-გამარჯობა-გამიღიმა
-გაგიმარჯოს-მეც მეღიმება და უკან ვუყურებ ბიჭებს
-ლუკა და ილია-მიცინის ორი ერთნაირი ადამიანი
-იდენტური ტყუპები?-მიკვირს რადგან წეღან ვერ დავინახე
-ნუ რას ვიზამთ-სიცილით მეუბნება ლუკა სავარარძელში კომფორტულად ჯდება
-მე იოანე ვარ-ისევ მიღიმის და მინდა რამე ვგლიჯო თავში
-ნესა-უნებურად მეღიმება და მანქანას ვქოქავ.
-სიმღერები გაქვს?-უკნიდან მეკითხება მგონი ილია
-კი-მოკლედ ვუჭრი და რადიოს ჩართვისას ჩემი სიმღერა, რომ იწყება მეღიმება.
-Alicia russel?-ღიმილით გადმომხედა. აშკარად კბილებს მიმარიაჟებს. პასუხს არ ვცემ და მწვანე შუქზე ვიძვრები. ნახევარ საათში ტყუპებს ძინავთ.
-რა პატარა ბავშვებივით არიან-მეცინება
-დიდები გგონია?-სიცილით მეუბნება
-ჩემზე დიდები იქნებიან
-არასრულწლოვანებს საჭესთან სვამენ?-სერიოზულად მეუბნება და ჩემს გაკვირვებულ სახეზე ეცინება
-მართლა რამდენი წლისები არიან?
-თექვსმეტის-მიღიმის ისევ და ალბათ კიდევ ბევრჯერ გამიღიმებს ასე
-რა პაწოები არიან არადა დიდები ჩანან
-აიჩემეს წაგვიყვანეო ჩემი მამიდაშვილები არიან-უფრო მარკვევს სიტვაციაში
-გასაგებია-ვბურტყუნებ და გზას ვაგრძელებ ერთი საათის განვმალობაში ვუყურებ, როგორ ელულება თვალები და საბოლოოდ, რომ ეღირსა ჩაძინებას სიჩქარეს უფრო ვუმატე. კიდევ 6 საათიანი სიარულის მერეც კი არცეთს გაუხელა თვალი. ჩვენს სოფელში,რომ ადიხარ სახლამდე მოკლე გზაც მიდის, რომელიც ნახევარი საათით ამცირებს დროს. როგორც მჩვევია ისევ ნახევარი საათით ადრე მივედით. სახლის კარები გავაღე და ბიჭებთან მივედი, რომ გამეღვიძებინა.
-მიჭებო გაიღვიძეთ-ამდენი ჯაჯგურისგან მეც დავიღალე ამიტომ მანქანა პირდაპირ მთის წვერზე დავაყენე,რომ კიდევ სამი მანქანა შემოტეულიყო. ბარგი სახლში შევათრიე და მანქანა ჩავკეტე. ეძინოთ იქ. ძლივს მობობღდნენ ისინიც. სახლში ერთი ამბავი იყო ვინ ვის ბარგს დაათრევდა ვერ გაიგებდი. ჩემი ოთახი მეორე სართულზეა ნელა ავუყევი კიბეებს და ჩემს ოთახთან დეა, რომ დაინახე ლამის ბოლი ამივიდა.
-რამე გინდა დეა?-მოჩვენებითი თავაზიანობით ვკითხე
-აუ ეს ოთახი დამითმეთ რა-ჩემი ოთახისკენ იშვერს ხელს და ქათამივით იბღინძება
-აუ ბებს არ გაგძვრეს ნელა-სიცილით ვეუბნები-მანდ არა და საკუჭნაოში თუ გინდა დაიძინე-ნაგლურად ვუღიმი და ოთახის კარს ცხვირწინ ვუჯახუნებ. ჩემი ოთახი დიდი და ლამაზია. კედელთან დიდი საწოლი დგას სადაც მე, ნინია და დინა ჩვეულებრივად ვეტევით, იმისდა მიუხედავად, რომ სამივეს საოცარი ძილი გვაქვს და ვისი ფეხი სადაა კაცმა არ იცის. საწოლის გვერდებზე ტმბოებია, იქვეა დიდი სარკეც, კარადა და კიდევ უფრო დიდი ტუმბო. ოთახს აივანიც აქვს, აივანზე გასასვლელში უზარმაზარი შუშის ფანჯარაა და ზუსტად იმ ადგილს გადაყურებს, რა ადგილსაც მანქანა გავაჩერე.
