დედა? მომესმაა ? არა არ მომესმა. ეკატერინე გუკას დედააა ? ჯანდაბა. მე მთავარ როლს ვასრულებ ? დავიბენი. რახდება ჩემს თავს ? რატომ მიტრიალებს ამდენი შეკითხვა ? რატომ არ ვიცოდი თუ გუკა ეკატერინეს შვილი იყო ? ჩემთან ერთად როლის თამაშზე უარი თქვა ? კი, მაგრამ რატომ ? არაა! ჯანდაბა რა. აურზაურია ჩემს თავს.
ვერვხვდები.
დაბნეული ვბრუნდები და ოთახისკენ გავრბივარ..
მალევე მეწევა ლიზას შეძახილი მაგრამ თავს ვარიდებ,
ახლა მარტო ყოფნა მჭირდება.
ოთახში შევრბიარ და მთელი ძალით ვაწვები კარს, თითქოს ვინმე ეჭიდება და არ მინდა შემოვუშვა ... ჯანდაბა ! რატომ ვტირი, თან ასეთ უბრალო საკითხზე..
- როგორ შემცვალა, ასე როგორ შემცვალა
ხმამაღლა ვუმეორებ ჩემს თავს და აწყლიანებულ თვალებს მაისურის სახელოებით ვიწმენდ.
- ჯენი გამიღე
კარის იქეთ მესმის გუკას ხრინწნარევი ხმა და მეც ზანტად ვდგები, იქვე ჩამუხლული.. კარს თავი მივაბჯინე და წამით დავფიქრდი რა მეწყინა ასე.
გაჭირვებით გავაღე კარი.. მაშინვე მომეხვია ძლიერად მიჭერდა ხელებს, თითქოს ვინმე ართმევდა ჩემს თავს.
- ჯენი მე... არ ვიცოდი თუ შენთან ერთად უნდა მეათამაშა, ხომ იცი უარს არ ვიტყოდი, რატომ გაბრაზდი? შემომხედე ნუ ხარ პატარა ბავშვი
შუბლი შუბლზე მომადო და თავლები დქხუჭა.
- შენ უარი თქვი ჩემთან ერთად როლის შესრულებაზე.
გაეცინა.
- რატომ იცინი ?
- ჭირვეული ფეხმძიმესავით იქცევი.
ახლა უკვე გულიანად იცინის და თან მხარზე მეხვევა
- ხუმრობის ხასიათზე ხარ წიკლაური ? მე ხომ გავბრაზდი შენზე.
მეწყინა რომ ჩემი შემორიგება არ უცდია.
- ჯენი, ჯენი, ნამდვილად პატარა ბავშვი ხარ.
თავს აქნევს და ისევე აგრძელებს ხარხარს.
- ბავშვი ? გაგახსენებ საჭირო დროს
მოკლედ მოვუჭერი და მხარზე ჩაჭიდული ხელი გავაშვებინე.
- სპექტაკლის რეპეტიციები ხვალიდან იწყება, საკმაოდ ბევრი სამუშაო გვაქ
საწოლზე დაჯდა და იატაკს გაუსწორა მზერა
- შენ რა შუაში ხარ მე და ეკე ვართ მთავარ როლში
სრული სერიოზულობით ვუთხარი და მის გვერით დავწექი.
სიტყვის დამთავრება არ მაცადა ისე მომექცა ზემოდან, ფეხებშუა მომიქცია და თვალებში ჩამაჩერდა
- არა მგონია ასეთი ახლო სცენა გინდოდეს ერეკლესთან
რაა ? ასეთი სცენა უნდა ვითამაშო? ღმერთო ჩემო ჯენი სულ შარში როგორ ჰყოფ თავს! ბრავო რა ! აბლოდოსმენტებს იმსახურებ.
მანამ სანამ ჩემს თავს გულში ვლანძღავდი წიკლაური ოთახიდან გამეპარა. გავბრაზდი, სულ როგორ იპარება უკვალოდ.


***
- საღამომდე რამდენიმე საათია დარჩენილი, თუ გინდა გავისეირნოთ.
უკვე ოთახთან მისულს მითხრა და თმაზე ხელით მომეფერა
- მთავარია შენთან ვიყო
- ...
- ასე რატომ მიყურებ ნიკა, მაბნევ
ლოყები ამიხურდა, ისე მიმზერდა, აშკარად დიდ ზეგავლენას ახდენს მაჭავარიანის ვაჟბატონი ჩემზე, მეც უნდა ვიმოქმედო
- ჩემი პირადი საოცრება ხარ ელენე!
ნაზად ახლართა მისი ტუჩები ჩემსაში და კარი ისე შეაღო წამითაც არ მომშორებია
- ნიკა ასე დამახრჩობ
ძლივს ამოვიკრუტუნე, ჩემი ხმა თვითონ ვერ ვიცანი.
- რა გავაკეთო არ მყოფნი ..
