გავშეშდი და აზრზეც ვერ მოვედი რა მკითხა, თან გამჭოლი მზერით მიყურებდა, წამით ყველას თვალი მოვავლე და დავინახე ყველა როგორ ელოდებოდა ჩემს პასუხს, მე კიდე დამუნჯებული იმის აზრზეც არ ვიყავი რა მეპასუხა ნიკუშასთვის! იცოდა რომ ჩამჭრიდა, იცოდა რომ გამამწარებდა, დამაბნევდა და გამოუვიდა კიდეც..
-ჰაა ნინუც დამუნჯდი? უპასუხეე ტოო თორე დავიღალეთ! უეცრად გიგას ხმამ გამომაფხიზლა მეც გონს მოვედი და ვუპასუხე, იმედი მაინც მქონდა რომ შემეშვებოდა ...
-ამმ არ მახსოვს ზუსტად.. ამოვიბურტყუნე და ნათლად დავინახე როგორ შეკრა შუბლი და ძარღვიც კი გამოებერა ყელზე.
-ერთი ამ თამაშის წესები გამახსენეთ, ტყუილის დროს რახდებაოო? წამით სალომეს ხმა რომ მისწვდა ჩემს ყურთასმენას აი მაშინ კი ნაღდად მინდოდა მისი სიკვდილი!
-ერთი სურვილი უნდა შეუსრულოს მას ვინც მოატყუა, ანუ წესით ნიკუშას, მაგრამ მოიტყუე ნინუც? გაკვირვებულმა შემომხედა ალექსანდრემ, მე კიდე ძლივსღა ვსუნთქავდი
-რას ვიზავთ გამბედაობა არ ჰყოფნის ზოგერთებს! კბილებში გამოსცრა ნიკუშამ თან დავიანახე როგორი კმაყოფილი იერი ჰქონდა..
-ა..რრ..ა არ მომი..ტყუებ..ია მ.ეე..მე
-გაჩუმდი ნინუცა! მოიტყუე და ვსო გამოსწორებას აღარ ექვემდებარება! ერთისურვილიაქვს ნიკუშას შენთან! მკაცრად გამაწყვეტინა გიგამ და ბავშვებიც მას დაეთანხმნენ...
-უსამართლობააა! წამოვიძახე გაბრაზებულმა! ვისი რა საქმეა მე ვის ან როდის ვაკოცე! თანაც მნიშნელოვანი რომ ყოფილიყო კოცნა ნამდვილად მეცოდინებოდა! ბოლო წინადადება ირონიულად და მთელი სიმწრით ამოვთქვი და დავინახე როგორ დაეძაბა სხეული ნიკუშას, ყბებიც დაეჭიმა და ხელებიც მომუშტა! შემეშინდა? შემეშინდა რომელია? წამით მეგონა ახლა მომვარდება და მიმახრჩობს თქო, თუმცა ამჯერად ლილე ჩაერია..
-აუ ნიინუც თამაშიაა, კაი რაა, რამოხდა მერე ერთი სურვილი..აშკარად დაღლილი იყო უკვე ამ გაზვიადებული მომენტით მეც მეტი აღარაფერი მითქვამს და ბედს დავნებდი...
თამაში გაგრძელდა ბევრი სახალისო რამ მოხდა, თუმცა მაინც ვერ ამოდიოდა გონებიდან ნიკუშას სახე, კითხვა და საერთოდაც ის სურვილი რაც მას ჩემთან ჰქონდა, ყოველწამს ვეკითხებოდი მასთან მარტო დარჩენა თუ მომიწევდა ნამდვლად ვერ გადავურჩებოდი...წამით ისევ დავუბრუნდი რეალობას და თამაში გავაგრძელე, ამჯერად დათი ეკითხებოდა სალომეს
-სიმართლე თუ მოქომედება?
-სიმართლე რათქმაუნდა! გაჯგიმულმა ასწია თავი და დაელოდა კითხვას, დათო უეცრა დფეხზე წამოდგა და თავის ჰამაკში შევიდა, წამით ყვეალ გაკვირვებულები ვუყურებდით ბოლოს გამოვიდა და სალის ხელზე ხელი მოჰკიდა და წამოაყენა, შემდეგ თვითონ ცალმუხლზე დადგა, უკვე ვხვდებოდით რაც ხდებოდა, სალომესაც ფერი ეცვლებდოა სახეზე, დათომ ბეჭედი ამოიღო ჯიბიდან და სალის მთელი გრძნობით, ნერვიულობით და მთელი სიყვარულით ჰკითხა
-ცოლად გამომყევბი? წამით ყველა დავდუმდით და სალის პასუხს ველოდით, გაშეშებული და შოკირებული სახით უყურებდა დათოს და დარწმუნებული ვიყავი ახლა მის გონებაში არაფერი ტრიალებდა კითხვის გარდა.. შემდეგ ხელზე, რომ ვუბწკინე ძლივს გამოფხიზლდა ყველას გადმოგვხედა, ბოლოს დათის შეხედა და სიხარულით წამოიძახა -თანახმა ვარ! ამას აპლოდისმენტებ, ჟივილ-ხივილი და სიცილი-კისკისი მოყვა, ჩახუტებულები ერთმანეთს ეალერსებოდნენ და წამით დავფქრდი რაიქნებოდა მე და ნიკუშაც ასე რომ ვყოფილიყავი, ბოლოს ჩემს უაზრო ფიქრებზე გამეცინა და დაქალს მოვეხვიე, რას ვიფიქრებდი ამას თუ გეგმავდა ჩვენი ვაჟკაცი .. თან თამაშის დროს.. გაკვირვებულები და აღტაცებულები ვიყავით, ბოლოს ხელში ატაცებული სალომე მახსოვს და დათოს სიტყვები -ჩვენ საქმე გვაქვს თქვენ გააგრძელეთ ლაშქრობაო, აღარ შევწინააღმდეგებივართ და გზაც დავულოცეთ, ხოდა დავრჩით მე,ნიკუშა, ლილე,გიგა ალექსანდრე და მარიამი.. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო.. ცოტა ვილაპარაკეთ , ბოლოს კი უკვე დასაძინებლად მივდიოდით ჰამაკებში, ყველა წასული იყო, არ მინდოდა ნიკუშასთან მარტო დარჩენა ამიტომაც უცბათ წამოვდექი მეც და გაყოლას ვაპივებდი ხელზე რომ მტაცა ხელი და კალთაში ჩამისვა,გავშეშდი და შიშისგან ხმაც ვერ ამოვიღე, ბავშვებს შესძახა ჩვენ არ დაგველოდოთო ,როგორც კი ყველა შეიყუჟა, ფეხზე წამოდგა, მეც თან წამომაყენა და სადღაც წამიყვანა, თავიდან ვუძალიანდებოდი, რადგან არ დამვიწყებია წინანდელი ტყის ამბავი, მაგრამ რას გავაწყობდი ამ მუტანტთან და მეც დავყევი...ბოლოს ყელში რომ ამომივიდა დავუყვირე
-სად ჯანდაბაში მიგყავარ ბოლოს დაბოლოს? ჩემმა ხმამ აშკარად გააღიზიანა, ხელზე უფრო მომიჭირა რესკად შემობრუნდა და ხეზე ამაკრო.
-თუ მოკეტავ დამავალებ! ჯერ ისიც მეყოფა თამაშის დროს რომ მიშალე ნერვები! შენი ხმა არ გავიგო და ფეხი გამოადგი! იმდენად მკაცრად მითხრა, რომელ შეწინააღმდეგებაზე იყო საუბარი ხმა აღარ ამომიღია და ისე გავყევი, უკვე ფეხებიც მტკიოდა იმდენს დავდიოდით და თან მეძინებოდა გზა კი არადა არ სრულდებოდა, ჩემს თავსაც გამოვუტანე განაჩენი ახლა ნამდვილად სადღაც გადამაგდებს თქო, მაგრამ მისი გუშინდელი ქცევა გონებიდან არ ამომქონდა..მაშინ გამოვფხიზლდი, როდესაც გაჩერდა და გაკვირვებულმა შევხედე, შემდეგ მივხვდი რომ მოვედით და გარემოს მოთვალიერება დავიწყე, უდაბური ტყე და მეტი არაფერი? სერიოზულად? ჩემს თავს ვეკითხებოდი და პასუხს ვერ ვუძებნიდი რა ჯანდაბა მინდოდა შუაგულ ტყეში ?
-სერიოზულად ნიკუშა? აქ რისთვის მომიყვანე შეგიძლია ამიხსნა? მაინც და მაინც ასე შოვს უნდა წამოვსულიყავით? თუ ხეები გაქვს მონიშნული? უკვე ნერვები მქონდა აჭრილი დაგაჩერებას არც ვაპივებდი ხელი წელზე რომ არ მოეკიდა და უეცრად სადღაც არ ავეყვანე, წამით გამოვფხიზლი და დავინახე ხეზე აშენებულ სახლში ვიყავით.. კიბებზე ვიდექი და დაბლა ჩავიხედე რითიც მანიშნა ადიო, მეც გაოცებულმა აღარ დავაყოვნედა ავედი, როგორც იქნა მივაღწიე და დაშოკილმა და დამუნჯებულმა ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე...
-ჯანდაბა..ნიკუშა რალამაზია, ეს..ეს შენ ააშენე? კიმაგრამ აქამდე რატომ არ თქვი? ვაიმეე ხედიც რალამაზია? გაოცებული და აშკარად გაოგნებული ვეღარ ვჩერდებოდი და წამისინდელი ინციდენტის გამო შემრცხვა კიდეც...ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა უკნიდან და ყურში ჩამჩურჩულა
-იმ ღამესაც აქ უნდა მომეყვანე, მაგრამ იმდენად მომშალე ნერვები უკვე შენც გახსოვს.. აღარ დაასრულა, მის ინტონაციაზე და ხმაზე გამაჟრჟოლა და მივხვდი კარგ დღეში ნამდვილად არ ვიყავი, ან საერთოდ რას ნიშნავდა ჩემი აქ მოყვანა? ვერაფერს ვიგებდი გარდა იმისა რომ სიგიჟემდე მსიამოვნებდა მასთან ერთად ყოფნა..
