გარეთ გაბდივარ. სანდრო ფანჯარასთან დგას და მიყურებს. მე ნიკასთან მივდივარ. მას ვეხვევი.
-აბა წავედით? -ამბობს ნიკა და მოტოციკლეტის ჩაფხუტს მაწვდის.
-კი წავედით. -ამაბობს ემილი და გიორგის სპორტულ BMW-ში ჯდება
-ხომ არ გეშინია? -მეუბნება ნიკა და მოტოციკლეტს ქოქავს.
-არა -ვამბობ მე ჩაფხუტს ვიხურავ და მის უკან ვჯდები. ხელებს ნაზად ვხვევ და სანდროს ვუყურებ. მოტოციკლეტი მიდის ჩემი და სანდროს თვალები კი ერთმანეთს არ შორდება.
-სად მივდივართ? -ვეკითხები ნიკას
-ხომ გითხარი სიურპრიზია. -ამბობს ის -მოდი ცოტა ვითამაშოთ. -ამბობს ის და უფრო სწრაფად მიდის. მოტოციკლს ქეთ იქით ხრის და მანქანებს ისე უსწრებს. ყოველი მოტოს გვერდზე გადახრისას მე უფრო და უფრო ვუჭერ ხელებს ნიკას რაზეც ეცინება.
-აბა არ მეშინიაო? -მეკითხება ის სიცილით.
-არც მეშინია - ვამბობ მე
-კი როგორ არა -უფრო ეცინება და მისი სიცილის ხმაზე სანდროს სიცილი მახსენდება. მეღიმება. მაგრამ შემდეგ მახსენდება როგორც მომექცა და ვბრაზდები.
-ხო კარგი ცოტათი მეშინია როდესაც მოტოციკლს ასე ატარებ.
-და თუ ამას ვიზამ -ამბობს ის და იმდენად სწრაფად მიდის ვეღარაფერს ვეღარ ვხედავ. ხელებს უფრო ვხვევ.
-მშიშარა! - ქმბობს ის.
-მეე? -ვეკითხები ხმამაღლა და არ ვიცი რატომ მაგრამ ფეხზე ვდგები. და ხელებს მხრებზე ვკიდებ. ძალიან მეშინია. არ ვიცი ამას რატომ ვაკეთებ
-კარგი კარგი მჯერა რომ არ გეშინია -ამბობს ნიკა და შედარებით უკლებს სიჩქარეს.
მეც მეცინება და ვჯდები.
-ისინი სად არიან? -ვეკითხები მე
-დაგვეწევიან რაა. -ამბობს ის.
რდენიმე მილში მოტოციკლი ჩერდება. მოტოციკლიდან ჩავდივარ.
-ბოულინგის ცენტრი? -ვამბობ გაკვირვებული
-ჰო. -ამბობს ის შემდეგ მიყურებს და აგრძელებს. -აუუ ძაან დებილი ვარ. შენ რამე რომანტიულს ელოდი ხო? მე კიდე აქ მოგიყვანე.
-არა არაფერია პირიქით. ძალიან მაგარია. -ვცდილობს სიტუაცია გამოვასწორო და ამიტომ ვამბობ ამას. თუმცა დიდად რომანტიკის განწყობაზე არ ვარ.
-მაპატიე რაა. უბრალოდ არ მინდოდა ისეთი ბიჭების კატეგორიას მივმსგავსებოდი სულ რომანტიკაზე რომ ფიქრობენ და არ გამოსდის.
-მომისმინე. ყველაფერი კარგადაა. ძალიან მაგარია ისე თამაში არ ვიცი და იმედია მასწავლი ზო? -ვამბობ მე და ყურადღებას სხვა რამეზე ვამაზვილებ.
-რა თქმა უნდა. -ამბობს ის -როგორც იქნა. -ამბობს ის და გიორგის მანქანას უყურებს-ჩაგეძინათ?
-შენსავით მანქანებს შორის ვერ ვძვრები "სორი" -ამბობს გიორგი
-ხო კაი შევედით -ამბობს ემილი და ოთხივე ცენტრში შევდივარ.
მაგიდასთან მივდივართ.
-ემილი იმედია კარგად თამაშობ -ამბობს გიორგი
-მხოლოდ ერთხელ მაქვს ნათამაშები ჩემს დაბადების დღეზე.
-ანუ მაგარი კონკურენტები გვყავს? -ვეუბნები ნიკას სიცილით
-შენ არ ინერვიულო მაინც ჩვენ მოვიგებთ -მეუბნება ნიკა და შუბლზე მკოცნის მაგრამ არა ისე როგორც სანდრო.
-ჩვენ ვიწყებთ. -ამბოს ნიკა და ბურთის ასაღებად მიდის.
-რატო ვითომ? -ამბობს ემილი. -ჩვენ ვიწყებთ.
-მართალი ხარ ემილი დაიწყეთ. ცოტა ფორა მივცეთ ხო ნიკი -ვამბობ მე
-როგორც იტყვი -მეუბნება ის და ისევ ჩემს გვერდით ჯდება.
ისინი მიდიან და პირველ ბურთს ისვრიან
-ხომ არ გწყინს ნიკის რომ გეძახი? -ვეკითხები მე
-არა რა სისულელეა. -მპასუხობს ის და მიცინის.
-მთლად ათივე ვერა ხო? -ეუბნება უკან დაბრუნებულ გიორგის და ემილის
-ჩვენ რო დაგვცინი წადი და შენ ჩააგდე რვა მაინც -ამბობს ემილი.
