ერთი კი შეავლო თვალი ციხის უფროსის კაბინეტს ელენემ, იგივე კედლები, იგივე ფარდები, თუმცა ავეჯი აშკარად შეეცვალა ირაკლის. მარჯვენა კედელთან ორკაციანი სამი სავარძელი და ჟურნალების მაგიდაც დაემატებინა მასპინძელს. იქვე კუთხეში პატარა მაცივარი და ბარიც დაედგა, ოთახის შუაში სამუშაო გრძელი ხის მაგიდა და გორგოლაჭიანი სკამი მოეთავსებინა.
ოდნავ შესამჩნევად გაეღიმა ელენეს, როცა გაიაზრა, რომ ირაკლის ოთახის წყობა დეპარტამენტის თავმჯდომარის კაბინეტის ზუსტი ასლი გახლდათ. ერთად-ერთი რაც ამ ოთახის ინტერიერში აშკარად არ ჯდებოდა, მაგრამ პატრონი ვერ შელეოდა, კუთხეში მიდგმული რკინის სკამი გახლდათ.
- თორნიკეს სკამი?! - უსიამოვნოდ გასცრა, როცა ამავე სკამზე მიბმული ქართველიშვილი გაახსენდა.
- ვისთვის სკამი და ვისთვის საწამებელი იარაღი! - ირონიულად გამოეპასუხა საკუთარი ხმა.
- ყავა, ჩაი? - ფიქრებიდან ირაკლის მეგობრულმა ტონმა გამოიყვანა.
- ნუ წუხდებით, სასადილოში მივირთვი... - იქვე მდგომ პირველივე სავარძელზე ჩამოჯდა ელენე.
- არც წვენი? - ამჯერად მაცივრიდან ჩაცივებული ნატურალური ალუბლის წვენი გამოიღო მამაკაცმა.
- არა, გმადლობთ! - ხელოვნური თავაზიანობით პოზიციას არ იცვლიდა გოგონა.
- ელენიკო, ელენიკო, როგორ ფიქრობ, არ დადგა დრო საბოლოოდ დავივიწყოთ ჩვენი მტრობა?! - გვერდით სასურველზე მეტად ახლოსაც კი მიუჯდა მამაკაცი.
- მტრობა? განა მტრები ვართ? - გველნაკბენივით წამოხტა ელენე ადგილიდან.
- არა?! მაშინ რატომ მერიდები?! - ქვემოდან, უტიფრად შესცქეროდა ირაკლი სახეალეწილ ქალიშვილს.
- ბატონო ირაკლი, ვერ ვხვდები, რა მიმართულებით მიგყავთ საუბარი?!..
- ვერა?! უცნაურია... - ირონოულად გაეცინა - კისერი მეტკინა ასე ყურებით, იქნებ ჩამოჯდეთ, ელენე?! - ქალიშვილის სახელი განსაკუთრებული მახვილით წარმოთქვა მან.
- როგორც თქვენ ბრძანებთ! - ცდილობდა თავაზიანობის ნორმებს ამოფარებულს დაემალა გაღიზიანება, თუმცა იგივე სავარძელში აღარ დამჯდარა, ამჯერად მოპირდაპირე მხარეს დაუსკუპდა ქალიშვილი.
- მაინც მგონია, რომ წვენი გინდა! - თბილად გაუღიმა ირაკლიმ და სითხით სავსე ჭიქა ჟურნალების მაგიდაზე დადგა, თუმცა გოგონას აღება არც კი უფიქრია, ერთი კი შეხედა ამრეზით და ისევ წინ მჯდომს მიუბრუნდა - უცნაური გოგო ხარ, ელენე, სხვა შენს ადგილზე...
- უკაცრავად, ფამილარობისთვის, ბატონო ირაკლი, აქ ჩემი უცნაურობების განსახილველად შემომიყვანეთ?! - საკუთარი დამოკიდებულების დაფარვას აღარ ცდილობდა ელე.
- არა საქმე მქონდა, თუმცა ვაღიარებს, როცა ქვეშევრდომთან მეგობრული დამოკიდებულება გაქვს, გინდა მანაც პატივისცემით გიპასუხოს. შენგან კი სამწუხაროდ მხოლოდ სიცივეს ვიღებ.
- ქვეშევრდომთან?! არ ვიცოდი. თუმცა თქვენვე აღნიშნეთ, თქვენ უფროსი ბრძანდებით, მე კი ქვეშევრდომი. - აშკარად ერთობოდა ელენე - ერთმანეთთან მეგობრობას არავინ გვთხოვს, მხოლოდ კოლეგიალური ურთიერთობით თუ შემოვიფარგლებით, საწინააღმდეგო ნამდვილად არაფერი მექნება.
