გამომეტყველება შემეცვალა.
- უკაცრავად?
- ნუ მეჭყანები ერთი შენი ჭირიმე რა...
გავბრაზდი და თავში ბალიში ჩავარტყი.
- გეჭყანები კი არა.... ნუ მოკლედ მე მხოლოდ ის მაინტერესებს რანაირად აპირებ ჩემს გამოჯანმრთელებას..
- აესე ჩვეულებრივად.
- აუ გავბეზრდი რაა ამ კლინიკაში...
ამის თქმა იყო და დედამ შემოაღო კარი..... ალექსი ისე წამოხტა საწოლიდან თითქოს ვიღაცამ ასაფეთქებელი დაუდოო. გადავიხარხარე, მობრუნდა და მკვლელი თვალებით შემომხედა.
- დედა, სად იყავი ამდენხანს?
დედაჩემზე გადავიტანე მზერა.
- ყველაფერი მოვაგვარე...მხოლოდ შენ დარჩი..
- რას გულისხმობ მხოლოდ შენ დარჩიში?
თვალები დავჭყიტე და ტუჩების კვნეტა დავიწყე.
- იქნებ ცოტახანს მაცადო, შემოვიდე და სკამზე მაინც დავჯდე.
ხხელში პარკები ეჭირა, ნერვებს მიშლის, იმდენ რამეს ყიდულობს თითქოს აქ სამი წელი უნდა დარჩეს...
როგორც იქნა შემოვიდა და ეს თითო ხელში ხუთპარკიანი საწოლთან ახლოს დაჯდა..
- აბა როგომიდის საქმეები?
- რავიცი დედა ნორმალურად.
მოკლე პასუხი გავეცი და ალექსისკენ გავიხედე.
ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი იდგა თავისთვის კედელთან, თვალებით ვანიშნე ჯიბიდან ხელი ამოეღო და დედაჩემისაკენ გადავედი...
- დედა სახლში მინდა წასვლა.
ამის თქმა და ალექსის ხველება ერთი იყო,შეშინებულმა გადავხედე, ყელზზე ჰქონდა ხელი მიდბული და ახველებდა..
- კარგად ხარ?
დამცინაი მზერით ვკითხე და მხრები ავიჩეჩე...
- კი...
სწრაფი ნაბიჯით მოდის საწოლთან, ჯდება და დედაჩემსუწყებს საუბარს..
- ესარ გამოვა.
დედაჩემი გაკვირვებული და თან შეშინებული უყურებს.
- რა არ გამოვა ალექს?
- სახლში ვერ გაგატანთ, მე არ გაგ.. უფროსწორად მე არ შემიძლია, ის ჯერ კარგად არაა, ჯერ კიდევ ეშინია და ცუდადაა, მას სერიოზული დახმარება სსჭირდება.
- კარგი გასაგებია ალლექს..
სიბრაზისგან ლამის მივწვდე ყელში ის კეპი მოვაძრო თავიდან და თმა დავაცალო, მაგრამ ვზივარ ასე გაუნძრევლად, დედაჩემია აქ და ბრაზს როგორ შევიმჩნევ...
- გასაგებია?
- დიახ, მაგრამ ეს მას უთხარით.
დედას ტელეფონმა დაურეკა, ჩანთაში ერთიი საათი ეძებდა ტელეფონს, ბეთჰოვენის მეცხრე სიმფონია ლამის მთლიანად მოვისმინეთ. ამ დროს მე ალექსს ცოტაც და ვეცემოდი, უბრალოდ სულ ცოტტა ბიძგიღა მინდოდა.
როგორციქნა ნახა ტელეფონი და გარეთ გავიდა.
ალექსი მაშინვე ჩემსკენ მოტრიალდა.
- გთხოვ არ გინდა ახლა, ოღონდ ბალიში არ ჩამარტყა.
თვალები გავაფართოვე და საბანს რაც შემეძლო ხელს ვჭერდი რომ არ მივვარდნოდი ალექსს.