-წამო შევიდეთ არ შეგცივდეს, ოღონდ თავი დახარე ცოტა პატარაა და შეიძლება მიარტყა, გამაფრთხილა და მიბიძგა პატარა ქოხში შევსულიყავი, ერთი ლეიბიც იყო ერთ ადამიანზე განკუთვნი, მაგრამ ორიც შესანიშნავად დაეტეოდა, გვერდი გევრდ დავჯექით, შუქიც აანთო და თერმოსიდან ცხელი შოკოლადი დაასხა და მომაწოდა, მოიცა ამას უკვე დაგეგმილიც ჰქონდა რომ მე აქ მომიყვანდა დღეს?
-დალიე გათბები! მითხრა აშკარად მზრუნველი ხმით და მეც დამათბო მისმა მზრუველობამ
-ეს ყველაფერი? იცოდი დღეს აქ რომ მომიყანდი? ბოლოს ვკითხე ის რაც ასე მაინტერესებდა,ჯერ ჩაიცინა ბოლოს თვალებში შემომხედა და მიპასუხა
-ყოველთვის ვიცი რასაც ვაკეთებ ნინუცა! დავმუნჯდი ან რა მქონდა სათქმელი? ყოველთვის ისეთს გეტყოდა ვეღარც შეეწინააღმდეგებოდი..
-და შენ რატომ იცრუე თამაშის დროს? მკითხა მკაცრად, როგორ არ მინდოდა ამ თემას შეხებოდა, წუთით მეგონა დაივიწყა თქო ,მაგრამ...
-მომისმინე, ბავშვებმა არ იციან და თანაც...არ შემეძლო..ისინი
-ეს ყველაფერი ბავშვების გამო გააკეთე? მკითხა აშკარად გაკვირვებულმა..
-შესაძლოა..უბრალოდ შენი არ მესმის! ხან ცუდად მექცევი ხანაც პირიქით მივარდები და მკოცნი! ამოვიბუზღუნე აშკარად გაბრაზებულმა რაზეც ჩაიცინა
-მე მხოლოდ ერთხელ გაკოცე ნინუცა...
-აი მე რას გეუბნები და შენ რას ამბობ! გაბრაზებულმა ცხვირი აიბზუა, რაზეც უარესად გაეცინა და გულზე მიმიკრა..
-რა სულელი ხარ ნიინ, რა სულელი.. ისე სასიამოვნოდ ჩამესმოდა მისი ბარიტონი, რომ უცბათვე მომთენდა და მეც მივეკარი, მანაც უკეთესად მომხვია ხელები და თავზე ფერება დამიწყო, რაზეც უარესად მოვითენთე და ძილმაც წამიღო, იმდენად სასიამოვნოდ მეძინა რომ გაღვიძებასაც არ ვინებებდი, რომ მცოდნოდა მთელი ცხოვრება ასე ვიქნებოდით...
დილით სასიამოვნო ჩიტების ჭიკ-ჭიკმა გამაღვიძა, წამით აზრზე მოვედი და დავინახე როგორ მედო ნიკუშას გულმკერდზე თავი და როგოვ ჩახუტებულებს გვეძინა, ამის დანახვაზე გამეღიმა და სულაც არ ავდგებოდი, რომ არა დატოვებული ბავშები..ალბათ როგორ ინერნვიულეს.. წამოვხტი და აშკარად ნიკუშასაც გამოეღვიძა
-რამოხდა? მკითხა უარესად დაბოხებული ხმით მეც გუშინდელის გახსენებისას სიწითლემ გადამკრა და ძლივს ჩავიბურტყუნე
-ბავშვები ალბათ გევძებენ, იქნებ წავსულიყავით? ერთი წუთი მაკვირდებოდა ბოლოს ჩაეცინა და წამოდგა
-წავიდეთ! მეც დავემორჩილე შემოვიცვი ჩემი თბილი ჟაკეტი და ხის სახლიდან ჩამოვედით, გულიც კი მწყდებოდა რომ ვტოვებდი, და აშკარად შეატყო ნიკუშამაც
-კიდევ მოგიყვან! მითხრა დამაიმედებლად რაზეც წამშივე გამომიკეთდა ხასიათი და ჩუმად გავყევით ბავშვებისკენ გზას.. როგორც იქნა მივაღწიეთ.. როგორც ჩანს მხოლოდ ლილეს და გიგას ეღვიძათ და კოცონზე ყავას იკეთებდნენ, თან ბუტბუტებდნენ რაღაცეებს...
-თქვენ ასე ადეშდი და აზრზეც ვერ მოვედი რა მკითხა, თან გამჭოლი მზერით მიყურებდა, წამით ყველას თვალი მოვავლე და დავინახე ყველა როგორ ელოდებოდა ჩემს პასუხს, მე კიდე დამუნჯებული იმის აზრზეც არ ვიყავი რა მეპასუხა ნიკუშასთვის! იცოდა რომ ჩამჭრიდა, იცოდა რომ გამამწარებდა, დამაბნევდა და გამოუვიდა კიდეც..
-ჰაა ნინუც დამუნჯდი? უპასუხეე ტოო თორე დავიღალეთ! უეცრად გიგას ხმამ გამომაფხიზლა მეც გონს მოვედი და ვუპასუხე, იმედი მაინც მქონდა რომ შემეშვებოდა ...
-ამმ არ მახსოვს ზუსტად.. ამოვიბურტყუნე და ნათლად დავინახე როგორ შეკრა შუბლი და ძარღვიც კი გამოებერა ყელზე.
-ერთი ამ თამაშის წესები გამახსენეთ, ტყუილის დროს რახდებაოო? წამით სალომეს ხმა რომ მისწვდა ჩემს ყურთასმენას აი მაშინ კი ნაღდად მინდოდა მისი სიკვდილი!
-ერთი სურვილი უნდა შეუსრულოს მას ვინც მოატყუა, ანუ წესით ნიკუშას, მაგრამ მოიტყუე ნინუც? გაკვირვებულმა შემომხედა ალექსანდრემ, მე კიდე ძლივსღა ვსუნთქავდი
-რას ვიზავთ გამბედაობა არ ჰყოფნის ზოგერთებს! კბილებში გამოსცრა ნიკუშამ თან დავიანახე როგორი კმაყოფილი იერი ჰქონდა..
-ა..რრ..ა არ მომი..ტყუებ..ია მ.ეე..მე
-გაჩუმდი ნინუცა! მოიტყუე და ვსო გამოსწორებას აღარ ექვემდებარება! ერთისურვილიაქვს ნიკუშას შენთან! მკაცრად გამაწყვეტინა გიგამ და ბავშვებიც მას დაეთანხმნენ...
-უსამართლობააა! წამოვიძახე გაბრაზებულმა! ვისი რა საქმეა მე ვის ან როდის ვაკოცე! თანაც მნიშნელოვანი რომ ყოფილიყო კოცნა ნამდვილად მეცოდინებოდა! ბოლო წინადადება ირონიულად და მთელი სიმწრით ამოვთქვი და დავინახე როგორ დაეძაბა სხეული ნიკუშას, ყბებიც დაეჭიმა და ხელებიც მომუშტა! შემეშინდა? შემეშინდა რომელია? წამით მეგონა ახლა მომვარდება და მიმახრჩობს თქო, თუმცა ამჯერად ლილე ჩაერია..
-აუ ნიინუც თამაშიაა, კაი რაა, რამოხდა მერე ერთი სურვილი..აშკარად დაღლილი იყო უკვე ამ გაზვიადებული მომენტით მეც მეტი აღარაფერი მითქვამს და ბედს დავნებდი...
თამაში გაგრძელდა ბევრი სახალისო რამ მოხდა, თუმცა მაინც ვერ ამოდიოდა გონებიდან ნიკუშას სახე, კითხვა და საერთოდაც ის სურვილი რაც მას ჩემთან ჰქონდა, ყოველწამს ვეკითხებოდი მასთან მარტო დარჩენა თუ მომიწევდა ნამდვლად ვერ გადავურჩებოდი...წამით ისევ დავუბრუნდი რეალობას და თამაში გავაგრძელე, ამჯერად დათი ეკითხებოდა სალომეს
-სიმართლე თუ მოქომედება?
