ლოგინზე გულაღმა ვწევარ და ჭერს მივშტერებივარ. -მერამდენე დღეა ლუკას არ დავლაპარაკებივარ? არც მირეკავს იქნებ არ ვენატრები? მე რამდენჯერ დავურეკე იმდენჯერ გამორთული ქონდათ. იქნებ მამის ნახვის შემდეგ აღმზრდელი მისთვის არაფერია? იქნებ საერთოდაც მისთვის უმნიშვნელო ვარ?-ცრემლები თავისით იწყებს დენას.-ნუთუ ლუკის არ ვენატრები? სულ სულ ცოტათი მაინც?-გვერდულადთ ვწვები და ემბრიონის ფორმას ვიღებ.-ჩემს ბიჭს აღარ ვუნდივარ?-ტელეფონის ეკრანზე ჩემსა და ლუკას ფოტოს დავყურებ-სულ არ გენტრები ნათლი? ოდნავადაც არა?-სურათს ხელს ვუსმევ და გულში ვიხუტებ-არ შეიძლება ლუკიტო მასე მალე დამირეკე რა-ტელეფონს უაზროდ დავყურებ, მერე უარესი ტირილი მიტყდება.-რატო ელენა, რატომ? რა დაგიშავე? რატომ დამიტოვე შენი შვილი ასე? რატო არ ხარ დღეს შენ ლუკასთან?-საბოლოოდ ტუმბოზე მდგარი სანათი ავიღე და კედელს მთელი სიძლიერით შევანარცხე. კარადიდან იარაღი გადმოვიღე, მარკერიც ფეხზე ბუგები ამოვიცვი და თორნიკეს სირბილით ჩავუარე. მანქანაში ჩავჯექი და ტყისკენ წავედი. მანქანა გავაჩერე გადავედი, ხეებზე რგოლები დავხაზე მარკერით და სროლა დავიწყე. გიჟს ვგავდი, აბურდული თმით და დასვრილი თეთრი ტანსაცმლით. ცოტა დაწყნარებულზე გვერდით ვიღაც მომიგა.
-ბრაზის კონტროლი გიჭირს-მეუბნება მშვიდად
-შენი საქმე არაა-ვუმიზნებ
-არის-მკაცრად მეუბნება
-არ არის! არა!-მიზანში ვარტყავ და მანქანაში ვჯდები. თავი საჭეზე მიდევს და თვალებ დახუჭული ღრმად ვსუნთქავ.
-ბრაზობ რადგან ფიქრობ, რომ ლუკას მამა ურჩევნია შენს თავს. არ დაგავიწყდეს ლეა მთელი ამ დროის მანძილზე ლუკა შენთან იზრდებოდა და მამა მხოლოდ ფოტოებიდან იცნობდა. ჯერ კიდევ...-კარებს ვაღებ და ისიც მიჭერს-ეიფორიაშია, უხარია თავისი მშობლის დანახვა. უყვარხარ სიგიჟემდე ეს ცხადია. მამამისსაც და ლუკასაც ერთმანეთი ენატრებოდათ და დადგა ის მომენტი, როცა დროის ერთად გატარება შეუძლიათ, დამიჯერე ძალიან უყვარხარ. მისთვის ყველაფერი ხარ! ნუ იქნები ეგოისტი, ლუკას მამა ყავს, შენ კი გყავს შვილი იოანე რომელსაც არანაკლები სიყვარულით და სითბოთი გავზდი,თ'-ხმამაღალი ტირილი მიტყდება და თორნიკეს გულ-მკერდზე ხელებს ვურტყამ.
