-მაკოცე!
ვნების მორევში გადაშვებულს მხოლოდ ეს სიტყვები აღმომხდა პირიდან სასიამოვნო ბგერების თანხლებით, ვეფერებოდი მის სახეს, ბეჭებს, მხრებს. ყველაფერს სადაც კი ხელი და ტუჩი მიმიწვდებოდა. ტუჩების შეხებისას მეტისმეტად ღიზიანდებოდა, გაიეწეოდა ოდნავ უკან და სხვა პოზაში ცდილობდა ჩემს დამორჩილებას.
-მაკოცე მეთქი.
სიამოვნებისგან აცახცახებულს მხოლოდ ესღა მაკლდა ფურორამდე. საშინლად სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლიდა სხეულში, ცხოველს ვემსგავსებოდი, ქმედებებს ვეღარ ვარჩევდი, კონტროლი მქონდა თავზე დაკარგული, იმდენად გადმოსცემდა თავის გრძნობებსა ემოციებს თავისივე მიხვრა მოხვრით, რომელიც ჩემს სხეულზე ხორციელდებოდა. სურვილი ხვეწნა- მუდარაში გადამეზარდა.
-არ მინდა კოცნა, შენი ტუები რამდენი კაცის სასქესო ორგანოს დაწაფებია, როგორ გაკოცო?!
ვნებიანად წარმოთქვა, თითქოს ხმაში მცირედი ხრინწიც არ შერევია, ადგილზე გამაქვავა, ყველა ვნების ნაპერწკალი უმალვე ჩაქრა ჩემში და ზღვის ტალღებივით აირია გონებაში ეთობლივად ყველაფერი. შემცივდა, მინდორში დაგდებულ კუნძს დავემსგავსე, და რობოტიით დავიწყე მოქმედება. ეს უვე ნაძალადევ სექსს ჰგავდა და გავერიდე.
-წადი!
შიშველი მეტისმეტად თამამად ამესვეტა ცხვირწინ.
მერე გაეცინა.
-სად მიშვებ? ფულს ვიხდი, ასე არ შევთანხმებულვართ.
ამიცრემლიანდა თვალები და ნიღბიდან საღებავმა გამოჟონა.
-მოდი აქ!
-არა!
-მოდი თქო რომ გეუბნები, აქ სახვეწნად არ მოვსულვარ, სისხლი მიდუღს ისე მინდიხარ.
ადგილიდან არ დავძრულვარ, გაქვავებული თითქოს მის ედებას ელოდებაო ისე ვდუმდი. მოვიდა წელზე ხელები მომხვია და ამიტაცა, წამში ჩემი ეხები მის ზურგზე შემორტყმული აღმოჩნდა. იმდენად ხურდა ოფლი სდიოდა, გაავებული და გაბოროტებული ჩანდა.
-რატომ მეწინააღმდეგებოდი?
მითხრა და იმდენად სასიამოვნო ბიძგი ვეღარ ვგრძენი, როგორც უწინ. მაშინ უკვე მართლა ბორდელში მომუშავე ქალს დავემსგავსე, რომელიც თავის მოალეობას ასრულებდა.
ჩემი სხეული მისი სურვილისამებრ ირხეოდა. მკერდს იმდენად იხუტებდა სული მეკვროდა, უკვე აღარ მსიამოვნება მასთან და ერთი სული მქონდა ორგაზმს როდის განიცდიდა რომ ღონემიხდილი საწოლზე მივარდნილიყო და მალევე დავეტოვებინე.
-მომეფერე!
მითხრა და უფრო გამწარებული მომაწვა.
-მალე მორჩები?!
კედელზე ჰაერში აყუდებული მალევე დავეშვი მიწაზე, თვალთახედვიდან მალევე გაქრა, აბაზანიდან გამოვიდა და საფულეში დაიწყო ხელების ფათური.
-არაფერი მინდა.
დაღონებულმა მივუგე მე. ერთხანს ამომხედა გაჩერდა და მერე ისევ განაგრძო ძებნა. დაბნეული იყო, თითქოს ვერ ხვდებოდა რამდენი უნდა გადაეხადა.
-უნდა ჩავიცვა გადი, არაფერი მჭირდება.
