-დაჭრეს...სახლში წევს და სისხლისგან იცლება ! ფოტო არ გადამიღია რომ გაჩვენო და ეს დაგაკმაყოფილებს რომ წამომყვე?- დაფულეს იღებს სადაც პირადობა დევს, დაბინდული თვალებით ვხედავ „დემნა დადიანი“ და წონასწორობას ვკარგავ. მერე აღარ ვიცი რას ვაკეთებ,მხოლოდ ის მახსოვს რომ მანქანაში ვზივარ და აკანკალებულ სხეულს ვერაფერს ვუხერხებ. შემდეგ ნაცნობ სახლს ვხედავ და ისე მივდივარ უკან არც ვიყურები. ისიც უკან მომყვება
-საძინებელშია...-ყურში ჩამესმის და ინსტიქტურად მივყვები . კიბე ავიარე და ერთ-ერთ ოთახში შევყევი. საწოლზე მჯდომი ნახევრად შიშველი რომ დავინახე ისევ დავკარგე წონასწორობა
-შენ სულ **ლევდი ბიჭო? სად ჯანდაბაში წახვედი ...წამალი მინდოდა და ახლა ამზადებ ლაბორატორიაში აფთიაქში არ იყო?- ღრიალებს და სისხლიან ბამბას ძირს აგდებს. მერე იყურება და მე რომ მხედავს თვალები უფართოვდა
-წამალიც ვიპოვე და დამამშიდებელიც ... ჭრილობის გასაკერად არ გამოდგება პირველკურსელი ?
-ყელს გამოგჭრი ხომ იცი- კბილების ღრჭიალით ეუბნება თითქმის მსგავს დადიანს და ის კიდე ისე უცინის ნამდვილად არ ჰგავს დამიანეს
-მე წავედი...ხომ იცი სისხლზე ცუდად ვხდები- იცინის და ოთახიდან ქრება
-მოეთრიე აქ და მარიამი წაიყვანე! დემნააა ...დემნა - რომ ყვირის ჭრილობა ტკივდება და კვნესის. თავის შეკავებას ცდილობს მაგრამ ხელი სისხლით ესვრება - ჯანდაბა!
- ხელი მოაშორე ჭრილობას...- ეს მე ვთქვი? არ ვიცი ჩემს ხმას არ ჰგავს, ნორმალურად ვერც ვიხედები და ვერც ვიაზრებ რა ხდება ცემს ირგვლივ.იმედი მაქვს სიზმარია და ეს ჭრილობაც არ არსებობს,მაგრამ ფაქტია ვერ ვიღვიძებ. სისხლიან ხელს ვხედავ, დამიანე მკლავზე მიჭერს და მიყურებს
-მარიამ არ გინდა...უბრალოდ გადი აქედან. შევიხვევ და გამოვალ...კარგად ვარ
-მე არ ვარ კარგად ! ჭრილობა მაჩვენე უბრალოდ - ისევ ისეთი ხმა მაქვს. არ ვიცი გამომეტყველება როგორია ,მაგრამ ხელებს რომ მიშვებს და წვება ვხედავ. ჭრილობას რომ შევხედე და ღრმა საერთოდ არ აღმოჩნდა საცოდავად გამეღიმა, ნელ-ნელა დავმშვიდდი და უბრალოდ სისხლდენა შევაჩერე. შემდეგ შევუხვიე და აქამდე გაჩუმებულ დადიანს გავხედე, რომელიც თვალს არ მაშორებდა- არც ისეთი კარგი ბიჭი ყოფილხარ მე რომ მეგონა-შევეცადე გამეღიმა ისე მიყურებდა არ შემეძლო სულელური კამათი
-მეტი არაფერი... სხვას არაფერს მეტყვი? ისტერიკა არ გაქვს? ნაძირალა...მკვლელი ან კიდევ რა ვიცი მატყუარა მაინც არ ვარ? -ისე ლუღლუღებს რომ შემეძლოს გავიცინებდი,მაგრამ ჩემი ორგანიზმი კიდევ შიშის ქვეშაა და ისევ ვკანკალებ მგონი
-თუ გიშველის არ არის პრობლემა..უბრალოდ ახლა ძალა არ მაქვს და შემდეგ შეიძლება. კანკალს რომ შევწყვეტ და დავრწმუნდები რომ ნამდვილად კარგად ხარ - ვლუღლუღებ და ვგრძნობ რომ მალე დავეცემი.ჯდომაც აღარ შემიძლია იმდენად სუსტად ვგრძნობ თავს .
-ძამიკოო შემოვდივარ და იმედი მაქვს შიშვლები არ ხართ... ხომ იცი სუსტი ნერვები მაქვს.ოუუ რა ჩქარი ყოფილხარ პრინცესაა უკვე დაასრულე ? -მეორე დადიანი შემოდის კარის ჩარჩოზეა მიყრდნობილი და მშვიდი გამომეტყველებით,ოდნავ ირონიულად გვიღიმის
-დემნა !
-რა ... თავი ხო არ გატკინე ბევრი ლაპარაკით. შენ რო მოხვედი და ჩემ საქმეში ჩაერიე კი ხედავ როგორც ხარ ! - ისე იღრიალა ლამის თავი გამისკდა... ასე უცებ როგორ შეეცვალა ხასიათი
-ორ წამს გაძლევ ესენი აიღე და აქედან აორთქლდი .ხომ იცი რასაც გიზამ მერე და საკუთარ სხეულზე წაკიდებულ ცეცხლს ნავთს ნუღა დაამატებ ზემოდან - ისე მშვიდი ხმით უთხრა ტკივილი თუ იყო შეპარული ჭრილობის გამო თორემ არც კი შეუცვლია ტონი. მეორე დადიანმა გაიცინა, იატაკიდან სისხლიანი ბამბები აიღო, ყველაერი გაიტანა რაც გადასაგდები იყო , თვალი ჩამიკრა გასვლამდე და კარი მიხურა. დამიანე რომ წამოიწია წამსვე გამოვფხიზლდი
-რას აკეთებ... გეტკინება
-ნუ ღელავ...ხელებს დავიბან ჩავიცვამ და გაგიყვან- წამოიწია და სისხლიან ხელებზე მიმითითა
-არ მინდა...
-რა
-არ მივდივარ !
-ხოო?
-დიახ!- მის ღიმილშეპარულ ტონს ვაიგნორებ და მკაცრად ვუცხადებ,როგორც შემიძლია აკანკალებული ხმით .
