იქ შესულს ისეთი სანახაობა დახვდა ბურდულს თვალები გაოცებისაგან გაუფართოვდა.
ანი დილით ადრიანად გაიღვიძა, მაგრამ გარეთ არ გასულა. მთელი ამ დროის განმავლობაში კი აქედან გაქცევის გეგმებს სახავდა. ხანდახან იმასაც კი ფიქრობდა, „ბურდულს არ ვუყვარვარ“-ო.
საბოლოოდ არჩია ფანჯრიდან გადამძვრალიყო, რადგან კარის საშუალებით აქედან ვერ გააღწევდა, გასაღები ბურდულს ჰქონდა, მას კიდე ვერ ეტყოდა, „გასაღები მომეცი უნდა გაგექცე“-ო. ფანჯრიდან ჰაქცევა კი მოიფიქრა, მაგრამ იმაზე აღარ დაფუქრებულა, რომ მეორე სართულზე იყო მისი ოთახი.
-ოღონდ ეს არა რაა-ამოიკნავლა საცოდავად-არაუშავს აქედან მაინც წავალ-ირგვლივ ოთახი მოათვალიერა და თავში ერთმა აზრმა გაურბინა. სწრაფად დასწვდა ზეწარს დაგრიხა ერთი ბოლო საწოლის ფეხს გამოაბა, შემდეგ მეორე ზეწარიც გადააძრო საწოლს და საწოლის ფეხზე დამაგრებულ ზეწარში მეორე გაკვანძა-ესეც ასეე-ფანჯრიდან მოისროლა და როცა დაინახა, რომ ვერ მიწვდა ბოლომდე საცოდავად ამოიკნავლა, მაგრამ გადაწყვეტილება არ შეუცვლია. ფანჯარასთან სკამი მიაჩოჩა, თავისი სიდაბლის გამო და იქ ასულმა კვლავ უკან გამობრუნდა, ორი პატარა კარადა საწოლზე შემოდგა თითქოსდა რამეს დაამძიმებდა-ეხლა კიდე მთავარი-სკამზე ავიდა და ფანჯარაზე ისე ჩამოჯდა, რომ ერთი ფეხი გარეთ მოათავსა მეორე კიდე შიგნით. უცებ ნაბიჯების ხმა გაიგონა, იცოდა ბურდული იყო, და გაჩუმება არჩია,რადგან გონებოდა რომ კვლავ ძინავდა, მაგრამ ჰოი საოცრებავ საკეტის ხმა როგორც კი მოესამა ანის მაშინვე მეორე ფეხიც ფანჯრის გარეთ გადაიტანა და ზეწარს ჩაებღაუჭა. გადასვლას აპირებდა ვიღაცამ ხელი, რომ წაავლო და ისევ ოთახში დააბრუნა. რათქმაუნდა ეს ვიღაცა ბურდული იყო
-რა გინდა დემეტრე რაა-გაცოფებულმა დაუყვირა.
-უნდა ვილაპარაკოთ მანამდე კი წამოდი საჭმელი ჭამე სამი დღეა ლუკმა არ ჩაგიდია პირში.
-არ მშია დემეტრე.
-ჩამოდი ანი და საჭმელი ჭამე-უთხრა და კარები გაიხურა.
იმის გაფიქრებამ, რომ ანი იმდენად იყო გაბრაზებული მასზე, რომ გაპარვას აპირებდა კინაღამ ჭკუიდან გადაიყვანა. ყველაზე მეტად იმას ვერ იტანს, რომ ეწინააღმდეგებიან. ანიზე გაბრაზებული იყო. დიახ გაბრაზებული იმიტომ რომ ახსნის საშუალება არ მისცა ბურდულს, არც კი მოუსმინა არც კი დააინტერესა რა ხდებოდა, ისე დასდო ბრალი ვითომც არაფერი მეორე დღეს კიდე გაპარვას აპირებდა, თანაც როგორ?! ფანჯრიდან ისიც საწოლზე გამობმული ზეწრებით რომელიც ბოლომდე არ სცდებოდა მიწას ამას, რომ დავანებოთ თავი, წესიერად გაკვანძულიც არ იყო. მოსალოდნელი ფაქტის გაფიქრებაზე კი კინაღამ შეიშალა.
