-ერეკლე არ შეხვიდე უკეთესი აზრი მაქვს-შევაჩერე სანამ კარს საბოლოოდ გააღებდა, თავი დახარა და ჩემსკენ მობრუნდა
-ყველაფერი თავიდან უნდა დაიწყო-ჩქარა ვთქვი
-ყველაფერი თავიდან-თავისთვის ჩაიბურტყუნა და დებილივით გაეღიმა-ვგიჟდები შენზე-მაგრად ჩამეხუტა და გარეთ გავარდა მე დედა მარიამს გავხედე მან ღიმილიანი სახით დამიქნია თავი
-იგივეს იზამს და ხელი უნდა შევუწყოთ-კიდევ გამიღიმა და ნინიასთან შემიშვა
-ნესა-მოვიდა და მაგრად ჩამეხუტა
-ნინია რას აპირებ?-ვეკითხები უკვე საწოლზე ჩამომჯდარი
-რას უნდა ვაპირებდე?-ამომხედა გაბრაზებულმა
-უბრალოდ მომისმინე კარგი?-ფრთხილად შევეხე მის ხელს და გვერდით მივუჯექი
-მინდა რაღაც გითხრა არსებობს გარემოებები, რომელიც უნდა დაძლიო მესმის შენი მეც შენსავით ვიქნებოდა, მაგრამ ახლა ისევ შენთვის ჯობს-ვუღიმი-ჩემი ნინია მინდა ხო?-თავს ნელა მიქნევს
-მიყვარს-ღიმილით ამბობს
-მასაც უყვარხარ უბრალოდ ყველაფერი შეიცვალა, დალაგდება ხომ გჯერა?
-მე შენი ყოველთვის მჯერა-მაგრად მომეხვია-წავიდეთ რა სახლში არ მინდა ჩაგშხამდეთ ყველაფერი კარგი?-კნუტის თვალებით ამომხედა
-ჩემი ბარტყი-მაგრად ჩავეხუტე, დედა მარიამს დავემშვიდობეთ და გარეთ გავედით
-ისიც აქ იყო?
-იყო
-საშიში არაა?-მეკითხება გაფითრებული
-როდის იყო სვანი სვანეთში შინდებოდა?-ნაწყენმა ვკითხე
-ან მაგას რა უნდა დაემართოს-უაზროდ გაეღიმა და მანქანაში ჩაჯდა. მანქანა დავქოქე და გზას ჩავუყევი. ცოტახანში ნინიას სიცილი აუტყდა
-იცი რა გამახსენდა?-ალმაცერად გადმომხედა
-ბულაჩაურში რესტორანში, რომ ვიყავით აი მდინარის პირას რომაა იქ,-ისევ ეცინება-მანდ,რომ ბიჭი მომეწონდა და ეკემ ვერაფერი რომ ვერ მოიფიქრა და ჩემი ცოლია რას ეღლაპუცებიო, რომ ცემა-სიცილს არ წყვეტდა
-რა გაცინებს მერე? და ეკეს, რომ ახსენებ იმდენ რომს ამბობ დავიტანჯე-ცოტა წავკბინე
-შენ ვერასდროს მიხვდები რატომ ვიცინი ასე ან მოვა დრო და აუცილებლად გაიგებ-მიღიმის და მანქანიდან გადადის, კარის შეღებისას სახლში გამაყრუებელი სიჩუმეა ჩამოწოლილი
-ძინავთ უკვე და წამოდი ჩვენც დავიძინოთ-მაღლა ავედით და დინას შევუწექით ლოგინში
-თხებო თქვენ ხართ?-როგორ მიყვარს არაფერს, რომ არ იმჩნევს
-არაა დინა გელანდებით-ნინიამ უთხრა თუ არა გიჟივით წამოფრინდა
-გამისკდა გული იდიოტო-გაბრაზებულმა ჩაარტყა ბალიში
-დეგენერატებო დეიძინებთ თუ არა?
-დევიძინებთ აბა რა-დამცინა ნინიამ
-იმერელ ქალს მე უნდა გასწავლიდე მოქცევას?