-ნესაა-ვიღაც ყვირის
-ხო რაიყოთ-კარებს ვაღებ
-მანქანაში რომ დატოვე ისინი და თან მთის წვერზე დაგიყენებია-სიცილით ვერ ასრულებს წინადადებას და მეც სწრაფად მივბივარ მანქანისკენ გასაღებს ხელს ვაჭერ და მანქანა იღება თუ არა სამი გაფითრებული კაცი გადმოდის.
-ეეს რა იყო-მუხლებზე ხელს იდებს ილია
-მშვიდობით ხართ?-მათთან მივედი
-სიმაღლის ეშინიათ-ხელს მათკენ იშვერს იოანე
-შენ ხო რას ამბობ-სიცილით ეუბნება ლუკა
-კაი რა მოხდა ასეთი-გავიკვირვე მე
-ჭორფლიანო მთლად ნუ იდებილებ თავს-თითი დამიქნია იოანემ და სახლში შევიდნენ. მეც მათ მივყევი.
-ნესა რამე გააკეთე რა-მეხვეწება შმაგი
-არა მეძინება მე-ხელი ავიქნიე და ოთახში შევედე. ლოგინზე დავებერტყე და ჭერს ავხედე იმდენი ვიწრიალე ლამის გადმოვარდი ლოგინიდან და საბოლოოდ მეღირსა ჩაძინებაც.
-ნესაააა-ვიღაც კივის და მგონი ეს ვიღაც დინაა
-დინა რა გინდა?-გაბრაზებული ვეუბნები
-გიტარა აიღე და წამოდი-ლოგინიდან ძირს მაგდებს
-თუ არ გინდა შემომაკვდე მოშორდი აქედან-ვემქრები და ლოგინზე ისევ ვწევები
-ნესა ადექი-ახლა ჩემი ძმა შემოდის
-რა გინდათ გვრიტებო შემეშვით რა-ვბუზღუნებ და პლედს თავზე ვიფარებ
-დავიჯერო ჩემს ქალბატონს ჩემი ნახვა არ უნდა?-მოიცა ეს ვინააა? ღმერთო ეკე დარეტიანებული ვხტები და მას ვუყურებ.
-რა იყო ნესა არ მოგენატრე?-მწვანე თვალებს სასაცილოდ აწვრილებს და ხელებს შლის. მეც უცებ მივბივარ მასთან და მაგრად ვეხუტები.
-მე გაბრაზებლი ვარ-ვეჩურჩულები და თავს მხარზე ვადებ
-არც მომესალმა-ნაღვლიანად მიღიმის
-რა გეგონა აბა?-გაბრაზებული ვეუბნები
-არ შემიძლია ასე ყურება შენც იცი, ასე მოხდა და ვერაფერს ვერ შევცვლით-მეხუტება და ოთახიდან გადის.
-ნესა ნინია სადღაც წავიდა-სირბილით მოდის დინა
-დინა მე წავალ შენ დარჩი-ვაბრთხილებ და მანქანის გასაღებს ხელს ვავლებ.
-ნინია იქ დამხვდი რა-ნერვეულად ვქოქავ მანქანას და ეზოში ბუღს ვაყენებ. გზაში მონასტრისკენ მიმავალს ვუყურებ. სიგნალს ვაძლევ ის კი არ მიყურებს და მიდის. არ შემიძლია ნინიას რატო დაემართა ეს. გახსენებისას ცრემლები მერევა და სწრაფად ვიწმენს. მანქანას იქვე ვაჩერებ და წაქცეული ნინიასკენ მივბივარ. ხელს, როცა ვაშველებ არაადამიანური ხმა ამოსდის პირიდან და ხელზე მეკიდება
-ნესა მე რატო რა დავაშავე?-ყვირის და მეხუტება
-ნინია დამშვიდდი-ვცდილობ დავამშვიდო, მაგრამ არ გამომდის
-ნინია ძლიერი უნდა იყო გაიგე?-იდაყვებში ხელს ვკიდებ და ვაჩერებ. არ შემიძლია ვუყურო მის ცრემლიან და შეშინებულ სახეს. ვერც წარმოიდგენთ რა ფასად დაუჯდა ნინიას ის 3 წელი რაც ეკეს გარეშე გაატარა.
