უკნიდან სეონ გონ სოკი მომგყვებოდა, მესამე პრინცმა კი სიჩქარეს უფრო უმატა, ყველაფერი ისე ჩქარა ხდებოდა, თავში კი ყველაფერმა მოიყარა. ერთდოულად ყველა ემოცია დააცხრა ჩემს გულს და გონებას. შეტევაზე გადავსულიყავი თუ თავდაცვაზე არ ვიცოდი. ყოველ შემთხვევაში რაც არ უნდა გამეკეთებინა შარს ვერ ავცდებოდი. ჩემი მასკიანი თურმე მკვლელი აღმოჩენილა, ძმები ერთმანეთს კლავენ, მშბლები ამაშე ხელს უწყობენ, დედა შვილს ამახინჯებს და რიყავს, საზოგადოება კი დაუნდობელია, ყველაფერი რაც სწორი მეგონა შეცდომა ყოფილა. ეხლა მახსენდება წიგნის სიტყვები ,, რაც გულით გწადდა, ოდითგან სულით“, მაგრამ მე აქედან სამუდამოდ გაქრობა მინდა და ყველაფრის დავიწყება.ჯანდაბა რაც უნდა იყოს მე ხომ მასკიანი მიყვარდა და მიყვარს კიდეც. უკან გადავიხარე და ცხენიდან ჩამოვვარდი, მიწაზე არც კი ვიცი რამდენი სალტო გავაკეთე, მაგრამ გემირელლად დაჟეჟილი კი ვიყავი, ის იყო თავი ამწიე რომ დავინახე როგორ მოდის ჩემსკენ დიდი სისწრაფით მასკიანი, ცხენის გაჩერებას ცდილობს, მაგრამ ცოტაც და ისე გადამივლის დაჟეჟილობა მონაგონი იქნება .... თვალები შიშის გამო მაგრად დავხუჭე, ხელები მაგრად მუვმუჭე და სიკვდილის მოლოდინში გავყუჩდი, მგონი ასე 1 წუთი ვიყავი, თვალები ნელ-ნელა გავახილე. ყურები დამიგუბდა და არაფერი მესმოდა, აქეთ-იქით მოვიხედე და დავინახე ჩემი მასკიანი ჩემს გვერდზე, ცხენზე ამხედრებული, ხმა არ მესმოდა მაგრამ მივხვდი რომ ღრმად და ხშირად სუნთქავდა, მკერდი ისე აუდიო-ჩაუდიოდა რომ გამერიმა. რა სულელი ვარ რა დროს ღიმილია, ალბათ სტრესის ბრალლია, ჩემს თავს დიაგნოზი დავუსვი და წამოდგომა ვცადე.მასკიანიც ჩამოხტა ცხენიდან, ხელები გამიხსნა და ორივე ცხენზე ავმხედრდით. ეხლაც როგორც მაშინ მის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობ კისერზე და ვინაბები, ლამის იქვე დავდნე, მაგრამ არა რა დროს ეგაა. დიდი სისწრაფით მივდივართ უკან, მექანიკურად უკან მოვიხედე და თურმე მდევრები არ მოგვსდევენ. პრინცის ხალხი, კაი ეხლა მართლა თავს უნდა ვუშველოთ. რომელიღაცა სოფელს ვუახლოვდებით
-ჩამოდი!
-რა?
-ჩამოდი მეთქი
-კარგი ხო, რა მოხდა?
ხელი ჩამავლო და გიჯივით გამაქცუნა, არა რა პპირველადი დახმარება კი არა სპორტით უნდა დავკავებულიყავი რააა, ვქოშინობ, ლამის გული გადმომივარდეს და ფილტვები გადმოვყარო, რაღაც ჩხიში მოვხვდით, უკნიდან კი მდევრების ხმა ისმის, მეც ჩემი ჯაშუშობა გავიხსნე და ჩიხიდან ცალი თვალით გავიხედე, მასკიანი კედელს არის აყუდებული და სუნთქვის დარეგულირებაც ცდილობს, მდევრები კი პირდაპირ ჩვენსკენ მორბიან. ჯანდაბა იაზროვნე ტვინო, ეხლა რომ ჩიხიდან გავიქცეთ ნამდვილად დაგვიჭერენ, მაგრამ სხვაგან წასასვლელიც არ გვაქვს, ცოტაც და უკვე ჩვენ სამალავთან მოვლენ, ჯანდაბა ტვინო იაზროვნე. მასკიანი რაცას ჰქვია კედელზე ავაყუდე, ორივე ხელით კედელ დავებჯინე თითქოს მას გასაქცევი გადავუკეტე, თვალი თვალში გავუყარე
-არ მინდოდა ამის გაკეთება სანამ არ გაიხსენებდი
-რისი..-კითხვა აღარც დავამთავრებინე დ აპირდაპირ ჩემი ტუჩები მისას მივაწებე, თვალები გაუფართოვდა, მაგრამ არც ის არ დაბნეულა, ხელი წელზე შემომხვია და მაგრად ამიკრა თავის სხეულზე, კოცნაში ამყვა, თითქოს მწყურვალი ყოფილიყოს ისე დაეტანა ჩემს ბაგეებს, არ ვიცი რამდენი ხანი ვკოცნიდით ერთმანეთს, მაგრამ სანამ ჰაერი არ გამოგველია მანამდე ერთმანეთს არ მოვშორდით
-ეს... ეს უბრალოდ საქმეს სჭირდებოდა
-მაშინ რაღაზე გაწითლდი-ხელები ლოყებზე მივიტანე, მართკაც ვხურდი, ალბათ იმიტომ რომ ჩემი სიყვარული ასე ახლოს იყო ჩემთან და ამავე დროს ასე შორს მაგრამ იხტიბარი ნამდვილად არ გავიტეხე
-უბრალოდ ბევრი ვირბინეთ და ვინერვიულე კიდეც, რომ დავეჭირეთ ვინ იცი რას გვიზამდნენ, ხოდა მაგიტომაც ვარ წითელი
-როგორც თქვენ იტყვით პატარა ქალბატონო
-მე პატარა ქალბატონი არ ვარ-შუბლი შევკარი და განწყენებული ხმით ვუთხარი, ამ სიტყვებთან მეტად ცუდი მოგონებები მაკავშირებს, რომელიც ეხლა სათქმელი არაა, უბრალოდ სიტყვაზე მენდე, მისთვის კიე როგროც ჩანს ჩემი სახე სიცილის მომგვრელი აღმოჩნდა და ისე გულიანად გადაიხარხარა მგონი სული ძლივს მოითქვა. თავიდან მეწყინა რომ დამცინა, მაგრამ ისეთი ბედნიერი ჩანდა და ისეთი ლაღი და ბავშვური იყო მისი სიცილი გულში სითბო ჩამეღვარა.
