ათი წუთი ეზოში დავდიოდი, იქაურობას ახალი ყვევილები შემატებოდა და აყვავებულა. ჩემი საყვარელ ყვევილებს თავი მიწისკენ წაუღიათ, დამჭკნარან, სილამაზე დაუკარგავთ. ნარცისები არიან ჩემი საყვარელი ყვავილები. ისინი ყველაზე უბრალო ყვავილები არიან, მათ არც დიდი ხნის სიხარული უწერიათ, რადგან მალე ჭკნებიან, არ ვიცი რატომ მაგრამ ამ ყვავილს ყოველთვის ჩემ თავს ვადარებდი, უფრო სწორად რომ ვთქვა ჩემ ცხოვრებას, ისინიც სწორედ ისევე ხანმოკლედ იზიარებენ აყვარების სიხარულს როგორც მე ბედნიერებას. ადრე დედას ვკითხე თუ რატო ვცოცხლობდით ადამიანები? ჩვენ ხომ მაინც მოვკვდებოდით, ჩვენგან არაფერი დარჩებოდა გარდა მოგონებებისა, რომელსაც ზოგი კარგად მოიგონებდა ზოგი კი ცუდად, არ მესმის რისთვის ვცოვრობთ? კი შეიძლება ჩვენ რაღაც დავუტოვოთ მომავალ თაობას, მაგრამ ისინი ამაში მხოლოდ თავის წვრილს დაინახავენ და არა ჩვენსას, გაიზრდებიად იტყვიან, რომ ყველაფერს თავისით მიახწიეს და იმით არ დაინტერესდებიან ეს იდეა, რომ მათ არ დაბადებია, რომ ეს ყველაფერი სხვამ დაიწყო შენ კი უბრალოდ მომავალი ხარ, რომელსაც დაუტოვა და უნდა რომ შენ მას მიხედო, შენ კი მას ისაკუთრებ. არ მესმის რატომ უნდა ვცოცხლობდეთ ადამიანი წამიანი სიხარულისთვი? გვიღირს? გვიღიერს ამდენი ტკივილი ცხოვრების ბოლოს ვიღაცის შეცოდებად და დავიწყებად? მაშინ ასე ჩამოყალიბებულად არ მითქვამს ჩემი სათქმელი, რადგამ მხოლოდ 12 წლის ვიყავი და შეიძლებოდა ფსიქოლოგთან წავეყვანე, ამიტომ მოკლედ ვკითხე მან კი მითხრა, რომ ადამიანი შეიძლება უბედურები იყვნენ, მაგრამ მის ცხოვრებაში ყოველთვის იქნება ბედნიერი წუთები და ის სწორედ ამით უნდა ცოცხლობდეს, მაშინ ვერ გავიგე რას ამბობდა, ამიტომ არც მოვუსმინე. ეხლა კი, როდესაც ამდენი საშინელი რამ გადამხდა თავს მე ჯერ კიდევ არ მომიკლია თავი, ალბათ ეს სწორედ იმ ბედნიერი წუთების დამსახურებაა, მაგრამ არა ეს ალექსანდრეს დამსახურებაა, მისი დამსახურებაა რომ ესეთი ბედნიერი და სიცოცხლით სავსე ვარ. ადრე მიწევდა რომ ეს როლი მომერგო და ყველასთან ბედნიერად, მხიარულად, საყვარლად წარმომედგინა თავი, ახლა კი არ მიწევს თამაში, რადგან ამ ადამიანის გამოჩენამ სიცოცხლის ხალისი დამიბრუნა. ფიქრებიდან ნინოს ხმას გამოვყავარ და რეოლობაში მაბრუნებს.
-ჩაგაჭიკარტეს გოგო მანდ? შემოდი-ღიმილით შევდივარ სახლში, ყველანი მისაღბში მოკალათებულან თან ტორტს მიირთმევენ, ღმერთო რა კარგი გემოვნება აქ ამ ადამიანს, ტორტი ზუსტან ისეთია მე რომ მიყვარს შოკოლადის, თხილიანი, თან ისეთი კი არა ცოტა კრემი რო აქ, არაა ბევრი იმდენი რომ ერთი ნაჭერის შემდეგ ვეღარ შეჭამ, მაგრამ ეგ მე არ მეხება.
