თვალები რომ გავახილე სრულიად უცხო ოთახში ამოვყავი თავი, გაოცებულმა მოვავლე იქაურობას თვალი და საწოლზე ფრთხილად წამოვჯექი, ჭრილობები მტკიოდა, მაგრამ ისე აღარ, ნათლად ვხედავდი ღრმა ჭრილობებზე გადაკრულ ბინტებს და ტანში უსიამოვნოდ მცრიდა, ფრთხილად ავითრიე სხეული და საწოლიდან წამოვდექი, სარკეს მივუახლოვდი და დაკვირვებით შევათვალიერე დასუსტებული სხეული, ღრმად ამოვიოხრე და ვცადე როგორმე ოთახი სრულყოფილად აღმექვა, პირველი რამაც ჩემი ყურადღება მიიქცია იქ დადებული ცელოფნები იყო, ფრთხილად მივუახლოვდი და ჩემი ძველი ტანსაცმლის დანახვისას იმდენად დიდი სიძულვილი ვიგრძენი რომ ინსტიქტურად გავხტი უკან, უსიამოვნო გრძნობა მუცელში გამიჩნდა და ზემოთ-ზემოთ დაიწყო სვლა, გავღიზიანდი, ცრემლები მთელი ძალით მომაწვა თვალებზე, ბარგს ხელი დავსტაცე და გარეთ გამოვვარდი, როგორც კი მისაღებ ოთახში აღმოვჩნდი გაოცებულმა შემავლო შავთვალებამ მზერა და ფეხზე წამოიჭრა, მის გვერდით მჯდომმა გოგომაც მას მიბაძა და ორივე ფრთხილად მომიახლოვდა.
ასანთი მინდა - პირველი სიტყვები რაც ვთქვი ეს იყო, წარბები გაოცებისგან ზემოთ აზიდა და თითები ჯიბეში ჩაიცურა - გთხოვთ!
- აიღე - მშვიდად მომაწოდა და ჩემს რეაქციას დაელოდა, ეგრევე გარეთ გავვარდი და უზარმაზარ ეზოს მოვავლე თვალი, ერთ-ერთ კუთხეში დავაგდე ყველაფერი და ვცადე რაც შეიძლებოდა სწრაფად წამეკიდა ცეცხლი, ნერვიულობისგან თითები მიკანკალებდა და ვერც ვახერხებდი წესიერად მოკიდებას.
ის ის იყო ნერვებ მოშლილს შორს უნდა მომესროლა ასანთი, უეცრად ცეცხლი რომ აგიზგიზდა ჩემს წინ და სიხარულისგან მთელი სხეული ამიცახცახდა, მშვიდად ვუყურებდი ალში გახვეულ ჩემს ნივთებს და ასე მეგონა ამით წარსულს სულ უკან ვტოვებდი, ბედნიერებისგან მთელ სხეულში ისეთი ძალით მიჩქეფდა სისხლი რომ ვერც ვაზროვნებდი, აღფრთოვანებული შევცქეროდი ამ სანახაობას და გაუაზრებლად ვიღიმოდი ყურებამდე, არ ვიცი რა მეგონა, რად მიმმაჩნდა საკუთარი ტანსაცმელების დაწვა, მაგრამ არასდროს მინანია ეს საქციელი, ბედნიერებისგან ყოველ გახსენებაზე მაცახცახებდა და თავიდან მიპყრობდა სურვილი იგივე გამეკეთებინა, გვიანღა შევამჩნიე ჩემს გვერდით მდგომი შავთვალება, რომელიც დაჭიმული სხეულით, მაგრამ მშვიდი გამომეტყველებით უყურებდა ცეცხლს, შეპარვით გადავხედა, თვითონ წარბიც არ შეუხრია, მაგრამ მოდუნებულ სხეულზე მივხვდი რომ შემამჩნია, მშვიდად გაიღიმა ტუჩის კუთხეში, შებრუნდა და უსიტყვოდ შევიდა სახლში.
ახლაღა შევამჩნიე რომ ზუსტად ის ადამიანი იდგა ჩემს გვერდით, ვის გამოც სოფელში ბო*ად შემრაცხეს, მაგრამ მადლობელიც ვიყავი მისი, იმ სიბინძურიდან რომ ამომათრია და აქ წამომიყვანა, არ ვბრაზობდი, ის ერთი ცემა მიღირდა, ახლანდელ თავისუფლებად.
როგორც კი ბოლომდე ჩაიფერფლა ყველაფერი, დამშვიდებულმა გამოვბრუნდი და სახლისკენ დავიძარი, ახლა არაფერზე არ მინდოდა ლაპარაკი, მაგრამ ყველაფერი რაც შეიძლება მალე უნდა გამერკვია.
სახლში როგორც კი შევაბიჯე ეგრევე ოთახისკენ დავიძარი, გამიმართლა რომ კარის ფერი დამამახსოვრდა, თორემ ალბათ ვერც მივაგნებდი, იმ წამს არ ვგრძნობდი არც სირცხვილს, არც ტკივილს, არც საკუთარი ღირსება მადარდებდა, ერთადერთი რითაც ვმოქმედებდი ჩემი ინსტიქტი იყო, რომელიც არ მაძლევდა სხვანაირად აზროვნების საშუალებას, ვიბრძოდი გადარჩენისთვის და არვიცოდი ეს “გადარჩენა” შანამდე მიმიყვანდა.
ისევ გავეხვიე საბანში და თვალებში დავხუჭე, ზედმეტი ემოციებისგან საშინლად მტეხდა სხეულში, ასე მეგონა თითოეული ნაწილი წვრილად მქონდა დანაწევრებული და ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა.

