ვიღებ ბალიშს, ჯეის ზემოდან ვაჯდები და ვურტყავ.
- ანნა თუ გახსოვს ბოლოს რა მოხდა ასე რომ მირტყავდი?
ხელი დამიჭირა და ბალიში გვერდზე გადადო.
- გაინტერესებს მახსოვს თუ არა? კი რათქმაუნდა.
სიცილით ისევ მივწვდი ბალიშს და ჯეისს კარგა მადლიანად ვუთავაზე.
შემდეგ წამოვხტი საწოლიდან და თავდაცვის მიზნით მეორე ბალიში ავიფარე სხეულზე.
- მოდი აქ.
წამებში ჩემთანაა, ტანზე ძლიერი მკლავებით მიმიკრა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა
მეღიმება.
- ნუ იცინი.
მეღიმება.
- ნუ იცინი მეთქი.
ახლა უკვე სიცილს ძლივს ვიკავებ.
- ეგრე ხო? ახლა შენს თავას დააბრალე.
- ჯეის გაჩერდი ცუდად ვარ, გაჩერდი მეთქი.
სიცილით უკვე მუცლის ყველა კუნთი მტკივა, ძალიან ცუდად ვარ, საერთოდ ღუტუნისას ვიკლაკნები და მთელი ხმით ვკაკანებ, ახლა კი უარესი, ვცდილობ რომ თან ვილაპარაკო და მართლა უფრო მეტად ვკაკანებ როცა ჩემს კაკანს ვუსმენ.
ჯეისს კი მენჯებზე აქვს ჩემი ფეხები და მთელი ძალით მიღუტუნებს.
- საზიზ.... ჰაჰა ჰა ჰაჰა საზიზღა.... ჯეი..... გაჩ....
ვკაკანებ და მთელი ძალით ვეჭიდები ჯეისის წელს, თავი მის მხარზე მიდევს და ისე გულიანად ვიცინი რომ ჯეისიც ვეღარ იკავებს სიცილს, იღიმება, თავს მაღლა მაწევინებს მისი მხრებიდან და ისევ ჩემს ტუჩებს ეხება, მე ისევ ვიცინი.
- ასე გულიანად თუ გაიცინებ ყოველ წუთში შენთან ვიქნები, გესმის? ყოველთვის ასე აგწევ, შენს ფეხებს ჩემს მენჯებზე მოვათავსებ, მერე კედელს მიგაყრდნობ და იმდენს გიღუტუნებ სანამ შენი სიცილით არ დავყრუვდები.
- დარწმუნებული ხარ?
- სრულიად.
ფეხებით კედელს ვაწვები, ჯეისი ინერციით უკან მიდის და საწოლზე ეცემა.
მე კი ისევ ფეხზე ვდგები და სააბაზანოში შევდივვარ.
- ანნა აღარ მოდიხარ?
ცხელი წყლის საფარის ქვეშ მყოფს, ჯეისის ხმა მაფხიზლებს.
- ოუ ხო, ხო რათქმაუდა, გამოვდივარ.
სწრაფად ვიხვევ სხეულზე პირსახოცს და გაწუწული გავდივარ სააბაზანოდან, ჯეისი კარებში დგას და ჩემდაუნებურად ძლიერად ვეჯახები, ის კი შეტევაზე გადადის, სულ რამოდენიმე წამში პირსახოცი აღარ მაქვს სხეულზე, ჯეისი ერთი ხელის მოსმით საწოლზე მაგდებს, ერთი მსუბუქი ოხვრა ამომდის პირიდან, ამას საერთოდ ჭკუიდან გადაჰყავს, ზედას იხდის და ჩემთან ახლოს ნელი ნაბიჯით მოიწევს, მეხება, უაზროდ მივლის ტანში ჟრუანტელი რა ჯანდაბა მემართება თავად ვერ ვხვდები და რა ხება საერთოდ, ნელი ტუჩის მოძრაობით ჩემს სხეულს ნელ-ნელა მოჰყვება და ბოლოს ტუჩებამდეც ამოდის, ძალიან თავისებური შეგრძნებაა, მე და ჯეისი ადრეც ვყოფილვართ ოთახში მაგრამ ასეთი რამ არ გვქონია, არამარტო ჯეისსთან არამედ არავისთან არ მქონია და ვნერვიულობ კიდეც ცოტას, მაგრამ რათქმაუნდა არ ვიმჩნევ, ჯეისი ჩემს გაშლილ ხელს თავის დიდ ხელში თავსებს და კიდევ ერთხელ ჩადის დაბლა, თვალები დავხუჭე, ცოტა მეშინოდა და თანაც აღელვებული ვიყავი, ვიგრძენი რაღაც უჩვეულო,არც ძალიან მწარე და არც ძალიან სასიამოვნო, შევკრთი და თვალები გავახილე, ჯეისი ზემოდან დამცქეროდა და აკვირდებოდა ჩემს რეაქციას, თუმცა ნაღდად არ მესმის რა რეაქცია უნდა მქონოდა?! უბრალოდ მეტკინა, მაგრამ შემდეგ ეს ძალიან სასიამოვნო გახდა....