-სად იყავი?-მეკითხება სანდრო რომელიც ფეხზე დგას და ფანჯრის რაფას ზურგით მიყუდებია, თავს ვუქნევ ჩემ ნაჭერ ტორტს ვიღებ და გვერდით ვუდგები.
-აბა რაზე ლაპარაკობდით? გამჭორეთ ხო?-ვამბობ და ალექსანდრეს ვუყურებ ის კი მიღიმის.
-შენ ჩარჩი იქ თორე მოისმენდი რა კარგი ბიჭია და რეები ილაპარაკა ჩენზე-მსაყვრდურობს ნინო, მე კი ვმსახიორებ და გაოცებული ვიდებ ხელს ლოპაზე, ამაზე ნინოს ეცინება-ვაიმე ეს რა მყავს-ჩემსკენ მოდის და გულში მიკრავს-კი ცანცარაა, მაგრამ არც ეგეთი ცანცარაა არა, ისე წამში შეუძლია დასერიოზულდეს, რომ მტრისას ისევ გირჩევნია იღლიტინოს, თორე შენ ეს ჯერ ცუდ ხასიათზე არ გინახია, გადაგდგას-ეუბნება ალექსანდრეს, ის კი კუთხეს ტეხავს. მე ჩემ ტორტს ვამთავრებ მაგრამ კიდე მინდა.
-ნინო კიდე მოვიჭრი რა-ვუყურებ საცოდავი სახით.
-მიდი ჩემო კუდრაჭა რას მეკითხები დაგიშლი-ხელებს მიშვებს და მეც სამზარეულოლკენ მივდივარ, კიდევ ერთ ნაჭერს ვიჭრი, მაცივარზე ლიზას და თათოს სურათს რომ ვამჩნევ, ალბათ ახალია სანდროს ცოლ-შვილი ეხლა ბორჯომში არიან, ერთი სული მაქ ჩემ ნათლულს როდის ვნახავ, ჩემი გოჭი. მისაღებისკენ მივიწევ და ისევ ჩემ ადგილას ვდგები.
-ჩემი ბუსი როდის უნდა ჩამოიყვანო?-ვეკითხები სანდროს.
-აქ კარგი ამინდებია ამიტომ ლიზამ კიდე ცოტა ხანი დავრჩებითო, თან მეც არ მცალია ჯერ რომ წამოვიყვანო სახლში რაღაცეები უნდა გავარემონტო და იქაც იმიტომ ვარ. მომენატრა მამას ბუსი-თათოსხსენებაზე სახე უბრწყინდებათ ხომლე მთელ ოჯახს, ხო წარმოგიდგენიათ გიგას რა სახე აქ ხოლმე. ალექსანდრე აშკარად დაბნეული სახით იყურება ამიტომ სანდრო ახსნას იწყებს-მე დაოჯახებული ვარ, ჩემი ცომ-შვილი ახლა ბორჯომში არიან, თათო ოთხი წლისაა, ამიტომ ჩემი ოთახი შემიცვალეთო პრეტენზიები ქონდა და მეც ვურემონტებ-სახე გაბრწყინებული ეუბნება სანდრო და არც ალექსანრე ჩამმორჩება.
-გიყვარს ბავშვები?-ეკითხება ნინო, როცა მის სახე ამჩნევს, რეებს მიჩალიჩებ ნინო?
-კი, ძალიან-თავს ხრის ოდნავ, მაგრამ ვხედავ მზერას ჩემსკენ რო აპარებს,მაგრამ არ ვიმჩნევ თორე ნინო თვალებში გვაშტერდება ორივეს.
-ამ ქალბატონს ადრე საერთოდ არ უყვერდა ბავშვები, მაგათი მოვლა მეზარებაო, მაგრამ მერე ძიძად რო დაიწყო მუშაობა წამოსვლისას ძლივს აგდებდა ის ქალი მოწყდი ცემ შვილსო, მერე თათო რო გაჩნა აიკვიატა ორივე ძმის ბავშვი ჩემი ნათლული უნდა იყოსო ჩვენ კი ვუთხარით, რომ არ იყო ეგრე ლამაზი, მაგრამ მერე ისენი გადაირიენ რას ქვია იმის შვილს მონათლავს და ჩემსას ვერაო და ჩვენც მოვანათლინეთ თათო, გიგამ ჩემ შვილს ამის გარდა ვერავის ვანდობო და იმის ნათლილიც ეს იქნებაო-ალექსანდრემ გამიღმა და ყავა მოსვა, მეც მოვრჩი ტორტის ჭამას.
