დღეს სწორედ ის დღეა რომლისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა, ჩემი ქორწილის დღე. დღე რომელიც მინდა რომ ისტორიიდან ამოვშალო. ჩემდა სამწუხაროდ უკვე გათენდა, დაახლოებით შვიდი საათი იქნებაა მეკი ჯერ ლოგინში ვწევარ და ვცდილობ ჩემი თავისუფლების ბოლო წუთებით დავტკბე, მაგრამ ამას ვერვახერხებ რადგან ჩემს ოთახში მოსამსახურების ბრბოა, ისე ამაზრზენად ფუსფუსებენ მინდა ყველა ერთმანეთის მიყოლებით გავისროლო აქედან. ისევიყავი ფიქრებში გართული ვერცკიდავინახე როგორ შემოაღო კარი დედამ შემდეგ კი მისმა გაბრაზებულმა ყვირილმა გამომაფხიზლა.
-ნინაააა, ჯერ არამდგარხარ??? რაჯანდაბადაგემართა დღეს ხომ შენი ქორწილია ახლავე ადექი გაემზადე და დაბლა ჩამოდიი მეორედ აღარ გამამეორებინო გაიგეე???
ჩემს პასუხს არცმოუსმინა ისე გაიჯახუნა კარები. მისმა ყვირილმა გამომარკვია და ლოგინზე წამოვჯექი წაშლილი უემოციო სახით, თვალები რომ კარგად დავაჭყიტე დივანზე გადაკიდებული საქორწინო კაბა დავინახე, ეს კაბა როგორც ჩანს ჩემი იყო, კაბა ულამაზესი იყო მაგრამ ნაკლებს არცმოველოოდი, ჩემი ოჯახი ხომ ქალაქის ერთერთ "მარგალიტად" ითვლებოდა. რამოდენიმე საათში მოვემზადე: კაბა, მაკიაჯი და ვარცხნილობა მართლაც რომ შესანიშნავი იყო მაგრამ რათგინდა სახეზე ისეთი მკვლელი გამოხედვა მქონდა ყველაფერს ერთ წამში ხაზი ესმებოდა. ოთახიდან გავედი და კიბეზე ჩასასვლელად მოვემზადე, მაგრამ ამისთვის პირველ როგში უნდა ამომესუნთქა და დამევიწყებინა ის ფაქტი რომ ეს იძულებითი ქორწინებაა, მაგრამ ამისდავიიწყება შეუძლებლად მიმაჩნდა.
კიბეებზე ნელ-ნელა ჩავდივარ და ვხედავ ხალხს რომლებიც გაშტერებული სახით პირველ სართულზე მიცდიიან, აქედან რომელიღაც ჩემი საქმროა მეკი წარმოდგენაც არმაქვს ვინარი ან რანაირია ის. ჩამოვედი თუარა საჭმლის დახლისკენ წასვლა გადავწყვიტე დასამშვიდებლად, მაგრამ ამდროს ხელზე ვიღაცამ მაგრად მომიჭირა და შემაჩერა.
-ჰეეიი, გამიშვი მტკივააა (მე)
- გტკივა თუარა ( ბიჭი რომელიც ჩემს წინ იდგა)
-ეეე, ვინჯანდაბახარ და რაუფლებითმეხები? (მე)
-მე ნიკი ვარ შენი მომავალი ქმარი ჩემთვისაც სასიამოვნოა :)) (ნიკი)
-აჰააჰ იმაზე უარესი ყოოფილხარ ვიდრე წარმომედგინე :)), ახლა კი ხელი გამიშვი მშია! (მე)
ხელი გავაშვებინე და დახლისკენ წავედი. ღიპიანი 80 წლის კაცი ნამდვილად არაღმოჩნდა არამედ ნიკი დოუტონი რომელიც ქალაქის ყველაზე სიმპატიურ ბიჭად ითვლებოდა და მისი ოჯახი სიმდიდრით პირველ ადგილზე იყო. თავიდან ვერა მაგრამ როგორც კი სახელი მითხა ეგრევე ვიცანი ის, ნიკის უხეშობა თავქარიანობა და სისასტიკე ქვეყნისთ ვის კარგად იყო ცნობილი.
ეესღამაკლდაა -_- ...
