ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო ჟრიამული ისმოდა ირგვლივ როგორც ყოველთვის მაგრამ ვაი ამ დღეს და ამ ჟრიამულს....
ტელეფონზე ზარიი....
სამარისებული სიჩუმე.....
მთელი სოფლის თავშეყრა.....
უსასრულო მოთქმა....
ცრემლების ზღვა....
დიდი ტკივილი....
სამარისებული სიჩუმე....
გოგონა იყო ეზოში...შავი გრძელი თმით, თაფისფერი თვალლებით თვალები რომლებიდანაც დიდი სითბო მოდიოდა... სულ რაღაც 10 წლის იყო მაგრამ ბედმა არ დაინდო...გოგონა რომელსაც ყველა უყვარდა და და გოგონა რომელიც ყველას უყვარდა. ლაღი იყო მისი მხიარულება გადამდებიც კი იყო. ლაღი და უცოდველი....
მაგრამ სად გაქრა ეს სილაღე?! სად გაქრა მისი გაცისკროვნებული თვალები?! სად დაიკარგა მისი მხიარულება?! მისი კისკისი?!
ამ ერთმა ზარმა მისი არსება გააქრო წამისმეათედებში ჩაკლა ის მხიარული გოგონა...როსთვის განა მან რამე დააშავა არა არც არაფერი არ დაუშავებია უბრალდ არ გაუმართლა უიღბლო აღმოჩნდა...
ტკივილი რასაც მშობლების დაკარგვა ჰქვია.
თავისთვის თავის საუკეთესო მეგობართან ერთად ერთობოდა. მისი კისკისი არემარეს ედებოდა და ფოთლების შრიალს ყვებოდა, რომელივ კარგს არაფერს მოასწავებდა...
მშობლები ქალაქში იყვნენ წასულები საკუთარი მანქნით. გოგონა კი თავიანთ მეზობელთან ჰყავდათ დატოვებული. სადაც ამავდროულად მისი საუკეთესო მეგობარი ცხოვრობდა იქნებ უკეთესიც იყო რომ თან არ გაიყოლეს?! იქნებ უიღბლო კიარა იღბლაინი აღმოჩნდა, რადგან ბევრი მუდარის შემდგომ მაინც მოუწია დარჩენა, მაგრამ საუკეთესო მეგობრთან დარჩენას რა ჯობია ასე რომ ცრემლების ზღვა არ დაუყენებია...
მშობლები ავარიაში მოყვნენ საავადმყოფოში მისვლამდე კი ორივე გარდაიცვალა. სწორედ მაშინ შეატყობინეს იმ ოჯახს ეს ამბავი, სადაც ანი იმყოფებოდა.
ძნელად გადაიტანა ეს ყველაფერი არა არა არ გადაუტანია უფრო აიძულეს რომ გადაეტანა...
მისმა საუკეთესო მეგობარმა სალომემ და სალომეს ძმამ იმდენი გააკეთეს, რომ ამ საშინელი ამბიდან 1 წელში, მისმა ცხოვრებამ ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა...
მართალია ბედმა თავის ოჯახს დააშორა მაგრამ მეორე სახლი მისცა სადაც სიტყვა ობოლს მნიშვნელობა ეკარგებოდა. მშობელი მაინც სულ სხვაა და მათ ვერავინ შეცვლის მაგრამ ეს ამ ოჯახში არ უგრძვნია. დიდი სითბო მიიღო მათგან, რისთვისაც დიდი მადლობელია
დედ-მამიშვილებზე ოცნებობდა და ისინიც ყავს, სალომესა და გიოს სახით...
ეხლა უკვე ანი და სალომე 17 წლისები არიან. ორივე შაშუალო სიმაღლის ტანადი გოგონა. ანის კვლავ კუპრივით შავი თმა სალომე კი ქერა და ცისფერთვალებაა. პროფესიით ორივე უკვე მომავალი ეკონომისტი.