-ნესა დედა მარიამთან წამიყვანე რა-მეხვეწება და ცრემლები ისევ მოსდის
-კარგი ჩაჯექი-მანქანაშ ვაჯენ და დედათა მონასტრისკენ ვიღებ გეზს. იქ მისულს დედა მარიამი გვხვდება და ორივეს გულში გვიხუტებს.
-ჩემო გოგო რა დაგემართა?-უცებ იცხადებს და სიფრიფანა ხელს ლოყაზე კიდებს
-დაბრუნდა-მხოლოდ ამის თქმას ახერხებს და გული მისდის.
-რეზო მოდი აქ-უძახის ასე თექვსმეტი წლის ბიჭს და ნინიასზე უთითებს. მასაც მალე აჰყავს ხელში და დედაოს ოთახში შეყავს.
-ერეკლეც მთლად არ არის დამნაშავე-თავის ქნევით ამბობს დედაო
-ვიცი, ორივეს ბრალია, მაგრამ ხო იცით ნინიას ამბავი?
-გადაიტანს ნესა არ იდარდო უბრალოდ დრო სჭირდება-თავზე ხელს უსმევს და მიბრუნდება-დღეს აქ დარჩეს დაველაპარაკები, მივხედავ და ხვალ წაიყვანე-მეუბნება და სკამზე ჯდება.
-დედაო მეშინია რამე...-სიტყვას მაწყვეტინებს
-ის ნინია აქამდე არაფერი უქნია და არც ახლა გააკეთებს არაფერს-მეუბნება და მეხუტება
-ხვალამდე-მეც მაგრად ვეხუტები
-გზა მშვიდობისა-მომაძახა რადგან უკვე შებინდებული იყო მონასტერი კი მთის წვერზე დგას.
2014, 22 ივნისი
-წავიდა-ტელეფონში ჩამყვირის ნინია-წავიდა დამტოვა ნესა მიშველე-კივის და თან ტირის
-დამელოდე მოვდივარ.-სასწრაფოდ ვიცმევ და მასთან მივდივარ. სახლში შესულს ნინია კედელთან მჯდობი, ეკეს მაიკაში, ჩაწითლებული თვალებით და ღვინის სამი ბოთლით ხელში მხვდება.
1 საათის წინ.
-ეკე მიყვარხარ-მის გვერდით ვწევარ და ლოყაზე ვკოცნი
-მეც ყველაფერზე და ყველაზე ძალიან-მაგრად მიხუტებს და თავზე მკოცნის
-ხო არასდროს დამტოვებ?
