დილით თვალები ჯერ კიდევ არ მაქ გახელილი, როცა მის ერთ ხელს წელზე, მეორეს კი კისერზე ვგძნობ. მას მთლიანად მასზე ვყავარ აკრობილი და სუნთქვის საშვალებასაც კი არ მაძლევს, განძრევაზე ზედმეტია ლაპარაკი. თვალებს ვახელ მას ჯერ კიდევ ძინავს არა ამ ქვეყნიურია, ცხოვრებაში პირველად მაქ ისეთი შეგძნება რომ ადამიანზე სრულიად ვარ დამოკიდებული. მასი ყურებისას თავი ვერ შევიკავე და სახეზე ნაზად ჩამოვუსვი ხელი, არ შემიძლია აგიხსნათ რას მიშვება მისი შეხება და ეს მაშინ როდესაც მასზე ესე ვარ აკრული და თან მისი ხელი რომელიც ჩემ წელზე აქ შემოხვეული ჩემი მაიკის გამო თითქმის შიშველ ტანზე მეხება. ცოტა ხანი ვუყურებ მის მშვიდ სახეს, მაგრამ მერე ვაცნობიერებ რასაც ვაკეთებ ვაცნობიერებ და ხელს სწრაფად ვაშორებ მის სახეს. თავს ძლივს ვიძვრებ მისი მკლავებიდან ისე რომ არ გავაღვიძო. ვდგები და ტანსაცმლით ხელში სააბაზანოში შევდივარ, შხაპის მიღებას ვიწყებ და თან თავში ათასი ფიქრი ერევა ერთმანეთში. მე არ შემიძლია ალესანდრესთან ყოფნა არ აქ მნიშვნელობა მე რას ვგძნობ ან ის ერთად ვერ ვიქნებთ, ეს ჩემ გეგმებს, მიზნებს და ოცნებებს აწინაღმდეგება. არ შემიძლია რადგან ვიცი რომ თუ ასა მოხდება თავს დავკარგავ, რომ თუ მასთან უფრო მეტ დროს გავატარებ და უფრო დავუახლოვდები შემიყვარდება. ეს კი ისაა რაც ეხლა ყველაზე ნაკლებად გამომადგება ცხოვრებაში. გრძნობები ხელს შემიშლიან ჩემი მიზნების განხორციელებაში და წარმატების მიხწევაში. მართალია თუ ალექსანდრესაც ექნებოდა რაღაც გძნობები ჩემს მიმართ შეიძლებოდა რომ ერთად ვყოფილიყავით და ერთად შეგვექმნა ბიზნესი რომელსაც ერთად გავუძღვებოდით, მაგრამ არა მე არ მინდა მთელი ცხოვრება რომ ვიღაცაზე ვიყო დამოკიდებული არ ვაპირებ რომ მთელი ცხოვრება ესე წყალ წაღებული ვიყო ესეთი ცხოვრებით ვცხოვრობდე მაგრამ ეს ცხოვრება არაა არსობობაა. მე უბრალოდ ვარსებობ, მაგრამ ამის დასასრულიც იქნება, იქნება როდესაც დამოუკიდებელი ადამიანი გავხდები და ჩემით შევძლებ რომ ბიზნეს სამყაროში თავი დავიმკვიდრო.
სააბაზანოდან გამოვდივარ, მას კიდევ ძინავს, ამიტომ ჩუმად გავდივარ არ მინდა რომ გავაღვიძო. დაბლა ჩავდივარ და ყავას ვსვავ, ფანჯრიდან ვიყურები და ვხვდები რომ ჯერ არაფერი მინახავს, ამოტომ მისი მანქანის გასაღებს ვიღებ და თან ვიცო რომ არაფერი გაზიანი და მჟავეს მსგავსი არ გვაქ რომ პახმელიიდან მალე გამოვიდეს, ამიტომ მანქანაში ვჯდები და მივდივარ. წარმოდგენაც კი არ გაქვთ რა ლამაზია აქაურობა, და განსაკუთრებით ჰაერი, ჰაერი რომელშიც იგძნობა მთის ცივი და გამყინავი სუნთქვა. მალე ჩავდივარ მესტიაში და რაღაცეებს ვყიდულობ, გადახდისას მეცინება, რადგან ალექსანდრეს სიტყვები მახსებდება. მანქანაში ვდებ პროდუქტს და ქალაქის დათვარიელებას ვუდგები, ერთ საინტერესო ნივთს ვაწყდები გიგასათვის. სეირნება მომწონდა მაგრამ საათს რომ დავხედე უკვე ექვსი იყო და თან მაინტერესებდა როგორ იყო ალექსანდრე, ამიტომ დაბრუნება გადავყვიტე, სადღაც ორმოც წუთში სახლის კართან ვიყავი. შევაღე თუ არა ალექსანდრე მომვარდა და ჩამეხუტა, ისე მიჭერდა ვერ ვსუნთქავდი, ჯერ მხოლოდ მისი შეხება მკლავდა ეხლა მისი ეს განერიულებული სახეც.