ჭამაც არმაცადეს ისე ჩამტენეს მანქანაში, დრო იყო რომ ეკლესიაში ჯვარი დაგვეწერა. ჩვენს გარდა ამხელა ლიმუზინში არავინ იყო, მხოლოდ მე და ნიკი ჩვენკი ერთმანეთს ზედაც კი არვუყურებდით. ეტყობოდა რომ ქორწინება მასაც არუნდოდა. უაზრო ცარიელი გამომეტყველებით ვიყურებოდი ფანჯარაში, და ვხვდებოდი, რომ აღარაფერს ქონდა აზრი.
ჩემდასამწუხაროდ ეკლესიასთან მალე მივედით, როგორც შემეძლო ისე ვწელავდი მანქანიდან გადმოსვლას და ელესიაში შესვლას. უამრავი აზრი მიტრიალებდა თავში, ერხანს ისიც ვიფიქრე ხომარ გავიქცეთქო მაგრამ მერე გავიაზრე რაშედეგი მოყვებოდა ამყველაფერს და გავჩერდი. ნიკი მანქანიდან უკანმოუხედავად გადავიდა. გაბრაზებას და შიშს ერთდროულად ვგრძნობდი, აზრზე არვიყავი რასვაკეთებდი. ეკლესიაში შევედი და მორთულობამ გამაკვირვა კიდეც, შორიდან ესყველაფერი სანატრელ ქორწილს გავსს, ხალხი იცინის ერთობა და მხიარულობს ალბათ არც კი იციან რომ ეს იძულებითია. უკვე დროა რომ მათ დავენახო მაგრამ თავდაპირველად სახიდან ეს შემზარავი გამომეტყველება უნდა მოვიშორო. მაგრამ ეს ძალიან მიჭირს. ვერცკიწარმოიდგენთ როგორ მძულს როცა თავს ვაჩვენებ. მაამაჩემი მიახლოვდება გაღიმებული სახით და ლაპარაკს იწყებს:
-შეხედე შენთავს, როგორი ლამაზიხარ (მამა)
-როგორბედავ ჩემთან ლაპარაკს იმის შემდეგ რაც შენ გამიკეთე? (მე )
-ეს შენთვის კეთდება, დრომოვა და მადლობას მეტყვი (მამა)
-ჩემთვის? სუ ნუ გამაგიჟებ ეხა ისედაც გაგიჟების ზღვარზე ვარ, რა ჩემთვის? უბრალოდ ფული მოგაკლდა და შენს საკუთარ ქალიშვილს ფულის გამო ათხოვებ. არც კი ელოდო რომ როდესმე ამისგამო მადლობას გეტყვი :) (მე )
-როგორც გინდა ისე იფიქრე, ახლა კი დროა საკურთხევლამდე მიგაცილო. ეგ სახე ახლავე შენი ლამაზი ღიმილით შეანაცვლე თორემ იცი რაც მოხდება. (მამა)
კარები გაიღო და საკურთხევლისკენ წავედით, ვცდილობდი არ მეტირა და ღიმილი შემენარჩუნებინაა. ხალხი ფეხზე წამოდგა და ღიმილით გვიყურებდა, ეს კიდევ უფრო მაღიზიანებდა. ვერავინ ხვდებოდა რა დღეში ვიყავი. ნიკის წინ ვიდექი, მიუხედავად იმისა რომ ისიც იღიმოდა მაინც შევატყვე როგორ არუნდოდა ჩემზე დაქორწინება. გაისმა ის სიტყვები რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა. ნიკი მალევე დათანხმდა, მას არცკი უყოყმანია ჩემგან განსხვავებით. მღვდელმა არ დააყოვნა და მკითხა თანახმა ვიყავითუარა, წუთიერი დუმილის შემდეგ დავთანხმდი როცა გავიაზრე რა მოხდებოდა თუ უარს ვიტყოდი...
