19 თავი

მანქანით თბილისისკენ მივდიოდი.
„ გაბრო... გთხოვ არ დამტავო... გაბრო...“
ვქვითინებდი და ცრემლიანი თვალებით ძლივს ვხედავდი გზას. თბილისში შევედი და საავადმყოფოსკენ გავაქანე მანქანა. ათ წუთში იქ ვიყავი. სწარფად შევვარდი საავადმყოფოში. მისაღებში მჯდომ გოგონას მივმართე.
- გაბრო ავალიანი...- ისევ ვქვითინებდი ამიტომ ვეღარაფერი ვთქვი. გოგომ დერეფანზე მანიშნა. მაშინვე იქეთ წავედი. სწორედ იმ წამს გამოვიდა ექიმიც.
- თქვენ ნათესავი ხართ?
ხმა არ მქონდა ამიტომ მხოლოდ თავი დავუქნიე.
- საოპერაციოდ გადაგვყავს.მძიმე მდგომარეობა.- თვალები გამიშტერდა. წამიც და ისევ ავქვითინდი.
- დამშვიდდით ახლა თქვენი გვერდში დგომა სჭირდება.
- რა... რა დაემართა?- ძლივს ამოვილუღლუღე და ექიმს გავხედე.
- როგორც ვიცი ავარია იყო. ბოდიშით უნდა მოვემზადო.- მითხრა და გამშორდა.
„ავარია?! ჩემი ბრალია!.. ჩემი ბრალია... მე... მე რომ არ წავსულიყავი... არა... არა... გაბრო არ მიმატოვებს. არა!“
კედელთან ჩავიკეცე და მწარედ ავტირდი. ყველაზე მზარე გრძნობა, ყველაზე მტკინვეული იცით რა არის? შენთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი რომ სიკვდილს ებრძვის და შენ ვერაფერს აკეთებ, საკუთარი გულისცემას რომ გაღიზიანებს, გინდა სუნთქვა შეწყვიტო და მხოლოდ მაშინ განაგრძო თუ ისიც გააგრძელებს. ყველაზე მტკინვეულია როცა შენს გამო საყვარელი ადამიანი იტანჯება...
უკვე ორი საათი გავიდა, მაგრამ საოპერაციოდან ისევ არაფერი გამიგია.
ვფიქრობდი თუ რა იქნებოდა მისი ვერ გადარჩენის შემთხვევაში. რა მოხდებოდა?... მეც მასთან ერთად მოვკვდებოდი! მის გარეშე წარმოუდგენელი მეჩვენება ჩემი სიცოცხლე.
მეზიზღება საკუთარი თავი! მეზიზღება რომ საათების წინ ჩემს სიყვარულში ეჭვი შემეპარა. მიყვარს! უზომოდ მიყვარს! ათჯერ უფრო მეტად მიყვარს ვიდნე 9 წლის წინ მიყვარდა.
ასეა ეს ყველაფერი მოწყობილი. ადამიანს ვერ ვაფასებთ, მანამ სანამ მისი დაკარგვის შიში არ შეგიპყრობს. მეშინია... მეშინია მისი დაკარგვის მეშინია, ყველაზე მეტად.
ის... ის მოვიდა. დერეფნის ბოლოში დგას და ტკივილიანი თვალებით მიყურებს. ნუთუ მასაც ისე უყვარს გაბრო როგორც მე?! ისე სტკივა როგორც მე?! არა არ შემიძლია აქ მასთან ერთად ყოფნა.
გარეთ გავვარდი და კუთხეში კიბეებზე ჩამოვჯექი. თავი ხელებში ჩავრგე და ავტირდი. რამოდენიმე წუთში მხარზე ხელი ვიგრძენი. ავხედე და გვერდზე გავხტი. ის მიყურებდა, ტკივილიანი თვალებით.
„ნეტა ეს ტკივილიანი თვალები რას გამოხატავს?“
მოულოდნელად აქვითინდა და ჩამოჯდა. გაშტერებული ვუყურებდი არ ვიცოდი რა მექნა.
- ბოდიში რა... მაპატიე. ვიცი ძნელია მაგრამ მაპატიე ძაან გთხოვ. ჩემი ბრალია... ყველაფერი ჩემი ბრალია... მე რომ გავჩერებულიყავი... ეს არ მოხდებოდა- ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ამბობდა და თან ცრემლებს იწმენდდა- გაბრო მომწონდა, შეიძლება მიყვარდა კიდეც... მინდოდა მე ვყვარებოდი. მერე გავიგე რომ შენ მასთან იყავი. გეფიცები მეწინააღმდეგებოდა იმ მომენტში. მეუბნებოდა რომ უყვარდი, სიგიჟემდე უყვარდი და მე არასდროს შემიყვარებდა. შემდეგ... შემდეგ ნაბიჯების ხმა გავიგე და ვიფიქრე შენ იქნებოდი. თქვენი დაშორება მინდოდა, სწრაფად ვაკოცე და სწორედ ამდროს შემოხვედი. ვიცი ეგოისტი გგონივარ... უფრო სწორად-ეგოისტი ვარ... მაგრამ გეფიცები იმ წუთში არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი. გაბრო მეწინააღმდეგებოდა... მაგრამა არ გავჩერდი. ხომ ვერ დამაგდებდა ან დამარტყამდა არა?! გაბრო აქამდე არ დაეშვებოდა. გული გატკინე... მასაც ვატკინე... ძალიან ვატკინე. თავი მძულს. ჩემი ბრალია... - ვუსმენდი და უხმოდ ვტიროდი. უკვე მეც მძულდა თავი რომ ღალატში დავადანაშაულე.- ვიცი რომ ვერ მაპატიებ... ან როგორ უნდა მაპატიო. ჩემს გამო შეიძლება საყვარელი ადამიანი დაკარგო. ამას მეც ვერასოდეს ვაპატიებ ჩემს თავს. არა... მე აქ არ უნდა ვიყო... მაგრამ, როგორ უნდა წავიდე ასე როდესაც ყველაფერი რაც ხდება ჩემი ბრალია?!
არ ვიცოდი რა მეთქვა. თავიდან მეგონა თამაშობდა,მაგრამ მერე დავრწმუნდი რომ ასე არ იყო. გულწრფელი იყო... ყველაფერს გულიდან ამბობდა... მინდოდა მივსულიყავი და დამემშვიდებინა მაგრამ არ შემეძლო. ეს ხომ მართლაც მისი ბრალი იყო. მაგრამ არც მე ვიყავი უდანაშაულო. გაბროში ეჭვი შემეპარა, უფრო ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი. მეც ვატკინე გაბროს, მეც ძალიან ვატკინე.
ნელა მივუახლოვდი და ოდნავ მოშორებით ჩამოვჯექი.
- ჩემი ბრალიცაა. არ უნდა შემეპარა მასში ეჭვი. მეც ვატკინე. გაბრო ძლიერია, გადაიტანს... აუცილებლად გადაიტანს...
- იღბლიანი ხარ რომ ასეთ ადამიანს უყვარხარ. გაბრო საუკეთესოა.
- გიყვავრს?
- რაა? - მოულოდნელი იყო ეს კითხვა მისთვის.
- გიყვარს?
- არ ვიცი.
- როგორ თუ არ იცი!- ასეთმა პასუხმა გამაცოფა. მეგონა უყვარდა და ამით დაბრმავებულმა გააკეთა ეს ყველაფერი. ახლა კი მეუბნება რომ არ იცის უყვარს თუ არა.
- მგონი არა.
- მაშინ ეს ყველაფერი რატომ გააკეთე? რატომ მიპასუხე!
- არ ვიცი- ჩაიჩურჩულა და აქვითინდა.
არ შემეძლო რამის თქმა. უხმოდ შევედი საავადმყოფოში. შიეძლება ცუდად მოვიქეცი ბოლოს რომ უფრო ვატკინე, მაგრამ არ შემეძლო არც თავის მოთოკვა და არც დამშვიდება. ოპერაცია ისევ გრძელდებოდა. არავინ გამოსულა შემდეგი ერთი საათის განმავლობაში, მეც ვიჯექი სკამზე და ერთ წერტილს მივშტერებოდი. ველოდებოდი... ველოდებოდი იმ ამბავს რომელიც მთელ ჩემ ცხოვრებას გადაწყვეტდა.
ის გოგო აღარ გამოჩენილა. იმ გოგოსაც ვადანაშაულებდი, მაგრამ ჩემს თავს მაინც ვერ გავურბოდი. მე რომ იქ ძლიერი ვყოფილიყავი და არ გავქცეულიყავი ასე არ მოხდებოდა.
ოპერაცია 3 საათ ნახევარი გაგრძელდა.
- რა ხდება?- ექიმი როგორც კი გამოვიდა მივვარდი.
- ოპერაციამ კარგად ჩაიარა, მაგრამ ის ისევ კომაშია. არ ვიცი როდის გამოვა ამ მდგომარეობიდან, ახლა ყველაფერი მასზეა დამოკიდებული.
უხმოდ დავუქნიე თავი და კედელს ავეყუდე მუხელბი რომ არ მომკვეთოდა.
„ რომ ვერ გამოვიდეს? რომ ვერ შეძლოს? არა! არ მიმატოვებს. ასე ვერ გამწირავს. „
- სესი!- შემოსასვლელიდან მარია და ანი მორბოდნენ.
მათკენ გავიქეცი და ორივეს ერთად ჩავეხუტე.
- გაბრო... ჩემი ბრალია... ყველაფერი...- ვქვითინებდი და ძლივს გასაგონად ვჩუჩულებდი.
- კარგი დამშვლიდდი. გაბრო ძლიერია. გადარჩება. აუცილებლად. (ანი)
- მხოლოდ ახლა გვითხრეს ბიჭებმა. დამთავრდა ოპერაცია? (მარია )- ორივეს ეტყობოდა რომ ნამტირალევი იყვნენ.
- კი. კომაშია. არ იციან როდის გამოვა. ან საერთოდ თუ გამოვა...- ეს ბოლო დიდი ტკივილით ამოვთქვი.
- გამოვა. აუცილებლად გამოვა სესი. (მარია)
- მე გავალ ბიჭებს შევატყობინებ. - ანი გარეთ გავიდა.
- სად არიან ბიჭები?
- იცი სესი... მოდი ჯერ დაჯექი- სკამებზე ჩამოვჯექით და მარიას მივაშტერდი.
- იცი... ეს უბედური შემთხვევა არ ყოფილა. სამუხრუჭე მილი იყო გადაჭრილი.
- რაა?- შევკივლე და ფეხზე წამოვვარდი. ეს მკვლელობა იყო, ვიღაცას მისი მოკვლა უნდოდა. ცრემლებმა დაუკითხავად დამინამეს ისედან დანამული ლოყები.
- დამშვიდდი და დაჯექი. ბიჭები მიხედავენ ამ საქმეს.
- მარია ჩემი ბრალია. მე რომ არ გამოვქცეულიყავი არ ჩაჯდებოდა იმ წყეულ მანქანაში...- თავი მარიას მხარზე მქონდა დადებული და ვქვითინებდი.
- სესი რა მოხდა?- ჩუმად და შეპარვით მკითხა. არ უნდოდა ამით ეტკინა.
- ახლა არ მარია... ახლა არა...
- კარგი დამშვიდდი.

*** 20 თავი

- გაბრო... ორი კვირა... ორი კვირაა რაც ვიტანჯები. გთხოვ... გთხოვ. გაიღვიძე და ისევ შემომანათე ნაცრისფერი თვალები. გთხოვ! ვიტანჯები. შენს გარეშე ვიტანჯები. ვეღარ ვსუნთქავ. მაპატიე და გაახილე თვალები. მაპატიე რომ შენში ეჭვი შემეპარა. ჩემი ბრალია... მე რომ... ვიცი რომ ჩემი გესმის და მთელი კვირები მისმენდი. არ მიმატოვო რა... ვერ გადავიტან, გეფიცები ვერ გადავიტან...- ხელში მქონდა მოქცეული მისი უსიცოცხლო ხელი და ჩემი ცრემლები ნამავდა მის ლამაზ თითებს. ვერ ვუყურებ... ვერ ვუყურებ ასეთ უსიცოცხლო გაბროს. პალატიდან გამოვედი და კაფეტერიაში ჩავედი. ყავით ხელში ამოსულს, პალატასთან რეზი და ლევანი დამხვდენენ. ამ ორ კვირაში ბევრჯერ მოსულან, ჩემზე ნაკლებად არც ისინი ნერვიულობდნენ. ინტერესიანი თვალებით შემომხედეს, მე მხოლოდ თავი გავაქნიე და მათი უიმედო სახეებს მივაცქერდი. სამივე ხმისამოუღებლად ვიჯექით. ბოლოს რეზიმ გაარღვია სიჩუმე.
- სესი...- გვერდით ჩამომიჯდა და მიმიხუტა.
- არ წავა ხო?! რეზი, ხომ არ წავა?! არ დამტოვებს. ის ძლიერია... მენატრება რეზი... მენატრება და მტკივა...- აკრული ვყავდი, მე კი ვქვითინებდი და სიტყვებს ძლივს ვამბობდი.
- დაგვიბრუნდება სესი, აუცილებლად დაბრუნდება.
ლევანი შორიდან გვიცქერდა ტკივილიანი თვალებით. დაახლოებით, ერთი საათი ისინიც აქ იყვნენ, შემდეგ კი ისევ მარტო დავრჩი. სრულიად მარტო და მხოლოდ გაბროს მოსვლას ველოდებოდი. ექიმმა მითხრა რომ დღეს სავარაუდოდ ვერ გაიღვიძებდა, ამიტომ გადავწყვიტე სახლში წავსულიყავი და გამომეცვალა. უკვე ბინდდებოდა როცა საავადმყოფოდან გამოვედი. ზამთრის სუსხმა ოდნავ გამომაფხლიზლა და უფრო მაგრძნობინა რომ ჩემს გვერდით გაბრო არ იყო. უფრო მეტად მეტკინა გული. ტკივილმა მთელი გული თავის მარწუხებში მოაქცია. ტაქსი გავაჩერე და სახლის მისამართი მივეცი.