-სიმართლე რათქმაუნდა! გაჯგიმულმა ასწია თავი და დაელოდა კითხვას, დათო უეცრა დფეხზე წამოდგა და თავის ჰამაკში შევიდა, წამით ყვეალ გაკვირვებულები ვუყურებდით ბოლოს გამოვიდა და სალის ხელზე ხელი მოჰკიდა და წამოაყენა, შემდეგ თვითონ ცალმუხლზე დადგა, უკვე ვხვდებოდით რაც ხდებოდა, სალომესაც ფერი ეცვლებდოა სახეზე, დათომ ბეჭედი ამოიღო ჯიბიდან და სალის მთელი გრძნობით, ნერვიულობით და მთელი სიყვარულით ჰკითხა
-ცოლად გამომყევბი? წამით ყველა დავდუმდით და სალის პასუხს ველოდით, გაშეშებული და შოკირებული სახით უყურებდა დათოს და დარწმუნებული ვიყავი ახლა მის გონებაში არაფერი ტრიალებდა კითხვის გარდა.. შემდეგ ხელზე, რომ ვუბწკინე ძლივს გამოფხიზლდა ყველას გადმოგვხედა, ბოლოს დათის შეხედა და სიხარულით წამოიძახა -თანახმა ვარ! ამას აპლოდისმენტებ, ჟივილ-ხივილი და სიცილი-კისკისი მოყვა, ჩახუტებულები ერთმანეთს ეალერსებოდნენ და წამით დავფქრდი რაიქნებოდა მე და ნიკუშაც ასე რომ ვყოფილიყავი, ბოლოს ჩემს უაზრო ფიქრებზე გამეცინა და დაქალს მოვეხვიე, რას ვიფიქრებდი ამას თუ გეგმავდა ჩვენი ვაჟკაცი .. თან თამაშის დროს.. გაკვირვებულები და აღტაცებულები ვიყავით, ბოლოს ხელში ატაცებული სალომე მახსოვს და დათოს სიტყვები -ჩვენ საქმე გვაქვს თქვენ გააგრძელეთ ლაშქრობაო, აღარ შევწინააღმდეგებივართ და გზაც დავულოცეთ, ხოდა დავრჩით მე,ნიკუშა, ლილე,გიგა ალექსანდრე და მარიამი.. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო.. ცოტა ვილაპარაკეთ , ბოლოს კი უკვე დასაძინებლად მივდიოდით ჰამაკებში, ყველა წასული იყო, არ მინდოდა ნიკუშასთან მარტო დარჩენა ამიტომაც უცბათ წამოვდექი მეც და გაყოლას ვაპივებდი ხელზე რომ მტაცა ხელი და კალთაში ჩამისვა,გავშეშდი და შიშისგან ხმაც ვერ ამოვიღე, ბავშვებს შესძახა ჩვენ არ დაგველოდოთო ,როგორც კი ყველა შეიყუჟა, ფეხზე წამოდგა, მეც თან წამომაყენა და სადღაც წამიყვანა, თავიდან ვუძალიანდებოდი, რადგან არ დამვიწყებია წინანდელი ტყის ამბავი, მაგრამ რას გავაწყობდი ამ მუტანტთან და მეც დავყევი...ბოლოს ყელში რომ ამომივიდა დავუყვირე
-სად ჯანდაბაში მიგყავარ ბოლოს დაბოლოს? ჩემმა ხმამ აშკარად გააღიზიანა, ხელზე უფრო მომიჭირა რესკად შემობრუნდა და ხეზე ამაკრო.
-თუ მოკეტავ დამავალებ! ჯერ ისიც მეყოფა თამაშის დროს რომ მიშალე ნერვები! შენი ხმა არ გავიგო და ფეხი გამოადგი! იმდენად მკაცრად მითხრა, რომელ შეწინააღმდეგებაზე იყო საუბარი ხმა აღარ ამომიღია და ისე გავყევი, უკვე ფეხებიც მტკიოდა იმდენს დავდიოდით და თან მეძინებოდა გზა კი არადა არ სრულდებოდა, ჩემს თავსაც გამოვუტანე განაჩენი ახლა ნამდვილად სადღაც გადამაგდებს თქო, მაგრამ მისი გუშინდელი ქცევა გონებიდან არ ამომქონდა..მაშინ გამოვფხიზლდი, როდესაც გაჩერდა და გაკვირვებულმა შევხედე, შემდეგ მივხვდი რომ მოვედით და გარემოს მოთვალიერება დავიწყე, უდაბური ტყე და მეტი არაფერი? სერიოზულად? ჩემს თავს ვეკითხებოდი და პასუხს ვერ ვუძებნიდი რა ჯანდაბა მინდოდა შუაგულ ტყეში ?
-სერიოზულად ნიკუშა? აქ რისთვის მომიყვანე შეგიძლია ამიხსნა? მაინც და მაინც ასე შოვს უნდა წამოვსულიყავით? თუ ხეები გაქვს მონიშნული? უკვე ნერვები მქონდა აჭრილი დაგაჩერებას არც ვაპივებდი ხელი წელზე რომ არ მოეკიდა და უეცრად სადღაც არ ავეყვანე, წამით გამოვფხიზლი და დავინახე ხეზე აშენებულ სახლში ვიყავით.. კიბებზე ვიდექი და დაბლა ჩავიხედე რითიც მანიშნა ადიო, მეც გაოცებულმა აღარ დავაყოვნედა ავედი, როგორც იქნა მივაღწიე და დაშოკილმა და დამუნჯებულმა ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე...
-ჯანდაბა..ნიკუშა რალამაზია, ეს..ეს შენ ააშენე? კიმაგრამ აქამდე რატომ არ თქვი? ვაიმეე ხედიც რალამაზია? გაოცებული და აშკარად გაოგნებული ვეღარ ვჩერდებოდი და წამისინდელი ინციდენტის გამო შემრცხვა კიდეც...ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა უკნიდან და ყურში ჩამჩურჩულა
-იმ ღამესაც აქ უნდა მომეყვანე, მაგრამ იმდენად მომშალე ნერვები უკვე შენც გახსოვს.. აღარ დაასრულა, მის ინტონაციაზე და ხმაზე გამაჟრჟოლა და მივხვდი კარგ დღეში ნამდვილად არ ვიყავი, ან საერთოდ რას ნიშნავდა ჩემი აქ მოყვანა? ვერაფერს ვიგებდი გარდა იმისა რომ სიგიჟემდე მსიამოვნებდა მასთან ერთად ყოფნა..
-წამო შევიდეთ არ შეგცივდეს, ოღონდ თავი დახარე ცოტა პატარაა და შეიძლება მიარტყა, გამაფრთხილა და მიბიძგა პატარა ქოხში შევსულიყავი, ერთი ლეიბიც იყო ერთ ადამიანზე განკუთვნი, მაგრამ ორიც შესანიშნავად დაეტეოდა, გვერდი გევრდ დავჯექით, შუქიც აანთო და თერმოსიდან ცხელი შოკოლადი დაასხა და მომაწოდა, მოიცა ამას უკვე დაგეგმილიც ჰქონდა რომ მე აქ მომიყვანდა დღეს?
-დალიე გათბები! მითხრა აშკარად მზრუნველი ხმით და მეც დამათბო მისმა მზრუველობამ
-ეს ყველაფერი? იცოდი დღეს აქ რომ მომიყანდი? ბოლოს ვკითხე ის რაც ასე მაინტერესებდა,ჯერ ჩაიცინა ბოლოს თვალებში შემომხედა და მიპასუხა
-ყოველთვის ვიცი რასაც ვაკეთებ ნინუცა! დავმუნჯდი ან რა მქონდა სათქმელი? ყოველთვის ისეთს გეტყოდა ვეღარც შეეწინააღმდეგებოდი..
-და შენ რატომ იცრუე თამაშის დროს? მკითხა მკაცრად, როგორ არ მინდოდა ამ თემას შეხებოდა, წუთით მეგონა დაივიწყა თქო ,მაგრამ...
-მომისმინე, ბავშვებმა არ იციან და თანაც...არ შემეძლო..ისინი
-ეს ყველაფერი ბავშვების გამო გააკეთე? მკითხა აშკარად გაკვირვებულმა..
-შესაძლოა..უბრალოდ შენი არ მესმის! ხან ცუდად მექცევი ხანაც პირიქით მივარდები და მკოცნი! ამოვიბუზღუნე აშკარად გაბრაზებულმა რაზეც ჩაიცინა
-მე მხოლოდ ერთხელ გაკოცე ნინუცა...
-აი მე რას გეუბნები და შენ რას ამბობ! გაბრაზებულმა ცხვირი აიბზუა, რაზეც უარესად გაეცინა და გულზე მიმიკრა..
-რა სულელი ხარ ნიინ, რა სულელი.. ისე სასიამოვნოდ ჩამესმოდა მისი ბარიტონი, რომ უცბათვე მომთენდა და მეც მივეკარი, მანაც უკეთესად მომხვია ხელები და თავზე ფერება დამიწყო, რაზეც უარესად მოვითენთე და ძილმაც წამიღო, იმდენად სასიამოვნოდ მეძინა რომ გაღვიძებასაც არ ვინებებდი, რომ მცოდნოდა მთელი ცხოვრება ასე ვიქნებოდით...
დილით სასიამოვნო ჩიტების ჭიკ-ჭიკმა გამაღვიძა, წამით აზრზე მოვედი და დავინახე როგორ მედო ნიკუშას გულმკერდზე თავი და როგოვ ჩახუტებულებს გვეძინა, ამის დანახვაზე გამეღიმა და სულაც არ ავდგებოდი, რომ არა დატოვებული ბავშები..ალბათ როგორ ინერნვიულეს.. წამოვხტი და აშკარად ნიკუშასაც გამოეღვიძა
-რამოხდა? მკითხა უარესად დაბოხებული ხმით მეც გუშინდელის გახსენებისას სიწითლემ გადამკრა და ძლივს ჩავიბურტყუნე
-ბავშვები ალბათ გევძებენ, იქნებ წავსულიყავით? ერთი წუთი მაკვირდებოდა ბოლოს ჩაეცინა და წამოდგა
-წავიდეთ! მეც დავემორჩილე შემოვიცვი ჩემი თბილი ჟაკეტი და ხის სახლიდან ჩამოვედით, გულიც კი მწყდებოდა რომ ვტოვებდი, და აშკარად შეატყო ნიკუშამაც
-კიდევ მოგიყვან! მითხრა დამაიმედებლად რაზეც წამშივე გამომიკეთდა ხასიათი და ჩუმად გავყევით ბავშვებისკენ გზას.. როგორც იქნა მივაღწიეთ.. როგორც ჩანს მხოლოდ ლილეს და გიგას ეღვიძათ და კოცონზე ყავას იკეთებდნენ, თან ბუტბუტებდნენ რაღაცეებს...