პასუხი არ გაუცია 100 ლარიანი ამოიღო და დამიგდო ფეხებთან, თან სიგარეტს მოუკიდა და ცოტახანი მომაშტერდა.
-მეტი გინდა?!
-ესეც არ მინდა.
-არ ხარ ღირსი, ის რასაც აკეთებ უნდა მოგწონდეს, სექსი არ გინდა? რატომ მუშაობ აბა? ამით უნდა იკაიფო, მე მთელი დღე დღესა და ღამს ვასწორებ საკუთარი კეთილდეობისთვის და შენ მხოლოდ ეხების გაშლა გევალება და ისიც გეზარება.
-შენ დაგეზარებოდა?
-ქალად რომ დავბადებულიყავი არამგონია მაინც და მაინც ეს გზა ამერჩია.
-შენ ამბობ რომ არა გგონია!
100 ლარიანს ხელი დავავლე და პერანგში ჩავუცურე ისე თითქოს ამ საქმეში ფული არ ამიღია და მეტისმეტ შეურაწყოფად მომეჩვენა.
უფროსის კაბიმეტამდე ნიღაბი არ მომიხსნია. ისე სწრაფად მივაბიჯებდი რომ ცრემლიანი თვალები შემაშრა, მთელი მუცელი მეწვოდა დარდით. დავაკაკუნე და მცირედი ლოდინის შემდეგ შევედი.
-გისმენთ.
-სამსახურიდან წასვლის თაობაზე განცხადება ვისთან იწერება?
-ჩემთან, მაგრამ მიზეზი?
-უკეთესი შემოთავაზება მაქვს.
თავდახრილმა, რომელიც უკვე ფურლებში იქექებოდა უცბათ ამომხედა და სათვალეს დაავლო ხელი.
-ამაზე მეტს გთავაზობენ სადმე?
-დიახ.
გაეცინა.. სავარაუდოდ მიხვდა რომ ვიცრუე მაგრამ სიტყვა აღა გაუგრძელებია უკვე დაბეჭდილ განხადებაზე ხელი მომაწერინა და გამომიშვა.
-თავისუფალი ვარ?
-დიახ, თუმცა კონტრაქტის მიხედვით სხვა კლუბში მუშაობის უფლება მინიმუმ 3 თვით არ გაქვთ.
ეს უკვე აღარ მაინტერესებდა. ქურთუკს ხელი დავავლე და დერფანში გასულმა ნიღაბი მოვიხსენი.
ახლაც არ ვიცი იმ უსახელოს ასეთმა ქმედებამ ასეთი გადაწყვეტილება რატომ მიმაღებინა. ჯერ კიდევ ხვალის გეგმებზე დაწყობილმა სამსახური მივატოვე და წამში აღმოვნდი ქუჩაში. თითქოს გაუაზრეელიც იყო ეს ნაბიჯი რადგან რა მოჰყვებოდა არ მიფიქრია.
მთელი გზა დარდსა და ვაებაში გავატარე. როგორც იქნა მივლასლასდი სახლამდე და საფეხურების ხმამაღლა ათვლა დავიწყე. ჩანთიდან უამრავ საცვალში არეული გასაღები ამოვიღე და შევედი.
-უკვე დაბრუნდით?
ჩანთა შემოსასვლელში მივაგდე და ბავშვისკენ წავედი. რომელიც როგორც ყოველთვის ურეაქციოდ დამხვდა.
-აქსანა სამსახური დავკარგე ამიტომ მოგიწევს ჩვენი დატოვება.
-რატომ რა მოხდა?
-უფროსს ვეკამათე და გამანთავისუფლა.
-გული მწყდება, ლეას მიტოვება გამიჭირდება.
მისკენ დაიხარა და მოეხვია.
-მოვალ ხოლმე.
-ნებისმიერ დროს როცა გინდა. მომეხვია და ნივთების შეგროვება დაიწყო.
მე უფრო მეტად მიმძიმდა მისი გაშვება. თითქოს გულის სიღრმეშიც ვნანობდი ჩემს გადაწყვეტილებას მაგრამ რაღაცნაირად დიდი ლოდის იმ კლუბში დატოვების შეგრძნება მქონდა. აქსანა რომ თვალცრემლიანმა გავაცილე ლეას მოუბრუნდი და თმაზე მოვეფერე.
