მთელი ლექციის განმავლობაში ყურადღებას არ მაქცევს. ცოტა ვბრაზდები. როგორ შეუძლია ერთ დღეს მეტაკოს და მაკოცოს, ხოლო მეორე დღეს დამაიგნოროს. ხასიათი მიფუჭდება და ლექციის ბოლომდე არც ვუსმენ. როცა ყველა გავიდა სპეციალურად შევყოვნდი. უემოციო სახით შემომხედა.
-რამე გინდოდა?
-არა, არაფერი,- ვბრაზდები და სწრაფად გავდივარ. დერეფანში მარიამი მხვდება.
-ბოდიში რა გუშინდელისთვის. ჩვენმა ლექტორმა შემაჩერა და რაღაც დამავალა. ვერაფრით დავიძვრინე თავი.
-არაუშავს მარი. დარწმუნებულივარ ეგრე იზამდა,- რატომღაც აგრესიულად ვპასუხობ და სწრაფად გავდივარ უნივერსიტეტიდან. ცოტა შესვენება მჭირდება. იქვე პარკში დავჯექი და რას ვხედავ. ჰოი საოცრება. ჩემი ყოფილი გიორგი მიყურებს და მიღიმის. რატომღაც მისი ნახვა მიხარია. მივდივარ და ვეხუტები ისევ ისე, როგორც ადრე.
-სოფიო, როგორ მომენატრე.
-მეც, როგორ ხარ, რამდენი ხანია არ მინახიხარ.
-რავიცი აბა. გცალია სადმე რომ დავჯდეთ?
-კი, მაგამ მალე უნდა დავბრუნდე უნივერსიტეტში.
-კარგი შენი უნივერსიტეტის წინ, რომ კაფეა იქ წავიდეთ.
შევედით, დავსხედით და ათას სისულელეზე დავიწყეთ ლაპარაკი. ბევრი მაცინა, როგორც ყოველთვის. გავერთე და ლექტორისგან ყურადღება სხვა რამეზე გადავიტანე. მგონი ბედი დამცინის. ჩემი ალექსანდრე შემოდის. ჩვენი თვალები კვლავ ერთმანეთს პოულობს. მზერა უთბება, მაგრამ შემდეგ გიორგის ხედავს და ბრაზდება. ღმერთო, ჩემსკენ მოდის. სკამს ჩვენი მაგიდისკენ აცურებს და ჩემს გვერდით ჯდება. ხელს ხელზე მკიდებს და ისე მიჭერს ლამის ვუყვირო გამიშვას, მაგრამ ამას არ ვაკეთებ. გიორგი გაკვირვებული და ცოტა გაბრაზებული შემოგვყურებს.
-უკაცრავად თქვენ ვინ ხართ?
-სოფის ქმარი!-პასუხობს ალექსანდრე მკაცრად. მესამე მსოფლიო ომის მოახლოებას ვგრძნობ.
-სოფიო, შენ რა გათხოვდი?
-არა,- ჩამწყდარი ხმით ვამბობ.
-ჯერ არა, მალე გვექნება ქორწილი და აუცილებლად დაგპატიჟებ.
-მგონი ჯობია წავიდწე. სასიამოვნო იყო შენი კიდევ ერთხელ ნახვა,- ძალით მიღიმის.
-ჩემთვისაც,- ვპასუხობ, მიდი წასვლის შემდეგ გაბრაზებულ ალექსანდრესკენ ვიყურები,- ეს რა იყო, რა უფლება გქონდა, თავი ვინ გგონია...
-ეხლავე გაჩუმდი,- მპასუხობს ჩუმად, მაგრამ მკაცრად. ხმის ამოღებას ვეღარ ვბედავ. ეს კაცი მგონი მანიაკია,- ეხლა ადგები და მშვიდად გამომყვები, თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ.
-კი, მაგრამ...
-სოფიო, ხმის ამოუღებლად!
გარეთ გავდივართ და მანქანამდე ჩუმად მივდივართ. მთელი გზა ჩუმად ვმგზავრობთ. იმხელა დაძაბულობა იგრძნობა ხელითაც შეეხებოდი. ისევ იმ სახლში მიმიყვანა. მისი მეშინია. მანქანიდან გადასვლისთანავე ხელი ჩამავლო და რასაც ჰქვია სახლამდე მიმათრია. კარი ჩაკეტა და მთელი ძალით მიღრიალა:
-როგორ ბედავ?!
-რას გულისხმობ?
-როგორ თუ რას, ხომ გითხარი ჩემი ხართქო, შენ კიდე ვიღაც იდიოტს კაფეში მიყვები!