- ცოტა მეტიც რომ მოვინდომო?! - თვალები დაუწვრილდა ვნებისგან ირაკლის.
წინ მჯდომ მამაკაცს ყურადღებით აკვირდებოდა ელენე, იქნებ სხვა დროს, სხვა სიტუაციაში სიმპატიურადაც კი მოსჩვენებოდა, მაგრამ ამ წუთში მხოლოდ ზიზღს გრძნობდა.
- თქვენივე კეთილდღეობისთვის, არ მოვინდომებდი! - კბილებში გამოსცრა ქალმა.
- მემუქრები კიდეც?! - ახარხარდა ირაკლი - რადგან ასე გსურს, ხელებიც ამიწევია! ჩემზე აშკარად ზედმეტად ცუდი წარმოდგენა შეგექმნა, არც მოძალადე ვარ და არც მექალთანე. ამ შემთხვევაში მხოლოდ უფროსის როლით შემოვიფარგლები. - თვალი ჩაუკრა გოგონას, წამოდგა, სხარტი ნაბიჯით მისივე სამუშაო მაგიდას მიუახლოვდა, ქაღალდების საკმაოდ მოზრდილ დასტას დასწვდა და გოგონას დაუდევრად მიუყარა - ამ დოკუმენტებზე შენი ხელისმოწერები მჭირდება!.
- ჩემი?! - ეჭვით გახედა ელემ წინ გაშლილ თაბახის ფურცლებს.
- დიახ, შენი. ერთ საქმეზე მოწმედ უნდა გამოხვიდე. - ხმა გაუმკაცრდა ირაკლის.
- კარგით, წავიღებ, გავეცნობი და ხელმოწერილს შემოგიტანთ.
- არა, არა, ქალბატონო, ეს საბუთები დღესვე მჭირდება. - ხელისმოსაწერად კალამი მუქარანარევი სიცილით მიაწოდა მამაკაცმა.
- არ დაგიგვიანებთ, გადავხედავ და დღესვე შემოგიტანთ!... - მიამიტურად ააფახუნა თვალები გოგონამ და ისევ ქაღალდებს დასწვდა.
- მგონი ვერ მიმიხვდი! - ტონი შეეცვალა ირაკლის - დოკუმენტებზე ხელი ახლავე უნდა მომიწერო!...
- ბატონო ირაკლი... - უსუსურად ცდილობდა ელენე მისი პოზიციის დაცვას.
- გელოდები! - პირფერობა აღარ ახსოვდა, ამჯერად აშკარად ემუქრებოდა მამაკაცი.
ბოღმა ახრჩობდა ელენეს. თავს ძლივს იკავებდა, რომ არ აყვირებულიყო.
- ზოგჯერ მოთმინებით მეტის გაკეთება შეგიძლია! - ჯუმბერის სიტყვები ამოუტივტივდა გონებაში.
- ამ ეტაპზე იქნებ მართლაც ასე სჯობს! - მეტი გამბედაობისთვის საკუთარ თავს შეუძახა.
მაგიდაზე დაგდებულ კალამს დასწვდა, ხელები უკანკალებდა, თუმცა მაინც მოახერხა ფურცლების დასტაში ხელისმოსაწერი გრაფის მოძებნა. მიუხედავად ირაკლის იქ დგომისა, თვალი მაინც გაექცა ნაბეჭდი ტექსტისკენ. პირველივე სვეტში ნათლად ამოიკითხა, განცხადება, მსჯავრდებულ, თორნიკე ქართველიშვილის განმეორებით დანაშაულის ჩადენის თაობაზე.
- ხელმოწერა ყველა გვერდზე მჭირდება, სახელი და გვარი, სრულად და გარკვევით! - აშკარად კმაყოფილი, ისევ დირექტივებს აძლევდა ირაკლი.
- დიახ, გასაგებია! - მოწოლილი ცრემლების შეკავება როგორღაც შეძლო, ნერწყვი ძლივს გადაყლაპა, ისევ სავარძელში მოთავსდა, დოკუმენტები კალთაშივე დაილაგა და ნელ-ნელა დაიწყო ხელისმოწერა.
- უცნაური გოგო ხარ. გიყვარს დრამატიზმი. ხედავ?! სულაც არ ყოფილა რთული! - ირონიულად უღიმოდა ირაკლი.
