრაზებით ბეტიმ და მამის მხარზე ხელი გაჰრა-მეც დამაჯინე!
-რა ჩემი ბრალია ყველაფრის რომ ეშინია,მუდამ განწყობა რომ ეცვლება და...
-შენ დამაორსულე!-ამოიბუზღუნა ლილემ და ტუჩები გაბუსხა.
-ჩემს პატარას ეწყინა?-ლილეს სახე ხელებში მოიქცია და სახე დაუკოცნა.
-ღმერთო ზოგჯერ როგორ ვერ გიტანთ!-აბუზღუნდა ბეტიც და სხვა არხზე გადართო.
„თერთმეტი წლის შემდეგ ლონდონი ისევ პანიკამ მოიცვა, „მთვარის მოჩვენებად“ და „შავ მზედ“ წოდებული მანიაკი დაბრუნდა,დღეს უკვე მერვე მსხვერპლი იპოვეს,გოგონა გაშიშვლებულია და მკერდზე შავი ვარდი ადევს,ზოგი ფიქრობს რომ მანიაკი დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა ხოლო ეს უბრალოდ მიმბაძველია“
სამივეს ერთდროულად გაუფართოვდა თვალები.
-ლიამ,“შავი მზე“ შენ გქვია!-გაოცებით წამიძახა ლილემ.
-მე ბერლინში ვარ,გვერდიდან არ გშორდებით,მე არ ვყოფილვარ!-პანიკამ მოიცა ლიამი.
-მიმბაძველი გყავს?!-გაოცებული ჩანდა ბეატრისიც. ლილე და ბეატრისი კიდევ რაღაცას ამბობდნენ მაგრამ ლიამს არ ესმოდა.
„მისმინე თუ ოდესმე ერთმანეთს ვერ ვიპოვით,ერთმაანეთს ნიშანს მივცემთ,ისეთ ნიშანს რომ ადვილად მივხვდებით.ერთმანეთის ძველ ქმდებებს გავიმეორებთ..“
ზეინის სიტყვები მის გონებაში ექოდ გაისმა და ჩუმად,შოკირებულმა წარმოთქვა
-ზეინი ცოცხალია!
დასასრული
ერთხელ მითხრეს რომ მოთხრობა და ნაწარმოები შენს გულში უნდა დასრულდეს და არა ფურცლებზეო,ასეე რომ იფიქრეთ და იოცნებეთ როგორ დასულდება ყველაფერი <3
მადობა რომ კითხულობდით და ვინც კითხულობდით და ალაიქებდით,ყველამ უკლებლივ დააკომენტარეთ