- ადექი, ადექი ბიჭო!
- აუაუ რა გინდატო?
- აუშენ რა მაგარი **** ხარ! გოგოები გველოდებიან-მეთქი, დაყრუვდი ბიჭო?
- მაინც არ მოგ***** , რა გიხარია?
მოულოდენლად ცივმა წყალმა შეცვალა ყველაფერი და გიჟივით წამოვარდი საწოლიდან.
- ე ე რას აკეთებ?
- სამზარეულოში ვიქნები, სწრაფად ჩაიცვი.
აი ასე დამათენდა კიდევ ერთი სასწაული დღე, ეს კარგი, მაგრამ მოდით ახლა ჩემზე „ვიბაზროთ“ ცოტაოდენი, რომ გაიგოთ ვისზე კითხულობთ, რაზე კითხულობთ და ა.შ.
მე ვარ ანდრია მანველიძე - არა მოიცადეთ, ასე ზედმეტად ოფიციალურობაა - ერთი ჩვეულებრივი არა და არაჩვეულებივი ბიჭი ვარ თბილისიდან, მყავს ჩემი საყვარელი საძმაკაცო, ნუ ეს „იასნია“ - ამ „ჟარგონებისთვის“ უკაცრავად პატივცემულო საზოგადოებავ, მაგრამ ქუჩა თავისას შვრება - არა, არა „კაი ბიჭი“, ქურდი და რაღაც „ტიპშა“ არ გეგონოთ, დიდ პატივს ვცემ საძმაკაცოში ასეთი ავტორიტეტის ძმებს, მაგრამ მე მაქამდე არც მიცდია, რომ როდესმე „მივსულიყავი“ ანუ ერთი უბრალოდ „კაი“ კიარა კარგი ბიჭი ვარ.
ახლა რაც შეეხება ოჯახს - ჩემი მშობლები გაშორებულები არიან მაგრამ ორივესთან ვინარჩუნებ დედა-შვილურ, მამა-შვილურ ურთერთობას. ამ ეტაპზე ნინოსთან ( დედა ) ერთად ვცხოვრობ თბილისში, მაგრამ ისე ხშირ შემთვევაში გიასთან (მამაჩემი) ვარ ხოლმე ბათუმში - აი ეს კი იმიტომ, რომ მამაჩემს ნინოსთან განშორების შემდეგ ოჯახი აღარ შეუქმნია, დედაჩემს კი ახლა ერთი ფულიანი „ტიპი „ ჰყავს ქმრად და რატომღაც მასთან კარგი ურთიერთობის აწყობა ვერ შევძელი, ბავშობაში ალბათ ეჭვიანობის „თემაში“, და ახლა უბრალოდ ეს ბოლო წლები იმდენი ფული იშოვა კაცმა, რომ ცოტაც და მილონერად ჩაითვლება და აი ამის გამო ზემდეტად „თავში აწეული“ და ამაზრზენი „ტიპშა“ გახდა, რამაც ჩვენს ურთერთობაზე კიდევ უფრო იმოქმედა.
ეს მთავარი თემები და მოდით ახლა იმ მომენტიდან გავაგრძელოთ ჩემა საყვარელმა ძმაკაცმა ასევე საყვარელ ძმაკაცს ვიღაც „ნაშების“ გამო ძილი რომ არ აცალა.
- წავედით.
მეშვიდე სართულიდან რამდენიმე წუთში ბრონზისფერი C-Clas - ის წინ აღმოვჩნდით, ( ვინც მანქანებთან ახლო არ ხართ გეტყვით, რომ ეს მერდესედესია ).
- ბიჭო შენ როდემდე აპირებ ამ მანქანით მოძრაობას?
- თუ ძმა ხარ, არ დაიწყო! ( ძმაკაცი )
- რა უნდა დავიწყო შეჩ***** , მომბაძე მაინც.
- რა ფეხით ვიარო? ( ძმაკაცი )
- ფრთხილად ძმაკაც, გაითვალისწინე, რომ მომავალი BMW- ის მძღოლს ესაუბრები.