- რის მიღწევას ცდილობ არ მესმის ოღონდ მართლა...
- არაფერია, უბრალოდ არმინდა რომ წახვიდე... ჯერ ცუდად ხარ.
- კი მაგრამმე მინდა, რომ სახლში ვიმკურნალო...
სახლში ვიმკურნალოს გაგონებაზე უფრო გაგიჟდა, მაგრამ ცდილობდა არ შეემჩნია.
- როგორც გინდა...
- ახლა მეძინება...
- დაიძინე...
გადავბრუნდი, მოვიკუნტე და ბალიში ფეხებსშორის მოვიქციე,მალევე ჩამეძინა, მეგონა ისევ აღარ ვნახავდი სიზმარს, მაგრამ ამ ჯერად უარესი იყო....
ეზოს ბოლოდან გადამწვარი მიწები იწყებოდა. მიწა გაშავებული და დამწვრის სუნად აყროლებული იყო. შეშინებული მივიწევდი ჩემს წინ აღმართული გიგანტური, მარმარილოს შენობისკენ. წინ ორი დიდი ბოძი ჰქონდა. აღფრთოვანებული შევეხე, სლიპინა და სასიამოვნო იყო. შენობის კარი გაიღო, სასიამოვნო თეთრი ფერის იატაკი და კედლები მოსჩანდა. სწრაფად შევედი. გიგანტური ოთახის შაგულში აღმოვჩნდი, შემოსასვლელი კარი ჩაიკეტა, ჩემს წინ მდგომ ქანდაკებას თვალებიდან სისხლი წამოუვიდა. მოულოდნელად ოთახი ჩაბნელდა. უკუნეთ სიბნელეში ვგრძნობდი როგორ დადიოდნენ ჩემს გარშემო ბეწვიანი არსებები, ალბათ კატები. მათი კნავილი მესმოდა. მოულოდნელად ყველაფერი განათდა და იატაკში ჩაძირვა დავიწყე, იქამდე ვიბრძოლე და ვიფართხალე სანამ სისხლმა ცხვირამდეარ მოაღწია. თითქოს გამეღვიძა, ახლაუკვვე პალატაში ვიყავი, მაგრამ ისევ ისეთი შეგრძნება მქონა თითქოს მალე ყველაფერი ჩაბნელდებოდა, და უკუნეთ სიბნელეში დავრჩებოდი, თანაც სისხლში ჩაძირვის მეშინოდა.
ისევ ვიგრძენი შეხება, გავქვავდი, მეგონა რომ ამ ჯერად მეორე კოშმარში მოვხვდი, სუნთქვის შეკავებაც კი ვცადე, მაგრამ როგორც კი ისევ მუხლების მოკევა და ჰაერი ვიგრძენი რომელშიც სასიამოვნო ოდიკოლონის სუნ ტრიალებდა მაშინვე მივხვდი , რომ ისევ ალქესის მკლლავებში ვიყავი.
თვალები არც გამიხელია, ისე მოვუსვი საბანს ხელი, ალექსის თითები ვიპოვე, ხელი ჩავკიდე და ისვ გავაგრძელე ძილი, ახლა აღარაფერი დამსიზმრებია... გაღვიძებისას ალექსი იმ წითელ წიგნს კითხულობდა, მარცხენა ხელი კი ისევ ჩემზე ქონდა ჩაკიდებული.
- ჰელოუ... იცი რა მაგრად მეძინა?
ხელი გავუშვი და თვალები მოვისრისე.
- კი ნამდვილად, ლიზა ან თავს იტყუებ ან კიდევ მე მატყუებ, საერთოდაც ორივე..
წიგნი დადო, ისევ ჩემთან გადმოჯდა და თმაზე ფერება დამიწყო.
- რის მიღწევას ცდილობ? არ შეგიძლია გამიგო? აღარ შემიძლია ამ საავადმყოფოში ასე ჯდომა, სახლში მინდა ჩემს ფუმფულა ბალიშთან, ყავასთან და ნოუთბუქთან ერთად.