ჩიხიდან გამოციხედეთ და უკვე წასულან, ნელა გამოვვედით ჩვენი სამალავიდან და ტყეს მივაშურეთ სადაც მისიანები გველოდნენ. უკვე ღამდებოდა და წასვლას აღარ ჰქონდა აზრი, ამიტომ კოცონის დანთება გადავწყვიტეთ. ის ფიჩხების მოსაგროვებლად იყო წასული რომ კვლავ ყველაფერი ერთმეთში აირია და დატრიალდა ყველაფერი ჩემს გარშემო. ისევ ჩემი სახლი, ისევ ჩემი ოთახი და ისევ ჩემი დრო. მეკიდე მასთან სულ ცოტახანიც რომ ვყოფილიყავი.... სულ ცოტა ხანი....
,, დიდ შეცდომებს უშვებ“
წიგნი რომ არ ჩაერიოს ჩემს ფიქრებში ხომ არ შეუძლია რაა
-არა, შენ უშვებ შეცდომებს თუ გგონია რომ მას მოვკლავ
,, ეს შენ თვითონ გინდოდა“
-არ მჯერა, როგორ დამიმტკიცებ?
,,კარგით ჩემო ქალბატონო, როგროც გნებავთ“
წიგნში ახალი ნახატები გაჩნდა, მაგრამეს ის მონტები იყო რომელიც არასდროს არ მოხდარა.
ისევ წარსული იყო, მე ვიყავი დახატული ვიღაც მამაკაცთან ერთად და პატარა ბავშვთან, ყველანი ვისხედით. ბავშვი თამაშობდა, კაცი იარაღებს წმენდდა, მე კიდე საჭმელს ვაკეთებდი. სხვას რომ შეეხედა იფიქრებდა რო მოჯახიაო, მაგრამ მე იქ ოჯახი არ მყოლია. ამ დროს კარებზე ვიღაც აკაკუნებს და სამეფო გვარდიის ერთ ერთი ჯარისკაცი შემოდის, იმპერატორის ბრძანებას კითხულობს, რომ სიკვდილით უნდა დაისაჯოს ეს ოჯახი, მათ ბრალად ედებოდა ქვეყნის ღალატი და საიდუმლო ინფორმაციის გასაჯაროვება. მერე სხვა მეომრები შემოცვივდნენ სახლში და კაცი გააკავეს, ბავსჰვმა ტირილი დაიწყო. მე კიდე ვყვიროდი არ გინდათ მეთქი, ალბათ რამე შეცდომაა მეთქი,ყველა გერთ გაიყვანეს, ჩემთან კი ერთი მოემარი მოვიდა და მითხრა,
-თქვენთვის იმპერატორმა წერილი გამომატანა
,,ეს იმის გამო რომ ჩემს წინააღმდეგ წახვედი, ახლა შენი ქმარი და შენი შვილი იმისთვის დაიჯებიან რომ შენ გაჯიუტდი და იმოერატორს უარი უთხარი, ახალა მიხვდები ვის მხარი უნდა დაგეწირა. გირჩევნოდა ისევ ჩემი საყვარელი გამხდარიყავი. ახლა კი უყურებ როგორ კლავენ შენს ოჯახს შენ კიდე ცოცხალი იქნები და ამას მუდამ გახსენებ“
-ეს რას ნიშნავს წიგნო? ეს მე არ შემემთხვა, ნუ მატყუებ
,,ქალბატონო ეს თქვენ ხართ, ათასი წლის წინ. იმ დროს თქვენ და იმპერატორი ერთმანეთს არ იცნოდით და თქვენც სხვა ადამიანი იყავით, როდესაც გნახათ იმპერატორმა სეონ გონ სოკმა თქვენთან ყოფნა მოინდომა, მაგრამ თქვენ უარი უთხარით, მანაც შური იძია. მაშინ თქვენ დაიფიცეთ რომ შემდეგ სიცოცხლეშიც კი უკან დაბრუნდებოდით და მას მოკლავდით, ეს იყო თქვენი მიზანი, ახლა კი დროა თქვენი დანაპირები აღასრულოთ“
-კი მაგრამ მე ის მიყვარს!
,, ადრე თუ გვიან ამას იზამთ, თქვენ მაინც მოკლვთ მას“
-არა! მე ამას არ ვიზამ!


აბა ჩემო საყვარლებო იმედია მოგეწონებათ ახალი თავი, ხო მართლა ორი თავიღ და დარჩა და დამთვარდება ეს ისტორია . აბა ველი თქვენს შეფასებას და რას ფიქრობთ როგორ დამთავრდება ყველაფერი