- აჰაჰა კარგი კარგი ვიცით, ჩაჯექი. ( ძმაკაცი )
- აჰჰ ვაჩე, ვაჩე შენ ხომ ვერაფერი გასწავლეტო.
მანქნანის კარები ძლიერად მივიხურე და ვაჩეს რეაქციას დაველოდე, რამაც არ დააყოვნა და წამებშივე დავიმსახურე მისი განრისხებული „გამოხედვა“.
- აჰაჰა არ იტირო, კარგად იქნება.
- ტვინის „ქაჩვა“ ხარტო. ( ვაჩე )
- რა ვარ?
- რა ხარ კიარა, დათოეს ეგ გაუჭირედება რომ ერთი მანქანა გიყიდოს, უთარი დედაშენის „პონტში“ ხომ იცი უარს არ გეტყვის. ( ვაჩე )
დათო - ეს დედაჩემის მილიონერი ქმარია, რომლისთვისაც არასდროს არაფერი მითხოვია და მისი მოცემული დიდად არც არაფერი „მისწორდებოდა“, ბევრჯერ დაუპირებია ჩემთვის მანქანის ყიდნვა - ფეხით რატომ უნდა იაროს ამხელე ბიჭმაო, მაგრამ ჩემგან ყოველთვის მტკიცე „არას“ ღებულობდა, ეს იმიტომ რომ ვიცოდი მომავალში , ჩემთან ვერ გაბედავდა, მაგრამ დედაჩემს წამოაყვედრიდა იმ ყველაფერს რასაც ჩემთვის გააკეთებდა.
- ვაჩე არ გინდა, ისედაც იცი მაგ თემასთან ჩემი დამოკიდებულება.
- კარგი, მაგრამ რატომ ბავშვობ გამაგებინე ერთი ძმურად, ეგ კაცი შენს მიმართ ცუდად არ არის განწყობილი, ეგ „თავში აწევა“ კი რას იზავ ყველას ახასიათებს ვისაც კარგი „მაყუთი“ აქვს, არ გინდა ეს ცივი ურთერთობა, მასთან ურთიერთობით არაფერს წააგებ თუ არ მოიგებ. ( ვაჩე )
ვაჩეს სიტყვებმა „მაგარი“ იმოქმედა ჩემზე და „დენთივით ავფეთქდი“ - ეს კი იმიტომ, რომ ჩემთვის ფული და მდიდრულად ცხოვრება, არასდროს ყოფილა მნიშვნელოვანი, ყველაფერზე წინ ყოველთვის ადამიანობას ვაყენებდი, რაშიც დათო მაგარი იჭრებოდა.
- რა? შენ ხომ არ „მოცურდი“ ბიჭო? არ მიცნობდე, მაინც რეებს „ბაზრობ“ ჩემთან?
- აჰჰ ანდრია, აზრი არ აქვს შენთან ნორმალურად დალაპარეკბას. ( ვაჩე )
- ერთი სიტყვაც მაგ თემაზე და მაგარი გცემ, არაუშავრას ცოტა ძმაკაცისკაგნ თუ მოგხვდება.
რამდენიმე წამი „უაზროდ“ ვიკამათეთ ამავე დროს გავერთეთ ერთმანეთიც ძმაკაცურად ვაიგენთ და შემდეგ ავადმყოფურმა სიცილმა „დაგვიმონა“ ისე, რომ არც კი ვიცოდით რა იყო სიცილის მიზეზი - ეს მომენტი ალბათ ყველას გქონიათ და ნაცნობი „თემაა“.
- მოვედით. ( ვაჩე )
- ეს სახლია? მოიცადე, სად ვისთან მოვედით? როგორც მახსოვს გოგოები უნდა გვენახა.
- კი, კი შემოდი. ( ვაჩე )
ვაჩემ კარებისკენ მიმითითა და მოულოდნელად აღმოვჩნდი ბაღში, სადაც ყველაფერი „სასწაულად“ ლამაზი იყო.