ამწამს, ჩემთვის სახლი ჯოჯოხეთი იყო. მახსენდებოდა როგორ ვტიროდი აქ გაბროს მონატრებით, როგორ ვიხსენებდი მწარე მაგრამ მაინც ტკბილ მოგონებებს. შემდეგ როგორ ვიღიმოდი როცა გაბრო დამირეკავდა ან მომწერდა. შემდეგ კი გაბროსთან გატარებულ დროზე ვფიქრობდი. ახლა კი... ყველა მოგონება, აწ მყოფი ტკბილი მოგონებებიც სევდის მომტანია. იქნებ მომავალში არ იყოს ასე და ამ ყველაფრის გახსენებაზე გამეღიმოს მაშინ როცა ჩემს ოჯახს ეზოში მოთამაშეებს გავხედავ, მათ მოცინარ სახეებს და ჩაჩხვლეტილ ლოყებს.

საჭირო ნივთები ავიღე და სახლიდან გამოვედი. უკვე ორი საათი იყო გასული. სადარბაზოდან გამოსულს შევამჩნიე რომ ტელეფონი დამრჩენოდა.
ტელეფონის ასაღებად ავბრუნდი. სამი გამოტოვებული ზარი, მაგრამ უცნობისგან.
„ვითომ სხვაგან მოხვდნენ?! მაგრამ სამჯერ?! კარგი, ვნახოთ“
ამოვიოხრე და ნომერზე გადავრეკე. სამი ზუმერის შემდეგ „უცნობმა“ აიღო.
- ალო, თქვენგან სამი ზარი შემოვიდა. რომელი ხართ?
- მე ვერ ვდგები და იკადრებთ ჩემს ნახვას?!
- გაბრო... - ძლივს ამოვიჩურჩულე. სუნთქვაც კი მესმოდა და ვცნობდი.როგორ მომნატრებოდა ეს ხმა. ხავერდოვანი, ბოხი და ძალიან, ძალიან მამაკაცური. ვგრძნობდი რომ ეღიმებოდა.
- მენატრები!- მისი ხმა ძალიან სევდიანი და გულწრფელი იყო.ტელეფონი გავთიშე. ვიღას ახსოვდა აღებული ნივთები, ყველაფერი იქვე მივყარე, სახლში საჩქაროდ ჩავკეტე და ტაქსით საავადმყოფოსკენ გავეშურე. გზაში ვცქმუტავდი და ეს არც ტაქსის მძღოლს გამორჩენია.
- რამე შეგემთხვა შვილო? ვერ ჩერდები.- ძალიან დაღლილი ხმა ჰქონდა. უკვე გაჭაღარავებული თმა, სანდომიანი მზერა და თბილი ღიმილი.
- ჩემთვის საყვარელი ადამინი ახლახან გამოვიდა კომიდან.- გახარებულმა ლამის შევკივლე.
- გილოცავ შვილო. მეც მქონია ასეთი შემთხვევა და ვიცი როგორი განცდაა.
- თქვენ საიდან?
- ჩემი ცოლი...- მის ხმაში უდიდესი ტკივილი იგრძნობოდა. ეტყობოდა რომ ძალიან უყვარდა ის.- კომაში ჩავარდა ავტოავარიის შემდეგ.
- მიხარია რომ გამოჯანმრთელდა.
- არა... ის არ გამოჯანმრთელებულა.- მკვდარია. ვინანე რომ რამე ვკითხე.
- ბოდიშით რომ გაგახსენეთ.
- არაუშავს შვილო. სწორედ მაგ დროიდან დავიწყე ტაქსისტობა, ცოტა გულიც გადავაყოლე და ცოტა ფულსაც ვშოულობ.
- შვილი გყავთ?
- კი ერთი გოგო. ნინი.
- რამხელაა?
- ცამეტი წლისაა- მეგონა უფრო დიდი შვილი ეყოლებოდა. ანუ მარტო არჩენს ოჯახს ტაქსისტობით. შემეცოდა.
- მოვედით. აბა შენ იცი შვილო, დააფასე ძვირფასი ადამინები.
- შეიძლება ერთი თხოვნა შემისრულოთ.
- გისმენ შვილო- ჩემსკენ შემოტრილდა და გამიღიმა. ჩანთიდან ხუთასლარიანი ამოვიღე და გავუწოდე. ცოტა შეშფოთდა.
- გთხოვთ აიღეთ.
- არა შვილო ვერ ავიღებ.
- გთხოვთ. იცოდეთ თავს ცუდად ვიგრძნობ.
- კარგი... შენ არ იცი როგორ გაახარებ ჩემს შვილს.
- მადლობა- გავუღიმე და გადმოვედი. საკუთარი საქციელით ნასიამოვნები ვიყავი.
საავადმყოფოში შევვარდი და გაბროს პალატისკენ გავიქეცი. კარებთან ექიმი შემხვდა.
- გილოცავთ. ძალიან გაგიმართლათ.
- შეიძლება შევიდე?
- დიახ შებრძანდით.- გავუღიმე და პალატის კარები შევაღე.
გაბრო საწოლზე იყო ჩამომჯდარი და ბალიშს ეყუდებუდა უკან. აი, მეგონა რომ მხოლოდ ახლა დავბრუნდი სამყაროში, თითქოს აქამდე მოსიარულე გვამი ვიყავი ახლა კი სული ისევ მე დამიბრუნდა, თითქოსდა სუნთქვა მხოლოდ ახლა დავიწყე. კარებთან ვიდექი და სიხარულისგან ვერც ვინძრეოდი, ცრემლები კი უკვე გზას იკვლევდნენ ჩემს სახეზე. გაბრო კი ოდნავ დაბნეული მიყურებდა.
- ისევ გაბრაზებული ხარ ჩემზე?- ცოტა სევდიანი და ჩახლეჩილი ხმით მკითხა. ვერაფერი ვთქვი, მხოლოდ სწრაფად მივედი მასთან და მთელი ძალით ჩავეხუტე. ერთი ხელის მოძრაობით მუხლებზე შემისვა.
- არ გტკივა?- ისე ვკითხე რომ სახე არ ამომიღია მისი ყელიდან.
- არა.
ეს დიალოგი იყო მხოლოდ საჭირო. სიტყვები... სიტყვები ხომ ფარსია. მათგან ვერაფერს ვერ გაიგებ. ვერაფერს ვერ გაიგებ გულწრფელს რომ არა შინაგანი ხმა და თვალები. ჩვენ ასე ვლაპარაკობდით, უხმოდ, ხმაურის გარეშე. ჩვენთვის ახლა სიტყვები მხოლოდ ფუჭი ხმაურის გამომწვევი იყო.
გაბრო ძლიერად მიკრავდა გულში, მე კი უფრო მეტად ვგრძნობდი თუ როგორ მაკლდა მთელი ეს დღეები.
- მეც მომენატრე- მის მოცინარ თვალებს ჩავხედე, მის ნაცრისფერ და ღრმა თვალებს, პირველივე შეხვედრიდან რომ უფსკრულში გადასაგდებად მიმეტებს. მახსენდება ყველა ის მოგონება რომელიც გაბროსთან მაკავშირებს და მეღიმება.
გაბრო ჩემს ბაგეებს უახლოვდება.მენატრება... ძალიან მენატრება მისი ტუჩების გემო. ისე ნაზად მკოცნის მგონია ნაყინი ვარ და ლამისაა დავდნები.
ნელ-ნელა უფრო ხშირ კოცნაზე გადავდივართ. ბოლოს უკვე ველურად ვკოცნით ერთმანეთს, მაგრამ ეს მხოლოდ რამოდენიმე წამს გრძელდება. შემდეგ შუბლზე მკოცნის და ისევ მის ყელში ვრგავ სახეს.
- მაპატიე რა
- რა უნდა გაპატიო?
- მე რომ არ გავქცეულიყავი, შენ იმ მანქანაში არ ჩაჯდებოდი და ეს ყველაფერიც არ მოხდებოდა.
- შენ რომ არ გაქცეულიყავი, სავარაუდოდ ერთად ჩავჯდებოდით იმ მანქანაში, შენს დაკარგვას კი ვერ გადავიტანდი.
- და გგონია მე გადავიტანდი შენს დაკარგვას?!- თვალებში ვუყურებ, რომლებიც საოცარ სიყვარულს და სითბოს გადმომცემენ. ცალი ხელით სახეზე მეფერება, მეორე კი ჩემს წელზე აქვს შემოხვეული.
- შენ ჩემზე ძლიერი ხარ სესილი.
- არა... არ ვარ!
- ხარ- ნიკაპზე მომადო თითები და თავი ამაწევინა.
- მიყვარხარ! სიგიჟემდე გაბრო... სიგიჟემდე მიყვარხარ!
- გაღმერთებ სესილი!

21 თავი

მანქანაში ვიჯექი და ვნერვიულობდი. დღეს ხომ პირველად გაიგებდნენ ჩემი მშობლები ჩემი და გაბროს შესახებ.
- ნუ ნერვიულობ- გადმომხედა გაბრომ და გამიღიმა. რათქმაუნდა! ყოველთვის ხვდება როდის და რატომ ვნერვიულობ.ჩვენს წინ მიმავალ მანქანას გავხედე რომელშიც ანი, მარია, რეზი და ლევანი იჯდნენ. სვანეთისკენ მივდიოდით, ჩვენი სოფლისკენ.
- რომ გამიბრაზდნენ?
- ბედნიერი ხარ ჩემთან?- მითხრა და დამაკვირდა. მივხვდი რომ ამ მომენტში შეცდომას ვინანებდი.
- კი- დაუფიქრებლად ვუპასუხე და გავუღიმე
- მაშინ არ გაგიბრაზდებიან- და ისევ გზას გახედა.
ლელას უკვე ყველაფერი ვუამბე და პირობა მომცა რომ არაფერს ეტყოდა მათ.როგორ უნდა დამეწყო ამის თქმა?! არ ვიცი... იმედია იმ მომენტში ამომიტივტივდება რამე სიტყვები რომ ეს ავხსნა. ვიცი რომ მამას უფრო გაუჭირდება ამის გაგება. მაგრამ გაბროს კარგად გაცნობის შემდეგ ვიცი რომ წინააღმდეგი არ იქნება.
დედას 9 წლის წინ ნათქვამი სიტყვები გამახსენდა და გამეღიმა. „აჰა დედა მომყავს შენი სასიძოდ ნაქები ბიჭი“ ჩამეცინა და ამაზე გაბრომ გადმომხედა მაგრამ არაფერი უკითხავს. როდესმე ვეტყვი ამის შესახებ.

უკვე ღამდებოდა როცა ჩავაღწიეთ.

- როდის ვუთხრათ? - მანქანიდან გადმოსვლის შემდეგ მივუბრუნდი გაბროს.
- შენ როცა იქნები მზად.- მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
- და შენ მზად ხარ?
- კი
- მშურს შენი სიმშვიდის!
- კაი ნუ ნერვიულობ, ხომ იცი რომ ყველაფერი კარგად იქნება.- ჩაიცინა და სხვებისკენ მიბრუნდა. მეც გვერდით ამოვუდექი.

- აბა როდის აპირებთ გვრიტებო? (მარია)

- ალბათ, ხვალ- ვუპასუხე და გაბროს გავუღიმე, რომელიც ანთებული თვალებით დამცქეროდა ზემოდან.

- კაი ახლა დავიშალოთ კარგი?! ყველანი დავიღალეთ. ( რეზი)

ყველა დავთანმხდით და დავემშვიდობეთ.
- ხვალამდე
- ხვალამდე- ჩემს ტუჩებს დაეწაფა, ეს დაახლოებით ხუთი წამი გაგრძელდა, შემდეგ კი უხმოდ გავუღიმეთ ერთმანეთს და ჩვენი სახლებისკენ გავეშურეთ.
ჩემებმა არ იცოდნენ რომ ჩამოვდიოდი. ვიცი რომ დედა გაბრაზდება, ცუდი გზებია და აქ როგორ გაბედეო ჩამოსვლა. მიზეზს რომ ვეტყვი ალბათ დაცხრება. მაგრამ ვაი რომ ეს მხოლოდ ხვალ იქნება. დღეს უნდა მოვითმინო.
ნელა მივუახლოვდი კარებს.დავაკაკუნე და კარები გამოვაღე.
- სტუმრებს მიიღებთ?- მამა ტელევიზორს უყურებდა, დედა კი ხაჭაპურებს აცხობდა. უხ, რა კარგ დროს მოვსულვარ!
დედა კივილით გამოემართა ჩემსკენ და მანამ მეხვეოდა სანამ მამას ყურება არ მობეზრდა და ჩემს ჩასახუტებლად გაწია განზე.
ცოტა ხანში უკვე ხაჭაპურით ვილუკმებოდი და თან ახალ ამბებს ვუყვებოდი. ნუ რათქმაუნდა გაბროს გამოტოვებით. გული რომ ვიჯერეთ საუბრით, გამოვაცხადე რომ დაღლილი ვიყავი და მალე მორფეოსის სამყაროშიც გადავეშვი.
***

მეორე დღეც გათენდა. დღეს როგროც ვიცი უნდა ვუთხრათ მე და გაბრომ.
დილით მარიასთან შევიკრიბეთ როგორც ყოველთვის. ვიხსენებდით ჩვენს წარსულის მოგონებებს.
მალე მე და გაბრო ჩემი სახლისკენ წავედით.
- მზად ხარ?- ზემოდან გადმომხედა შესვლამდე და წინ დამიდგა.
- კი- ღრმად ამოვისუნთქე და კარებისკენ შევტრიალდი. თავზე მაკოცა და ხელი ჩამჭიდა. კარებში რომ შევედი ხელი გავაშვებინე. არ მინდოდა ასე უცბად გვეთქვა. მეორე ოთახიდან დედაც გამოვიდა.
- ვა სიმპატიური სტუმარიც მოსულაა...- გაბრომ ხელი ჩამოართვა დედას და არისტოკრატიულად აკოცა. მინდოდა გადამეხარხარა მაგრამ რაც ძალი და ღონე მქონდა ვიკავებდი. დედას როგორც ყოველთვის მოეწონა ეს ჟესტი.
- დაჯექით.- დედა მეორე ოთახისკენ მიგვიძღვა
- დე მამა სადაა?
- ეზოშია
- შეგიძლია დაუძახო?
- კი ახლავე. რამე მოხდა?
- რაღაც უნდა გითხრათ.
- რა ხდება სესო?
- დაუძახე დე კაი?!
- კარგი ახლავე.

