ყველაზე ძნელი ისაა როცა, ადამიანი თავს ძალით ისამარებს.საკუთარი თავი სულ არ ანაღვლებს.თუ თავი არ გიყვარს მაშასადამე არც არსებობა არ გეყვარება.არც თავმოუვარეობა არ გექნება...ჰო ზუსტად ასე, ვიქეცი მოსიარულე ზომბად...ასე დაცემულად თავი თავშესაფარშიც არ, მიგრძვნია.ასე უარყოფილად თავი იქაც არ მიგვრძნია.ნორმალურად აღარ ვჭამდი აღარც ვლაპარაკობდი მიუხედავად იმისა რომ, ბავშვები სულ ჩემთან იყვნენ. ბოლოს თითქმის მათაც დავცილდი. სწავლას ვიმიზეზებდი და, აღარ ვეკონტაქტებოდი...მაგრამ მარი ხომ 5თითივით მიცნობდა...ბოლოს ისე მწარეტ შემარყია ,ისე გამლანძღა ,სადღაც კუთხეში შერჩენილი სინდისი, თავმოყვარეობა და ,ქვეცნობიერც კი შეირყნენ. ალბათ ათასგვრად, გადაკეტილი კარიდან,როგორღაც დასხლტნენ და თავიც იჩინეს.
-სანდრა მე ხომ არ,გეუბნევი სხვა შეიყვარე მეთქი?თუ გინდა თავი ცოცხლად დაიქვრივე.შავებიც ატარე,არც ამაზე ვიტყვი რამეს. მაგრამ კეთილი ინებე და გამოფხიზლდი!ვალდებულიხარ...ან თავი მოიკალი ან,ნუ გვაიძულებ ზომბად ქცეულ შენსთავს ვუყუროთ.
თვალებს სიმწრით ვხუჭავ.
-ასე საშინლად გამოვიყურები?
-საშინლად?!ამ მდგომარეიბას ასე ადვილად ვერ შეაფასებ.
-დაღლილი ვარ მარიამ.
-ვიცი!იცი ახლა სულიერადაც და მატერიალურადაც გიჭირს...მილიონჯერ გთხოვეთ ჩვენთან გადმოსულიყავი მაგრამ...
სათქმელს ვაწყვეტინებ...ჰო დროა ნამდვილად ,დროა მე ავღსდგე...რამენაირად ვიარსებო.უკვე 1წელია ამ მდგომარეობაში ვარ ეს მართლაც მეტის მეტია ან მართლა თავი უნდა მოვიკლა ან,გონს მოვეგო.
-კარგი კარგი გპირდები რომ სამსახურს ვიშოვი.ახლავე ან მოდი შენ რომ მიშოვო?უფროსწორედ ინტერნეტში შემიყვანე და მომაძებნინე.
-შენ შეძელი გადადგი ეს ნაბიჯი და თუ გინდა ჩემს ადგილს დაგითმობ.
მან რათქმაუნდა იხუმრა მაგრამ მე ეს გულზე მხვდება.მე ხომ ის იქ გავიცანი.აღარმინდა იქ ყოფნა თავიდან დაწყება.ამას ვერ გადავიტან.
-არა!შენი ადგილი არ მინდა!
-ვიხუმრე სანდრა?!
გაოცებული მიყურებს და ვერ ხვდება ასე რამ შემაშფოთა.
-მაპატიე.მე იქ არ მინდა ის იქ გავიცანი.მარი როგორაა?
მთელი ამ,ხნის მანძილზე პირველად ვუსვამ კითხვას.ის,შეშფოთებული მიყურებს და,ორჭოფობს მითხრას თუ არა.
-სერიოზულად?
-უბრალოდ...ჰო მინდა ვიცოდე როგორაა მარტო ეს სხვა დანარჩენი არ მაინტერესებს.
რადგან მასზე ლაპარაკს კატეგორიულად,ვკრძალავდი მარიამი ახლაცკი ვერ ბედავს რამის თქმას.ბოლოს თავს ერევა და გაუბედავად როშავს.
-ის ჯერ კიდევ საზღცარ გარეთაა.მან ბიზნესი წამოიწყო იშვიათად ჩამოდის.
-ბიზნესი?იიქ?
-არა აქ!ამ ბოლოდროს ხშირად უწევს ჩამოსვლა ის...