-როგორ სწრაფად გეზრდება თმები. ხმაში ხრინწი შემერია უცბათ ფეხზე წამოვხტი და აბაზანაში შევირბინე.. მინდოდა მთელი სიბინძუნე ჩამომერეცხა მაგრამ არ გამომდიოდა. გაუჩერებლივ ვტიროდი.. არ ვიცოდი ქირა როგორ უნდა მეხადა, რითი მეყიდა მედიკამენტები, ექიმთან კონსლტაციაზე როგორ უნდა წამეყვანა.
საბნის ქვეშ ჩავიმალეთ ორივე და თვალცრელიანს ჩაგვეძინა.
დილად მეტისმეტად მსუბუქად გავიღვიძე, მაგრამ პრობლემების გახსენებისას მხრები ისევ დამიმძიმდა.
მეორე დღემ ისე განვლო მოუსვენრობისგან ადგილს ვერ ვპოულობდი.. გაზეთი ვიყიდე რაიმე სამსახურის მოსაძებნად, მაგრამ არსებული ვაკანსიების ანაზღაურება არც ქირას და არც მედიკამენტებს წვდებოდა. უფრო მეტიც ლეას მომვლელს ვერ ავუყვანდი. სახლში კი ჩემი მუშაობის პერიოდში მარტო ვერ მეყოლებოდა.
იძულებული გავხდი მამამისისთვის დამერეკა და უიმედო ზარის მიუხედავად დახმარება მეთხოვა.
ჩემო თავმოყვარეობის საკითხს დიდი ხნის წინ გადავუსვი ხაზი და ახლა რას ვიზამდი მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა.
-გისმენთ.
-გამარჯობა ნუკრი, ნატა ვარ, როგორ ხარ?
-კარგად, ბავშვი როგორ არის?
-კარგად, მაგრამ სამსახურიდან დამითხოვეს და სავარაუდოდ ასე ვეღარ იქნება.
-ფული გჭირდება?
-კი.
-დაგეხმარებოდი, ჩემი შვილია მისთვის არაფერი მენანება,მაგრამ ვივის სახელზე ანაბარი გავხსენი და მთელი თვის ხელფასი თითქმის იქ მაქვს.
-ვივი შენი მეორე შვილია, ლეამ რა დაგიშავა?
ტონს ავუწიე მე, რომელსაც ყოფილი მეუღლის სიტყვებიისე მომხვდა გულზე რომ ჩემი გოგო უკანასკნელ არარაობად მივიჩნიე, რომელსაც საკუთარი მამა აფრად აგდებდა და სხვისთვის რა მოწყალება უნდა მეთხოვა.
-ყოველთვის პანიკურ სიტუაიას რატომ ქმნი? თუ შევძლებ დაგეხმარები, თუ არაა რაც არა მაქვს როგორ მოგცე?
-შენ მისთვის არასდროს არაფერი არ გაქვს!
უფრო მოვუმატე ტონს და სალანძღავ სიტყვებთან ერთად
თვალებიდან ცრემლები ჩანჩქერივით წამსკდა. ის ხმასაც აღარ იღებდა, როგორც ყოველთვის ჩემი ქმედება ვერ აიტანა და გამითიშა.
-ჯანდაბა! ხმამაღლა დავიყვირე და უკვე სასოწარკვეთილი ლეას რეაქციამ გონზე მომიყვანა.
ჩემს გაღიზიანებაზე აცახცახდა, თავი ხან აქეთ გადმოაგდო ხან იქით. მთელი ტანი აუკანკალდა და თითქოს ახრჩობენო ისეთი მიმიკა მიიღო.
ფეხზე წამოვხტი მივვარდი და ხელებში ვეცი
-ლეა ყველაფერი კარგადაა.
ვეხუტებოდი ვკოცნიდი.. რომ არ დაწნარდა და კანკალს მოუმატა ბოლო 400 ლარი გამოვიღე კარადიდან ჩანთას ხელი დავავლე და ლეა ხელში ავიტაცე.
კიბეებზე ისე დავეშვი წინ არ ვიყურებოდი და როგორც კი სახეში ცივი ჰაერი მეცა გონს მოვედი და საღად დავიწყე აზროვნება.
