დათა ვერ ისვენებდა, სწრაფად უნდოდა გაეგო სად იყო ოლიკო, მისი ნახვა უნდოდა. ვერ ეგუებოდა, რომ მისგან შორს იყო. არ სურდა, ფიქრის საშუალება მიეცა მისთვის, რადგან საკუთარი შესაძლებლობების მიუხედავად, ეშინოდა გოგონას გადაწყვეტილების. მით უფრო, მათი ბოლო შეხვედრის შემდეგ. ბრაზს ვერ იკავებდა სხეულში, ლამის კანკალებდა ბრაზისგან. ოლიკოსთან დაკავშირება სცადა, მაგრამ ტელეფონი გამორთული ჰქონდა. გაურკვევლობისგან ლამის ჭკუიდან გადავიდა. რამე უნდა ეღონა, რაღაც უნდა გაეკეთებინა. მერე, თეკლე მოაგონდა. მას შეიძლებოდა სცოდნოდა ილიკოს ნომერი და მისგან გაიგებდა დათა, სად იყვნენ. უკვე გვიანი იყო, თეკლეს მისამართი არ იცოდა, არც ფეისბუქზე იყო, რომ იქ მიეწერა. სწრაფად დადიოდა აქეთ-იქეთ თავის ოთახში და ტელეფონს ნერვიულად ათამაშებდა ხელებში. ერთი წამი საუკუნედ ეჩვენებოდა, წამდაუწუმ საათს დაჰყურებდა. სურდა მალე გათენებულიყო, რომ თეკლე ენახა უნივერსიტეტში და ილიკოს ნომერი გამოერთმია მისთვის.

***
ორშაბათი 11:35
კარი გელამ გააღო და თავის სიძეს მიესალმა, რომელსაც ოდნავი აღელვება შეემჩნეოდა გამომეტყველებაზე. მამაკაცმა სახლში შეიპატიჟა ზურა, მალევე ნინოც შეეგემა მას. ამ უკანასკნელმა, მაშინვე შეამჩნია თავისი სასიძოს უცნაური მზერა მისი მისამართით და ოდნავ ანერვიულდა. ზურამ მკრთალად გაუღიმა მას და მაშინვე მზერა აარიდა. ნინო კი უფრო მეტად დაიძაბა ამაზე.
-გელა, მარტო შენ და ნატალია წადით კინოში, მე ცოტა თავი მტკივა. -მიუბრუნდა ნინო თავის მეუღლეს.
-რა გჭირს? წეღან კარგად იყავი. -გაკვირვებით შეეკითხა ქმარი.
-ახლა ამტკივდა, თან მულტფილმის ყურების თავი არ მაქვს ეხლა. -ცხვირი აიბზუა ქალმა და ჩუმი მზერა გააპარა ზურასკენ, რომელიც თავჩახრილი იჯდა.
-ზურა, შენ ხომ არ წამოხვალ? -მიუბრუნდა გელა.
-არა. უცებ შემოვირბინე, ცოტა ხანი გავჩერდები და წავალ. -მშვიდად უპასუხა ზურამ.
-კარგი, მაშინ ჩვენ უნდა დაგტოვოთ. -თქვა გელამ და ნატალიას შესძახა.
როდესაც ნინომ ქმარ-შვილი გააცილა, ნელი ნაბიჯებით შევიდა მისაღებში და ინტერესმორეული გამომეტყველებით შეაშტერდა მამაკაცს, რომელიც ისევ თავჩახრილი იჯდა.
-ყავას დალევ? -მშვიდად შეეკითხა ქალი.
ზურამ ამოხედა, ისევ უცნაური მზერა იგრძნო ნინომ და მუხლები მოეკვეთა, თითქოს. ქალური ინტუიცია კარნახობდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო.
-დიმიტრი ჯიშკარიანი და თქვენ... -ოდნავ დაძაბული ტონით წამოიწყო მამაკაცმა და ნინო მაშინვე ჩაესვენა სავარძელში ღონემიხდილი.
-საიდან გაიგე? -სწრაფად იკითხა მან.
-რა მნიშვნელობა აქვს?! ოლიკომ იცის?
-არა. -თავი ჩახარა ქალმა. -არც მინდა გაიგოს.
-როგორ თუ არ გინდათ, გაიგოს? მას უფლება აქვს, იცოდეს.
