სახლში მარტოვარ. სანდრო სამსახურშიდან მალე დაბრუნდება. ჩემი პოლიციელი საქმრო. ჩვენს ფოტოს ვუყურებ და მეღიმება. გემრიელ სადილს ვუმზადებ საქმროს. ახლა აღარ მჭორდება თავის მოტყუება როგორც ოთხი წლის წინ ხდებოდა. როდესაც ყველაფერი უკვე მზად მაქვს ტელევიზორის წინ ვჯდები. გახარებული ვარ რადგან ძალიან მაგარი ამბავი მაქვს სანდროსთვის. მესმის როგორ იღება გარაჟის კარები. რამდენიმე წამში კი სანდრო სახლში შემოდის.
-გამარჯობა პატარავ -მეუბნება ის და მეხუტება.
-გამარჯობა პოლიციელო -ვეუბნები და ვკოცნი -აბა რა ხდებოდა სამსახურში?
-მამაჩემი ვნახე. -ამბობს ის
-მართლა? რაო მერე? -ვეკითხები ინტერესით
-რაღაც საქმეზე ვიყავით ერთად და შემთხვევით შემხვდა. საერთოდ სხვანაირი გახდა. ამ ერთ წელში თითქოს უფრო დაბერდა. უფრო გაჭაღარავდა.
თავი უხერხულად ვიგრძენი. მე რომ არა ის და მამამისი ისდვ ერთად იცხოვრებდნენ ყველაფერი უფრო კარგად იქნებოდა.
-მოგენატრა? -ვეკითხები მე
-ნუ მამაა რაა. -მპასუხობს და თემას ცვლის -რა კარგი სურნელია.
-ჰო რაღაცეები გავამზადე. -ვპასუხობ და სამზარეულოსკენ მივდივართ
-თუ ცუდი იდეაა მითხარი კარგი? -ვეკითხები მე
-რამე ხდება? -მეკითხება ის
-არა არაფერი ისეთი. მაგრამ რას იტყოდი მათთან რომ წავიდეთ? უბრალოდ მოვინახულოთ და თუ არ მოესურვებათ ჩვენი ნახვა უკან დავბრუნდეთ.
-შენ გინდა? -მეკითხება ის
-რავიცი. ინას მაინც გავიგებთ ისევ ვუყვარვართ თუ არა. -ვამბობ მე.
-მაშინ წავიდეთ. ხვალ. -მპააუხობს ის და გემრიელად მიირთმევს სადილს.
-იციი რაღაც უნდა გითხრა. -ვამბობ რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ.
-გისმენ. -ამბობს ის და ინტერესიანი თვალებით მიყურებს.
-იციი. მალე მამა გახდები. -ვამბობ მე
-რაა?! -ამბობს ის და სკამიდან დგება
-ორსულად ვარ. - ვამბობ მე
ის ჩემსკენ მოდის ფეხზე მაყენებს და მეხუტება.
-მალე პატარა დედიკო გახდები?
-შენ კი პატარა მამიკო. -ვამბობ მე
დილაა. როგორც ყოველთვის მე უფრო ადრე ვდგები ვიდრე ის ამიტომ ვფიქრობ რაიმე საშინელ გეგმას როგორ გავაღვიძო სანდრო. პირველი რაც თავში აზრად მომდის არის ის რომ ცივი წყალი გადავასხა თავზე. მაგრამ ცოტა არ იყოს და მომბეზრდა. კიდევ საბანსაც ვხდით ხოლმე ერთმანეთს და გავრბივართ მაგრამ ზაფხულია და სანდროს ზაფხულში საერთოდ არაფერი არ აფარია კიდევ ერთი იდეა მაქვს, ქვაბების თავსაფრები ერთმანეთს ვურტყა და ისე გავაღვიძო. მაგრამ ასე თვითონ იქცევა ხოლმე. ბალიშების სროლითქც ვაღვიძებთ ხოლმე ერთმანეთს მაგრამ ახლა ესეც არ მინდა. ვფიქრობ და ბოლოს რაღაც ისეთს ვიგონებ აქამდე რომ არ გაგვიკეთებია.
-სანდრო! სანდრო გაიღვიძე რაა! -ვყვირივარ შეწუხებული და სანდროს ვაღვიძებ
-რა გინდა? -მეუბნება ნახევრად ძილში მყოფი სანდრო
-სანდრო მშობიარობა დამეწყო!-ვქმბობ მე და თან მაიკის ქვეშ შეტენილ პატარა ბალიშზე ვიკიდებ ხელებ და მას ვანახებ. შეშინებული სანდრო საწოლზე ჯდება მაგრამ მალევე ხვდება რომ ვატყუებ და ბალიშს მესვრის. რამდენიმე წუთის შემდეგ სასაუზმოდ ვსხდებით მაგიდასთან.
საუზის შემდეგ ვიცვამთ. სანდრო რა თქმა უნდა ჩემზებევრად გვიან ემზადება.
-სანდრო წავედით? -ვამბობ მე და მისაღებში ვჯდები.
