-სად მივიდივართ?
-გიტაცებ პატარავ-თვალი ჩაუკრა და მანქანაში ჩასვა.
-რა? შენ ვერ ხარ ხო?
-ხო, შენ გამაგიჟე-თქვა ჩაიცინა და მანქანა ადგილიდან დაძრა.
-გიორგის ვერ გადაურჩები.
-ასე გგონია? უცებ არ შემეშინდეს რა-ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-კაი რა მართლა სად მივდივართ?
-შენ ხო არაფერს შეარგებ კაცს, წყნეთში მივდივართ
-იქ რა გვინდა?-გაკვირვება და ამავდროულად სიხარული გამოესახა სახეზე.
-როგორც გავიგე ძალიან გინდა წყნეთის ნახვა-ნიშნისმოგებით გადახედა ანის და თვალი ჩაუკრა.
-შენ საიდან გაიგე?
-რაც შენ გეხება ყველაფერი ვიცი.
-მადლობა!-გადაიწია და დემეს ლოყაზე აკოცა.
-ეგ არ მიიღება-გადახედა ღაწვებშეფაკლულ ანის, სვლას უკლო და თვითონ დაეწაფა ბაგეებზე. უცებ ანი ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა, ტელეფონი აიღო გიგასგან იყო წერილი შემოსული და თვალი ბურდულისაკენ შეუმჩნევლად გააპარა.
-მიწერე მიწერე-ჩაიცინა ბურდულმა.
-შენ რა...
-რა მე რა რომ იძინებ ტელეფონი მაინც გამორთე იქ შემოსულს ტელეფონის ზარმა არ დამეძინა და რო ავიღე ისეთი რაღაცაები წავიკითხეე-გაიკრიჭა და თვალი ჩაუკრა.
-იდიოტი.
-ნუ გათამამდები არ გირჩევ.
-და ის ვიღაც ლიკა ვინაა?-ვეღარ მოითმინა და დასვა ის კითხვა, რომელიც ამ დროის განმავლობაში გულს უღრღნიდა.
-ის ვიღაც არაა.
-ხო აბა რა!-გაიბუსხა და ფანჯარაში გაიხედა.
-ის ჩემი უახლოესი მეგობარია და ნუ იბუტები უაზროდ-უთხრა საკმაოდ ხმამაღლა და თავი გააქნია ანის ქცევაზე.
-კაი-უთხრა ხმაჩამწყდარი ხმით ისე, რომ არც კი გაუხედია ბურდულისაკენ, რადგან არ უნდოდა მისი ცრემლები ენახა.
-ანი ნერვებს ნუ მიშლი ეხლა.
-კაი.-კვლავ გაუმეორა.
-ანი დროზე ეხლა ეგ ცრემლები შეიმშრალე, თორემ არვიცი რას გიზამ.
-კაი.-იცოდა, რომ ასე ბურდულსაც აუშლიდა ნერვებს და სასწრაფოდშეიმშრალა ცრემლები ახალი ტალღის წამოსვლამდე კი კვლავ ფანჯრისაკენ გაიხედა.
-ანი ნერვებს მიშლი წესიერად მოიქეცი რას ნიშნავს ეხლა შენი ქცევა? გითხარი მეგობარიათქო.
-კაი-იგივე ხმით უპასუხა.
-ამის დე**ც-შეიკურთხა საჭეს ხელი დაარტყა და სიჩქარეს მოუმატა. ანიმ კი ტირილს უფრო მოუმატა, მართალია მას სჯეროდა, რომ ბურდული არ ატყუებდა, მაგრამ მისგან ვერ აიტანა ეს მკაცრი ტონი, რომელსაც საერთოდ არ ელოდა მისგან-ნუ ტირი!-კვლავ გაბრაზებული ხმით უთხრა ბურდულმა, რომელიც უფრო ბრძანებას გავდა. ანის აღარაფერი უთქვამს ცრემლები თავისით იკვალავდნენ გზას მის ნაზ ღაწვვებზე და უფრო პრიალას ხდიდა მათ. მალევე ჩააღწიეს თბილისშიც ბურდულმა ერთ-ერთ მარკეტთან გააჩერა მანქანა და ანის მიუბრუნდა.