მას ვეღარ ვუსმენ.როგორ მენატრება.მთელი ამ,ხნის მანძილზე თვალიც არ მომიკრავს.ჩემს,ერთ,ნაწილს სწორედ მიაჩნია ეს გადაწყვეტილება.მეორე კი მეწინააღმდეგება ახლაც სიამოვნებით გაიქცევა და მუხლებში ჩაუვარდება.სწორედ ამან დამტანჯა ვერ გადავწყვიტე,სწორი რომელია.მას ალბათ უკვე 6-7 თვის ბავშვი ეყოლება.არა ალბათ სწორედ მოვიქეცი.
-სანდრა!ტყუილად მალაპარაკე?!
-მაპატიე მარიამ...ჩავფიქრდი.
ის ოხრავს ჩემი გამომეტყველების შემხედვარე და ნოუთ ბუკს მიტრიალებს და მიცურებს მდივანზე.
-აგერ გავხსენი დასაქმების პროგრამა.დაგარეგისტრირე უკვე.შენ აარჩევ,შემდეგ ამ,გრაფაში მიუთითებ და,თუ,რამე.დაგიკავშირდებიან
-თვითოონ?
-არა სანდრა თვითონ.კაი მიდი მოძებნე...რამდენიმე ერთად შეავსე და,იქნებ ერთერთმა აგიყვანოს.მე სანამ სამზარეულოში გავალ და,ყავას მოვადუღებ ხომ დალევ?
თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევ და აზარტულად დავიწყე მოძებნა.ასე მონდომებული ჯერ არ ვყოფილვარ.ღმერთო რამდენი სამსახურია...რამდენიმე მოლარე ოპერატორზე შევავსე.რამდენიმე კონსულტანტად.ამასობაშიც მარისმი ყავით ხელში ბრუნდება ფინჯანს მიწვდის და მეც მაშინვე ვუსინჯავ ამ ცხელ ქაფქაბა გამომაფხიზლებელ სითხეს.
-ნახე მარ.ერთერთ კომპანიას მდივსნი სჭირდებათ.უფროსის თუ რაღაც...
-შეავსე!
-რაა გოგო გაგიჟდი?მე მეორე კურსელს ვინ ამიყვანს?
-მიდი მიდი ვიკაიფოთ მაინც ჩვენგან რა მიდის.
-კაი.მაშინ ყველაფერს სიმართლეს ჩავწერ მე კი სიმართლეს ვიტყვი მათ კაიფი ეგონებათ.ვაუუ ხელფასი ნახე რაა რამხელაა.ალბათ სერიოზული ფირმას.
-რამდენია?
-1500სიდან 2000მდე.
მარიამს ნერწყვი სცდება.
-გინდა შენზეც შევავსო?
სუცილს ვეღარ ვიკავებ მე.
-არა გოგო ხოარ ლები.
-ოო კაი რა ვინ ამიყვანს მე.მოიცა...
მარიამზეც ვავსებ და ვაგზავნი.
-შენ კაიფი ნახე თუ აგვიყვანეს
-მეე?მეორე კურსელს?
-ოსე რა შენ ხომ გამორჩეული სტუდენტი ხარ სტიპენდიანტი.ისე რა მიკვირს შენ მთელი ეს დრო სწავლას გადაყევი და გული მას გადააყოლე .
-ჰო კაი კაი მაგაზე ფიქრი აღარ მინდა რა.შენ ის მითხარით შენ და აკო როგორ ხართ?ამ ბოლოს ვხვდებოდი რომ რაღაც დაიძაბეთ...ანუ ურთიერთობას ვგულისხმობ.
ის იძაბება.და ნერვიულად ოხრავს.
-ჰო ნამდვილად არასახრბიელო მდგომარეობა გვაქვს.
ღმერთო ახლა რაღა მოხდა?
-მიდი...მომიყევი.
ფინჯანს მაგიდაზე ვდებ ფეხებს მდივანზე ვიკეცავ და მისკენ ვტრიალდები.
-მას უნდა რომ.კაროჩე უნდა უკვე გავყვე.
-ვერ ვხვდები რასქვია გაყვე?!
-ოო სანდრა რა მიუხვედრებელი ხარ.ცოლად რომ გავყვე.
-კაი რა და ეგაა პრობლემა?