დედას გასვლის შემდეგ გაბრომ უხმოდ გადმომხედა და საფეთქელზე მაკოცა.
- მა დაჯექით რა უნდა გითხრათ რაღაც.- მამას მივუბრუნდი გაბროს მოკითხვის შემდეგ.
- გისმენ- მიპასუხა დაჯდომისთანავე.
- მა მე...- არ შემეძლო. აი ახლა,ამ წუთას მივხვდი რომ ვერ ვეუბნებოდი. არ ვიცი რატომ მაგრამ ძალიან მიჭირდა.
- ბატონო ზურა, მინდა გითხრათ რომ შესანიშნავი შვილი გყავთ, არაჩვეულებრივი და მე ის არაამქვეყნიურად მიყვარს. ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანს გპირდებით რომ მთელი ცხოვრება მეყვარება, მის სახეზე ვერასდროს შეძლებთ ცრემლის ნახვას. საბედნიეროდ, ეს გრძნობა ორმხრივია. ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი,მთელი სულით და გულით და გვინდა რომ თქვენც იცოდეთ ეს.
გაბროს გამოსვლა ჩემთვის ცოტა გამაოგნებელიც იყო. დედას და მამას გადავხედე რომელთაც სახეზე გაოგნება აესახათ, ხელზე გაბროს შეხება ვიგრძენი, ჩემი ხელი მისაში მოიქცია და მომიჭირა გასამხნევებლად. ორიოდე წამის შემდეგ დედა ადგა და ჩემსკენ თვალცრემლიანი წამოვიდა. ამ ერთ წამში ათასი რამ წარმოვიდგინე, ძალიან კარგიც და ძალიან ცუდიც. ნელ-ნელა მეც ავდექი ფეხზე და მის წინ დავდექი. ორ წამში მოწყვეტით მეცა და მთელი ძალით ჩამეხუტა. რამოდენიმე წამი გაოგნებულად გაშეშებული ვიყავი, შემდეგ კი მეც შემოვხვიე ხელები.
რამოდენიმე წამი ასე ვიყავით. შემდეგ კი ხელები შემიშვა. მამას გავხედე მორიდებით რომელიც წარბშეკრული მიყურებდა და არ ინძრეოდა.
- ბატონო ზურა, გთხოვთ...- გაბრომ ეცადა უხერზული მომენტი გაექრო მაგრამ მამამ ხელის აწევით გააჩერა.
ჩემკენ ნელა მომიახლოვდა. წამით შემეშინდა რომ რამეს მოიმოქმედებდა ჩემ და გაბროს დასაშორებლად მაგრამ რამოდენიმე წამში ხელები წელზე შემომხვია და ძლიერად მიმიხუტა. უდიდესი შვება ვიგრძენი. ძლიერად შემოვხვიე ხელები და სახე ყელში ჩავრგე. თავზე მაკოცა და თმაზე ხელი გადამისვა. გაბროს გავხედე რომელიც გაღიმებული მიყურებდა. თვალი ჩავუკარი და გავუღიმე. ნელა მოვშორდი მამას და ავხედე.
მაგრამ უცბად გაბროსკენ მიტრიალდა და ხელი გადახვია.
- ნინა, დატრიალდი სიძე უნდა ვადღეგრძელო!- გაბროს რამოდენიმეჯერ დაჰკრა ზურგზე და ნინას გადახედა. მე და დედა გახარებულები გავვარდით სამზარეულოში. მაგიდა გავაწყვეთ და მისაღებში გავედით.გაბრო და მამა ისე ლაპარაკობდნენ ერთმანეთში თითქოსდა დიდი ხანია იცნობენ ერთმანეთს. მამას კმაყოფილი სახე აქვს, შესაბამისად გაბროს მოეწონა. ვის არ უნდა მოწონებოდა ჩემი გაბრო!
სუფრასთად დავჯექით და სხვებიც მოვიპატიჟეთ. რეზიმ, ლევანმა და გაბრომ ისეთი „კამპანია“ გაუწიეს მამას, რომ გოგოები ცოტა გაკვირვებულები ვიყავით. ესენი არასდროს გვენახა ასეთ სუფრაზე, სადაც სადღეგრძელოები წესის მიხედვით ილევა. თან ყველაფერი რომ იცოდნენ.
ცოტა ხანში გოგოები გვერდითა ოთახში გავედით.
-ამათ თუ სადღეგრძელოები იცოდნენ, მართლა არ მეგონა? (ანი)
- რა გიკვირს. მამაჩემს მუნჯიც რომ მიუჯინო სუფრასთან იმასაც აალაპარაკებს.
- აუ მამაშენი მაგრა მევასება! (ანი)
- აუ სეს, გახსოვს მამაშენს რომ მიაბარეს ჩვენი თავები და ჩვენ რომ გამოვეპარეთ? (მარია)
- აუ იმას რა დამავიწყებს გოგო! მთელი ერთი თვე დედაჩემი შენს გარდა არსად მიშვებდა.
- იმაზეც მადლობა თქვი რომ ჩემთან მაინც გიშვებდა. - ყველას გაგვეცინა, ამ დროს კი ოთახში ბიჭები შემოვიდნენ. ყველა ნასვამი იყო, მაგრამ ყველაზე ნაკლებად გაბრო.
- რაზე ჭორაობთ გოგოები?
- მოიცალეთ ჩვენთვის?- ანიმ ტუჩები სასაცილოდ გამობურცა.
- და გგონია დამავიწყდი?- ჭინკებათამაშებული თვალებით მიაშტერდა ლევანი ანის. ანის ლოყები აუწითლდა და თვალი მოარიდა ლევანს. უკვე ყველა ხმამაღლა ვიცინოდით.
- მამაშენი დავათვრეთ- რეზი მე მომიბრუნდა და თვალი ჩამიკრა.
- ვახ, ვერ აჯობა სიძეს?!- გაბროს გავხედე რომელიც უკვე ჩემკენ მოდიოდა. დივნის კუთხეში ჩაჯდა და მკლავებში მომიქცია. ზურგით ვიყავი მასზე აკრული და ცოტა მაკანკალებდა მის შეხებაზე.
- ერთხელაც შენც დაგათრობ!- ყურთან ვნებიანი ხმით ჩაიჩურჩულა სხვებისგან მალულად. ცოტა გავწითლდი, მაგრამ შევეცადე სხვებთან არ შემემჩნია. მთელი სხეულით მესიამოვნა მისი ტუჩები ჩემს ბაბილოზე. ცოტა შევკრთი, რაც გაბროს არ გამორჩენია.

22 თავი

დილით საოცრად სასიამოვნოდ გამეღვიძა. გუშინდელი დღის გახსენებაზე გამეღიმა. ძალიან მიანტერესებდა მშობლების ემოციები.სწრაფად მოვემზადე და მისაღებში გავედი. დედ-მამა დივანზე იჯდნენ და რაღაცაზე ლაპარაკობნენ. მე რომ დამინახეს გაჩუმდნენ და ღიმილიანი სახეებით მიყურებდნენ. ორივე გადავკოცნე და მეც დივანზე მოვთავსდი.
- მოკლედ ეხლა რა მაინტერესებს, დე მოგეწონა შენი სასიძოდ ნაქები გაბრო რეალურ სიძედ?- ვუთხარი და კისკისი დავიწყე.
- შენ რა გახსოვს დედი ? მე მეგონა არ გახსოვდა.
- მახსოვს, თან ძაან კარგად.
- რაზე ლაპარაკობთ?-მამა შეუერთდა ჩვენს საუბარს.
- 8 წლის წინ როცა დედამ პირველად გაიცნო გაბრო, თქვა რომ სასიძოდ მოეწონა. ხუმრობდა მაგრამ როგორც ხედავთ ახდა.
- შენ მაშინაც მოგწონდა გაბრო ხო?- ეშმაკური და ამავე დროს სევდიანი თვალები შემომანათა.
- კი დე... მე მიყვარდა ის.- ვთქვი და თვალებზე მომდგარი ცრემლის დასამალად თავი დავხარე. ვიცოდი რომ რაღაც კითხვები გააჩნდათ, მაგრამ არ მკითხეს, საბედნიეროდ, რადგან ახლა ამის ახსნა ყველაზე მეტად გამიჭირდებოდა. ოთახში რამოდენიმე წუთიანი სუჩუმე იყო. ბოლოს ისევ მე დავარღვე იგი.
- კარგი დე მე მოვემზადები და მარიასთან ჩავალ.
- მოიცა დე, ჯერ ისაუზმე.
- არა დე იყოს, სულ გადავეჩვიე საუზმობას სამსახურის გადამკიდე.
- ხოდა შეგაჩვევ- თქვა და წამოდგა მაგრამ მამამ შეაჩერა.
- ნანა დაჯექი, მასთან ეჩქარება და ნუ შეაყოვნებ. - თქვა და თვალი ჩამიკრა.
ოთახში შევედი და გამოვიცვალე. ორ წუთში მზად ვიყავი და უკვე მარიასთანაც ვიყავი. მისი ოთახის კარები შევგლიჯე და მძინარე მარიას თავზე დავახტი.
- მიწისძვრა! მიწისძვრა!- ბოლო ხმაზე ვყვიროდი და თან ხელებს ვაფართხალებდი.
- ვაიმეე! სესილიი!- დამერხა! როცა მარია ჩემს სრულ სახელს ამბობს ყოველთვის ცუდ დღეში ვვარდები. ოთახიდან გავრბივარ სიცილით და პიჟამოებში გამოწყობილი მარიაც მომყვება კისკისით. ფართო ეზოში ვიყავით უკვე გაშხლართულები.
- მიგასიკვდილებ!- კისერზე ხელები მომაჭდო და შემარხია.
- ჩემს გოგოს ნუ მიჩაგრავთ!- ამ დროს ეზოში ბიჭები და ანი შემოვიდნენ. გაბრო ჩვენკენ გამოემართა და ჩემზე მოქცეული მარია მომაშორა.
- შენს გოგოს უთხარი, რომ დილით მძინარე ადამიანს გული არ უნდა გაუხეთქოს!- სიცილით ჩავჭიდე ხელი გაბროს, ძვლები ისე მტკიოდა რომ ძლივს წამოვიზლაზნე. გაბროს ლოყაზე ვაკოცე და მის მოცინარ თვალებს ჩავაშტერდი.
- ჩემი გოგო კარგ ხასიათზეა!
- დიახაც!
- ანუ არ გამიბრაზდება.
- რატომ უნდა გავბრაზ...- დასრულება არ მაცადა, ტუჩებში მეძგერა და დანარჩენების წინაშე ზედ ამიკრა. გაკვირვებისგან ვერც შევეწინააღმდეგე და ვერც ავყევი.
- სესიილიიი!- ეზოს ბოლოდან ყვირილი მომესმა, სწრაფად გავიხედე და ჩვენსკენ მომავალი ილია შევამჩნიე, ჩემი ბიძაშვილი.
მოულოდნელად გაბროს საყელოზე ჩაავლო ხელი და მისკენ მოქაჩა. გაკვირვებისგან ისევ ადგილზე ვიყავი მიჭედილი, მარიამ და ანიმ ერთი შემოჰკივლეს, რეზი და ლევანი კი ილიასთვის ხელის გაშვებინებას ცდილობდნენ მაგრამ გაბრომ გააჩერა.
- ვინ ჯანდაბა ხარ?!- ისე დაიღრიალა ილიამ რომ მეც წამოვხტი და საბოლოოდ გამოვფხიზლდი. ილია პატარაობიდანვე ყველგან მიცავდა, ჩემი დაცვა იყო, ასეც შეიძლება ითქვას.- რას უბედავ ბიჭო სესილის!
- და შენ რა?! - გაბრომ ილიას უკამ მდგომს შემომხედა, თვალები ამღვრეული ჰქონდა და რატომღაც იმედგაცრუებული- შენ რა გინდა სესილისთან? საერთოდ ვინ ხან ჩვენს საქმეში რომ ერევი!- შეჰყვირა და ხელი გააშვებინა ილიას
- მე განახებ შე - ხელის გამოქნევა სურდა ილიას მაგრამ გაბრომ შეაკავა და უკვე თვითონ არტყამდა როცა მივედი და ხელით გავაჩერე.
- გაბრო! ის ჩემი ბიძაშვილია!- შევყვირე და გაბროს ჩავხედე თვალებში. მის თვალებში ნელ-ნელა ჩაცხრა სიბრაზე და სიხარულის ნაპერწკლები ანათებდნენ უკვე. ნუთუ ეგონა რომ ილიასთან სხვანაირი კავშირი მქონდა?! სულელი!
- სესილი რა ხდება გამაგებინე!- ილიამ დაიყვირა და მეც მისკენ შევბრუნდი.
- ილია, დამშვიდდი! ეს ჩემი შეყვარებულია გაბრო. - გაბრომ ხელი მომხვია და მიმიკრა. ილია გაკვირვებული მიყურებდა.
- მამიდამ ან ბიძიამ იციან?- თვალებში ჩამხედა და მივხვდი რომ ჩემგან უარყოფით პასუხს მოელოდა.
- კი- თვალები გავუსწორე.
- და გგონია გადიჯერებ?- ჩაიცინა და ტელეფონი ამოიღო.
- მიდი დარეკე.- ეს უკვე გაბრო იყო. ილიამ ერთი მზერა სტყორცნა გაბროს და ტელეფონს მიუბრუნდა. რამოდენიმე წამში ყურმილში ნანას ხმა გაისმა.
- ალო მამიდა, სესილის რომ შეყვარებული ჰყავს თურმე იცით?- ირონიული ხმით წარმოთქვა, რაზეც უკვე მზად ვიყავი რამე ჩამერტყა მისთვის.
- ილია, შვილო, ჯერ მიმესალმე, რა წესია ეს.
- მამიდაა...
- ხო კაი, ვიცი კი. ვიცნობთ ჩვენ გაბროს. - ილია გაშტერებული შემყურებდა ხან მე ხანაც გაბროს. ტელეფონი გათიშა და ჩვენ მოგვიბრუნდა.გაბრო მშვიდად შეჰყურებდა, დანარჩენები კი ვებღვირებოდით.
- აუ ბოდიში რაა- წაიბუზღუნდა და ცოდვილი თვალებით შემომხედა.
- დებილები ხართ ორივე!- ვთქვი და მათ შუა დავდექი.
- მე რაღას მერჩი?- გაბრომ გაკვირვებულმა.
- რას გერჩი?! შენ უტვინოს, გეგონა რომ ილიასთან სხვანაირი ურთიერთობა მქონდა! გული მატკინე გაბრო, მართლა მატკინე!- მათ გავეცალე და ეზოდან გამოვედი. გაბროს გატეხილი ხმა მესმოდა, მე მეძახდა და თან მთხოვდა რომ გავჩერებულიყავი. მაგრამ ვერ ვჩერდებოდი, მივრბოდი და თან ცრემლებს ვიწმენდდი. თავდაპირველად ვერ გავიაზრე კარგად, მაგრამ მერე მისმა ფიქრებმა გული მატკინა. ჩემს სიყვარულში ისევ არ იყო დარწმუნებული, ისევ ეპარებოდა ჩემში ეჭვი. გულს მიღრღნიდა, მტკიოდა. ბოლოს უკვე გაშლილ მდელოზე მივრბოდი, სოფლისგან მოშორებით, როცა გაბრომ ხელი მტაცა და შემომაბრუნა.
***

