მეზიზღება ბანალური ისტორიები, ბანალური დასაწყისითა და ბანალური დასასრულით.
ალბათ ამიტომ დაიწყო ჩემი ამბავი (პ)არანორმალურად(დიახ, არ მოგესმათ, (პ) ა რ ა ნ ო რ მ ა ლ უ რ ა დ).
**********************************************************************************************************************************
საშინლად ცხელი, ჩახუთული ივლისის დღე იდგა.
მთელი თბილისი იწვოდა, ბუღი ჩამომდგარიყო და უჰაერობსაგან ერთი ფოთოლიც კი არ იძვროდა.
ხალხი ჭიანჭველებივით ირეოდა, ყველა ჩქარობდა საქმის დროულად დამთავრებას და სახლში წასვლას.
ერთ პატარა, კოპწია სახლში დიასახლის დიდი ამბავი გაეჩაღებინა, ხან ქურას დასტრიალებდა, ხან სალათს ჭრიდა, ხან თავის ქალიშვილს უყვიროდა:
-როდის უნდა ისწავლო ნორმალურად მოქცევა ნინე?! როდის?!-გადარეულივით აბრიალებდა თვალებს, თან ბრაზმორეული იქნევდა ერბოკვერცხიან ტაფას.
-კარგი რა დედა! მთელი ქვეყანა იწვება, რა დროს საოჯახო ვახშამია?! ანთებული გაზქურაღა გვინდა?! ბარემ აბრიალებული ჩირაღდანი მომიშვირე, რომ საახალწლო ქათამივით შევიწვა! დავიხრუკე! და თურმე მე ვარ არანნორმალური!-ხორბლისფერ მკლავებს უმისამართოდ შლიდა ნინე.
-შენი ხმა არ გავიგო!-გრგვინავდა დედა.-ვის გაუგია ოცი წლის გოგომ ბისკვიტი ვერ მომაზადოს?!
-დღეს არ გამომივიდა, თორემ ისე ძალიან კარგ ნამცხვრებს ვაცხობ!-არ შეეპუა ნინე.
-კარგი, ჯანდაბას, მაგრამ იატაკის ჯოხი ფეხებში გამომდოს და წამაქციოს?!-არც დედა ნებდებოდა.
-სხვათაშორის, იატაკს ვწმენდდი მაგ დროს! რა ჩემი ბრალია თუ შენ ცეცხლმოკიდებული რაკეტასავით დაქრიხარ ზევით-ქვევით?!-თვალები გადმოკარკლა გოგონამ.
-კისერს, რომ წამამტვრევინებ მერე იჭიკჭიკე შე ჩერჩეტო ბატო შენა!-ისევ ჯავრობდა ქალი.-ერთხელ მაინცგააკეთე საქმე ისე, რომ ვინმე ან რამე არ დააზიანო, დალეწო და დაასახიჩრო!
-შენ ჩემი არაფერი მოგწონს ქეთევან!-ლოყები აუწითლდა ნინეს.
-მოიქეცი წესიერდ და მომეწონება.
-ოო, წავედი რა!-სპილენძისფერი თმა გადაიქნია ნინემ.
-სად წახვედი?! დამაცადე რას გიზამ!-ცოცხი მოუღერა ქეთევანმა.
-რა გინდა დედა?! რა ხელებში შემიკალი!-ტუჩები გადმოაბრუნა გოგონამ.
-ახლა კალათს გაგატან, ჩვენ ერთ შორეულ ნათესავს უნდა მიუტანო, მისამართს დაგიწერ, აქვე ახლოშია.-ფაცხაფუცხით მოიხსნა წინსაფარი და რეაქტიულივით გავარდა დერეფანში.
-რა საჭიროა?!-სწორი, ბერძნული ცხვირი აიბზუა ნინემ.
-ახლახანს ჩამოვიდა საქართველოში და გაუხარდება მოსაკითხს თუ მიუტან, თან სულ პატარა ახსოვხარ და ამხელა ქალს, რომ დაგინახავს ეგეც ესიამოვნება.-გაზეპირებულივით ჩამოურაკრაკა ქეთომ.