-ალექსანდრე... ვერ ვსუნთქავ-ვთქვი აკანკალებული ხმით მაგრამ ის მაინც არ მომცილებია პირიქით უფრო ჩამიკრა გულში, ამაზე კი უფრო ცუდად გავხდი.






ალექსანდრეს თვალით:

მთელი დღეების განმავლობაში სალომე ყურდღებას არ მაქცევდა და ვიღაცას წერდა თავიდან ვიფიქრე რომ გიგა იყო მაგრამ, მერე თვითონ მითხრა ერთი ბიჭია ჩემი უნივერსიტეტიდანო და ამაზე ცუდად გავხდი, რამოდენიმე დღეა რაც ვიცნობ მაგრამ ამ ფაქტმა რომ შეიძლება ვინმესთან დავინახო უკვე ორჯერ განამიყვანა ჭკუიდან ორჯერ დამაკარგვინა ადამიანობა. არ მაქცევდა ყურედღებას, არც მიყურებდა ლაპარაკზე ხო ზედმეტია საუბარი. არადა მეგონა რომ უკვე რაღაც იყო, რაღაც შეიცვალა მასში და ჩემს მიმართ რაღაც გრძნობა გაუჩნდა მაგრამ შევცდი. იმ საღამოს მეტს ვეღარ გავუძელი და სახლიდან გავედი არ მინდოდა რამე სისულელე გამეკეთებინა, ამიტომ ვაჩესთან წავედი, ბევრი ვილაპარაკეთ, დავლიეთ და ძველი დრო გავიხსენეთ. წამოსვლისას ვაჩემ კი მითხრა სირცხვილია იმ გოგოსთან მთვრალი ხო არ დაადგები ჩემთან დარჩიო, მაგრამ მე მაინც წამოვედი, რადგან მისი ნახვა მინდოდა, მისთან ლაპარაკი გააქრბდა იმ საშინელ ტკივილს რამელსაც ეს ადგილი მაყენებდა და მახსენებდა მას. ადამიანს რომელმაც ეს ადგილი შემაძულა, რომელმაც ტკივილი მომაყენა, გამტეხა და სიცოცხლის სურვილი წამართვა. ადამიანს რომელიც თავდავიწყებით მიყვარდა როლის გამოც ყველაფერს ვიზავდი და ვქენი კიდეც, მაგრამ მოვტყუვდი. ძალიან, ძალიან მწარედ მოვტყუვდი. მოვტყუვდი როდესაც მეფიცებოდა სიყვარულს, მოვტყუვდი როდესაც მკოცნიდა, მოვტყუვდი როდესაც მიყურებდა, მასში მოვტყუვდი. სალომე, სალომე ის სხვა იყო, ვიცოდი რომ ის არ მომატყუებდა რადგან მას შეეძლო ადამიანთან გამბედავი და მტკიცე ყოფილიყო, ვიცოდი თუ რამე მოხდებოდა მეტყოდა და არ მომატყუებდა. სახლში მისვლისას დაბლა რომ ჩამოვიდა ისევ იმ ფორმში, თავისი გრძელი მაიკით, თავი რომ შემეკავებინე დივანზე დავწექი და ყველა მის შეკითხვებზე მკვახედ და მოკლედ ვპასუხობდი, რომ მალე ასულიყო ზემოთ, რადგან ვიცოდი რომ დიდიხანი მის ესეთ ფორმაში ყურებას ვერ გავუძლებდი. ისიც მალე ავიდა და დამტოვა ისე სიმართლე რომ ითქვას არ ვიცოდი რა მინდოდა, უფროსწორედ ვიცოდი მაგრამ არ შემეძლო რომ მასთან ესეთ ფორმაში მყოფთან მელაპარაკა, თავი ვერშევიკავე და მის ოთახში ავედი. ეძინა ამიტომ გვერდზე მივუწექი არ მინდოდა რომ შევხებოდი მაგრამ თავი ვერ შევიკავე და ხელები მუცელზე მოვხვიე. არ ვიცოდი რატომ იყო ყოველთვის ესეთი ცივი ადრე როდესაც დაჭრისას ხელში ავიყვანე სისხლის დაკარგვის ბრალი მეგონა მაგრამ მერე მივხვდი რომ ის სულ ცივი იყო. არ ვიცოდი რა მექნა, მაგრამ ვიცოდი რომ თუ მასთან ზღვარს გადავიდოდი სამუდამოდ დავკარგავდი, ამიტომ მასთან იმ ბიჭზე დავიწყე ლაპარაკი და გავიგე რომ მას საერთოდ არ მოწონდა ის ბიჭი და მხოლოდ სიტვაცისს გასამარტივებლად აკეტებდა ამას, მხოლოდ მაშინ მივხვდი თუ რამდენად დებილური საქციელი იყო მასთან ამოსვლა და ესეთ ადგილას მასთან ესეთი ლაპარაკი. თავი ხელში ავიყვანე და მალევე მოვცილდი, მაგრამ მისი ოთახიდან გასვლის ძალა არ მქონდა და რადგან მანაც არაფერი მითხრა დავრჩი.
დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა, მაგრამ ამისათვის დიდი ყურადღება არ მომიქცევია. ჩემს გვერდით რომ მისი ცივი სხეული ვერ ვიგძენი შეშინებული წამოვხტი, სააბაზანოში გიჟივით შევვარდი, მაგრამ იქაც არ დამხვდა მთელი სახლი შემოვიარე, მაგრამ არსად იყო ბოლოს მანქანაც რომ ვერ ვნახე სრულიად უკონტროლო გავხდი. გაიქცა. მე გამექცა. მივხდი რომ ჩემი საქციელის გამო წავიდა, მივხვდი რომ ზღვარს გადავესი და ამიტომ წავიდა. საკუთარ თავზე ისე გავბრაზდი, იქვე მდგარი იყვემა ნივთი დაბლა მოვისროლე და გაბრაზებულმა კედელს დავუწყე ხელების რტყმა. ბოლოს როდესაც ცოტა დავმშვიდდი დივანზე დავეშვი უგონოდ არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ესეთ მდგომარეობაში მაგრამ მერე კარების ხმა რომ გავიგე, ეგრევე წამოვხტი და მისკენ გავიქეცი. კაბთან იდგა. ის იყო. არ მივუტოვებივარ. მისკენ წავედი და რაც ძალა და ღონე მქონდა გულში ჩავიკარი. ისე ვუჭერდი რომ ვერ სუნთქავდა.
-ალექსანდრე.. ვერ ვსუნთქავ.
-შენ...შენ მე უნდა გენახე- ძლივს მოვუყარე სათქმელს თავი.- სად იყავი? მე მოგონა რომ წახვედი... წახვედი რადგან გუშინ...-სათქმელი დამთავრებული არ მქონდა რომ სიცილი დაიწყო სიცილი კი არ იყო ჩაბჟურდა. რა ჯანდაბა აცინებს?
-აუუუ...ვეღარ ვსუნთქავვვვ.ღმერთო რა უტვინო ხარ. რაზე უნდა გავბრაზებოდი და წავსულიყავი ვერ მეტყვი? იმაზე რომ კაცური ჰორმონები შემოგაწა?-რაოოო? რა თქვა ეხლა?მოიცა დამცინა?
-მოიცადე შენ... რა დამცინი?
-კიიიიიი-მოუბნება და უკვე დაბლა ხოხავს. ჯანდაბა ეხლა ეს რო იქ შევა და დამსხვრეულ ნივთებს ნახავს ვაფშე ჩამაკვდება ხელში სიცილით.
-მე კიდე დებილივით შემეშინდა წავიდა მეთქი.-ვუთხარი გაბრაზებული და მკაცრი ხმით. ამოისუნთქა და ჩემთან ახლოს მოიწია დ ჩამეხუტა.