მაინც ადგა და იქვე გაემართა კარისკენ რომლის მიღმაც ალბატ სააბაზანო იყო. წყლის ხმა გავიგე ,მალევე გამოვიდა.მე კი ვერა და ვერ მოვდიოდი გონს. სხეულს ვერ ვიმორჩილებ ხელები დამიბუჟდა . რომ წამომაყენა ვერ მივხვდი რას აკეთებდა
-სისხლიანი ხარ...- მითხრა და თითონ დამბანა ხელები. ფრთხილად მისვამდა თითებს ,ჩემს უკან იდგა ,მისი სუნთქვა მესმოდა . იმდენად მოვდუნდი რომ წონასწორობა ვეღარ დავიცავი .ხელი მომხვია და საწოლისკენ წამიყვანა. სადღაც გამქრალიყო სისხლიანი გადასაფარებელი. საბანი გადასწია და დამაჯინა - მაპატიე რა... ჩემი არანორმალური ძმის ბრალია. გეფიცები ვერ წარმოვიდგენდი შენთან თუ მოვიდოდა. ასე გადამიხადა სამაგიერო..შენ ვერ გაიგებ ახლა !არ უყვარს როცა მის საქმეში ვერევი...- ჩუმად მეუბნება და ისეთი თვალებით მიყურებს თითქოს ჩემი ანერვიულება დიდი დანაშაული იყოს. სახეზე მეფერება და მერე ხელზე მკოცნის. თავს ფეხებზე მადებს, ჩემ ხელს არ უშვებს ისევ მკოცნის- აღარ ინერვიულო მეტი... არ ღირს , მერე რა რომ ეგოისტურად მიხარია. უფრო მეტად მტკივა ასე რომ ღელავ. გინდა წაგიყვან...თუ გინდა მე დავწვები და დემნა წაგიყვანს. როგორც კი დავუძახებ მაშინვე შემოვა და წაგიყვანს უკან. ყველაფერს დაივიწყებ ,თითქოს სიზმარი იყო და მეტს აღარ ინერვიულებ
- კიდევ რამდენჯერ დავივიწყო ამ სახლში გატარებული დრო დამიანე ... რამდენჯერ გახდი სიზმრად ჩემი ნერვიულობის მიზეზს- წამსვე სწევს თავს ,ქვემოდან მიყურებს .სახეზე ვეფერები , არ შემიძლია ვერ გავბუბრაზდები ზედმეტად პრიმიტიულია. ზედმეტად სულელური იქნება ,უაზრო ბრაზი რომელიც რამდენიმე საათში ჩაქრება სიტყვები კი დარჩება-არ მინდა დავიწყება...უნდა მახსოვდეს როგორ ვღელავ შენზე...უნდა ვიცოდე რომ ჭკუიდან ვიშლები როცა შენ ხარ ცუდად -ისევ ვეფერები , ის კი მიყურებს და დნება,ზუსტად ისე როგორც მე მემართება მისი შეხებისას. ხელისგულზე მკოცნის და თვალებს ხუჭავს
-მეგონა დაგავიწყდა...
-შენთან გატარებული დრო? შენი ჩახუტება და ცხელი შოკოლადი? არასოდეს !
-რჩები?- პაუზის შემდგე მიყურებს და მიღიმის...ჩემი ღიმილით
-დავრჩები...- ვუღიმი და ხელს ვხვევ. ისიც დგება და მიყურებს. იგივე ფორმაში ვწვები როგორც ვზივარ. მეორე მხარეს ვბრუნდები და ველოდები როდის დაწვება...მოდის და ჩემ გვერდით თავსდდება. მიყურებს და მათბობს, მახარებს, მაგიჟებს, მამშვიდებს ... ვგრძნობ რომ მისი მზერაც ჩემია უკვე !
ვიცი რომ მანძილს არ გადალახავს..მაგრამ მინდა რომ ჩავეხუტო . მაისური რომ აცვია უკვე ამაზეც კი მეღიმება. მისკენ ვიწევი და თავს მხარზე ვადებ, კრთება თვალებში მიყურებს და შემდეგ ხვდება რაც მინდა, იღიმის ხელი ჩემი თმისკენ მოაქვს,ისევ ისე მეფერება როგორც მაშინ . ისევ მასთან ერთად მოდიან სიზმრები ვიცი რომ ტკბილად დამეძინება...
-მითხარი რომ კარგად ხარ- ვლუღლუღებ სანამ ძილი წამართმევს თავს
-ისე როგორც არასდროს - მეჩურჩულება და თავზე მკოცნის .
ისევ მშვიდად მძინავს მის მკლავებში მოქცეულს ,ისე ტკბილად როგორც არასდროს.
დილით მზის სხივები რომ მაღვიძებენ და გონს მოვდივარ ვლოცულობ რომ ისევ იქ იყოს, ჩემ გვერდით . თვალებს ზანტად ვახელ ,ისევ იქ ვარ მის ოთახში მშვიდად სძინავს ჩემს გვერდით . აღარ მეხუტება ,უბრალოდ ახლოს წევს თავი ჩემკენ აქვს მობრუნებული და უდარდელად სძინავს. მიხარია რომ კარგადაა ,მინდა ჭრილობა ვნახო ,მაგრამ მაისურის ქვეშ ვერ შევზვრები, სანამ არ გაიღვიძებს ვერ გავიგებ ტკივა თუ არა . ოთახს ვათვალიერებს და ძალიან მომწონს ისევ საოცარი სიმყუდროვის შეგრძნება მიჩნდება .
ვუყურებ და არ მყოფნის, თითებს ფრთხილა ვახებ სახეზე.ოდნავ მოზრდილ წვერზე ვუსვამ ისე რომ თმის ბოლოებს ვეხები მხოლოს, შემდეგ ყველა ნაკვთს ვეხები და იმდენად გატაცებული ვარ ჩემი საქმით რომ ვერ ვამჩნევ როგორ იღვიძებს, გონს რომ მოვდივარ მისი შავი თვალების ნათებას ვხედავ.იმდენად ახლოს ვარ რომ ცოტაც და ცხვირსი წვერზე შევეხები. უკან ვწევ თავს და ლოყაზე მიდებული ხელის გამოწევას ვაპირებ. მაჯაზე მხვევს თითებს და ხელისგულზე მკოცნის , ისევ აბრუნებს ლოყაზე ხელს ,მაგრამ არ მიშვებს
-გააგრძელებ?
-მე ...გაგაღვიძე -ალბათ სულ გავწითლდი ,მაგრამ არ მრცხვენია იმის რომ ვეფერებოდი საკუთარი სურვილების დამალვა სისულელეა!
-ნატვრად ვაქცევ ყოველ დღე ასე რომ გამაღვიძო
-დამიანე...
-ჩშ... არ მითხრა უბრალოდ ცოტა ხანს იყავი . არაფერი შეიცვლება თუ შენ თვალებში სურვილს არ დავინახავ , გპირდები !
რამდენიმე წამს ვუყურებდი , შემდეგ ის ვთქვი რისი გახსენებაც არ მინდოდა. დროის გაჩერება მინდოდა რომ სულ იქ მის გვერდით ვყოფილიყავი, მისი თვალებისტვის მემზირა უბრალოდ .
-სანდრო რომ დაბრუნდება სახლში უნდა დავხვდე...
-წავიდეთ... კარგად ვარ - მშვიდად მეუბნება და ლოყაზე მკოცნის.