-ჰო!ჯერ არ მინდა ხომ იცი რა თავისუფალი ვარ და...
მარიამს კარგათ ვიცნობ ვიცი აქ სხვა ამბავია და ეჭვნარევი მზერით ვუყურებ.
-ჯანდაბა!ჰო რატომაც არა უკვე გავსკდები ამდენი ნერვიულობით ვინმეს ხომ ინდა ვუთხრა.შენ...არ მინდოდა დამემძიმებინე...
-ბოლოსდა ბოლოს მეტყვი!
-საქმე დედამისშია.
რა?!რას ნიშნავს დედამისში?!
-ნამდვილი კუდიანი დედა ყავს.
ნეწყვი მცდება და ხველა მივარდება.
-ეგ როგორ?რას ნიშნავს კუდიანი?!
-ჩემთან მოვიდა და მითხრა აკოსთვის...ანუ რძლად არ ვუნდივარ რა.
-რატომ?
-ისინი ხომ გავლენიანები არიან...
-მაგრამ თქვენც შეძლებულებიხართ.
-საქმე ჩემშია გოგო ჩემში!უსწავლელი რომ ვარ.როგორ ეკადრება გაუნათლებელი რძალი.
-რაა?სულ ესაა მიზეზი?
-აჰამ! შტერივარ მესწავლა...როგორ გადამყვნენ ჩემები მაგრამ არ მინდოდა და რამექნა.
-ზუსტად მაგის გამო უნდა გაყვე და,დაანახო მარტო დიპლომი არაა მთავარი.იმ კუდიანს მთავარი ადამიანობაა.
-ეს მარტო ჩვენთვის სანდრა.
უცებ ნოუთბუქირაღაც ხმას გამოცემ.მარიამი თავისკენ აბრუნებს და მეილს ხსნის.
-იდიოტები!ერთერთმა მოგწერა ვაკანსია უკვე შეგვევსოო.
-არაუშავს მანდ 9 კიდევ და რჩა და ის მეათეა ასე რომ იმედს ჯერ არ გადავიწურავ.
-კაი წავსლ შენც წასასვლელიხარ უნიში.
-დღეს ალექს ვხვდები.
ის ჩერდება,ეჭვნარევი მაჩერდება.
-სანდრა.არ მომწონს მას რომ ხვდები.ტყუილად იმედს ნუ აძლევ.ხომ იცი რომ...
-არაფერს არ დავპირებივარ მარიამ უბრალოდ...ის ჩემი წარსულია სიყვარულზე არცკი მელაპარაკება.
-კაი რა ბრმა ხარ?!გიჟდება შენზე.
მე ნერვიულად თავს ვაქნევ და უკვე კარებთან მისულს კარს ვუღრბ ის მიდის.
....
პირველად ამ ხნის მანძილზე თავს ვიწესრიგებ, სარკესთსნ ვდგავარ და თავს ცოცხლად ვგრძნობ.მარიამს რა აღარ შეუძლია.ვერ ვიტყვი იმ საშინელ სიცარიელეს არ ვგრძნობ,იმ ტკივილს და იმედ გაცრუებას,მაგრამ მე ცოცხალივარ!ჩემი ტკივილის მართვა ვისწავლე.
კიბეზე ვეშვები,სადარბაზოდან გასულს ალექსი მხვდება.მანქანიდან ხელს მიქნევს და ბილო ხმამდე მიყვირის.
-ბარჯღიი!რაა რის გოგო უკვე 20 წუთია რაც გელოდები!
ღმერთო დიტო...მას შეეძლო საუკუნე მლოდებოდა,გამოჩენისას ვნებიანად ეკოცნა და ეთქვა:ამისთვის ნამდვილად ღირდა ლოდინიო.წამიერმა მონატრებამ მთელს ტანში ტკივილად დამიარა და გამაჟრჟოლა.ჰოო!მას ვუყვარდი.ამას ვერც ვუარყოფ.
პატარა მყუდრო რესტორანივით რაღაცაში მოვყავარ ალექსს.ის მძღოლის ადგილს ტოვებს ისე რომ მე არც მელოდება პირდაპირ შედის.მე გაცეცხლებული თავპირის მტვრევით მივყვები.
-შენ რა გაგიჟდი?!თუ არ გინდა ერთად ვიყოთ გეთქვა და სახლში დავრჩებოდი.