მზის შუქი მანათებს და საშინლად მეწვის თვალები რის გამიც იძულებული ვარ გავიღვიძო, ანუ თვალები გავახილო რა, თორე გაღვიძება რა შუაშია სულ ერთი საათით ჩამთვლიმა, თვალებს ვიზრეს, გამოსახულება ჯერ ბუნდოვანია, შემდეგ კი ცხადად ვხედავ, ჩემს გვერდით ჯეისი წევს და მიყურებს.
- რატომ არ მითხარი რომ პირველი ვიყავი?
გაღიმებული და თან შეშფოთებული მეკითხება და თმაზე მეფერება.
- რომ მეთქვა არ შეგეშინდებოდა?
ახლა უკვე პირისპირ ვწევართ, მე მის ცხვირს ვეხები და სერიოზულ გამომეტყველებას ვიღებ.
- რატომ უნდა შემშინებოდა? მე შენ მიყვარხარ და ამაში საშიში რა უნდა ყოფილიყო?
სახიდან თმა გადამიწია და გაკვირვებულმა შემომხედა თვალებში.
- რავიცი ასე ვიფიქრე, მეგონა რომ.... რომ შეგეშინდებოდა.
- არასოდეს....
ჯეისს ზურგი შევაქციე და ძილი გავაგრძელე.
ყურში სასიამოვნოდ მეღუტუნება ბგერეი.
- გაიღვიძე, სადღაც უნდა წაგიყვანო.
თვალებს ნელ-ნელა ვახელ, ჯეისი თავზე მადგას და დაქაჩული თვალებით მანიშნებს ადგომისაკენ.
- სად? რატო? რომელლი საათია?
კითხვები მივაყარე, ლოგინიდან ავდექი და კარადა გამოვაღე.
- ჩაიცვი და გაიგებ.
სწრაფად ვიღებ სპორტულებს და ყვითელ კეპს ჩემი გარდერობიდან და ჯეისს მაცდური თვალებით ვუყურებ უკვე ჩაცმული.
- ჰა წავედით.
წამოიძახა სიცილით და კარი გამიღო, როგორც მჩვევია ცანცარით ჩავირბინე კიბე და გარეთ სადარბაზოსთან დავდექი, ჯეისი კი ნელი და დინჯი ნაბიჯებით ჩამოვიდა, სიგარეტი ჩააქრო, (იცის რომ არ მომწონს როცა ჩემთანერთად სიგარეტს ეწევა) და მანქანის გამოსაყვანად წავიდა, რამოდენიმე წუთში უკვე მანქანაში ვიჯექი, როგოც ოველთვის ფეხები მაღლა შემოვაქყე, ჯეისმა ერთი მკაცრად კი შემომხედა, მაგრამ მერე ისევ გზას მიუბრუნდა ღიმილით.
- სიმაღლის ძალიან გეშინია?
- მე ყველაფრის მეშინია გარდა სკოლის და ჰიპ-ჰოპის.
- მაგისაც რომ გეშინოდეს კარგათ გვქონია საქმე.
გადაიხარხარა და ისევ დამცინავი სახით გამომხედა.
- ეგრე ნუ მიყურებ თუარა გადავალ ახლა მანქანიდან.
დავავლე ხელი კარს.
- კაი გეხუმრები რა იყო?!
- მე ხო რასამბობ ახლლა ამ შუატრასაზე აქედან გადავალ რაა.
ირონიული სიცილით მივბრუნდი და შევხედე.
- რატომ მკითხე სიმაღლის მეშინოდა თუ არა? სად მივდივართ? თუ შენც იქნები იმ სიმაღლეზე არ შემეშინდება.
- კი მეც ვიქნები, აბა მარტო როგორ აგიშვებ?
ღიმილით იყურება წინ და თან თითქოს ეშმაკურად უღიმის სახე.
- სად მივდივართ?
- იმპერიის სახელმწიფო შენობაზე
- რაა? ხუმრობ? Empire State Building ზე? ეგ ხო ყველაზე მაღალი შენობაა ნიუიორკში?
- თუ გეშინია არ წავიდეთ.
- შენც ამოხვალ?
- კი მეთქი.
- მაშინ წამო.
მთელი გზა გზას უყურებდა, რომ გავჩერდით მანქანიდან გადმოვიდა და კარი ნაზად გამიღო.
- წამო.
შენობაში შევედით, რათქმაუნდა იქ ყველაფერი ისეთი ლამაზი იყო, მაგრამ მე უკვე ნანახი მქონდა და აღარ შემიმჩნევია, სამოცდაცამეტი ლიფტიდან ერთ-ერთში შევედით და მაღლა წამოვედით, იმხელა იყო ლამის ერთისაათი კი მოვუნდით ზემოთ ასვლას, მაგრამ არ მინანია, ალექსმა ნაჭრით ამიკრა თვალები.
- სერიოზულად? ეს როლი უნდა მოირგო?
- რატომაც არა?
- ხომ ცი რომანტიკის აზრზე არ ხარ და არც მე ვარ.
გადავკაკანდი. ჯეისი ნელ-ნელა სახვევს მხსნის.
- ღმერთოჩემო ეს ჯეის ეს.....