რამდენიმე წუთში მისაღებში ვართ საიდანაც წელს ზემოთ შიშველი დემნა მობრძანდება, თავი აბურდული აქვს თვალები წითელი და ნახევრად სძინავს ,მაგრამ რომ დაგვინახა მაშინვე გამოფხიზლდა
-ამ დილაადრიან რამ გაგაღვიძათ ტოო ... კი ვიცი ამას არაფრის თავი რო არააქ მარა სულ ვერ დაგღალა? ან ერთი ისე წამოგეკვნესა ხმა მაინც რო გამოსულიყო გარეთ.არ გინდა მადლობები ძმა რისთვის ვარ გაჭირვების დროს თუ არ გიშველე - სამსახიობო აქვს დამთავრებული და ოსკარზეა წარდგენილი თუ ამ ყველაფერს ასე საოცრად როგორ ამბობს. დამიანე არაფერს ეუბნება გასაღებს იღებს და გასასვლელისკენ მივყავარ
-მარიამ რა უქენი ასეთი ახლა საერთოდ აღარ ლაპარაკობს...აქამდე მესალმებოდა მაინც
-სახლიდან არ გახვიდე...მალე მოვალ!- დამიანე მხოლოდ ამას ეუბნება და კარს ხურავს- ყურადღებას ნუ მიაქცევ ასე ლაპარაკობს მთელი ცხოვრებაა
-ძალიან გგავს....ტყუპები ხართ?
-არა ... სამი წლით უფროსია . გარეგნულად ნამდვილად მგავს... ბევრს ვეშლებით ერთმანეთში
-გუშინ რომ მოვიდა სანამ შუქი ავანთე მეც ამერიეთ ...- დარცხვენილი ვლუღლუღებ მას კი ეცინება-რატო იცინი
-მერე რა რო აგერია... აწი აღარ შეგეშლება რადგან იცი მისი არსებობის შესახებ.
-შენს ადგილას გავბრაზდებოდი..
-შენ ყველაფერზე ბრაზობ ...მე არა - ისევ მიღიმის და მანქანას ძრავს
რვა ხდება უკვე კორპუსთან რომ ვართ . მიყურებს , მე კი ლოყაზე ვკოცნი და ვერ ვშორდები
-ორ კვირაში შევხვდებით ...
მანქანიდან გადავდივარ . მისი ღიმილი მიმაქვს და მზერა თან მიმყვება...
ბინა ცარიელი მხვდება. ჩემი ძამიკო ისევ არ დაბრუნებულა! ჟაკეტს ვიხდი და საწოლში ვწვები. სულ რაღაც ათ წუთში კარი იღება და იპარება ბატონი სახლში. მეცინება როგორ ჩუმად დადის. იხდის და დივანზე ,თავის გამზადებულ საწოლზე წვება.
მკვდარივით ეძინება,როგორც ყოველთვის მე კი ვეღარ ვითმენ და ვდგები. როგორც კი მოვწესრიგდი მაშინვე დავადექი და ისე დავიყვირე მისი სახელი ერთი წამოიძახა ვაიმეო და პირდაპირ იატაკზე გაიშოტა. ერთი სიამოვნება იყო მისი ასეთ მდგომარეობაში ნახვა
-წასვლის დროა 31 დეკემბერია სხვათაშორის და დედას უნდა დავეხმარო!
-შენ გოგო გადაირიე? ამ დილაადრიან რა დროს დახმარებააა... ნახევარ სააათში სახლშ ვინქებით რას გამაღვიძე
-უკვე გღვიძავს ამიტომ წავიდეთ!
ნახევარ საათში ყველაფერს ვაწესრიგებ,სახლს მილაგებულს ვტოვებ, ყველაფერს ვთიშავ და მივყვები ჩემს თვალებდასიებულ,,გამოუძინებელ ძმას,რომელიც ხმას არ მცემს სახლში მისვლამდე.
ახალ წელს ყოველთვის დიდი სუფრა იშლება ჩვენთან. შუაღამით მხოლოდ ოჯახისწევრები ვხვდებით ერთად და ახალ წელს ვეგებებით. მეორე დღეს კი იწყება სტუმრების მოსვლა ,მეგობრები ,ნათესავები ორივე მხრიდან ვინც კი არ მინახავს მთელი წლის განმავლობაში ახალ წელს შანსი მეძლევა. ახლა განსაკუთრებული ყურადღების ცენტრში ვარ და ყველას ერთი კითხვა აკერია პირზე“ როგორ მიდის სწავლის საქმეები“ ბატონი სანდრო როგორც ბავშვობაში ახლაც ორი დღის განმავლობაში იმდენ რამეს აფეთქებს ალქაიდას წევრებს არ ჩამოუვარდება. მე ყველაფერი თავს მტკენს და ვიწყებთ ჩხუბს რაც რა თქმა უნდა მისი გამარჯვებით სრუდლება და ბოლოს მამაც უერთდდება თავისი თოფით. ერთი ბიჭის დაბადების დროს გაისროლა და მერე ყოველ ახალ წელს აგუგუნებს. კარგი ხო მწყერზე სანადიროდ დადის ხოლმე თუ არ დაეზარა და იქედან იმდენი ჩიტი მოჰყავს ცუდად ვხდები. ახლაც გარეთ გავდივართ და ველით ახალი წლის შემობრძანებას. შემდეგ ისეთი ხმები ისმის ყურები პროტესტს მიცხადებენ და აღარაფერი მესმის. მაინც ვუყურებ ათასფრად განათებულ ცას და მობილურს ვიღებ თამარას რომ მივულოცო, შეტყობინება მხვდება ჩემთვის კარგად ნაცნობი ნომრიდან და მეღიმება „ახალ წელს გილოცავ... მარიამ „
ყველაფერი თითქოს რუტინადაა ქცეული, მაგრამ მაინც ხდება ყოველ წელს ახალი რამ. ან წევრი გვემატება სუფრაზე მამიკოს ძმაკაცების სიძეების ან რძლების ანდაც შვილიშვილების სახით და მამა ისევ ეწუწუნება დედას რომ უფრო ადრე არ დათანხმდა ცოლობაზე .დედა ეუბნება საერთოდ რატომ წამოგყევიო, მერე მამა იბუტება და ბოლოს იმ აზრზე დგებიან რომ მალე უნდა გავთხოვდე, შემდეგ სანდრო იცხადებს ამას ვინ მოიყვანს ხო გააგიჟებს კაცსო. რა მამა რა თქმა უნდა ხუმრობს თორემ ჩემი გათხოვება რეალურად ერთი დიდი ტრაგედია იქნება მისთვის. კარგად შეზარხოშებული გვერდით მისვამს თავზე მკოცნის და საწყალი ხმით მეუბნება „მამი ჯერ ხო არ გამიფრინებდი?“ ამ დრომდე სულ დავცინოდი რა დროს ჩემი გათხოვებაა-თქო ათას რამეს ვამბობდი და ახლა არ ვიცი რა ვუთხრა.მთელი კვირა სვამს , 6 დეკემბერს ჩემს ოჯახშიი მინიმუმ 20 კაცი ქეიფობს უკვე საშობაოდ.
იმდენად დავიქანცე რომ ხმაურს ვეღარ ვუძლებ. საძინებელში ავდივარ და საწოლზე ვწვები. სიჩუმეში ყოფნა მსიამოვნებს და ავტომატურად ვიწყებ ფიქრს მასზე... ნეტავ სად არის ახლა რას აკეთებს,ვენატრები?
მობილურს ვიღებ და ვურეკავ. არ მპასუხობს შემდეგ ვიღაც გოგოს ხმა ისმის და გული მეკუმშება
-გისმენთ...