-არა არასდროს-მიღიმის.-მგონი კარზე ზარია-მეუბნება და მეც კარის გასაღებად მივდივარ
-გამარჯობა ერეკლე აქ ცხოვრობს?-მეუბნება გაბერილი სათნო გოგონა
-კი აქ ცხოვრობს-კარს ფართოთ ვაღებ
-მე მისი შვილის დედა ვარ-მეცელზე ხელს ისვამს და მიყურებს
-მგონი გეშლებათ
-არაფერი მეშლება-გაკაპასდა გოგონა და შიგნით შემოვიდა
-ერეკლე გამოდი-ყვირის და ერეკლეს უყურებს
-შენ აქ რა გინდა?-გაბრაზებული ამბობს
-რასქვია რა მინდა? შენ გეგონა შეგრჩბოდა?-წივის და მე კედელთან ვიკეცები
-ნინია ნინია-ჩემთან იცუცქება მე კი უკან ვიწევი და კედელს ავყევი ზევით
-მართალია ეკე?-ბოლო იმედია ეს
-მართალია-თავჩახრილი ამბობს და ხელებს მუშტავს-ეს არაფერს შეცვლის ნინია-ხელს ხელზე მკიდებს და ჩემს სილასაც იმსახურებს
-როგორ თუ არაფერს ცვლის? მიღალატე და თან შვილსაც ელოდები. შეხედე ამ გოგოს შეხედე რა დღეში შენ გამო. მე ამ ბავშვს მამის გარეშე ვერ დავტოვებ იმიტომ, რომ ვიცი რაც არის უმამობა. არაკაცი ხარ მეტი არაფერი, როგორ გააკეთე ეს მითხარი ჰა? მე როგორ გამიკეთე ეკე ეს? რომ გეთქვა იქნებ არც ვყოფილიყავით ერთად. მძულხარ ეკე მძულს შენი სიყვარული და საერთოდ ყველაფერი რაც შენ გიკავშრდება. გახსოვს, რომ მითხარი თუ შენ გინდა შეგეშვებიო ხოდა წადი შემეშვი მიხედე შენს შვილს-რაც შემიძლია მშვიდად ვამბობ და დივანზე ვჯდები
-კი მაგრამ ნინია-ცდილობ მომიახლოვდეს მაგრამ არ ვაძლევ საშუალებას
-ბედნიერებას გისრვებთ-მეთვითონ ვუახლოვდები ვკოცნი და კერებისკენ ვუთითებ. ისინიც გადიან და მეც ყველაფრის ლეწვას ვიწყებ.
ახლადნელი დრო
-ნესა შენ ხარ?-სახლში შესულს მეძახის დინა
- მე ვარ-ჩამწყდარი ხმით ვამბობ და დივანზე ვჯდები
-კარგადაა?-სანდრო მეუბნება
-კარგად იქნება იმაზე ძლიერია ვიდრე თქვენ წარმოგიდგენიათ.-ერეკლე დევდარიანო შენ კი არვიცი მოსაკლავი ხარ-ბიძზაშვილს მკვლელი თვალებით ვუყურებ
-მე რა გადავიტანე იმაზე რატომ არ ლაპარაკობს?-ბრაზდება ის
-რა გადაიტანე ბიჭო ამიხსენი რა? დავიჯერო ნინია გიყვარდა? გყავს ალბათ ცოლ-შვილი და ხარ ბედნიერი თან 3 წელი სად დაიკარგე კაცმა არ იცის-გაბრაზებული ვხტები დივნიდან
-ცოლ-შვილი? მომიკლეს შვილი მომიკლეს აი რა გადავიტანე! ჩემი სისხლი და ხორცი მომიკლეს, თიას დედაც ეგ დასაბრედი იყო, მაგრამ ჩემს პატარას რას ერჩოდნენ ვერ გავიგე! იცი? ჯერ მხოლოდ წლის იყო გესმის? მაინც ჩემი შვილი იყო! მისი გვამიც არ მაქვს, რომ დავიტირო გაიგე? ნინიას დაკარგვამ ვაფშე დამაკარგვინა ჭკუა რას ვაკეთებდი კაცმა არ იცის და მერე დეაც მიყვა მას.-ღრიალებს ბოლო ხმაზე და გულზე ხელს იჭერს
-წამალი ნესა-ზურგჩანთისკენ იშვერს ხელს. მეც მალე ვიღებ და ვაწვდი. სასწაულად მძიმე დღის შემდეგ ეზოში ჰამაკში ვწევარ და ვარსკვლაბეს ვუყურებ.