- მესმის, მაგრამ ჯერ კარგად არ ხარ და გთხოვ ბავშვივით ნუ იქცევი.
ერთი წამით შეჩერდა და მერე ისევ დაიწყო ჩემს თმაში ხელების ფათური.
- ნუ მეთამაშები თმაზე, თორემ ისევ ჩამეძინება.
- მერე რა? შენხომ უკვე კარგად ხარ?
დამცინავად შემომხედა და ისევ გააგრძელა...
- რატომ ცდილობ (მაგარი ბიჭის) როლის მორგებას..
საშინლად გაბრაზებული ვარ,მაგრამ ის ფაქტი რომ საავადმყოფოში ვარ ნებას არ მაძლევს ჩემებურად გავიწიწკნო კივილით, ამიტომ ვცდილობ ჩვეულებრივად დაველაპარაკო.
- მე მაგარი ბიჭი არ ვარ... მაგარი ბიჭი რო ვიყო ახლა ვიცი რასაც გიზამდი, მაგრამ ვაი რომ არ ვარ...
- უკაცრავად?!
გაკვირვებული ვუყურებ ალექსის ცისფერ თვალებს, რომლებიც უკვე ჩემს თვალებთან ძალიან ახლოსაა...
- არაფერი დაივიწყე...
ისევ სკამზე ბრუნდება და წიგნს კითხულობ..
- გუშინ შენი ტატუების თვალიერებისას, უცნაური რამ შევნიშნე, ხელზე ელენა გაწერია, შეიძლება გავიგო ვისი სახელია?
ბალიშს ვასწორებ და კედელს ვეყუდები, ფეხები მონღოლური სტილით მაქვს გადაჯვარედინებული და შოკოლადის პეჩენიას მივირთმევ, რომელიც იქვე დედაჩემის პარზე იდო და თვალი მოვკარი საწოლიდან ადგომისას...
- რაში გაინტერესებს?
ირონიულად მიცინის ალექსი და წიგნს ხურავს... ( ოხ ეხლა შემეძლოს შენთვის მაგ წიგნის თითო ფურცლის წმევა). ვფიქრობ გულში, მაგრამ მაინც ვიღიმები...
- რავიცი ისე..
- ჩემი დის...
ისე გავიდა მთელი საღამო რომ დედა ა გამოჩენილა, მართალია ნერვებს მიშლის, მაგრამ მაინც მეცოდება, ის ხომ ჩემი ბუნჩულა დედიკოა... თანაც დღევანდელმა მისმა ნათქვამმა დამაბნია...
საღამოს ცხრის ნახევარია, დედას ლოდინში ჩამეძინა, არ მინდოდა ჩამძინებოდა, მაგრამ იმით ვიმშვიდებდი თავს რომ ის მშვიდი ძილი კიდევ განმეორდებოდა...
ბნელა, ისევ ბნელა ამის... უცებ ყველაფერი ნათდება, საკუთარ სხეულს თავად ვხედავ, ახლა სკოლაში მივდივარ, მაგრამ ქუჩაზე გადასვლისას მანქანა მეჯახება და მალევე ვფხიზლდები....
ჩემსუკან ვიღაც დგას, ოღონდ ეს ახლა ნაღდად ხდება, იმიტომ რომ გავიღვიძე, ჩემთან ძალიან ახლოსაა, იმდენახ ახლოს, რომ ცოტაც და მომეკრობა, სასიამოვნოდ მკოცნის ყელზე და ჟრუანტელი მივლის.
- ვინ ხარ?
ხმასარ იღებს, ისევ აგრძელებს, ალექსი რომ ყოფილიყო აუცილებლად ვიცნობდი ეს ვიღაც სხვა იყო, ახლა კი ნამდვილად კანკალი ამიტყდა, არც ალექსის ნაირი თითები ქონდა, როცა ხელი მოვუვი საშინლად მოკლე და ბოტოტა თითები შემრჩა ხელში..
- ახლავე გამიშვი....