-აი აქ გადაძვრომა კიდე აღარ გაბედო-უკან მობრუნდა, ფანჯარაზე მიუთითა და სწრაფადვე გაბრუნდა უკან.
-უუუხ-ამოიოხრა ანიმ და გაბუსხულმა ჩამოჯდა საწოლზე.
ანიც ხვდებოდა, რომ შეცდომა დაუშვა, ბურდულისათვის უნდა მოესმინა, და ასე უბრალოდ არ უნდა დაედანაშაულებინა, მაგრამ ეხლა ხო აღარაფერს ეტოდა.
ქვემოთ ჩასულმა ბურდულმა მანქნის გასაღებს ხელი მოკიდა და მაღაზიაში გავიდა სიგერეტის საყიდლად. უკან დაბრუნებულს, საჭმელი კვლავ ხელუხლბელი დახვდა.
-საჭმელი რატომ არ ჭამე?-ჰკითხა მკაცრად როდესაც მის ოთახში შევიდა
-არ მინდა მორჩა.
-წამოდი ერთად ვჭამოთ.
-არ მინდა ჭამა,რა ვერ გაიგე?
-ხომ იცი ვერ ვიტან როცა მეწინააღმდეგებიან..
-მეც ვერ ვიტან როცა რაიმეს მაიძულებენ. სახლში მივდივარ მე,აქ არ გავჩერდები.
-თავიდან დავიწყო ახლა? არსადაც არ წახვალ, წამო ჯერ თავი მოიწესრიგე, თორემ როგორ გაქვს ეგ თმები გაბურძგნული-უთხრა სიცილით ბურდულმა ანიმაც ინსტიქტურად თავზე ხელიბგადაისვა.ამაზე უფრო გაეცინა, მივიდა და უფრო ამიბუძგა თმები.-წამო წამო.-უხმოდ გაყვა აბაზანაში თავი მოიწესრიგა და ოთახში აპირებდა დაბრუნებას როდესაც ბურდულმა გამოსძახა-აქეთაა სამზარეულო აქეთ.
-არ მინდა ჭამა-გამოსძახა უკან მოუხედავად და ოთახში შევიდა.
-შენ ვერ გაიგე ხო რა გითხარი?-თვალებში სიბრაზე ჩამდგარი შევარვარდა.
-მე კი არა შენ ვერ გაიგე რა გითხარი, არ მშია!
-შენ გოგო ნორმალური თუ ხარ? მესამე დღეა უჭმელი ხარ,სიკვდილი გინდა?-დაუყვირა განრისხებულმა.
-კი მინდა!
-მე ვიცი შენ რაც გინდა-უთხრა, მკლავში ხელი მოკიდა და ოთახიდან გაიყვანა,სამზარეულოში მაგიდასთან დასვა ძალით-თეფში მაგიდაზე და თეფში მაგიდასე დადო.-მოკიდე ხელი და დაიწყე ჭამა მიდი.-ჩასძახა ყურში.
-არ მინდათქო!-თვალები ცრემლებით აევსო ანის.
-ხელი მოკიდე და ჭამე!-გაუმეორა ნელა. ანი კიდე გაჯიუტდა და ხელი არაფერს მოკიდა. მანქანის გასაღები გულმოსულმა მოისროლა მაგიდაზე და ანის გვერდით დაჯდა, ახლოს მიაჩოჩა თავისთან და სკამი ფეხებში მოიქცია,მარცხენა ხელი სკამის საზურგეს დაადო, ხოლო მარჯვენათი საჭმლიანი ჩანგალი პირთან მიუტანა.ადგომითაც ვერ ადგებოდი ისე ყავდა მომწყვდეული-გააღე პირი დროზე.
-არ მინდა!-უკვე ტიროდა.
-მე მინდა!
-ჰოდა ჭამე!..
-ერთად შევჭამთ, გააღე ახლა პირი დროზე, ნუ მახვეწებ.-"არაფერი გიჭირს,მეხვეწე ცოტა" გაიფიქრა და უარის ნიშნად თავი გააქნია.
-ანა! დროზე, დამეღალა ხელი.
-შემეშვი, არ მინდა და არ ვჭამ.
-იცოდე ძალით გაჭმევ ახლა.
