ბავშვები ბაღში დავტოვე თუ არა კრისს და ჯენის მივადექი.
-შემოდი რას დგახარ მანდ-ხელი დამავლო და ისე შემიყვანა კრისმა
-რა ხდება?-მოვიდა ჩემთან ჯენი და მომეხვია
-ვბრუნდები-მეხის გავარდნასავით გაისმა ჩემი ხმა.
-რა ნუცა დარწმუნებული ხარ?-აღშფოთებით მკითხა ჯენიმ
-ჯენ არ შემიძლია ჩემი შვილები ვიღაც ქალის გამო უმამოდ დავტოვო! შენც კარგად იცი ეს სამი წელი რად დამიჯდა. გული მეწურება მათი შემხედვარე. დროა ვიბრძოლო ჩემი შვილების გამო.-მტკიცედ განვაცხადე-თან ჩემი ძმა ირთავს თაიას-მეღიმება შტერივით მე
-მაგას რა ჯობია-მიღიმის ჯენი და უფრო მეხუტება
-წავედი ბილეთების საკითხს მოაგვარებ და სამუშაოსაც.-ფეხზე ვდგები და მაგრად ვეხვევი ორივეს
-უნდა გაგაცილოთ ხმა არ ამოიღო-თითს მიქნევს ჯენა და კიდევ მეხვევა
-ოხ ჯენაა-მეცინება და კრის ვეხუტები კიდევ ერთხელ
-შენ ეს შეგიძლია!-მეჩურჩულეა ქართულად. ამას მაშინ ვეუბნებოდი, როცა ეგონა რამე არ გამოუვიდოდა ახლა კი თვითონ მეუბნება
-მიყვარხართ ძალია-ჰაეროვან კოცნას ვუგზავნი და საავადმყოფოში მივდივარ. გზაში ალექსანდრეზე ვფიქრობ. ეს სამი წელი ბავშვებს,რომ არ დავიწყებოდათ ყველგან მისი ფოტოებია. მისი და ჩემი, ჩვენი! მამაზე ბევრ ძალიან მაგარ ამბავს ვუყვები. მენატრება ალექსანდრე ბერაია თან ძალიან. იმაზე მეტად მიყვარს ვიდრე სამი წლის წინ. უფროსთან საქმე მოვაგვარე და ბილეთებიც ვიყიდე საღამოს კი ბავშვები სახლში მოვიყვანე.
-აბა დედას ბიჭებმა გამოიცნონ სად მივდივართ?-ბარგი გამოვიტანე
-საქალთელოშიი-კივის სანდრო და ძმას ეხვევა
-დიახ დიახ სწორედ მიმიხვდით სერ-ვუღიმი და ტანსაცმელს ვუცვლი.
-დედი თვითმფრინავში ცოტას დაიღლებით ეს ხომ ვიცით?-ვეუბნები და შიშველ ღიპზე ვკოცნი
-აუ დედა ცვენ უკვე დიდები ვალთ და ეთქელ ქო ალ ვჯდებით ალაა?-ტიტინებს სანდრო
-აუ სანდრო მოკეტე რა-საბა ბევრად დინჯი მყავს.
-აბა წავედით-ვეუბნები და სახლს ვათვალიერებ. მომენატრება აქაურობა თუმცა ახლა ბავშვებისთვის და ალექსანდრესთვის უნდა ვიბრძოლო. აეროპორტში აჟიტირებულ ბავშვებს ძლივს ვაკავებ ერთ ადგილას. თვითმფრინავში ვჯდებით თუ არა მაშინვე ეძინებათ მე კი ნათიას ვწერ.
,,დე ვბრუნდებით“
,,ბებოს გოჭებიც მოგყავს?“
,,კი და მამას უთხარი მანქანა გამომიგზავნოს და არ დამხვდეს, მეთვითონ მოვალ სახლში, გზა არ დამვიწყებია“
,,კარგი დედი ახლა დავაძინებ ბავშვებს, ისე მეც შენც და კატასაც ტყუპები სისხლში გვაქვს’’
,,კარგი დედა რა’’
,,ხო წავედი ამიკლეს ამათმა“
მერე ბავშვებს ვიყურებ ასე საყვარლად, რომ ძინავთ და მამას გვანან. თვითმფრინავი ეშვება გთხოვთ შეიკრათ ღვედები. ეს ხმა მაფხიზლებს და ჩემს წიწილებს ღვედს ვუკრავ. ყველაზე საშინელებაა მოლოდინი იმისა, რომ ახლა დაჯდები და შენი ცხოვრება შეიცვლება. ჯდება თვითმფრინავი და მეც გული გამალებით მიცემს. დაჯდა და საერთოთ გადავირიე.
