გამუდმებით ვფქირობ,თუ რა მოხდება ჩვენი თითოეული ნააზრევი,იდეა თუ სურვილი რომ ახდეს?ალბათ ამითაც არ დავკმაყოფილდებით და მუდმივად რაიმე ახალს მოვიფიქრებთ,ჩვენი ცხოვრება მოსაბეზრებელი რომ არ გახდეს.ამიტომაც ოცნებებს სათუთად ვარჩევ,არმახსოვს როდის ჩამეძინა,მაგრამ ტეეფონის ზარის ხმამ წამიერად გამომაფხიზლა,სანდრა რეკავს
-სალიკუნიკუნააა,-სიცილით კვდებოდა კატო
-ღმერთო ჩემო,როგორ შეგიძლია ყოველთვის ისეთ დროს დარეკო როცა მძინავს?-თვალების ფშვნეტით წამოვჯექი
-ნიჭია,დაო,ნიჭი,ვიცი,რომ ჩამოხვედი,ხომ იცი ვერაფერს გამომაპარებ,ამიტომ აწიე ერთი ადგილი და მოფრინდი ჩვენს კაფეში გოგოები გელოდებით
-დიახ,ახლავე,ამხანაგო მეთაურო ,-უკვე ვკისკისებდი,წამოვხტი საწოლიდან და მომზადება დავიწყე,რატომღაც ივნისში ავიხირე ჩემების ნახვა და სოფელში წავედი,მანდ გატარებულმა სამმა დღემ თითქოს ულევი ენერგია შემმატა,ნუ სანდრას ენერგიას ვერც გავუთანაბრდები,მაგრამ მაინც,გუშინ გვიან დაბრუნდი და ძილიც ვინ დამაცადა,ეჰ
კაფეში შევედი თუ არა მაშინვე მოვავლე თვალი იქაურობას,ნაცნობი სახეების ნახვის იმედით,მაგიდასთან სამნი ისხდნენ და ღიმილით მელოდნენ,მათკენ გავქანდი და ისე გადავეხვიე თითქოს საუკუნეა არ გვინახავს ერთმანეთი,
-ოჰ,რა გჭირს სალომე,რამ დაგატკბო ასე?რამე ხომ არ იეშმაკე გუშინ?-წარბები მხიარულად აათამაშა სანდრამ
-მასე რომ იყოს,დღეს მოსვლა გაუჭირდებოდა,-აკაკანდა კატო,სიცილში ელენა და სანდრაც აყვნენ
-ხალხო,ასე ძალიან მეტყობა შეყვარებული რომ ვარ?-ვითომ სევდიანი სახე მივიღე
-რაა?-სამივემ ერთად წამოიყვირა.ამის დანახვაზე გამეცინა და ჩემი ტყუილიც გამომჟღავნდა
-ღმერთო,ერთი ამის შეყვარებულ სახეს მომასწრო და მეტი არ მინდა არაფერი,კარგი სამსახურის,მოსიყვარულე ქმრის,ჯანმრთელი ოჯახისა და საუკეთეოს შვილების გარდა,-ამას ისე დრამატულად ამბობდა ელენა,რომ სიცილი წაგვსკა ყველას,ძლივს მოვსულიერდიტ და ყავა შევვუკვეთეთ
-ვაიმე,ამას რა გეგმები ქონია,ჩვენ რატო მოგვტეხე?-სანდრამ წარბები შეკრა
-აცადე გოგო იოცნებოს ,კი არ იცის ამას ცოლად არავინ რომ არ მოივანს და კიდე ჩვენთანნ რომ იქნება,თუმცა აა აგერ პრინციც მოდის,-თქვა თუ არა კატომ ეს ,ყველამ კარისკენ შევიხედეთ და ელენას კურსელი და მისი თაყვანისმცემელი ვაჩემოდიოდა
-ჯანდაბა,-ამოიბუზღუნა ელენამ და საცოდავი თვალებიტ გადმოგვხედა,
ვაჩეს ყველა ვიცნობდით ამიტომაც პირდაპირ ჩვენს მაგიდასთან მოვიდა,გადაგვკოცნა ყველა
-გოგოებო როგორ ხართ?-ტქვ ადა სკამი ელენას გვერდით გამოწია.
-კარგად ვაჩე,შენ როგორ ხარ?-ვიკითხე ზრდილობისთვის
-რავიცი,ნორმალურად ,ელენა ლამაზად გამოიყურები დღეს,-გაუღიმა დიდი ენთუზიაზმით,ოჰ ოჰ
-მადლობა,-სწრაფად პასუხა ელენამ და ყავა მოსვა
ნამდვილად არ იყო ვაჩე ცუდი ტიპი,მოგვწონა ელენასთვის,ელენასაც კი მოსწონდა,მაგრამ არ აღიარებდა და სულ ეჩხუბებოდა
-უი, მართლა ამას წინათ ჯეკო ვნახე,სალომე,გელენვაგერში იჯდა ,მეთქი შენ საიდან აქ ტო,ჩამოსულა და გიკითხა
-ვაა,მოჩვენებითი აღფრთოვანებით ვთქვი,-აშკარად კარგად ვერ მოვიტყუე,რადგან ვაჩეს სახე დავინახე
-მოიცა,არ ციცი გელენვაგერი რომელია?ღადაობ?-მი გულწრფელ შოკზე გოგოებს გაეცინათ
-აუ,ვაჩე,ხომ აგიხენი რამ ამას წინატ რომ არ უნდა სალომეს და შეეშვას რაა,-სანდრა თავის სტიქიაშია,ჩემი მომავალი იურისტი გოგო ვის დააჩაგვრინებს ჩემს თავს,-და სანამ თემა გადავეცით ,ჩვენეს დამრტყმელ ძალას.ტერეზა მენდოზაა-კატოს,მანამ მოისვენოს ,მოვყომარდით?