-დამიანეს სთხოვეთ თუ შეიძლება
-საყვარელო დამიანე მშობიარობას იღებს და მობილური კაბინეტში დატოვა რომ გამოვა გადავცემ რომ დაგირეკოთ... თუ სასწრაფო საქმეა შემიძლია გადავცე
-არა ... არაფერია გმადლობთ ! მრავალ შობა ახალ წელს დაესწარით
-მადლობა საყვარელო შენც ასევე- აშკარად ასაკის ქალია და მხოლოდ „გისმენთ“ ჟღერდა ახალგაზრდულად,ან მე მომეჩვენა ასე.
მეღიმება...მერე ვიცინი ჩემი ეჭვიანობსი წამიერი შემოტევები მაგიჟებს. სასაცილო ვარ უკვე !
ე.ი ახალ წელსაც მუშაობს . ალბათ მაგარი შეგრძნებაა როცა ახალი სიცოცხლის დაბადებაში იღებ მონაწილეობას . ნეტავ მთელი კვირა კლინიკაში იყო? ალბათ ძალიან გადაღლილია .
სანდროს ნაბიჯების ხმას გამოვყავარ ფიქრებიდან,მალე ოთახში შემოალაჯა და საწოლზე დაებერტყა ჩემ გვერდით
-რაზე ფიქრობ მარო?
-შენ რა გინდა აქ ? მოგბეზრდა ხმაური თუ დალევა არ გინდოდა და გამოიპარე
-დღეს ისედაც არ ვსვამ მამას უნდა რო მამიდასთან წავიდეთ
-მამიდასთან? მეც წამოვალ
-წამობრძანდი ... და მაინც რაზე ფიქრობდი? თუ ვისზე
-რა გინდა სანდრო?
-სიმართლე ...
-რა სიმართლე
-გიყვარს? იმას უყვარხარ !
-შენ საიდან იცი ეგ
-ვიცი ...
-მიყვარს...ალბათ
-ალბათ მიყვარს არ არსებობს მარო
-არ ვარ ბოლომდე დარწმუნებული
-ყოველთვის შენი ტვინი როგორ იმარჯვებს...
-დამიჯერე ისეთი რამეც გამიკეტებია რასაც დაფიქრების შემთხვევაში დიდი ალბათობით არ ჩავიდენდი -ამას რომ ვეუბნები ისე სწევს თავს ბალიშიდან და აბრიალებს თვალებს მინდა ბალიში მოვცხო თავში
-მითხარი ახლა რო ის არ გაგიკეთებია რაც ჩემი ტვინის გარყვნილმა ნაწილმა იფიქრა თორე თავს ჩამოვიხრჩობ
-შენ რატო ჩამოიხრჩობ თავს ... საერთოდაც შენი ტვინის ეგ ნაწილი რასაც ფიქრობს მე იმათზე წარმოდგენაც არ მაქვს
-სიტყვის მასალად ვთქვი გოგო! მომიყევი რამე თორემ ასე მგონია რომ ცუდი ძმა ვარ რომელსაც არ ენდობი
-რა არის მოსაყოლი ...ის ლექტორია მე სტუდენტი
-მაგას რა მნიშვნელობა აქვს ... იყენებს თავის სტატუსს და გავიწროებს თუ შენ ეტენები იმიტომ რომ ლექტორია!
-როგორ არ აქვს ...შეიძლება გააგდონ კიდეც უნივერსიტეტიდან. მითქმა-მოთქმის მსხვერპლნი გავხდებით და ათას რამეს იტყვიან .
-და შენ გეშინია რომ ვერ გაუძლებ?
-იმედგაცრუების მეშინია, შეცდომების მეშინია
-ყველა ადამიანც უცრუვდება იმედები, ყველა ცდება მაშინ არ უნდა იცხოვრო
-შენთვის ყველაფერი მარტივია...
-ზოგჯერ უდნა დაიკიდო ყველა და ყველაფერი საკუთარი თავის გარდა
-მეგონა არ მოგეწონა..ისე უყურებდი წვულებაზე
-შენ გიყვარს და მე უნდა მომწონდეს? ვაფშე რო ვერ ვიტანდე რა
მასტან საუბრისას ყოველთვის ვმშვიდდები და ვიცინი. არ შემიძლია ისე ვუსმინო იმდენად ლაღია,იმდენად თავისუფალია ასე მგონია მეც მეხვევა მისი ხასიათი და მისი მსგავსი ვხდები.
-მე შენზე ვგიჟდები იცი?
-ვიციი...-იცინის და მეხვევა- წავიდეთ დღეს ...მამიდასთან და მერე გაიპარე თუ გინდა ერთი საათით
-სანდროოო
-ისე გითხარი განა გიბიძგე იმ საწყალის ნახვისკენ რომელიც დარწმუნებული ვარ დღეებს ითვლის უკვე !
-რატომ ხარ დარწმუნებული...
-მესამე თვალი ყველაფერს ხედავს...თქვენ ორნი კი ერთად ყველაფერზე მეტი ხართ
-იქნებ არ არის კარგი
-და შენ გიყვარს?
-ზედმეტად ხარ ჩემში დარწმუნებული სანდრო
-არა ეს შენ არ ხარ საკუთარ თავში დარწმუნებული...როდის მიხვდები საკუთარი თავის ფასს?
-არ ვიცი... ალბათ ვერასდროს
საღამოს ქალაქში მიდვივართ. მამიდასთან სტუმრობა ნამდვილად მახარებდა. სუფრასთან ვისხედით,უკვე ქეიფი იყო დაწყებული თავი ამტკივდა. სულ ის აზრი მიტრიალებდა გონებაში რომ დამიანე ამ დროს კლინიკაში იყო.
მაგიდა დავტოვე, შემდეგ სახლი და ტაქსი გავაჩერე. რამდენიმე წუთში კლინიკის ეზოში მივაბიჯებდი. გული ისე მიცემდა მეგონა რომ ყველა გამვლელს ესმოდა ხმა. ყველგან საახალწლო განწყობა იგრძნობოდა, მიმღები მორთული იყო. გოგონა იღიმოდა და მიყურებდა
-გისმენთ...
-დამაინე დადიანი ...აქ არის?- ჩემი ხმა რომ მესმის ვხვდები როგორ ცუდად ვარ. გოგონა რაღაცას ამოწმებს და შემდეგ მიყურებს
-ბატონი დამიანეს კაბინეტი მეორე სართულზეა ...ახლა პაციენტი ჰყავს დაცდა მოგიხდებათ
-გმადლობთ...
მეორე სართულზე ავდივარ დერეფანს მივუყვები და კარგად ვხედავ დიდი ასოებით დაწერილ მის სახელს და გვარს. კარის წინ სკამზე ვჯდები და ველოდები როდის გამოვა პაციენტი. დიდხანს ლოდინი არ მიწევს,კარი მალევე იღებდა და წყვილი გამოდის ,ქალს უზარმაზარი მუცელი აქვს და ძლივს მოძრაობს. კარის დახურვამდე გაღიმებული ემშვიდობება შიგნით მყოფ ექიმს და ბედნიერ შობა-ახალ წელს უსურვებს.