-კაი აბა უნდა წავიდეთ, გვეჩქარება.-ვთქვიდა თეფში მაგიდაზე დავდე.
-სად მიდიხართ შვილობი ან მანქანას რას უზავთ?-შემეკითხა ნინო და წამოდგა, მას ალექსანდრეც მიყვა.
-ალექსანდრემ თავისი მანქანა დატოვა დღეს მე მინდოდა გიგას მანქანით კატაობა და ადგილს რაც შეეხება ტატუ უნდა გავიკეთო-ამის თქმაზე ნინომ და ალექსანდრემ გაკვირვებულებმა შემომხედეს.
-მერამდენე შვილო ამ ჩემ გიჟს ეჯიბრები შენ? ხომ ხედავ ხელზე ადგილი არ აქ ტატუთი რო არ ქონდეს დაფარული, რა გინდათ ამ ახალგაზდობას რას იმახინჯებთ თავს?-ქოთქოთებდა ნინო.
-კარგი რა ნინო დეიდა მხოლოდ რამოდენიმე ტატუ მაქ, გიგას კიდე იდეა მე რო მივაწოდე ხომ იცით არა? შეჯიბრებას არ ვაპირებ, მაგრამ მე მინდა კიდე რამოდენიმე.
-რამოდენიმეო.... გაგიჟდი შვილო შენ, ვინ მოგიყვანს ცოლად?-ნინოს ამ ნათქვამზე სიცილი ამიტყდა, ალექსანდრესაც შეპარვოდა ღიმილი-ვაიმე სალომე გამეცალე ეხლა აქდან სანამ გავიხსენე სად დავდე ის ცოცხი.
-კარგი კარგი-ვკოცნი ნინოს, სანდრო კი მანქანის გასაღებს მაწოდებს, მასაც ვკოცნი და გარეთ გავდივართ, მანქანისკენ მივიწევთ.
-ტატუ?-მეკითხება ალექსანდრე და ნაქანაში ვჯდებით.
-კი თან ორი, დიდები-ვეუბნები და მანქანას ვძრავ.
-რეები?-მეკითხება გიმილით.
-ხელზე მინდა დიდი ლომი ორნამენტებით ძირითადად, მთელ ზურგზე კი სიზმრების დამჭერი-გაოცებული მიყურებს ალექსანდრე-რა იყო აბა შენ რო გაქ რაღაც ცაკალობა ის უნდა მქონდეს მეც? ისე მართლა ეგ რატო დაიწერე ან რა გაწერია?
-რაღაც ტექსტია სიცოცხლის მარადისობაზე და საერთოდ არაფერს ვამბობ მე მომწონს შენი ტატუები და ვიცი რომ ეგენიც მაგარი იქნება, მაგრამ არ გეტკინება ორი რო გაიკეთო ერთად თან ამხელები?
-არა, ერთი ჭიქა ვისკი და არც ისეთი მტკივნეულია, თან მიჩვეული ვარ- მეტი აღარაფერი გვითქვავს მივდიოდით და ალექსანდრე მიყურებდა, ის რომ მაკვირედობა მე ღიმილი მეპარებოდა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ მის თითვეულ შემოხედვაზე ცუდად ვხდები და გულის ცემა მიჩქარდება. მალე მივედით ოთოსთან და მანქანა პარკინგზე დავაყენეთ.
-როგორ ხარ სალო-მეხვევა ოთო და მკოცნის ,ამაზე ალექსანდრე ინთება, ოთო ამჩნევს და ნაგლად უფრო მიკრავს-შენი ბოიფრენდი ეჭვიანობს-მმითხრა და ხელები გამიშვა-აბა რა გვინდაო? რამდენი , სად და რამხელა?
-ორი. ერთი მთელ ზურგზე სიზმრების დამჭერი და მეორე ხელზე ლომი ორნამენტებით მიახმოებითი სურათები მაქ, შტრიხებზე გენდობი შენ მიამატე-ტელეფონში სურათები მივაწოდე.
-... დიდი ხანი მოუნდება თან ძვალზე უფრო მტკივდეულია-მეუბნება შეწუხებული და ალექსანდრესკენ ბრუნდება-ისე პირველი ხარ ვინც ყოლია და თან ვინაც ტატუს გასაკეთებლად თან წამოიყვანა, გიგაც კი არ მოყავს ხოლმე. მე ოთო ვარ სალოს და გიგას კლასელი ვიყავი, შენ?