-კრისტალს ბაზრობ ,ტო ,-თქვა ვაჩემ და ხელები აწია,-მტერს მიეცეს საქმე კატოსთან
-ხოდა ეგრე,-კატომ გადაიკისკისა,
ღმერთო რა გიძები არიან,მერე ვაჩემ ელენას გასაბრაზებლლად ჩვენ გვეკითხებოდა,ცემი და ელენას სახლს,რა ფერის ავეჯი მოუხება,სანამ დამთანხმდება ელენა მანამ თქვენ მიპასუხეთო,ამაზე ელენა ბრაზდებოდა და კინკლაობდნენ მერე .მათ შემხედვარე,ვხალისობდით და ბლო ხმაზე ვიცინოდით
-ხო მართლა გოგოებო,ჩემს აგარაკეზე პარასკევს ვაწყობ წვეულებას და იმედი მაქ ოთხივე წამოხვალთ,უარი არ მიიღება,-თქვა და ელენას გადახედა
-ვაიმე,ძალიანაც კაი,მოვალთ ,საუკუნე ა წვეულებაზე არ ვყოფილვარ,-თქვა სანდრამ
-სანდრა წინა კვირას იყავი,-ჩავერიე მე
-მერე სალომე,შენ ერთი კვირა ცოტა გგონია?გადაიყვანე აბა წუთებში,წამებში
-კარგით ხალხო,მივდივართ და მორჩა-თქვა კატომ
-აბა გაკოცეთ,ხალხო,გავიქეცი,ათასი საქმე მაქ,-ვთქვი და წამოვფრინდი სკამიდან
-ეს რაღაც ძალიან აჟიტირებულია,-თქვა ელენამ და გამიცინა
-უჟმურთა დედოფლის ტიტული რატომ დათმე?-სანდრა
-დედიკონა დედა,ძლივს კარგ ხასიათზე ვარ და არ შემარგოთ,ვთქვი და წარბები შევკარი
-არა,არა,გაიღიმე,-ყველამ ერთად წამოიყვირა და ამაზე ყურებამდე გავიკრიჭე,
-აბა ჰე,აბა ჰოო,-ვთქვი და სახლისკენ გავქანდი,მესამე სართულზე ვცხოვრობ,სულ ფეხით ავრბივარ ხოლმე,მაგრამ რატომღაც ლიფტით ასვა მმინდა
-აბა მოდი გაისეირნე სალომე,-უკვე საკუთარ თავს ვესაუბრებოდი,შევედი ლიფტში და სამიანს მივაჭირე ხელი ,ღიღინ-ღიღინ ვუყურებდი,როგორ შეიცვალა ღილაკი სამიანად და კარის გაღებას ველი უკვე 2 წუთია
-ჯანდააბა,კარები იჭედა,ჰეი,-დავაბრახუნე კრებზე,-იმის ბრალია მატრაკვეცა რომ ხარ ეს 18 წლის გოგო,ადი კიბეებით,,3 სართულია 23 ხომ არა,ფუი,მშობლების გაფუჭებულები რომ ვართ,-მეზობელი ნათელას მსგავსად დავიწყე საუბარი
-ჯანდაბა-კარებს ხელი მივარტყი,15 წუთიანი ბრძოლის შემდეგ ნაბიჯების ხმა მომესმა,
-ჰეი,დამეხმარეთ,ლიფტში გავიჭედე,გთხოვთ
-რა ჯანდაბაა,მოიცადე,- ბოხი ხმა მომესმა თუ არა თავი სამშვიდობოს დავიგულე
-მოვიცადო,თორემ გავრბივარ ახლა სადმე,-რა დროს ცინიზმია,ხო ვარ ღირსი არ გადამარჩინოს
-ჰაჰა,დიდი ხანია მანდ ზიხარ?-მეკითხება აოცარი ბარიტონი თანაც კარებს ეჯაჯგურება
-ხო რავიცი ბავშვობიდან,-ოდესმე მოვკეტავ"?-უცებ კარებზე ჯაჯგური წყდება და მეც მაშინვე სასოწარკვეთა მეუფლება,მემგონი გადაიფიქრა
-ჰეი,არ წახვიდე,ის არ გაგიგონია,მადლი ქენი ქვაზე დადეო,გაივლი და დაგხვდება,-ისევ არ ისმოდა ხმა
-იდიოტი,ხეპრე,-მივალანძღეე,როდესაც უეცრად კარი გაიღო და ჩემი მშველელი დავინახე,ნამდვილად ღვთისგან მოგზავნილი იყო,სწორი ცხვირით,ოდნავ გრძელი თმებითა და მომღიმარი სახით თავად სრუყოფილებას ჰგავდა(მოკეტე სალომე,-ჩავჩიჩინებდი ჩემს მეორე მეს)
-იდიოტი და ხეპრე?-წარბის აწვით მკითხა
-რა?მოგესმა ალბათ, მე არაფერი გამიგონია,-ვცდილობდი უცოდველი სახე მიმეღო
-ხო,როგორ არა,შენ რა სიკეთეს ასე პასუხობ?-ვითომ სერიოზული სახის მიღებას ცდილობდა
უი,ხო მადლობა,-ვთქვი და გვერდი ავლა ვცადე
-მოიცა,მეტს არაფერს მეტყვი?
-კი,როგორ არა,ლიფტით არ ჩახვიდე,-ვუთხარი გავუღიმე და ჩემი ბინისკენ გავბრუნდი,მისმა სიცილმა მთელი სადარბაზო დააყრუა,სწრაფად შევედი ბინაში და ლოგინზე გავიშხლართე,ვისღას ახსოვდა შენი ათასი საქმე