-ბაზარი არაა!-ამბობს ნიკა -წამო სალი.
მას მივყვები. ბურთს ხელში მაჭერინებს. ჩემს უკან დგება მთელი ახეულით მეხება და მანიშნებს რა უნდა გავაკეთო. მის შეხებას არანაირი საერთო არ აქვს თუნდაც სანდროს ერთი ხელის შეხებასთან.
-ნუ ხარ დაძაბული. -ამბობს ის. და ხელს მიშვებს.- წინ იყურე. შუაში დაუმიზნე და მაგრად მოიქნიე ხელი. ოღონდ არც ისე მაგრად რომ სადმეს გაფრინდე -ამბობს ის და ეცინება.
-კარგი. -ვამბობ მე და ბურთს ვისვრი. ვერც ერთ კეგლს ვერ ვაქცევ და მოწყენილი უკან ვბრუნდები.
-არაფერია. პირველი ნასროლისთვის კარგია. -ამბობს ის და შემდეგ თვითონ იისვრის. ყველა კეგლს აქცებს და გახარებული მოდის ჩვენსკენ.
-აჰაა! -ამბობს ნიკა და რაღაც ეკრანზე რაღაცას ნიშნავს.
-დამაცადე შენ. -ამბობს გიორგი და გეხზე დგება.
ბოლოს ისე მთავრდება რომ ჩემს გამო ჩვენ ვაგებთ.
-მაინც ხო ჩვენ მოვიგეთ. -ამბობს გიორგი და ჩვენ დამცინავად ისინის
-ჩემი ბრალია. თორე მოიგებდა ნიკა. -ვამბობ მე და თავს ვხრი.
-კარგი. ეხლა სადღა წავიდეთ? -ამბობს ნიკა
-რა იყო ასე გაგიტყდა რო მოგიგე? -ამბობს გიორგი.
-ამას უყურე რაა. რა იყო ბიჭო პირველად მომიგე ცხოვრებაში და ამით ბლატაობ? -ამბობს ნიკა გიორგი გაჩუმდა.
-პირველაად? -ვამბობ მე და ბოლო ხმაზე მეცინება.
-კარგი მოდი ახლა სადმეს გავისეირნოთ. ან სადმეს დავსხდეთ რაა -ამბობს გიორგი.
მე და ნიკას გვეცინება.
-აუუ მე ვერაა. ნიკი მაპატიე მაგრამ სახლში უნდა წავიდე. ისედაც ძალიან დავიგვიანე. -ვამბობ მე
-კარგი წაგიყვან. -ამბობს ის და მოტოციკლს ქოქავს. მე უკან ვუჯდები. თხუთმეტ წუთში სახლთან ვჩერდები. მოტოციკლის ხმაზე სანდრო ოთახიდან იხედება.
-გმადლობ რომ მომიყვანე. -ვამბობ და ლოყაზე ვკოცნი.
-დილით გამოგივლი -მეუბნება ის და მიდის.
სახლში შევდივარ. დედაჩემი მისაღებში მხვდება
-სად იყავი? -კითხულობს ის
-მე და ემილი ვსეირნობდით. -ვამბობ მე და ოთახში ავდივარ ისე რომ მის პასუხს აღარ ველოდები.
სანდრო ოთახის კარებთან მხვდება
-ეს რა იყო? -მეკითხება ის
-რაზე ამბობ? -ვეკითხები მე
-დიდი ხანია რაც ნიკას დაუახლოვდი? -მეკითხება ის გაბრაზებული გამომეტყველებით
-ეგ შენი საქმე არ არის! -ვამბობ მე და ოთახში შევდივარ მაგრმ ის მიჭერს
-მე შენს გამო შეყვარებულს დავშორდი!შენ კი ჩემთან არაფერი გამოგივიდა და ახლა სხვა ბიჭებს ეცი ჩემს გასამწარებლად? -მეკითხება ის და ხელს არ მიშვებს
-! -ვამბობ და ხელის გაშვებას უიმედოდ ვცდილობ.
-არა არ გკიდივარ! -ამბობს ის და ხელით თავისკენ მწევს. ჩვენი სხეულები ერთმანეთს ეხება იმდენად ახლოს ვართ
-ხელი გაწიე! აღარ ვარ ისევ ისეთი სულელი. -ვამბობ მე
-გახსოვს რომ გითხარი შეცდომა დავუშვი შენთან ურთიერთობა რომ მქონდათქო? -მეკითხება ის დაბალ და მშვიდ ხმაზე.
-მახსოვს! ეს 4 დღის წინ იყო!-ვამბობ მე
-ჩემი ყველაზე დიდი შეცდომა კი ის იყო. შენთან ურთიერთობას რომ დავარქვი შეცდომა. -მეუბნება ის რაზეც ცრემლებს ვერ ვიკავებ.
-მიყვარხარ! -ვამბობ მე და თვალებში ვუყურებ
-სიცოცხლეს მირჩევნიხარ!-მეუბნება ის და მკოცნის. მისი კოცნა მისი ცხელი ტუჩების შეხება, აი ეს არის ის რაც ამდენი ხნის განმავლობაში მაკლდა. მის ოთახში შევყავარ და საწოლზე მაგდებს. ის მკოცნის. მთელი სხეულით მეხება. ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ.
-მიყვარხარ! -მიმეორებს ის ყელში ცხელი ტუჩებით მეხება.
---------------------------------------------------------------------------------------------
იმედია მოგეწონებათ :დ <3 რამდენი ელოდით მოვლენების ასეთ განვითარებას? :დ <3
ბოდიში დაგვიანებისტვის <3