-ალექსადრე მისი უფროსი და შეყვარებული-ხელი ჩამოართვა ოთოს და ღილიმი შეეპარა, მანაც გაკვირვებულმა შემომხედა.
-ბოსო დაკერე გოგო?-მითხრა სიცილით-კაი დაჯექი- ვისკი გამოიღო, დამისხა, მეც გამოვართვი და გადავკარი.-შეგერგოს. კარგი ჯერ ხელზე გაგიკეთებ მერე კი ზურგზე- დავჯექი მან კი იარაღები გაამზადა, ალექსანდრე ცოტა ანრვიულებული მიყურებდა, ხელი ჩემს გვერდით მდგომ სკამზე დავაბერტყე და მივანიშნე დამჯდარიყო, ისიც მოვიდა ჩემი მარჯვემა ხელი აიღო თავის დიდ თითებში მოიქცია, და ნაზად შემახო ტუჩები მაშინვე მოვდუნდი. პირველი რამოდენიმე ჩარჭობა ცოტა მეტკინა ალექსანდრემ ეს შეამჩნია და მითხრა.
-თუ გეტკინება ხელი მომიწირე რახ ძალა და ღონე გაქ-მეც თავი დაუქნიე, ყოველ ტკივილზე ისე ვუწერდო ხელს რომ ცოტაც და ცორცს გავუხვრიტავდი, ისიც ღიმილით მიყურებდა არადა ვიცოდი, რომ არც ისე ნაზი ვარ რო ჩემი მოჭერა არ ეტკინოს. პირველ ტატუს ერთ ორ საათში მორჩა , დამომუშავა და გადამიხვია. ძალიან ლამაზი იყო, ლომის თავი ორნამენტებით ჩემ მარცხენა ხელს ძალიან ალამაზებდა.
-სალომე არ გინდა ორი ერთად რა, მეორეც გაიკეთე, მაგრამ ესე ეხლა ძაან გეტკინება და ვერ გიყურებ, მეორეს გასაკეთებლად მე მოგიყვან გპირდები.-შეყუხებული სახით შემომხედა ალექსანდრემ ის იყო რაღაც უნდა მეთქვა ოთომ რომ დამასწრო.
-საყვარელო ვიცი რომ ძლიერი ხარ და გაუძლებ ტკივილს, მაგრამ ორი ამხელა მართლა ზედმეტია, ვეთანხმები ალექსნდრეს-მეც სხვა რა გზა მქონდა ბუზღუნით ავდექი სკამიდან, ჩანთასკენ წავიღე ხელი, საფულე ამოვიღე თან ისე რომ არ შეემჩნია ალექსანდრეს თორე მერე აღარ დამაცლიდა და ის გადაიხდიდა თან თავიც გაუტყდებოდა. ას ლარიანი ამოვიღე და ოთოს გავუწოდე ჩუმად.
-გადაიხადა უკვე-ოთომ ხელი ალექსანდრესკენ გაიშვირა, ის კი იდგა და ვითომც არაფერი უშტვენდა თან ჭერში იყურებოდა. ძალიან გავბრაზდი არ იყო აუცილებელი ჩემ გამო ამხელა ფული დაეხარჯა თან, როდესაცმისი გადასახლდელი სულაც არ იყო. მისკენ წავედი და ჩანთა გავუქანე, რა თქმა უნდა აიცილა.
-რატო იხდი ჩემი ტატუს ფულს შენ?-გაცხარებულმა ვკითხე და კიდევ გავიქანე ჩანთა.
-ხო გითხარი არაფერს არასდროს არ გადაგახდევინებ მეთქი, თან გაჩერდი ეხლა გაიკეთე ტატუ გეტკინება-მითხრა ღიმილით, ჩანთა წამართვა, ხელი დამავლო და მასზე ამაკრა, დაიხარა და მისი ცხელი ბაგე შემახო ტუჩებზე, მთელი არსებით მაკოცა. მეც მაშინვე გავითიშე, ნამდვილად გამოდის ჩემი გაჩუმება, მომწყდა და ცხვირზე თითი დამკრა.
-ხო იცი რომ ვერ მომიგებ, მე ყოველთვის ვიმარჯვებ. ახლა ჩავჯდეთ მანქანაში და კინოში წავიდეთ მერე მთაწმინდაზე ბოლოს მაგდონალდში.