ცერემონია მორჩა, უკვე დრო იყო ჩვენი ქორწილი აღენიშნათ, იმედია ესენი მაინც გაერთობიან. ისევ იმ დაწყევლილ მანქანაში ჩავჯექით. ჯერ ნიკის შევხედე შემდეგ კი მძღოლს, როცა მივხვდი რომ საქმე არმქონდა ყურადღების გადასატანად ტელეფონი ამოვიღე, ხელები ისე მიკანკალებდა ბლოკი ძლივს მოვხსენი ტელეფონს. ისევ ხელის კანკალით ინტერნეტში შევედი ყველა სოციალური ქსელი ჩემი და ნიკის ფოტოებით იყო აჭრელებული, ყველგან ბედნიერ წყვილად მოგვიხსენიებდნენ. ხალხისთვის ჩემი და მითუმეტეს ნიკის ოჯახი ყოველთვის განხილვის თემა იყო. ადამიანები გვილოცავდა გვისურვებდნენ ბედნიერებას და მუდმივ სიყვარულს, ეს კი ჩემთვის ამაზრზენი იყო. ჯერ ვერმივხვდი ამდენი ფოტო საიდან მოიტანეს მაგრამ დიდად ამაზე არვღელავდი. ნიკის ქრონიკაზე შესვლა გადავწყვიტეე რაღაც მაინც რომ გამეგო მასზე. 20 წლის ყოფილა, ჩემზე 1 წლით დიდი. უამრავი ფოტო ედო მეგობრებთან ერთად, ყველა ფოტოში კი ერთი გოგო ჩანდა, როგორც მივხვდი ეს მისი შეყვერებულია. ესღა მაკლა ჩემ ქმარს შეყვარებული ყავს ურაააა -_- ახლა საფიქრალად ეს თემაც დამემატა სადაცაა თავი გამისკდებააა. ცალკე ჩემს დაზე ვნერვიულობ, არვიცი სადარის ან როგორარის. ეკლესიაში არშემიმჩნევია შესაძლებელია რესტორანში დამხვდეს. ახლა ნამდვილად მჭირდება მასთან საუბარი, ის ჩემ ოჯახში ყველაზე ნორმალური და ამავედროს ყველაზე ჭკვიანია იმის მიუხედავად რომ 13 წლისაა. ჩვევია დინჯი და აზრიანი ლაპარაკი, მასთან ყოფნის დროს ვერცკი შეამჩნევ დროის გასვლას, დიდი გეგმები აქვს მომავალზე მეკი მას ყველანაირად მივეხმარები რათა ოცნება აიხდინოს. ზოგჯერ მასთან ლაპარაკის დროს მავიწყდება რომ ცამეტისაა, ისეთ რჩევებს მაძლევს ხოლმე თითქოს გამოცდილი მოხუცი ქალია რომელმაც უკვე ყველაფერი გამოიარა, ამაზე სულ ვიცინოდი ხოლმე მასთან ერთად. მენატრება ის დრო. ნახევარსაათიანი გზის შემდეგ მივედით. ნიკი პირველი გადმოვიდა და შენობაში შევიდა. არცმედავაყოვნე მანქანიდან გამდოსვლა, მაგრამ რესტორანში შესვლის ნაცვლად უკანა ეზოში წავედი, ერთ ლამაზ სკამზე ჩამოვჯექი და პირველად მთელი დღის განმავლობაში ჩემთვის წყნარად დავჯექი და დავისვენე...
გასააზრებელი ბევრი რამ მქონდა, ისიც არვიცოდი საიდან დამეწყო. სიმართლე რომ ვთქვა არც მინდოდა მეფიქრა. მინდოდა ესყველაფერი ერთი დიდი სიზმარი ყოფილიყო და გამეღვიძა ჩემს საყვარელ ლოგინში მშვიდად, მაგრამ ვის ვატყუებ ეს რეალობაა. ყველაფრის დავიწყებას ვცდილობ ცოტახნით მაინც, მაგრამ ადვილი არარის დაივიწყო ის ფაქტი რომ ძალით გაგათხოვეს, სრულიად უცნობ ბიჭზე. არადა რამდენი რამ მქონდა დაგეგმილი, რამდენ რამეზე ვოცნებობდი, ვერცკი წარმოვიდგენდი ესეთი რამ თუ შემემთხვეოდა. ერთ დღეში ყველა ოცნება წყალში ჩაიყარა. სიმწრისგან მეცინება კიდეც, საკუთარმა მამამ გამყიდა. მცხვენია მისგამო, მცხვენია იმის რომ ერთდროს მეამაყებოდა რომ ის მამაჩემი იყო. აქურობა მართლა მომწონს, კარგი გარემოა თანაც სიმშვიდეა და რაც მთავარია მარტო ვარ.