***

ხმაურმა გამომაღვიძა, ნელა წამოვჯექი საწოლზე და დაველოდე კიდევ რას გავიგებდი, მაგრამ აღარაფერი ისმოდა, ფრთხილად წამოვდექი საწოლიდან და კარებს მივუახლოვდი, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს ყველაფერი მომესმა, კარები გამოვაღე და მისაღებ ოთახში გავედი, დავინახე ტახტთან დახრილი შავთვალება, რომელიც დამანჭული სახით იზელდა ფეხს და ცდილობდა ჩუმად გადაადგილებულიყო, ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად გამეპარა ღიმილი, საკუთარ თავსაც კი ვერ გამოვუტყდი ამაში, დარცხვენილმა ჩავხარე თავი და ერთ ადგილზე დავიწყე უაზრო რწევა.
- გაიღვიძე? - ღიმილით ამომხედა და ჩემკენ წამოვიდა, დამფრთხალმა უკან გავხტი და მის ძლიერ სხეულს შევავლე თვალი შეშფოთებულმა, პირველად ვნახე მამაკაცი უზარმაზარი ღიპის გარეშე, ეს ხომ ჩვენი სოფლის “ღირსება” იყო, ხშირად მინახავს მოქეიფე მამაკაცები მამაჩემთან ერთად როგორ ეჯიბრებოდნენ ერთმანეთს ვის უფრო დიდი ღიპი ჰქონდა.
ჩემს დაბნეულობაზე გაეცინა და უკან დაიხია - ჩემი არ შეგეშინდეს, არაფერს არ დაგიშავებ, კარგი? - ისეთი საყვარელი და მომლოდინე თვალებით ამომხედა, გავტყდი, დაუფიქრებლად დავუქნიე თავი, ან რა მქონდა დასაფიქრებელი?! სხვა გზა მე არ მქონდა, უკან დაბრუნებას კი ყველაფერი მერჩივნა.
- რატომ წამომიყვანე?
- აბა რა მექნა, მეყურებინა როგორ გცემდა ის კაცი? - ოდნავ გაკვირვებულმა გადმომხედა და ტახტზე ჩამოჯდა.
- არ ვიცი.. უბრალოდ შენ უცხო ხარ
- რა მნიშვნელობა აქვს უცხო ხარ თუ ნაცნობი? - ჩაიცინა და ფეხები გადააჯვარედინა - რა გქვია?
- თაია
- რამდენი წლის ხარ?
- თვრამეტის
- სწავლობდი?
- არა, არ მისწავლია, ჩვენთან ქალებს უფლება არ ჰქონდათ..
- აწი ისწავლი! - გადაჭრით მითხრა და ფეხზე წამოდგა - სამსახურში მივდივარ, ისე იგრძენი თავი, როგორც საკუთარ სახლში! - გაიღიმა და კარებისკენ წავიდა - სამზარეულო აი იქეთ არის - თითით მანიშნა და კარები ფრთხილად გაიხურა.
დაბნეულმა მოვავლე თვალი იქაურობას, ვერაფრით ვერ დავიჯერე რომ კაცმა ასე მელაპარაკა, ასეთი რბილი და თბილი ტონით.
მოჩვენებები დამეწყო?! ნუთუ ისევ მძინავს?!
ღრმად ამოვისუნთქე და სამზარეულოსკენ დავიძარი.
ყველანაირი ემოცია და შეგრძნებები გათიშული მქონდა, ყოველ ახალ წამოძახილს გონებაში ვაიგნორებდი და ვცდილობდი არაფერზე მეფიქრა.