-თქვენ ასე ადეშდი და აზრზეც ვერ მოვედი რა მკითხა, თან გამჭოლი მზერით მიყურებდა, წამით ყველას თვალი მოვავლე და დავინახე ყველა როგორ ელოდებოდა ჩემს პასუხს, მე კიდე დამუნჯებული იმის აზრზეც არ ვიყავი რა მეპასუხა ნიკუშასთვის! იცოდა რომ ჩამჭრიდა, იცოდა რომ გამამწარებდა, დამაბნევდა და გამოუვიდა კიდეც..
-ჰაა ნინუც დამუნჯდი? უპასუხეე ტოო თორე დავიღალეთ! უეცრად გიგას ხმამ გამომაფხიზლა მეც გონს მოვედი და ვუპასუხე, იმედი მაინც მქონდა რომ შემეშვებოდა ...
-ამმ არ მახსოვს ზუსტად.. ამოვიბურტყუნე და ნათლად დავინახე როგორ შეკრა შუბლი და ძარღვიც კი გამოებერა ყელზე.
-ერთი ამ თამაშის წესები გამახსენეთ, ტყუილის დროს რახდებაოო? წამით სალომეს ხმა რომ მისწვდა ჩემს ყურთასმენას აი მაშინ კი ნაღდად მინდოდა მისი სიკვდილი!
-ერთი სურვილი უნდა შეუსრულოს მას ვინც მოატყუა, ანუ წესით ნიკუშას, მაგრამ მოიტყუე ნინუც? გაკვირვებულმა შემომხედა ალექსანდრემ, მე კიდე ძლივსღა ვსუნთქავდი
-რას ვიზავთ გამბედაობა არ ჰყოფნის ზოგერთებს! კბილებში გამოსცრა ნიკუშამ თან დავიანახე როგორი კმაყოფილი იერი ჰქონდა..
-ა..რრ..ა არ მომი..ტყუებ..ია მ.ეე..მე
-გაჩუმდი ნინუცა! მოიტყუე და ვსო გამოსწორებას აღარ ექვემდებარება! ერთისურვილიაქვს ნიკუშას შენთან! მკაცრად გამაწყვეტინა გიგამ და ბავშვებიც მას დაეთანხმნენ...
-უსამართლობააა! წამოვიძახე გაბრაზებულმა! ვისი რა საქმეა მე ვის ან როდის ვაკოცე! თანაც მნიშნელოვანი რომ ყოფილიყო კოცნა ნამდვილად მეცოდინებოდა! ბოლო წინადადება ირონიულად და მთელი სიმწრით ამოვთქვი და დავინახე როგორ დაეძაბა სხეული ნიკუშას, ყბებიც დაეჭიმა და ხელებიც მომუშტა! შემეშინდა? შემეშინდა რომელია? წამით მეგონა ახლა მომვარდება და მიმახრჩობს თქო, თუმცა ამჯერად ლილე ჩაერია..
-აუ ნიინუც თამაშიაა, კაი რაა, რამოხდა მერე ერთი სურვილი..აშკარად დაღლილი იყო უკვე ამ გაზვიადებული მომენტით მეც მეტი აღარაფერი მითქვამს და ბედს დავნებდი...
თამაში გაგრძელდა ბევრი სახალისო რამ მოხდა, თუმცა მაინც ვერ ამოდიოდა გონებიდან ნიკუშას სახე, კითხვა და საერთოდაც ის სურვილი რაც მას ჩემთან ჰქონდა, ყოველწამს ვეკითხებოდი მასთან მარტო დარჩენა თუ მომიწევდა ნამდვლად ვერ გადავურჩებოდი...წამით ისევ დავუბრუნდი რეალობას და თამაში გავაგრძელე, ამჯერად დათი ეკითხებოდა სალომეს
-სიმართლე თუ მოქომედება?
-სიმართლე რათქმაუნდა! გაჯგიმულმა ასწია თავი და დაელოდა კითხვას, დათო უეცრა დფეხზე წამოდგა და თავის ჰამაკში შევიდა, წამით ყვეალ გაკვირვებულები ვუყურებდით ბოლოს გამოვიდა და სალის ხელზე ხელი მოჰკიდა და წამოაყენა, შემდეგ თვითონ ცალმუხლზე დადგა, უკვე ვხვდებოდით რაც ხდებოდა, სალომესაც ფერი ეცვლებდოა სახეზე, დათომ ბეჭედი ამოიღო ჯიბიდან და სალის მთელი გრძნობით, ნერვიულობით და მთელი სიყვარულით ჰკითხა
-ცოლად გამომყევბი? წამით ყველა დავდუმდით და სალის პასუხს ველოდით, გაშეშებული და შოკირებული სახით უყურებდა დათოს და დარწმუნებული ვიყავი ახლა მის გონებაში არაფერი ტრიალებდა კითხვის გარდა.. შემდეგ ხელზე, რომ ვუბწკინე ძლივს გამოფხიზლდა ყველას გადმოგვხედა, ბოლოს დათის შეხედა და სიხარულით წამოიძახა -თანახმა ვარ! ამას აპლოდისმენტებ, ჟივილ-ხივილი და სიცილი-კისკისი მოყვა, ჩახუტებულები ერთმანეთს ეალერსებოდნენ და წამით დავფქრდი რაიქნებოდა მე და ნიკუშაც ასე რომ ვყოფილიყავი, ბოლოს ჩემს უაზრო ფიქრებზე გამეცინა და დაქალს მოვეხვიე, რას ვიფიქრებდი ამას თუ გეგმავდა ჩვენი ვაჟკაცი .. თან თამაშის დროს.. გაკვირვებულები და აღტაცებულები ვიყავით, ბოლოს ხელში ატაცებული სალომე მახსოვს და დათოს სიტყვები -ჩვენ საქმე გვაქვს თქვენ გააგრძელეთ ლაშქრობაო, აღარ შევწინააღმდეგებივართ და გზაც დავულოცეთ, ხოდა დავრჩით მე,ნიკუშა, ლილე,გიგა ალექსანდრე და მარიამი.. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო.. ცოტა ვილაპარაკეთ , ბოლოს კი უკვე დასაძინებლად მივდიოდით ჰამაკებში, ყველა წასული იყო, არ მინდოდა ნიკუშასთან მარტო დარჩენა ამიტომაც უცბათ წამოვდექი მეც და გაყოლას ვაპივებდი ხელზე რომ მტაცა ხელი და კალთაში ჩამისვა,გავშეშდი და შიშისგან ხმაც ვერ ამოვიღე, ბავშვებს შესძახა ჩვენ არ დაგველოდოთო ,როგორც კი ყველა შეიყუჟა, ფეხზე წამოდგა, მეც თან წამომაყენა და სადღაც წამიყვანა, თავიდან ვუძალიანდებოდი, რადგან არ დამვიწყებია წინანდელი ტყის ამბავი, მაგრამ რას გავაწყობდი ამ მუტანტთან და მეც დავყევი...ბოლოს ყელში რომ ამომივიდა დავუყვირე
-სად ჯანდაბაში მიგყავარ ბოლოს დაბოლოს? ჩემმა ხმამ აშკარად გააღიზიანა, ხელზე უფრო მომიჭირა რესკად შემობრუნდა და ხეზე ამაკრო.
-თუ მოკეტავ დამავალებ! ჯერ ისიც მეყოფა თამაშის დროს რომ მიშალე ნერვები! შენი ხმა არ გავიგო და ფეხი გამოადგი! იმდენად მკაცრად მითხრა, რომელ შეწინააღმდეგებაზე იყო საუბარი ხმა აღარ ამომიღია და ისე გავყევი, უკვე ფეხებიც მტკიოდა იმდენს დავდიოდით და თან მეძინებოდა გზა კი არადა არ სრულდებოდა, ჩემს თავსაც გამოვუტანე განაჩენი ახლა ნამდვილად სადღაც გადამაგდებს თქო, მაგრამ მისი გუშინდელი ქცევა გონებიდან არ ამომქონდა..მაშინ გამოვფხიზლდი, როდესაც გაჩერდა და გაკვირვებულმა შევხედე, შემდეგ მივხვდი რომ მოვედით და გარემოს მოთვალიერება დავიწყე, უდაბური ტყე და მეტი არაფერი? სერიოზულად? ჩემს თავს ვეკითხებოდი და პასუხს ვერ ვუძებნიდი რა ჯანდაბა მინდოდა შუაგულ ტყეში ?
-სერიოზულად ნიკუშა? აქ რისთვის მომიყვანე შეგიძლია ამიხსნა? მაინც და მაინც ასე შოვს უნდა წამოვსულიყავით? თუ ხეები გაქვს მონიშნული? უკვე ნერვები მქონდა აჭრილი დაგაჩერებას არც ვაპივებდი ხელი წელზე რომ არ მოეკიდა და უეცრად სადღაც არ ავეყვანე, წამით გამოვფხიზლი და დავინახე ხეზე აშენებულ სახლში ვიყავით.. კიბებზე ვიდექი და დაბლა ჩავიხედე რითიც მანიშნა ადიო, მეც გაოცებულმა აღარ დავაყოვნედა ავედი, როგორც იქნა მივაღწიე და დაშოკილმა და დამუნჯებულმა ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე...
-ჯანდაბა..ნიკუშა რალამაზია, ეს..ეს შენ ააშენე? კიმაგრამ აქამდე რატომ არ თქვი? ვაიმეე ხედიც რალამაზია? გაოცებული და აშკარად გაოგნებული ვეღარ ვჩერდებოდი და წამისინდელი ინციდენტის გამო შემრცხვა კიდეც...ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა უკნიდან და ყურში ჩამჩურჩულა
-იმ ღამესაც აქ უნდა მომეყვანე, მაგრამ იმდენად მომშალე ნერვები უკვე შენც გახსოვს.. აღარ დაასრულა, მის ინტონაციაზე და ხმაზე გამაჟრჟოლა და მივხვდი კარგ დღეში ნამდვილად არ ვიყავი, ან საერთოდ რას ნიშნავდა ჩემი აქ მოყვანა? ვერაფერს ვიგებდი გარდა იმისა რომ სიგიჟემდე მსიამოვნებდა მასთან ერთად ყოფნა..