- სად ვართ ბიჭო?
ჩემი კითხვა უპასუხოდ დატოვა და სახლისკენ მიმავალ ბილიკზე წამიძღვა. შიგნით ამაყად შეაბიჯა და ღიმილით სავარძელში „ჩაესვენა“.
- რას აკეთებ?
- რას ვაკეთებ? თუ გინდა შენც დაჯექი. ( ვაჩე )
- რას თამაშობტო.
- რას ვთამაშობ? ( ვაჩე )
არასდროს მიყვარდა ასეთი „უაზრო“ ხუმრობები, მაგრამ ეს ხომ ვაჩე იყო.
- აუბიჭო, მომიტაცე? როგორც იქნა, ოჯახი და რამე, სიყვარული და შვილები, მშობლები ძალან გაბრაზდებიან ხო, მაგრამ მაინც მშობლები არიან რა ცოტას დაგვტუქსავენ და ერთ კარგ ქორწილსაც გადავიხდით, ბიჭო თემუკა დავპატიჟოთ? მაგრამ, მაგას ხომ შენ უყვარდი, ამ ამბის შემდეგ მაგარი „დაიგრუზება“, კაბა უკვე შეარჩიე? არა მოიცადე არ მითხრა, მე არ უნდა ვიცოდე ეგ ყველაფერი, მეფეს მხოლოდ ქორწილის დღეს აქვს დედოფლის ნახვის უფლება საპატარძლო კაბაში, ბეჭდები? სულ დაგვავიწყდა ეს რა
ალბათ კიდევ გავაგრძელებდი ჩემსას, ვაჩეს, რომ არ შევეჩერებინე.
- ე ე მოიცადე გაჩერდი. ( ვაჩე )
მოულოდნელად მეორე სართულიდან სიცილის ხმა გაისმა.
- ეს რა იყო?
და აი ჩემი გიჟი სასტავიც გამოჩნდა კიბეებზე.
- რა ლამაზი დღეა, რა ნათელი მზეა, იმიტომ, რომ დღეს ყველაზე ყველაზე სიმპატიური ბიჭის დაბადების დღეა.
უიჰჰ, ხო ჩემს გარეგნობაზე გამახსენდა - მართლა მართლა ძალიან სიმპატიური ვარ და რა გავაკეთო? აი გეტყვით, არაფერს არ ვაზვიადებ - მაქვს წაბლისფერი-მოწითალოში გადასული ფერის თმა, „ზედმეტად“ ღია კანი , „საოცრად“ წითელი ტუჩები და მწვანე თვალები - ამიტომაც არასდროს მაკლდა გოგონების სიყვარული და ყურადღება.
- აუაუ რა „ჯიგარი“ ხალხი, საიდან გაგახსენდით?
- შენ რა იფიქრე, შენი დაბადების დღე დამავიწყდებოდა ბიჭო?!
ერთმანენთს „ჯიგრულად“ ჩავეხუტეთ და გართობა გახსილად გამოვაცხადეთ.

აბა რას იტყვით? გავაგრძელო თუ არა? პირდველად პატარა თავი დავამატე მაგრამ, გპირდებით რომ ეს მხოლოდ დასაწყისია თავებიც გაიზრდება და რაც მთავარია წინ რაღაც განსხვავებულად საინტერესო მაქვს ჩაფიქრებული ამიტომ ველი თქვენს შეფასებებს, ღირს თუ არა გაგრძელება? სწორედ ამისდა მიხედვით გადავწყვეტავ დავამატო თუ არა ისტორია - საკმაო დროა რაც ჩემგან სიახლე არ ყოფილა, საბოლოო ისტორია იყო "შენი სიყვარულის ფობია მემართება" და გამიხარდება ძალიან ძალიან თუ კვლავ დავინახავ ჩემს ერთგულ მკითხველებს - მადლობა ყველას ვინც კითხულობს ჩემს მიერ დაწერილ ისტორიებს და აფასებს. Facebook : https://www.facebook.com/natia.moseshvili.7 .