-არ შევჭამ, მორჩა-თქვა და წამოდგომა სცადა. მაგრამ მისმა მარცხენამ უკანვე, სკამზე დასვა ისევ.ხელი ჩანგალს მოაკიდებინა და ჭამეო ანიშნა.
-თუ ჭკვიანად მოიქცევი, თბილისში დავბრუნდებით ხვალ საღამოს, თუ არადა იქნები აქ და სასწავლებელშიც არ გაგიშვებ.-უთხრა ნიშნის მოგებით და ჩაიცინა.
-თუ შევჭამ გამიშვებ?-კითხა სიხარულ შეპარული ტონით,თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად.-არ მატყუებ?
-არა!..მიდი ახლა ცოტა მაინც ჭამე.-აქციის მონაწილენი, კუჭი, გული და გონება ჭამას თხოვდა, ორად ორი ლუკმა ჭამა მხოლოდ.
-მეტი არ მინდა.
-ეს გეყოფა?
-კი მეყოფა.
-კარგი გოგო ხარ! ეხლა კიდე ყველაფერი უნდა გავარკვიოთ მისაღებ ოთახში გავიდნენ დემეტრემ იქვე სავარძელში დაიკავვ ადგილი ანიმ კი იქეთ-აქეთ დაიწყო ნელი მოძრაობებით სიარული-დაჯექი!
-არ მინდა!
-ანიი-ხმა დაუთბა დემეს.
-და ასე, რომ ვიყო რამე დაშავდება?!-შეხედა კითხვისნიშნიანი თვალებით.
-კი დაშავდება-უთხრა ბურდულმა, ოდნავ წამოიწია ანის მაჯაში ხელი მოკიდა და წამში მუხლებზე დაისვა.
-დემე!
-ჰოუ
-მინდა იცოდე, რომ შენი მჯერა, თუ გინდა არ მომიყვე არაფერი მაიმც მჯერა და ბოდიში, რომ არც კი მოგისმინე და ისე...
-ბოდიშს ნუ მიხდი ეხლა კიდე მომისმინე-უთხრა სითბოჩამდგარი ხმით, წელზე ხელი მოხვია, გულზე მიიხუტა თავზე აკოცა და დაიწყო.
ყველაფერი მოუყვა ბურდულმა დეტალიც არ გამორჩენია ანი კიდე გულში საკუთარ თავს ლანძღავდა რატომ არ მოვუსმინენ თავის დროსო.
-მაპატიე-ამოისლუკუნა ანიმ. ბურდულმა კიდე გაკვირვებული მზწრა მიაპყრო.
-ანი რა გჭირს გოგო?!
-არაფერი-უთხრა და ბურდულის ყელში ჩამალა თავი.
-პატარა ბავშვი!-ცოტახნით დუმილი ჩამოვარდასემდეგ კი კვლავ ბურდულმა დაარღვია სიჩუმე-მაპატიე კარგი?! და დაიმახსოვრე, რომ საკუთარ თავზე მეტად მიყვარხარ შენ ერთად-ერთი ხარ ვინც გამაჩნია ამ ქვეყანაზე. ძალიან მიყვარხარ პატარავ!
-მეც მიყვარხარ დემე!
საღამოს ბევრი ისეირნეს ბურდულს ანიზე ჰქონდა გადახვეული ხელი, დროთა განმავლობაში და მის სურნელს ღრმად ისუნთქავდა. ანი გარემოს აღფრთოვანებული უყურებდა და აღტაცებას ვერ მალავდა. ათი იყო საათი როდესაც სახლში დაბრუნდნენ
-აუ მე უკვე მეძინება, თან ძალიან დავიღალე.
-ასე მალე ტო?
-ხო რა იყო?
-კაი არაფერი წამო დავწვეთ-ანიმაც სწრაფფდ აირბინა კიბეები და თავის ოთახში აპირებდა შესვლას, როდესაც მისი ფარატინა სხეული ბურდულმა ჰაერში ააფრიალა და თავისი ოთახისკენ აიღო გეზი.
-რას აკეთბ?
-არ მითხრა, რომ იმ არეულობასი აპირებ დაძინებას.
-დიახაც ვაპირებ!
-„დიახაც ვაპირებ“-გააჯავრა სასაცილო ტონით ბურდულმა და ხმამაღლა გადაიხარხარა რაზეც ხელის მსუბუქი დარტყმა მიიღო ანისაგან.