-რა მოხდა გუშინ? - სკოლაში შესვლისთანავე კუხვები დააყარეს კითხვები ნუცამ და მარიმ.
-რავი ცოტა ვისაუბრეთ არც ისე ცუდი ბიჭი ყოფილა- შეძლებისდაგვარად გაინაზა ხმა, და კლასს მიაშურა დაკითხვისგან თავის დაღწევის მიზნით.
-მოიცა მაგას შენ ამბობ?-შეიცხადა უკანადრვნებულმა ნუცამ.
-ხო უბრალიდ არ ვიცნობდი, შორიდან ბაბნიკი და საკუთართავზე შეყვარებული იდიოტი ჩანს, სინამდვილეში კი არც ასეთი ნეარდეტანელია- გაიღიმა მიამაც.
-აქედანვე მოვაგვაროთ ჩვენ მოტოს საქმე, ამათ რომ ვუყურებ მარტო დაახლოებას არ დაჯერდებიან- გადაუჩურჩულა მარიმ გვერდით მდგომ ნუცას და სიცილმა გაუპო სახე.
-ხომ ვამბობდი არაა- ნუცამაც ვერ შეიკავა სიცილი.
მაგრამ რა იცოდნენ რა გეგმები ჰქონდათ მარის და ტვილდიანს, მათგან მალულად. თუმცა ყველაფერი შეიძლება მოხდეს, არავინ იცის დრო რას გვიმზადებს.
მთელმა ტვემ ასე განვლო მია ცალკე ესაუბრებოდა გოგონებს სანდროს გამოგონილ დადებით მხარეებზე, ხოლო ტვილდიანი ცალკე ატანდა საუბარს ფანტაზიას, რომ ბიჭებისთვის მია დაეხასიათებინა. სინამდვილეში კი არცერთს გამოუთქვამს სურვილინ უფრო მეტიც აზრადაც არ გაუვლიათ ერთმანეთი მართლა გაეცნოთ, სანამ დუდას უნიკალურ აზროვნებას გენიალური აზრი არ ამოუტივტივდა.-,, ახლა კი დროა ჟურნალ-გაზეთების ყდებზეც აღმოჩნდეთ" წამოიძახა ერთ მშვენიერ საღამოს, ბიჭების ჩვეულებრივ შეკრებაზე. სანდრო ასეთ წინადადებას არ ელოდა ელდა ეცა, არ იცოდა რა ექნა აქმდე ხომ უბრალოდ პარკში ხვდებოდნენ ერთმანეთს რამდენიმე წუთით, რომ მომდევნო დღის გეგმები განეხილათ, თუ რას იტყოდნენ ერთმანეთზე. ახლა კი მართლა უნდა გასულიყვნენ ერთად საზოგადოებაში და ნამდვილი წყვილივით მოქცეულიყვნენ. სხვა გზა არ ჰქონდა და დათანხმდა დუდას წინადადებას. მეორე დღეს ისევ პარკში შეხვდნენ ერთმანეთს, მიას დუდას წინადადება გააცნო და გადაწყვიტეს მეორე დღეს სკოლის მერე გაესეირნღათ, ამ მდგომარეობიდან სარგებელი თვითონაც რომ მიეღოთ მიამ შესთავაზა მთაწმინდაზეც ასულიყვნენ. მიუხედავად მათი ასაკისა მიას კარუსელების ხსენებისას ისევ ბავშვივით უციმციმებს თვალები, ეს არც სანდროს გამოჰპარვია და დასთანხმდა მის წინადადებას.
მეორე დღეს მიამ ჯინსის შარვალი თავისუფალი გრძელკლავიანი მაისური და ქუდი ჩამოიფხატა თავზე. მოსაცმელიც მოიცვა და სანდროს ზარს დაელოდა. მანაც არ დააყოვნა და ამცნო რომ გარეთ ელოდებოდა. სახლიდან გასულ მიას სანდრო მანქანასთან ატუზული დახვდა. ჯონსის შარვალი შავი ზედა და ტყავის მოსაცმელი მოხდენილად მოერგო ტანზე ტვილდიანსაც.
-გამარჯობა- ზედმეტი მსახიობობისგან თავი შეიკავა მიამ და უბრალოდ მიესალმა.
-გაგიმარჯოს- არც სანდროს უცდია ხელოვნურობა. მანქანაში ხმა არ ამოუღიათ, მალევე ავიდნენ მთაწმინდაზე და სეირმობა დაიწყეს.
-საიდან იცი რომ ჟურნალისტები ჩვენი გასეიირნების შესახებ გაიებენ? - დუმილი დაარღვია მიამ.
-მე ხომ სანდრო ტვილდიანი ვარ ერთ ერთი ყველაზე მდიდარი ბიზნესმენის შვილი-გაიჯგიმა სანდრო.
-ხო ეგ როგორ დამავიწყდებოდა- ცხვირი აიბზუა მიამაც.
- ხო, მაგრამ ამჯერად ამაზე ბიჭებიც იზრუნებენ.- გაეცინა სანდროს.
-აჰ გასაგებია.
-და აი ისინიც- მობეზრებულის ტონით წარმოთქვა სანდრომ და მიას გვერდიდან ამოუდგა, წელზე ხელი შემოჰხვია და გზა ისე განაგრძო თითქოს არაფერი მოემოქმედებინოს რამდენიმე წამის წინ. მია ცოტახნით შედგა გაკვირვებული ადევნებდა თვალს მის ქმედებას. რომ აღარ გადადგა ნაბიჯი სანდრომ უბიძგა წასასვლელად მერეღა გამოერკვა, მისი ქმედების მიზეზსაც მიხვდა და გასაპროტესტებლად ენაზე მომდგარი სიტყვაც უკან დააბრუნა.
- აბა მომიყევი რამ შენზე- საუბარი წამოიწყო სანდრომ.
-რა გაინტერესებს?- გაკვირვება გამოესახა მიას.
- რავი რამე. არ მოგბეზრდა ასე შეთანხმებულად რაღაცების მოყოლა? ხომ შეიძლება მართლა დავმეგობრდეთ?- გაუაზრებლად წარმოთქვა ამდენი ხნის ნაფიქრი.
-დავმეგობრდეთ? მე და შენნ? სასაცილოა- სულს ვეღარ ითქვამდა მია.
- ნუ ხარხარებ სირცხვილია- დაუბღვირა მისი რეაქციისგან გაბრაზებულმა.
-მომისმინე. მიუხდავად ამ ნიძლავისა და გამოგონილი ურთიერთობისა, ისევ ისეთი ბაბნიკად და საკუთარ თავზე შეყვარებულად რჩები ჩემთვის და კიდევ კიარ ვხარხარებ ვიცინი- ღიმილ აკრულმა მიახალა მიამ.
-სხვათაშორის ჯერ კიდევ ვერ აღგიქვამ ქალად- თვალი ჩაუკრა სანდრომ- ამიტომ მოდი კარგი მეგობრები თუარა ნაცნობები ვიყოთ.
-კარგი ჯანდაბას- დანებდა მია-ბარემ აქ ვართ და არ გინდა ცოტა გავერთით- ჭინკები აუთამაშდა თვალებში.
-მართლა ბავშვი ხარ- მის დანახვაზე გაეცინა სანდროსაც.
-ვიცი- ენა გამოუყო მიამ.- წამოდი ეშმაკის ბორბალზე დავსხდეთ.
-ოო არა მოიცა სხვა რამეზე რა, ნახე რამდენი გასართობია.- თავი მოისაწყლა სანდრომ.
-მოიცა შენ რა სიმაღლის გეშინია?- გაოცებული შედგა ერთ ადგილას მია, ცოტა ხანს გაოცებული უყურა მერე კი შუაზე მოკეცილი ბოლო ხმაზე კისკისებდა. სანდრო კი დაპროგრამებულივით თვალს ვერ აცილებდა, ასეთი გამხიარებული მია ჯერ არ უნახავს და აღფრთოვანებული იყო მისი აციმციმებული თვალებით, ჩაჩხვეტილი ლოყებით და სასიამოვნო სიცილით.
- სანდრო ტვილდიანს სიმაღლის ეშინია?- ალმაცერად გადახედა მიამ.
-შენ წარმოიდგონე და სანდრო ტვილდიანიც ადამიანია, ასერომ მეც შეიძლება რამის მეშინოდეს- ჩაილაპარაკა ცოტა ნაწყენმა.
-ოჰ ახლა ხართ ადამიანიი? ღმერთკაცი მეგონეთ- ყურადღება არ მიაქცია მის ტონს და ახლა არ გინდა სააკაშვილის ტონით ჩაილაპარაკა.