-არა. -წამოინთო ნინო. -არაფერი უთხრა, ის ამას ვერ გაიგებს.
-მე არ მაქვს ამის თქმის უფლება, ეს თქვენ უნდა უთხრათ.
-წაიყვანე, ზურა. -ამღვრეული თვალებით შეხედა ქალმა. -წაიყვანე ჩემი ქალიშვილი აქედან, მოაშორე იმ ბიჭს.
ზურას ცივი ღიმილი გამოეხატა სახეზე, ხელი ნიკაპზე მოისვა და სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო.
-ძალით, როგორ წავიყვანო, ნინო? -თითქმის ხვნეშით იკითხა კაცმა.
-ყველაფერი იმ საზიზღარი ბიჭის ბრალია. -ბრაზმორეული ხმით წამოიძახა ქალმა. -იმან მოშხამა ჩემი შვილი, უკვე მეორედ. ხომ გახსოვს, რა კარგად იყავით ერთად შენ და ოლიკო? უყვარხარ ჩემს ქალიშვილს, დედაზე უკეთ ვინ იცნობს თავის შვილს? ვიცი, რომ უყვარხარ. მოაშორე აქაურობას, მოაშორე იმ ბიჭს, სანამ ყველაფერი თავზე არ წამოგვემხო. -თითქმის ვედრებით შესჩერებოდა ქალი სახეში ზურას.
მამაკაცი წამოდგა, ნელი სვლით დაიწყო სიარული. შეფიქრიანებული ჩანდა, ნინო კი თვალებს მის სიარულს აყოლებდა და ისევ ვედრებით შესჩერებოდა მას. თითქოს, მთელი მისი სიცოცხლე ამ კაცის ნაბიჯზე იყო დამოკიდებული.
-წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ უნდა დავიყოლიო ოლიკო, რომ გამომყვეს. -მშვიდად თქვა ზურამ.
ნინომ ტუჩები მოკუმა, ბოროტი ჩანაფიქრი გამოეკვეთა თვალებში. ერთხანს ჩუმად იჯდა, ვერ ბედავდა იმის თქმას, რაზეც დათას სტუმრობის შემდეგ ფიქრობდა, ბოლოს კი გამბედაობა მოეცა, თითქოს.
-მე ვიცი, რაც უნდა ქნა. -უცნაური სიმშვიდით წარმოთქვა ქალმა.
ზურამ ინტერესმორეული თვალები მიაპყრო, სწრაფად მიუახლოვდა ნინოს მოპირდაპირე სავარძელს და მასში ჩაჯდა.
-ისე უნდა გააკეთო, რომ დათა საერთოდ აღარ გამოჩნდეს. -ბოროტი თვალები გამოეკვეთა ქალს.
ზურამ წარბები შეჭმუხნა.
-გეტყოდი, აცემინე მეთქი, მაგრამ ეგ არ გაჭრის მაგ ბიჭთან. ამიტომ, უნდა გააქრო.
-მე მკვლელი არ ვარ, ნინო. ამას არ ვიზამ. -სახე წამოენთო კაცს.
-სიკვდილი არც მე არ მიფიქრია. -წარბები შეკრა ქალმა. -იქამდე, სანამ აქედან წახვალთ. მგონი, ხვდები რასაც ვგულისხმობ. -ყბებით კისერს მიაწვა ნინო, დაძაბულობისგან.
ზურა ერთხანს შეფიქრებული იჯდა, შემდეგ კი სახე მოისრისა ნერვიულად. ვერ იჯერებდა, რომ ამ დონემდე დაეშვა. ვერ იჯერებდა, რომ გულის სიღრმეში ამ ქალს ეთანხმებოდა, მაგრამ იცოდა რომ სხვა გზა არ ჰქონდა. თითქმის დარწმუნებული იყო იმაში, რომ ოლიკოს ის უყვარდა და დათა უბრალოდ აფორიაქებდა მას.
-უნდა წავიდე. -წამოდგა ზურა და მასთან ერთად ნინოც. უკან, თითქმის სირბილით გაჰყვა კარისკენ მიმავალ მამაკაცს.
-დამპირდი, რომ ჩემს შვილს მოაშორებ იმ აბეზარს. დამპირდი, გთხოვ. -ევედრებოდა ქალი.
კაცმა მკრთალად გამოხედა და ისე გავიდა სახლიდან, რომ ნინოსთვის არაფერი უთქვამს.