-წამო შევიდეთ არ შეგცივდეს, ოღონდ თავი დახარე ცოტა პატარაა და შეიძლება მიარტყა, გამაფრთხილა და მიბიძგა პატარა ქოხში შევსულიყავი, ერთი ლეიბიც იყო ერთ ადამიანზე განკუთვნი, მაგრამ ორიც შესანიშნავად დაეტეოდა, გვერდი გევრდ დავჯექით, შუქიც აანთო და თერმოსიდან ცხელი შოკოლადი დაასხა და მომაწოდა, მოიცა ამას უკვე დაგეგმილიც ჰქონდა რომ მე აქ მომიყვანდა დღეს?
-დალიე გათბები! მითხრა აშკარად მზრუნველი ხმით და მეც დამათბო მისმა მზრუველობამ
-ეს ყველაფერი? იცოდი დღეს აქ რომ მომიყანდი? ბოლოს ვკითხე ის რაც ასე მაინტერესებდა,ჯერ ჩაიცინა ბოლოს თვალებში შემომხედა და მიპასუხა
-ყოველთვის ვიცი რასაც ვაკეთებ ნინუცა! დავმუნჯდი ან რა მქონდა სათქმელი? ყოველთვის ისეთს გეტყოდა ვეღარც შეეწინააღმდეგებოდი..
-და შენ რატომ იცრუე თამაშის დროს? მკითხა მკაცრად, როგორ არ მინდოდა ამ თემას შეხებოდა, წუთით მეგონა დაივიწყა თქო ,მაგრამ...
-მომისმინე, ბავშვებმა არ იციან და თანაც...არ შემეძლო..ისინი
-ეს ყველაფერი ბავშვების გამო გააკეთე? მკითხა აშკარად გაკვირვებულმა..
-შესაძლოა..უბრალოდ შენი არ მესმის! ხან ცუდად მექცევი ხანაც პირიქით მივარდები და მკოცნი! ამოვიბუზღუნე აშკარად გაბრაზებულმა რაზეც ჩაიცინა
-მე მხოლოდ ერთხელ გაკოცე ნინუცა...
-აი მე რას გეუბნები და შენ რას ამბობ! გაბრაზებულმა ცხვირი აიბზუა, რაზეც უარესად გაეცინა და გულზე მიმიკრა..
-რა სულელი ხარ ნიინ, რა სულელი.. ისე სასიამოვნოდ ჩამესმოდა მისი ბარიტონი, რომ უცბათვე მომთენდა და მეც მივეკარი, მანაც უკეთესად მომხვია ხელები და თავზე ფერება დამიწყო, რაზეც უარესად მოვითენთე და ძილმაც წამიღო, იმდენად სასიამოვნოდ მეძინა რომ გაღვიძებასაც არ ვინებებდი, რომ მცოდნოდა მთელი ცხოვრება ასე ვიქნებოდით...
დილით სასიამოვნო ჩიტების ჭიკ-ჭიკმა გამაღვიძა, წამით აზრზე მოვედი და დავინახე როგორ მედო ნიკუშას გულმკერდზე თავი და როგოვ ჩახუტებულებს გვეძინა, ამის დანახვაზე გამეღიმა და სულაც არ ავდგებოდი, რომ არა დატოვებული ბავშები..ალბათ როგორ ინერნვიულეს.. წამოვხტი და აშკარად ნიკუშასაც გამოეღვიძა
-რამოხდა? მკითხა უარესად დაბოხებული ხმით მეც გუშინდელის გახსენებისას სიწითლემ გადამკრა და ძლივს ჩავიბურტყუნე
-ბავშვები ალბათ გევძებენ, იქნებ წავსულიყავით? ერთი წუთი მაკვირდებოდა ბოლოს ჩაეცინა და წამოდგა
-წავიდეთ! მეც დავემორჩილე შემოვიცვი ჩემი თბილი ჟაკეტი და ხის სახლიდან ჩამოვედით, გულიც კი მწყდებოდა რომ ვტოვებდი, და აშკარად შეატყო ნიკუშამაც
-კიდევ მოგიყვან! მითხრა დამაიმედებლად რაზეც წამშივე გამომიკეთდა ხასიათი და ჩუმად გავყევით ბავშვებისკენ გზას.. როგორც იქნა მივაღწიეთ.. როგორც ჩანს მხოლოდ ლილეს და გიგას ეღვიძათ და კოცონზე ყავას იკეთებდნენ, თან ბუტბუტებდნენ რაღაცეებს...
-ეშდი და აზრზეც ვერ მოვედი რა მკითხა, თან გამჭოლი მზერით მიყურებდა, წამით ყველას თვალი მოვავლე და დავინახე ყველა როგორ ელოდებოდა ჩემს პასუხს, მე კიდე დამუნჯებული იმის აზრზეც არ ვიყავი რა მეპასუხა ნიკუშასთვის! იცოდა რომ ჩამჭრიდა, იცოდა რომ გამამწარებდა, დამაბნევდა და გამოუვიდა კიდეც..
-ჰაა ნინუც დამუნჯდი? უპასუხეე ტოო თორე დავიღალეთ! უეცრად გიგას ხმამ გამომაფხიზლა მეც გონს მოვედი და ვუპასუხე, იმედი მაინც მქონდა რომ შემეშვებოდა ...
-ამმ არ მახსოვს ზუსტად.. ამოვიბურტყუნე და ნათლად დავინახე როგორ შეკრა შუბლი და ძარღვიც კი გამოებერა ყელზე.
-ერთი ამ თამაშის წესები გამახსენეთ, ტყუილის დროს რახდებაოო? წამით სალომეს ხმა რომ მისწვდა ჩემს ყურთასმენას აი მაშინ კი ნაღდად მინდოდა მისი სიკვდილი!
-ერთი სურვილი უნდა შეუსრულოს მას ვინც მოატყუა, ანუ წესით ნიკუშას, მაგრამ მოიტყუე ნინუც? გაკვირვებულმა შემომხედა ალექსანდრემ, მე კიდე ძლივსღა ვსუნთქავდი
-რას ვიზავთ გამბედაობა არ ჰყოფნის ზოგერთებს! კბილებში გამოსცრა ნიკუშამ თან დავიანახე როგორი კმაყოფილი იერი ჰქონდა..
-ა..რრ..ა არ მომი..ტყუებ..ია მ.ეე..მე
-გაჩუმდი ნინუცა! მოიტყუე და ვსო გამოსწორებას აღარ ექვემდებარება! ერთისურვილიაქვს ნიკუშას შენთან! მკაცრად გამაწყვეტინა გიგამ და ბავშვებიც მას დაეთანხმნენ...
-უსამართლობააა! წამოვიძახე გაბრაზებულმა! ვისი რა საქმეა მე ვის ან როდის ვაკოცე! თანაც მნიშნელოვანი რომ ყოფილიყო კოცნა ნამდვილად მეცოდინებოდა! ბოლო წინადადება ირონიულად და მთელი სიმწრით ამოვთქვი და დავინახე როგორ დაეძაბა სხეული ნიკუშას, ყბებიც დაეჭიმა და ხელებიც მომუშტა! შემეშინდა? შემეშინდა რომელია? წამით მეგონა ახლა მომვარდება და მიმახრჩობს თქო, თუმცა ამჯერად ლილე ჩაერია..
-აუ ნიინუც თამაშიაა, კაი რაა, რამოხდა მერე ერთი სურვილი..აშკარად დაღლილი იყო უკვე ამ გაზვიადებული მომენტით მეც მეტი აღარაფერი მითქვამს და ბედს დავნებდი...
თამაში გაგრძელდა ბევრი სახალისო რამ მოხდა, თუმცა მაინც ვერ ამოდიოდა გონებიდან ნიკუშას სახე, კითხვა და საერთოდაც ის სურვილი რაც მას ჩემთან ჰქონდა, ყოველწამს ვეკითხებოდი მასთან მარტო დარჩენა თუ მომიწევდა ნამდვლად ვერ გადავურჩებოდი...წამით ისევ დავუბრუნდი რეალობას და თამაში გავაგრძელე, ამჯერად დათი ეკითხებოდა სალომეს
-სიმართლე თუ მოქომედება?
-სიმართლე რათქმაუნდა! გაჯგიმულმა ასწია თავი და დაელოდა კითხვას, დათო უეცრა დფეხზე წამოდგა და თავის ჰამაკში შევიდა, წამით ყვეალ გაკვირვებულები ვუყურებდით ბოლოს გამოვიდა და სალის ხელზე ხელი მოჰკიდა და წამოაყენა, შემდეგ თვითონ ცალმუხლზე დადგა, უკვე ვხვდებოდით რაც ხდებოდა, სალომესაც ფერი ეცვლებდოა სახეზე, დათომ ბეჭედი ამოიღო ჯიბიდან და სალის მთელი გრძნობით, ნერვიულობით და მთელი სიყვარულით ჰკითხა
-ცოლად გამომყევბი? წამით ყველა დავდუმდით და სალის პასუხს ველოდით, გაშეშებული და შოკირებული სახით უყურებდა დათოს და დარწმუნებული ვიყავი ახლა მის გონებაში არაფერი ტრიალებდა კითხვის გარდა.. შემდეგ ხელზე, რომ ვუბწკინე ძლივს გამოფხიზლდა ყველას გადმოგვხედა, ბოლოს დათის შეხედა და სიხარულით წამოიძახა -თანახმა ვარ! ამას აპლოდისმენტებ, ჟივილ-ხივილი და სიცილი-კისკისი მოყვა, ჩახუტებულები ერთმანეთს ეალერსებოდნენ და წამით დავფქრდი რაიქნებოდა მე და ნიკუშაც ასე რომ ვყოფილიყავი, ბოლოს ჩემს უაზრო ფიქრებზე გამეცინა და დაქალს მოვეხვიე, რას ვიფიქრებდი ამას თუ გეგმავდა ჩვენი ვაჟკაცი .. თან თამაშის დროს.. გაკვირვებულები და აღტაცებულები ვიყავით, ბოლოს ხელში ატაცებული სალომე მახსოვს და დათოს სიტყვები -ჩვენ საქმე გვაქვს თქვენ გააგრძელეთ ლაშქრობაო, აღარ შევწინააღმდეგებივართ და გზაც დავულოცეთ, ხოდა დავრჩით მე,ნიკუშა, ლილე,გიგა ალექსანდრე და მარიამი.. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო.. ცოტა ვილაპარაკეთ , ბოლოს კი უკვე დასაძინებლად მივდიოდით ჰამაკებში, ყველა წასული იყო, არ მინდოდა ნიკუშასთან მარტო დარჩენა ამიტომაც უცბათ წამოვდექი მეც და გაყოლას ვაპივებდი ხელზე რომ მტაცა ხელი და კალთაში ჩამისვა,გავშეშდი და შიშისგან ხმაც ვერ ამოვიღე, ბავშვებს შესძახა ჩვენ არ დაგველოდოთო ,როგორც კი ყველა შეიყუჟა, ფეხზე წამოდგა, მეც თან წამომაყენა და სადღაც წამიყვანა, თავიდან ვუძალიანდებოდი, რადგან არ დამვიწყებია წინანდელი ტყის ამბავი, მაგრამ რას გავაწყობდი ამ მუტანტთან და მეც დავყევი...ბოლოს ყელში რომ ამომივიდა დავუყვირე
-სად ჯანდაბაში მიგყავარ ბოლოს დაბოლოს? ჩემმა ხმამ აშკარად გააღიზიანა, ხელზე უფრო მომიჭირა რესკად შემობრუნდა და ხეზე ამაკრო.
-თუ მოკეტავ დამავალებ! ჯერ ისიც მეყოფა თამაშის დროს რომ მიშალე ნერვები! შენი ხმა არ გავიგო და ფეხი გამოადგი! იმდენად მკაცრად მითხრა, რომელ შეწინააღმდეგებაზე იყო საუბარი ხმა აღარ ამომიღია და ისე გავყევი, უკვე ფეხებიც მტკიოდა იმდენს დავდიოდით და თან მეძინებოდა გზა კი არადა არ სრულდებოდა, ჩემს თავსაც გამოვუტანე განაჩენი ახლა ნამდვილად სადღაც გადამაგდებს თქო, მაგრამ მისი გუშინდელი ქცევა გონებიდან არ ამომქონდა..მაშინ გამოვფხიზლდი, როდესაც გაჩერდა და გაკვირვებულმა შევხედე, შემდეგ მივხვდი რომ მოვედით და გარემოს მოთვალიერება დავიწყე, უდაბური ტყე და მეტი არაფერი? სერიოზულად? ჩემს თავს ვეკითხებოდი და პასუხს ვერ ვუძებნიდი რა ჯანდაბა მინდოდა შუაგულ ტყეში ?
-სერიოზულად ნიკუშა? აქ რისთვის მომიყვანე შეგიძლია ამიხსნა? მაინც და მაინც ასე შოვს უნდა წამოვსულიყავით? თუ ხეები გაქვს მონიშნული? უკვე ნერვები მქონდა აჭრილი დაგაჩერებას არც ვაპივებდი ხელი წელზე რომ არ მოეკიდა და უეცრად სადღაც არ ავეყვანე, წამით გამოვფხიზლი და დავინახე ხეზე აშენებულ სახლში ვიყავით.. კიბებზე ვიდექი და დაბლა ჩავიხედე რითიც მანიშნა ადიო, მეც გაოცებულმა აღარ დავაყოვნედა ავედი, როგორც იქნა მივაღწიე და დაშოკილმა და დამუნჯებულმა ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე...
-ჯანდაბა..ნიკუშა რალამაზია, ეს..ეს შენ ააშენე? კიმაგრამ აქამდე რატომ არ თქვი? ვაიმეე ხედიც რალამაზია? გაოცებული და აშკარად გაოგნებული ვეღარ ვჩერდებოდი და წამისინდელი ინციდენტის გამო შემრცხვა კიდეც...ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა უკნიდან და ყურში ჩამჩურჩულა
-იმ ღამესაც აქ უნდა მომეყვანე, მაგრამ იმდენად მომშალე ნერვები უკვე შენც გახსოვს.. აღარ დაასრულა, მის ინტონაციაზე და ხმაზე გამაჟრჟოლა და მივხვდი კარგ დღეში ნამდვილად არ ვიყავი, ან საერთოდ რას ნიშნავდა ჩემი აქ მოყვანა? ვერაფერს ვიგებდი გარდა იმისა რომ სიგიჟემდე მსიამოვნებდა მასთან ერთად ყოფნა..
-წამო შევიდეთ არ შეგცივდეს, ოღონდ თავი დახარე ცოტა პატარაა და შეიძლება მიარტყა, გამაფრთხილა და მიბიძგა პატარა ქოხში შევსულიყავი, ერთი ლეიბიც იყო ერთ ადამიანზე განკუთვნი, მაგრამ ორიც შესანიშნავად დაეტეოდა, გვერდი გევრდ დავჯექით, შუქიც აანთო და თერმოსიდან ცხელი შოკოლადი დაასხა და მომაწოდა, მოიცა ამას უკვე დაგეგმილიც ჰქონდა რომ მე აქ მომიყვანდა დღეს?
-დალიე გათბები! მითხრა აშკარად მზრუნველი ხმით და მეც დამათბო მისმა მზრუველობამ
-ეს ყველაფერი? იცოდი დღეს აქ რომ მომიყანდი? ბოლოს ვკითხე ის რაც ასე მაინტერესებდა,ჯერ ჩაიცინა ბოლოს თვალებში შემომხედა და მიპასუხა
-ყოველთვის ვიცი რასაც ვაკეთებ ნინუცა! დავმუნჯდი ან რა მქონდა სათქმელი? ყოველთვის ისეთს გეტყოდა ვეღარც შეეწინააღმდეგებოდი..
-და შენ რატომ იცრუე თამაშის დროს? მკითხა მკაცრად, როგორ არ მინდოდა ამ თემას შეხებოდა, წუთით მეგონა დაივიწყა თქო ,მაგრამ...
-მომისმინე, ბავშვებმა არ იციან და თანაც...არ შემეძლო..ისინი
-ეს ყველაფერი ბავშვების გამო გააკეთე? მკითხა აშკარად გაკვირვებულმა..
-შესაძლოა..უბრალოდ შენი არ მესმის! ხან ცუდად მექცევი ხანაც პირიქით მივარდები და მკოცნი! ამოვიბუზღუნე აშკარად გაბრაზებულმა რაზეც ჩაიცინა
-მე მხოლოდ ერთხელ გაკოცე ნინუცა...
-აი მე რას გეუბნები და შენ რას ამბობ! გაბრაზებულმა ცხვირი აიბზუა, რაზეც უარესად გაეცინა და გულზე მიმიკრა..
-რა სულელი ხარ ნიინ, რა სულელი.. ისე სასიამოვნოდ ჩამესმოდა მისი ბარიტონი, რომ უცბათვე მომთენდა და მეც მივეკარი, მანაც უკეთესად მომხვია ხელები და თავზე ფერება დამიწყო, რაზეც უარესად მოვითენთე და ძილმაც წამიღო, იმდენად სასიამოვნოდ მეძინა რომ გაღვიძებასაც არ ვინებებდი, რომ მცოდნოდა მთელი ცხოვრება ასე ვიქნებოდით...
დილით სასიამოვნო ჩიტების ჭიკ-ჭიკმა გამაღვიძა, წამით აზრზე მოვედი და დავინახე როგორ მედო ნიკუშას გულმკერდზე თავი და როგოვ ჩახუტებულებს გვეძინა, ამის დანახვაზე გამეღიმა და სულაც არ ავდგებოდი, რომ არა დატოვებული ბავშები..ალბათ როგორ ინერნვიულეს.. წამოვხტი და აშკარად ნიკუშასაც გამოეღვიძა
-რამოხდა? მკითხა უარესად დაბოხებული ხმით მეც გუშინდელის გახსენებისას სიწითლემ გადამკრა და ძლივს ჩავიბურტყუნე
-ბავშვები ალბათ გევძებენ, იქნებ წავსულიყავით? ერთი წუთი მაკვირდებოდა ბოლოს ჩაეცინა და წამოდგა
-წავიდეთ! მეც დავემორჩილე შემოვიცვი ჩემი თბილი ჟაკეტი და ხის სახლიდან ჩამოვედით, გულიც კი მწყდებოდა რომ ვტოვებდი, და აშკარად შეატყო ნიკუშამაც
-კიდევ მოგიყვან! მითხრა დამაიმედებლად რაზეც წამშივე გამომიკეთდა ხასიათი და ჩუმად გავყევით ბავშვებისკენ გზას.. როგორც იქნა მივაღწიეთ.. როგორც ჩანს მხოლოდ ლილეს და გიგას ეღვიძათ და კოცონზე ყავას იკეთებდნენ, თან ბუტბუტებდნენ რაღაცეებს..ეშდი და აზრზეც ვერ მოვედი რა მკითხა, თან გამჭოლი მზერით მიყურებდა, წამით ყველას თვალი მოვავლე და დავინახე ყველა როგორ ელოდებოდა ჩემს პასუხს, მე კიდე დამუნჯებული იმის აზრზეც არ ვიყავი რა მეპასუხა ნიკუშასთვის! იცოდა რომ ჩამჭრიდა, იცოდა რომ გამამწარებდა, დამაბნევდა და გამოუვიდა კიდეც..
-ჰაა ნინუც დამუნჯდი? უპასუხეე ტოო თორე დავიღალეთ! უეცრად გიგას ხმამ გამომაფხიზლა მეც გონს მოვედი და ვუპასუხე, იმედი მაინც მქონდა რომ შემეშვებოდა ...
-ამმ არ მახსოვს ზუსტად.. ამოვიბურტყუნე და ნათლად დავინახე როგორ შეკრა შუბლი და ძარღვიც კი გამოებერა ყელზე.
-ერთი ამ თამაშის წესები გამახსენეთ, ტყუილის დროს რახდებაოო? წამით სალომეს ხმა რომ მისწვდა ჩემს ყურთასმენას აი მაშინ კი ნაღდად მინდოდა მისი სიკვდილი!
-ერთი სურვილი უნდა შეუსრულოს მას ვინც მოატყუა, ანუ წესით ნიკუშას, მაგრამ მოიტყუე ნინუც? გაკვირვებულმა შემომხედა ალექსანდრემ, მე კიდე ძლივსღა ვსუნთქავდი
-რას ვიზავთ გამბედაობა არ ჰყოფნის ზოგერთებს! კბილებში გამოსცრა ნიკუშამ თან დავიანახე როგორი კმაყოფილი იერი ჰქონდა..
-ა..რრ..ა არ მომი..ტყუებ..ია მ.ეე..მე
-გაჩუმდი ნინუცა! მოიტყუე და ვსო გამოსწორებას აღარ ექვემდებარება! ერთისურვილიაქვს ნიკუშას შენთან! მკაცრად გამაწყვეტინა გიგამ და ბავშვებიც მას დაეთანხმნენ...
-უსამართლობააა! წამოვიძახე გაბრაზებულმა! ვისი რა საქმეა მე ვის ან როდის ვაკოცე! თანაც მნიშნელოვანი რომ ყოფილიყო კოცნა ნამდვილად მეცოდინებოდა! ბოლო წინადადება ირონიულად და მთელი სიმწრით ამოვთქვი და დავინახე როგორ დაეძაბა სხეული ნიკუშას, ყბებიც დაეჭიმა და ხელებიც მომუშტა! შემეშინდა? შემეშინდა რომელია? წამით მეგონა ახლა მომვარდება და მიმახრჩობს თქო, თუმცა ამჯერად ლილე ჩაერია..
-აუ ნიინუც თამაშიაა, კაი რაა, რამოხდა მერე ერთი სურვილი..აშკარად დაღლილი იყო უკვე ამ გაზვიადებული მომენტით მეც მეტი აღარაფერი მითქვამს და ბედს დავნებდი...
თამაში გაგრძელდა ბევრი სახალისო რამ მოხდა, თუმცა მაინც ვერ ამოდიოდა გონებიდან ნიკუშას სახე, კითხვა და საერთოდაც ის სურვილი რაც მას ჩემთან ჰქონდა, ყოველწამს ვეკითხებოდი მასთან მარტო დარჩენა თუ მომიწევდა ნამდვლად ვერ გადავურჩებოდი...წამით ისევ დავუბრუნდი რეალობას და თამაში გავაგრძელე, ამჯერად დათი ეკითხებოდა სალომეს
-სიმართლე თუ მოქომედება?
-სიმართლე რათქმაუნდა! გაჯგიმულმა ასწია თავი და დაელოდა კითხვას, დათო უეცრა დფეხზე წამოდგა და თავის ჰამაკში შევიდა, წამით ყვეალ გაკვირვებულები ვუყურებდით ბოლოს გამოვიდა და სალის ხელზე ხელი მოჰკიდა და წამოაყენა, შემდეგ თვითონ ცალმუხლზე დადგა, უკვე ვხვდებოდით რაც ხდებოდა, სალომესაც ფერი ეცვლებდოა სახეზე, დათომ ბეჭედი ამოიღო ჯიბიდან და სალის მთელი გრძნობით, ნერვიულობით და მთელი სიყვარულით ჰკითხა
-ცოლად გამომყევბი? წამით ყველა დავდუმდით და სალის პასუხს ველოდით, გაშეშებული და შოკირებული სახით უყურებდა დათოს და დარწმუნებული ვიყავი ახლა მის გონებაში არაფერი ტრიალებდა კითხვის გარდა.. შემდეგ ხელზე, რომ ვუბწკინე ძლივს გამოფხიზლდა ყველას გადმოგვხედა, ბოლოს დათის შეხედა და სიხარულით წამოიძახა -თანახმა ვარ! ამას აპლოდისმენტებ, ჟივილ-ხივილი და სიცილი-კისკისი მოყვა, ჩახუტებულები ერთმანეთს ეალერსებოდნენ და წამით დავფქრდი რაიქნებოდა მე და ნიკუშაც ასე რომ ვყოფილიყავი, ბოლოს ჩემს უაზრო ფიქრებზე გამეცინა და დაქალს მოვეხვიე, რას ვიფიქრებდი ამას თუ გეგმავდა ჩვენი ვაჟკაცი .. თან თამაშის დროს.. გაკვირვებულები და აღტაცებულები ვიყავით, ბოლოს ხელში ატაცებული სალომე მახსოვს და დათოს სიტყვები -ჩვენ საქმე გვაქვს თქვენ გააგრძელეთ ლაშქრობაო, აღარ შევწინააღმდეგებივართ და გზაც დავულოცეთ, ხოდა დავრჩით მე,ნიკუშა, ლილე,გიგა ალექსანდრე და მარიამი.. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო.. ცოტა ვილაპარაკეთ , ბოლოს კი უკვე დასაძინებლად მივდიოდით ჰამაკებში, ყველა წასული იყო, არ მინდოდა ნიკუშასთან მარტო დარჩენა ამიტომაც უცბათ წამოვდექი მეც და გაყოლას ვაპივებდი ხელზე რომ მტაცა ხელი და კალთაში ჩამისვა,გავშეშდი და შიშისგან ხმაც ვერ ამოვიღე, ბავშვებს შესძახა ჩვენ არ დაგველოდოთო ,როგორც კი ყველა შეიყუჟა, ფეხზე წამოდგა, მეც თან წამომაყენა და სადღაც წამიყვანა, თავიდან ვუძალიანდებოდი, რადგან არ დამვიწყებია წინანდელი ტყის ამბავი, მაგრამ რას გავაწყობდი ამ მუტანტთან და მეც დავყევი...ბოლოს ყელში რომ ამომივიდა დავუყვირე
-სად ჯანდაბაში მიგყავარ ბოლოს დაბოლოს? ჩემმა ხმამ აშკარად გააღიზიანა, ხელზე უფრო მომიჭირა რესკად შემობრუნდა და ხეზე ამაკრო.
-თუ მოკეტავ დამავალებ! ჯერ ისიც მეყოფა თამაშის დროს რომ მიშალე ნერვები! შენი ხმა არ გავიგო და ფეხი გამოადგი! იმდენად მკაცრად მითხრა, რომელ შეწინააღმდეგებაზე იყო საუბარი ხმა აღარ ამომიღია და ისე გავყევი, უკვე ფეხებიც მტკიოდა იმდენს დავდიოდით და თან მეძინებოდა გზა კი არადა არ სრულდებოდა, ჩემს თავსაც გამოვუტანე განაჩენი ახლა ნამდვილად სადღაც გადამაგდებს თქო, მაგრამ მისი გუშინდელი ქცევა გონებიდან არ ამომქონდა..მაშინ გამოვფხიზლდი, როდესაც გაჩერდა და გაკვირვებულმა შევხედე, შემდეგ მივხვდი რომ მოვედით და გარემოს მოთვალიერება დავიწყე, უდაბური ტყე და მეტი არაფერი? სერიოზულად? ჩემს თავს ვეკითხებოდი და პასუხს ვერ ვუძებნიდი რა ჯანდაბა მინდოდა შუაგულ ტყეში ?
-სერიოზულად ნიკუშა? აქ რისთვის მომიყვანე შეგიძლია ამიხსნა? მაინც და მაინც ასე შოვს უნდა წამოვსულიყავით? თუ ხეები გაქვს მონიშნული? უკვე ნერვები მქონდა აჭრილი დაგაჩერებას არც ვაპივებდი ხელი წელზე რომ არ მოეკიდა და უეცრად სადღაც არ ავეყვანე, წამით გამოვფხიზლი და დავინახე ხეზე აშენებულ სახლში ვიყავით.. კიბებზე ვიდექი და დაბლა ჩავიხედე რითიც მანიშნა ადიო, მეც გაოცებულმა აღარ დავაყოვნედა ავედი, როგორც იქნა მივაღწიე და დაშოკილმა და დამუნჯებულმა ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე...
-ჯანდაბა..ნიკუშა რალამაზია, ეს..ეს შენ ააშენე? კიმაგრამ აქამდე რატომ არ თქვი? ვაიმეე ხედიც რალამაზია? გაოცებული და აშკარად გაოგნებული ვეღარ ვჩერდებოდი და წამისინდელი ინციდენტის გამო შემრცხვა კიდეც...ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა უკნიდან და ყურში ჩამჩურჩულა
-იმ ღამესაც აქ უნდა მომეყვანე, მაგრამ იმდენად მომშალე ნერვები უკვე შენც გახსოვს.. აღარ დაასრულა, მის ინტონაციაზე და ხმაზე გამაჟრჟოლა და მივხვდი კარგ დღეში ნამდვილად არ ვიყავი, ან საერთოდ რას ნიშნავდა ჩემი აქ მოყვანა? ვერაფერს ვიგებდი გარდა იმისა რომ სიგიჟემდე მსიამოვნებდა მასთან ერთად ყოფნა..