-ჰო, თუ ვიღაც გაბერილ გომბეშოს ერთი კალათი სასუნავი არ მივუტანე დედამიწას აპოკალიფსი დაემუქრება.- ისევ აბუზღუნდა.
-კარგი გოგო.-თავში მსუბუქად წამოარტყა დედამ.-ისე როდის მოგწყინდება ეს ფერი?! დავიღალე, ვერ გცნობ!
-ოო, დედააა! მომეცი ეგ ნამცხვარი და დამაცადე გმირობის ჩადენა! -ხელიდან გამოჰგლიჯა კალათი, მერე რამდენიმე კულული ხელში მოიქცია და დაისისინა.-რით ვერ შეჩვიე ადამიანო თავლი, დავბერდი წითურ თმებში!
-ქალი არა ის ხარ! იმ ოჯახს, რომ მიადგები ხმა არ ამოიღო, ჩათვალონ, რომ ნორმალური შვილი ავღზარდე.
-კარგი, კარგი, ნუ მგესლავ, მომეკიდა ობი წავედი!-თვალები გადაატრიალა ნინემ. კარის ზღურბლთან მისული მობრუნდა და იჭვნარევად იკითხა.-რა ოჯახი?
- რა ოჯახი და იმ ქალს ქმარ-შვილი ჰყავს!
-მე ერთი გადაყრუებული შინაბერა მეგონა.-მხრები აიჩეჩა ნიემ და დროულად მოკურცხლა, რადგან, ერთი ნაბიჯით გაასწრო ქეთევანის ნასროლ აქანდაზს, რომელიც კარს მოხვდა. ხის კარის სხვადასხვა მხარეს, ორივე მათგანს ცალ-ცალკე აუტყდა სიცილი.
**************************************************************************************************************************************
ქუჩაში ჩარიგებულ ხეთა მწკრივში ბურტყუნით მიიკვლევდა გზას გამხდარი, ლამაზსახიანი და ეშხიანი გოგონა. მზეზე ბრინჯაოსფრად უპრიალებდა თმები და ოქროსფერი გადაჰკრავდა წინ ჩამოყრილ დალალებზე. მკლავები დიდი, მოწნული კალათისათვის შემოეხვია და მთელი მონდომებით ილანძღებოდა.
-ვის რა ჭირად უნდა ნამცვხარი ამ პაპანაქებაში დედაჩემო?! ნაყინი მაინც იყოს, მაგრამ ისე ცხელა სანამ კაცი დანიშნულების ადგილას მიიტანს მანამდე გადნება! რა უბედურებაა, ძაღლს არ გააგდებენ ქუჩაში, დედაჩემმა კიდევ ორმოც გრადუსში გამომიშვა ვიღაც სულელი ნათესავის მოსანახულებლად! მამა მოვიდეს აუცილებლად მოვუყვები! არა, ის ქალბატონი აქეთ უნდა მოდიოდეს, საჩუქრებიც მას უნდა მოჰქონდეს! ეს კიდე ცოტა მსუბუქი მაინც იყოს, ან ახლო მანძილია დავიჯერო?! -შეუჩერებლად აგრძელებდა ნინე დუდღუნა მონოლოგს. ხან რას გადასწვდებოდა ენით და ხან რას. მოკლე, ღია ცისფერი შიფონის სარაფანი ეცვა და ამავე ფერის კედები. წითური თმა სახეზე ჩამოჰყროდა თუმცა ხელს ვერაფრით ვერ მოიშველიებდა და ამიტომ ცდილობდა სულის შებერვით გაესწორებინა. ბოლოს უშედეგო მცდელობები მოსწყინდა და ძელსკამზე ჩამოჯდა.
-გავიხვითქე!-შხამიანი ობობასავით დაახეთქა სანოვაგით გატენილი კალათა. გაბუჩქული თმა ყურებზე გადაიწია და პატარა უჩინარა სამაგრებით ალაგ-ალაგ ჩაიმაგრა.
-ასე! ძლივს არ დავისვენე! ღმერთო როგორ ცხელა! ჩემი ცოდვით ქვა სკდება და დედაჩემს ვერ შევაგნებინე ვერაფერი!-კალათაში მოაფათურა ხელი და ფურცელი გამოაძრო, ზედ მისამართი წაეჯღაბნათ.