ის გაოცებული მიყურებს.
რა ხეპრეც იყო ისევ ის დარჩენილა.
-გალანტურობა საერთოდ ვერ ისწავლე არა?
-ოოო კაი რა სანდრა.მეთქი რა აყვირებსთქო.
-იდიოტი ხარ!
-მოდი მოდი აქ დავსხდეთ.ეს რაღაც ახალია მეგობრებმა მირჩიეს და ვნახოთ ერთი რა კერძებიაქვთ.
მაგიდასთან ვსხდებით და მაშინვე გვიახლოვდება შავ შარვალსა და თეთრ პერანგში გამოწყობილი სასიამოვნო გარეგნობის მამაკაცი.
-გამარჯობათ,რას მიირთმევთ?
თავაზიანად და უკვე ჩვევად ქცეული ღიმილით გვეუბნევა
-თქვენს საფირმო კერძს და თეთრ მშრალ ღვინოს...
სანამ ალექსი შეკვეთას აძლევს მე აქაურობას ვათვალიერებ...მართლაც საოცად მყუდრო გარემოა სულ ოდნავ მაგრამ მაინც წააგავს იმ რესტორანს სადაც დიტომ ხელი მთხოვა და ტკივილი კიდევ ერთხელ მივლის.
-სანდრა!
-ჰო.გისმენ.
-სამსახურზე რაქენი მეთქი?
-ჯერჯერობით არაფერი ქსივი შევსებული მაქვს.
-იცი მე სადაც ვმუშაობ ანუ ერთერთ კომპანიას...მდივანი სჭირდება გინდა ვუთხრა?
-შენ ხომ პროგრამისტიხარ?!
-ჰო და ხომ გითხარი რამდენიმე კომპანიას ერთად ვემსახურები რა...
-ვნახოთ ალექს თუ არაფერი გამოვიდა გეტყვი...
უცბათ სრულიად უადგილოდ კითხვა მებადება თავში და ვროშავ.
-ამ რესტორანს რა ჰქვია?
ის მხრებს იჩეჩს...ამასობაში მიმტანი გვიახლოვდება და კერძებს გვილაგებს.ალექსის ხმა მარკვევს ფიქრებიდან
-უკაცრავად ჩემს მეგობარს აინტერესებს ამ რესტორანს რა ჰქვია?
-დიახ რა თქმაუნდა გეტყვით *მეტი ვიდრე სიყვარული* ჩვენს საფირმო კერძსაც იგივე ჰქვია ის ტაილანდულიბრეცეპტითაა და თავად ტაილანდელი შეფ მზარეული ამზადებს. თუ მცხარე საკვები გიყვართ ეს ზუსტად ისაა.
გაოგნებისგან თვალები მიმრგვალდება.ყელში მომდგარი ცრემლები მეჩხირება.ეს რა უბედურებაა?!ალექსისკენ თვალს ვაპარებ და როგორცკი
პერსონალს ისტუმრებს სიცილი უტყდება.თუმცა რატომ არ ვიცი.
ის განვლილი დღეები მიტივტივდება...ყურებში ექოსავით ჩამესმის დიტოს ნათქვამი სიტყვები მე მეტს განვიცდი *მეტს ვიდრე სიყვარულს**მეტი ვიდრე სიყვარული*ცრემლების ყლაპვით უკვე ცხვირის ნესტოები მეწვის .. გაღიზიანებული ალექს ვუყვირი.
-რა ჯანდაბა გაცინებს!
ის ჩემს გაღიზიანებას ვერ ამჩნევს და ისევ აგრძელებს.
--გაიგონე?მეტი ვიდრე სიყვარულიო.სხვა ვერაფერი მოიფიქრეს?
ღმერთო მისი პირიდან რა საშინლად ჟღერს ეს სიტყვები...ამას ვეღარ ვიტან მანტოს ვიღებ და გავრბივარ.
....
ტელეფონის ხმა მაღვიძებს...ამ დილა უთენია რა გაახსენდა მარიამს?!
-რა!
ჯერ კიდევ ნამძინარევი ჩავძახებ ყურმილში.
-რა კიარა ახლავე ადექი შხაპი მიიღე მეც მოვალ უკვე.
-ახლა რაღა მოხდა?
-ვერცკი დაიჯერებ.