-ყავა მოგიტანე-ჭიქას მაწვდის იოანე
-მადლობა-ვუღიმი და ჰამაკში ვჯდები ისე რომ თვითონაც დაჯდეს
-არ მეგონა შენ თუ იქნებოდი შმაგის და-მიცინის არა ღიმილააა სუფთა რა
-მე რატომ არ გიცნობდი?-მისკენ გავიხედე
-არ მოდიხარ კომპანიაში და იმიტო-ბავშვურად ამბობს
-დიდიხანია იცნობ შმაგს?-თვალე მოჭტული ვეუბნები
-შენ, რომ წახვედი სახლიდან იმ დროს გადმოვედი თქვენს მახლობლად და მის მერე შენ იქ არ მინახიხარ-მხრებს იჩეჩავს
-ასე გამოდის 7 წელი ხო?-ახლა მე ვუღიმი და სიმღერა მახსენდება უცნობის- ვერანდა თვალებით ფლირტი, რომააა ნახსენები. სხვათშორის მაგარი ღადაობაა ამ სიმღერაზე რაც ჩვენ გავაკეთეთ
-არ გცივა?-მეკითხება უცებ
-არა მიჩვეული ვარ-მხრებს ვიჩეჩავ
-მე მცივა-ტუჩებს ბრიცავს
-არაა-სიცილით ვამბობ
-რა იყო არ შეიძლება მციოდეს?-თვალებს აფახუნებს
-რატომაც არა-ვეუბნები და ვსწორდები.
-ბოდიში-მხარი გავკარი
-ვაიმე რა თბილი ხარ-უცებ მიხუტებს
-იოანეეე გამიშვიი-ვაუბნები გაჭ....ტის კანდიდანტი
-ოო არა-ბუზღუნებს და უფრო მიკრავს
-დედა ჩქიმ ცოდვა-ბებერი ქალივით ირტყავს ხელს ლოყაში ტყუპის ცალი
-ვაიმეე აქ 18+ და რამე?-ახლა მეორე მოვიდა
-გამასწარით-უცებ ხტება იოანე და მათ მისდევს.
-მანდ ფრთხილად-ვყვირი მაგრამ უკვე გვიანია და იოანეც დაჭრილი ბატივით ყვირის
-არ გაინძრე მოვდივარ-ნელა ვდგები და უკვე კარგად შესწავლილ ხრამში ჩავდივარ
-კარგად ხარ?-ვეუბნები
-ფეხი მეტკინა-მეუბნება და ხეხზე იდებს ხელს
-ორი წამი-ვეუბნები და თხრილში ჩამალულ თოკს ვავლებ ხელს, ზევით სპეციალურად გაკეთებულ ბოძზე ვახვევ და ზევით ასვლაში ვეხმარები. მერე ბიჭებს შეყავთ და ფეხს უხვევენ მე კი დედაოს ველაპარაკები.
-ნესა ძალიან ცუდადაა ვერ ვაკავებთ-მეუბნება დედაო
-ღმერთო შეტევა აქვს-ვკივი და სასწრაფოდ ვგლეჯ ხელიდან სანდროს სამედიცინო ყუთს და ნინიას დატოვებულ წამლებს ვეძებ
-სად ჯანდაბაშა-ყუთს ვატრიალებ ყველაფერს ვყრი და სამ კოლოფს ვავლებ ხელს
-მეც მოვდივარ -მეუბნება ეკე
-არსად არ მოდიხარ-ვებნები გაბრაზებული
-შვილს ვერა, მაგრამ ნინიას დავიბრუნებ-მეუბნება და მანქანაში ვჯდებით.
მონასტერში ათ წუთში ავდივარ და სასწრაფოდ მივდივარ დედაოს ოთახისკენ.
-რა მოხდა?-ვეუბნები სწრაფად
-ვლაპარაკობდით და უცებ წამოხტა ვერ გავიგე რა დაემართა სულ სხვა რამეზე ვლაპარკობდით-მეუბნება დედაო და ოთახის კარისკენ მიმავალ ეკეს აჩერებს
-ერეკლე არა
-ახლა თუ არა სხვა დროს ვერა-ამბობს და კარებს აღებს.


პ.ს ბოდიშით ასე, რომ დავაგვიანე მთელი კვირაა ვათენებ გამოცდებისთვის. დღეის შემდეგ უფრო ხშირად დავდებ. მომიტევეთ შეცდომები და რაც მეტი კომენტარი იქნება მით მალე დავდებ ახლა თავს. მადლობთ რომ კითხულობთ