-აჰა,-ჩაილაპარაკა თავისთვის.-უკვე თვალებში გამოსახულება მიმრავლდება, ვერც ვარჩევ რა წერია.-ისევ მექანიკური საფრთხობელასავით აიქნია ხელები.
ისევ დასწვდა კალათს და გზა განაგრძო, მალე ვიწრო შუკაში შეუხვია და ორ პატარა სახლს მუშტარივით შეავლო თვალი.
-ჰო, ერთხელაც დავხედავ ფურცელს, შემთხვევით სხვასთან არ შევიდე.-ჩაფიქრებულმა განაცხადა, კალათა ძირს დადო, უხერხულად ჩაიმუხლა და ფსკერზე დაუწყო უხეშ ქაღალდს ძებნა.
ამ დროს სახლში ფარდა გადაიწია და ერთი პიროვნება ინტერესით მიაჩერდა მის წინ არსებულ სანახაობას თავისი ფანჯრიდან.
-ჯანდაბა!-ამოიბლუყუნა ნინემ.-სად წავიდა?! აქ არ იყო?!-კიდევ ერთხელ მისწი მოსწია სასუსნავები და უეცრად ხელს ალუბლის ტორტის მსუყე ნაჭერიც ამოაყოლა, რომელიც სრული ფიასკოთი დაეთხლაპა ნაცრისფერ ასფალტს.
-ღმერთოო!-დაიკივლა ნინემ, მერე პირზე ხელი აიფარა და დაამატა.-რა მაყვირებს!
უკვე იმედი გადაეწურა და დაასკვნა ღომ აზრი არ ჰქონდა დაკარგული ფურცლის ძებნას, რადგან სამძებრო სამუშაოები შეიძლება ბევრად უფრო ფატალური შედეგით დასრულებულიყო და ასფალტზე ალუბლებისა და თეთრი კრემის ნაცვლად მთელი კალათის საკუთრება დარჩენილიყო გართხმული.
- კარგი, მოდი გამორიცხვის მეთოდით ვიმსჯელოთ, დეტექტიური აზროვნება ჩავრთოთ და ისე შევხედოთ სიტუაციას, კონკრეტულად კი ამ ორ სახლს.-ღრმად ჩაისუნთქა და დაიძაბა.
პირველს ჭიშკარი, დარაბები და კარი ჩაკეტილი ჰქონდა, ბაღი მოუვლელი, გაზონი კი გასკრეჭი იყო. ამ სახლს საერთოდ არ ეტყობოდა ახალმოსახლეების არსებობის ნიშანწყალი. მეორეს ჭიშკარიც და ფანჯრებიც ღია ჰქონდა, კარი კი სანახევროდ შეეღოთ.
ნინესაც ბევრი აღარ უყოყმანია, ამ პაპანაქებაში სანამ დავდნი მანამდე უნდა ვიმოქმედოო და გაბედულად შეაჭრა ეზოში.
მარდად დააბრახუნა კარზე.
მეპატრონესაც არ დაუყოვნებია უცებ გააღო.
-აბაა, გამარჯობა, გადმოსვლას გილოცავთ ესეც პატრა საჩუქარი!-კიდევ აპირებდა გაგრძელებას, თუმცა სიტყვები პირზევე შეაცივდა და გაშრა ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით.
კარის ზღურბლზე ისეთი ბიჭი იდგა ფილმებში ან მოდური ჭურნალის გარეკანზე თუ ნახავდით მისთანას. მუქი კარამელისფერი ქოჩორი და ისეთი ლურჯი თვალები ჰქონდა ენას პირში ვერ მოაბრუნებდით.
კო, თანაც შავ სპორტულ შარვალში გამოწყობილი და წელს წევით შიშველი იყო.
ბიჭმა ხარბად აათვალიერა ნინეს გარუჯული ფეხები, მაღალი კისერი და ლავიწის ძვლები, ბოლოს კი დაბურცულ, პატარა ტუჩებს, მომწვანო თვალებსა და ალისფრად ალანძულ თმას შეავლო თვალი.
-რით შემიძლია გემსახუროთ?-ხმაც თვალებივით მომაჯადოვებელი ჰქონდა.
-ისა...-ბრინჯივით დაიბნა ნინე.-მაისური არ გაქვთ?-დაახეთქა უეცრად.-ეგ კიარადა,-ჭარხლისფერი დაედო სახეზე.-მინდოდა მეთქვა, რომ , იმას ვგულისხმობდი, რომ მე უბრალოდ-დაუფიქრებლად გაუშვა კალათს ხელი.-არა, ვაი!-შეჰკივლა, თუმცა ბიჭმა მოასწორო და ხელის სტაცა დასაცემად განწრულ საგანს.-მადლობა, მე დედაჩემმმა გამომგზვნა და...
-დამშვიდდით!-წყნარად უთხრა ბიჭმა თან იქედნურად შესცინა.-შემობრძანდით და ისე ვისაუბროთ კარგი?!
ნინემ უხმოდ დაუქნია თავი.
-რა სიკვდილი გემართება?-დაიჩურჩულა, ღრმად ჩაისუნთქა და მშვიდად მოკალათდა სავარძელში
-მე დიმიტრი ვარ. დიმიტრი მენაბდე.
-მე ნინე, ნინე ლიპარტელიანი.
-გასაგებია.
-თქვენი მშობლები სად არიან? დედამ გამომატანა ეს კალათი, მითხრა, რომ ახლახანს ჩამოხვედით საქართველოში. დედათქვენი ჩვენი ნათესავია.
დიმიტრის წამით დაბნეულობა გამოეხატა სახეზე, თუმცა თავი გააქნია, თითქოს გონს მოეგოო და ღიმილით თქვა:
-აჰაა, გასულები არიან პროდუქტბის საყიდლად. ვიცნობ ლიპარტელიანებს. სისხლით ნათესავები არ ვართ, მაგრამ მოგეხენება ახლო მეგობრობა ძალიან ძლიერი კავშირია.-დარწმუნებით საუბრობდა დიმიტრი.
-ჰა, აჰ, კი ნამდვილად.-გონს ვერ მოდიოდა ნინე, თან ცდილობდა თვალი არ გაჰქცეოდა.
-რამეს არ მიირთმევ ნინე?
-არა, სახლში მეჩქარება დიმიტრი, მაინც გმადლობთ!-დენდარტყმულივით წამოხტა ადგილიდან.
-დიტო დამიძახე, თქვენობით ნუ მომართავ, ოცი წლის ვარ ორმოცის კი არა.-ჩაიხითხითა დიტომ.
-ვაა! რა კარგია მეც!-ატაცებით წამოძახა ნინემ.-უი, წავედი.-ლამის ჩორთით გაიქცა კარისაკენ.
-შეხვედრამდე ნინე, გაგაცილებ.-უკან დაედევნა დიტო.
-არაა არა არის საჭირო.-ხელი გაშალა გოგომ და პირდაპირ ცხვირში სთხლიშა ბიჭს.-ვაიმე, ბოდიში, დიდი ბოდიში!-წამოიწიკვინა.
-არაუშავს.
-ნახვამდის.-უკან უკან წავიდა ნინე და ახლა საფეხურ გამოედო, დიმიტრი მოხერხებულად სწვდა მკლავში.
-კარგად ხარ?!
-კი, კი.-სირბილით გაიქცა ჭიშკრისაკენ.
-ეს რაები იბოდიალე გოგო!-წყევლა-კრულვით იკლებდა საკუთარ თავს.-შე მართლა ჩერჩეტო ბატო შენა. რაები წამოროშე, ან საერთოდ რა ყველაფერი ერთნაირად გეტაკა! მართალია დედა, ადამიანებს ახლო არ უნდა გავეკარო, თორემ ჩემი უიღბლობა ატომურ, მასობრივ გამანადგურებელ იარაღს უდრის!
ნინემ პირჯვარი გადაიწერა და სახლისაკენ მოუსვა, იმის შიშით კიდევ რამე სისულელე არ ჩავიდინოო.

პ.ს ეს ახალი ისტორიაა, თუ იქნება მსურველი გავაგრძელებ, ოღონდ აუცილებლად უნდა დააფისქიროთ საკუთარი აზრი კომენტარებში. მიყვარხართ <3