***

საღამოს დივანზე ვიჯექი სახლში რომ დაბრუნდა, ღიმილით შემოაღო კარები, ჯერ ახალგაზრდა გოგო შემოატარა, შემდეგ თვითონ შემოვიდა ბარგით ხელში, ეგრევე ფეხზე წამოვხტი და სწრაფად შევეგებე.
- გამარჯობა - დარცხვენილმა ძლივს ამოვიბლუყუნე და მოკლე კაბაში გამოწყობილ გოგოს შევავლე მზერა - თ - ბოლოს დავაყოლე და ვეცადე გამეღიმა.
- საღამო მშვიდობისა - თვითონაც ღიმილით ჩამიარა და ბარგი იქვე მოათავსა - გაიცანი თაი, ეს ელოა, ჩემი მეგობარი გოგონა
- რას ნიშნავს მეგობარი გოგონა? - გულუბრტყვილოდ ვკითხე და მის ჩაცინებაზე დავფრთხი.
- ერთად ვცხოვრობთ, ფაქტიურად ცოლია, მაგრამ არა ოფიციალურად
- ანუ საყვარელია?
- საყვარელი არ ვარ გოგონი! - აგდებული ტონით მომმართა და გვერდი ამიარა - მე მისი საცოლე ვარ - გადაჭრით მითხრა, მისი გრძელი ფეხები ერთმანეთს გადაადო და უფრო მაღლა აიწია კაბა.
- ჩემს სოფელში ეგეთი კაბებით ბო*ები დადიოდნენ - დაუფიქრებლად წამოვაყრანტალე და ენაზე ვიკბინე, იმის შიშით არ გაბრაზებულიყო შავთვალება.
- გოგოო! - ფეხზე წამოიჭრა ეგრევე და შავთვალებას რომ არ გაეჩერებინა აუცილებლად დამარტყამდა.
- მე ხომ გაგაფრთხილე ელო? - თვალები დაუბრიალა და ხელით ოდნავ უკან დაქაჩა - ელო, მეთქი!
- კარგი, ხო, კარგი - თავი გააქნია - ბოდიში, უბრალოდ ეგეთი რამ მეორეჯერ არ მითხრა - გამაფრთხილებელი ტონით დამიყვავა და დამფრთხალმა ძლივს გადავდგი უკუსვლით რამდენიმე ნაბიჯი.
- დამშვიდდი თაი - ფრთხილად მომიახლოვდა შავთვალება და მხრებზე მომხვია ხელი - წამოდი, შენს ოთახს გაჩვენებ - გამიღიმა და იმდენად ნაზად მიბიძგა, გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა სიხარულისგან, წარმოუდგენლად სასიამოვნო იყო ყოველი მისი ქმედება, შეფარვით ავხედე ქვემოდან და მის ლამაზ სახეს ღიმილით შევავლე მზერა, იმის შიშით რომ არ დავეჭირე სწრაფად მოვარიდე თვალები და სამუდამოდ ჩავიბეჭდე მისი მომნუსხველი პროფილი გულის სიღრმეში.


***

- თაი, ძალიან გთხოვ თავი უცხოდ არ იგრძნო ამ სახლში - როგორც კი შევედით, ეგრევე მოიქცია ჩემი თითები მის თითებში და ქვემოდან ამომხედა, მისი მზერით დაბნეულმა ვერაფერი ვუპასუხე - ელო ძალიან ნერვიულია, შვილი ძალიან უნდა, წლებია არ გვიჩნდება და რაც დრო გადის უფრო და უფრო იშლება, თუ შეგიძლია, მის მდგომარეობაშიც შედი, კარგი?
- მე, მე.. - ავბლუყუნდი და კისერში გაჩხერილი უზარმაზარი ბურთი ძლივს გადავაგორე - გავუგებ, რა თქმა უნდა, როგორ არ გავუგებ - ამოვიხრიალე და ჩემი თითები, მისი თითებიდან ფრთხილად გამოვაცურე - დავიძინებ..
- არაფრის არ შეგეშინდეს, ყოველთვის აქ ვარ და ყოველთვის აქ ვიქნები, შენს გვერდით - გამიღიმა, ცხვირზე დამკრა თითი და სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა ოთახიდან.
კარებს დაბნეულმა გადავხედე, ემოციებისგან შეტოკებულ გულზე მთელი ძალით მივიჭირე თითები და ვეცადე მისი მომნუსხველი პროფილი აღმედგინა გონებაში, თუმცა დიდი წვალება არც დამჭირვებია, გონება თითქოს ჩასაფრებული იყოო, როგორც კი თვალები დავხუჭე ეგრევე თვალწინ დამიდგა და შემაჟრჟოლა.
“მე არ მაქვს ამის უფლება, მას ცოლი ჰყავს” 
კიდევ ერთხელ შემოვუძახე თავს და საკუთარი თავის დამშვიდება ვცადე, თუმცა რამდენჯერაც არ უნდა დამეხუჭა თვალები, ეგრევე შავთვალება მიდგებოდა თვალწინ და გულიც წამსვე ტოვებდა რამდენიმე ფეთქვას.
საბანში კიდევ უფრო გავეხვიე და ვეცადე როგორმე დამეძინა, დაღლილობამ სწრაფად გაიდგა ჩემში ფესვები და ჩამეძინა, მაგრამ სიზმარშიც კი მისი სახე და თბილი გამოხედვა მელანდებოდა.