ოთახის ცენტრში მდგომ მაგიდასთან იჯდა ,თეთრ ხალათში გამოწყობილი თავდახრილი წერდა რაღაცას. კარი რომ მივხვურე და ამომხედა ის ეუბრალოდ წამოსწია თავი
-მობრძანდით ... - ხელი ოდნავ ასწია სკამისკენ მიმითითა შემდეგ გაჩერდა ,მხრებში გასწორდა და შემომხედა. მიყურებდა და თვალსაც არ ახამხამებდა. ის გაოგნებული იყო მე კი დამშვიდებული. ახლა უკვე ვიცოდი რაც მინდოდა, რატომაც ვიყავი იქ და საერთოდ აღარ ვღელავდი. მისკენ დავიძარი, ისიც წამოდგა და მაგიდას ხელით დაეყრდნო-მარიამ
-ახალ წელს გილოცავთ პატივცემულო - ლოყაზე ფრთხილად ვკოცნი ,მაგრამ უკან დახევის საშუალებას არ ამზელვს, გონს მოდის ,ხელებს მხვევს და გულში მიკრავს. მისი გულისცემა მესმის და ჩემი დამშვიდებული გულიც მის ტემპს ჰყვება. ამაზე დიდი საოცრება ამქვეყნად არ არსებობს. ხელებს წელზე ვხვევ და მის მკლავებსი ვიტრუნები
-მარიამ...მარიამ - ჩემს სახელს ბუტბუტებს და თავზე მკოცნის. მეღიმება,ისევ ისე გაბადრული ვდგავარ ,თავი მის მკერდზე მაქვს მიდებული და ვტკბები მელოდიით.
არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავით ასე , გონს ისევ მისმა ხმამ მომიყვანა. სახეზე მეფერებოდა და მიღიმოდა
-დაბრუნდი?
-არა ... მამიდასთან ჩამოვედით და გამოვიპარე ,ცოტა ხნით- ეცინება
-ჩემთან გამოიპარე? მერე მშობლები არ მოგძებნიან? რომ დაგტუქსონ
-დამიანეეე- ვბრაზდები რომ დამცინის . გაბადრული მკოცნის ცხვირის წვერზე
-სულ როდის დარჩები ჩემთან?
ის იყო უნდა მეთქვა კარი რომ გაიღო და მწვანე ფორმაში გამოწყობილი ქალი შემოვარდა
-დამიანე მშობიარე შემოიყვანეს...თქვენი პაციენტია და ითხოვს რომ თქვენ შეხვიდეთ ვიცი რო მორიგეობა დასრულდა თქვენი ,მაგრამ - წამით ჩერდება მე რომ მხედავს და იღიმის- მოგიწევთ თქვენი სტუმარი დატოვოთ! და ...დღეს თქვენთან დარეკეს...სანამ მობილური გაითიშებოდა-იცინის და გადის.
დამიანე უცებ მეხვევა შუბლზე მკოცნის და მიღიმის
-მაპატიე გთხოვ...ორ წუთში შემოვა დაელოდე ის წაგიყვანს იქ სადაც ეტყვი კარგი?
-წადი ... ბავშვი გელის გამოსვლა უნდა - მეცინება ისიც იღიმის და უკანსვლით მიდის
მეც ასე გაბადრული ვუყურებ სანამ დატოვებს კაბინეტს. დივანზე ვჯდები და კაბინეტს ვათვალიერებ. კარადაზე დიპლომები მჭრის თვალს ,კედლებზე ბავშვების და ფეხმძმეების ფოტოებია . მაგიდასთან ორი სავარძელი დევს და პატარა მინის მაგიდა. ერთი მხარე დაფარულია იქეთ საწოლი ჩანს ... ვერ ვახერხებ მეტის დანახვას. დადიანი ნომერი ორის ხმა რომ მესმის. მისი ნახვა აქ ნამდვილად გასაოცარი იყო შავი შარვალი ,ამავე ფერის კედები, ლურჯი პერანგი ეცვა ხელში ტყავის შავი ქურთუკი ეჭირა და იცინოდა
-ვააახ მეც არ გამიკვირდა ვის წაყვანას მთხოვს ამ ჩემისას ში* ხო არააქ_თქო? რძალოოო აქ საიდან ? - რძალო ისე მომხდვა ყურში გული ამიფართხალდა. ჩემკენ იხრება და მკოცნის- ახალ წელს გილოცავ პრინცესა-თვალს მიკრავს და ზემოდან დამყურებს
-მეც გილოცავ... იცი შეწუხება არ არის საჭირო უბრალოდ მთხოვა დარჩიო და ... შეგიძლია წახვიდე მე ტაქსით წავალ - მშვიდად ვეუბნები ის კიდე წარბებს კრავ
-ღადაობ ტო ? გინდა გამატყაოს ცოცხლად? - ისე იცხადებს გეგონებათ მართლა გაატყაოს დამიანემ - თქვენს სამსახურში მიგულეთ პატარა ქალბატონო - ხელს მიწოდებს და მეც ვდგები ,მაგრამ ხელზე არ ვეხები ,იცინის . სულ არ ჰგავს დამიანეს სიცილს საერთოდ სხვა მუხტი მოაქვს, აი ზედ რო ეტყობა როგორი თავხედია ,მაგრამ ცუდ შეგრძნებას მაინც არ მიტოვებს,მომენტში საყვარელიც კია თვალები ზუსტად ისე ეჭუტება სიცილისას როგორც დამიანეს. მაგრამ ასე მოხარხალე დამიანე მე არასდროს მინახავს.
-ვაახ შენ რა დასტოინი გოგო ხარ?! თავს მაწონებ მომავალ მაზლს? თავს ნუ შეიწუხებ მთავარია იმას მოსწონდე და ჩემი აზრი მაგრად ჰკიდია
-ცდები ... არც დასტოინი ვარ ,მითუმეტეს არაფერს ვცდილობ და მეეჭვება შენი აზრი ეკიდოს
-არ მიყვარს ასე რო მელაპარაკებიან,მაგრამ ამ ერთხელ გაგიტარებ - თვალს მიკრავს და დერეფანში გოგონებს უღიმის- ნახვამდის ლამაზებო
-ნახვამდის ბატონო დემნა - ბატონოო?
-ნუ იოცებ ექიმი არ ვარ ... კლინიკის ნაწილია უბრალოდ ჩემი - ნუ იოცებო? რა არის ჩემიო? -არაფერი უთქვამს ვაფშე ხო? მაგიტო გიჟდება შენზე - იღიმის ამჯერად თბილად და მანქანისკენ მითითებს. შავი სპორტული მანქანააა აზრზე არ ვარ რა მოდელია რა ჰქვია საერთოდ . პულტით აღებს და საჭესთან ჯდება,რა თქმა უნდა კარის გაღება არც უფიქრია. თავად გავაღე და დავჯექი, ღვედი მაშინვე შევიკარი რადგან ვიგრძენი რომ ნელა არ წავიდოდა. სავარძელზე რომ დავიხედე ღვედის შეკვრისას , სადღაც შუაში ჩაკვეხებულ წითელ ლიფს რომ დავინახე ლამის კეფაზე გადამივიდა თვალები . უცებ ამოაძრო და უკან გადააგდო
-უუფს ... - დიდად შეწუხებული სახე მიიღო და მანქანა აამუშავა.მოტორს სიეთი ხმა ჰქონდა გული გადამიქანდა .არც შევმცდარვარ ისე სწრაფად წავიდა მისამართი რომ ვუთხარი შეშინებული ვიყურებოდი წინ. სიმღერაც ჩართო და ვიღაცასაც ელაპარაკა .ის რა მრბოლელია თუ როგორ არ შევასკდი ჯერ კიდევ ხეს ან რომელიმე მანქანას. ნაცნობი ადგილი რომ დავინახე მაშინვე ვუთხარი აქ გააჩერე-თქო მანაც მომაქცია ყურადღება და წამსვე დაამუხრუჭა- ვააახ ... შენი მამიდაშვილი გოგა კვარაცხელია ხომ არაა შემთხვევით?