გიოო ეს უკვე სხვა განზომილებაა. ესეიგი დაკუნთული სხეული , მაღალი წაბლისფერი თმა, ცისფერი თვალები. გაქანებული ბაბნიკი, ხანდახან ისე დადასტოინდება მტრისას.
ერთხელ ანის სიყვარული აუხსნეს. ტიპს უარი ვერ უთხრა, ისეთი თვალებით უყურებდა და მეცო მიახალა. სახლში მისულს კი ეს ამბავი სალომესა და გიოს ახარა მაგრამ ვაი მის ბედს. გიომ ამბები ატრიალა მტრისას. მეორე დღეს სკოლაში შეხვდა ჩალურჯებული როჟით და ისე აუარა გვერდით თითქოს უჩინარი ყოფილიყო. მიხვდა გიოს ხელი ერია ამ ყველაფერში. გამწარებული შევარდა სახლში და ჩხუბი დაუწყო. მაგრამ გიო სრულიად მართალი აღმოჩნდა. ის ერთი იდიოტი იყო, რომელმაც არც სიყვარული არ იცოდა რა იყო და არც არანაირი გრძნობები გეგმები გააჩნდა ანისთან დაკავშირებით და მხოლოდ მხოლოდ მის გამოყენებას ცდილობდა. შემდეგ იყო ატირებული ანი, რომელიც კომფორტულად მისვენებულიყო გიოს მკერდზე და თანდათან სიზმრების სამყაროში ინაცვლებდა.
დღეს პირველი დღე აქვთ უნივერსიტეტში სადაც გიოც სწავლობს ის უკვე მესამე კურსზეა ბიზნეს-ადმინისტრირების განხრით.
-აუუ სალომე შენ თუ ასე განაგრძე ყოველდღე პრანჭვები და ამბები ჩემი იმედი არ გქონდეს რითაც გინდა იმით წამოდი დღეს პირველი დღეა და გპატიობ-გიო უყურებდა თავის დაიკოს რომელის სარკის წინ იდგა და საკუთარ თავს გულდასმით ათვალიერებდა.
-კაი ჩემო საყვარელო! აი ვსო!- თმაშეისწორა ისედაც მოკლე კაბა უფრო ზევით აიჩოჩა და კმაყოფილმა ჩაიღიმა.
-ისადა უფრო მოკლე კაბბა არ გქონდა?! რავიცი მაინც შენთვის კარგი იქნება ზევით ჩოჩებისთის ენერგიას აღარ დახარჯავ და?!- უკვე ლოდინში დაღლილი თვალები შეანათა თავის დაიკოს, სადაც გაბრაზება და გაფხილებაც იკითხებოდა.
-შენ ვინ გეკით....-სიტყვა არ დაასრულებინა გიორგიმ ისე მოკიდა ანის ხელი და მანქნისაკენ დაეშვნენ-კაით რა აუუუ ეს მართლა დამტოვებს უჰ-ამოიხვნეშა და სწრაფად დაეშვა ისიც კიბეებზე.
-აუ კაი რა ანი უჰ რა არასწორი ტიპი ხარ!- როდესაც წინ წამოსკუპებული ანი დაინახა შეტევაზე გადავიდა.
-ვაიმე შენ შემოგევლე რა დიდ დროს მოამდომებ ახლა კარის გამოღებას თუ გაგიღო?- არ დაუთმო ანიმაც
-ჰოჰო კაი- თავისებურად გადაიკისკისა და სწრაფად დაიკავა ადგილიუკანა სავარძელზე.
ანი...ანი...ის სალომესაგან ძალიან განსხვავებულია. ძალიან მშვიდია, თითქოს მეამიტიც, არ უყვარს საზოგადოებაში ყოფნა, უფრო მარტოობისაკენ ილტვის სამაგიეროდ კი უყვარს ფიქრი და ოცნება...