ნანა და ზურა ისევ დივანზე იყვნენ მოკალათებული.
- შენც ფიქრობ რომ სესილი მთელი ამ წლების განმავლობა მის გამო იტანჯებოდა?- ცოლს მიუბრუნდა ზურა.
- კი ზურა, კი. ჩემი საწყალი გოგო! მე სულელმა, ვერაფერს ვხვდებოდი და ყველაფერს მის გრაფიკს ვაბრალებდი.
- თავს ნუ იდანაშაულებ. სესილი ბავშვობიდანვე ჩაკეტილი იყო, ამას ვერანაირად ვერ გავიგებდით.
ნანამ მხოლოდ თავი დაუქნია და შემდეგ ჩახარა.
- ნეტა ახლა რა მოხდა? როგორ შეხვდნენ ერთმანეთს?- თავი აწია და ქმარს გაუსწორა მზერა.
- ეს მეც მაინტერესებს, მაგრამ ჯობია ჩუმად ვიყოთ. მთავარია რომ ახლა ერთად და ბედნიერად არიან. მე მხოლოდ ერთი რამის მეშინია.
- გეშინია?!
- კი, მეშინია. ამდენი წლის განმავლობაში მის გამო იტანჯებოდა სესილი, ის კი ერთხელაც არ შეხმიანებია, შეიძლება შეეხმიანა, მაგრამ ამას სესილისთვის სიხარული არ მიუნიჭებია. მეშინია რომ ისევ ატკენს გულს. კარგი ბიჭია, მაგრამ მაინც მეშინია.
ცოლი ცოტა გაოგნებული იყო, ამაზე მხოლოდ ახლა დაფიქრდა. ფიქრებმა შემოუტიეს. ვერ აიტანდა მისი გოგო რომ იგივე მდგომარეობაში ჩავარდნილიყო.
- მართალი ხარ- ჩუმად ამოილუღლუღა, თავი დააქნია და ისევ ჩაფიქრებული დააშტერდა იატაკს.

23 თავი

- სესილი ნუ სულელობ!
- მე ვსულელობ?!- ხელი გავაშვებინე და წინ დავუდექი- მითხარი გაბრო, უბრალოდ მითხარი რატომ შეგეპარა ჩემში ეჭვი?!
- სხვა რა უნდა მეფიქრა?!
- არ ვიცი რა, მაგრამ ეს არა ყოველ შემთხვევაში.- ვუთხარი და გავუღიმე. მივხვდი რომ ზედმეტი მომდიოდა. მეტკინა რომ ეჭვი შეეპარა, მაგრამ ის ხომ შეეწინააღმდეგა ილიას, ეს კი იმაზე მიანიშნებს რომ მაინც სჯეროდა ჩემი.
- მოდი ჩემთან!- ხელები წელზე მომხვია და მაგრად ჩამიკრა, თითქოსდა ვიღაცა აგლეჯდა ჩემს თავს. თავზე მაკოცა და თმებზე მომეფერა, როცა წვიმა დაიწყო. მარტის დასაწყისი იყო და საშინლად წვიმდა.
- სახლში წავიდეთ- ხელი ჩამჭიდა და სახლისკენ წამოვედით. ორ წუთში უკვე თავიდან ბოლომდე სველები ვიყავით. ორივე თხელი ჯემპრებით.
„ჯანდაბა ქუდი მაინც არ დამრჩენოდა მარიასთან.“
- აუ ეხლა გაცივდები- შეწუხებული ხმით მითხრა და მიმიხუტა.
- კაი არ გავცივდევი. აქ რომ ვცხოვრობდი წვიმაში ვსეირნობდი ხოლმე, ამიტომ მიჩვეულია ჩემი სხეული მაგას. - ვუთხარი და გავუღიმე.
- რატომ წვიმაში?
- არ ვიცი. უბრალოდ წვიმაში უკეთ ვფიქრობდი ყველაფერზე, მომწონდა ამ დროს რომ გარეთ არავინ იყო და მარტოდ-მარტო დავსეირნობდი.
- გიჟი ხარ!- გაიცინა და უფრო მიმიხუტა.
- ხო გიჟი ვარ.
- და მეც მაგიჟებ- ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა, და ვერც ერთმა ვერ დამალა სურვილები. ერთმანეთის ტუჩებს დავეწაფეთ. აი ასე, ვკოცნიდით ერთმანეთს წვიმაში, ყველა ჩვენი მოგონება ცოცხლდებოდა და ყველაფერი სხვა „მოერეხარისხოვანი“ ქრებოდა. მანამდე ვკოცნიდით სანამ ჟანგბადი გამოგველია. შუბლები გვქონდა შეერთებული, და ირგვლივ მხოლოდ წვიმის წვეთებისა და ჩვენი ღრმა სუნთქვის ხმა ისმოდა.
- დავბრუნდეთ.
მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია. უბრალოდ ყველაფერი ზედმეტი იქნებოდა.მარიასთან მისულებს ყველა ბუხართან შემომჯდარი დაგვხვდა. მარიას ბიძა გიორგი და ბაბუაც აქ იყვნენ. ჩვენც მივუერთდით.
- უკვე გავიგეთ თქვენი ამბავი,ამიტომ შეგიძლიათ ერთად დაჯდეთ- გამოაცხადა გიორგიმ როცა დაგვინახა რომ ცალცალკე ვჯდებოდით.
ცოტა გავწითლდი სახეზე, მეუხერხულებოდა მათთან მაგრამ გაბრო უხმოდ გამოემართა ჩემსკენ, გვერდით დამიჯდა და მიმიხუტა. ყველა ჩვენ გვიყურებდა, გავიღიმე და მხარზე ჩამოვადე თავი.
- რამე მოვყვეთ რა (რეზი)
- საშინელებათა ისტორიები! (ანი)
- ორ წუთში რომ წიკვინს დაიწყებ შიშისგან?!(ლევანი)
- არ დავიწყებ- ლევანს დაჭყანა და მოგვიბრუნდა- მე დავიწყებ. ოღონდ პირველ პირში მოვყვები რა?- ყველა დავეთანხმეთ- ჩემთვის ვიყავი და ტელევიზორს ვუყურებდი. ჩემს საყვარელ ფილმს. საერთოდ, ფილმებზე ვგიჟდები და ყველამ იცის ამის შესახებ. უეცრად რაღაც ხმა გავიგე. გავედი და საფოსტო ყუთში დისკი დავინახე წერილით. „ ეს სპეციალურად შენთვის“. ვიფიქრე რომ მეგობრებმა გამომიგზავნეს საჩუქრად. ჩემს ორ ძმაკაცს დავურეკე, მაგრამ მათ მითხრეს რომ არაფერი გამოუგზავნიათ. ვუთხარი რომ ჩემთან მოსულიყვნენ და ერთად გვეყურებინა. მალევე მოვიდნენ, ყველაფერი მოვამზადე და ეკრანთან დავჯექით მისაღებში. უეცრად ფოტოზე ოთახში მოცეკვავე კლოუნი გამოჩდდა, რომელიც საზიზღრად იცინოდა და დახტოდა. ჩემმა ძმაკაცებმა სიცილი დაიწყეს, მხოლოდ მე ვიჯექი ენაჩაგდებული და გაშტერებული. - ე რა გჭირს? რა მოხდა?- მკითხეს ჩემმა მეგობრებმა.- ვიდეოში... ჩემი ოთახია გამოსახული...
- აუ აღარ გვინდა საშინელებები!- მარიამ ამოიკივლა, რაზეც ყველა გაგვეცინა. ყველას გაგვიკვირდა ანის ესეთი თხრობა, რატომღაც ყველა ვფიქრობდით რომ ეშინოდა ესეთების, მან კი აქეთ შეგვაშინა. დიდად არ მეშინია მეც მაგრამ მაინც ჩაბღაუჯებული ვიყავი გაბროს ზედაზე. ეს მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე როცა დამთავრდა და უცბად ვუშვი ხელი, გაბრომ ზემოდან გადმომხედა და ჩაიცინა. მეც გამეღიმა.
- კარგი ცოტა გადაიღო და მეც წავალ.- ვთქვი და წამოდგომა ვცადე, როცა ისეთი დამაცემინა რომ ინერციით ისევ დავჯექი
- აუუ აი ნახე გაცივდი ეხლა- ამოიბუზღუნა გაბრომ,
- კაი არაფერია, უბრალოდ დამაცემინა. სველი ვარ და წავალ სახლში.ერთი ჭიქა მალინიანი ჩაი და ვსიო- ჩავიცინე და ისევ წამოვდექი.
- მოიცა გაგაცილებ- წამოდგა გაბროც.
- კაი რა გაცილება მინდა გაბრო.
- არა გაგაცილებ.
- გაბრო... არ მინდა მართლა. - ლოყაზე ვაკოცე. სხვები გაღიმებულები მიყურებდნენ, თვალი ჩავუკარი მათ და სახლიდან გამოვედი. ისევ წვიმდა მაგრამ ისე აღარ. სახლში შევედი, მაშინვე გამოვიცვალე და ლოგინში ჩავწექი ერთი ჭიქა ცხელი ჩაის და კომპიტერის თანხლებით.


24 თავი
ერთი კვირა გავატარეთ სოფელში. ამ დროის განმავლობაში ვერთობოდით ისე როგორც პატარაობისას. მე და გაბრო ისევ ისე ვართ, ხოლო ახალი ამბავი ის არის რომ ლევანი და ანი მალე დაქორწინდებიან. ნუ მალე რა უკვე ქორწილიაა!
- გოგოო... გვაგვიანდება!- კივის მარია და თან ფატას არგებს ანის. ულამაზესია ჩვენი ანი, კაბაზე მეტად აციმციმებული თვალები უხდება.
- მორჩა!- ძლივსგასაგონად ამოიჩურჩულა ანიმ.
- ვაიმეე... - ლამის ტირილი დავიწყეთ სამივეემ- უმშვენიერესი ხარ!

- მოდიააან... -ისევ აკივლდა მარია.

- კაი გოგო რა გაკალვებს მერე. მოდიან და მოვიდნენ, ჩვენ დაგიცავთ ანი- სიცილით გადავხედე მათ.