-ვიღაც იდიოტი არაა! ჩემი ყოფილია და ძალიან კარგი ადამიანია!
-ვაა! ახლა დავმშვიდდი. მაშინ შეგიძლია შეხვდე!
-ირონია შენთვის შეინახე! არ გიცნობ და ჩემზე არანაირი უფლება არ გაქვს!
-როგორ ბედავ განებივრებულო ლაწირაკო!
-სიტყვები შეარჩიე!
-მოგკლავ! გეფიცები ერთხელ შემომაკვდები!
-ძალიან კარგი! ორივე დავისვენბთ!
-ამას ერთხელ ვამბობ და მინდა სამუდამოდ დაიმახსოვრო! შენ ჩემი მომავალი ცოლი ხარ და უნდა დამემორჩილო!
-შენი არ ვარ და არასდროს გავხდები!
-მაგასაც ვნახავთ! პრინციპში ეს დღეს მოხდება,თუ სხვა დროს არ აქვს მნიშვნელობა.
-რას გულისხმობ?
-ამას,- ამბობს და ტუჩემზე ცხოველივით მეტაკება. ვცდილობ გავწიო მაგრამ ყველა ცდა ამაოა. გაცხოველებული ალექსანდრე გაჩერებას არ ცდილობს. მეც მეტი რა დამრჩენია, ბედს ვეგუები. როცა წინააღმდეგობას ვეღარ გრძნობს, კაბისგან მანთავისუფლებს. საცვლების ამარა ვდგავარ მის წინაშე. უეცრად ჩერდება და უკან იწევს. ხარბად, მაცებელი ფრინველივით მათვალიერებს. ჩემს მკერდს აკვირდება. შემდეგ უკნიდან მივლის და ყელში მკოცნის. ხელებს ლიფის შიგნით აცურებს და მიჭერს. თვალები ცრემლებით მევსება, მაგრამ არ ვაძლევ თავს უფლებას ვიტირო. ყელში კოცნას აგრძელებს, შემდეგ მაბრუნებს, ტომარასავით მხარზე მიკიდებს და საძინებლისკენ მივყავარ. ლოგინზე მაწვენს და გახდას იწყებს. ჯერ პერანგს იხდის, შემდეგ ქამარს კიდებს ხელს, სუნთქვა მიხშირდება. ამას გრძნობს და ეღიმება. ჩარვალს იხდის და საცვლის ამარა ჩემსკენ იხრება. ყელზე კოცნას განაგრძობს, მის ერექციას სხეულით ვგრძნობ. მინდა, მინდა ჩემში შემოვიდეს. ისევ ტუჩებზე გადმოდის. ამჯერად მეც ვკოცნი. ეს თავდაჯერებულობას მატებს. ლიფს მხდის და ძუძუსთავებს მიკოცნის. ზედმეტად აღზნებული ვარ. უფრო ქვემოთ ჩადის, მუცელზე მკოცნის, შემდეგ ბარძაყზე გადადის. ყველაფერს სპეციალურად ნელა აკეთებს. საცვალს მხდის და ფეხებს ძალით მაშლევინებს. მუცელზე მკოცნის და ნელ-ნელა ქვემოთ ჩადის. ენით ეხება და წრიულად ამოძრავებს. კვნესას ვერ ვიკავებ. შემდეგ დგება და ძალიან ნელა საცვლისგან თავისუფლდება. მისი ასო ისეთი დიდია.
-თავდაცვა არ გვჭირდება, ისედაც ჩემი ხდები,- ვნებამორეული მეუბნება. უცბად ვფხიზლდები.
-არა ალექსანდრე!-მაგრამ უკვე გვიანია. სწრაფი ბიძგით ჩემში შემოდის და დაუნდობლად იწყებს მოძრაობას წინ დავუკან. ზედმეტად მტკივა, ამჩნევს და ცოტა ანელებს მოძრაობას. როცა ხვდება, რომ აღარ მტკივა ისევ ველურივით იწყებს ჩემში შემოსვლას. სიამოვნების პიკს ვაღწევ და ორგაზმთან ერთად ვათავებ. ალექსანდრე გაჩერებას არც კი ფიქრობს. მის გაწევას ვცდილობ, მაგრამ ხელებს მიკავებს და ბიძგებს უფრო უხეშს ხდის.
-ჯერ არ გამითავემია,-მეუბნება დახშული ხმით. კიდევ რამდენიმე წუთს აგრძელებს ამ ყველაფერს და შემდეგ ჩემში ათავებს. არ მჯერა! ჩემს ლექტორთან ვიწექი!