-ნუ ახლა რაღაცმხრივ არ შემიძლია არ დაგეთანხმო.- შეითერა პომპლიმენტად ჩათვლილი მიას ხუმრობა.
-ნარცისო- ცხვირი აიბზუა მიამ.
-კარგი ხო მოვრჩეთ.
დიდი კინკლავის შემდეგ მიამ მაიც დაიყოლია სანდრო და ეშმაკის ბორბლითაც ისამოვნეს,ნუ საკითხავია რომელმა ისიამოვმა.
თითქოს უფრო გაეხსნენ ერთმანეთს ბევრი გართობის შემდეგ სანდრომ რაღა მარტო ჟურნალისტებმა უნდა გვიღონ ფოტოებიო და მათაც დაიწყეს გადაღება. ორივე ხან როგორ პოზაში იღებდნენ ფოტოს ხან როგორში,ხან ერთი უღებდა მეორეს ხან მეორე პირველს, ხანაც ვინმეს წამოეწეოდნენ და ფოტოს გადაღებას სთხოვდნენ. მხიარულად გაატარეს დღე ბამბის ნაყინისაც გაავლეს მუსრი და საღამოს დაიშალნენ. სახლში მისულები ემოციებით იყვნენ სავსე. სანდრომ მობილური მოიმარჯვა და ფოტოების დათვალიერება დაიწყო, მთელია მდროის მანძილზე ღიმილი არ მოშორებია მის სახეს, მიას ბავშვივით გაბრწყონებულ თვალებში იძირებოდა და სხვაგან გახედვაც აღარ უნდოდა თითქოს ერთი წამოც რომ მოეცილრბინა თვალი იქ აღარ დახვდებოდა. განსაკუთრებით მოეწონა ერთი ფოტო გრძელი გაშლილი თმები გვერდებზე ჩამოეყარა, ქუდი შუბლზე ჩამოეფხატა, ტუჩები ბავშვურად მოეკუმა და მარჯვენა მხარეს მოეყარათ თავი აციმციმებული თვალები კი კამერისთვის გაესწორებინა.
თხუთმეტი წუთი გაშტერებით დაცქეროდა ფოტოს. გონს მხოლოდ კარებზე კაკუნმა მოიყვანა. ბიჭები იყვნენ. ამბები გამოკითხეს, დუდამ შეატყობინა რომ მის მიერ გაგზავნილმა ჟურნალისტმა ყველა კადრი დააფიქსირა და არაჩვეულებრივი ფოტოები გამოვიდა. ცოტა დალიეს და მალევე წავიდნენ. სანდრო ისევ გაიწია მობილურის ასაღებად, თუმცა იმის გააზრებაზე, რომ მიას ფოტოებს ასეთი ბედნიერი სახით ათვალიერებდა გააბრაზა და საკუთარ თავს გაუწყრა. ,,ეს უბრალო ნიძლავია და მეტი არაფერი" შემოუძახა საკუთარ თავს და დასაძინებლად გაემზადა.
მიაც დადებითად დამუხტული დაბრუნდა სახლში. ოთახში ასვლისთანავე ფოტოები დაათვალიერა რამდენიმე ფოტო გამოარჩა და ლეპტოპშიც გადაიტანა. უკვირდა სანდროსმიმართ ასეთი დამოკიდებულება, მისნაირ მდიდარ ბიჭებს სულ საკუთართავზე დიდი წარმოდგენისმქონე და ბაბნიკეად მიიჩნევდა თუმცა რაც დრო გადიოდა ხვდებოდა, რომ მის შეფასებაში ცდებოდა.
-მაგრამ ასე თუ არ არის რატომ დადო შენზე ნიძლავი?- გამოეღვიძა ალტერეგოს.
-ეგრე მეც დავდე ნიძლავი, შეიძლება ისიც იგივეს ფიქრობს ჩემზე რასაც მე მასზე ვფიქრობდი- ნაწყენმა ჩაილაპარაკა მიამ.
-ფიქრობდი? ნუთუ ასე მალე შეგეცვალა დამოკიდებულება?- ირონიული და პირდაპირი იყო ალტერეგო.
-მოკეტე- შეუბღვირა მიამ როცა მიხვდა, რომ მის კითხვაზე პასუხი არ ჰქონდა და
მეორე მესთან ჩხუბის შემდეგ დასაძინრბლად გაემართა.