***


დილით ცხრა საათზე წამოვხტი და მისაღებში გავედი, როგორც ჩანდა ჯერ კიდევ ეძინა ორივეს, სამზარეულოში შევედი და ვცადე როგორმე უხმაუროდ მიმეგნო ჭიქისთვის, წყალი სწრაფად ჩამოვასხი და მოწყურებულმა დავეწაფე.
- დილამშვიდობისა - ზურგს უკან უეცრად გაჩნდა შავთვალება და დაბნეულს ხელიდან გამივარდა ჭიქა, რომელიც ხმაურით დაეცა იატაკზე და ნაწილებად დაიშალა.
- მაპატიე - თვალები ცრემლებით ამევსო ჩხუბის მოლოდინში და უკან დავიხიე - მე.. მე არ მინდოდა, შემეშინდა მე…
- რას ამბობ თაი? არაუშავს - ნამსხვრევები სწრაფად აკრიფა და სანაგვეში გადააგდო - არაუშავს, როგორც იტყვიან ჩვენი ჭირიც წაუღია - მხიარულად გაიცინა და ჩაიდანი გაზქურაზე შემოდგა, დაბნეული ვადევნებდი მის ყოველ მოძრაობას - ყავას ხო დალევ?
ყავის გაგონებაზე ტანში გამცრა,
ჩვენთან საშინლად იყო ყავის დალევა და სიგარეტის მოწევა აკრძალული, არცერთ ქალს არ ჰქონდა ამის უფლება.
მახსოვს, მამას რომ უმზადებდა დედა, ოხშივარავარდნილ ყავას რომ დავიჭერდი თითებში, მისი სურნელი როგორ მიღიტინებდა ცხვირში, როგორ მოიცავდა თითოეულ უჯრედს და მისკენ მიბიძგებდა, მაგრამ შიშით ტუჩსაც კი ვერ ვაკარებდი ჭიქას, მეშინოდა მამას არ გაეგო, თუ გამიგებდა აუცილებლად სასტიკად გამისწორდებოდა, ეს გარყვნილება იყო, ქალი ყავით და სიგარეტით წარმოუდგენელი იყო ცირკის ქალებისთვისაც კი.
- არ შეიძლება
- რატომ? - ჩემი პასუხით დაბნეულმა სწრაფად მოიმზადა ყავა, იქვე ჩამოჯდა და ინტერესით სავსე მზერით მომაშტერდა.
- ყავა და სიგარეტი ხომ ყველაზე დიდი ცოდვაა?
- საიდან მოიტანე? - კიდევ უფრო დაიბნა ჩემი ჩახლართული ლაპარაკით.
- ჩვენს სოფელში იკრძალებოდა, გარყვნილებაა და ის ვინც ყავას დალევდა სჯიდნენ სასტიკად
- შენ გინდა რომ ყავა გასინჯო? - გაკვირვება არ შეიმჩნია და ყავა ოდნავ გამომიჩოჩა - დალიე, გპირდები რომ არ დაგსჯი
- მპირდები?
- გპირდები - ღიმილით გამომიჩოჩა მისი ყავა და ინტერესით მომაჩერდა, დამფრთხალმა რამდენჯერმე წავიღე მისკენ ხელი და თან დაბნეული ავხედავდი ხოლმე მის მომნუსხველ თვალებს - გაცივდება თაი, დალიე
თითქოს ამას ველოდებოდიო, სტიმული მომეცა, სწრაფად წავავლე ხელი ფინჯანს და თითებს შორის მოვიქციე, შემდეგ ფრთხილად შევახე ტუჩები და საოცარ არომატთან ერთად გემოც შევიგრძენი, იმდენად დიდი აფეთქება მოხდა ამ პატარა რაღაცით ჩემში რომ მთელი სხეულით ავცახცახდი,ისეთი შეგრძნება დამრჩა თითქოს ყავა მთელ ჩემს სხეულს მოედო და ელექტრონებივით გაიარა ყველა უჯრედში, იმ წამს გავიაზრე რომ პირველი ნაბიჯი გადამადგმევინა მან საკუთარი სურვილებისკენ და მადლიერების გრძნობით ავივსე მისდამი. ჭიქა სწრაფად დავაბრუნე მაგიდაზე და მომლოდინე თვალებით მივაშტერდი.
- აბა? მოგეწონა? - ღიმილით აიღო ჭიქა და თვითონაც დალია - კარგი გემო აქვს?
- ძალიან - ამოსუნთქვას ამოვაყოლე პასუხი და როგორც კი ჩემკენ წამოვიდა დავფრთხი - ხომ დამპირდი
- რას? - თავი გაიშტერა და კიდევ უფრო აუხტა ღიმილი ტუჩის კუთხეში.
- რომ არ მეჩხუბებოდი..
- დაგპირდი, მერე?
- რატომ მოდიხარ? - დამფრთხალმა ავეკარი კედელს და თავი გვერდზე გადავხარე, ჩხუბის მოლოდინში გავიტრუნე და ვიგრძენი როგორ ამიბობოქრდა სული სხეულში.
- უბრალოდ ამის მოსაცემად - ხელი ამაწევინა და თითებს შორის სხვა ფინჯანი მომაქცევინა - ყავა გაგიკეთე, სანამ ფიქრობდი გაგესინჯა თუ არა - თვალი ჩამიკრა და ღიღინით წავიდა გასასვლელისკენ - გვიან დავბრუნდები, ელოც არ იქნება სახლში, მეტი ყავა არ დალიო, ჯანმრთელობისთვის არ იქნება კარგი, მითუმეტეს თუ პირველად გასინჯე - შემობრუნდა, თვალი ჩამიკრა და ფრთხილად გაიხურა კარები.
გულამოვარდნილი მივუჯექი მაგიდას და გემრიელად შევექეცი ჩემს წილ ყავას,
ჩემი პირველი ოცნებაც ამიხდა.