-საბა დედი გაიღვიძე-ვანჯღევ ბავშვს მაგრამ შენც არ მომიკვდე.
-აუ ბავშვებო რა-ვბუზღუნებ და ორივეს აყვანას ვცდილობ
-ნუცა მოგეხმარები-გვერდიდან მესმის ნაცნობი ხმა და უნებურად მეღიმება
-ცოტნე-მისკენ ვბრუნდები და ვეხვევი
-შენი...?-წინადადება უწყდება
-ჩემი შვილები არიან-და ვუღიმი ის დაბნეული ჯერ მე მიყურებს შემდეგ ბავშვებს
-მომეხმარები?-ვეკიხები და საბა ამყავს ხელში
-ისა კი-იბნევა და სანდრო აყავს. აეროპორტში მანქანა მხვდება გამოგზავნილი და ცოტნეც თან მიმყავს.
-ნუცა არ ვიცი-ამჯერად მე ვაწყვეტინებ
-ვიცი, რომ მიხვდი დიახ ალექსანდრეს შვილები არიან და მე არ მაინტერესებს დღეს უკვე აღარაფერი ბავშვები სულ მეკითხებიან მამა სად არისო? მე რა პასუხი გავცე? სამი წელი გავძელი მაგრამ ახლა უკვე მამას გამალებით ითხოვენ და მეც ვალდებული ვარ მამა გავაცნო ასე არ არის?-გავყურებ დადუმებულ ცოტნეს-მითხარი ცოტნე ჩემი ბრალია აქ რამე? მე მინდოდა მას, რომ ეღალატა? თან ვისთან? ჭკუიდან ვიშლები გესმის? მე აღარ დავთმობ არაფერს! მე ჩემს შვილებს ვიღაც ქეთი მეტრეველის გამო არ გავაუბედურებ! მე დავბრუნდი და ჩემი ჩამოსვლა სანანებელი გაუხდება მაგ ალქაჯს-ხმას ძლივს ვაკონტროლებდი თუმცა ბავშვებს მაინც გაეღვიძათ
-დედა ცამოვედით უკვე?-სასაცილოდ კითხულობს სანდრო
-კი დედი მალე მივალთ სახლში-მანქანას გზიდან ვაყენებ-თქვენ კი ბიძია ცოტნე უნდა გაიცნოთ-ვუღიმი და ბავშვებს ვაცნობ
-ცოტნე ეს სანდროა, ეს საბა შეიძლება ვერ გააერჩიო თუმცა არაუშავს თვითონ შეგახსენებენ ხო დედი?-ბავშვებს ვუღიმი
-როგორ გვანან-საცოდავად ხდება
-ცოტნე არ გინდა გთხოვ
-სენ მამას ძმაკაცი ალ ქალ?-ენას არ აჩუმებს სანდრო
-აუ სანდრო მოკეტე ლა-უბღვერს საბა
-ლატო ვითომ?-სასაცილოთ აფახუნებს თვალებს
-იმიტომ ლომ გვაწუქებ უკვე მეჯინება მე-ტუჩებს ბუშტავს საბა და იღიმის
-მალე მივალთ დედი ნუ ჩხუბობთ-ორივე ლოყაზე ვკოცნი და მანქანას ისევ ვძრავ. ცოტნეს ვერაზე ვტოვბ მე კი ლისზე ავდივარ ისევ. მომნატრებია აქაურობა. ცრემები მომდის მაგრამ ვცდილობ ბავშვების თვალწინ არ ვიტირო.
-დედა სენთან დავწვებით ლა-ძლივს დაბინავებულები შემოდიან ოთახში პატარა კაცები.
-მოდით დე-ორივე უცებ ბობღდება ლოგიზე და ფეხმორთხმიდ ჯდებიან.