-მოგაქცევ შენ მე-დამემუქრა ნინია და მხარი გამკრა
-გადავვარდი იდიოტო-დავუბღვირე
-მოკეტეთ მეძინება-დაიწივლა ნინიამ
-უიმე მეც-დინა დაეგდო ბალიშზე
-მიყუარხართ-ნინიამ ამოიგმინა და დაეძინა. დილით რაღაცის მტვრევის ხმა გვაღვიძებს
-ვინ დალეწა სახლი?-ვკივი და დათუნიანი პიჟამათი გავდივარ ოთახიდა უკან კი ჩემს ფორმაში მყოფი ორი ბატი მომყვება
-დედა ბაბაიაგები-უცებ ყვირის ლუკა და ილიას უკან იმალება
-განახებ მე შენ ბაბაიაგას-ვემუქრები ლუკას
-კაი წრიპუშ-უცებ მიტაცებს ხელში
-რატო ხარ ასეთი მძორი?
-წყალს მისხავდნენ-მხრებს იჩეჩავს
-დამსვი რა
-ჯერ ლოყაზე აკოცე იოანეს-სასაცილოდ იშვერს ხელს იოანესკენ და იოანეს წყალი ცდება
-ბავშვი ხარ პატარა-მხრებს ვიჩეჩ იოანეს ლოყაზე ვკოცნი და ლუკას თავზე ხელს ვუტყაპუნებ
-ცუდი დეიდა-ხელს ჩემკენ იშვერს და პატარა ბავშვივით იჭყანება.
-აბა როგორაა ჩემი სიყვარული-შმაგი მოდის და დინას კოცნის. ამის დანახვაზე მე და ტყუპებს სახე გვემანჭება და ერთად ვყვირით
-ფუუუუუუ-ლუკა იკლაკნება, ილია კი თვალებზე ხელს მაფარებს
-პატარა ხარ შენ-მეღრიჭება
-ხო კაით გვეყოო-იტყლარწება დეა
-ვაიმე დეა არ გაიკვანძო-მწარე ენას ვერ აჩუმებს დინა და მირიანისგან მუჯლუგუნსაც იღებს
-აუ მშია მე-მუცელზე ხელს ისვამს ნინია
-მერე ქალი შენ არ ხარ?-უცინის სანდრო
-ეე სანდრო დიდი ხანია ვეღარ ვხუმრობთ-ეჭყანება ნინია
-საშუალება რომ მქონდეს აქვე გაგატყავებდი-ენას უყოფს სანდრო
-ჩუ თორემ დავრეკე ნატასთან და შევთხზი ტყუილები-სასაცილოდ აფახუნებს თვალეს ნინია და გამარჯვებულის სახით უყურებს
-ენაააა გაქ გრძელი-გაბუტლი ამბობს სანდრო რასაც დინას ჭიხვინი მოყვება
-მე გავაკეთებ რამეს-ვამბობ მე და გაბურძგნულ თმებს ვიკრავ
-დიდი იმედი მაქვს ცოცხალი გადავრჩები-ზერელედ ამბობს და სხვაგან იყურება
-მე კიდევ მიკვირს იმ ხინკლის მერე ცოცხალი, რომ ვარ-ენას ვერ ვაჩუმებ და დინას და ნინიას მკვლელ თვალებს ვაწყდები
-ისა მე საჭმელს ვაკეთებდი მგონი-დებილივით ვლუღლუღებ და სამზარეულოში დარეტიანებული შევდივარ
-რა იყო ქა ეს?-მოკუზული შემორბის დინა
-არაფერი-მხრებს ვიჩეჩავ და იოანეს გაღიმებული სახის წარმოდგენისას ტანში მცრის
-აი დაგიჯერეთ სულ-სიცილით ამბობს ნინია
-სასეირნოთ, რომ წავალთ და ჩემს ცხენს გამოვიყვან ხვისტანების ფარდულიდან მაშინ მოგიყვებით-ვამბობ და ორ ლუკმას პირში ვიტენი-მე გამოვიცვლი ქვენ გააწყეთ და ჭამეთ-ვეუბნები და პირგამოტენილი ავდივარ ოთახში, ლოგინზე გულაღმა ვეცემი და სულელივით მეღიმება
-ვაიმე ნესა გოგო ეს შენ ხარ?-ჩამყვირის ალეტერეგო
-ხო აბა სხვა ნესა იცი შენ?-როგორც ყოველთვის სუპერეგო ეკამათება
-დასკვნა ერთია გევასა-არ აჩუმებს ენას ალტერეგო. და იმის გააზრებაზე, რომ შეიძლება იოანე შემიყვარდეს უახლოეს მომავალში მაგიჟებს და უაზროდ კივილს ვიწყებ რასაც ბავშვების ოთახში შემოყრა მოყვება