- მართალი ბრძანდებით. სულაც არაა რთული! - სულ ცოტაც და ბოღმისგან დაიხრჩობოდა.
ცალი თვალით გახედა მაგიდაზე დადებულ ალუბლის წვენს. ქაღალდების დასტიანად გადაიწია ჭიქისკენ. ორივე ხელით ისე მოეჭიდა ჭურჭელს, თითქოს ჭიქის დავარდნის ეშინოდა.
- ხომ გითხარი, წვენი გენდომებაო?! - ისევ ირონიულად იცინოდა მამაკაცი.
- როგორც ყოველთვის ამჯერადაც მართალი გამოდექით! - უჩვეულოდ კმაყოფილმა დახედა ვითომ შემთხვევით კალთიდან ჩაცურებულ ფურცლებს და ხელიც გაუშვა სითხეს.
- ოხ, მე შენი!... - ირაკლის უწმაწური გინება სწრაფადვე მისწვდა სმენას. მოულოდნელმა ძლიერმა ბიძგმა უკან გადააგდო ელენე, წონასწორობის შენარჩუნება ვეღარ შეძლო, გოგონა ძირს დავარდა. თვალებ დაქაჩული მამაკაცი რამდენიმე წამში ზემოდან მოექცა. მთელი ძალით, გამეტებით ურტყამდა ქალიშვილს. თუმცა ელენე ვერც ტკივილს გრძნობდა და ვერც სასოწარკვეთას, საკუთარი ნამოქმედარით ზედმეტად კმაყოფილს, მხოლოდ ერთი ადარდებდა, ჯიუტად ერთ წერტილს მისჩერებოდა და ელოდა. ძირს გაშლილ თაბახის ფურცლებზე ნელ-ნელა იშლებოდა მოწითალო სითხე, სრული კმაყოფილება მხოლოდ მაშინ მოვიდა, როცა წვენმა მთლიანად დაფარა ქაღალდები. ერთად-ერთი რაც გაიაზრა ის იყო, რომ ემბრიონის პოზაში მყოფმა სახეზე აიფარა ხელები.
- დედას მოგი... დედას!- ისევ ღრიალებდა მამაკაცი. ისევ ურტყამდა მოკუნტულ გოგონას.
ძნელია იმის თქმა რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს ყველაფერი. იქნებ წუთები, იქნებ წამებიც, თუმცა გოგონას საუკუნედ ეჩვენებოდა. რაღაცამ გაიჭახუნა, რაღაცამ გაიტკაცუნა. მხოლოდ ძლიერი ტკივილის შემდეგ აღიქვა, რომ ეს მისივე დამტვრეული ძვლების ხმა გახლდათ.
- ირაკლის რას აკეთებ?! სულ გაგიჟდი?! - სადღაც შორიდან ჩაესმა ჯუმბერის ღრიალი. თითქოს ყველაფერი მეორდებოდა, ამჯერად ელენეს ნაცვლად მანანა კიოდა. ამჯერად თავად იყო მსხვერპლი. გამოსახულებები სულ უფრო და უფრო გაფერმკრთალდა, გონებას კარგავდა ელე.
ბადრაგებმა როგორც იქნა მოახერხეს და აადღლიზეს ქალიშვილს.
- ამის შემდეგ გეცოდინებათ ვისთან გაქვთ საქმე, ამის შემდეგ გეცოდინებათ!... - ისევ იმუქრებოდა ირაკლი - და აღარ მომიგზავნი შენს კახპებს...
- ასეთი მხეცი როგორ ხარ?! - მიუხედავად ბადრაგების შუაში დგომისა, მაინც მოახერხა მანანამ და კატასავით სახეზე მისწვდა.
- ოხ. მე შენი... -ამჯერად მისკენ გაიწია დასარტყმელად ირაკლიმ.
- მოგკლავ, მე შენი! - მოულოდნელად იარაღი იმარჯვა და შუბლზე დაადო ჯუმბერმა ციხის უფროსს.
ასეთი გაცოფებული ნამდვილად არავის ენეხა მოადგილე. ყველა ხვდებოდა, რომ ირაკლის ერთი ზედმეტი მოძრაობაც და მუქარას შეასრულებდა, ხელი არ აუკანკალდებოდა, ისე გამოჰკრავდა სასხლეტს თითს. თვითგადარჩენის ინსტინქტი ზედმეტად კარგად ჰქონდა განვითარებული. როგორც ყოველთვის, ამჯერადაც იმდენი გაიაზრა, რომ ხმა არ ამოეღო. გაფითრებული, უარესის მოლოდინში თვალებ დახუჭული ელოდა განაჩენს.