-ჩემიცააა, მე გავზარდე, მენატება, ვეღარ ვძლებ-ვიკეცები და დაგროვილ ბოღმას ყვირილით ვანთხევ
-ლეა მისმინე ასე უარესია, თავს იტანჯავ. ენატრები, უყვარხარ რათქმაუნდა შენიცაა, მაგრამ არა იმდემად რამდენადაც ლაშასია-მეხუტება
-5 წლის მოგონებები აქვს ჩემთან, მისი სუნი, რომ ვიგრძენი 20 წლის ვიყავი, პირველად მეჭირა ახალდაბადებული, პირველად ვიგრძენი სითბო, სიყვარული, პასუხისმგებლობა და უამრავი რამ. მახსოვს, როგორ გაიარა. მახსოვს, როცა რამე უნდოდა და უბრალოდ არ შემეძლო მიმეცა მისთვის და ვერ ვაწყნარებდი ერთად ვტიროდით. ავად, როცა ხდებოდა ღამეებს ვათენებდი და ათას ხერხს ვეძებდი მის გამოსაჯანმრთელებლად. მახსოვს, როგორ დამიძახა ლეა, მაგრამ არა დედა, მახსოვს როგორ გაიარა. მე ვიცი რაზე აქვს ალერგია, მე ვიცი რა უყვარს ძალიან, მე ვიცი რა დროს რას გრძნობს, ერთად გვტკივა, ერთად ვარსებობდით, ერთად დავრბოდით პარკში, მთელი სამი თვე როცა სიარული არ შემეძლო მისმა ღიმილმა და მისმა შემართებამ გადამატანინა. ლუკაც მე დავარქვი-ტირილს ვერ ვწყვეტდი. თორნიკემ ხელში ამიყვანა, მანქანაში ჩამსვა და სახლის გზას დავადექით. გზას, რომ შევხედე მივხვდი შორს არ ყოფილა ტყე.
თვალებს, როცა ვახელ გვერდით თორნიკე მიზის იოანესთან ერთად.
-დედიტომ გაიგიძაა-ხელები გაშალა და ჩემსკენ გადმობობღდა
-დედას ოცნება ხარ შენ-მაგრად ჩავიხუტე.
-მე არა?-გაბუსხული მიყურებდა ლუკა. ლამის გადავირიე, გავშრი, გამიხარდა, ავღელდი.
-ლუკა-თორნიკემ იოანე გამომართვა და ოთახიდან გავიდა-როგორ მომენატრე ლუ-მივვარდი და ხელში ავიყვანე
-მეც-სლუკუნით თქვა
-რა მოხდა?
-ველ ვძლებ უსენოდ-ენა მოიჩლიფა
-ჩემო სიყვარულო-ლოყებს ვუკოცნი
-ლეა შეიძლება ვილაპარაკოთ?-ლაშა შემოდის ოთახში
-კი რათქმაუნდა-თორნიკეს ვეძახი და ვთხოვ ლუკა თავისთან ყავდეს.
-აბა?
-ვერ ძლებს უშენოდ, რაც სოფელში ვიყავით იმის მერე სულ შენზე ლაპარაკობს. გამოგიტყდები და ვცადე, რომ შენთან კონტაქტი ნაკლებად ქონოდა თუმცა ხედავ აქ ვართ. ლეა ისიც იცი, რომ ელენა სიცოცხლეს მერჩივნა, მაგრამ მე შევხვდი ქალს 2 წლის წინ ესმას გოგოს რომელმაც თავიდან განმაცდევინა სიყვარული. ესმამ შვილიც მაჩუქა, ნია და მინდა, რომ ლუკას გავაცნო.
-შენ რა მეღადავები? როდის მოასწარი ლაშა როდის? სიყვარულს არ გიშლი ვაფშე რა უფლება მაქვს პროსტა შვილი, რომ გყავდა არ იცოდი? თურმე შეუყვარდა 2წლის წინ და იქამდე რას აკეთებდი? ელენა თუ გიყვარდა რატომ დატოვე? შენი აზრით არ ვიცი არაფერი? ეგრე მიცნობ? შენ ელენე არ გიყვარდა შურისძიების გამო გააკეთე ყველაფერი. მამისს თუ ძალიან გაინტერესებს არაფერი დაუშავებია! შენ გამოიყენე და შვილთან ერთად მიაგდე. როგორ გაგიწია გულმა? სიკვდილმა ისე გამომტაცა ხელიდან შვილზე თვალის შევლებაც ვერ მოასწრო. გიგებდი ხომ გახსოვს? ყველაფერს გიგებდი, იმასაც რომ ელენას უმალავდი ყველაფერს და ოღონდ მისი ლამაზი ღიმილი დამენახა. თავის სიცოცხლეს შვილიც ამჯობინა. დამიჯერე ლუკა ამას რომ გაიგებს არ გაპატიებს არასდროს!