-რა გაკივლებს გოგო-შეშინებული ხმით მეკითხება შმაგი
-ისა.. მეე... ობობა დავინახე-ყველაზე სულელურ რაღაცას ვამბობ და შმაგს თვალებს ვბრიალებ არ წამოგცდეს ობობების კოლექცია, რომ მყავსთქო და არ მეშინიათქო
-წლის ტყუილი-მაინც არ აჩერებს ენას
-ენას ამოგაცლი-მუშტს ვუღერებ ჩემზე მაღალ სილუეტს და მის ცინიკურ სახეზე ვგიჟდები
-შენ ვაფშე ჩემი ძმა ხარ?-ვიბღვირები და თავს ვისაწ....ბ ჩემი ტელეფონი რეკვით, რომ სკდება
-გისმენთ-ტელეფონში ისე ვყვირივარ ნომერს არც ვუყრებ
-ნესა ეკე ვარ მისმინე არ ვიცი, როგორც გინდა ჩამოდით სვანეთიდან
-უკაცრავად?-კიდევ ერთხელ ვყვირი
-თუ გინდა ნინიას ბედნიერებაზე იზრუნო ეს უნდა გააკეთო მართალია უნივერსიტეტის წლებს ვერ დავაბრუნებთ თუმცა შეგვიძლია ძველი დრო გავიხსენოთ აი ხომ ხვდები?-რაღაცნაირად მეუბნება
-და რა მოვიფიქრო?-ვეჩურჩულები
-არ ვიცი ნესა ჟურნალისტი შენ ხარ და კიდე მე მეკითხები?
-ხო კაი მაცალე-ვამბობ და ტელეფონს ვთიშავ
-რა გავაკეთო ახლა ისეთი?-ტუჩთან თითი მიმაქვს და მახსენდება ჩვენს ეზოში ხრამი რომაა სადაც იოანე ჩავარდა, ღმერთო ყველგან იოანე რატოა?
-მშვენიერი გეგმაა-მხრებს ვიჩეჩავ და ქვემოთ ჩავდივარ
-მე გავალ მოვწევ-ბავშვებს ვეუბენბი და გარეთ გავდივარ. სასწაულად მსიამოვნებს აქაური ჰავა და სულ არ მინდა წასვლა, უბრალოდ მე ნინიას ბედნიერება მეტად მინდა ვიდრე სხვა რამ
-არ ვიცოდი თუ ეწეოდი-გვერდით მიდგება ყავის ჭიქით და იოს სურნელი სახეზე მეფრქვევა
-ბევრი რამ არ იცი-ალმაცერად ვუღიმი
-გიხდება სიგარეტი უბრალოდ მავნეას-ზედმეტობების გარეშე მეუბნება
-ცხოვრებაში ხდება საოცრეებიც-სიტყვა არ მაქვს დამთავრებლი, ფეხებში რაღაც რომ მხვდება და ძალიან მწარედ ვეცემი
-აუ ვაიმე-სახე მემანჭება
-კარგად ხარ?-უცებ მეკითხება იოანე
-რა დამეჯახა?
-არ ვიცი მგონი კავკასიური იყო-მხრებს იჩეჩავს
-ჩემმა გაზრდილმა უნდა შემიწიროს?-სიმწრისგან ცრემლები მომდის
-კარგი გაჩერდი შეიძლება მოტეხილი გაქვს-ხელით მაჩერებს და ხელში ავყავარ
-არაა საჭირო დამსვი-ვუძალიანდები
-გაჩერდი თორემ გადაგადებ-მემუქრება
-ყოჩაღ მაგარი ხარ-ცერა თითს ვუწევ და ფეხის გამოძრავებისას სახეზე სრული სიწითლე მივლის
-რა დაემართა?-შეშინებული მორბის დინა
-წაიქცა-მოკლედ უჭრის იო
-ხიფათა ხარ რა!-გაბრაზებული ამბობს მიშო და ფეხს მიმოწმებს
-ნესა დაჭიმული გაქვს და პროფილაკტიკის მიზნით თაბაშირი დაგჭირდება-თვალებს მიბრიალებს მიშო და ვხვდები რაშიცაა საქმე
-ვაიმე არაა-თავს სასაცილოდ ვისაწ....ბ და დივანზე ვებერტყები
-თბილისში წავალთ-გადაჭრით ამბობს შმაგი
-აპ აპ აპ-უცებ ვსწორდები-შენ და დინა აქ რჩებით და ნინიას გარდა ვინც გინდათ კიდე ისინი
-აუ დავრჩებთ რა-ყელს იწელავს ლუკა