-დედა ლაგაც უნდა გთქოვოს საბამ-ხელს იშვერს დათუნია ჩახუტებული საბასკენ
-მე ლატო ვითომ? სენ ენა ალ გაქ?-უბრაზდება საბა
-ორივემ მითხარით-უცებ ვპოულობ გამოსავალს
-მე მინდა ლომ დაქეული ჯინსი, თეთლი სალოჩკა და პიჯაკი ცამაცვა-სასაცილოდ აცხადებს სანდრო
-მეჩ მაშე მინდა-საბაც აწვრილებს თვალებს
-მერე დედი ხვალ ბებოს რომ ვნახავთ წავიდეთ და ვიყიდოთ რაც გინდათ-გახარებულები მეხვევიან და მერე ძილის სამყაროში ვეშვებით. დილით კარზე გაბმული ზარი მაღვიძებს. მე სხვა გზა არ მაქვს გათიშული ვდგები და ვაღებ კარებს.
-აბა სად არიან დეიდას ყალთაბანდები-მთელს სახლში ისმის ნატალიას კივილი
-ვაიმე გოგო ჩუმად ცოდოები არიან არ გამიღვიძო-ვუბღვერ და თორნიკეს სასაცილოდ აბრიალებულ თვალებს ვეჩეხები.
-ღმერთმა გაძლება მომცეს-სასაცილოდ წევსმაღლა ხელებს და მეხუტება.-ისევ ის დროა ნუცა შარშანაც ზაფხულთან ერთად შემოიპარე-მიღიმის და მშორდება
-დედაა მომასორე ლა ეს-განწირული ყვრირის საბა
-ნატა მოშორდი ბავშვებს სანამ მოგკალი-ვუბღვერ და აწითლებულ სახეზე ვკოცნი ბიჭებს
-უიმე ნუცა რანაირი ხარ-სიცილით მეუბნება და დივანზე იშხლართება
-ბავშვები გაგვატანე რა-ყელს სასაცილოდ წევს ნატა
-აუ ვერა ჯერ ნათიას და ილიას უნდა ვანახო შემდეგ კი ბერაიებს უნდა დავაცხრე თავზე-ვაცხადებ ბოროტულად და ვიღიმი.
-ნუცა არ გაგიჟდე ახლა-უცებ ხტება ნატა
-ნუ მასწავლი რა უნდა ვქნა-გავღიზიანდი მე-ლილია ღირსია იცნობდს შვილიშვილებს
-და აქამდე რას მიკეთებდი?-არ ჩამომრჩა ისიც
-გამანებე თავი ჯერ ხომ არ ჩამოვსულვარ? ზეგ ქორწილია და მაცალე უნდა წავიდეთ ჩვენ-ოთახში შევდივარ და ტანსაცმელი გამომაქვს ბიჭებისთვის-ჩააცვით რა-მე ოთახში ვბრუნდები, გაშლილ სალათისფერ კაბას, ყვავილებიან ზედას, საშუალო სიმაღლის შავ მაღლებს ვიცმევ და შავ ჩანთაში საჭირო ნივთებს ვყრი. ტუჩზე მაკის 229 ნომერს ვისმევ და თმას კოსად ვიკრავ.
-ჩემი ბიჭები მზად არიან?-ოთახიდან გამოსული ვეუბნები, ბრიჯებში შავ მაიკებში, შავ ბოტასებში, კეპკაში, სათვალეში და პატარა ,რუგზაკებში’ გამოწყობილ ბიჭებს.
-კი დედი-მეუბნებიან და გარეთ გადიან. სახლში მისულს ერთი საათი ხვევნა კოცნაში გადის, შემდეგ ნათიას ქოთქოთი თუ რატომ არ ვაჭამე გამოსვლის წინ და ოთხი ბავშვის კივილით სრულდება.
-წავედით ჩვენ-დივნიდან ვდგები-მაღაზიებში გავატარებ ამათ თორემ შემჭამეს-სიცილით ვამბობ და სახეზე ახურებულ ბავშვებს ცივ წყლლიან ხელს ვუსმევ
-კარგი მაშინ ჭკვიანად-კეპებს ახურებს ბავშვებს და მეც ნინის და სალომეს ლოყებს ვუკოცნი
-წავედით-ბებოს ეხუტებიან შემდეგ ილიას და მანქანაში ხტებიან. თბილისი მოლამდე ერთმანეთი დაჭამეს თან უნდათ ერთნაირად ჩაიცვან თან ერთმანეთს ჯინში უდგებიან. ძლივს მივაღწიეთ მოლამდე და დავიწყეთ მაღაზიებში ბოდიალი. ბავშვებს როგორც გამაბრთხილეს ღამე ისეთი ტანსაცმელი ვუყიდე მერე კი მე შევედი მაღაზიაში. ბავშვები თან დამსდევდნენ დედა ეს მოგიხდება ეს ჩაიცვიო. გასახდელთან მდგომ დივანზე ჩამოვსვი ბიჭები და პირველი კაბით გავედი.