კარები გაიღო და მასში ლევანი გაბრო და რეზი შემოვიდნენ რიგრიგობით.
„უჰჰ მაონც როგორ უხდება ამ ბიჭს სმოკინგი!“ ძლივს მოვსწყიტე თვალი გაბროს და ლევანის გავხედე, რომელიც უკვე ანისთან იდგა და თვალებით ჩასცინოდა ზემოდან.
- არ უნდა იკითხოთ, იქნებ არ გატანთ?!- წარბისწევიტ შევხედე ლევანს.
- შენც რომ არ გამატანონ?!- უკნიდან ამეკრო გაბრო და ყელზე მაკოცა.
- გაბროო- ჩუმად შევუძახე და მხარი ვკარი.
- ულამაზესი ხარ!
- ძაან გიხდება სმოკინგი!- არც ჩემი მოსაზრებები დავმალე.
- დღეს ვერსად გამექცევით საქალბატონევ!- ვნებიანად ჩამჩურჩულა და დანარჩენებისკენ წავიდა, რომლებსაც უკვე შამპანური ჰქონდათ ჩამოსხმული. რამოდენიმე წამით მათ ვუყურებდი გაღიმებული სახით, მერე კი მეც მივუახლოვდი.
- მოკლედ რა სიმპატიური სიძეები მყავს რაა! (მარია)
- ჰე ეხლა წავედით! (რეზი)
კარებში ჯერ სიძე-პატარძალიგავატარეთ, შემდეგ კი დანარჩენები. წელზე ხელი მომხვია გაბრომ და მანქანამდე ასე მივედით. შემდეგ კი დროებით დავემშიდობე, რადგან ლევანის მეჯვარე იყო, ანის მეჯვარე კი მარია.
- წამო სეს... ჩვენ ჩვენთვის გავერთოთ. აბა ამათმა უარი გვითხრეს და...- სიცილით გადავნაწილდით მე და რეზი მანქანაში და რესტორნისკენ დავიძარით. პირდაპირ იქ მოაწერდნენ ხელს.
მალე მივედით. გადმოვედით და ფოტოგრაფის შენიშვნების მიხედვით დავლაგდით.
გაბრო რათქმაუნდა ლევანს ამოდგა გვერდით. მე და რეზი კი უკან ამოვუდექით. ხალხი ოვაციებით დაგვხვდა დარბაზში და ცნობილი მელოდიაც გაჟღერდა.
- ჩვენს ქორწილში ეს სიმღერა არ გამაგონოთ!- წინიდან გადმოგვჩურჩულა გაბრომ. ლევანი და ანიც ცდილობდნენ სიცილის შეკავებას, მაგრამ მაინც ეტყობოდათ და ხალხი ინტერესით გვათვალიერებდა რა მოხდაო.
- მოკეტე გაბრო!- კბილებს შორის გამოვცერი და ანის თვალი ჩავუკარი, რომელიც ისე ნერვიულობდა რომ მარიას ხელს ჩაფრენოდა.
ხელიც მოაწერეს. მალე ყველანი მაგიდებს შემოვიჯექით. წავიდა სადრეგრძელოები და სმა. უფროსების გაფანტვის შემდეგ ახალგაზრდების დროც დადგა. „Reamonn – Tonight“ ჩაირთო და დავინახე როგორ წამოვიდა ჩემსკენ გაბრო.
- შეიძლება თქვენთან ცეკვა?
- რატქმაუნდა!- ხელი ჩავჭიდე და სცენისკენ წავედით. წელზე ხელი შემომხვია და ახლოს მიმიკრა. მეორე ხელით კი ცემი ხელი ჩაბოჭა. ხელი კისერზე მოვხვიე და თავი მხარზე ჩამოვადე.
- ჩვენს ქორწილში მინდა რომ წითელი კაბა გეცვას, ყველაზე მეტად გიხდება წითელი- ახლაც წითელი გრძელი კაბა მეცვა, რომელიც გვერდზე იყო ჩაჭრილი, ხოლო ზედატანი კი მხრებზე მქონდა გადაფენილი და გამოკვეთდა ჩემს ლავიწებს.
- გაგიფრენია- სიცილით ვუპასუხე და სახე გავუსწორე. ჯერ თვალებში შემომხედა, შემდეგ კი ლავიწებისკენ დაიძრა და ტუჩებით მეამბორა მასზე. სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა მთელ სხეულში. მინდოდა მას არასდროს არ მოვშორებოდი ამ მანძილიდან. თითქოს ჩემი ფიქრები წაიკითხაო, უფრო მეტად მიმიკრო და სახე გამისწორა.
- ახლა ეს რომ არ გავაკეთო შემდეგ ვინანებ.- თქვა და სახე მომიახლოვა.
- გაბრო, სირცხვ...- არ მქონდა დასრულებული რომ ტუჩებზე ნაზი შეხება ვიგრძენი. აი ახლა კი საერთოდ არ მაინტერესებდა ის ხალხი. რომელიც გარს გვერტყა და უეჭველი ჩვენ გვიყურებდა. მინდოდა ეს წამი საუკუნედ ქცეულიყო. ავყევი,რამაც ოდნავ ჟრუანტელი მიჰგვარა.რამოდენიმე წამის შემდეგ ტუჩებზე ისევ გრილი ჰაერი ვიგრძენი. გავუღიმე და თავი ისევ მხარზე ჩამოვადე. მალე სიმღერაც დასრულდა. ჩვენ-ჩვენი ადგილები დავიკავეთ. ამის შემდეგ აღარ მიცეკვია. ერთ საათში ნეფე-დედოფლის გაცილების დროც დადგა. პირდაპირ აეროპორტში მიდიოდნენ, იტალიაში გაფრინდებოდნენ, ანის საოცნებო ქვეყანაში.ცრემლებით გამოვემშვიდობეთ, ახლა მხოლოდ მე, გაბრო,მარია და რეზი დავრჩით.
- კაი დავიშალოთ თორემ თენდება უკვე - თქვა მარიამ და თან რეზის დაეყრდნო რომ ფეხები არ მოეტეხა ამ ქუსლებზე.
- კაი წავიდეთ. სესილის გაბრო გააცილებს, შენ მოდი მე წაგიყვან. (რეზი)
- დროებით- ხელი დავუქნიე და გაბროს მანქანაში ჩავჯექი. მალე ადგილსაც მოვსწყდით.
- აუცილებლად სახლში გინდა მისვლა?
- აუ არა. სადმე სხვაგან, ოღონდ სიწყნარეში.
- ჩვენს ადგილას- თავი დააქნია და მოსახვევში მკვეთრად მოუხვია.
- ჰო ... ჩვენს ადგილას.

25 თავი
- ვაიმეე... სესილი ნუ კანაკალებ!
- ვაიმე მარია, გაიგე რომ ვნერვიულობ ვაა... ჩემი ქორწილია!
- მერე ქორწილია გასვენება კი არა (ანი)
- ოხ ანი
- კაი რა რა განერვიულებს, დღეს ბედნიერი უნდა იყო ჩემო ცხოვრებაა!..
- არ ვიცი მარია... რაღაც მაფორიაქებს.
- კაი რა ნუ აზვიადებ (ანი)
- ჰო კაი მოვრჩი.- სარკეში ჩემს თავს ვათვალიერებდი და ყურებამდე ვიღიმოდი. ულამაზესი იყო კაბა! ყველაფერი ანიმ და მარიამ გააკეთეს, მე მხოლოდ კაბის არჩევა მევალებოდა. მოსახერხებელი და ამავდროულად ულამაზესი კაბა ავირჩიე, რადგან მინდოდა ჩვენი ქორწილიც ჩვენნაირი გიჟური ყოფილიყო.ბოლო ორი დღეა გაბრო თვალით არ მინახავს. მხოლოდ ერთხელ ვილაპარაკეთ ტელეფონით. ერთი სული მქონდა როდის შევხვდები. მგონი საკურთხეველთან გონება წამივიდოდა ნერვიულობისგან.
- მოვიდნენ!
- ვაიმე...- ამოვიგმინე და მათ გავხედე საცოდავი სახით- გული წამივა ეხლა.
- აუ მიდი ეხლა გულწასული გამატნევინე შენი თავი!
- გიჟი ხარ!- ეს გოგო ყოველთვის როგორ ახერხებს ჩემს გამხიარულებას.
- ჩავიდეთ.
არანაირი სახლში მოპატიჟება და ასე შემდეგ. პირდაპირ ქვევით შევხვდით.
- ვაიმე გული- უკვე პირველ სართულზე ჩავდიოდით. ანის და მარიას მხოლოდ გაეცინათ.
წამებიც და დავინახე. უსიმპატიურესი გაბრო შავ სმოკინგსა და წითელი ვარდებით. გვერდზე რეზი ედგა, ასევე უსიმპატიურესი.
- მზად ხარ პრინცესა?- მკითხა მოახლოვების და თაიგულის გადმოცემის შემდეგ.
- რათქმაუნდა.
მანქანებში ჩავსხედით და დავიძარით რესტორნისკენ, იქ მოვაწრდით ხელს.
- გინდა?- თავით მანიშნა ზედა ფანჟრისკენ რომელიც ღია იყო.თავი დავუქნიე და მაშინვე წამოვდექით. ირგვლივ უამრავი მანქანა, ხალხი რომელიც ჩვენ მოგვშტერებოდა, მე და გაბრო .
ხელები გავშალე და სახე მივაგებე ქარს. უკნიდან გაბრო მომეხვია და ყელზე მაკოცა.
- ვიყვიროთ- მისკენ შევბრუნდი,ხელები გავშალე და ყვირილი დავიწყე.- მიყვარხააარ გაბროოო, არაამქვეყნიურად მიყვარხაარ!- გაბრო მიცინოდა და მის საოცრად ბრწყინავ კბილებს მიციმციმებდა, ჩემს ნეტარულ თვალებთან ერთად.
- მიყვარხარ სესილიიი, არანორმალურად მიყვარხაარ!- ჩამეხუტა და ტუჩებს დაეწაფა. ირგვლივ გამვლელები ზოგი ტაშს გვიკრავდა, ზოგი ამ ყველაფერს იღებდა, ზოგიც კი უბრალოდ იღიმოდა. გამვლელი მანქანები მუდმივად ასიგნალებდნენ და ამით გვილოცავდნენ ბედნიერებას.
- ვგიჟდენი შენზე სესილი!- ჩემი ტუჩების მოუშორებლად მითხრა და ისევ მაკოცა.
მალე რესტორანსაც მივაღწიეთ. უკვე ქორწინების სააგენტოს მიერ გამოგზავნილი ქალის წინ ვიდექით.
დადგა ტრადიციული კითხვების დროც.
- ბატონო გაბრო, თანახმა ხართ ცოლად მოიყვანოთ ქალბატონი სესილი და გაატაროთ მასთან მთელი ცხოვრება?
- თანახმა ვარ- განაცხადა და მე გამომხედა ღიმილიანი სახით.
- ქალბატონო სესილი, თანახმა ხართ ცოლად გაჰყვეთ ბატონ გაბროს და გაატაროთ მასთან მთელი ცხოვრება? -გაბროს გავხედე ღიმილიანი სახით შემდეგ კი ისევ ქალს მივუბრუნდი.
- თანახმა ვარ
ამის შემდეგ იყო მქუხარე ტაში და ჩვენი საქორწინო კოცნა.
შემდეგ ყველა სუფრებს შემოუჯდა. დავდიოდი და ნათესავებს ვესალმებოდი, როცა გაბრო მომიახლოვდა და წელზე შემომხვია ხელი.
- უკაცრავად ჩემს პრინცესას მოგტაცებთ.- სტუმარს გამოვემშვიდობე და გაბროს გავყევი. ნელი მუსიკა ჩაირთო და სცენის შუაშიც დავდექით.
- იცი რომ დღეს ვეღარსად გაიქცევი?!
- ვიცი- ამოვიოხრესავით.
- კარგია, რადგანაც ყველა ჩვენი შეწყვეტილი ნეტარების გაგრძელებას მოვითხოვ.- ეშმაკურად შემომციცინა თვალები. ცოტა გავწითლდი მაგრამ არ შევიმჩნიე.
- ქორწილშივე ამაზე ფიქრობ?!
- ფიქრი რა არის, მე შუა ქორწილშიც მომეწონება- წარბები ამითამაშა.
- გარყვნილი ხარ!- სიცილით ვუთხარი და თავი მხარზე ჩამოვადე. აღარაფერი გვითქვამს, ნელა ვაყოლებდით სხეულს სასიამოვნო მუსიკას და ერთმანეთის სურნელით ვტკბებოდით.
- სამუდამოდ ჩემი ხარ სესილი! - ჩემს ტუჩებს დაეწაფა სიმღერის დასასრულს, ირგვივ ტაშის ხმა გაისმა, მაგრამ მე ამის თავი მქონდა?! ‘
- სამუდამოდ შენი ვარ გაბრო!- ღიმილით ვუთხარი და ჩვენი ადგილებისკენ დავიძარით. მერე წავიდა სწრაფი სიმღერები და გიჟობები.
- ახალი ამბავი მაქვს- რეზიმ სამეგობრო შეგვკვრიბა ერთად.
- ამოღერღე ჩქარა თორე მორჩება ეს სიმღერა და დავრჩები მერე ესე! (მარია)
- ოხ, არ გამოტოვო ერთი სიმღერა (რეზი)
- იტყვი ეხლაა?! (ლევანი)
- მოკლედ რომ გითხარით ერთი გოგო მომწონსთქო რა, ნუ მომწონს რა მიყვარს უკვე, აი ის გოგო მოვა ახლა აქ. მინდოდა მოულოდნელი ყოფილიყო და არაფერი გითხარით რა...
- სერიოზულად?! აუ რეზ ჩვენ ვიცნობთ? (ანი)
- არა... არამგონია
- ბიჭო მარტო მოგყავს ასე გვიან?!
- ძმა მოაცილებს.
- ვახ უკვე გავეცანით ძმაას?! ვა ბიჭო სერიოზულად ყოფილა საქმე. (გაბრო)
- აბა, რას ვლაპარაკობ ამდენი ხანი. აი მოვიდა.
ყველამ შემოსასვლელისკენ გავიხედეთ. ენა ჩამივარდა, ხელი გამიშრა, გული ამიფართხალდა. და გგონიათ ეს ყველაფერი რაიმე ცუდის გამო?! ვაიმე რა ცუდიი, ჩემი სალომეეე. მარიას გავხედე რომელიც იგივე გამომეტყველებით მე მომშტერებოდა. თავი დავუქნიე და წინ წავიწიეთ, სადაც უკვე რეზის ჰქონდა ხელი მოხვეული სალომესთვის.
- გამარჯობა სალომე ! მხიარულად შესძახა მარიამ.
- გამარჯობა. - სიმორცხვით გვითხრა და თვალები დახარა.
- მოიცა, თქვენ რა იცნობთ ერთმანეთს?! (რეზი)
- კი ვიცნობთ და დიდი ისტორიაა რა. იცი როგორ გაგვიხარდა, რას მორცხვობ გოგო. საუკეთესო რძალი ხარ!- მოვეხვიეთ და დანარჩენებსაც გავაცანით. ამრიგად მიემატა ჩვენს სამეგობროს ერთი წევრიც.უკვე საღამოს პირველი საათი იყო როცა გაბრომ ხელი ჩამჭიდა და ყურში ჩამჩურჩულა.
- აივანზე გავიდეთ.- რესტორნის აივანზე ავედით, რომლიდანაც თბილისის უმშვენიერესი ხედი იშლებოდა. რამოდენიმე წუთში ხალხიც გარეთ გამოვიდა, პირველ სართულზე, ჩვენ კი აივნიდან გადავყურებდით გაბროს კითხვით სავსე მზერა ვესროლე, მან კი თავით ცისკენ მანიშნა. წამიც და ცაზე უმშვენიერესი ფეიერვერკი აისროლეს.
„სესილი მიყვარხარ „ ცაზე დაიწერა და მის გარშემო წითელი გულები გამოიხატა. უეცრად რესტორნის უკანა მხრიდან აუამრავი ფრანი აუშვეს გულის ფორმის. გაბროს გავხედე რომელიც ღიმილიანი სახით ხან მე მიყურებდა და ხან ცას. მინდოდა ეს წამები არ დასრულებულიყო. გაბრო უკნიდან მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.მის სუნთქვას კისერზე ვგრძნობდი და ჟრუანტელი მივლიდა.
- გინდა საკუთარი ქორწილიდან გავიპაროთ?
- სერიოზულად?! - მისკენ შევბრუნდი და ხელები კისერზე შემოვაწყვე.
- რამოდენიმე წამი გვაქ.
- წავედით- შევძახე და მაშინვე რესტორანში შევბრუნდით, სირბილით გავედით რესტორნის უკანა კარებიდან. ამ კაბით ძაან რთული იყო, მაგრამ იმდენად ბედნიერი ვიყავი რომ ალპებსაც გადავლახავდი ჰანიბალის მაგივრად. მანქანასთან მისულს მასზე ამაკრა და ტუჩები ვნებიანად დამიკოცნა. ბოლოს სველი კოცნა დამიტოვა ყურთან ახლოს და კარები გამოღო. ძლივს გამოვფხიზლდდი და მანქანაში სწრაფად ჩავჯექი.თვითონაც ჩაჯდა და მანქანა ადგილს მოსწყვიტა.
- მოიცა, სად მივდივართ?
- აეროპორტში!

