დილით თვალებს ვახელ თუ არა იოანეს უზროდ მომღიმარ სახეს ვხედავ.
-სულ რატო იღიმი?-ვეუბნები ცოტახნიანი პაუზის შემდეგ
-რავი მეღიმება-მეუბნება და ლოგინზე ჯდება
-მაკიაჟს რატომ ატარებ?-მკითხა და სახეზე სველი სალფეთქი გადამისვა
-არ მიყვარს ჩემი ჭორფლები-მხრებს ვიჩეჩავ-არც თვალებზე ვგიჟდები
-მე კი ვფიქრობ, რომ ზუსტად ეგ გამოგარჩევს-ისევ მიღიმის და მაკიაჟს სრულად მაშორებს-ასე ბუნებრივი ბევრად ლამაზი ხარ და კატეგორიულად მოვითხოვ მაკიაჟი აღარ ატარო-ამბობს მკაცრად თუმცა მაინც ეღიმება
-სასაცილო ხარ-ვეუბნები
-რატო?-შავ თვალებს აფართოებს
-რავი ასე უბრალოდ სასაციოლო ხარ-ფართოთ ვიცინი და ვარსკვლავის ფორმაში ვწვები
-ექიმთან უნდა წაგიყვანო-მეუბნება
-არა არ ვაპირებ ისეთი არაფერია-შეშინებული ვეუბნები
-ეეე ეგეთები არ იყოს-თითს მიქნევს
-არ მინდა-ზეწარს თავზე ვიფარებ
-შენმა ძმამ შენი თავი ჩამაბარა ამიტომ თუ არ ადგები მომიწევს ძალით აგაყენო-ზევიდან დამყურებს
-მაინც არ ავდგები-ვჯიუტდები მე
-ოხ ეს ქალები-შეწუხებული ამბობს და წამში ჰაერში ვჩნდები-აბა ჩაიცმევ შენით თუ ჩაგაცვა?-მეუბნება ზუსგზე მოკიდებულს
-მეთვითონ-გაბრაზებული ვამბობ
-ჰმ მოდი ტანსაცმელი აიღე და იქით გამოიცვალე-დამპლურად მიღიმის
-უნამუსოოო-ვიბღვირები და გარდერობს ვაღებ. სპეციალურად ვწელავ დროს, რომ დაიღალოს თუმცა ისევ გაღიმებული მიყურებს და მელოდება. საბოლოოდ მაღალწელიანი შავი გაშლილი შორტი და ტეთრი ტოპი ავიღე. რომ ჩავიცვი მაკიაჟიც გავიკეთე და იოანეს წინ დავდექი
-მზად ვარ-ფეხზე ძლივს ვიდექი
-არ ხარ-გაბრაზებლი მეუბნება და საპირფარეშოდან სველი სალფეთქი გამოაქვს
-არ ვაპირებ მოშორებას-გაბრაზებული ვამბობ
-ვინ გეკითხება?-მხრებს იჩეჩავს და მიჭერს, იმდენი ხანი ვუძალიანდები სადამდეც შემიძლია ბოლოს დივანზე მწოლიარეს ზევიდან დამყურებს და ნაგლურად მიღიმის
-არ მომაშორო რა-ვეხვეწები
-არა უნდა მოგაშორო და ვაფშე გადაგიყრი იცოდე
-ვინ გეკითხება უნამუსოვ-ხელებს ვიქნევ
-რა მაკადრე გოგო ეს?-აცხადებს მსახიობურად და უცებ მისვამს სველ სალფეთქს
-ვიტირებ ახლა-ქვედა ტუჩს წინ ვწევ
-ტუჩს ეგრე ნუ შვები-მეუბნება სრული სერიოზულობით
-რატო ვითომ?-უარესად ვაწვალებ ტუჩებს
-ამ ერთხელ გადამირჩი-მეუბნება და ტელეფონს პასუხობს. ნახევარი საათი ლაპარაკობს და ძლივს აღწევს ჩემამდე
-ერეკლეს გეგმას ერთად განვახორციელებთ-წინ მიჯდება
-ეკეს იცნობდი აქამდე?
-კი ხომ გითხარი 7 წელია ვეძმაკაცები შენს ძმასთქო და ახლა ერეკლე არ მეცოდინება?-მეუბნება და დგება
-სანამ წავალთ უნდა ჭამო
-არაა არ მინდა-ვკივი მე, თუმცა 20 წუთში იოანეს ხელით ვჭამ ბლინებს
-აუ აღარ მინდა-ვბუზღუნებ პირგამოტენილი
-გინდა-მეუბნება და კიდევ ერთ ნაჭერს მატენის პირში
-ექიმიდან ერეკლემ იმ კაფეში წავიდეთო-იმ-ს კვეთავს
-აჰა მივხვდი-უაზროდ მეღიმება
-წავედით?-მეუბნება და ფეხზე დგება-არ იყოს ეგეთები-ამბობს როცა ჩემს თვალებს და ამბრუნებულ ტეჩებს უყურებს-გაგაბრთხილე-მეუბნება და აშკარად ჩემსკენ მოდის სახლში ნინია კივილით, რომ შემოდის
-წავედით?-შემოდის სამხზარეულოში და იოანე იქამდე ასწრებს გაწევას
-ხო-ვიბღვირები მე და ვდგები, ექიმთან მისულები იოანეს უკან ვიმალები და არ ვაპირებ ექიმის კაბინეტში შესვლას.