-არის , იცნობ? - ჩემი გადაკარგული ბიძაშვილის სახელი რომ მითხრა შუბლზე ამივიდა თვალები კიდევ ერთხელ.იმდენი წელია წასულია აღარც კი მახსოვს სახეზე როგორია .
-რა პატარაა ქვეყანა... გოგას ბიძაშვილი ,არც მეტი არც ნაკლები შენ ხარ ის პატარა მარუსა სულ რო ეჩხუბებოდა და ჭკუას არიგებდა !-არ უკითხავს თითქოს თავისთვის გაიხსენა და გაიცინა - აბა კარგად რძალო...
-მადლობა... ნახვამდის - ვემშვიდობები და მანქანიდან გადმოვდივარ. მანამ არ მიდის სანამ სადარბაზოში არ შევდივარ შემდეგ კი ისევ სე წყდება ადგილს და მიქრის.
სახლში ისე შევდივარ ვერავინ მამჩნევს. ფანჯარასთან ვდგები და ეზოს ვუყურებ ჩემი ძმა რომ მობრზანდება და ზურგიდან მეხუტება
-რაოოო რომეომ მომენატრეოო?
-რატომ გავს ცხრა თვალი და ყური?
-სულ როგორ ცვლი თემას...ერთხელ მიპასუხე გოგო პირდაპირ დასმულ შეკითხვაზე-იცინის და ისე მკოცნის
-დალიე შენ? საჭესთან ვინ ჯდება
-მე...ერთი ჭიქა დავლიე როგორ მატყობ
-წითელი გაქ ლოყები- ვკოცნი იმ წითელ ლოყაზე და ისევ გარეთ ვიყურები- გავახარე ...იცი როგორ მიყურებდა ?
-ხოოო? - იდაყვს მხარზე მადებს და ვიცი იცინის
-ნუ დამცინი საზიზღარო
-არ დაგცინი..უბრალოდ ვერ ვიჯერებ რომ შენ ხარ შეყვარებული და თან იმასაც უყვარხარ. არადა ვაფშე არ ტოვებს უტვინოს შთაბეჭდილებას ...ერთი შეხედვით ძნელი ყოფილა ადამიანის სახის დანახვა
-ნეტა თითონ იცის რატომ მოვწონვარ?
-შენ მართლა ამბობ მაგას თუ ღადავში ამყევი
-მართლა ვამბობ სანდრო...
-გეფიცები ვერ ვხვდები რა გეშველება!- მიცხადებს და მერე ჩუმდება.
გვიან ვბრუნდებით სახლში. გზაში ვფიქრობ როგორ დასრულდა იმ ქალის მშობიარობა, ალბათ კიდევ ერთი ბავშვი დაიბადა დამიანეს თვალწინ და კმაყოფილია.
გზაში ჩამთვლიმა და ეზოში რომ შევედით კი მივხვდი,მაგრამ თვალების გახელა დამეზარა. ეკა თმაზე მეფერებოდა და ჩუმად ეუბნებოდა სანდროს აიყვანე მარიამიო. სანდრო ჯუჯღუნებდა მომწყვიტავს წელსო ,მაგრამ უკვე ხელში ვყავდი და იძახდა როგორ დამძიმებულა ვარდენას ქალიშვილიო , მერე დედას დაუძახა მამას მიხედე არ გამიცივდესო აკაკანდა ხმადაბლა და ჩემიანად აირბინა კიბე.ერთხელ იქნება დამამტვრევს...ველური ეს. საწოლზე დამაწვინა და მომშორდა
-ჰე ახლა გაახილე თვალები მძინარე მზეთუნახავო ... თუ გგონია ბარემ გაგხდი და ჩაგაცვამ პიჟამას ცდები ძალიან!
-ჩემთან წვები?
-ისე ვატყობ მალე გამიფრინდები და მერე ვინ დამაწვენს შენს გვერდით...გამოვიყენებ დროს- აყრის უცებ ტანსაცმელს იხდის და საბანში ეხვევა . მეც ვიცვლი და მის გვერდით ვწვები. ნახევრად ძინავს ისე მხვევს ხელებს მკოცნის თავზე და დაიძინეო მელუღლუღება.
თვალები დამეხუჭა და ნელ-ნელა გადავესვი სიზმრებში, მაგრამ მარტივად გავიგე მობილურზე მოსული შეტყობინების ხმა. ხელი გადავწიე ტუმბოსკენ და ინსტიქტურად დავხედე მობილურს,ტვინმა რომ აღიქვა ვინც მწერდა წამსვე მოვიშორე ჩემი ძმის ტორი და კომფორტულად მოვკალათდდი
-„იმედია არც შენ გძინავს...ან გეძინა და მე გესიზმრებოდი“
-„რეალურად მეძინა და არ მესიზმრებოდი“
-„გულს მტკენ და სულ არ გეცოდები“
-„ბიჭი დაიბადა თუ გოგო?“
-„სულ არ გადარდებს ხო ჩემი გული“
-„კარგად ვზრუნავ მასზე ,შენ ნუ დარდობ“
-„ტყუპი გოგონები დაიბადნენ... მიხარია რომ ზრუნავ ,მაგრამ ასე შორს რომ არის ჩემ არსებას ანადგურებ“
-„ასე მარტივად ნებდები? იბრძოლე რომ არ „განადგურდე“ ! ტყუპები? საოცნებოო“
-„როგორი მაცდური ქალი ხარ ... საოცნებო? ერთ ოცნებას აგისრულებ ანუუ და სხვა კიდევ ?“
-„ამისრულებ? მოხუცებს ტყუპების ჩასახვა შეუძლიათ? თუ გენეტიკა გეძალება“
-„ბოლო შეტყობინებას არ კითხულობს მობილური... „
-„უკვე მხედველობაც დაგიქვეითდდა?“
-„აშკარად გინდა ჩემი ახალგაზრდული ძალის დემონსტრირება მოვახდინო და მიწვევ“
-„ამდენს რომ მწერ ნუთუ საუბარი გეზარება და თითების მუშაობა არა“
-„გინეკოლოგის თითები ,მსოფლიოში ცნობილი თავხედი თითები „
-„ღმერთო ჩემოოო „
-„აღიარებ რო მაღმერთებ ...ამ შეტყობინებას არქივში შევინახავ !“
-„კიდევ არქივებს იყენებ? „
-„გეყოს,ნუ განმარისხებ“
სიცილს ვერ ვიკავებ და მგონი ხმხმაღლა გამომდის ჩემი ბედოვლათი ძმა კი ახელს ცალ თვალს და მერე მეორესაც, მერე იწევა და განათებულ ეკრანს უყურებს
-მესიზმრება მარო?