26 თავი

დუბაი! რატომღაც პატარაობიდანვე ჩემი საყვარელი ქალაქია. ყოველთვის მინდოდა რომ აქ ჩამოვსულიყავი.
აქ ჩამოსვლაზე მეტად იცი რა გამიხარდა? ის რომ გაბროს ჩვენი ერთ-ერთერთი საუბრისას უმნიშვნელოდ წამოსროლილი ჩემი სიტყვები გაახსენდა და სიურპრიზი გამიკეთა.
გათენებისას ჩამოვედით. ანუ მეორე დღეა ჩვენი ქორწინებისა.
- ბოდიში რომ პირველი ღამე გამოვტოვეთ, მაგრამ გპირდები ავანაზღაურებ.- ფანჯრიდან ულამაზეს ხედს გავყურებდი როცა გაბრო მომიახლოვდა და წელზე ხელები შემომხვია. მისკენ შევბრუნდი და სახე მის სახესთან ახლოს მივიტანე. ჩემი ტუჩები მის ბაგეებს გავუხახუნე, ჩემი ქმედებით ცოტა გაკვირვებული იყო ამიტომ მხოლოდ დაძაბული იდგა. მისი გაწვალება მინდოდა მთელი აქ ყოფნის განმავლობაში. ხელები მაისურის ქვეშ შევუცურე და სახე კისერში ჩავურგე, იქვე სველი კოცნა დავუტოვე და სააბაზანოში შერბენა მინდოდა, როცა ხელი ჩამავლო და კედელს მიმანარცხა.
- გეგონა გამეთამაშებოდი და გაიქცეოი?!
- მე...- ტუჩებზე მეცა და ვნებიანად დამიკოცნა, მოკლე ტოპი მეცვა და მის ხელებიდან წამოსული სიმხუვალე მთელ ტანს ედებოდა. ტუჩები არ მეყოფოდა?!
კისერზე შოვხვიე ხელები და კოცნაში ავყევი მისგან განსვავებით გამოუცდელმა. ისეთი ვნების მკოცნიდა, დადნობაზე რა საუბარია, ლამის სული დავლიე მის მკლავებში.ნელ-ნელა საწოლისკენ წავედით. ზედა ამხადა,საწოლზე ნელა დამაწვინა და ზევიდან მომექცა. ყელს მიკოცნიდა. უკვე აღარ არსებობდა ის გაბრო, რომელმაც კედელს მიმანარცხა და ტუჩებს გიჟივით დაეწაფა. უფაქიზესად მიკოცნიდა ყელს და ნელ-ნელა მკერდამდე ჩადიოდა. სველ კვალს ტოვებდა, რასაც საბოლოოდ გამოვყავდი მდგომარეობიდან. მუცლამდე რომ ჩააღწია, უდიდეს სურვილმა შემომიტია. ამის შემდეგ იყო უდიდესი ნეტარება, გაერთიანებული სხეულები, დაცვარული და ერთმანეთს მიკრული სხეულები, საოცრად სასიამოვნო სიტყვები და შეუმჩნევლად მოპარული მშვიდი ძილი.

რომ გავიღვიძე ფეხები ერთმანეთზე გვქონდა გადახლართული, თავი კი მის გულმკერდზე მედო. ნიკაპით დავეყრდენი და გაბროს ავხედე, რომელსაც უკვე გამოღვიძოდა და თითებით თმებზე მეფერებოდა.
- საღამო მშვიდობისა- მითხრა და არამქვეყნიური ღიმილით გამიღიმა.
ფანჯარას გავხედე, მართლაც დაღამებულიყო.
- გავისერნოთ რა- თვალებში ავხედე და ამით ვემუდარე.
- კარგი, მიდი შხაპი მიიღე- თავზე მაკოცა და მისგან გამანთავისუფლა.
სააბაზანოდან რომ გამოვედი გაბრო ისევ საწოლში კოტრიალობდა. კარადასთან მივედი და მისგან ზურგით დავდექი.
- რატომ არ მითხრარი?- ღიმილიანი სახით მკითხრა და ჩემკენ წამოვიდა.
- რა უნდა მეთქვა?- მისკენ შევბრუნდი და ვითომ გაკვირვებულმა ავხედე.
- ვიცი რომ იცი რაზეც ვამბობ.
- გეგონა ვინმესთან ვიქნებოდი, მაშინ როცა მთელ ღამეებს შენზე ფიქრში ვატარებდი?! გეგონა ტკივილის დასავიწყებლად სხვასტან მივიდოდი?!- სევდიანად ვუთხარი და თვალებში ავხედე თვალცრემლიანმა.
შუბლი შუბლზე მომადო და თვალები მილულა.
- ყოველ დღე, ყოველ წამს უფრო და უფრო მიყვარდები, სესილი!
- მე თავიდანვე უსაზღვროდ მიყვარდი!- ვითომ ნაწყენმა ტუჩები გამოვბრუცე სასაცილოდ და ზურგით დავდექი ისევ. კისერში სიცილით მაკოცა და სააბაზანოში შევიდა.
მალე სასტუმროს გამოსასვლელში ვიდექით, მალე კი ღამის დუბაის სანახავად გავემართეთ.

27 თავი

ზღვის სანაპიროს გავუყევით და საერთო მოგოგნებების გახსენება დავიწყეთ.

- მაპატიე რა, ისე აგდებულად რომ გელაპარაკებოდი.
- კაი არაუშავს. და შენ ის გახსოვს ნიკუშაზე რომ იეჭვიანე.- გაღიმებულმა გავხედე.
- კი მახსოვს- ღიმილით გამოთქვა და გვერდზე მიმიხუტა- და შენ თუ გახსოვს ის ანაკლიაში, ერთ გოგოს რომ ტელეფონი გამოვართვი შენ როგორ იყურებოდი. ძაან იეჭვიანე.
- არ მიეჭვიანია- დაუფიქრავად წამოვიძახე.
- როგორ არა , იეჭვიანე
- ხოო, კაი ვიეჭვიანე. - ამის გახსენებაზე სიცილი ამიტყდა რაშიც გაბროს ავიყოლიე.
- გაბრო
- გისმენ
- 8 წლის წინ გაუფრთხილებლად რატომ წამოხვედი.
- სესილი, მოულოდნელად გადავწყვიტეთ, უფრო სწორად ასე მოგვიწია. გარდა ამისა ვიცოდი რომ გამიჭირდებოდა გამომშვიდობება.
- მეტკინა. დილით გაღვიძებისთანავე მარიასთან ჩავედი, რომ შენ მენახე და ყველაფერში გავრკვეულიყავი. მაგრამ წახვედი... წახვედი და გაურკვევლობაში დამტოვე. არც ის ვიცოდი რას ფიქრობდი ჩემზე და როდის გავიგებდი ამას, მხოლოდ ის ვიცოდი რომ მიყვარდი. ვფიქრობდი რომ გადამიყვარდებოდი, მაგრამ ერთ წელიწადში საბოლოოდ დავრწმუნდდი რომ სამუდამოდ მეყვარებოდი. არ ვიცი აქ ჩამოსვლისთანავე რატომ არ მოგძებნე. ალბათ, მეშინოდა. მხოლოდ ლევანის და რეზის ლაპარაკმა მომცა ბიძგი. შენზე და ნარკოტიკებზე ლაპარაკობდნენ. გაბრო, გთხოვ სიმართლე მითხარი, ვიცი რომ ის არ იყო პირველი, ხომ ასეა?
- სესილი ის პირვე...
- არა, სიმართლე მითხარი- მტკიცედ ვუთხარი და მის წინ დავდექი.
- კარგი- ოდნავ ხმა აამაღლა- არ იყო პირველი. მერვე იყო თუ არ ვცდები. მაგრამ, სესილი, გეფიცები იმ დროიდან როცა შენი განადგურებული თვალები დავინახე ყველანაირად ვეცადე რომ თავი დამენებებინა. და გამომივიდა. სესილი გთხოვ მაპატიე რომ მიგატოვე და გატკინე და ისიც მაპატიე რომ დიდი დროის შემდეგ ისეთ განადგურებულ მდგომარეობაში მნახე. მაპატიე გთხოვ.
- რაც მთავარია ახლა ჩემთან ხარ, გაბრო. გთხოვ ასე აღარასდროს მიმატოვო, აღარ მატკინო.
- გპირდები სესილი! გპირდები!
ჩახუტებულები ვიდექით სანაპიროზე. მხოლოდ გათენებისას დავბრუნდდით სასტუმროში.
ორი კვირა გავატარეთ დუბაიში. მესამე კვირის სამშაბათი იყო.
გაბრო მაღაზიებში გავიდა. გარეთა მოვიცვი და გარეთ გავედი. სასიამოვნო სიო ქროდა. აფთიაქი ძლივს ვიპოვე, შევედი და ტესტი მოვითხოვე. სასტუმროში დაბრუნებისას გული ხელში მეჭირა. დღეს დილით თავბრუ დამეხვა და ცოტა ხანში გული ამერია. ძლივს ავირიდე გაბროსგან თავი რომ არ შეემჩია. არ მინდოდა იმედი ჰქონოდა და შემდეგ გამეცრუებინა. სააბაზანოში შევედი და ტესტი გავიკეთე. ორი ხაზი. ღმერთო ჩემო, შვილი!
- ჩემი და გაბროს შვილი!- ამოვიჩურჩულე და კარს დავეყრდენი. არაქვეყნიურად გამეღიმა, ისე როგორც დედები იღიმებიან შვილის წარმოდგენისას. ცხრა თვეში ხელში ჩემი და გაბროს ბავშვს დავიჭერდი. კედელთან ჩავიკეცე და მაშინვე ტირილი წამსკდა. სიხარულის ცრემლები მომდიოდა. არადროს მეგონა თუ ასე იმოქმედებდა ჩემზე დედობა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი საკუთარ თავს დედად. ახლა კი ერთი სული მქონდა თუ როდის გავხდებოდი დედა, როდის დამიძახებდაა ამ სახელს ჩემი შვილი, გოგო ან ბიჭი, როგორ ირბენდა ეზოში და როგორ ვინერვიულებდი მასზე როცა თანატოლებთან ერთად წავიდოდა. რამოდენიმე წუთი ასე ვიჯექი, შემდეგ კი გაბრო გამახსენდა და სწრაფად მოვემზადე. მინდოდა მისთვის მხოლოდ თბილისში მეთქვა ეს ამბავი. ამიტომაც არაფერი შევიმჩიე მისი მოსვლის შემდეგ. გულისრევა ისევ მაწუხებდა მაგრამ უკვე წინასწარ ვხვდებოდი და იმ დროისათვის გაბროსთან ყოფნას ვერიდებოდი. ასე გავიდა ერთი კვირა. ეს ერთი კვირა ვცდილობდი სასტუმროდან ხშირად არ გავსულიყავი, გაბროს უკვირდა ეს მაგრამ კარგ მიზეზებსაც ვიგონებდი. ჩემი ფანტაზიის უნარი ისევ ისე მარად ცოცხლობდა! აეროპორტში ვიყავით და ჩვენ რეისს ველოდებოდით. მალე თვითმფრინავშიც ჩავჯექით და თბილისისაკენ გავფრინდდით.
12 საათი გავიდა ფრენაში. საშინლად მაწუხებდა ეს პროცესი მაგრამ ვიტანდი. ძლივს ჩავფრინდდით.
- ჩემთან წავიდეთ. - გამიღიმა და ბარგი ხელში აიტაცა.
- კარგი.
20 წუთში გაბროს სახლის ეზოში შევაბიჯეთ. ხელი გადამხვია და კარისაკენ მიბიძგა. კარის ზღურბლზე ვიდექი, როცა ვიღაცამ, არა, ვიღაცეებმა კივილი მორთეს. წამებში ორი გიჟი გოგო მეცა და კინაღამ იატაკზე გავიშხლართე.
- მარიაა... ანიი- მეც ვწიოდი და გაბროს გავყურებდი მათი ჩახუტების პარალელურად. რეზის და გაბროს შეეგება და მერე ჩვენ გამოგვხედა. ტუჩების მოძრაობით მადლობა გადავუხადე. რათქმაუნდა ეს ყველაფერი მან მოაწყო, მე არავისთვის მითქვამს ჩვენი წამოსვლის შესახებ.
- ჩემს დას რამოდენიმე წამით ვერ დამითმობთ?!- გვერდითა ოთახიდან ლელა გამოვიდა ეშმაკური გამოხედვით. ისეთი ინერციით ჩავეხუტე, მგონი რამოდენიმე მეტრით დაიხია უკან.
- ლელას როდის შეატყობინე?- გაბროსთან მივედიბ და უკნიდან ჩავეხუტე.
- მაშინ როცა შენ სააბაზანოში იკეტებოდი.
- სააბაზანოში?- მარიამ დაბნეულად გადმოგვხედა. მხოლოდ მან გაიგო გაბროს სიტყვები.
- ხო, ეს ჭუკი რაღაცამ აწყინა და გული ერეოდა.- ახლა თვითონ მომეხვია უკნიდან და კოცნა დამიტოვა შუბლზე, მერე კი ბიჭებთან გავიდა.
- მოგწამლა?!- ეჭვის თვალით შემათვალიერა მარიამ, მერე კი კინაღამ კივილი მორთო.
- სესიიი- თან ჩურჩულებდა მაგრამ თან წიოდა.
- ჩუუ, არ იცის ჯერ. მალე ვეტყვი.
- აუ რა მაგარიააა
- კაი მორჩი, შეამჩნევენ.
- კაი, კაი ვსიო.