-აუ დე მოკლეა ეგ-გაბრაზებულმა მითხრა სანდრომ
-ქო ლა მელე უნდა გვაცქუბო იქ?-სასაცილოდ ტიტინებს და ფეხებზე მაწვება საბა შედი გამოიცვალეო. საათ ნახევარი ამათ ჭკუაზე დავდიოდი. კონსულტანტები გააგიჟეს ისეთ კომპლიმენტებს ეუბნებოდნენ ლამის ცოლად მოიყვანეს. საბოლოოდ შავი ტანზე მომდგარი კაბა და წითელი მაღლები ვიყიდე. სიცილით მივაბიჯებდით მოლში ლილია რომ შემხვდა
-ნუცა-დარდიანად ამომხედა-ჩემო გოგო-მერე კი ბავშვებს დააკვირდა
-ლილია სალაპარაკო გვაქვს-ვეუბნები გაოცებულ ქალს და იქვე კაფეში ვჯდებით
-ალექსანდრესი არიან არა?-რუსულად მეკითხება ბავშვებმა რომ ვერ გაიგონ
-გვესმის ცვენ ლუსილი და ქო ალექსანდლეს სვილები ვალთ-იჯგიმება სანდრო
-ანუ მე ბიბია ვარ თქვენი-გახარებული ამბობს და ბავშვებს ეხვევა
-დედი ნახე იქ ბავშვები არიან და ითამაშეთ-ვეუბნები დაცულ ტერიტორიაზე და ისინიც სიხარულით მირბიან
-ხომ გაგაბრთხილე ნუცა მაშინ?-მკითხა ნაღვლიანად
-არ ვიცი ლილია მეტკინა ძალიან
-ვიცი შვილო ალექსანდრე ადამიანს აღარ გავს-ნაღვლიანად თქვა-თავის ჭკუაზე ატარებს ჩვენც კი მოგვიძულა ჩემს შვილს ვერ ვცნობ ნუცა სამი წელია ჩემი შვილი თვალით არ მინახავს-ასლუკუნდა ლილია
-ლილია აქ იმისთვის დავბრუნდი, რომ ბავშვებმა მამა ნახონ რადაც არ უნდა დამიჯდეს სულ რომ ქეთის მოკვლა დამჭირდეს ჩემი შვილებისთვის ყველაფერს ვიზამ. არ შევარჩენ ქეთის ქმრის წართმევას. მე ვიბრძოლებ მე ალექსანდრს დავიბრუნებ-ამაყად ვაცხადებ
-ქო ცვენ იმ ალქაძს პანგულს ამოვალტკავთ და აგალ სეაწუქებს დედიტოს და მამიტოს-უკნიდან მესმის საბას ხმა და ლილიას კალთაში უხტება
-ხოდა დღეს ჩემთან გეპატიჟებით სავახშმოდ-ლოყებს უკოცნის ლილია
-ცვენ ძანსაგ საწმელს გვაწმევს დედა ამიტომ ბევლი ბოსტნეული და ალავითალი სოკოლადები-კატეგორული ტონით აცხადებს სანდრო
-თან ალც გვიკალს-ამატებს საბა და ფეხზე დგება
-კარგი ლილია საღამოს გამოგივლით-ქალს ვეხვევი და მანქანისკენ მივდივარ. საღამოს ჯინსის კაბას, თეთრი წითელში მაიკას და ქონვერსებს ვიცმევ. მაიკას ჩემი და ბავშვების ინიციალები აქვს. წითელ კონტურს ვისმევ და თმას ისევ კოსად ვიკრავ. ბავშვებს ჯინსებს, ჩემნაირ მაიკებს და ქონვერდებს ვაცმევ. მხრებამდე ყავისფერ დალალებს ლამაზად ვუკრავ და ზურგზე როგორც ყოველთვის ჩანთა აკიდიათ. თმის ასე გაკეთება კრისისგა ისწავლეს. მასაც მხრებამდე თმა აქვს და ასე იწევს ხოლმე. თან ჩემს ბიჭებს ძალიან უხდებათ. ვაჟაზე ავდივარ და მანქანას კორპუსის ეზოში ვაჩერებ. ბავები აჟიტირებულები არიან და მეცხრე სართულამდე სულ სიცილით ივყავარ. კარზე ვაკაკუნებ და კარს ქეთი მიღებს. აქ ყველაფერი შრება ჩემს თვალებში სიძულვილი ისახება და ის გაკვირვებული მიყურებს.