-დაიძინე ... ნუ კითხულობ აუუ სანდროოოო - მობილურს მართმევს ეს დამპალი არსება და ისე აწვება ზემოდან და კითხულობს ვერაფერი მოვუხერხე,იმხელა ტორი აქვს რომ გასწია წინ ვერ მივწვდი.მეორე ხელით მომიგერია და კი წაიკითხა ყველაფერი .ხარხარებდა მერე -რა გაცინებს მამონტო
-რა საყუარლებიიი ხააართ ! ყველაზე სულელური მიმოწერაა რაც კი ოდესმე მინახავს... გავგიჟდიი შეყვარებულების ყველა წესს არღვევთ .ორი მოხუცი ... ტყუპებს გიჩითავს რა გინდა? ვაი არ გაგიჩენია ტყუპები პირველივეზე და რო გავახსენებ ამ სიტყვებს
-ნუ სულელობ სანდრო ! მომეცი მობილური
-ოჰ არ დაიგვიანო მიწერა არ გაგებუტოს...
-სულ აღარ მინდა უკვე მიწერა ...გამიფუჭე ხასიათი
-ვამეე სად შეგვიძლიაააა - ინაზება და იცინის. მერე ბალიშს ხვევს ხელებს და ემხობა შიგ- ვიძნებ მე და ნუ წკაპუნებ ერთი ... დამაძინე-თქო უთხარი
-მობილურს დავყურებ და შეტყობინებას რომ ვხედავ თვალები შუბლზე ამდის დამპალმა როდის მოახერხა ამის მიწერა“ შენი განრისხება არ ვიცი და ჩემ გვერდით მძინარე კაცს ძილი თუ დაერღვა ნამდვილად რისხვას დამატეხს თავს“
შეტყობინება წაკითხული არ მაქვს მობილური რომ ნათდდება ,მირეკავს. ღმერთო შენ გადამარჩინე, ეს რა ეჭვიანია სულელი აბა თუ მიხვდეს ახლა ვინ კაცი შეიძლება იყოს
-გის...
-მითხარი რომ სანდრო წევს შენს გვერდით და ეგ არანორმალური ბავშვია ამ შეტყობინების ავტორი
-არა გავთხოვდი და ქმართან ერთად გწერ!
-ახლა რა ეჭვიანობის გამო უნდა გამიბრაზდე? შენ ეგრე ჩემ ძმაზე იეჭვიანე იმიტომ რომ აგერიეთ
-აბა არ ვბრაზობო?
-არ ვბრაზობ უბრალოდ გახსენებ მოვლენებს
-სამაგიეროდ მე გავბრაზდი და შეგიძლია დაივიწყო ჩემი ნომერი
-მარიაამ ...
-რა
-სანდროს უთხარი რომ ცუდი საქციელია სხვისი შეტყობინებების კითხვა და სხვის ნაცვლად მიწერა...
-ამის გამო შეწუხდით პატივცემულო? რა დიდი დოზიტაა თქვენში აღმზრდელობითი სულისკვეთება ხედავთ?
-სწორედ ამიტომ უნდა იყო ჩემთან ...იმდენი რამე გაქვს სასწავლი ,მრავალ სფეროში
-მეეჭვება რაიმეს სწავლა მინდოდეს თქვენგან..ანატომიის გარდა!
-რომ შევხვდებით ზუსტად გეტყვი რისი სწავლება შემიძლია და დარწმუნებული ვარ შემოთავაზება დაგაინტერესებს!
-აუცილებლად დაველოდები შეხვედრას...
-ერთი კვირა მანდ უნდა იყო?
-აჰაამ
-მეორედ რომ გამოიპარო უკვე დაგტუქსავენ?
-არ ღირს თორემ ავიტანდი სასჯელსაც კი
-არ ღირს? ნუთუ
-ჩემი სოფელი იმდენად ლამაზია რომ ბევრს უნდა დაათვალიეროს
-ხოო?
-დიახ!
-გასაგებია... და გზააბნეულ ტურისტს შენს ოჯახში გაუმასპინძლდებიან თუ კარს ცხვირწინ მიუხურავენ
-თუ ნამდვილად სჭირდება დახმარება მტერსაც კი დაეხმარებიან
-მტერს?
-ვისი გამოჩენაც ყველაზე მეტად ეშინია ოჯახის უფროსს...თავისი ბარტყი რომ არ მოსტაცოს
-იმედი მაქვს მეც მეყოლება მაგ ბარტყისგან ბარტყები რომ გამოვცადო ეგ შიში
-ტყუპები?
-არა მხოლოდ...
მეცინება...თავს ვერ ვიკავებ და ვკისკისებ. ისიც იცინის შემდეგ ჩუმდება და მისმენს.
-ნებისმიერ მელოდიაზე საამოა შენი კისკისი ...- სრულიად სხვანაირი ხმა აქვს, ვიცი გამომეტყველებაც ეცვლება, თვალები...მისი მზერა იმდენად თბილია ახლა რომ მგონია მიყურებს და სხეული მეწვის. მინდა ჩემთან იყოს და მომეხვიოს, ისე მომეფეროს სახეზე როგორც ჩვევია და ჩემი ღიმილი მაჩუქოს
-გაიღიმე გთხოვ...ჩემი ღიმილით
-რომ ვერ მხედავ გავიწყდება?
-დავინახავ ...უბრალოდ გაიღიმე -ჩუმდება..ირინდება სემდეგ სუნთქვა მესმის და ვხვდები რომ იღიმის . თვალებს ვხუჭავ და ისევ საწოლში ვბრუნდები თავს ბალიშზე ვდებ და ვუსმენ მის სუნთქვას-რაც არ უნდა მოხდეს ეგ ღიმილი ბოლომდე მე მეკუთნის იცოდე!
-შენ ჩემთვის ხარ ... და იქნები დედამიწაზე .ახლა კი დაიძინე და სიზმარში მნახე !
-შენ?
-მე ცხადშიც სულ შენ გხედავ ....
როგორ შეიძლება ასე სრულდებოდეს ჩვენი ყოველი საუბარი...ბოლოს მაინც გულს მიჩერებდეს მისი ხმა,მისი თბილი ტემბრი და ვხვდებოდე რომ ისიც ჩემია ...მე მეკუთნის !
მომდევნო რამდენიმე დღის განმავლობაში ყველგან მეჩვენებოდა სადაც კი გავიხედავდი,მერე საკუთარ თავს ვარწმუნებდი რომ ცუდად გავიგე მისი სიტყვები და სულაც არ გულისხმობდა გაზააბნეულ ტურისტში საკუთარ თავს.
გიგიმ რომ დამირეკა და ორი საათი ხან ქეთა მელაპარაკებოდა ხანაც ბატონი გრიგოლი ისე ამირიეს ტვინი რა ვუთხარი აღარც კი ვიცი . ბოლოს დამემშვიდობეს და დედამ დმაიძახა რაღაცას ამზადებდა და დახმარება სჭირდებოდა. ეზოში ვიყავით ყველანი , ისე მციოდა მობუზული ვიდექი. ახალ წელს არ მოთოვა და მგონი ამაღამ მელის ჩემი საყვარელი ფიფქების ცქერა. წარმოვიდგინე როგორ დავჯდებოდი ცხელი შოკოლადით ხელში ფანჯრის რაფაზე და დიდხანს ვუმზერდი ამ საოცარ სანახაობას... მანქანა რომ გაჩერდა ჭიშკართან ვიფიქრე რომელიმე ნათესავი იყო ან მამიკოს ძმაკაცი და არ გამიხედავს. დედა გავიდა და მერე გიგის ხმა რომ გავიგე ლამის ავყირავდი . ეკას ეკითხებოდა ქალბატონი და ღრმად პატივცემული მარიამი აქ ცხოვრობს მშვენიერო ქალბატონოო?