მალე სუფრასაც შემოვუსხედით.
- კარგად გაატარეთ დრო?
- აუუ, ლელა იცი რა სამოთხე იყოო. სიზმარში მეგონა თავი.
- თვალები გიბრწყინავს სესო. მიხარია რომ ბედნიერი ხარ!
- შენ რას შვრები შენს ამერიკელთან?!
- აუ არ ვიცი რაა. ხან როგორ ურთიერთობს ხან როგორ. ავირიე.
- აუ ზუსტად ჩემს მდგომარეობაში ხარ. მოგვარდება ყველაფერი, აი ნახავ.
- კაი არ გვინდა ამაზე ლაპარაკი.
- კაი. ოღონდ ვერსად გამექცევი იცოდე.
- ჰოო კაი.
ცოტა ხანი ისევ სუფრასთან ვიჯექით და სხვადასხვა ამბებს ვყვებოდით, გოგოები ვჭორაობდით და ა... შ...
შევამჩნიე რომ რეზის ტელეფონზე საუბრის შემდეგ ხასიათი შეეცვალა. ჩემი ეჭვი გამყარდა როცა ბიჭებს უხმო გვერდზე. რაღაც მოხდა. საპირფარეშო მოვიმიზეზე და მათ გავყევი ჩუმად. მაგრამ საუბრის დასაწყისს ვერ მივუსწარი.
გაბრო კედელთან იყო ჩამჯდარი და თავი ხელებში ჩაერგო.
- ჯანდაბა! ჯანდაბა!- ისე უცბად წამოხტა და კედელს დაუშინა მუშტები.
- დამშვიდდი აწი!- ლევანიმ შესძახა მაგრამ მაინც არ წყნარდებოდა.
- როგორ დავმშვიდდე იქ შეიძლება ჩვენ ვყოფილიყავით. სესილი... - ეს ბოლო ძლივს გასაგონად ამოიჩურჩულა და ისევ ჩაცურდა კედელთან. ვეღარ გავძელი და მასთან მივედი.
- გაბრო რა ხდება?- ბიჭებს გავხედე მაგრამ ისინი გაბროს უყურებდნენ, მისგან ეძებდნენ პასუხს ეთქვათ თუ არა. ჩემს დანახვაზე გაბრო უცბად წამოხტა და მომიახლოვდა.
- არაფერი სესილი, მიდი გოგოებთან დაბრუნდდი- შუბლზე კოცნით აპირებდა გასტუმრებას, მაგრამ თავი გვერდზე გადავხარე.
- გაბრო, რა ხდება?- ამჯერად უფრო კატეგორიული ვიყავი.
ერთი ამოიხვნეშა და თვალებში შემომხედა.
- სესილი, ის კერძო თვითმფრინავი რითაც ჩვენ ვაპირებდით წამოსვლას... - შეჩედა და თავი დახარა.
- გააგრძელე
- ჩამოაგდეს.- თავდაპირველად ვერ ვაანალიზებდი ნათქვამს.
- რაა?- ჩახლეჩილი ხმით ამოვილაპარაკე.
- სესილი- მაგრად ჩამიხუტა და თავზე დამიტოვა კოცნები.
„ იქ... იქ რომ ჩვენ ვმჯარიყავით. მე, გაბრო, ჩვენი პატარა... ღმერთო... ღმერთო ჩემო... მადლობა... პატარა... ჩემი პატარა“ ფიქრებთან ერთად ვტიროდი და გაბროს პერანგს ვებღაუჭებოდი.
- ღმერთო ჩემო...- გაბროს გავშორდი და ხელები მის მკლავებზე დავტოვე- გაბრო იქ რომ ჩვენ ვყოფილიყავით. ჩვენ. მე, შენ და პატარა...- ეს ბოლო უფრო წამომცდა და როგორც კი გავაანალიზე გავჩუმდი. გაბროს არ გამოპარვია და გაფართოებული თვალებით მომშტერებოდა.
- რა თქვი?- ძლივს გასაგონად მკითხა.
- გაბრო... მე...- ვერაფერს ვამბობდი ამიტომ მუცელზე ხელი დავიდე და ამით ვანიშნე. ჯერ მომშტერებოდა, მაგრამ სიხარულის თვალებით, შემდეგ კი ძალიან სწრაფად ამიტაცა ჰაერში და დამატრიალა.
ნელა დამსვა და სახე დამიკოცნა.
- სესილი, ვერც კი წარმოიდგენ როგორ გამახარე. ჩვენი პატარა. ჩვენი გოგონა
- რა იცი რო გოგოა?
- ვიცი- ამაყად მითხრა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
- მე რო ბიჭი მინდა- ვითომდა გაბუტული ხმით ვუთხარი და ტუჩები გამოვბუსხე.
გაიცინა და მაგრად ჩამიკრა. რამოდენიმე წუთი ასე ვიდექით და ერთმანეთის სურნელით ვტკბებოდით.
მაშინ როცა ხელი გამიშვა ლევანიმ და რეზიმ შეჰყვირეს და ერთდროულად მიმეხუტნენ. მე უბრალოდ მეცინებოდა და მადლობასაც ვეღარ ვეუბნებოდი მოლოცისთვის.
- ჩემს გარეშე უთხარი გოგოო ?! - მარია შემოვარდა ოთახში და მოლოცვის მაგივრად მე დამეტაკა.
- ე მოიცა, მარია შენი ხმა ბავშვს ავნებს. შეეშვი ჩემს რძალს- რეზი დამიდგა წინ და მარიას საჩვენებელი თითი დაუქნია.
- მომშორდები თუ აქედან მკვდარი გაგათრიო?!
- ბოდიში- ხელები მაღლა აღმართა და გვერდზე გადგა. მე და გაბრო ამას ჩახუტებულები ვუყურებდით და ვიცინოდით.
- სეეს მოდი ჩაგეხუტოო (ანი)- მომვარდნენ და მარია და ანიც ერთად ჩამეხუტნენ. შემდეგ გაბროზე გადავიდნენ. შენდეგ კი ყველა დაწყვილებული მივდიოდით რესტორნისკენ: მე და გაბრო, ანი და ლევანი, მარია და რეზი. ყველა მსგავსად გადავნაწილდით მანქანებში გოგოების საათიანი მომზადების და ბიჭების წუწუნის შემდეგ.
საუკეთესო მაგიდა დავიკავეთ და მთელი რესტორანი ავიკალით. ხან რას ვმღეროდით და ხან რას ვყროყინებდით. ამ უკანასკნელში ოთხი ჭიქის შემდეგ უკვე დასპეცდნენ გოგოები. ჩემს გამოკლებით რათქმაუნდა. ერთი ჭიქა მინდოდა დამელია და ისიც დამიშალა ჩემმა ქმარმა.
- 9 თვე ესე უნდა მატანჯო?!- წარბი ავუწიე ნასვამ გაბროს.
- დიახაც.
- და მე თუ არ ვსვამ შენ რატომ სვამ?
- მე არ მყავს მუცელში ბავშვი.- მითხრა და ენა გამომიყო. დანარჩენები ყველა საცეკვაოდ იყვნენ გასულნი.
- დღეს ერთად არ ვწვებით.- გადაჭრით ვთქი და ლიმონათის ჭიქას დავწვდი.
- რატომ?! - დაინტერესებული მზერით შემომხედა.
- ხომ არ გინდა რომ შენმა შვილმა ალკოჰოლის სუნი ისუნთქოს?!- წარბები ავწიე და გამომწვევად გავხედე.
- ხოო კაიი- ამოიბურტყუნა და მოცეკვავეებს გახედა. ისეთი საყვარელი იყ ვეღარ მოვითმინე, სახე გამოვაწევინა ხელით და მის ტუჩებს დავეწაფე. თვითონაც დიდი სიამოვნებით ამყვა, რაზეც გამეცინა მაგრამ მაინც არ მოვშორებივარ მის ტუჩებს.
- აუ სახლამდე რომ მოითმინოთ არაა?!- ლევანი მოუახლოვდა სუფრას და ჩვენს პირდაპირ ჩამოჯდა.
გაბროს წარბშეკრული გადახედა, მე და ლევანს კი უბრალოდ გაგვეცინა.ამის შემდეგ იყო მუცლის ტკივილამდე სიცილი მარიას, რეზის და ანის ყროყინებზე და ვითომდა სასაცილო ანეგდოტებზე.
რამოდენიმე საათში ყველა დავიშალეთ. ღამის სამი იყო როცა დავბრუნდდით. ჩემი მტკიცე გადაწყვეტილების მიუხედავად უკვე სუნამოს სუნში გახვეულ გაბროს მივუწექი, მანაც მის სხეულზე მიმიკრა და ასე გადავეშვით მორფეოზის სამყაროში. არა. ეს მხოლოდ გაბრო გადაეშვა. მე კი როგორც კი თვალები დავხუჭე თვითმფრინავის შემთხევა გამახსენდა და მაშინვე ვჭყიტე თვალები. გაბროს გავხედე ფრთხილად, უკვე ეძინა ამიტომ გადავწყვიტე ხვალ მეკითხა ყველაფერი დაწვრილებით.