-რამე გინდა?
-არა მადლობა.-უთხრა ნაწყენი სევდიანი ხმით. ბურდულს აღარაფერი უთქვია, მხოლოდ ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, კარები გამოაღო და მარკეტისაკენ აირო გეზი. უამრავი პროდუქტით გამობრუნდა უკან, რადგან მივდა, რომ იქ დიდხანს მოუწევდათ გაჩერება. პროდუქტებთან ერთად არ დავიწყებია ანის საყვარელი შოკოლადების შეძენაც სწრაფად დაიკავა საჭესთან ადგილი, შეძანლ სასუსნავებსა და პროდუქტს უკანა სავარძელზე მოუძებნა ადგილი და გეზიი წყნეთისაკენ აიღეს.
წყნეთში დემეტრეს სახლი ჰქონდა, იმ დღეს კი, როდესაც დემეტრე და გიორგი არდადეგების გაგრძელებას ბათუმში გეგმავდნენ, გიორგის ანი გაახსენდა, რომელსაც უნდოდა წყნეთი ენახა. ამის შემდგომ კი დემეტრემაც გადაწყვიტა, რომ ანი წყნეთში აეყვანა.
-მოვედით-აქამდე გამეფებული სამარისებული სიჩუმე ბურდულმა დაარღვია.
-როდის დავბრუნდებით-იკითხა იგივე ხმით ანიმ.
-გააჩნია სიტუაციას.-თქვა ბურდულმა და მანქანის კარი გააღო. ანიმაც დაუყოვნებლივ მიყვა, მაგრამ ვერ გაიგოო ამ ორაზროვან სიტყვებში რა იგულისხმა ბურდულმა. ანის გაოცდა, სახლის პროექტისა და ინტერიერის დანახვისას, მაგრამ ეს დიდად არ შეუმჩნევია.
-მოდი რამეს გავამზადებ და ვჭამოთ.
-არა, არ მინდა.
-როგორ თუ არ გინდა დილის შემდეგ ლუკმა არ ჩაგიდია პირში.
-არაა, მგზავრობის შემდეგ ვერაფერს ვერ ვჭამ.
-კარგი, მაშინ შენს ოთახს გაჩვენებ დაისვენე და მერე ჭამე.
-კაი.
ანიმ პირდაპირ გადაწვა ლოგინზე, ისეთი დაღლილი იყო არაფრის თავი აღარ ჰქონდა. საღამოს 8 საათზე გაეღვიძა. უკვე კარგად დასვენებული. ცოტა, რომ დაფიქრდა მიხვდა, რა უმიზეზოდაც ეჩხუბა დემეტრეს და გადაწყვიტა მისთვის ბოდიში მოეხადა. სწრაფად გამოაღო კარები და კიბეებზე დაეშვა ის ის იყო მისაღებში უნდა შესულიყო, რომ სამზარეულოდან დემეტრეს ყვირილის ხმა მოესმა.
-მისმინე გოგო ჩვენ ურთიერთობა დავასრულეთ და მოვრჩეთ ამაზე საუბარს გასაგებია?...გოგო ნერვებს ნუ მიშლი ეხლა...ნუ წიკვინეებ მაგაზე თავიდანვე უნდა გეფიქრა შენთვის აჯობებს სადმე არ გადამეყარო. გასაგებია?
ანის დაძიბის შემდეგ დიდი დრო იყო გასული ამიტომაც გადაწყვიტა, რომ საჭმელი მოემზადებინა, რადგან ერთი ლუკმაც კი არ ჩაედო პატარა ქალბატონს დილის შემდეგ. საჭმელს ამზადებდა, როდესაც ტელეფონზე უცხო ზარი შემოვიდა დემეტრემაც არ დააყოვნა და სწრაფად გადაუსვა ეკრანს ხელი, მაგრამ ნეტავ საერთოდ არ ეპასუხა ზარზე ტელაფონზე ნინა ურეკავდა. ნინაც საზღვარგარეთ სწავლობდა დემეტრესთან ერთად. ერთი ფულზე შეყვარებული გოგონა იყო, რომელიც ზუსტად ფულის გამო ეკიდებოდა კისერზე ბურდულსაც. ერთხელაც ბურდულმა გადაწყვიტა ნინასთან მისულიყო კონსპექტების გამოსართმევად, კარი ისე შეაღო არც კი დაუკაკუნებია, იქ კი ნინა და მისი საუკეთესო ძმაკაცი, როგორც თვითონ იხსენიებდა, მაგრამ შეცდა. ორივემ საკადრისი პასუხი მიიღო და მის შემდეგ არცერთი აღარ უნახავს ბურდულს. ეს ყველაფერი დაახლოებით ერთი წლის წინ მოხდა.