-გიგიიი - ეს არანორმალური ხმა მე ამოვუშვი დავიჯერო? ეზოში შემოსულ სხეულისკენ გავექანე და მოვეხვიე.
-მარიჩუიიი ახალ წელს გილოცავ გოგოო... ჰე ახლა მაღიარე სიურპრიზების მამად
-შენ უნდა გაღიაროს თუ მე ?! ჩემი იდეა არ იყო? -ქეთას ხმა მესმის და უკნიდან ისიც მეხვევა
-აბაა მართლა აღნიშნავთ ძველით ახალ წელს სოფელში? - მომესმა ხო? თუ ეს ნამდვილად ვაჩეს ხმაა .მეორე მანქანიდან გადმოლაგებულ საბას, სალომეს ,თამარას და მიშოს რომ ვხედავ ადგილზე ვიყინები . აბა რომელს ჩავეხუტო პირველი? თუ უკვე მეხვევა თამარა? დამახრჩო მგონიი 14 დღეზე მეტხანს ვერ ვიცოცხლე ამ ახალ წელში? იმდენჯერ მაკოცა ლოყები ამეწვა, დაბინდული თვალებით შევხედე მიშოს რომელიც იღიმოდა .
-როგორ მომენატრეეეე ...ესნეი ჩემთან იყვნენ ყველანი და მიპირებდნენ ასეთი საოცარი მასპინძლის მიტოვებას
-ერთად არ ყოფილხართ?
-არა გენაცვალე მე იმენნა შენთან მოვედი ჩემი ცოლით- გიგი მიცხადებს და მიშოს წარბაწეული უყურებს იმას რეაქცია არ აქვს.
სანდრო სახლში პატიჟებს ყველას და ისინიც მოაბიჯებენ,თან დედაჩემს ებოდიშებიან ძალიან შეგაწუხეთ უბრალოდ ისე ვერ წავიდოდით მარიამი რო არ გვენახაო.
დედა ისე იყო გახარებული ჩემი მეგობრების დანახვით რა შეწუხებაზე იყო საერთოდ საუბარი. ბუხართან დასხდნენ მე კიდე თამარას ვუყურებდი
-საიდან გაჩნდნე ესენი შენთან
-სიძე ხო მოიპატიჟა მამაჩემმა და დაიტოვა მთელი ორი კვირა...
-ორი კვირაა შენთან არიან?
-ნუ მთლად არა მარა 10 დღე ხო არის არა? ხოდა საბას ჩამოაკითხეს
-საბას კი როგორ არა...
-აუუ რო დავინახე მეგონა სიხარულისგან წავიქცეოდი. რომ გავექანე და შევაფრინდი მერე გაამხსენდა მამაჩემი რომ იყო უკან და ისე მოვშორდი თვალები გაუშავდა გეფიცები !
დედამ მოხმარება რაში მჭირდება მანდ იყავი ბავშვებთანო და ერთი საათიც არ იყო გასული უკვე არნახული სუფრა რომ გაშალა და გააგიჟა ჩემები .
-შენც ასეთი დიასახლსიი ხარ ვითომ? მორჩა უნდა მოგიტაცო - ვაჩე მიცხადებს და მიშო რომ უბრიალებს თვალებს ჩუმდება
-არა შვილო არ მოგატყუოს ვინმემ... მაგისთვის კარტოფილის გარდა საჭმელი არ არსებობს
-დედააა...
-რაა?- იცხადებს საყვარლად და ისინიც ფხუკუნებენ.
-მამა მალე მოვა?
-არ მიშვებენ ესენიო და თუ გამოვექეცი მოვალო...არ დამემელოდოთ ოჯახის უფროსად სანდროს ვნიშნავო- დედამ გაიცინა და ჩემ ძმას მხრებზე დაადო ხელები. -ხაჭაპური დამეწვა- უცებ გავარდა სამზარეულოში და მალევე მოვიდა ცხელი ხაჭაპურით...
მოხიბლული იყო ბიჭებით და ვიცოდი მათი წასვლის შემდეგ სათითაოდ გამომკითხავდა დეტალებს.არადა ცოტ-ცოტა ყველაზე სმენია . ნუ სანდრო ხო ყველას იცნობდა და შესაბამისად ისე იყვნენ საერთოდ არ იგრძნობოდა ის ფაქტი რომ პირველად იყვნენ ჩვენთან.
უკვე რამდენიმე ჭიქა ღვინის ეფექტში იყვნენ ბიჭები კარი რომ გაიღო და მამა შემოვიდა. მისთვის სტუმრის დანახავ იგივეა კაცი მილიონ დოლარს ერთად რომ უყურებს და კიდევ უფრო მეტია. პირველად საბას მიესალმა,სიძე მაინც პრივილეგიით სარგებლობს რა თქმა უნდა. შემდეგ თამარა და სალომე ჩაიკრა გულში და აბა გამაცანით ეს ბიჭებიო ომახიანად განაცხადა. შემდეგ დედას გახედა მერაბთან ისეთი ხალხი ვნახე აუცილებლად უნდა დამეპატიჟებინაო ...თქვენთვის სიურპრიზი მაქვს ბავშვებოოო მე და სანდროს გამოგვხედა. მერაბი მამიდას ქმარია, სოფელში იყვნენ გამოსულები და მამაც მათთან იყო როგორც ვიცი იქაც სუფრა იყო და ვიღაც მნიშვნელოვანი სტუმარია ვერ დავტოვებო რომ მითხრა ეჭვი კი შემეპარა ,მაგრამ სიურპრიზმა უკვე მაფიქრებინა რომ უძღები შვილი გოგა ბოლოს და ბოლოს დაბრუნდა სახლში. სანდრო ისე მიყურებდა ისიც იმავეს ფიქრობდა აშკარად.
მანქანის ხმა რომ გავიგეთ მოვიდნენო მამამ თქვა და წამოდგა... კარში გოგა რომ დავინახე ცრემლები ვერ შევიკავე. ორ წამში მის მკერდზე ვიყავი აკრული ,ვერავის და ვერაფერს ვხედავდი ირგვლივ მხოლოდ დედიკოს ხმა მესმოდა საიდანღაც . ტირილნარევი ხმით ეფერებოდა შვილოო როგორც იქნა დაბრუნდიო თან მამიკოს ეჩხუბებოდა როგორ არ მითხარი გოგა თუ ჩამოვიდაო. ის კი ისე ძლიერ მიჭერდა ხელებს როგორც ჩვეოდა ,ტკივილამდე მეხვეოდა, ჰაერში ვიყავი თავზე მკოცნიდა და ჩემი პატარაო ლუღლუღებდა თავისი ბოხი ხმით. მხოლოდ მაშინ დავუბრუნდი სამყაროს მამას ხმა რომ გავიგე
- ეკუნა სანამ გოგას მოშორდება მარიამი მისი მეგობრები უნდა გაგაცნო ... გზაში შემხვდნენ გოგას სახლს ეძებდნენ