-ლუკა დედამისის ასლია შენ გყავდეს!-ორი სიტყვა მომოგდო და გარეთ გავიდა. უკან გავეკიდე, ლუკა ხელში აიყვანა აკოცა და სახლიდან გავარდა.
-ლაშა დამეოლოდე, ლაშა!-ვუყვიროდი ბოლო ხმაზე. მანქანაში ჩაჯდა და წამიერად მოწყდა ადგილიდან. ოთახში გაცოფებული ავვარდი და კარები გადავკეტე. ლოგინზე ჩამოვჯექი და ძირს დაგდებული ფურცელი დავინახე, მისკენ გავიწიე და ხელში ავიღე.

,, ჩემო ლეა, მე ლაშა კიკნაძეს მთელი არსებით მიყვარდა ელენე ადუაშვილი, იმის და მიუხედავად, რომ შურისძიების მიზნით გავიცანი. მისი მწვანე ბრიალა თვალები და რიჟა თმა, გრძელი თითები, უნაკლო სხეული და რაც მთავარია მისი საკუთარი მეთი. შენ ძალიან კარგად ხვდებოდი ჩემს მიზანს, მაგრამ ისევ ელენას გამო არ იღებდი ხმას. იცოდი, ჯობდა გვერდით ყოლოდი და მიხმარებოდი ვიდრე თავზარი დაგეცა სინამდვილით და ორივეს დაგვეკარგა. ისიც იცოდი, რომ შემიყვარდა და შურისძიებას წერტილი დავუსვი. ზუსტად ამ წერტილმა მაიძულა მიმეტოვებინა ჩემი ბიჭიც და თვითონაც მინდოდა კარგად ყოფილიყვნენ, თუმცა არ ვიცოდი სიმსიმნვის შესახებ, რომლის გამოც მშობიარობას გადაყვა. წერტილი რომელიც მე დავსვი გამოიწვია ის რომ თუ მათ არ ჩამოვშორდებოდი ადუაშვილების და კიკნაძეების ოჯახები იძიებდნენ შურს და სამივეს დაგვხოცავდნენ. ადუაშვილების ელენა რომ გარდაიცვალა ჩემი ძმა შეიწირეს ათუკა გემახსოვრება. ღმერთს მადლობა,რომ სამართალმა იზეიმა და დაიჭირეს ქეთი ადუაშვილი ელეს ბიძაშვილი. მერე შევხვდი ესმას რომელიც ბავშვს ელოდებოდა ადუაშვილების ბიჭისგან თემოსგან. უარი თქვა ესმაზე და ბავშვს კი წაართმევდა ამიტომ მე შევიფარე და ყალბი საბუთებით გავუფორმე ქორწინება. ლუკას გიტოვებ შენ რადგან რომ გაიგონ ლუკა კიკნაძე ჩემს მეურვეობაში გადმოვიდა ბავშვს შენც წაგარმევენ და მეც. ვიცი დედობილი ხარ მისი და არ გაუჭირდება. ისევ იმის გამო რომ შენი მადლიერი ვარ და ჩემი შვილი ქვეყანას მირჩევნია ასე ვიქცევი. ლუკასთან გატარებულმა 5 დღემ დამანახა სიკეთე, სიყვარული, მამა-შვილობა და ყველაფერი არაამქვეყნიური. სულ შეახსენე რომ მამამისი სულ მის გვერდით იქნება და რომ ძალიან მიყვარს. ადუაშვილები სანამ არ დაწყნარდებიან იქამდე ვერ გამოვჩნდები, მაგრამ შენი, ლუკასი, იოანესი და საკოს უხილავი მცველი ვიქნები. დაკავშირებით მე დავუკავშირდები ლუკას. მიყვარხართ ყველა. ბოდიში იმ საზიზღრობისთვის რისი თქმაც ისე მომიწია, რომ შემეძლოს როგორც მაშინ ვიტირე ამხელა კაცმა შენს მკლავებში ელენეს ავარიისდროს ისე ვიტირებდი, მაგრამ არ შემიძლია ლეა. ელენეს ლუკას და ჩვენი უდიდესი სიყვარულის გამო. ლუკას ბევრჯერ ჩაეხუტე და აკოცე"

ცრემლები მცვიოდა, როგორ ვერ მივხვდი. ამ საქმეს ისე არ დავტოვებ არანაირად! ლუკას მამას დავუბრუნებ! ადუაშვილებს კი საბოლოოდ გამოვააშკარავებ!