***

- როგორ ხარ? - აგდებით მომიგო სახლში შემოსულმა ელომ და პირდაპირ მისაღები ოთახისკენ წავიდა - ყავა გამიმზადე რა
- რა? - დავიბენი და სახეზე მივაშტერდი.
- რა ვერ გაიგე? ყავა მომიმზადე მეთქი
- მე არ ვიცი..
- რას ნიშნავს არ იცი? აბა მოსამსახურე რისთვის ხარ?
- მე მოსამსახურე არ ვარ!
- ასე რატომ მითხრა?
- არ ვიცი! მაგრამ მე მოსამსახურე არ ვარ! - გაბრაზებულმა ვაქციე ზურგი და ჩემი ოთახისკენ წავედი.
ჩემს ოთახში ვიჯექი გაგულისებული, არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, რა უნდა გამეკეთებინა, როდესაც ჩემი შავთვალება მოვიდოდა.
“ჩემი” ამ სიტყვაზე ისე შევცბი, გული შემიქანდა, ჩემდაუნებურად წამომცდა თორემ, გულით არასდროს ვიფიქრებდი მსგავს რაღაცას. სხვას არასდროს წავართმევდი ქმარს, არასდროს შევეცილებოდი ვინმეში.
ფეხაკრეფით მივიპარე კარებთან და გამოვაღე, მხოლოდ ამის შემდეგ გავიგე ხმამაღალი ნათქვამი.
- ელო, მილიონჯერ მაინც გითხარი რომ ეგრე არ მოექცე მეთქი!
- ზოგჯერ მგონია რომ ჩემზე მეტს ნიშნავს შენთვის, ვერ ვხვდები რატომ ექცევი ასე!
- ელო შენ ყველაზე მნიშვნელოვანი ხარ! რატომ არ გესმის? უბრალოდ ვეხმარები, ადამიანს ჩემი დახმარება სჭირდება! - რას აკეთებენ ვერ ვხედავ, მხოლოდ სიტყვები მესმის.
- ხო არასდროს არ მისცემ უფლებას ჩემი ადგილი დაიკავოს?
- არასდროს, განა ვინმე შეძლებს შენი ადგილის დაკავებას? ან რა უნდა გააკეთო ეგეთი? - სიცილით ეუბნება და ორივე ერთდროულად ჩუმდება, ღრმად ვსუნთქავ, იმის გაფიქრებამ რომ მათი ჩხუბის მიზეზი გავხდი, საშინლად მივლის ცივი ჟრუანტელი და უფრო ვიკუნტები.
ყველგან პრობლემებს ვქმნი.
ცრემლები ერთი მეორის მიყოლებით ჩამოდის ლოყაზე და მხედველობა მებინდება.
ვერასდროს ვერ შევძლებ მშვიდად ცხოვრებას, ვერასდროს.

***

ცოტახანში კარზე კაკუნი გაისმა და მეც შუბლშეკრულმა დავაკვირდი შეღებულ კარში მდგომ შავთვალებას.
- შეიძლება?
- ჰო, მოდი - ამოვიბურტყუნე და თან თვალი ჩემოდნისკენ გამექცა, რომელიც შემოიტანა - ეს რა არის?
- შენი ტანსაცმელი რადგან დაწვი, ახლები მოგიტანე, ისე ხომ არ იქნები..
- ხო მაგრამ მე ფული არ მაქვს - ნერვიულად ავხლართე თითები ერთმანეთში და დარცხვენილმა ავწიე თავი.
- სულელო - ქვემოდან ამომხედა და მისი შავი თვალებითაც გამიცინა - ფული რათ გინდა?
- რომ მოგცე..
- თაია! - მოჩვენებით გამიბრაზდა და ჩემოდანი იქვე დადო - იმედი მაქვს ყველაფერი კარგად გექნება, ელოზეც არ ინერვიულო, მსგავსი რამ აღარ განმეორდება, გპირდები! - ღიმილით ჩამიკრა თვალი და ოთახიდან გაუჩინარდა.
ფრთხილად მივუახლოვდი და ღამის პერანგის ძებნა დავიწყე, ახლა არაფრის დათვალიერების თავი არ მქონდა, სასურველი ნივთი ვიყიდე და სწრაფად გავუჩინარდი სააბაზანოში.
თავს საშინლად ვგრძნობდი, უსუსური ვიყავი, ყველანაირი სიამაყე, ღირსება და თვითშეფასება ნულს ქვემოთ იყო დასული.
იმ მომენტში კი ეს ყველაფერი საერთოდ არ მანაღვლებდა.
მხოლოდ ჩემი ურეაქციობა და გაყინული გრძნობები მაშინებდა, მაგრამ ამასაც გადავიტანდი, ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი.