ბოლო ხმამდე ხარხარებს.და მე გაბრუებული ყურმილს განზე ვწევ.
-გესმის?
-საერთოდ არაფერი მესმის შენი გამაყრუებელი სიცილის გარდა.
-კაი კაი მიდი მოემზადე და რომ მოვალ ეგრევე...არ დაიძინო!
მბრძანებლურად ჩამყვირის სანამ გათიშავს.
ძილში მივდივარ ახლა კარზე ზარის ხმა მაკრთობს ღმერთო რა აუტანელია.ზოზინით ვდგები და კარს ვუღებ.ის კი როგორც ყოველთვის მსაყვედურობს რომ მისი ბრძანება არ შევასრულე.
-იქნებ დაკონკრეტდე და მითხრა რამ აგაყენა ასე დილა უთენია და თან ჩემთან გამოგაქანა.
-დღეს დილის მორიგე ვარ..თან გასაოცარი ამბავი მაქვს შენთვის...გეფიცები არ დაიჯერებ მაგრამ...იქიდან მოგწერეს...იმ ფირმიდან.
ჯერ ვერ ვაანალიზებ რას მეუბნევა ბოლოს პირი მეღება და გაოგნებული ვუყურებ.
-არაააა!
-ჰო.ჰო.აგერ წაიკითხე.
ის ნოუთბუქში მეილს მიხდნის და მეც ნაჩქარევათ რამდენჯერმე ვკითხულობ.მარიამს ვუყურებ...ერთხმად ვჭყივით,ვეხუტებით და ხტუნვას ვიწყებთ.
-რამე ხოარ შეეშლებოდათ?
-არა...არ ვიცი თუ არ მიხვსლ ვერც გაიგებ.მიდი მიდი მოწესრიგდი...მეც წამოვიდოდი მაგრამ დღეს ვარ მაინცდამაინც მორიგე დილით.იცი რა ჩაიცვი ის კომბინიზონი.
არა ის დიტოს საყვარელი სამოსი იყო ძალიან მოსწონდა რომ მეცვა.
-არ მინდა მას ძალიან მოსწონდა
-რომელიმეს ხელი დაადე რაც არ მოსწონდა
-კაი ხომ ჩავიცმევ.
თმაზე კოსას ვიკეთებ ნუ მე რა ის მიკეთებს და ერთი ორჯერ თმის სარჭს ისე მწარედ მარჭობს სიმწრით წასვლის სურვილი მეკარგება.ჩემს საყვარელ კომბინიზონს ზედ პლაშს ვიცვამ სკლაჩს ვიღებ და მივდივარ.ისე ვარ გამოწყობილი თავი იმ კომპანიის დირექტორი მგონია.კოლიდორს მივუყვები და რატომღაც ყველა მე მიყურებს.ჰო ვიცი ვიცი ჩემი დიზაინერის წყალობით შეუდარებლად გამოვიყურები თუმცა ეს მხოლოდ გარეგნობაა ლამაზმა სახემ არ მოგატყუოთ ხალხნო.შიგნიდან ცარიელი ვარ.არანაირი ემოცია აღარ გამაჩნია,თითქმის გულიცკი აღარ ფეთქავს.როგორც იქნა კადრების განყოფილებას მივუახლოვდი,ძლივს,მივაგენი ღმერთო.
-გამარჯობათ,რით შემიძლია დაგეხმაროთ?
ყალბი ღიმილით მათვალიერებს ასე 45 ან 50წლამდე ქალი.
-მე...იცით მე...ქსივი შეტვავსე და გიშინ მომწერეს...
-გასაგებია.
(ის გაკვირვებული მიყურებს კიდევ ერთხელ მათვალიერეტბს.და ეს უკვე მაღიზიანებს.)დამლაგებლად ხომ?
ღმერთო ახლა გადავიხარხარებ აბა რას ელოდი სულელო მართლა მდივნად დაგსვამდნენ?!ბოროტად დამცინის ჩემი ეგო.ღმერთო მარიამი რომ გაიგებს ალბათ გული გაუსკდება...თუმცა რატომაც არა ვიყო დამლაგებელი რაა ამაში ცუდი?!თუ მართლაც ნორმალური ანაზღაურებაა აქ დავრჩები.
-ქალბატონო...გესმით?
მისი გაღიზიანებული ხმა მარკვევს.
-ა!დიახ დიახ!
-თქვენი სახელი და,გვარი მითხარით რომ,შევამოწმო და პირადობაც თუ შეიძლება!
-რათქმაუნდა აი ინებეთ.მე სანდრა ვარ სანდრა ლომსაძე.
ღმერთო ეს გვარი ჩემთვის როგორ არაფრის მთქმელია მისი წარმოთქმისას ზიზღი მერევა ხმაში.
ის კომპიუტერში იყურება შემდეგ ახველებს და კიდევ ერთხელ მავლებს თვალს ან მაგრად მოვეწონე ან...
-ჰმ!ასეთი ლაწირაკები რომ მოვლენ...ესენიც რომ იღებენ...რაუნდა ქნან ამათმა.
(არცკი მალავს ხმამაღლა ლაპარაკობს.ჰოო აშკარად არ მოვეწონე.დაბნეული გარემოს ვათვალიერებ არცკი ვიცი რა უნდა ვქნა ან ვთქვა.)მე4ხე სართულზე ადით კოლიდორი ბოლომდე გაიარეთ და შემდეგ ხელმარჯვნივ მე2რე კაბინეტში მიიტანეთ ეს დოსიე.(რა დავუშავე?!ღმერთო რა აუტანელია.)გათხოვილი ბრძანდებით?
მისი კითხვა მაკრთობს რაში გაინტერესებს კუდიანო!ერთხმად გავყვირით მეც და ჩემი ქვეცნობიერი.ვუბრუნდები და წეღანდელი მორცხვი გოგოსგან აღარაფერი რჩება.
-არა!(ისე მკვახედ და უხეშად ვეუბნენი გაოგნებისგან თვალებს ახამხამებს შემდეგ გონზე მოდის და ისიც უკმეხად მპასუხობს)
-ჰოდა უფროს არ გაეპრანჭო თორემ უმუშევარი დარჩები ისევ.
იდიოტო!ბოლო ხმამდე ვკივი გილში და მივდივარ...
კარზე ვაკაკუნებ და იქიდანაც მამაკაცის ბარიტონი მიხმობს
კარს გაუბედავად ვაღებ.
-შეიძლება?
-დიახ მობრძანდი.
ღმერთო რა ხდება რამე არასწორად მაცვია?!
-მე..ეს დოსიე გამომატანეს.
ის მართმევს ნაჩქარწვად ავლებს თვალს და შემდეგ მიღიმის.
-რამდენი წლის ხარ სანდრა?
-მალე 20ცის გავხდები
-სტიპენდიანტი ხომ?
-დიახ.
-შენი აზრით გაართმევ თავს?
რას დალაგებას?!ჰო როგორ არა.
-დარწმუნებული რომ არ ვყოფილიყავი არც მოვიდოდი.
-სერიოზული პასუხია კარგით შეგიძლია ახლავე შეუდგე საქმეს.დროებით შენი უფროსი..ანუ ჩემი მდივანი იქნები ერთი თვით.მერე ნამდვილი უფროსი დაგვიბრუნდება.მილანიდან იქ აწარმოებს საქმეებს.ჰო და შეგიძლია იჯახი გააფრთხილო რომ შეიძლება საზღვარ გარეთ შენც მოგიწიოს წასვლები.ერთადერთი შენი მოვალეობაა პატიოსნად და დაფიქრებულად იმუშაო დანარჩენს მიეჩვევი.ჰო მე გიორგი მქვია.
ის ხელს მიწვდენს და ჯერ კიდევ გაოგნებული დავყურებ მის ხელს.რაოო?!მდივანიო?!არ მომესმა?!....როდის როგორ აღარ მახსოვს მაგრამ გონს რომ მივდივარ ერთ მყუდრო ოთახში ვართ სადაც რამოდენიმე საკმაოდ დახვეწილი წიგნების კარადაა თუ საბუთების დიდი მთლიანი შუშის კედელია რომელიც ქალაქვს გადაჰყურებს. მაგიდა წინ სავარძლებით.ის მაგიდასთან არსებულ ქაღალდებს მიჩვენებს და მიხსნის კომპიუტერში რომელი შრიფკოდით უნდა ავტვირთო.