-ნესა დევდარიანი-გაკივის პუტკუნა ქალი
-ახლავე-იოანე ეუბნება და ჩემი დამალობანათი დაღლილს ხელში აყვანილი შევყავარ. ექიმი მიახლოვდება მე კი საწოლის ბოლოში მივბობღავ
-ნესა გაჩერდი-მკაცრად მეუბნება იოანე
-არა შანსი არაა-ვკივი მე, ყელში ამოსული იოანე კალთაში მისვამს პატარა ბავშვივით და მბოჭავს
-შეგიძლიათ ნახოთ-იოანე ამბობს და მე მიყურებს. ექიმი ფეხზე მკიდებს ხელს მე კი იოანეს კისერში ვიმალები და ცრემლები მომდის
-ოდნავ დაჭიმული გაქვს ამიტომ ელასტიური ბინტით გადაგიხვევ და მაზს წაგისმევ-მეუბნება ექიმი
-კარგი-ვსლუკუნებ და უფრო ვეკვრი იოანეს, ცოტახანში ცივი მასა მედება ფეხზე მერე კი ელასტიურ ბინტს მახვევს.
-ვსო სულ ეს იყო-ამბობს ექიმი და ქერა დალალებს აბზრიალებს
-კარგით მადლობა-იოანე ამბობს და ფეხსაცმლის ჩაცმაში მეხმარება, გარეთ გასულებს კი მოჭიხვინე ნინია გხვდება
-რა გაჭიხვინებს გოგო-ვეუბნები გაბრაზებული
-იოანე გაბანავა?-არ წყვეტს ჭიხვინს
-ნუ მასე ითქმის-ამბობს და ახლა ვუყურებ საყელოზე დასველებულ მაიკას სირცხვილისგან კი თავს დაბლა ვხრი
-ნინია ჩვენს კაფეში წავდეთ რა-ვებუზღუნები მანქანაში ჩამჯდარს
-წავიდეთ-ბურტყუნებს და რუსთაველის გავლით თავისუფლების მოედანზე გავდივართ. მანქანას იქვე აჩერებს და ფეხით მივუყვებით კაფემდე მიმავალ გზას. კაფეში ვჯდებით და ყავას ვუკვეთავთ. მე ნერვიულობისგან ხან ფეხს ვათამაშებ ხან ფრჩხილებს ვიკვნეტ. იოანე კი მშვიდად ელაპარაკება ნინიას. ამ დროს ერეკლე შემოდის კაფეში და მაშინვე მეცვლება ფერი.
-ნესაა გოგო შენ აქ რა გინდა?-მოდის ჩემკენ და კარგი უნახავივით მეკითხება
-მე მეკითხები მაგას?-ისე ვიცხადებ გეგონება რამე საოცრება იყოს
-არ გამაცნობ შენს მეგობებს?-მეკითხება უცებ
-კი როგორ არა ეს ნინიააა-ნინიას სახეზე არანაირი ემოცია არ ისახება (როგორც მაშინ) ერეკლე მასთან მიდის და ხელზე ეამბორება ნინია კი თვალებს ატრიალებს.-ეს კი იოანეა-ხელს იაონესკენ ვისვერ და ისიც ართმევს ხელს
-შემოგვიერთდი-ამბობს იოანე
-რატომაც არა-იკრიჭება და ნინიას წინ ჯდება, გული გასკდომას მაქვს მეშინია ნინიას პანიკა არ დაეწყოს, თუმცა ის ისე მშვიდად ზის, როგორც პირველი შეხვედრისას ისევ დაჟინებით აკვირდება ეკეს სახეს და ისევ თვალს უკრავს, როცა ეკე მისკენ იხედება. უცემ დარბაში სიმღერის ჰანგები წამიერად ვრცელდება და იოანეც თვალებით მანიშნებს, რომ დროა ვიცეკვოთ. მეც მორჩილი ბავშვივით მიყვები და ფეხზე თვალების ქაჩვით ვანიშნებ ის იღიმის და ზურგზე მიკიდებს. ეს ზურგზე მოკიდება რა დაამუღამა შევწუხდი.
-აბა იქნებ გეთქვა და ისე წამოვსულიყავი?-ვეუბნები ამობრუნებული
-ენა რატო არ იღრძე?-მეუბნება და მანქანაში მტენის
-საით?-ვეუბნები მე
-მთაწმინდაზე გავისეირნოთ-მეუბნება და მეც მეცინება
-ეგ გეგმის ნაწილია?-ვეკითხები
-ნუუ გააჩნია რომლის-ქვევიდან მიყურებს და მიღიმის
-ღიმილა ხარ-ვეუბნები უცებ
-ვისთვის როგორ-მეუბნება და უფრო ფართოთ მიღიმის
-ნინია პანიკაში არ ჩავარდეს მეშინია-ვამბობ და იოს ვუყურებ
-ნუ გეშინია ეკემ ყველაფერი გათვალა-თვალს მიკრავს
-აუ მითხარი რა-ყელს ვიწევ ორი წლის ბავშვივით
-ალ გეტკვიიი-ენას იჩლიფავს
-გთხოოოოვ-ჰა მალე თორე ამომივარდა საყლაპავი მილი
-არაა არ გეტყვი-თავს სასაცილოდ ათამაშებს
-კარგი იო რა-იოს გამოკვეთილად ვამბობ უცებ რომ ატორმუზებს და უკნიდან გამაყრუებელი მუხრუჭების ხმა ისმის
-რა დამიძახე-გამომხედა სწრაფად
-იო-გავიმეორე მე
-კიდე თქვი რა-სასაცილოდ ათამაშებს თავს
-წადი ახლა-ვუებნები მანქანების სიგნალის ხმა რომ მესმის
-სანამ არ იტყვი კიდე არა-ჯიუტდება ის
-იო, იო-ორჯერ ვეუბნები ის კი ფანჯრიდან თავს ყოფს და მთელი ძალიათ ყვირის
-იო დამიძახა ხალხო, იო-ხალხი ერთად ასიგნალებს და მეც ვცდილობ შემოვატიო მანქანაში
-გიჟი ხარ?-ვეკითხები და მეცინება ისიც მყვება სიცილსი მანქანას ძრავს,
-აუ კიდე მითხარი რა-თავს წევს ჩემკენ ცოტახანში
-იო-მეც ვეუბნები და ასე ყოველს ხუთ წუთში ერთხელ მამეორებინებდა ,,იო’’-ს. ძლივს ავედით მთაწმინდაზე.
-აბა პირველად სად დავჯდეთ?-მეუბნება სრული სერიოზლობით და სათვალებს იკოსებს ცხივრზე, მეც მას ვბაძავ და სათვალეებს ვიკეთებ, რომ მხსნის
-მზეზე უფრო ლამაზი ხარ -მეუბნება მეც არ ვრჩები ვალში და სათვაალეებს ვართმევ
-მე კი არ მინდა ეგ შავი თვალები იმალებოდეს-ვაცხადებ და ბამბის ნაყინის დანახვისას ნერწყვს ძლივს ვყლაპავ
-წამოდი ვიყიდოთ-მეუბნება ჩემი ყურებით გახალისებული, ვყიდულობთ თუ არა მაშინვე ეშმაკის ბორბალზე ვჯდებით. ფეხებს სკამზე ვაწყობ და ბამბის ნაყინს ორ წუთში ვაყუმბარებ მერე კი იოანეს ჭამას ვუყურებ და ვეპარები, რომ იქნებ ცოტა მოვგლიჯო, მაგრამ შენც არ მოიკვდე
-ჯერ მაკოცე-მეუბნება და ლოყას მიშვერს
-ოხ კარგი მისკენ ვიწევი და წვერიანი ლოყას და რაღაც რბილს ერთიანად ვეხები
-ისა მე ბოდიში-ვლუღლუღებ ის კი იცინის
-არაუშავს-მიყურებს-ახლა არ მითხრა პირველი იყოო-სიცილს იწყბს
-ის ხო-მე თავს ვიქექავ
-კაი რა იყო ოდნავ შემეხე ტუჩზე მეტი კი არაფერი-მამშვიდებს თავისი ჭკუით
-ოო ნაყინი სულ შეჭამე?-ვბუზღუნებ მე
-არა გამომართვი-მეუბნება და ჩემთვის მოტეხილ ნაწილს მაძლევს მეც ვიტენი და წამში ვყლაპავ. იოანე უცებ იწევა ჩემსკენ და მკოცნის. აი აქ დამემართა თუ დამემართა ის ტუჩზე მოხვედრილი კოცნა ამასთან შედარებით არაფერი იყო. გავგიჟდი გადავირიე და მეც ავყევი თინეიჯერი ბავშვივით
-რა იყო ეს?-ვკითხე გაბრაზებულმა
-ტუჩზე გქონდა დარჩენილი-მხრებს იჩეჩავს და მიღიმის. რავქნა რომ არ შემიძლია გავბრაზდე?