- ბატონო ჯუმბერ, არ გინდათ, გთხოვთ, - შემართული იარაღი ისევ მანანამ ჩამოაწევინა - ახლა ელენეს უნდა მივხედოთ... - გოგონას შემხედვარე ცრემლებს ვეღარ იკავებდა ქალი.
- ჰო, ელენე, - თითქოს ახლაღა გაახსენდა - ელეს უნდა მივხედოთ! - შემართული იარაღი დაუშვა ჯუმბერმა, ერთ-ერთ ბადრაგს ანიშნა უგონოდ მყოფი გოგონა ხელში აეყვანა - რეზბალნიცაზე დარეკეთ, ჩემი მანქანით ავიყვანთ! - ეს კი... - ამჯერად ისევ უძრავად მდგომ ირაკლის გახედა - ძაღლივით დააბით. აი, ამ რკინის სკამზევე მიაბით. - ზიზღით გამოსცრა კბილებში - იცოდეთ, თუ ბრძანებას არ შეასრულებთ, საკუთარი თავით აგებთ პასუხს! - მუქარით გახედა უხერხულად აწურულ ბადრაგებს მამაკაცმა და უკან მიჰყვა ოთახიდან გასულებს.
- ინანებ ჯუმბერ, ამ საქციელს ნამდვილად ინანებ! - ბადრაგებთან პირისპირ დარჩენილს ისევ დიდი გული მიეცა ირაკლის.
- ახლა რა იქნება ბატონო ჯუმბერ?! - ავტომობილის უკანა სავარძელზე მჯდომ მანანას მკერდზე მიეხუტებინა ელენე და პატარა ბავშვივით ეფერებოდა.
- ერთად-ერთი რაც ზუსტად ვიცი ისაა, რომ ადრე თუ გვიან სანანებელი გამიხდება, ირაკლის ცოცხლად დატოვებაა. - ქალისკენ არც კი გაიხედავს ისე უპასუხა მამაკაცმა.
დეპარტამენტის ეზოდან სწრაფი სიჩქარით გავარდა სირენებ ჩართული ავტომობილების კოლონა. ორთაჭალის მოედანზე წრის დარტყმა არც კი უცდიათ, საწინააღმდეგო მხარეს პირდაპირ გადაკვეთეს გზა და სულ რამდენი წუთში ციხის საავადმყოფოს ეზოში გაჩნდნენ.
მთავარი ექიმი საავადმყოს ექიმებთან ერთად პაციენტთან იყო საოპერაციოში. მის კაბინეტში კი პრობაციისა და სასჯელაღსრულებით სამინისტროს ერთ-ერთ მაღალ ჩინოსანს, სასჯელაღსრულებით დეპარტამენტის თავმჯდომარესა და რამდენიმე ძალოვანი უწყების წარმომადგენელს თათბირი გაემართათ, რაოდენ უცნაურიც არ უნდა ყოფილიყო, იქვე იყვნენ ციხეში ირაკლისთან ერთად ელენს მიერ ნანახი რამდენიმე სამხედროს ფორმიანიც.
- ის გოგო უნდა გააჩუმოთ! - განაჩენივით ჟღერდა ჩინოსანის ხმა.
- გაგვიჭირდება. ელენე არც პატიმარია და არც მსჯავრდებული, ასე მარტივად არ ჩაყლაპავს შეურაცყოფას... - სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა ჯუმბერი.
- ხვდებით მაინც ამ ამბის გახმაურებას რა მოჰყვება?! ისედაც ჭორები დადის პატიმრებზე ძალადობის შესახებ, ჟურნალისტებს ძლივს ვიგერიებთ, სირცხვილით სად გავამხილოთ, რომ პატიმრები კი არა, საკუთარი თანამშრომლებიც კი ვერ დაგვიცავს? - საუბარში ჩაერია თავმჯდომარე.
- ჟურნალისტებს უყვართ ყველაფრის გაბუქება... - თითქოს სიტუაციის განმუხტვა სცადა იქვე მდგომმა სამხედროს ფორმიანმა მამაკაცმა, რომელში ციოლად სეიცნობდით ირაკლის მეგობარ გიორგის.