-კარგი-ვუთხარი ღრენით , ამაზე გაეცინა.
-ნუ მიღრენ-მითხრა სასაცილოდ და გარეთ გავედით. საჭესთან ისევ მე დავჯექი , კონისაკენ გავემართეთ, მალე მივედით. ფილმებში დიდად არ გაგვიმართლა არაფერი არ იყო წესიერი, მხოლოდ ერთი საშინელობა იყო და მეც სახე გამინათდა „წყევლა 2“ ძალიან მაგარი იყო.
-ალექსანდრე ამაზე შევიდეთ-ხელი კინოს აფიშასკენ გავიშვირე, შეხადვისას მას სახე წაეშალა.
-საშინელებაზე კინოში? თან 3D?-მკითხა ოდნავ შეწუხებულმა.
-კიიიი მიყვარს საშინელებები, გთხოვ შევიდეთ რა.-ხვეწნა დავიწყე.
-კარგი-ბუზღუნით წავიდა და ბილეთები იყიდა, დარბაზში რომ შევედით, ჩვენი რიგები დავიკავეთ და კინოს დაწყებალმე ალექსანდრე ცოტა აღელვებული ჩანდა.
-თუ არ გინდა წავიდეთ-შევთავაზე მაგრამ თავი გამიქნია. კინო დაწყო, ვიგრძენი რომ დაიძაბა ალექსანდრე, ხელი ხელზე დავადე და ოდნავ დაბლა ჩავცურდი. მთელი კინოს განმავლობაში ვგრძნობდი რომ ეშინოდა, რატო არიან კაცები ესეთი ამაყები ეთქვა! ხო წავყვებოდი სხვაგან მაგრამ არა თავისას არ იტეხდა, ერთ-რთი მომენტისას ვიგრძენი როგორ შეეშინდა და მეტი ვეღარ მოვითმინე, ფეხზე წამოვხტი და ყველამ მე შემომხედა, ალექსანდრეც გაოცებული მიყურებდა.
-ადექი წავიდეთ მეშინია-რაღაცის თქმა ცადა მაგრამ გავაჩუმე-ჩქარა თორემ გვეჩხუბებიან-ისიც წამოხტა დაგარეთ გამვედით ხელ ჩაკიდებულები, ვიგრძენი როგორ მოდუნდა და გამეცინა-შეგეშინდა?-ვკითხე და ეგრევე მე სემომხედა „ჯანდაბა როგორ მიხვდა“ სახით.-კაი რა იყო კინოში ამას რო უყურებ, თუ არ შეგეშინდა ბრმა ან ყრუ უნდა იყო.
-კაი კაი ბევრს ლაპარაკობ წამო მთაწმინდაზე-გარეთ გავედით, მანქანაში ჩავჯექით და წავედით. ალექსანდრე მთელი გზა ისევ მე მიყურებდა.
-ალბათ იმიტო არ მოგეწონა ის კინო რო ბევრი ლამაზი გოგო არ იყო დავერ უყურე-სიცილი ნარევი ხმით ვუთხარი , თავი ოდნავ შევატრიალე, ის კი ძალიან ნაზად მაკვირდებოდა.
-სულ არ მჭირდება სხვა გოგო როდესაც შენ მყავხარ-კუთხე ჩავტეხე და ტარება გავაგრძელე, მისი ეს სიტყვები ძალიან მესიამოვნა, მთელი გზავისევ მე მიყურებდა. რა თქმა უნდა ძალიან ბევრი ხალხი იყო, მაგრამ ამას ხელი სულაც არ შეუშლია ეს დღე ცხოვრების ბოლომდე დამამახსოვრედებოდა, ალესანდრესთან ერთად გატარებული ყოველი წამი. მთელი დღის განმავლობაში არაფერი დავტოვეთ, ყველაფერზე ვიჯექით, ნაყინი ვჭამეთ, ბამბი და ჩამოსასხმელის. მერე მთელი დღე ვისერნეთ ბოლოს კი რო მოსაღამოვდა, ეშლაკის ბორბალზე დავჯექით. მიყვარდა აქ ყოფნა, რადგან აქიდან ის ჩანდა რაც ყველაზე მეტად მიყვარდა ჩემი ქალაქი, ჩემი ქალაქი სიბნელის ბურუსში გახვეული, წყნარი და ნათელი. აქ ყოფნა კი ყველაზე მეტად იმიტომ მომწონდა ეხლა რომ ჩემ გვერდით ეს ადამიანი იყო რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა, და ეს არასდროს შეიცვლებოდა. მე ის მიყვარდა. ალექსანდრეს ხელი ქონდა ჩემზე გადახვეული და ქალაქს გადაყურებდა, მის თვალებში ქალაქში გამეფებული სინათლე ჩანდა. ეს ის მომენტი იყო სადაც უნდა მეღიარებინა ყველაფერი რასაც ვგრძნობდი.