არ აინტერესებს საზოგადოების აზრი, რაც თითქმის ყველასათვის დი პრობლემას წარმოადგენს. სალომესაგან განსხვავებით 15 წუთში მოახერხა მომზადებულიყო. თმა კოსად აეტანა, ჯინსის შარვალი ასევე ჯინსის ჟაკეტი, რომელიც თეთრ მაისურზე ეცვა კარგ ჰარმონიულობას წარმოადგენდა. არც ზედმეტი იყო და არც ცუდი. გიორგი ამას ყოველთვის აფასებდა მასში, მაგრამ რად გიდა თავისი და ყველაფერს ერთად უნაზღაურებს.
როგორც იქნა მივიდნენ დანიშნულები ადგილას. დიდი შენობა სადაც უამრავ სტუდენტს მოეყარა თავი აქა-იქ და რაღაცაზე ბაასობდნენ. სალომე გიჟივით გადახტა მანქანიდა აი ანი კი სულ სხვანაირად მოიქცა. არ უყვარს საზოგადოებაში ყოფნა მითუმეტეს აქ სადაც არავის იცნობს და თითქოს დაკომპლექსებულიცაა მანქანიდან ათვალიერებდა ირგვლივ ყველაფერს და იმდენიც ვერ გაიაზრა, რომ უკვე მანქანიდან გადმოსვლის დრო იყო.
-ანიი რა დაგემართა-გიორგი გადმოსულიყო და უკვე ანის ელოდა მაგრამ მისი შეყოვნების გამო უკან მიბრუნდა და ანი, როცა კვლავ მანქანაში დაინახა სწრაფადვე დაიძრა მისკენ-კაი რა კიდე იმის გამო?- შეეკითხა და კარი გამოუღო, რომ გადმოსულიყო ანიც სწრაფად წამოიმართა-კაი რა!
-ხომ იცი არაა არასოდეს მიყვარდა საზოგადოებაში ყოფნა მითუმეტეს არავის არ ვიცნობ-კვლავ მოიწყინა...
-ეხლა ერთ რამეზე უნდა შევთანმხდეთ კაი?
-რაზე?
-პირობა მომეცი, რომ ყოველგვარად შეეცდები მაგ იდიოტური კომპლექსების გაქრობას!
-კაი პირობას გაძლევ მაგრამ ეს ასე ერთ ან ორ დღეში კი ვერ მოხერხდება? დრო მჭირდება-უთხრა და დასევდიანებული თვალები შეანათა გიოს.
-აი მასე რა ეხლა იცი რა მინდა?
-რა გინდა?
-შენ რომ იცი ის გაღიმება მომენატრა უკვე და-წინადადება დასრულებული არ ჰქოდა, რომ ანის გაეღიმა ისე როგორც გიოს უყვარდა-აი მასე რა შე კაი ადამიანო- გაეცინა მასაც-ეხლა გაიქეცი და იმ გიჟ მიმიხედე უკვე ბიჭებს რო არ აშორებს თვალს, ნუ რათქმაუნდა თუ გინდა, რომ გადამირჩე ნახე რამოვკლავ ახლა ამას-გაბრაზებული მზერა მიაპყრო სალომეს-კაი აბა მე წავედი მელოდებია შენ კიდე პირობა არ დაგავიწყდეს-შუბლზე აკოცა და გულში ჩაიკრა.
-ნეტა იცოდე როგორ მიყვარხარ!
-მეც მეც ძალიან მიყვარხარ პატარა, მიდი ეხლა გაიქეცი-ანიმაც არ დააყოვნა და სასწრფოდ აიღო გეზი სალომესაკენ, ჯერ კიდევ იქ იდგა. მაგრამ ჰოი საოცრებავ ვინ გაცალა ფეხის გადადგმაც კი პირდაპორ შეასკდა ვიღაცას
-თვალებსი არ გიჩანს პატარა............