- გაბუქება?! მაინც რას გულისხმობ გაბუქებაში? ნორმალურად გეჩვენება დღევანდელი ფაქტი? იქნებ ისიც ნორმალურია დაოჯახებული მამაკაცი თანამშრომელ ქალებს გასაქანს არ აძლევდეს?! ალბათ ისიც არაა გასაკვირი, ვიღაცაზე გაბრაზებული, ჯავრის ამოსაყრელად პატიმრებს სცემდე. - ბრაზს ვერ მალავდა თავმჯდომარე - იქნებ ამიხსნა, შენ როგორ ხედავ ამ ამბავს?! ისე მარტივად საუბრობ, მგონი დროა შენთანაც მოვიდეთ და ბავშვთა კოლონიაში არსებული მდგომარეობითაც დავინტერესდეთ! - ნახევრად მუქარით გამოუცახადა მან.
- მისი გამართლება არც კი მიცდია. არც მე ვემხრობი მსგავს მეთოდებს, თუმცა ამ ამბის გახმაურება არაფერს გვარგებს, ირაკლის იმდენი დამსახურება კი აქვს, რომ ვიღაც კახპას არ გადავაყოლოთ.
- შენს ადგილზე სიტყვებს შევარჩევდი... - აღარ მოერიდა სამინისტროს წარმომადგენლის იქ ყოფნას, თვალები დაუბრიალა თავმჯდომარემ გიორგის.
- ფეხებზე გვარგებს თუ არა ამ ამბის გახმაურება! ჩემი კარიერის ფასადაც რომ დამიჯდეს, ეგ ირაკლი დაუსჯელი არ დარჩება! - საბოლოოდ გამოვიდა მდგომარეობიდან ჯუმბერი.
- გასაგებია, თუმცა ერთი რამ არ უნდა დაგვავიწყდეს. ირაკლის უკან ფარნავაზ მოლოდინაშვილი დგას. გენპროკურორის განაწყენება კი...
- არ გიფიქრია გიორგი, რა რეაქცია ექნება მოლოდინაშვილს მისი სიძის ვაჟკაცობის ამბებს რომ შეიტყობს? - ინეტერესით ჩაეკითხა თავმჯდომარე.
- ყველამ კარგად ვიცით, რომ უდოს კომისიაზე გასაგზავნად პატიმრებისგან სერიოზულ კუშებს მაზავდით. - ყოველგვარი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე მიმართა ჩინოსანმა გიორგის - იმასაც უნდა მიმხვდარიყავით, რომ საქმე მოითხოვდა ასეთ გადაწყვეტილებას. ეს გოგონა შემთხვევითი თანამშრომელი ვერ იქნებოდა. იმის მაგივრად გვერდში დასდგომოდა. მასთან ეთანამშრომლა, პირიქით. რქებით დაეტაკა. იმდენი ჭკუაც არ ეყო, გაჩერებულიყო და გვერდზე გამდგარიყო. ხვდებით მაინც ვის უპირისპირდებით?!
- მსგავს ბრალდებას ვერ წამომიყენებთ. ბავშვთა კოლონიაშიც მოვიდა ფსიქოლოგი, მასთან თანამშრომლობის პრობლემა ნამდვილად არ გვაქვს. შეგიძლიათ გადაამოწმოთ. - უნებურად თავისმართლებაზე გადავიდა გიორგი.
- ფრთხილად უნდა იყოს ფარნავაზი, მისი შეუბღალავი რეპუტაცია ამ ვაჟბატონმა არ დაასამაროს... - აშკარად ხმამაღლა ფიქრობდა თავმჯდომარეც.
თავმჯდომარეს სიტყვა კაბინეტში მთავარი ექიმის შესვლამ შეაწყვეტინა. დაძაბული მზერით მიაჩერდნენ დაღლილ მამაკაცს:
- მგონი გადავრჩით! - კაბინეტში მყოფებს აშკარად მძიმე ტვირთი მოეხსნათ მხრებიდან, ერთმანეთს კმაყოფილებმა გადახედეს მოთათბირეებმა.
- მადლობა ღმერთს! - როგორ იქნა შუბლი გახსნა სამინისტროს წარმომადგენელმა - ასეა თუ ისეა, ახლა ამ ამბის გახმაურება არ გვაწყობს. - ამჯერად უშუალოდ ჯუმბერს მიმართავდა მამაკაცი - ირაკლის დასჯა ყოველთვის შეგვიძლია, ოღონდ მისივე მეთოდებით, მისივე გზებით! - კარგად მიუხვდნენ რასაც გულისხმობდა სამინისტროს წარმომადგენელი, ზედმეტი კომენტარების გარეშე წამოიშალნენ და ხმაურით დაიშალნენ.