ქალი კედელს მიეყრდნო ღონემიხდილი, ერთადერთი იმედიღა დარჩენოდა და ამ იმედს ზურას სახელი ერქვა.

***
ზურა ჩაფიქრებული მიუახლოვდა თავის მანქანას, მძღოლის სავარძელში ჩაჯდა, თავი საზურგეს მიაყრდნო და თვალები გაუშტერდა. ვერ გადაეწყვიტა ნინოს ჩანაფიქრი განეხორციელებინა, თუ არა. ტელეფონის ზარის ხმამ გამოარკვია და ისე უპასუხა, რომ ეკრანისთვის არც დაუხედავს.
-ზურა, სალომე ვარ. -მოესმა ბოხი ხმა მამაკაცს. -გაარკვიე?
-მე თვითონ მივხედავ ამ საქმეს. -მშვიდად უპასუხა ზურამ.
-დაგავიწყდა, რომ ერთად ვმოქმედებთ? -გამკაცრებული ხმით წამოიძახა გოგონამ. -მე გითხარი, რომ რაღაც საიდუმლო არსებობდა, მე რომ არა ვერც ვერაფერს გაიგებდი. მეც ისევე დაინტერესებული ვარ ამ საქმით, როგორც შენ. ასე, რომ მაქვს უფლება ვიცოდე.
ზურამ პირი დააღო, ღრმად შეუშვა ჟანგბადი ორგანიზმში. თვალები მოისრისა და დაღლილი მზერა მიაპყრო მის მოპირდაპირედ, მანქანის მინას.
-ოლიკოს დედა და დათას მამა, ადრე შეყვარებულები იყვნენ. -ხვნეშით უპასუხა კაცმა.
-რაა? -გაკვირვებული შეძახილი მოესმა ზურას ტელეფონიდან.
-მე მივხედავ ამ საქმეს, ვიცი უკვე რაც უნდა გავაკეთო. შენ არაფერი მოიმოქმედო.
სალომემ აღარაფერი უპასუხა. სწრაფად დაკიდა ყურმილი.
ზურას ისევ გაუშტერდა თვალი, ტელეფონს ნერვიულად ათამაშებდა ხელებში, მერე კი ძალა მოიკრიბა და გადარეკა.
-პეტრე, ისევ მე გაწუხებ. შენთან შეხვედრა მინდა. -მშვიდად შესძახა ტელეფონში მამაკაცმა.

***
-შენთან საქმე მაქვს. -წამოადგა თავზე დათა თეკლეს, რომელიც ტატასთან ერთად იჯდა უნივერსიტეტის ბუფეტში. ამ უკანასკნელმა, ცივი მზერა ესროლა ბიჭს.
-ჩვენ არაფერზე არ გვაქვს სალაპარაკო. -უკმეხად უპასუხა თეკლემ.
-გთხოვ. -დაღლილი ხმით უთხრა ბიჭმა. თეკლე ოდნავ დააბნია დათას ასეთმა ტონმა და იჭვნარევად შეაშტერდა ბიჭს.
-რა გინდა? -მშვიდად იკითხა მან.
-გამომყევი.
თეკლემ ტატას გადახედა, რომელიც თვალების ქაჩვით ანიშნებდა მას, რომ გაჰყოლოდა. ისიც წამოდგა და მშვიდად გაჰყვა უკან დათას.
-ილიკოს ნომერი მინდა. -მშვიდად უთხრა დათამ, როდესაც ცარიელ დერეფანში გავიდნენ.
თეკლემ წარბები შეკრა.
-რად გინდა ილიკოს ნომერი?
დათამ თავი უკან გადააგდო, დაღლილი თვალები მიებნიდა თითქოს. არ ჰქონდა ახლა თეკლეს დაყოლიების და მისთვის რაიმეს ახსნის ნერვები, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა.
-ვერ ხვდები? -დაღლილი ხმით შეეკითხა თეკლეს.
-რომ ვხვდები, მაგიტომაც არ მოგცემ ილიკოს ნომერს. -ცივად მიუგო გოგონამ.
-შენ ხომ გიყვარს ოლიკო?
-მერე?
-მერე ოლიკოს მე ვუყვარვარ.
-დარწმუნებული ხარ?