***

ღამე საშინელი კოშმარი მაღვიძებს, მესიზმრება თითქოს მამაჩემი ჩამოდის და ისევ ისე მისწორდება, ისევ ისე მცემს და მისი ამაზრზენი ღიმილით დამყურებს.
გული მეწურება, სუნთქვა მეკვრის და ვცდილობ როგორმე ამოვისუნთქო, მაგრამ უაზრო ხავილი ამომდის კისრიდან, ეუცრად კარები იღება და შავთვალება შეშფოთებული სახით უახლოვდება ლოგინს.
- თაი, კარგად ხარ? - გრაფინიდან ჭიქაში წყალს ასხამს და ფრთხილად მასმევს - უკეთ ხარ? - თბილ ხელებს სახეზე მისვამს და ჩემს გვერდით ჯდება, გული ისე მიფართხალებს საერთოდ მავიწყდება ყველაფერი - რა მოგივიდა? ცუდი სიზმარი ნახე?
- ხო… - საწყლად ვხავივარ და სახეს ხელებშ ვრგავ - ასე აღარ შემიძლია!
- მალე უნდა მივიდეთ სადმე კოლეჯში, არ გინდა მოიფიქრო რისი სწავლა გინდა?
- მე.. არვიცი…
- რას აკეთებდი თავისუფალ დროს? - ოდნავ დავმშვიდებულს ღიმილით მადებს მხარზე ხელს, მისი შეხება უფრო მაბნევს და ვიბუზები - არაფერს?
- ვხატავდი და ვკითხულობდი, მაგრამ მამაჩემმა ფანქრები გადამიტეხა და გადამიგდო - იმ დღის გახსენებაზე უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა და თვალები ცრემლებით ამევსო - მერე მხოლოდ ვკითხულობდი და იმასაც ვმალავდი!
- კარგი, სამხატვრო აკადემიაში მივიდეთ, თუ აგიყვანენ იქ ივლი - თავზე ხელი გადამისვა და ფეხზე წამოდგა - შენ ნუ გეშინია, მე არც ფანქრებს გადაგიტეხავ და არც ნახატებს გადაგიგდებ - ცხვირზე დამკრა თითი და თვალი ჩამიკრა, გამეღიმა.
- ანუ რა გამოდის, დავხატავ?
- დახატავ!
- მე.. მე რომ არ ვიცი ხატვაა.. ჩემით ვხატავდი სულ! - შეშინებულმა შევხტი საწოლში.
- არაუშავს, ხვალ ყველაფერს გავარკვევთ, დაიძინე!
- მე.. - კარებთან მისული მოვაბრუნე და მთელი გულით გავუღიმე - მადლობა!
საპასუხოდ მხოლოდ გამიღიმა და ოთახიდან გავიდა.

***

დილით ადრე ავდექი, ფეხაკრეფით ჩავიარე კიბეებზე, როგორც კი ელო და შავთვალება ვნახე მაგიდასთან მყოფნი, გადავწყვიტე რომ მათი იდილია არ დამერღვია და უკან ავბრუნდი, მაგრამ როგორც ჩანს შავთვალებამ შემამჩნია და დამიძახა.
- თაი
- გისმენთ? - მკრთალი ღიმილით შევბრუნდი და ორივეს შევავლე მზერა, ელოს უკმაყოფილო მზერა ჰქონდა, შავთვალება კი როგორც ყოველთვის თბილად მიმზერდა.
- მოდი, ჩვენთან ერთად ისაუზმე!
- მე..
- მოდი… - ოდნავ სიმკაცრის ნოტები შეერია ხმაში და მეც მორჩილი ბავშვივით დავყევი მის ნებას, იმდენად ვიყავი შეჩვეული რომ უკვე ინსტიქტურად ვაკეთებდი ამას.
- ერთ საათში გავალთ სადღაც, მზად ხარ?
- სად მიდიხართ? - შუბლი უფრო შეკრა ელომ და ხელი შეუშვა მის ხელს.
- სამხატვრო აკადემიაში მიმყავს, როგორც ჩანს ძალიან უყვარს, მე კიდევ მინდა რომ რამეს დაეუფლოს, რომ მომავალში დამოუკიდებლად შეძლოს ცხოვრება!
- აჰ, გასაგებია - ირონიულად აზიდა ცალი წარბი და წამოდგა - მე სამსახურში მაგვიანდება, ნახვამდის!
- ელო, დაგველოდე, გაგიყვან, ჯერ ადრეა თან - მშვიდად მიუგო შავთვალებამ.
- არ მინდა, შუადღეს არ დაგავიწყდეს საავადმყოფოში მოსვლა - აგდებით მიუგო და ამაყი ნაბიჯებით გავიდა სახლიდან, მის საქციელზე მოვიღუშე, მაგრამ შავთვალებამ სითბოთი სავსე თვალებით გადმომხედა და გამიღიმა.
- ხომ იცი, რთული პერიოდი აქვს, არ ინერვიულო, ჭამე და მოემზადე მერე!
- საავადმყოფოში რა გინდათ? - ცნობისმოყვარეობამ მძლია და ვერაფრით ვერ გავაჩერე ენა.
- ანალიზები უნდა ავიღო შემიძლია თუ არა შვილის ყოლა - მშვიდად ჩაილაპარაკა და ჩაი მოსვა.
- რა? - ლუკმა გადამცდა და დაბნეულმა ავხედე - რა თქვით?
- რა გაგიკვირდა?
- შესაძლებელია რომ კაცი იყოს უშვილო? ჩემთან სოფელში მხოლოდ ქალი იყო დამნაშავე იმაში თუ ბავშვს ვერ აჩენდა, ყველას მიაჩნდა რომ ეს ქალი დაწყევლილი იყო - ძლივს მვოაბი თავი სიტყვებს - ამიტომ ქმარი აუცილებლად აგდებდა სახლიდან, ან ცემდა, არა ისედაც ცემდნენ ქალებს, მაგრამ ის ყველაზე საცოდავი იყო, ვინც შვილს ვერ უჩენდა.. - ამოვიხავლე და ისევ საუზმეს მივუბრუნდი.
- რა სისასტიკეა, როგორ უძლებდით? - გულწრფელად შეწუხდა და გაზეთი გვერდზე გადადო.
- არ ვიცი, აი მაგალითად ახლა ელომ როგორც მოგმართათ, ისე დედაჩემს რომ მამაჩემზე ეთქვა, ან საერთოდ მასთან ერთად სუფრაზე დამჯდარიყო ნებართვის გარეშე, აუცილებლად დაასისხლიანებდა, ერთხელ გადავეფარე დედას..
- მერე?
- მეჩხუბა დედამ, მეორეჯერ აღარ გაბედოო, როგორც კი ჩხუბს იწყებდა მამაჩემი - ზიზღით წარმოვთქვი ეს სიტყვა - ეგრევე გავდიოდი ოთახიდან, მე იშვიათად მეხებოდა..
- თუ ეგეთი მკაცრი მამა გყავდა, ეგრე რატომ მოიქეცი?
- როგორ მოვიქეცი?
- აი ვიღაც კაცთან რომ იყავი..
- არ ვყოფილვარ!
- არა? - გაუკვირდა - მაშინ რატომ არ თქვი რომ არ ყოფილხარ?
- არ დამიჯერებდნენ, ასეთ დროს არავინ აძლევდა ქალს თავის გამართლების უფლებას, კაცები არ იტყუებიან, ისინი ასეთ რაღაცას ქალს არ დააბრალებდნენ!
- რა იცი?
- ის ვინც მოიტყუებოდა, მწარედ ისჯებოდა ადრე, ჩვენ სოფლის უხუცესი სჯიდა სასტიკად, ეშინიათ..
- ამით შენი სიტყვების საპირისპიროს მეუბნები, ე.ი გამოდის რომ იყავი იმ კაცთან?
- ხო, ვიყავი - მშვიდად მივუგე და წამოვდექი - აზრი არ აქვს ახსნას, ამიტომ ჯობია იფიქრო ისე, როგორც არის!
ღიმილით დავუკარი თავი და კიბეებისკენ დავიძარი, არ მინდოდა ზედმეტი ახსნა განმარტებით დამეტვირთა თავი, ადამიანი მაიც ისე იფიქრებდა, როგორც სწორად მიაჩნდა.
ალბათ მართალიც იყო, მეც არ დავუჯერებდი ვიღაც უცხოს.

***

დაახლოებით ერთ საათში დამიძახა და მეც ნერვიულობისგან შეწუხებულმა ჩავიარე კიბეები. არ გამოპარვია ჩემი მდგომარეობა და ისევ ისე დამადო მხარზე ხელი.
- დამშვიდდი თაი, ყველაფერი კარგად იქნება! - კარი გამიღო და პირველი მე გამატარა, მანქანის კარზეც ანალოგიური გაიმეორა და მისი საქციელით მონუსხულმა, ძლივს გამოვფხიზლდი და ადგილი დავიკავე.
ხედებს ვაკვირდებოდი და ვცდილობდი თითოეული ადგილი დამემახსოვრებინა, იმდენად ლამაზი და განსახვავებული იყო იქაურობა, თითოეული გავლილი მანძილი აკადემიამდე იმდენად ძლიერად მოქმედებდა ჩემზე რომ მთელის სხეულით ვკანკალებდი, მომწონდა ის რომ ჩემს ცხოვრებაში რაღაც ახალი დაიწყებოდა, თუმცა ნაკლებად მწამდა ჩემი თავის, საკუთარ შესაძლებლობებში ყველაზე მეტად მეპარებოდა ეჭვი.
როგორც კი სამხატვროს წინ გააჩერა, უარესად ამიტანა კანკალმა და ძლივს გადავედი მანქანიდან.
- თაი, ასე თუ ინერვიულებ ვერაფერს ვერ გააკეთებ! - მისკენ შემაბრუნა და მსუბუქად მომიჭირა თითები - არაფერი არ არის ამაში სანერვიულო, მიხვალ, რასაც დაგავალებენ გააკეთებ და წამოვალთ, პასუხებს რამდენიმე დღეში გვეტყვიან!
- რას დამავალებენ?
- რა უნდა დაგავალონ სულელო, უბრალოდ გთხოვენ რომ რაიმე დახატო!
- კარგი, კარგი - ღრმად ამოვისუნთქე და შენობისკენ დავიძარით, ყოველ ნაბიჯზე მეჩვენებოდა რომ დრო უსასრულოდ იწელებოდა, რომ ნერვიულობა მთელი ძალით ეკვროდა სხეულს და არაფრით მშორდებოდა, საკუთარი თავის დაწყნარებას ვცდილობდი, მაგრამ მგონი უარესად მოქმედებდა თითოეული სიტყვა ჩემზე.
შემოსასვლელში მომღიმარი გოგო შემოგვეგება.
- გამარჯობათ, გამოცდაზე ხართ?
- დიახ, თაიას სურს რომ ჩააბაროს.
- ძალიან კარგი, აქეთ მობრძანდით! - მოკლე კაბაში გამოწყობილმა გოგომ, ჯერ შავთვალებას შეავლო მაცდური მზერა, შემდეგ კი ღიმილით გაგვიძღვა დერეფანში, თვალებმოჭუტულმა ავხედე ჩემზე ერთი თავით მაღალს, რომელიც პირდაპირ იყურებოდა ჯიუტად და გოგოს ყველა მცდელობას კულტურულად აიგნორებდა.

