დილაა.. პატარა ლამაზი გოგონა, რომელსაც კულულები სასაცილოდ ეყარა სახეზე, გარეთ გამოვიდა და ამაყი, მყარი ნაბიჯებით მოპირდაპირე სახლისკენ დაიძრა. უკვე სამი წლისაა და თავისუფლად საუბტობს რუსულად და ქართულად, ზეპირად იცის ყველა ლექსი და სიმღერა. ერთი სული აქვს მივიდეს და ის დიდი ბიჭი ნახოს, რომელიც სულ რაღაც სამი წლითაა მასზე დიდი და ბევრ ტკბილეულობას ყიდულობს მისი პატარა პრინცესასთვის. ალბათ დაგაბნიეთ. ეს პატარა პრინცესა სოფიო თაბაგარია, ხოლო ბიჭი ალექსანდრე ქადაგიშვილი. ერთმანეთი მანგლისში დასასვენებლად ყოფნისას გაიცნეს. ბიჭს მაშინვე მოეწონა პატარა და ანცი გოგონა, ყოველდღიურად სხვადასხვა ტკბილეულობას უგზავნიდა და როცა ეს პატარას ძმამ გაიგო ბიჭებმა იჩხუბეს. სწორედ ახლა გაბრაზებული გოგონა თავის ალექსანდრესთან მიდის, რათა ეჩხუბოს ამ ყველაფრის გამო. აი გამოჩნდა უშველებელი სახლი, აივნიდან ძაღლის ყეფის ხმა გაიგო. რაღა თქმა უნდა ბავშვს შეეშინდა, მაგრამ უკან დაბრუნება გადაიფიქრა. ესე ადვილად არავითარ შემთხვევაში დანებდებოდა. მტკიცე ხასიათი დედიგან, ქალბატონი თამარისგან, გამოჰყვა. უეცრად ყვირილი გაიგონა. ბიჭი ძაღლს გაჩერებისკენ მოუწოდებდა. ხმა ნელ-ნელა უახლოვდებოდა, და აი უკვე მის წინ იდგა მომღიმარი ალექსანდრე დიდი ძაღლით გვერდში. სოფიოს შეეშინდა ამხელა ავჩარკის და იმისდა მიუხედავად, რომ დანებებას არ აპირებდა, ტირილი დაიწყო. ბიჭი ელვის სისწრაფით დაიძრა მომტირალი გოგოსკენ და მთელი ძალით ჩაეხუტა. სოფიომ ბიჭი მოიშორა, აცრემლიანებული თვალებით შეხედა და დაუყვირა, რომ მისთვის თავი ფაენებებინა, შემდეგ თავის სახლისკენ დაიძრა. ეს მათი ბოლო შეხვედრა იყო.
და აი გავიდა 15 წელი. სოფიოს ეს ბიჭისაერთოდ გადაავიწყდა. უკვე 18 წლის მშვენიერი ასული გამოცდებიდან გამოსული სახლში მიემართებოდა რათა მონატრებული არდადეგებით ტკბობა დაეწყო.