-გამარჯობა ქეთევან არ შემპგვიშვებ?-ირონიას არ ვიშურებ
-ქო ლას დამდგალქალ მანდ-ტიტინებს საბა
-მოდით შვილო, ქეთი მანდ რას დამიყუდე ბავშვები?-უნაწყენდება ლილია და სახლში შევდივართ.
-ბებო ცვენ იცი დგეშ დედამ ნაკინი გვაწამა-ენას არ აჩერებს საბა და ამ წუთში ყველაზე მეტად მიყვარს
-დედა ვინ გეძახის ბებოს?-სამზარეულოდან გამოდის ალექსანდრე და ჩვენზე უშეშდება მზერა. ახლა ვერ ვგრძნობ სიყვარულს. ახლა ისეთი გაღიზიანებული ვარ მინდა მივახრჩო იქვე, მაგრამ ჩემს იდეას სანდრო შლის
-მამააა-ყვრისი და მასთან მირბის ალექსანდრე ზომბირებული იყვანს ბავშვს ხელში და ჩემკენ მოდი.
-სალაპარაკო გვაქსვს ახლავე თან-მიცხადებს და გარეთ გავდივართ. მთაწმინდაზე ავდივართ იმ მიზეზით, რომ ბავშვები თან გაერთობიან და თან ჩვენც ვილაპარაკებთ. ბავშები მაშინვე ჯდებიან საქანელაზე და ჩვენც იქვე სკამზე ვჯდებით.
-ახლა უნდა ვიგებდე?-მეკითხება გაბრაზებული
-რამე პრობლემა გაქვს?-ვეკითხებიუდარდელად
-რას ქვია გოგო რამე პროლემა მაქვს?-უცებ იწყებს ყვირილს
-ახლა კარგად მომისმინე! ტონს დაუწია და ნუ მიბრიალებ თვალებს! ახაც არ ხარ ღირსი იცოდე მათ შესახებ. მაგრამ ძალიან მეცოდებოდნენ! შენ ვსიში გაგვცვალე კარგად გაიხსენე და მერე ილაპარაკე ჩემს დანაშაულზე კაი?-მშვიდად ვეუბნები და ბავშვებს ვუყურებ
-იცი რისი ღირსი ხარ?-მეკითხება დამშვიდებული
-კი ვიცი რომ უკეთესი ცხოვრების ღირსი ვარ-ნაგლურად ვეუბნები მე
-შენ ის ნუცა არ ხარ-გამოაქვს დასკვნა
-რას ელოდები აბა? სამი წლის წინ სიხარულით მოვდიოდი, რომ მეთქვა ორსულად ვართქო და შენ ქეთასთან ლოგინში დამხვდი. მითხარი ახლა შენ რას იზამდი, რომ გეთქვა? გვარს მიცემდი და კვირაში ორჯერ ნახავდი? მაგას ასე სჯობდა! ჩემგან ნურაფერს ნუ დაელოდები მეზიზღები ალექსანდრე უბრალოდ ბავშვები შემეცოდნენ. არც გიფიქრია მოძებნა ჩემი. ვაფშე რაზე უნდა გელაპარაკო?-გაბრაზებულმა ბავშვებს დავუძახე.-სანდრო საბა მივდივართ-ალექსანდრეს მივუბრუნდი-განანებ ყველა იმ ტკივილს რაც შენგამო ცხოვრებაში შემხვდა.-ეს იყო ჩემი სიტყვა და ბავშვებიც მოეხვივნენ მას. ბევრი მეჯიჯღინენ მაგრამ ჩემი სიტყვა მათთვის კანონია და უბრალოდ დანებდნენ. სახლში მისული ვაბანავე ბავშვები და დავაძინე. ღამეს მე მზაკრულმა გეგმამ შემომიღიტინა და უმალ დავიწყე ფიქრი განხორციელებაზე.


პ.ს ეს იმისთვის, რომ ასეთი კარგი შეფასებები დამხვდა კომენტარებში. იცოდეთ, რომ თქვენი ერთი კომენტარი ჩემთვის სტიმულია. მაპატიეთ შეცდომები და უდიდესი მადლობა რომ კითხულობთ.