-ვაფშე, იოანე წაიყვანე რა თუ არ შეწუხდები-ამბობს შმაგი და თვალს მიკრავს
-არა რა პრობლემაა-ეს დეგენერატიც რომ იღიმება
-ჩავალაგოთ-ტუჩებს მიპრუწავს ნინია
-კარგი-ვჯდები-მიშო მომეხმარე-ხელს მიშოსკდენ ვიშვერ, როცა ვიღაცის ცხელი ხელი წელზე მეხვევა
-მე მოგეხმარები-მისი სუნთქვა პირდაპირ ყელში მეფრქვევა და სრული გამოშტერება მემართება, გამოფხიზლებული კი უკვე ოთახში ლოგინზე დებილური სიფათით ვზივარ და ნინიას ჭიხვინს ვუსმენ
-ნესა ცოცხალი ხარ?-ჭიხვინს არ წყვეტს
-ნინია მოკეტე-ვუბღვერ და ჩემს შტერულ ღიმილს ვიბრუნებ
-ტეტა მოგიკვტეს ჩემი თავი-ხელს სასაცილოდ იტყაპუნებს ლოყაზე და მაშინვე ტყუპისცალი მახსნდება
-კაი ნინია გვეყო-საბოლოოდ ვიბღვირები და ოთახიდან გამობობღებას ვცდილობ
-დაგეძახა მოგეხმარებოდი-მეუნება კედელზე აყუდებულს იოანე
-არა მადლობა მეთვითონ-ვცდილობ ფეხი გადავდაგა თუმცა უშედეგოდ
-ხომ გეუბნები არა?-ხელში ავყავარ და ისე მივყავარ მანქანამდე
-საჭესთან მე დავჯდები ნესა კარგი?-გეხვეწების თვალებით მიყურებს ნინია
-ვაიმე დაჯექი ნუ წაიღებ ხოლმე ტვინს-შეწუხებული ვეუბნები და ზუსტად ვიცი განზრახ ტენის წინა სავარძელზე რაღაც საოცარ ნივთებს
-მოგკლავ-ჩუმად ვეუბნები და იოანეც მიჯდება გვერდით
-აბა წავედით?-ამბობს ნინია
-კი თუ არ დაგვლეწავ-ვიბღვირები მე და სავარძელს ვეყუდები
-ნესა როდის იყო ეგრე ჩერდებოდი გზაში? ზურდი გეტკინება ისევ-წინიდან მიგღვერს ნინია
-არ მეტკინება-თვალებს ვატრიალებ
-იოანე შენი რცხვენია-მხრებს იჩეჩავს ნინია
-რისი გრცხვენია მოდი აქ-ხელეს იშვერს
-არა არაა საჭირო-ნაძალადვად ვიღიმი
-მოდითქო-მიჭერს და თავისზე მიკრავს. ოხ ღირდა ამად, ჩემს უაზრო ფიქრებზე მეღიმეა და მის ყელში ვიმალები
-მალე დაეძინება დრამინა დავალევინე-ამბობს ნინია და მე სანამ ტვინში ვხარშავ თუ როდის დამალევინა დრამინა მეძინება კიდეც. დაახლოებით ღამის 12 ზე უკვე თბილისში ვართ, მთელი გზა ისე გემრიელად მეძინა ვერც წარმოიდგენთ. მანქანაში მიუხედავად იმისა, რომ ჩამოსვლისას უკვე მეღვიძა თვალი არ გამიხელია და იოანეს კისერში ურცხვად ვიმალებოდი, არც მაშინ ,,გამიღვიძია’’ როცა ჩემს გაღვიძებას ცდილობდნენ. ოთახში ამიყვანა იოანემ და მაშინვე დასჭექა აი ისე გულს და სულს, რომ გაგიმწარებს. (ბავშვობის მოგონეა: კახეთში ჩვენს სახლს დაეცა მეხი.) ნინია მაშინვე წავიდა სახლში, როცა იოანემ უთხრა მე ავიყვანო ახლა კი მარტო დარჩენა ჩემთვის ყველაზე მწარე იქნება. გრუხუნიდან 10 წამში ნინია რეკავს და იოანეც პასუხობს. არ ვიცი რაზე ლაპარაკობენ თუმცა ვგრძნობ, როგორ მეხვევა იოანეს ტორები და მეც უნებლიედ მეღიმება.



პ.ს მადლობა ვინც კითხულობთ და ბოდიშით შეცდომებისთვის. ცოტა ნაწყენი ვარ რადგან თქვენს ემოციებს არ გამოხატავთ და მგონია, რომ აღარ უნდა გავაგრძელო