***

როგორც კი დარბაზში შევედი, ხელები ნერვიულობისგან ამიკანკალდა, შავთვალებამ ჩემი თითები თავის ხელებში მოიქცია და გამამხნევებლად გამიღიმა.
- აქ ვარ, არ ინერვიულო, უბრალოდ გააკეთე ის რაც ძალიან გინდა - ყურში ჩამჩურჩულა და ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს მხრებიდან უზარმაზარი ლოდი მომხსნეს, იმის გააზრება რომ ვიღაც შენს მხარეს იყო და ყველაფერს აკეთებდა შენი ბედნიერებისთვის, იძულებულს მხდიდა ნაბიჯი გადამედგა და ამ ბედნიერებისთვის მთელი ძალით მებრძოლა.
იმედიანი ნაბიჯებით წავედი იმ ადგილისკენ, რომელზეც გოგონა მითითებდა ღიმილით.
დამვკირვებელმა ჯერ შემათვალიერა, შემდეგ მკრთალად გამიღიმა და რამდენიმე უმნიშვნელო კითხვა დამისვა.
- თქვენი სახელი?
- თაია - ძლივს ამოვიბურტყუნე და მაქსიმალურად ვეცადე ნერვიულობის ტალღა, როგორმე დამეიგნორებინა.
- აქამდე დადიოდით სადმე კურსებზე თუ თვითნასწავლი ხართ?
- თვითნასწავლი, არსად არ დავდიოდი
- კარგით, დაიწყეთ - რაღაც ჩაინიშნა ფურცელზე და ჩემს წინ დადებულ ნატურმორტზე მანიშნა.
ფანქარი რომ ხელში დავიკავე, ყველაფერი დამავიწყდა ირგვლივ, თითქოს მთელი სამყარო გაქრა და დრო გაჩერდა, სადღაც სივრცეში დავიკარგე.
ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს ჩემს ძველ და მონატრებულ მეგობარს ვეხვეოდი, ცრემლები მომაწვა და უაზრო ცახცახი ამიტყდა, ემოციები ისეთი სისწრაფით აწყდებოდნენ სხეულს, ვერაფრით ვერ ვიკავებდი თავს, არ ვიცოდი რა უნდა მექნა, ან როგორ გამომივიდოდა ის რაც დამავალეს, მაგრამ მთელი გულით მსურდა რომ სამუდამოდ გაგრძელებულიყო ეს მომენტი, ისე მინდოდა ფანქარს მივფერებოდი, თეთრ ფურცელს, სახატავებს, ფანქრებს, გულში ჩამეკრა თითოეული და დამეკოცნა, ბედნიერების ცრემლებით დამესველებინა თითოეული და ყველას ენახა როგორ ვიყავი ამ ყველაფერზე თავდავიწყებით შეყვარებული.
იმდენად დიდი ბედნიერება იყო ეს,
აუხდენელი ოცნება და წარმოუდგენელი მომავალი.
არ ვფიქრობდი ისე ნაზად ვახებდი ფანქარს ფურცელს, მეშინოდა რაიმე არ დამეზიანებინა, ხაზები ერთმანეთს მიყვებოდნენ, არც ფიქრები და არც თითები არ მემორჩილებოდნენ, როგორც კი სხეულს დავემორჩილე, ორმაგი ძალებით დაიწყო სისხლმა მოძრაობა, თითები მიყვებოდნენ ნახაზებს, ეფერებოდნენ თითოეულ ნაწილს და მთელი სიცხადით შეიგრძნობდნენ ამ ემოციებს.
ყველაფერი იყო ის დრო, ყველა ფერი რაც კი შეიძლებოდა ყოფილიყო.

ველოდები თქვენს შეფასებას და ძალიან დიდი მადლობა ყველას!
ჩემი სტიმული ხართ თქვენ!