-კი აი ორ წუთში მზად ვარ -ამბობს ის
-ხო კაი მალე. -ვამბობ მე 5 წუთის შემდეგ ისევ ვეძახი
-სანდროო! რას ააკეთებ აქამდე?
-მოვდივარ -ამბობს ის
მე საძინებელში შევდივარ და ჯერ ისევ ლოგინში ჩაწოლილ სანდროს ფეხით ვიჭერ და მის საწოლიდან გადმოგდებას ვცდილობ.
-ეეე!ვდგები ხო გამიშვი!-ქმბობს ის და მართლა დგება. შარვალს იცმევს მე ხელში ავყავარ ყვირილს იწყებს და საწოლზე მაგდებს.
-გაჩერდი! - ვამბობ მე და ბოლო ხმაზე ვიცინი
-შენ რო არ მომასვენე! -ამბობს ის და ღუტუნს აგრძელებს.
-გაჩერდი გთხოოვ!-ვამბობ მე -სერიოზულად ცუდად ვარ!
ის მაშინვე ჩერდება. მე სააბაზანოსკენ გავრბივარ.
-უკეთ ხარ? -მეკითხრბა ის.
-კი.-ვპასუხობ მე და ტუჩსაცხს ვისწორებ
-წავედით?
-აჰამ. -ვპასუხობ და გარეთ გავდივართ.
მშობლებთან მივდივართ. ვნერვიულობ. მეშინია რომ არ მიგვიღებენ. რომ ისევ გამოგვაგდებენ. რომ აღარ ვუყვარვართ. მაგრამ იმას მაინც გავიგებთ რომ არაფერი გამოგვივიდა და აღარ ვიფიქრდებთ იმაზე შანსი გვქონდა და ვერ გამოვიყენეთო. სახლის წინ ვჩერდებით.
-4 წელია ამ სახლში არ ვყოფილვარ თუმცა ყველაფერი ზუსტად ისეა როგორც აქამდე იყო. -ვეუბნები სანდროს.
-მგონი არავინაა. -მეუბნება სანდრო და ხელჩაკიდებულნი მივდივართ კართან.
სანდრო მართალია სახლში არავინაა
-ქლბათ ისევ გვიან მოდიან. -ამბობს სანდრო
-დაველოდოთ? -ვეკითხები მე
-კი. ოღონდ სადმეს გავიაროთ ჯერ მშია. -ამბობს ის
-2 საათის წინ არ ჭამე? -ვეკითხები სიცილით
-ხო მარა მომშივდა ისევ -მპასუხობს სიცილით და მანქანას ადგილიდან ძრავს.
საღამოს ცხრა საათზე სახლს ისევ ვუახლოვდებით ამჯერად სახლში სინათლე ანთია.
მე და სანდრო კართან მივდივართ. სანდროს ხელს ვკიდებ. ის კარზე აკაკუნებს რამდენიმე წამში კართან ვიღაც მოდის. კარს ქალი აღებს. ქალი რომელიც ამ ერთი წლის განმავლობაში საგრძნობლად დაბერებულა.
-გამარჯობა დედა -ვამბობ ხმადაბლა.
-ლუკა!აქ მოდი. სტუმრები გვყავს. -ამბობს დედაჩემი და კართან ლუკაც მოდის.
-თქვენ, თქვენ აქ რა გინდათ? -ჩვენს დანახვაზე ძლივს ამბობს ლუკა
-მამაჩემის სანახავად მოვედი. რაღაც საქმესთან დაკავშირებით. ვერაფერი გავიგე და იქნებ დამეხმაროსთქო-ამბობს სანდრო
-ახლა გაგახსენდა მამა? -ამბობს ლუკა.
-და როდის არ მახსოვდა? -ამბობს სანდრო
-სახლში ისაუბრეთ. სირცხვილია მეზობლებთან -ქმბობს დედაჩემი და სახლში შევდივართ. მისაღებში შევდივართ.
დედაჩემი სამზარეულოში შედის. მე მას მივყვები.
-როგორ ხარ დე? -ვეკითხები მას ის კი აცრემლიანებული მპასუხობს
-დე? ახლა გავხვდო დე? და მთელი ერთი წელი დედა არ გახოვდა ხო?
-მახსოვდა მაგრამ ვერ მოვდიოდი. ვერ ვბედავდი. -ვამბობ მე
-ახლა რატომ მოხვედი? -მეკითხება ის.
-მომენატრე! ძალიან მომენატრე. და მივხვდი რომ შეცდომა დავუშვი მაგრამ შემიყვარდა. ჩემი პირველი სიყვარული ის იყო და სამუდამოდ მეყვარება. ხომ ამბობდი ვისთანაც ბედნიერი იქნები იმასთან უნდა იცხოვრო მთელი ცხოვრებაო და მეც მასთან ვარ ბედნიერი.
-მე არ მეგონა შენი ძმა თუ შეგიყვარდებოდა და მასთამ იქნებოდი ბედნიერი.