-მიყვარხარ ალექსანდრე-ვუთხარი ძალიან ჩუმად და უფრო მივეხუტე. ვიგრძენი როგორ შეკრთდა და როგორ აუჩქარდა გულის ცემა, ჩემკენ დაიხარა და მისი ღია ყავისფერი თვალები მომანათა. მის თვალებში ჩანდა ბედნიერება, გაკვირვება და ის რომ გულზე მოეშვა, ვიცოდი რომ ალექსანდრე ელოდებოდა როდის ვეტყოდი ამ სიტყვებს, მაგრამ მე მხოლოდ ის მინდოდა, რომ ეს სიტყვები ისე მეთქვა რომ მათ ძალა ქონოდათ და ის რომ ამ სიტყვებში ეგრძნობდა მის მიმართ რასაც ვგრძნობდი-მიყვარხარ და ყოველთვის მეყვარები.
- მეც უსაზღვროდ მიყვარხარ სალომე-ჩესკენ უფრო დაიხარა და ბაგები ნაზად შემახო, ეს იყო დრო როდესაც არაფერი აღარ მახსოვდა, რომ მკითხოთ იქიდან როგორ ჩამოვედით და ეხლა მაკდონალდში როგორ ვზივართ ვერაფერს გეტყვით. მხოლოდ ის ვიცი რომ ეხლა ნაყინში ფრის ვაწობ ის კი გაკვირვებული მიყურებს, მეც ვუშვერ რომ გასინჯოს, მაგრამ იჭყანება და უკან უწევა.
-გასინჯე გემრიელია.-მისკენ ვიწევი , მაგრამ ის უფრო და უფრო უკან მიიწევს.-გთხოვ, გასინჯე და ერთ სურვილს შეგისრულებ-ამის გაგონებაზე თვალები ენთება.
-კარგი-იწევა და ჩემ ფრის რომელიც შოკოლადის ნაყინშია ამოვლებული პირშიიდებს.
-მოგეწონა?
-კარგია.
-ხო გითხარი- ვეუბნები, ისევ ჩემ ადგილას ვჯდები და კოკა-კოლას ვსრუპავ, თან თავი მაქ ჩაღუნული.
-ეხლა ჩემი სურვილი-წამოენთო ალექსანდრე, მეც თავს ვწევ.
-რა იყო უკვე მოიფიქრე?-გაკვირვებული ვეკითხები.
-კიი-თავს მიქნევს და თველები ენთება-ჩემთან გადმოდი საცხოვრებლად- ვშეშდები. რაო? ჩემთანო? საცხოვრებლადო? გულის ცემას ვაღარ ვაკონტროლებ, მის თვალებში ვიძირები და სამყაროს ვეცლები, მაგრამ ალექსანდრეს შეწუხებულ სახეს რომ ვხედაბ და რომ ვამჩნევ გონია უარს ვეტყვი, ეგრევე დაუფიქრებლად ვისვრი სიტყვას.
-კიი-იმხელა ვიკივლე, ჩემთან ახლოს ვინც იჯდა ყველამ მე შემომხედა, შემრცხვა ამიტომ თავი ჩავხარე. მისი ხელის შეხება ქვემოდან ჩემ ხელზე რომ ვიგრძენი თავი ავწიე და მისი გაბრჭყინებულ თვალებში უსაზღვროდ ჩავიკარგე, მერე მხოლოდ ის მახსოვს რომ მასთან წავედით სახლში და ჩემი მოთხოვნით სხვა ოთახში დავიძინე, მაგრამ რად გინდა თითქმის მეძინა მისი შეხება რომ ვიგრძენი მუცელზე, მთელი ტანი ამეწვა, მაგრამ მისი გაგდება არც კი მიფიქრია, მასთან ერთად დავიძინე ჩახუტებულმა.