ტაქსი გავაჩერე და წავედით.
-სად მივდივართ ? შეეშინდა მასაც.
-ყველაზე ახლომდებარე კლინიკაში.
ცრემლები სულ ღაპაღუპით მომდიოდა.
-მოდით ბიძაჩემთან მიგიყვანთ, მთავარი ექიმია. ნერვოლოგია.
-სადაც გინდათ.
-პირადი ექიმი არ გყავთ?
-ამჟამად გერმანიაში იმყოფება, უბრალოდ შეტევა მისცა საგანგაშო არაფერია.
ლეას რაც ემართებოდა ხოლმე ეს იმასთან შედარებით მართლაც არაფერი იყო.
მძღოლმა ფული არ გამომართვა, კლინიკისკენ მიმითითა ლეა ხელში აიყვანა და წინ გამიძღვა. წამში ჩემი გოგო ექიმებმა მისაღებიდან გააქრეს და დალოდება მთხოვეს. მორიგე ექიმმა ყველანაირი ინფორმაცია მიიღო ლეაზე და მთავარ ექიმთან შესახვედრად დამიბარა.
-არ ინერვიულოთ, გეგას უთხარით რომ ილიას რეკომენდაციით ხართ მოსული და არ დაგტოვებთ უყურადღებოდ.
ეს სიტყვები დამიბარა და გავიდა.. მის პატივისცემას იმ წამს ვერაფრით გადავიხდიდი მხოლოდ გაავეხვიე და წავიდა.
კაბინეტში შესვლისთანავე თეთრ ხალათში გამოწყობილი მამაკაცის განიერი მხრები თვალში მეცა. ყელში ბურთი გამეჩხირა და ინსტიქტურად გავბრუნდი უკან.
-მობრძანდით.
მითხრა და ისე შემომხედა ვიეჭვე ხომ არ მიცნო თქო. ჯერ კიდევ ყურიდან არ ამომდიოდა მისი წუხანდელი ღამის სიტყვები მისი ხმა ისევ რომ მეცა.
-იცით რომ ლეას მძიმე მდგმარება აქვს?
პასუხს ვერ ვცემდი. ჩემს სხეულს მისი სურნელი და ვნებით ნაფათურები ხელები ჯერ კიდევ არ გასცილებოდა.
-სსად გადიხართ მკურნალობის კურსს?
გამიმეორა კითხვა.
-ზოგადად თურქეთში მაგღამ ამჯამად ამომეწურა ყველანაირი რესურსი და სახლში ვაგრძელებთ მკურნალობას.
-ძალიან ცუდი.
ეს თქვა და პირი იმხელაზე გააღო რომ ახლოს მჯდომს აუცილებლად გაამყლაპავდა.
-ძილი გერევათ?
ძალიან გაუაზრებლად დავსვი კითხვა და ადგილზე მჯდომი გავშრი. მალევე გადამივიდა ფერი სახიდან.
-ვერ მიგიხვდით?
უკან არ დავიხიე.
-გეძინებათ?
ჩამიცინა.
-მთლად მასე ვერ ვიტყოდი, მაგრამ კი.
ფურცლებს დაუწყო ძებნა, რომელიც ისედაც წინ ედო და უბრალოდ ფურცლავდა, მერე გაჩერდა და მკითხა.
-რატომ მკითხეთ?
-საქმე ბავშვს ეხება, რომელსაც გამოუსწორებელი პრობლემა აქვს, თქვენ კი გეძინებათ. ის რასაც აკეთებთ უნდა გიყვარდეთ.. ძალდატანებით და მხოლოდ ფულის გამო არ უნდა ხდებოდეს.
მეტისმეტად უაზრო მიზეზი ვმახე მასზე გაცეცხლებულმა რომ პასუხი დამებრუნებნა წუხანდელი საღამოს შემდეგ რის შემდეგ იგი ვერ მცნობდა, მაგრამ მე უკვე მკაფიოთ მყავდა ჩარჩენილი გონებაში.
ჩამოგორებული ცრემლი მოვიშორე, ჩანთას ხელი დავავლე და გავედი.
-მობრუნდით!