ისევ ტუჩებთან ჩურჩულებს
- არა რა, ძალიან მალე დაგიტკბი მე შენ, არ შეიძლება ასე
მობეზრებულმა გავაქნიე თავი და იქვე მდგარ სავარძელში ჩავესვენე
- დაბრუნდა ალქაჯი ელენე
ჩაიბურდღუნა, წინ მდგომ სავარძელში ჩაჯდა, თავი უკან გადასწია და ფეხები გაშალა.
- თქვენ რატომ ხართ ასეთ ლუქსში მაჭავარიანო
- მე განსაკუთრებული ბიჭი ვარ
ყურებამდე გამეკრიჭა და მის სახეზე ვერც მე შევიკავე ღიმილი
- როცა იცინი რა საყვარელი ხარ.
ღმერთო ჩემო, ელენე რა ჯანდაბა გემართება როდიდან ფიქრობ ხმამაღლა. ისევ გავუწყერი საკუთარ თაბს და ტუჩს დავუწყე წვალება
- ასე ნუ აკეთებ, ვიცი რომ გიჟდები ჩემს ღიმილზე.
ტუჩებზე მიმანიშნა, თავისი კი წამით დაისველა ენით.
ღმერთო ახლა მივალ და მოვაკბეჩ იმ დაბოტოქსებულ ტუჩბს, რა უბედურებაა ბიჭია და ჩემზე ლამაზი ტუჩები აქვს, ან რა კარგი გემო.. ჯანდაბა ელენე რაზე ფიქრობ, თავი გავაქნიე და სიჩუმის გასაფანტავად მსუბუქად ჩავახველე
- აქ ვინმე არის
ოთახში მიმოიხედა თითქოს ვერ მხედავდა, თავს იკატუნებდა და ნერვებს სათითაოდ მაწყვეტდა
- ვერ მხედავ ? ასე არა ? მოემზადე.
მაისურს დავავლე ხელი და წამში გადავიძვრე
- ძალიან ცხელა აქ, ლუქსია თუ რა უბედურებაა ეს
ავწუწუნდი და გამომწვევად დავიწყე სიარული, მაშინ გამოვფხიზლდი მუცლის წვა რომ ვიგრძენი რაღაც კუბიკებიანი მეხებოდა, ეს რა მისი პრესია, ღმერთო რა დიდი სიამოვნებით დაგიკიცნიდი ახლა ყველა კუბიკს, მაგრამ გამოშტერების დრო არ მაქვს, სწრაფადვე ვუსხლტები ხელებიდან, მაისურს ისევ ვიცმევ და აივანზე გავდივარ. თვითონაც მომყვება, უკვე შებინდებულა.. იქვე დაკეცილ პლედს იღებს და მხრებზე ისე მახურავს მის თითების შეხებას ვგრძნობ, შეხებისას სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის და სასიამოვნოდ ვიღიმები
- დაზავდებიან ?
- ..
დაბნეულმა გავხედე
- როდესმე აკიაფებული გრძნობები დაზავდებიან ელენე? როდესმე ისე დამიტკბები რომ ბოლოში არ მომწამლო ?
ტუჩებით დაჭერილი სიაგერეტის ღერი გამოიძრო და მაგიდაზე დადო
- არვიცი, ასე შენგან თავს ვერ დავიცავ
გაუაზრებლად წამოვროშე რასაც ვფიქრობდი და მოულოდნელობისაგან ვიკბინე ტუჩზე
- ჯანდაბა მეტკინა
ჩავიბურტყუნე და ჰორიზონტს გავუსწორე მზერა.
არაფერი უპასუხია, ვიცი მიხვდა რომ ასე იოლი არ იყო ჩემთვის გრძნობების გამომჟღავნება..

****
გუკას გასვლის შემდეგ, ოთათხში დავიწყე წრიალი, ვერ ვიტან
მარტო ყოფნას.. ბავშბობიდან მეშინია მარტოობის. ოღონდ ვიცოდე რომ ვინმე იყოს გვერდით ოთახში თუნდაც, არ შემეშინდება მაგრამ არაფერი ვიცი.. სწრაფად გამოვიცვალე და მისი ოთახისკენ ავიღე გეზი, რამდენიმეჯერ დავაკაკუნე, მაგრამ არ გამიღო.. წასვლა რომ დავაპირე მაშინ ინება გამობრძანება, ნაცრისფერი შარვალი ეცვა, წელს ზემოთ შიშველი და თმაში იცურებდა თითებს, ერთი ავათვალიერე და თვალები უკმაყოფილოდ ავატრიალა არადა ლამის სათითაოდ დავუკოცნე მთელი სხეული ამ დამპალს, არა ასე გაუნძრევლად როგორრმოქმედებს ჩემზე, უხ..
- დიდი არაფერი
კიდევ ერთხელ ავათვალიერე და თითქოს არც შემიხედია მისთვის ისე დავიჭირე თავი.
- არ გელოდი
მის ტონს ყურადრება არ მივაქციე და შესვლის შემდეგ ვკითხე
- შეიძლება შემოვიდე ?
- თქვენ რამეზე ნებართვა გჭირდებათ ?
- კარგი რა, რა იოლად ბრაზდები ამხელა კაცი , რა ვთქვი ასეთი რა უფ
პატარა ბავშვივით გავიბუტე და საწოლზე გავწექი
- რომ იცოდეთ ჩემს საწოლზე წევხართ, თუ შეიძლება გაბრძანდით მარტო მინდა ყოფნა
- იცოდე ახლა ამ კარიდან გავალ და უკან არასოდეს დავბრუნდები
მთელი დრამატიზებით ვუთხარი და ქვედა ტუჩი საცოდავად დავბრიცე
- პატარა ბავშვი ხარ, მაიმუნი
ჩაიბურტყუნა ჩემს გვერდით გაწვა საწოლზე
- შეიძლება შენთან დავრჩე ამაღამ ?
ვიცოდი რომ სასიკვდილო განაჩენს გამოვუტანდი თავს ჩემი საქციელით მაგრამ რამექნა, მარტო მეშინია ოთახშიდ დარჩენა, ვერც ელენეს და ნიკას შვუხტები გიჟივით.. ისევ გუკასთან უნდა დავრჩე.
- რა ხდება პატარავ, ვეღარ ძლებ ჩემს გარეშე ?
- ხო ვერ ვძლებ
გავაჯავრე და გადავბრუნდი. გული შემეკუმშა მისი ძლიერი ხელის შეხება რომ ვიგრძენი ჩემს წელზე, თითქოს მუცელში ლავა ჩამეღვარა და მთელი ორგანიზმი დამიწვა. მიუხედავად იმსა რომ ხელი მალევე მომაშორა მაინც მეწვოდა შეხების ადგილი.. არა ასე ვერ დავიძინებ, რა გავაკეთო არ ვარ შეჩვეული ტანსაცმელით ძილს
- ჯენი რატომ ვერ ისვენებ
ბრუნდება და მიბღვერს
- ასე თუ გაწუხებ სავარძელში დავიძინებ
ვუყვირი და მალევე ვდგები საწოლიდან, აშკარად მომყვება მაგრამ სააბაზანოს კარს ცხვირწინ ვუჯახუნებ
- ჯენი გამოდი გარეთ ნუ ბავშვობ, ვილაპარაკოთ
ყვირის და თან კარს ურტყამს ხელებს
- თუ ლაპარაკი გინდოდა მანდ ვიყავი და გელაპარაკა, ახლა დატკბი მარტოობით, შენთვის მაინც არ არის პრობლემა გეშინია თუ რა!
არც მე დავაკელი ყვირილი, კი არადა უფრო კივილი და კაბინას გაბრრზებულმა ისე დავარტყი ფეხი ოთხად გავიკეცე ტკივილისგან
- აააააა ჯანდაბა როგორ მტკივა, ვაიმეე
- ჯენი რა დაგემართა ხმა გამეცი თორემ შემოვამტვრევ იცოდე და ყველა გაიგებს
ისევ ყვირის და კარის სახელურს ექაჩება
- ბრძანდებოდეთ, რაში გენაღვლებათ რა მომივა
აბაზანიდან გავკივი და ნატკენ ფეხს ხელებით ვიზელ
- ჯენი გამიღე კარი ნუ მაგიჟებ
ვხვდები რომ ფუ არ ავდეგები და შემოვუშვებ მართლა შემოანგრევს, ამიტომ გაჭირვებით მივხოხდი კართან და გასაღები გადავატრიალე
მაშინვე შემოვიდა და ჩემი ფეხე ხელებში ისე მოიქცია თითქმის მასზე ვიჯექი
- ასე არ შემიძლია
უხერხულად შევიშმუშნე და ვეცადე ფეხი დამეღწია მის ტორებისგანც მაგრამ ხელში ისე სწრაფად ამაფრიალა თითქოს ბუმბული ვიყო. მე ახლა ამან ხელში ამიყვანა? რა უფლებით? გვერდით ვეწექი და შევვწუხე ახლა რაღა უნდა. გულში ვდუდღუნებდი, მაგრამ არა ახლა ხმამაღლა უნდა გავლანძღო.. არ ვჩერდრდები და არ ვჩერდები :
- ნამდვილი ყეყეჩი ხარ! გაწიე შენი ტორები სწრაფად ჩემი სხეულიდან! ნუ მეხები.. მაშინ როდესაც მე შენი სიახლოვისას ყველაფერი მემართება გათიშვიდან დაწყებული ჩემს მუცელში გამართული ზოოპარკით დამთავრებული შენ საწოლში ვერ გაჩერდი რამდენიმე წამითზცემს გვერდით ნამდვილი ბედის სასჯელი ხარ, ეშმაკის მოციქული, დემონი.
სიტყვა ჩემს ტუჩებზე რაღაც საოცრად ნაზის და ტკბილის შეხებამ გამაწყვეტინა, ჭკუიდან გადავყავდი მის ტუჩებს.. ისე მაცდურად და გასაგიჟებლად ეხებოდნენ ჩემსას.. სულ ახალ გრძნიბას ითვისებდა ჩემი სხეული და ისე დამაჰიპნოზა წამიყ არ მიფიქრია მისი ხელებიდან თავის დაღწევა