-შემდეგ ხელს მოვაწერთ და ეგაა დანარჩენში გაერკვევუ როდის შეხვედრები ვაზშმები თათბირები და სხვა მომაბეზრებელი ღონის ძაიებები გვექნება.თვალს მიკრავს და ამ ოთახში მარტოს მტოვებს.ჯანდაბა!ეს ჩემი კაბინეტია?!ღმერთო ხომ არ მესიზმრება?ტელეგონს ვიღებ და მარიამს ვურეკავ.
-დამასწარი სწორეთ ახლა გირეკავდი რა ხდება მანდ?
(მეღიმება)
-ვერცკი დაიჯერებ...მე ჩემს კაბინეტში ვარ
-სერიოზულად?
-სწორედ მაგის დასამტკიცებლად გირეკავ ეს ყველაფერი რეალობაა თუ მძინავს?
-სანდრა შენ რა...ხელფასი მართლა იგივეა რაც ეწერა ?
-არ ვიცი არ მიკითხავს.კაი კაი ახლა საქმეები მაქვს უნდა წავიდე და საღამოს მოდი ჩემთან დარჩი და ავღნიშნოთ კაი.
ვუთიშავ და ჯერ კიდევ გაოცებული ვიწყებ მუშაობას.დრო ისე გადის აზრზე ვერც მოვდივარ საათს რომ ვუკვირდები 7დს უჩვენებს წასვლის დროა მაგრამ.რავქნა?მთელი ამ ხნის მანძილზე არავინ შემოსულა რომ გავრკვეულიყავი რამეში.მივიდე?შევიდე გიორგისთან?ჰო რატომაც არა ხომ უნდა ვკითცო წავიდე თუ არა არა.
კარზე ვაკაკუნებ და გული ნერვიულობისგან გაასმაგებულად მიცემს.
-შემოდით.
-ბატონონგიორგი...მე მოვრჩი ყველა ფაილი ავტვირთე და...უნდა წავიდე?ანუ სამუშაო საათი რომელზე მიმთავრდება?
-რაქენი?!ყველა ატვირთე?
ჯანდაბა რამე გავაფუჭე?
-დიახ
-სერიოზულად?მართლა?
-დიახ.
-ღმერთო შენ თუ ასე გააგრძელებ მალე კომპანიას დაიბყრობ.
დაძაბულობა ერთიანად მეხსნება ღმერთო მეთქი რამე გავაფუჭე.
-კარგი წადი ხვალ თათბირები და შეხვედრები შეადგინე დანიშნე კაი.ვფიქრობ შენ შეთავსებით სხვა კადრზეც დაგნიშნავთ ასე თუ გააგრძელებ.
მიღიმის მე კიდევ თავაზიანად ვემშვიდობები და იქაურობას ვტოვებ.ასე ადვილია კომპანიებში მუშაობა?მე უფრო სერიოზული დამღლელი სამსახური მეგონა მგონი მოლარეობა უფრო შრომა ტევადია ვიდრე იქ მუშაობა.ვნახოთ ვნახოთ ხვალინდელი დღე რას მომიტანს...ნეტა ჩემი ანუ დირექტორი ვინაა ეს კაი ტიპი ჩანს იმას თუ შევეგუები?ერთთ თვეში ჩამოვაო მგონი ასე თქვა არა?.სახლში მარიამი და აკო მხვდება.
-აბა როგორ მოგეწონა დღე პირველი?
-მარიამ მშვენიერი იყო არ ვიცი ასე იოლი თუ იქნებოდა.
-ოო კაი რა ეს შენ ხარ ზედმეტად ჭკვიანი და მაგიტომ აითვისე უცებ.რა კომპანიაა ბოლოს და ბოლოს გაარკვიე?
-ჰო სხვათაშორის საქართველოში პირველი თან წამყვანი კომპანიაა.მანქანებს აწყობენ ახალი დიზაინით.ახლა დირექტორი მილანშია და კონტრაქტს...საქმეებს აწარმოებს ინვესტიციისთვის.
აკო და მარიამი ერთმანეთს უყურებენ გაოგნებულები და ანერვიულებულები...მიკვირს რა სჭირთ თუმცა გამოკითხვას არ ვუწყობ ალბათ ის აკვირვებთ მე რომ იქ მიმიღეს ასეთ სერიოზულ ფირმაშუ.რაღა დავმალო და მაგათზე გაკვირვებული მე ვარ.