-არ გქონდა უფლება-ვიბუტები მე
- შენ რომ მაკოცე კარგი იყო?-თვალებს აფახუნებს
-მე შემთხვევით დამემართა-მხრებს ვიჩეჩავ
-მე კი ტუჩები მოგწმინდე მეტი კი არაფერი-მეუბნება და ბორბლიდან გადადის ხელს მიწვდეის, რომ მომეხმაროს მე კი უხეშად ვიშორებ და კოჭლობით მივდივარ უაზრო მიმართულებით.
-შემირიგდი რა-ასე ძახილით დამყვება კუდში მაგრამ მე ხომ სადისტი ვარ ხოდა უარესად ვუშლი ნერვებს. ბოლოს სადღაც ბენდი გვხვდება ასე უბრალოდ დგანან და უკრავენ, იაონე წყვეტს ხვეწნას მათკენ მიდის და რაღაცას ეუბნება შემდეგ მიკროფონთან დგება და ჩემთვის უცნობ სიმღერას მთელი გულით მღერის. ვუყურებ და ვგიჟდები რა მიქნა ამ ორი დღის გაცნობილმა არსებამ. ვუყურებ, როგორი ემოციით მღერის და მინდა მაგრად ჩავეხუტო. ამთავრებს თუ არა ქვევიდან მიყურებს და მოგროვილ ხალხში ჩემზე აჩრებს მზერას
-ნესა მაპატიებ პირველი კოცნის მოპარვას?-მეუბნება და მიღიმის, თავს ვაქნევ არათქო, მაგრამ იქ შეკრებილი საზოგადოება ყიჟინს იწყებს შეძახილებით ,,ვის არ მოუპარასვ პირველი კოცნა’’, ,,აპატია მასეთს კიდე კი ვერ ნახავ’’ რასაც ჩემი სიცილი მოყვება და მაღალ ხმაზე დაყვირება
-ჯანდაბა ამ ხალხის ხათრით-იოანე ჩემკენ მოდის და მაგრად მეხუტება. გვაინობამდე ვსეირნობთ და ბოლოს სახლში მივდივართ
-შენ სულ აქ უნდა იყო?-ვეკითხები და ჩაის წინ ვუდგამ
-სანამ შმაგი ჩამოვა-ვიმედოვნებ იქ გადაწყვეტს ცხოვრებას
-მომიყევი შენზე-აშკარად არ ელოდა
-ჩემზე?-თითს მკერდზე იბჯენს
-ხო შენზე-თავს მტევანზე ვდებ და ვუყურებ
-იოანე გადრანი, 25 წლის, შეყვარებული არ მყავს-აშკარად აკვირდება ჩემს რეაქციას-მყავს და ემილია 5 წლის, ძმა 20 წლის და მშობლები, ვცხოვრობ მარტო, და რავი მეტი რა-მხრებს იჩეჩასვ-ახლა შენ-ჩემსკენ იშვერს ხელს
-ნესა დევდარიანი, 23 წლის, შეყვარებული არც მე მყავს-ჩემგან განსხვავებით დამპლურად იღიმის-შმაგს კი იცნობ, მშობლებიც გეცოდინება და პროფესიით ვარ ჟურნალისტი, შენ კი დაგავიწყდა თქმა-ხელს ვიშვერ მისკენ
-მინდოდა მუსიკას ან ხელოვნებას გავყოლოდი, თუმცა იმ დროს მამას უფრო ვცემდი პატივს ვიდრე ჩემს გადაწყვეტილებას ამიტომ, არქიტექტურა ავირჩიე თან ხატვასთან შეხება მექნებოდა ნაწილობრივ, ახლა კი ვნანობ ჩემი ოცნება, რომ არ ავიხდინე მაგრამ რა არის ეს ცხოვრება თუ არა გამოწვევები-მიღიმის და ჩაის სვამს.
-მე წავალ დავიძინებ-ვეუბნები და ვდგები
-მოიცა მოგეხმარები-მეუბნება და ხელში ავყავარ
-მოკლედ სულ ჰაერში გამოკიდებული ვარ რა-ვბუზღუნებ მე
-შეირგე-მგესლავს და ლოგინზე მაწვენს შემდეგ კი გადის ისე მეძინება სულ მავიწყდება ტანსაცმლის გამოცვლა.


პ.ს (მაინც ნაწყენი ვარ) მადლობა ჩემს ერთგულ მკითხველს ყოველი თავის დადებისას ასე ძალიან რომ მამხნევებს მინდა მეტი შეფასება, რომ გავიგო რა აკლია ამ ისტორიას. ბოდიშით შეცდომებისთვის და პატარა თავისთვის