-მაპატიე- ხო მიდი და ეჩხუბე ამას ესეთი ხმის ტონის შენდეგ.- არ ვიცოდი თუ ესე ინერვიულებდი თორე გაგაფთხილებდი რომ მივდიოდი და სხვათაშორის შენთვის მოვიტანე გაზიანი, მაგრამ როგორც ვხედავ გამოგაფხიზლე უკვე.-მომშორდა ლოყაზე მაკოცა და მისაღებისკენ წავიდა მე კი დამტოვა გაშტერებული, მაგრამ მერე განახსენდა იქაურობის ამბავი.
-მანდ არ შეხ...-უკვე გვიანი იყო.დაინახა. გაოცებული შემომხედა.
-ეს..ეს შენ ქენი?-მკითხა განერვიულებული ხმით.
-მე... თავი ვერ გავაკონტროლე.
-თავი ვერ გააკონტროლე? შენ სულ გაგიჟდი? ეს რაა? ვინ იქცევა ესე?-დამიწყო ყვირილი.
-მე-მეც თავი ვეღარ შევიკავე და ხმას ავუწიე- მე როდესაც ადამიანები ჩემგან დაუკითხავად მიდიან.
-დაუკითხავად? კარგი მაგრამ შენ ვინ გეკითხება? მე მაშინ წავალ როდესაც მომინდება.
-ვერა!!! ვერ წახვალ!!!-ვიღრიალე მთელი ძალით- შენ არ შეგიძლია ესე უბრალოდ გამოჩნდე ჩემ ცხოვრებაში და მერე წახვიდე. არა არ შეგიძლია. შენ ყველაფერს ეწინააღმდეგები რაც მე მინდა და მომწონს ადამიანებში, შენ სრულიად ეწინააღდეგები ქალების იმ კატეგორიას რომელიც მე მომწონს და მიზიდავს, შენ არც დახვეწილი და არც მოკრძალებული არ ხარ. შენ პირიქით ყველაფერს ეწინააღმდეგები. მაგრამ მაინც პირველივე დღიდან ვერ ამოგიგდე თავიდან ჭკუიდან გადაგყავარ, არც კი იცი რას მიშვები, როცა ამ შენი მაიკით დადიხარ ხოლმე თავს ძლივს ვიკავებ რომ... რომ ისეთი რამე არ ვქნა რასაც მერე ვინანებ. წარმოდგენაც კი არ გაქ როგორ შემეშინდა როდესაც შენ სახლთან სისლიანი დაგინახე შენ რომ რამე მოგსვლოდა მეც უკან გამოგყვებოდი ალბათ.... და ეხლაც ისე, ისე შემეშინა რომ დაგკარგავდი რომ...რომ... შენც კარგად ხედავ რაც ვქენი.-ეხლაღა შევამჩნიე თუ როგორი გაოგნებული და შეშინებული მიყურებდა მთელი ჩემი ყვირილის განმავლობაში. ცოტა ხანი იდგა და მიყურებდა, მერე კი ლაპარაკი დაიწყო.
-ჯერ ეგ ერთი ის რომ შენ წარმოდგენაც კი არ გაქ მე რას მიშვები, წარმოდგენაც კი არ გაქ როგორ მეწვის კანი შენი შხაბისას და რა რთულია თავის შეკავება რომ გული არ წამივიდეს. მეორეც ის რომ ჩვენ ჯერ ერთი კვირაა რაც ერთმანეთს ვიცნობთ და ესეთი რაღაც არ უნდა ხდებოდეს , ესეთი რამ არც მე უნდა მემართებოდეს და არც შენ. ეს არასწორია. აიი გემოვნებაში კიდე შენ ნამდვილად ჯდები ჩემსაში, მაგრამ რაც არ უნდა იყო მგონი ხვდები თუ რასაც ვუკეთებთ ერთმანეთს- მითხრა აქამდე წყნარი და აუღელვებელი ხმით და ოთახს ხელი მოავლო- შეუძლებელია ადამიანები ესე იყვნენ ერთმანეთზე ჩაციკლულები და მგონი... შენც და მეც კარგად ვხვდებით რომ ერთად ვერ ვიქნებით...-სიტყვის დასრულება არ ვაცადე.