ხელ-პირი დავიბანე, შორტი და მაიკა ჩავიცვი.
-ლუუ მომენატრე ნათლი-ლოყები დავუკოცნე
-მეეც-ჩამეხუტა
-ზღვაზე მივდივართ და წამოხვალ?-მკითხა ლიზიმ
-არა საქმე მაქვს-გავუღიმე
-აუ წავიდეთ რა-გაიბუსხა ლუკა
-აუ ჩვენ წავიყვანთ რა-წამოხტა იაგო
-დამპირდი რომ არ გააბრაზებ-ლუკას შევხედე
-მეე?-თვალები გაუდიდდა და აფერისტულად მიიდო ხელი გულზე
-ვაიმე-ხელში ავიყვანე და ლოყები კიდევ ერთხელ დავუკოცნე
-აუ ნათლი-გაიბუსხა
-წამოდი ჩაგაცმევ, იოანე სადაა?-ვკითხე ლიზას
-თორნიკეს ყავს ოთახში-მხრები აიჩეჩა. მეორეზე ავედი ლუკა მოვამზადე და ბავშვებთან ერთად გავუშვი ზღვაზე. სახლში მარტო მე იოანე, თორნიკე და ბუჩი დავრჩით. ბუჩის საჭმელი ჩავუყარე და მეორეზე ავბრუნდი. კარზე დავაკაკუნე თუმცა ხმა არავინ გამცა და შიგნით შევედი. უკვე მეორეჯერ ვხედავ იოანეს და თორნიკეს ერთად. სასწაულად საყვარლები არიან. საწოლზე ჩამოვჯექი და თორნიკეს თმებში შევუცურე ხელი. გადმოტრიალდა და სასწაული ღიმილით გამიღიმა.
-აბა ლეაჩკა თავზე გადასხმული სუპის გამო როგორ გადაგიხადო სამაგიერო?-მწვანე თვალებში ჭინკები აუთამაშდა
-ვერაფერს ვერ იზამ-ენა გამოვუყავი
-მასე ხო?-უცებ წამოიწია ზურგზე მომიგდო და გარეთ გამიყვანა.
-აბა ლეა რა გირჩევნია მაკოცებ თუ მატლებთან ერთად გაერთობი?
-შენს კოცნას მატლს ვაკოცო მირჩევნია-ცხირი ავიბზუე
-რა სამწუხაროა, მე მასე არ ვფიქრობ. -ჩემი ოთახის კარი შეაღო. ლოგინზე დამაგდო და ღიტინი დამიწყო
-ვაიმე თოკა გაჩე რა-ძლივს ვაბამდი ორ სიტყვას.
-ახლა გავხდი ხო თოკა-ღიტინს უმატა
-კაი ხოიცი რომ სულ თოკა ხარ-სიცილს ვერ ვწყვეტდი. უცებ გაჩერდა და ჩამეხუტა. ელვასავით გაიარა ჩემში რაღაც ძალამ. ერთიანად დამბურძგლა. პულსმა წუთში 100 მიაღწია. მისი სუნთქვა ყელში ისე სასიამოვნოდ მეფრქვეოდა ლამის დავდნი.
-მერე იტყვი ვერაფერს ვერ იზამო-წარბები ამითამაშა
-ხო რამე ქენი?-თვალები ავატრიალე
-ვერაფერი ვერ ვქენი ანუ?-წარბები ზევით აწია
-დიახ-ხელები გადავაჯვარედინე
-ჩემი დროა-უცებ დამეტაკა და მაკოცა.-ვაიმე-გავიფიქრე და ისიც მომშორდა. დამპლურად გამიღიმა და შტვენით გავიდა ოთახიდან.
-ღმერთო ჩემს მოკვლას ცდილობს?-ცალი ხელით დოინჯი გავიკეთე მეორე შუბლზე მივიდე და აქეთ-იქით სიარული დავიწყე-რაც ტყვიამ დამაკლო ამან უნდა ამინაზღაუროს?-ხელებს ვიქნევ-დეგენერატი!-ცხვირი ავიბზუე და ახალი იდეით დავტოვე ოთახი.

**
დიდი იმედი მაქვს ისიამოვნებთ. ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისთვის.