-აჩი ნელა ატარე.-კარგა ხნის შემდეგ როგორ იქნა შეჰბედა ამის თქმა ნიკამ აჩის
-*****
-ნუ დამიტოვებ ცოლ-შვილს ობლად-თვალებ დახუჭული ეუბნებოდა ნიკა-ასე ეშველება რამე ემილიას?გააჩერე მანქანა ახლავე-როგორც იქნა აჩი მოვიდა გონს და დაამუხრუჭა
-ცოლობა უნდა მეთხოვა-საჭეს თავი დაადო და ისე გადაულაპარაკა ნიკას
-რაა?
-ცოლობა უნდა მეთხოვა და რესტორანში იმიტომ დავპატიჟე, სიურპრიზი მოვუწყვე,მაგრამ არ დაგვცალდა-სევდიანად ამოილაპარაკა და ნიკას გადახედა
-არც კი ვიცი რა გითხრა, იმედია მალე ვიპოვნით და თუ მართლა ლუკას ხელი ურევია ამ საქმეში გპირდები შენ ხელის განძრევა არ დაგჭირდება -სრული სერიოზულობით უთხრა და ტელეფონი მოიმარჯვა
-სად რეკავ?
-პოლიციაში , იქნებ იპოვნონ ლუკა თავისი ნომრით.
-ეგ არც გამხსენებია-დამწუხრებულმა ამოილაპარაკა და პასუხს დაელოდა.
-სანამ 48 საათი არ გავაო მანამდე ძებნას ვერ დავიწყებთო ასე მითხრეს. მაგრამ ნომრით ეცდებიან ლუკას მოძებნას- კარგა ხნის საუბრის შემდეგ უთხრა აჩის
-რაა? 48 საათი? მაგათ შ*გ ხომ არ აქვთ? ასე ვიჯდე და ორი დღე ველოდო?არ გვეხმარებიან?კარგი,მაშინ მე თავად მოვძებნი.-თქვა და მანქანა დაძრა. ცოტახანში უკვე დანიშნულების ადგილას იყვნენ.
-ეს რა ადგილია?-აათვალიერა ნიკამ უცნაური და პირქუში შენობა.
-აჩიმ უხმოდ გაიარა დერეფანი და მის ბოლოს ოთახის კარი შეაღო.-შეიძლება-იკიტხა დაკაკუნების შემდეგ
-მობრძანდით-მიმართა ახალგაზრდა კაცმა და მისკენ მოტრიალდა. -აჩი, აქ საიდან გაჩნდი?-უთხრა და სინათლეზე მისი სახის დანახვის შემდეგ გადაეხვია-როგორ ხარ?რამდენი ხანია არ მინახავხარ?
-აჩიც მოეხვია და უთხრა-გამარჯობა ,მიშო .გაიცანი ეს ჩემი ძმაკაცია ნიკა, ნიკა ეს კი მიშოა ჰაკერია და საიდუმლოდ მუშაობს .-აუხსნა ნიკას მისი ვინაობა და ახლა მიშოს მიუბრუნდა -მიშო ,შენთან ძალიან სერიოზული სათხოვარი მაქვს..
-რათქმაუნდა ,აბა ისე არც გახსენდები
-ვიცი და ამისთვის ბოდიშს გიხდი. შენი დახმარება ძალიან მჭირდება და გთხოვ უარი არ მითხრა, საქმე ჩემს საყვარელ ადამიანს ეხება.
-კაი ღადაობ?ამდენი ახსნა რა საჭიროა რათქმაუნდა დაგეხმარები. რაშია საქმე ?აბა ამიხსენით
-ჩემი შეყვარებული, ეჭვი მაქვს, რომ გაიტაცეს და მინდა რომ ნომრებით ადგილსამყოფელის გარკვევაში დამეხმარო.
-მაგაზე ადვილი რა არის? ამას მთხოვდი ასე გამალებით?ნომრები დამიწერე,თქვენ კი დასხედით და მე საქმეს მივხედავ- უთხრა და იქვე კომპიუტერებითა და უამრავი ტექნოლოგიით აღჭურვილ კუთხეში მოკალათდა.
-კი მაგრამ მე მხოლოდ ერთი ნომერი მაქვს მეორე არ ვიცი-დამწუხრებულად ამოილაპარაკა აჩიმ-სხვა გზით ვერ გაიგემ ნომერს?
-კი რა პრობლემაა მისი ანგარიშიდან გავიგებ, სახელი და გვარი მითხრით და არ არის პრობლემა.-სახელის და გვარის გაგების შემდეგ და იწყო მისი ძებნა სოციალურ ქსელში და მიგნების შემდეგ შეუდგა საქმეს.
-დიდი დრო დასჭირდება?-მოუთმენლობა შეეტყო აჩის
-არც ისე.სადღაც ნახევარი საათი.
* * * * * * * * * * * * * * * * *
-საჭმელი მოგიტანე .-მიმართა ემილიას ლუკამ ,ლანგარი ფეხებზე დაუდო და ხელები შეუხსნა
-შენს მოტანილს არაფერს არ შევჭამ-უთხრა და ლანგარი საჭმლიანად ძირს დაყარა
-ასე არა?-თქვა განრისხებულმა და სილა გააწნა. ემილიას თვალები უდიდესი მრისხანებითა და სიძულვილით აევსო და ზიზღით გახედა ლუკას,რომელმაც წამის წინანდელი საქციელი უცბად მოინანია-ეს რა გავაკეთე ,მაპატიე ძალიან გთხოვ-ლოყაზე მიეფერა და მის დამშვიდებას შეეცადა
-ხელი არ დამაკარო. ნუ მეხები.მეზიზღები-უთხრა და ხელი ჰკრა, რის გამოც ლუკა ძირს გაიშოტა
-ნუ იქცევი ასე. მაიძულებ რომ ის გავაკეთო რაც არ მინდა
-რას იზამ? მომკლავ? შენთან ყოფნას სიკვდილი მირჩევნია
-მოკვლით ვერ გაგიმეტებ, მაგრამ ტანჯვის ღირსი კი ხარ-ირონიულად ამოილაპარაკა და იქვე მდგარ მამაკაცს გადახედა და რაღაც ანიშნა
-მე ვარ ტანჯვის ღირსი? -გულიანად გადაიხარხარა და უცებ დასერიოზულდა-მე არ მიმიტოვებიხარ. უნამუსო ნაბი**არო
-რა სიტყვები გისწავლია. იმ „შენს“ აჩის სულ გაუუზრდელებიხარ. გაუკეთე ნემსი-ესღა თქვა და ემილიამ მკლავში ჩხვლეტა იგრძნო.
-ეს რა არის?-ყვირილით წარმოთქვა და ლუკას გადახედა
-საშუალება ,რომელიც მოგადუნებს და დაგამშვიდებს
-მე დამშვიდება არ...-სიტყვა ვერ დაამთავრა ,რომ გონება დაკარგა
-გადააწვინეთ დივანზე-უთხრა და ოთახი დატოვა
-ბატონო-მიმართა უკნიდან მან ვინც ახლახანს ემილიას ნემსი გაუკეთა
-ხო-მობეზრებულად აატრიალა თვალები და მიბრუნდა
-ნემსი როცა გამოღვიძებს კიდევ გავუკეთოთ?
-ეგ დოზა კარგა ხანს ეყოფა და თუ ისევ ისე მოიქცევა გაიმეორეთ და დოზაც გაზარდეთ
-კი მაგრამ ამდენი ნარკოტიკი საზიანო არ იქნება მისთვის?
-არ იქნება. გაუძლებს ძლიერი გოგოა-დამცინავად გაუღიმა და დატოვა იქაორობა.
* * * * * * * *
-მორჩა-თქვა მიშომ და აჩისკენ გაემართა-მხოლოდ ერთი ტელეფონის სიგნალის მიკვლევა შევძელი, რადგან მეორე ტელეფონი ან გამორთულია ან კი კარტა ამოიღეს.
-რომელი ტელეფონის მოძებნა შეძელი?-დივნიდან წამოხტა აჩი და მიშოს წინ აეტუზა
-ლუკას ნომერი იყო ჩართული.
-კარგი, ძალიან დიდი მადლობა .წარმოდგენაც კი არ გაქვს რა საქმე გამიკეთე ახლა-სიხარულით აუციმციმდა თვალები აჩის და მიშოს გადაეხვია
-კაი არ დამახრჩო. არაფრის. მისამართს ტელეფონზე მოგწერ.-ღიმილით უთხრა მიშომ
-კარგი, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა. ნიკა ,წამოდი წავიდეთ .-ხელი მოჰკიდა ძმაკაცს და გასასვლელისკენ გააქანა.
-კაი დამშვიდდი ცოტა. დაისვენე და მერე წავიდეთ
-არა დასვენების დრო არ არის. ჩაჯექი-მანქანაში ჩატენა ნიკა და თავადაც ჩაჯდა. მანქანა ელვის სისწრაფით გააქანა.
-შორს არის?
-22 კილომეტრია იქამდე
ნახევარი საათი გზაში გაატარეს .ეს დრო ემილიას პოვნის იმედით აჩისთვის საუკუნედ გაიწელა. როგორც იქნა მიაღწიეს ადგილს . გზა ტყის ნაპირას წყდებოდა. გადმოვიდნენ მანქანიდან და.......

მოკლე თავი გამოვიდა, მაგრამ იმედია მომიტევებთ. დიდი თავისთვის მოტივაციის მომცემ კომენტარებს მაინც ვერ ვხედავ :)