-ა**ს დ***ც-შეიკურთხა და ტელეფონი მაგიდაზე დააგდო. უცებ ანი დალანდა, რომელმაც მთელი სისწრაფით აირბინა კიბეები თავისი ტელეფონი აიღო და წამოსვლას აპირებდა, როდესაც დემეტრეს შეეჩეხა.
-გამატარე!
-ანი მისმინე!
-გამატარე დემეტრე!-თქვა და ცრემლები გადმოსცვივდა.
-სად მიდიხარ?
-სახლში მივდივარ გამატარე.
-ასე გვიან?
-არაა შენი საქმე-უთხრა და გვერდზე გადგა, რომ გაევლო, მაგრამ დემეტრემ შეაჩერა.
-ანი წყობიდან გამოგყავარ, მომისმინე აგიხსნი ყველაფერს.
-არ მაინტერესებს დემე არაა-მკლავი გაითავისუფლა ბურდულის ხელისაგან და კიბეებზე სწრაფად დაეშვა, ბურდულმა კი ჩვეული დინჯი ნაბიჯებით მიყვა უკან.
-კარები გააღე!-ბრძანებასავით გაისმა ანის ხმა.
-გოგო ხმა აკონტროლე.
-რო არაა?
-რო არაა? ჰამ მაცალე მოვიფიქრო, ხო მოვიფიქრე-თქვა გამარჯვებული სახით და გოგონას ბაგეებს დაეწაფა.
-არ მომეკარო-დაუყვირა და თავისი ოთახისაკენ გაიქცა, კარი სწრაფად მიიჯახუნა და შიგნიდან გადაკეტა. ოთახში შესულმა საწოლზე გადაწვა, ცრემლებმაც კვლავ გაიკვლიეს გზა მის ღაწვებზე და ემოციებისაგან დაღლილს მალევე ჩაეძინა.
დემეტრე აღარ გაკიდებია იცოდა, რომ რაც არ უნდა გაეკეთებინა აღარ მოუსმენდა, მაგრამ მალევე გაახსენდა, მთელი დღის უჭმელი, რომ იყო თავი გააქნია და მისი ოთახისაკენ აიღო გეზი.
-ასეც ვიცოდიი-კარი ჩაკეტილი დახვდა ის კი ხმას არ იღებდა, სწრაფად მოიტანა გასაღები და შიგნით შესულს მძინარე ანის დანახვისას ღიმილი მოჰგვარა სახეზე-ერთხელ მაინც, რომ მომისმინო არაა?-ჩაილაპარაკა თავისთვის და უკან გაბრუნდა მიუხედავად იმისა, რომ ოთახი რომელშიც ანი იმყოფებოდა ბურდულის იყო.
მეორე დღეს ანი ოთახიდან 2 საათამდე არ გამოსულა ამიტომაც გადაწყვიტა, რომ თვითონ შესულიყო. ასეც მოიქცა დინჯი ნაბიჯებით აიარა კიბეები, ოთახის კართან შეჩერდა, უნდა დაეძახა მაგრამ გადაიფიქრა, გასაღები გადაატრიალა, იქ შესულს კი...

_______________________________

დიდი ბოდიში ყველას, რომ გალოდინეთ მაგრამ ვერ მოვახერხე დაწერა. ვფიქრობ, რომ აღარ გავწელო და მალე დავასრულო თქვენი აზრი მაინტერესებს ამ საკითხთან დაკავშირებით რადგან არ მინდა გავაბანალურო. დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ,ველი თქვენს შეფასებებს მიყვარხართ!