-ერთხელ მაინც არ შეგიძლია , რომ წინასწარ გამაფრთხილო?-გაბრაზებული ვეუბნები, როგორ შეუძლია ყოველწამს ჩემს ნერვებზე დაკვრა?!
-ვიცი, რომ გიჟდები სპონტანურ ბიჭებზე ასე , რომ როგორ შემიძლია ეგ სიამოვნება მოგაკლო.-ღიმილით მეუბნება. რომ მოვკლა რამდენს მომისჯიან? სამუდამოს? არა კაცო, მომისჯიან კი არა მადლობის სიგელით დამაჯილდოვებენ , რომ დედამიწას ეს არსება მოვაშორე. რეიკი არ გვეყოფოდა ქართველებს ესეც, რომ დაგვიმატეს რა ეხლა!
-კი , ვგიჟდები სპონტანურ ქმედებებზე და მიფრთხილდი, სპონტანურად არ აგკუწო.-თვალს ვუკრავ და გაბრაზებული "ისტრუბიწელივით" მივქრივარ მანქანისკენ .
-ნელა კისერი არ წაიტეხო-არადა დარწმუნებული ვარ მაგრად გაუხარდებოდა ჩემი მაგ მდგომარეობაში დანახვა ამ აზიურ შიშველთვალას-ან წაიტეხე.-მხრებს იჩეჩავს და მანქანის კარებს აღებს.
-ჯენტლმენობაში 10-იანი ლაშხი! სად ისწავლე?-ვეკითხები გაღიზიანებული და ღვედს ვიკრავ.
-კურსებზე დავდიოდი.-იგივეს იმეორებს ისიც და მანქანას ძრავს.
-დეგენერატი.-ვბურდღუნებ გაბრაზებული.
-ალქაჯი.
-ოჰო! სიტყვა არ შემარჩინო!
-არც ვაპირებ.
როგორ შეუძლია იყოს ასეთი მშვიდი?! ისეთი დიდი სიამოვნებით ვწვდებოდი თმებში და სახეს საქარე მინაზე ვარტყმევინებდი...ჰმმმ...ტკბილი ფიქრები იქით ნენე! ქმედება ოცნების ნაცვლადო თუ როგორაა ის ამბავი? ჰო, ნუ როგორღაც ხოა არა?!
-სიმღერა ჩართე.-ვეუბნები და ვუყურებ.
-წინ გაქვს შენ თვითონ ჩართე.
-ხელი არ გაანძრიო.-ვუღრენ გაბრაზებული.
-არც ვაპირებდი.
აუ ეს ვინ არის?!
-ნახევარი საათია გზაში ვართ და სად ჯანდაბაშია ის რესტორანი?!
-რა რესტორანი ?-ხელოვნური გაკვირვებით მეკითხება.
-თუ გინდა გაგილაწუნებ ერთს კარგად და იქნებ მოხვიდე აზრზე. მართლა, არ მეზარება.
წინ იყურება 2 წუთი ხმას არ იღებს ეღიმება და მერე მეუბნება:
-ვინ გითხრა, რომ რესტორანში მიმყავხარ?
-აბა მამაჩემის მამასთან მიგყავარ?
აი ეხლა უკვე თავს აღარ შევიკავებ და მართლა მოვაშორებ ქართველებს ამ სვანს! უფფ, რამდენი დაისვენებს.
-დაახლოებით. -ისე სერიოზულად თქვა მგონი მართლა რაღაცას აპირებს ეს შეჩვენებული.
-ლაშხი, ამოგწყვიტავ ფესვიანად!
-მოდი გიჟო.-ეცინება.
-სად მიგყავარ თქო?-ჩემი ნერვები უკვე მარსზე მოგზაურობს!
-გიტაცებ.
-ჰა?
-გ ი ტ ა ც ე ბ-მიმარცვლის და ისევ ეცინება.
-რას მიარტყი თავი?
-ჯაჯანიძის შოუში , რომ შესასვლელია იქ რო კედელია ხოიცი? აი მაგას.
-სიცხე ხომ არ გაქვს?-შუბლზე ხელს ვარტყამ.
-რაღაც ცუდად ვგრძნობდი თავს, კიდევ კარგი შენ მაინც მიხვდი სიცხე , რომ მაქვს.-ეს სვანი რატომაა? იმერელი აფერისტკა უნდა იყოს! (იმერლებო არმიწყინოთ ძალიან მაგარი ხალხი ვართ)
-მოიცა, ფარული კამერააა ხო?-კმაყოფილი ვეკითხები იდეით აღფრთოვანებული.
-კი, აი უკან ლუცი გვიდგას ის გვიღებს და იმიტომ ვერ ვხედავთ.
-მოიცა..სერიოზულად სად მივდივართ?
-სერიოზულად გიტაცებ.
-აბა მეგობრებიო, რესტორანიო, ფიქტიური ქორწინებაო..ჰა?-ამ "ჰა"-ს უფრო ჩემთავს ვეკითხები.
-შენი პირით თქვი სპონტანური ქმედებები მიყვარსო.
-სპონტანურობაში ქორწილის წინა დღეს დატყდომა არ მიგულისხმია!
-აა არა? უი.-აბაა, აბააა, ძაააან ნანობ!
-მოგკლავ!
-ფრთხილად ვეფხვო.. დისტანცია! ბანალური ქორწილი უაზრობაა. 1 კვირა გადავიკარგებით. არანაირი პრესა, ტვინის ჟლეტა და ამბები, ჩამოვალთ , ხელს მოვაწერთ საახლობლო წრეში , არანაირი ჟურნალისტები ისე , რომ პრესაში ამ ამბავმა არ გაჟონოს და ყველაფერი, რომ მორჩება მერე გაიგებს ხალხი.
-შენ თავი ობამა ხომ არ გგონია?! გამოხვალ იტყვი ჩუმად გადავიხადეთ ქორწილიო, ძალიან მიყვარს ცოლიო, ნუ მსგავსი სისულელეები და ხალხიც ტრიბუნებს გადმოაგდებს ისე მარტივად დაგიჯერებს ამ ამბავს ?! დებილი ხარ ლაშხი!
-შენზე მეტად მაინც არა.
ორი წუთი გაუჩერებლად ნერვებს ვუთხრი, უფ რაკარგია თამაში, ოღონდ ნერვებზე. მოთმინების ფიალა , რომ ევსება მანქანას აჩერებსდა ძაალიან მოულოდნელად მკოცნის, ტუჩებში!
-ჩუმი უფრო მომწონხარ!
გაბრაზებული ვუბღვერ, მაგრამ არაფერს ვაკეთებ და არაფერს ვეუბნები, მომდევნო 1 წელი მაინც ამ რეიკის ატანა მომიწევს, მერე ყველაფერი ისევ ისე იქნება. ისევ ისე, ანუ დებილურად. ისე, ძალიან უცნაურია, საქმრო , რომ მოგიტაცებს არა? ნუ ფაქტიურად ქმარი..ქორწილის წინა დღეს!