-კი მაგრამ ეს მხოლოს იმიტომ დამემართა რომ ცუდად ვიყავი შემეშინდა და თან ეს ადგილი..,
-არა მაცადე დასრულება. გთხოვ-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე ის კი მომიახლოვდა მაგრამ დისტანცია დაიცვა-ჩვენ მაინც ვერ ვიქნებით ერთად, მე არ შემიძლია რომ ვინმე შევიყვარო, რადგან ვიცი რო თუ ეს მოხდება ის ჩემთვის ყველაფერი გახდება და მის გარდა არაფერი და არავიმ მეყვარება... მე კი ჯერ ეს არ შემიძლია... არ შემიძლია რომ შემიყვარდე მე ჯერ ჩემი ცხოვრება უნდა დავალაგო არ მინდა რომ ვინმეზე ვიყო დამოკიდებული და მისით ვარსებებ... მე საკუთარი ადგილი მჭირდება სამყარაშო და ბიზნესში კი შენ შეგიძლია ეს ადგილი მომცე მაგრამ მე ეს არ მინდა... მე მინდა რომ ეს ჩემი იყოს. ჩემი მიხწეული და ამაში არავის ხელი რომ არ ერიოს მეც მინდა რომ საკუთარი კომპანია ჩემი წვალებით ავაწყო... და შენ ამაში ვერ დამეხმარები. შენ შეგიძლია ის მომცე რაზეც ყველა დანარჩენი გოგო ოცნობობს სიყვარული, მაგრამ მე ჯერ საკუთარი თავი მჭირდება ამ საქმეში... გეხვეწები გამიგე-მეუბნება აკანკალებული ხმით. მასთან ახლოს მივდივარ და ვიხუტებ. მესმოდა მისი იმაზე მეტად მესმოდა ვიდრე ამას სხვა გაგებდა.
-მესმის და გპირდები ამაში ხელს არ შეგიშლი და არ დაგაზარელებ ოღონდ... არ გაქრე ესე უბრალოდ არ გაქრე ამა ვერ გადავიტან, ერთხელ უკვე მიმატოვეს მეორედ ამას ვერ გავუძლებ.
-დაუმშვიდებებლად წასვლა არ მიყვარს.- მეუბნება სევდიანი ღილიმით და უფრო ვიკრავ, მაგრამ მისი ხელებს რომ ვგძნობ უკვე არაფერი მაინტერესებს და აღარ მადარდებს, რადგან ვიცი რომ ისიც იგივეს გძნობს.
-ეხლა რომ გაკოცო მეჩხუბები?-ვეუბნები მაგრამ შეხედვას ვერ ვბედავ. არ მინდა უარის შემთხვევაში ჩემი სახე დაინახოს.
-არა-მეუბნება ჩუმად. მისკენ დაბიხარე, მის ცივ და მრთოლიარე ბაგეებს შევეხე, ვიგძენი როგორ გაცრა ტანში. მე მას პირველი კოცნა მოვპარე. აქამდეც მყვარებია, მაგრამ შემიძლია ვთქვა რომ ცხოვრებაში არასდროს დამავიწყდება მისი შეხება, მისი სუნი და მისი ტუჩების გემო. ძლივს მოვცილდი მის სხეულს და თვალებში ჩავხედე. ბწყინაბდა. ამის დანახვაზე კიდევ დავაცხრი მის ტუჩებს. მის ნაზ კოცნას ჭკუიდან გადავყავდი. ხელი თმებში შევუცურე არ მინდოდა მისი გაშვება, მაგრამ არც მისი შეჩერების უფლება მქონდა, მისი მესმოდა ამიტომ მის სურვილს ვერ შევეჭინააღმეგებოდი. როგორც კი მოვცილდი მაშინვე გამეღიმა.
-ჩვენ თუ ესე გავაგძელეთ კარგს ვერაფერს მივახწევთ-მითხრა ღიმილით- ამიტომ უკეთესი იქნება თუ აქაურობას მივალაგებ შენ ზემოთ ადი ვიცი პახმელია რაცაა.
-არა კარგი მოხდება, მაგრამ არ ღირს ეხლა-ვუთხარი ღიმილით დაზემოთ სავლა დავაპირე მაგრამ შევჩერდი და მისკენ შევტრიალდი.
-სალომე.
-რა?
-გეხვეწები იმ მაიკით აღარ იარო.
-კარგი-მითხრა სიცილით.
მთელი ერთი კვირა გავძელი ისე რომ არ შევხებოდი, ბოლო აიტეხა გამოვჯამთელდი აღარ მიდა იქოო მაგრამ მივხვდი რომ ისიც ვერ თოკავდა თავს ამიტომ მეც დავთანხმდი და თბილისში წამოვედით.



----------------------------------------------------
ცოტა დამიგვიანდა :// მუზა გამექცა ამიტომ პატარა გამოვიდა.