-ის ჩემი ძმა არ არის. ის შენი ქმრის შვილია მაგრამ ჩემთვის ის საქმროს მეტი არავონ არ არის. -ვპასუხობ მე
-ხოდა იყოს და წადით აქედან ხომ გითხარი რომ უკან ვეღარასდროს დაბრუნდებოდი.
-მაგრამ შენ ეს გულით არ გითქვამს. -ცრემლებს მეც ვეღარ ვიკავებდი - შენ გაბრაზებული ოყავი და იმიტომ თქვი ეს. მაპატიე რომ გული გატკინე.
-და შენ გგონია რომ ბოდიშს მოიხდი და ამით ყველაფერი მორჩება? გაპატიებ და მორჩა?
-არა გოგო თუ გაჩნდება შენს სახელს დავარქმევ. -ვეუბნები მას.
-ორსულად ხარ? -მეკითხება ის
-კიი. -ვპასუხობ მე და მუცელზე ვკიდებ ხელს.
-ყოჩაღ. მაგრამ მაინც ვერ გაპატიებ. შეგიძლია წახვიდე აქედან.
-მაგრამ დედა.
-წადი! -მეუბნება ის და სამზარეულოდან გადის.
მისაღებში გავდივარ. სანდრო იქ აღქრ არის.
-გარეთაა. -ამბობს ლუკა.
გარეთ გავდივარ. მანქანასთან დამდგარ სანდროს ვეხუტები.
-მაპატიე რომ აქ წამოგიყვანე. -ვეუბმები მე. ის ცრემლებს მწმენდს მკოცნის და ამბობს
-საბოდიშო არაფერია. პირიქით, მადლობა რომ აქ მომიყვანე.
მივდივართ.
ტოქსიკური ორსულობის 9 თვე გადის. დილაა და მუცლის ტკივილი მაღვიძებს.
-სანდრო გაიღვიძე რაა. -ვეძახი სანდროს და ვცდილობ გავაღვიძო
-რა გინდა? -მეკითხება ის
-მუცელი მტკივა ძაან. მგონი დამეწყო.
-აუ კაი რაა. მესამედ ამბობ ამას ამ კვირაში. ხო ხედავ რო ჯერ არ ჩნდება. -მპასუხობს ის
-აუ სანდ მართლა ძაან მტკიცა შენ თავს ვფიცავარ. გთხოოვ ადექი.
-კაი მარა რო არ იმშობიარო იცოდე ძალით გამშობიარებ! -მპქსუხობს ის და ვდგებით. სწრაფად იცმევს შარვალს და გარეთ გავდივართ. მანქანაში ვჯდებით და ნახევარ საათში უკვე სამშობიარო ვლოკში ვწევარ. პატარა ბიჭი მალე იბადება და პატარა მამიკო აცრემლიანებული თვალებით უყურებს 3 კილო და 800 გრამი 53 სამტიმეტრის ჯერკერობით უსახელო ბიჭს რომელიც რამდენიმე წუთის წინ მოევლინა ამ ქვეყანას.
როდესაც უკვე პალატაში გადავდივართ სანდრო გვერდიდან არ გვშორდება მე და პატარა ხულიგან გეგის. ჩემდა გასაკვირად კი დედაჩემი და ლუკა პალატაში შემოდიან.
-შვილიშვილს არ გვანახებთ? -ამბობს ლუკა.
სანდროს პატარას საწოლისკენ მიყავს ისინი.
-პატარა ანგელოზია -ამბობენ ისინი
-გვაპატიებთ? -ბოლოს ამბობს დედაჩემი.
-რას? -ეკითხება სანდრო
-იმას რომ აქამდე არ შეგირიგდით. -ამბობს ლუკა
ჩვენ ისევ ერთად ვართ როგორც ერთი დიდი ოჯახი. ჯერჯერობით მათ სახლში ვართ ისევ რადგან პატარა გეგის გაზრდაში დახმარება მჭირდება. ყოველდღე მოდიან ჩვენთან სტუმრად ჩვენი ძველი საუკეთესო მეგობრები ცოლებთან და ქმრებთან ერთად. ჩვენი ნათესავები. და ყველა აღფრთოვანებული რჩება პატარა გეგით. ჩვენ ისევ ერთად ვართ. ყველანი ერთად. უფრო ბედნიერები ვართ. უფრო ლაღები. არავისზე მეტნი არ ვართ არაფრით. მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია ბედნიერება წვრილმნებშიც ვიპოვოთ.

----------------------------------------------------------------------------------------------
ეზეც ბოლო თავი <3 იმედია მოგეწონებათ. ზოგადად არ ვარ ჰეფი ენდის მოყავრული მაგრამ მათი ცხოვრებას ცუდად ვერ დავასრულებდით. <3 ყველამ თქვით რა მოგწონთ ყველაზე მეტად ამ ისტორიაში და რა არა. <3 ხო და არ ჩამქოლოთ რომ დავასრულე. და გახსოვდეთ რომ რაღაცის დასასრული რაღაცის დასაწყისია, და ალბათ მალე დავდებ ახალ ისტორიას <3 <3