***

დილით რომ გავიღვიძე გაბრო ოთახში არ დამხვდა. აივანზე გავედი. ცალი ხელით მოაჯირს დაყრდნობოდა, მეორეთი კი სიგარეტს ეწეოდა.
წელზე ხელები შემოვხვიე და მხარზე მივაკარი ტუჩები. ვიგრძელი როგორ ჩაეღიმა, ისე როგორც მე მიყვარდა.
- კარგად ხარ?- სიგარეტი ჩააქრო და ჩემსკენ შემობრუნდა.
- კი- ვუთხარი და ისევ მას მივეკარი და სახე მის ყელში ჩავრგე.
- გაბრო
- გისმენ
- ჩემთვის ყველაფერს გააკეთებ?
- რათმაუნდა- თავზე მაკოცა, სახე ამაწევინა და თვალებში შემომხედა. - ამას რატო მეკითხები?
- სიგარეტსაც დაანებებ თავს?
- რაა?
- ხო, არ მინდა რომ სიგარეტს ეწეოდე- და ისევ მას მივეკარი ადრინდებულად. ჩაეღიმა და შემდეგ მიპასუხა.
- კი.
- მართლა? - სახე გავუსწორე და მხიარული ხმით ვკითხე.
- მართლა- შუბლზე მაკოცა და ისევ მიმიკრა.- ამიტომაც მიყვარხარ ასე გიჟურად.
- რატომ?
- იმიტომ რომ განსხვავებული ხარ. სხვა მეტყოდა რომ სიგარეტი მიხდება, ან გაიფიქრებდა მაინც. შენ კი მითხარი რომ თავი დამენებებინა. - საფეთქელზე მომაკრო ტუჩები და სველი კოცნა დამიტოვა.
- მიყვარხარ გაბრო! იმ წამიდან მიყვარხარ როცა პირველად შეგხვდი... და შენ ამათვალიერე- სწრაფად ვუთხარი და მის რეაქციას დავაკვირდი. ჩაიცინა. ამ დროს მისი თვალები... მისი ნაცრისფერი თვალები ბრწყინავდა. ტელეფონმა რეკვა დაიწყო. გაბროს სახე შეეცვალა და სწრაფად ამოიღო ტელეფონი. მივხვდი რომ თვითმფრინავთან იყო დაკავშირებული ეს ზარი.
- გისმენ... მოვდივარ.- თქვა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო, შემდეგ კი ჩემკენ შემობრუნდა.
- უნდა წავიდე.- კისრის ძარღვები დაჭიმული ჰქონდა.
- იპოვეს?- პირდაპირ ვკითხე და თვალებში შევხედე.
- კი- ძარღვები უფრო დაეჭიმა. ვხვდებოდი როგორ საშინელ მდგომარეობაში იყო ახლა ის. მალე იმ ადამიანთან მივიდოდა რომელმაც მისი და გააპატიურა, რომელმაც და გაუნადგურა და თავისმოკვლამდე მიიყვანა.
- კარგი წადი.- ახლა საუბარი უფრო დატანჯებდა ამიტომ თავი შევიკავე.
უხმოდ შევიდა ოთახში. მეც მას მივყევი და სააბაზანოსკენ წავედი, გაბრო კი პირდაპირ კარებისკენ წავიდა. კარებთან გაჩერდა და თავი ოდნავ მოაბრუნდა. სწრაფად მოუხვია და ჩემსკენ წამოვიდა. წელზე ხელი შემიცურა, მის სხეულზე მიმიკრა და მაკოცა. საოცარია, იმის მიუხედავად რომ ეს უკვე მრავალჯერ ყოფილა, ყოველ ჯერზე ვიბნეოდი, მბურძგლავდა და სიამოვნებისგან ვკრუტუნებდი. რამოდენიმე წამში შუბლი შუბლზე მომადო და ერთი ხელი სახეზე ჩამომიცურა.
- ბოდიში, მაგრამ თავს ვერ ვაკონტროლებ. უბრალოდ...- ვიცი რითაც გააგრძელებდა ამიტომ მაშინვე შევაჩერე.
- მესმის. შენ არ ხარ დამნაშავე. - თვალებში შევხედე და ლოყაზე ვაკოცე- წადი, ვიცი რომ ახლა აქ ყოფნა გიჭირს. მე კარგად ვარ. შენ კი იბრძოლე რომ დამნაშავე დაისაჯოს.
- მიყვარხარ!
- მეც მიყვარხარ - შეტრიალდა და ოთახიდან გავიდა. მაინც ვნერვიულობდი რომ მასთან შეხვედრა უწევდა. მაგრამ ლოდინის გარდა არაფერი შემეძლო. დროის გაყვანას სხვადასხვა რამით ვცდილობდი. ღამეც დადგა და კარების დაკეტვის ხმა გავიგე.
დივნიდან წამოვხტი და მისაღებში გავედი. კარგად შეთვალიერებაც არ მიცდია, პირდაპირ მისკენ გავექანე და როგორც კი ამოიბრუნდა მაშინვე ჩავეხუტე. ხელები წელზე მომხვია და სახე ჩემს ყელში ჩარგო.
- ვნერვიულობდი- ამოვიჩურჩულე და ყელში ვაკოცე. ჩემს შეხებაზე დაბურძგლა, რაზეც გამეღიმა.
- ყველაფერი კარგადაა- მისი ყელიდან ავიღე თავი და მას შევხედე- სამუდამო პატიმრობას მიუსჯიან- ჩურჩულით თქვა, მაგრამ მაინც გავიგე მისი უკმაყოფილო ხმა. რათქმაუნდა, უფრო დააკმაყოფილებდა იმ კაცის შუბლზე დაბჯენილი ტყვია.
- გაბრო, დამიჯერე ასე უფრო დაიტანჯება. ახლა შეიძლება ზე ფიქრობს, რადგან სიკვდილი ურჩევნია იქ სამუდამოდ ყოფნას. რათმაუნდა ამის უფლებას არ მისცემენ. ეს უფრო დიდი ტანჯვაა მისთვის. გაბრო, გთხოვ დაბრუნდი.- შუბლი შუბლზე მივადე და გავირინდე.
- აქ ვარ- რამოდენიმე წამში მითხრა და ტუჩებზე ნაზად, ძალიან ნაზად მაკოცა. ისევ... ისევ გამბურძგლა და ამ პატარა მოძრაობაზეც ამოვიხვნეშე. არა! ეს არ იყო პატარა მოძრაობა. როგორ შეიძლება ორი ერთმანეთის მოტრფიალე ადამიანის ოდნავი შეხებაც კი პატარა მოძრაობა იყო. ხომ შეიძლებოდა ჩვენს შორის ათასობით კილომეტრი ყოფილიყო, ან საერთოდ განუსაზღვრელი სიშორე.

ავტორი
ამიტომ, ჩემო უსაყვარლესო მკითხველო, ნურასოდეს ჩათვლით უბრალო შეხებად საყვარელ ადამიანის კანის შეგრძნებას. მასთან ერთად დგომასაც კი ნუ ჩათვლით უმნიშვლენო ფაქტად. დააფასეთ ყოველი ის წამი, რომელიც მასთან ერთად გაატარეთ. ოდესმე შეიძლება ერთმანეთს გამოემშვიდობოთ. თუმცა, ეს ხომ გარდაუვალია. მაშინ... იმ წამებში ინანებთ თქვენს დაუფიქრებლობას. ნუ მოიქცევით ისე, რომ შემდეგ სანანებელი გაგიხდეთ. ყველაზე საშინელი გრძნობაა, როცა წარსულის დაბრუნება და შენი ქცევების გადაკეთება გინდა. მთელი გულით გინდა, მაგრამ ეს უკვე შესაძლებელია. დამიჯერეთ. საკუთარი გამოცდილებიდან ვიცი. თან ისე, რომ არამგონია ჩემზე კარგად იცოდეს ვინმემ დედამიწაზე.

გაგრძელება... სესილი

იმ საღამოს გაბროს დამშვიდებული სახის დანახვისთანავე მშვიდად ჩამეძინა. დილით მზის სხივებმა გამომაღვიძეს. ოთახში არავინ იყო. გვერდითა კანადაზე კი წერილი შევნიშნე, რომლის გვერდითაც ჩემი საყვარელი ორქიდეა იდო.
„ ნეტა როდის ვუთხარი რომ ორქიდეები მიყვარს“
წერილი გავხსენი და მასზე ასახულ ლამაზად მოყვანილ ასოებს ჩავხედე.
„ ეს ჩემს ბედნიერებებს, ჩემი ცხოვრების აზრებს და ჩემი მომავლის ნათელ წერტილებს.

p.s. მალე დავბრუნდები. „

- როდიდან გახდა ეს ბიჭი რომანტიკოსი?! - სამზარეულოში სიცილით გავედი. შესვლისთანავე დავინახე მაგიდაზე დაწყობილი ბოსტნეულის სალათი, ჭარხლის წვენი და გვერდზე პატარა წერილი.
„ ჯანსაღად კვება!“
ისევ სიცილი დავიწყე და მაგიდას მივუჯექი.
მალე საუზეც დავამთავრე და მისაღებში დივანზე მოვკალათდი. რამე საინტერესოს ჩართვა მინდოდა. პულტისკენ დავიხარე, როცა კიდევ ერთი წერილი დავინახე მის გვერდით დადებული. სწრაფად ავიღე და გავშალე. მხოლოდ ციფრი ეწერა.
„ 45“
- ორმოცდახუთი. რას ნიშნავს ეს? პულტის გვერდით იდო.- პულტს დავტაცე და 45-ე არხზე გადავრტე. ორ წამში ტელევიზორზე გამოჩდნა ორსული ქალი და მის გვერდით მჯდობი ახალგაზრდა რომელიც ხსნიდა თუ რა იყო დასაშვები ორსულების დროს და რა არა. გიჟივით ვხარხარებდი და ხან წერილს დავხედავდი ხან ტელევიზორს.
ოდნავ დაწყნარებისთანავე კარების ხმა გაისმა და ოთახში შემოვიდა. ჯერ მე გადამხედა, შემდეგ კი ტელევიზორს შეხედა. ღიმილით დამიჯდა გვერდზე და ხელი გადამხვია.
- საინტერესოა?!- წარბაწევით გადმომხედა.
- კი ძაან- სარკასტრულად ვუთხარი და სხვა არხზე გადავრთე.
- რამე გაიგე?
- კი- მოკლედ გავეცი პასუხი და ისევ არხის არჩევა გავაგრძელე.
- ა... და ჟიმაობა შეიძლებაო?- ენტერესის თვალებით გამომხედა და სახეზე დამაკვირდა.
- გარყვნილი ხარ- მხარი გავკარი რომ ჩემი სიწითლე დამეფარა. ვერ ვიტან ჩემს ამ თვისებას!
გაეცინა და ტელევიზორს გახედა.
- ფილმს ვუყუროთ.
- კარგი, შენ აირჩიე. მე ნაყინებს და ცივ ყავას გამოვიტან.
- კაი გელოდები.
ყველაფერი გავიტანე და დივანზე მოვკალათდი. გაბროს უკვე ჩაერთო ფილმი, რაღაც დრამა.
ორივე ჩუმად ვუყურებდით. გაბროს ხელი ჰქონდა მოხვეული და ხანდახან თითებით ეთამაშებოდა ჩემს თმას.
ნახევარ საათში ფილმში ეროტიკის დრო დადგა.
- ორგაზმის ყურებას შეგრძნება მირჩევნია- ყურთან ვნებიანად მიჩურჩულა და ხელით თმა გადამიწია.
- სხვა მოძებნე- მინდოდა ცოტა მეწვალებინა.
- კარგი- ცოტა გაბრაზებული ხმით თქვა და სახლის კარები გაიხურა.
უხმოდ ვიჯექი და ვერ ვხვდებოდი თუ რა ქნა.
„ მართლა წავიდა. სხვასთან წავიდა?! რათქმაუნდა გაბრაზდებოდა ასე რომ გავჯიუტდი. სესილიი რა დებილი ხარ“
ჩემს თავს ვადანაშაულებდი, მაგრამ შინაგანად მაინც ნაწყენი ვიყავი რომ წავიდა. თვალები ამიცრემლიანდა. ტელევიზორი გავთიშე და საძინებელში შევედი ჩამოსაწოლად. ჯერ მხოლოდ 5 საათი იყო. ჩამოვწექი და მალე ჩემს თვალებს ცრემლიც მოსწყდა. უნებურად წარმოვიდგინე როგორ ეხებოდა გაბრო სხვას, და როგორ ეხებოდნენ მას. მინდოდა ჩემი ფიქრებიდან ამომეშალა ეს, მაგრამ არ შემეძლო. საკუთარ თავს ვარწმუნებდი რომ გაბრო სხვასთან არ წავიდოდა, მაგრამ ბოლომდე დარწმუნებული ამაშიც არ ვიყავი. ჩუმ ტირილში ჩამეძინა.

რომ გავიღვითე უკვე ათი საათი იყო შესრულებული. ავდექი და მისარებში გავედი. სიჩუმე იყო, რაც იმას მოწმობდა რომ გაბრო ისევ არ იყო მოსული.ამან უფრო მეტად დამწყვიტა გული. შუქი ავანთე და მოულოდნელად თვალები გამიფართოვდა.

ოთახი ვარდებით იყო სავსე. რომ დამეთვალა ალბათ სამასსაც მიაღწევდა. თვალცრემლიანი და გაბედნიერებული ვუყურებდი და თვალებით გაბროს ვეძებდი.

- აქ ვარ- ჩემს ზურგს უკან მოისმა ხმა და მეც მაშივნე შევბრუნდი. ღიმილით მიყურებდა, მაგრამ როგორც კი დამინახა მაშინვე მოიშორა.
- შენ რა იტირე?- სწრაფად მომიახლოვდა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია. თვალები ჩაწითლებული მქონდა.
- მეგონა მართლა წახვედი- ხელები შემოვხვიე და მისი სურნელი ხარბად შევისუნთქე. ამ წამებში ყველაზე ბედნიერი ვიყავი.
- რა სულელი ხარ! - თმებზე მეფერებოდა და თან თავზე მკოცნიდა.- ჩემი სულელი!


***

- შენთან ვარ!- გაბროს ხმა მესმის და მას ექიმის ხმაც მოჰყვება.
- გაიჭინთე
რაც შემიძლია ხმის კონტროლს ვცდილობ რომ ბლო ხმაზე არ ვიკივლო, მაგრამ ეს მეტნაკლებად გამომდის. ღმერთო ჩემო, რა ტკივილია! მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ რომ რამოდენიმე საათში ჩემს შვილს ვნახავ და ამით ვიმხნევებ თავს. ბოლომდე ვიჭინთები. ასე გაგრძელდა რამოდენიმე საათი. ბოლოს ხმაჩახლეჩილი და სასტიკად დაქანცული დავეცი ლოგინზე.
- ყველაფერი დასრულდა. ჩვენი პატარა კარგადაა. მიყვარხარ! გამაბედნიერე სესილი!
გაბროს ხმა მესმოდა და მინდოდა მეც ამომეღო ხმა და მეთქვა რომ ყველაზე მეტად მიყვარდა,ჩვენი პატარის შემდეგ. მაგრამ არ შემეძლო, თვალები მეხუჭებოდა. მალე გულიც წამივიდა.

რომ გამოვიღვიძე ოთახში მდგარ სავარძელში გაბრო იჯდა ბავშვით ხელში. ჩემი გოგონა. ჩემი და გაბროსი. ვერ შემამჩნია, მთლიანად ბავშვზე იყო გადართული.

- ჩემო გოგონა, ჩემო ლამაზო. როგორ მიყვარხარ ნეტა იცოდე. დედიკოს და მამიკოს ყველაზე მეტად უყვარხარ. იცი რა ლამაზი დედა გყავს?! საუკეთესოა!- არ მინდოდა შემეწყვეტინებინა ამიტომ თვალები ისევ დავხუჭე. ვგრძნობდი მის მზერას. რამოდენიმე წუთში თვალები ნელა გავახილე, ვითომ ახალმა გაღვიძებულმა.
გაბრომ როგროც კი დამინახა ბავშვი მომიახლოვა და ჩემს ხელებში მოათავსა.
- შენ გგავს- ღიმილით მომიახლოვდა გაბრო და შუბლზე თბილი ტუჩები მომაკრო. ეს იყო ჩემი ყველაზე დიდი მიღწევა! ჩემი ოჯახი!
ოთახში მედდა შემოვიდა. ხელში რაღაც ფურცლები ეჭირა.

- გამარჯობათ, გილოცავთ პატარა სასწაულს.- ღიმილით მოგვიახლოვდა და საწოლის გვერდით დადგა.
- მადლობა- მეც გავუღიმე.
- ახლა სახელი უნდა მითხრათ რომ დოკუმენტები შევავსოთ.
გაბროს გავხედე მაგრამ ისიც მე მიყურებდა. მივხვდი რომ მე უნდა გადამეწყვიტა.
- სალომე... სალომე ავალიანი!
მედდა ოთახიდან გავიდა.
- სესილი...- გაბრომ შუბლი მომადო- დღითი დღე უფრო და უფრო მაოცებ. მიყვარხართ!