დათამ მკრთალად დაუქნია თავი. არ იყო დარწმუნებული მის სიტყვებში, მაგრამ სამაგიეროდ საკუთარ გრძნობებში იყო დარწმუნებული. მთელი ცხოვრება, რომ დასჭირვებოდა იმისთვის, რომ ოლიკოსთვის ხელახლა შეეყვარებინა თავი, მზად იყო ამისთვის.
-შენ გიყვარს? -გაცეცხლებული თვალებით შეაშტერდა გოგონა.
-მე ჩემს გრძნობებზე მხოლოდ იმასთან ვისაუბრებ, ვის მიმართაც გრძნობა მექნება. -უხეშად მიუგო ბიჭმა.
-1%თაც რომ ვიყო დარწმუნებული იმაში, რომ ოლიკოს გააბედნიერებ, მოგცემდი ნომერს, მაგრამ ოდნავადაც კი არ მჯერა მაგისი, დათა. შენ რომ შეგეხედა რა დღეში იყო ოლიკო შენს გამო, შენც იგივეს იზამდი ჩემს ადგილას. მეორედ არ დავუშვებ, რომ იგივე დაემართოს. -მშვიდად საუბრობდა თეკლე.
დათას ძარღვები გამოეკვეთა კისერში. ყბების კუნთები აუთამაშდა. უკვე ბრაზს ვეღარ იკავებდა. არ ჰქონდა ამოდენა მოთმინების უნარი.
-ნუ მაიძულებ ტელეფონი წაგართვა. -თითქმის ყვირილით დაისისინა ბიჭმა.
-ნუ მაიძულებ ვიყვირო, დათა. თორემ მთელს უნივერსიტეტს აქ შეგიყრი. -თვალები დაქაჩა თეკლემ.
-*ლეზე მ*იდია, რას იზამ. სულ რომ გამრიცხონ აქედან, მ*იდია. გაიგე? -დაიყვირა დათამ. -მომეცი ეს დედამო**ნული ნომერი, ახლავე!
-არ მეშინია შენი ყვირილის. რაც გინდა, ის გიქნია. -წასასვლელად შებრუნდა გოგონა, როცა დათა მაჯაში სწვდა, მისკენ შეატრიალა და სწრაფად გამოსტაცა ტელეფონი ხელიდან. თეკლე ხელებში სწვდა, უნდოდა წაერთმია მისთვის, მაგრამ ვერ სწვდებოდა. დათამ გოგონას ორივე ხელი ერთ მუჭში მოაქცია, ცალი ხელით კი ტელეფონის ქექვა დაიწყო.
-იცოდე, ვიყვირებ. გესმის? -მუქარით სისინებდა გოგონა, მაგრამ დათა ზედაც არ უყურებდა.
რამოდენიმეწამიანი ძებნის შემდეგ, დათამ ილიკოს ნომერი იპოვნა. ცივად შეუშვა ხელი თეკლეს, ტელეფონი მიუგდო და სწრაფად ჩაწერა საკუთარ ტელეფონში, დამახსოვრებული ნომერი.
-საშინელი ადამიანი ხარ, დათა. -ზიზღით შესძახა თეკლემ.
ბიჭმა ამზერით გადმოხედა, შემდეგ კი სწრაფად შეტრიალდა და უნივერსიტეტის შენობა დატოვა.

***
დათა თავისი მანქანის საჭესთან მოკალათდა და სწრაფად გაფარეკა ილიკოს ნომერზე. რამოდენიმე ზარის შემდეგ, უპასუხა.
-გისმენთ.
-ილია, დათა ვარ.
ბიჭს ტელეფონიდან კარის მიკეტვის ხმა მოესმა.
-რა ხდება?
-სად ხართ შენ და ოლიკო?
-მომისმინე, არ მინდა ჩემმა დამ ინერვიულოს. საკმარისია უკვე, დასვენება სჭირდება. -მშვიდად საუბრობდა ილიკო.
-მესმის, მაგრამ სალაპარაკო მაქვს. ძმურად, უნდა გამიგო.
-არ ვიცი, დათა რა. არ ღირს შენი აქ ჩამოსვლა, რომ დაგინახავს, უფრო ანერვიულდება.
-ტელეფონით არ ღირს ამაზე ლაპარაკი, მითხარი სად ხართ და დავილაპარაკოთ.
ილიკომ ერთ ხანს არაფერი უპასუხა, მერე კი ხვნეშით ამოისუნთქა.
-მოგწერ მისამართს. რომ მოუახლოვდები, დამირეკე და მოშორებით დავილაპარაკოთ.
დათამ ტელეფონი გათიშა და როგორც კი მათი ადგილსამყოფელი მოსწერეს, სწრაფად მოსწყვიტა მაქანა ადგილს.

დაახლოებით ერთ საათში ილიკო დათას მანქანაში იჯდა. ერთხანს უხერხული სიჩუმე სუფევდა.
-ლაპარაკი მინდა ოლიკოსთან. -დაარღვია სიჩუმე დათამ და თან სიგარეტს გაუკიდა.
ილიკომ ხვნეშით ამოისუნთქა, თავი საზურგეს მიაყრდნო და მის მოპირდაპირედ გაუშტერდა თვალი.
-რა გინდა ჩემი დისგან?
-ნახვა მინდა. -მოკლედ მოუჭრა დათამ.
-ვერ ნახავ, სანამ არ დავრწმუნდები, რომ მისთვის საფრთხეს არ წარმოადგენ. -წარბებისშეკვრით გამოხედა ილიკომ.
-ძმაო, მომისმინე. ოლიკოსთვის ნებისმიერი შეიძლება წარმოადგენდეს საფრთხეს, ჩემს გარდა. -ხმა გაუმკაცრდა დათას.
ილიკოს ირონიულად ჩაეცინა.
-მოდი, არ გვინდა დაძაბვა. -მშვიდად წარმოთქვა დათამ. -უბრალოდ, მითხარი რომელ სახლში ხართ. მივალ და დაველაპარაკები მშვიდად.
ილიკომ თავი გადააქნია, ერთხანს ყოყმანობდა, შემდეგ კი საჭისკენ ანიშნა თვალებით, რომ დაეძრა. დათამ სწრაფად დაძრა მანქანა.

კარზე რამოდენიმე დაკაკუნების შემდეგ, ოლიკომ გაბადრული სახით გააღო კარი. ალბათ, ეგონა ზღურბლზე თავისი ძმა დახვდებოდა, მაგრამ დათას დანახვაზე სახე შეეყინა. ცივად დაკეტა გაღიმებული პირი და დათას ზურგს უკან მდგარ ილიკოს გახედა.
-აქვე ვიქნები. -მშვიდად თქვა მან და წავიდა.
ოლიკომ კარი დასაკეტად მოიქნია, როცა დათამ ხელი მიაბჯინა კარს და შიგნით შევიდა. გოგონამ უკუსვლით სიარული დაიწყო, დამფრთხალი კურდღელივით აცეცებდა თვალებს და მეორე ოთახში გასაქცევად გაექანა. დათა მაჯაში სწვდა გოგონას და მისკენ შეატრიალა.
-რა გინდა დათა? -სიმწრისგან დაიყვირა გოგონამ. -არ დაიღალე?
ბიჭი სერიოზული გამომეტყველებით ჩააშტერდა, შემდეგ კი უარის ნიშნად მკრთალად გადააქნია თავი და გოგონას სახე ხელებში მოიქცია. ოლიკოს ნიკაპი აუკანკალდა, ტირილის დაწყება უნდოდა, როცა დათამ მთელი ძალით მიიხუტა. ისე მაგრად უჭერდა ხელებს თავზე და წელზე, რომ გოგონას სუნთქვაც აღარ შეეძლო.
-გამიშვი დათა, მტკივა. -ცრემლებისგან აკანკალებული ხმით ამოილუღლუღა გოგონამ.
-არ შემიძლია. -ჩურჩულით უპასუხა ბიჭმა. თვალები დახუჭული ჰქონდა, ცხვირი გოგონას სქელ თმაში ჩაერგო და მის სურნელს იპარავდა. -ვერ გაგიშვებ, არ გაგიშვებ! ხომ მითხარი სუსტი ხარო? ხოდა, ვარ. შენ ხარ ჩემი სისუსტე. -ჩურჩულებდა ბიჭი და უფრო ძლიერად უჭერდა ხელებს გოგონას.
ოლიკოს ცრემლები გადმოუგორდა, რომელიც დათას მაისურში იჟღინთებოდა. შემდეგ კი, აკანკალებული ხელები ბიჭის წელს შემოაჭდო და მთელი ძალით მოუჭირა. უფრო და უფრო უმატებდა ტირილს ოლიკო და უფრო და უფრო ძლიერად უჭერდა ხელებს დათა.
რამოდენიმე წუთი ასე იდგნენ, ვერცერთი ვერ ელეოდა ერთმანეთს. არ სურდათ ხელი შეეშვათ ერთმანეთისთვის, ეს ყველაზე ბედნიერი წუთები იყო მათთვის. თითქოს ოთხი წელი საპყრობილეში ისხდნენ და სწორედ ამ წამს იგრძნეს თავისუფლება.
-რამოდენიმე დღე აქ უნდა ვიყო. -ბიჭის სხეულისგან დამთვრალი ხმით ამოილუღლუღა გოგონამ.
-რატომ? -შეეკითხა ბიჭი და ოდნავ მოშორდა მას.
-ცოტა ხნით, უნდა მოვშორდე იმათ. -თავი ჩახარა გოგონამ.
-ვის იმათ? -თითქმის ყვირილით იკითხა ბიჭმა. -ჩემთან ერთად წამოდი, ახლოს ვერ მოგეკარება ვერავინ!
-რატომ არ გესმის? ასე მარტივი გგონია? დანიშნული ვარ.
დათას სახე წამოენთო, ხელი ნერვიულად გადაისვა თავზე და ოთახში გაიარ-გამოიარა, შემდეგ კი ბოროტი მზერით დახედა გოგონას მარჯვენა არათითს.
-ახლავე მოიხსენი ეგ ბეჭედი! -მკაცრად წარმოთქვა მან.
-რა მნიშვნელობა აქვს, მოვიხსნი თუ არა? რომ მოვიხსნა, დანიშნული აღარ ვიქნები თუ რა. -თავს მაღლა არ სწევდა გოგონა.
-უბრალოდ, მოიხსენი ეს დედამო**ნული ბეჭედი. ასჯერ რატომ მამეორებინებ? -დაიღრინა ბიჭმა.
გოგონამ წამით ამოხედა, შემდეგ კი ბეჭედი მოიხსნა და კედელზე მიკრულ თაროზე შემოდო. დათა ნელა მიუახლოვდა, ჯიბიდან ბეჭედი ამოიღო, თავზე უსასრულობის ნიშნით და ოლიკოს გაუწოდა.
-ეს გაიკეთე. -მშვიდად თქვა მან.
ოლიკომ ბეჭედს დახედა.
-მახსოვს, რაც მოყვა ადრე მაგ ბეჭედის ჩუქებას. -თავი ჩახარა გოგონამ.
დათა მიუახლოვდა, ცერა და საჩვენებელი თითით გოგონას ნიკაპს შეეხო და მაღლა ააწევინა თავი. ოლიკოს მთელს სახეს მოეფინა დათას მტაცებლური მზერა. შემდეგ კი მისი მარჯვენა ხელში დაიჭირა ბიჭმა და ფრთხილად წამოაცვა ბეჭედი არათითზე.
-არასოდეს მოიხსნა. -ისე უთხრა მან, რომ მისთვის თვალი არ მოუშორებია.
ოლიკომ მარჯვენა ხელი სახეზე მოუსვა დათას, სიყვარულით ანთებული თვალებით შესჩერებოდა ბიჭს სახეში.
-იცი რა მიყვარს? -თბილი ღიმილი მოეფინა გოგონას სახეზე. -როცა იცინი, თვალების ირგვლივ კანი გეჭმუჭნება. აი აქ, ლოყებზე კი ვერტიკალური ხაზი გიჩნდება. ამ სიცილის დანახვა სიცოცხლის წლებს მიმატებს, დათა.
ბიჭი სერიოზული სახით შეაშტერდა გოგონას, შემდეგ კი სწრაფად შეუცურა თმებს შორის, კეფაზე, მარჯვენა ხელი და მისკენ მოქაჩა. წამებში გოგონამ დათას ცხელი ენა იგრძნო საკუთარ ბაგეებში მოსრიალე და სიამოვნებისგან თვალები მილულა. ბიჭმა წელზე ჩაუცურა ხელი და მთელი ძალით მიიკრა სხეულზე.
ხანგრძლივი კოცნის შემდეგ, ძლივს მოსწყდა დათას ტუჩები ოლიკოსას. ბიჭმა ცერა თითი მაგრად გადაუსვა გოგონას ბაგეებს, შემდეგ კი მის ქვედა ტუჩს უკბინა.
-კარგი, იყავი კიდევ ერთი დღე. -უთხრა ბიჭმა, ისე რომ მისი ტუჩებისთვის თვალი არ მოუშორებია.
გოგონას სიამოვნებისგან ხმა დაკარგვოდა, ამიტომ მორჩილად დაუქნია ბიჭს თავი. ეს უკანასკნელი კი უკუსვლით წავიდა გასასვლელი კარისკენ. გასვლის წინ გაუცინა, ენით ტუჩები გაისველა და გავიდა.

ოლიკომ შვებით ამოისუნთქა, რამოდენიმე წამი ტუჩებზე ისვამდა ხელს, შემდეგ კი ბეჭედს დახედა. სიხარულის ცრემლები მოაწვა თვალებზე და უკვე გადმოუგორდებოდა, ილიკო რომ არ შემოვარდნილიყო კარში.
-რა მოხდა? -თვალებდაქაჩული შეაჩერდა სახეში ოლიკოს.
გოგონამ კისკისი ატეხა, შემდეგ კი კივილით გაექანა ილიკოსკენ და მთელი ძალით შეახტა.
-გააფრინე, გოგო?
-გავაფრინე კი, გავაფრინე. -კისკისით გაჰყვიროდა ოლიკო.

***
თეკლე გააფთრებული იყო, ბრაზი ჯერ კიდევ არ განელებოდა. მძიმე ნაბიჯებით მიუყვებოდა მილორავას ვიწრო ქუჩას. წამებში გიორგის კართან იდგა და მთელი ძალით აბრახუნებდა. კარის სახელური შეირხა და ზღურბლზე მომცინარი გიორგი შეეჩეხა.
-კაკუნზე გიცანი. -სიცილს ვერ იკავებდა ბიჭი.
-გაბრაზებული ვარ. -წაიბუზღუნა თეკლემ და სახლში შევიდა.
გოგონას თავი ისე ეჭირა გიორგის სახლში, როგორც საკუთარში. არა, ის ასე კომფორტულად თავს საკუთარ სახლშიც კი ვერ გრძნობდა.
-რა მოხდა? -უკვე სამზარეულოს მაგიდასთან მჯდომ თეკლეს, მოპირდაპირედ ჩამოუჯდა გიორგი და ინტერესით შეაჩერდა სახეში.
-ჩემს დაქალს, თავისი ყოფილი შეყვარებული არ ასვენებს. არადა, დარწმუნებული ვარ, რომ არ უყვარს. სულ უხეშად ექცევა, სულ ცდილობს დაამციროს. -გააფთრებით ყვებოდა თეკლე.
გიორგიმ ერთხანს არაფერი უპასუხა, მერე კი ხელები მაგიდაზე გადააჯვარედინა, ნიკაპით მას დაეყრდნო და თეკლეს ახედა.
-კი. -წამოიძახა ბოლოს მან.
თეკლემ წარბები შეკრა.
-რა კი? კი რა შუაშია? -წაიბუზღუნა გოგონამ.
-მოგიხდება თმა მოკლედ. -სერიოზული გამომეტყველებით უთხრა ბიჭმა.
თეკლემ შეკრული წარბები გახსნა, ტუჩები აუთამაშდა. სიცილს იკავებდა, ბოლოს კი ერთიანად წასკდა და კისკისი ატეხა. გიორგი კი სახეს არ იცვლიდა, ისევ ისე სერიოზული სახით შეშტერებოდა გოგონას და წარბსაც არ ხრიდა მის სიცილზე.
-ეს რა შუაში იყო? -კისკისით ჰკითხა გოგონამ.
-შენს დაქალს შეიძლება არ მოუხდეს. -იგივე გამომეტყველებით უპასუხა ბიჭმა.
თეკლე კიდევ უფრო დაიბნა, ვერ გაიგო რა შუაში იყო გიორგის სიტყვები და წარბები შეკრა.
-ასე, რომ ადამიანები განსხვავდებიან, თეკლე. ყველა შენი გადმოსახედიდან არ უნდა შეაფასო.
გოგონამ ჩაფიქრებული თვალები მიაპყრო კედელს, ერთხანს ასე იჯდა. შემდეგ კი გიორგის დახედა, ისევ ისე იყო დაყრდნობილი ხელებზე, მაგრამ თეკლეს აღარ უყურებდა.