-წამო შევიდეთ არ შეგცივდეს, ოღონდ თავი დახარე ცოტა პატარაა და შეიძლება მიარტყა, გამაფრთხილა და მიბიძგა პატარა ქოხში შევსულიყავი, ერთი ლეიბიც იყო ერთ ადამიანზე განკუთვნი, მაგრამ ორიც შესანიშნავად დაეტეოდა, გვერდი გევრდ დავჯექით, შუქიც აანთო და თერმოსიდან ცხელი შოკოლადი დაასხა და მომაწოდა, მოიცა ამას უკვე დაგეგმილიც ჰქონდა რომ მე აქ მომიყვანდა დღეს?
-დალიე გათბები! მითხრა აშკარად მზრუნველი ხმით და მეც დამათბო მისმა მზრუველობამ
-ეს ყველაფერი? იცოდი დღეს აქ რომ მომიყანდი? ბოლოს ვკითხე ის რაც ასე მაინტერესებდა,ჯერ ჩაიცინა ბოლოს თვალებში შემომხედა და მიპასუხა
-ყოველთვის ვიცი რასაც ვაკეთებ ნინუცა! დავმუნჯდი ან რა მქონდა სათქმელი? ყოველთვის ისეთს გეტყოდა ვეღარც შეეწინააღმდეგებოდი..
-და შენ რატომ იცრუე თამაშის დროს? მკითხა მკაცრად, როგორ არ მინდოდა ამ თემას შეხებოდა, წუთით მეგონა დაივიწყა თქო ,მაგრამ...
-მომისმინე, ბავშვებმა არ იციან და თანაც...არ შემეძლო..ისინი
-ეს ყველაფერი ბავშვების გამო გააკეთე? მკითხა აშკარად გაკვირვებულმა..
-შესაძლოა..უბრალოდ შენი არ მესმის! ხან ცუდად მექცევი ხანაც პირიქით მივარდები და მკოცნი! ამოვიბუზღუნე აშკარად გაბრაზებულმა რაზეც ჩაიცინა
-მე მხოლოდ ერთხელ გაკოცე ნინუცა...
-აი მე რას გეუბნები და შენ რას ამბობ! გაბრაზებულმა ცხვირი აიბზუა, რაზეც უარესად გაეცინა და გულზე მიმიკრა..
-რა სულელი ხარ ნიინ, რა სულელი.. ისე სასიამოვნოდ ჩამესმოდა მისი ბარიტონი, რომ უცბათვე მომთენდა და მეც მივეკარი, მანაც უკეთესად მომხვია ხელები და თავზე ფერება დამიწყო, რაზეც უარესად მოვითენთე და ძილმაც წამიღო, იმდენად სასიამოვნოდ მეძინა რომ გაღვიძებასაც არ ვინებებდი, რომ მცოდნოდა მთელი ცხოვრება ასე ვიქნებოდით...
დილით სასიამოვნო ჩიტების ჭიკ-ჭიკმა გამაღვიძა, წამით აზრზე მოვედი და დავინახე როგორ მედო ნიკუშას გულმკერდზე თავი და როგოვ ჩახუტებულებს გვეძინა, ამის დანახვაზე გამეღიმა და სულაც არ ავდგებოდი, რომ არა დატოვებული ბავშები..ალბათ როგორ ინერნვიულეს.. წამოვხტი და აშკარად ნიკუშასაც გამოეღვიძა
-რამოხდა? მკითხა უარესად დაბოხებული ხმით მეც გუშინდელის გახსენებისას სიწითლემ გადამკრა და ძლივს ჩავიბურტყუნე
-ბავშვები ალბათ გევძებენ, იქნებ წავსულიყავით? ერთი წუთი მაკვირდებოდა ბოლოს ჩაეცინა და წამოდგა
-წავიდეთ! მეც დავემორჩილე შემოვიცვი ჩემი თბილი ჟაკეტი და ხის სახლიდან ჩამოვედით, გულიც კი მწყდებოდა რომ ვტოვებდი, და აშკარად შეატყო ნიკუშამაც
-კიდევ მოგიყვან! მითხრა დამაიმედებლად რაზეც წამშივე გამომიკეთდა ხასიათი და ჩუმად გავყევით ბავშვებისკენ გზას.. როგორც იქნა მივაღწიეთ.. როგორც ჩანს მხოლოდ ლილეს და გიგას ეღვიძათ და კოცონზე ყავას იკეთებდნენ, თან ბუტბუტებდნენ რაღაცეებს...
-რა გაკამათებთ ხალხო? როგორც კი მივუახლოვდით ეგვერე ჰკითხა ნიკუშამ
-ბიჭო ნერვებს მიშლის! ვეუბნები თბილად ჩაიცვი მეთქი და არ ესმის! კბილებში გამოსცრა და მზერა ისევ ლილეს გაუსწორა..
-ვაიმეეე შენ ვინ გეკითხება ადამიანო? არ მცივა და არ მიდნა თბილად ჩაცმა ვაახ..ახლა ლილემ დაიწყო წუწუნი..ორივეს შემხედვარე მეცინებოდა.. ბოლოს უკვე ყველამ გაიღვიძა და ლაშქრობა განვაგრძეთ, ბავშვებიც დაიღალნენ და გადავწყვიტეთ საღამოს უკვე დავბრუნებულიყავით, უკმაყოფილო არც არავინ იყო, მე და ნიკუშა ისევ ისე ჩვენთვსი ვიყავით, ხანდახან თუ გავხედავდით ერთმანეთს და ისიც წამით, სახლში მისულებს ერთმანეთზე ჩაფსკვნილი წყვილი დაგვხდა მდივანზე მიძინებოდათ, კარების ხმაზე აშკარად გამოიღვიძეს
-ასე მალე დაბრუნდით?
-ჰო მოგვბერზდასავით რა.. თან დავიღალეთ ტოო..ამოიბუზღუნა ალექსანდრემ და დივანზე დაეცა...
-ესენი ხო არაფერს გაცდიან რაა! მკაცრად დაგვძახა დათომ და თავის საცოლეს ხელი გადახვია და ოთახისკენ წავიდნენ..-უი კიდე ხო! ხვალ ვქორწინდებით და მეჯვარეებიც თქვენ ხართ! გამოგვძახა და კიბეებს აუყვნენ...ჩვენც გაკვირვებულები ახალი ამბით შევეგუეთ და ბიჭებს ვუთხარით რომ გამოვიცვლიდით და საჭმელსაც მოვამზადებდით, აშკარად ყველას გვეტყობოდა როგორც გვშიოდა, ოთახებში ავედით და მოვწესრიგდით..ბოლოს სამზარეულოში ჩავედით საჭმლის გასაკეთებლად, თუცმა უკვე მომზადებული დაგხვდა, აშკარად სალომეს ხელი ურევია და ბედნიერებმა სუფრა გავშალეთ და ყველა მივუჯექით
-უი ხოო ისე იმედია სურვილები არ გავწყდებათ! ალექსანდრესაც აქვს სურვილი მარიმათან და ნიკუშასაც ნინუცასთან! ჩაილაპარაკა მტკიცედ გიგამ და ჭამა განაგრძო რომელზეც ლილე გამოეგება
-მე კი შენთან ვაჟბატონო! ჩაილაპარაკა მტკიცეთ
-შენ ყველა სურვილს მივიღებ ჩემო ფერია.. მისი კომპლიმენტისგან აშკარად გადაწითლებულმა ხმა ვერ ამოიღო და სიცილი დაიწყეს.. მე კი ისევ ნიკუშას შევხედე ეშმაკური ზმერით რომ მიმზერდა..ეს ხომ არადა არ იცვლება რაა.. ჩავიბუტბუტე გონებაში და იმაზე ფიქრში გავლიე დრო რა სურვილს შემასრულებინებდა...ბოლოს უკვე ოთახებისკენ წავედით უეცრად ხელში რომ მწდვა და თავის ოთახში შემაგდო...
-რასაკეთებ? გაოგნებულმა ვკითხე და დაველოდე ჩემთვის უკვე სასიკვდილო განაჩენსს
-სურვილს ვისრულებ! მითხრა მკაცრა და დამაკვირდა, ენა ჩამივარდაო ისე იყო ჩემი საქმე ბოლოს ძლივს შენარჩუნებული სიმტკიცით ხმაც ამოვიღე
-რ..ა სურვილ..ი?
-ჩემი შენდამი სურვილი პატარავ!
-და რა სურვილი გინდა? ამოვღერღე გაბედულად და დავაკვივდი როგორ ჩატეხა ტუჩის კუთხე, ბოლოს დასერიოზულდა სახე ახლოს მომიტანა და გამარჯვებული ღიმილით მომახალა
-ცოლად გამომყვები!


ბავშვებოოოო, ჩემოო შოკოლადეებოოო <3 ბოდიშიიი ასეთი დაგვიანებისთვიის და ასეთი პაწაწუნა თავისთვის <3 უბრალოდ ვერანაირად მოვახერხე დამეწერა, კომპიუტერი არ მაქვს, და მეზობელთან რაც შემეძლო სწრაფად დავწერე <3 უღრმესი მადლბა ყველას თბილი სიტყვებისთვის <3 სიტყვებსაც ვერ ვპოულობ ისე მაბედნიერებთ და მახარებთ თითოეული <3 ვეცდები ყველანაივად აღარ დავაგვიანო და თავებიც გავზარდო...ძალიან მრცხვენია თქვენთან მაგრამ გამიგეთ <3 ძალიაან მიყვარხართ და ყველა მაბედნიერებთ <3 უდიდეესიი ამდლობააა ჩემო ტკბილებოო <3