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?? ყველა შენ გელოდება (ნიკი)
-არადა წეღან გავიფიქრე რაკარგია მარტო ყოფნათქო. :) (მე)
- რაგაიფიქრე წეღან , ახლავე ადგები და წამოხვალ ჩვენს "საოცნებო ქორწილში" გაიგე? (ნიკი)
-თორე? რასგააკეთებ? (მე)
-ახლავე განახებ რასაც გავაკეთებ (ნიკი)
თქვა თუარა სწრაფი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემკენ ხელი მომკიდა და ხელში ამიყვანა. გათავისუფლებას ვცდილობდი , ესკაბაც ხელს მიშლიდა, ვფართხალებდი მაგრამ ისე ძლიერად მიჭერდა ხელებს გათავისუფლება ვერ მოვახერხე. უკვე შენობაში ვიყავით როცა დამსვა.
-ახლა მთავარ დარბაზში შევალთ, შენ გაიღიმებ და ისე მოიქცევი ვითომ ეს შენი საოცნებო ქორწილია გასაგებია შენთვის? (ნიკი)
რამოდენიმე წუთით გავშტერდი შემდეგ კი ვკითხე.
-რატომ აკეთებ ამას? (მე)
-რას? (ნიკი)
-რატომ დაქორწინდი ჩემზე? ვხედავდი რომ ეს არც შენ გინდოდა. (მე)
-არაფერში გჭირდება ამის ცოდნა (ნიკი)
ეს არიყო ის პასუხი რასაც მოველოდი, მაგრამ მეთვითონაც არვიცოდი რასმოველოდი. უსიტყვოდ შევედით მთავარ დარბაზში. შევედით თუ არა ტაში დაგვიკრეს, ჩვენ ხომ ულამაზესი და უბედნიერესი წყვილი ვიყავით. დავჯექით თუარა მეფე პატარძლის ადგილას ორივემ აქეთ-იქით დავიწყეთ ყურება. მე ჩემს დას ვეძებდი, მაგრამ ის აქ არიყო. ერთმანეთის გარდა ყველაფერს ვუყურებდით, არც კი ვიცი რატომ. ალბათ ეს ყველაფერს უფრო რეალურს გახდიდა. ვერცკი მივხვდი როგორ გავიდა დრო და როგორ მოვიდა მეფე დედოფლის ცეკვის დროც.
-იმედია ცეკვა იცი (ნიკი)
-იმაზე ბევრად უკეთ ვიდრე შენ :) (მე)
-კარგი ვნახავ, და რასვცეკვავთ? (ნიკი)
-შენ გადაწყვიტე (მე)
-ვალსი (ნიკი)
-კარგი (მე)
ჩვენს ადგომას ხალხის ადგომაც მოყვა. ყველა გაჩუმდა მთელი ყურადღება ჩვენკენ იყო მომართული. ვხედავდი უამრავ კამერას რომელიც იღებდა ჩვენ თითოეულ მოძრაობას. მუსიკა დაიწყო, როგორც კი მუსიკის ხმა გავიგონე ყველაფერი დამავიწყდა და უბრალოდ ცეკვა დავიწყე. როცა ვცეკვავ სულიერად ვისვენებ, ცეკვა არის ის რაც მართლა მსიამოვნებს. ნიკიც კარგად ამყვა, ვცეკვავდით და ვცეკვავდით, შეუჩერებლად იქამდე სანამ მუსიკა არ მორჩა. მთელი დღის განმავლობაში ერთადერთხელ არ ვნერვიულობდი, არვიყავი დაძაბული და მსიამოვნებდა ის რასაც ვაკეთებდი. მუსიკის ხმა დაუსრულებელმა ტაშმა შეცვალა ყველას ძალიან მოეწონა ჩვენი შესრულება. სიმართლე რომ ვთქვა მართლაც კარგი იყო. როგორც კი ჩვენ ადგილებს დავუბრუნდით დაძაბულობაც დაბრუნდა. ერთისულიმქონდა როდის დამთავრდებოდა ეს დღე მაგარმ ისე იწელებოდა ვეღარ ვსუნთქავდი. რამოდენიმე საათის შემდეგ ხალხმა ძლივს სახში წასვლა დაიწყო, წასვლის წინ კი ყველა მოდიოდა და ცალ-ცალკე გვილოცავდა. თავს ძლივს ვიკავებდი მათთვის ბოლო ხმაზე რომ არმეყვირა. საბოლოოდ დარბაზი დაცარიელდა. მოვიდა ჩვენი წასვლის დროც, მე და ნიკი ჩვენს ახალ სახლში მივდიოდით. სინამდვილეში არცერთს არგვინდოდა წასვლა მაგრამ არც აქ დარჩენა გვსურდა. ვაცნობიერებდი იმ ფაქტს რომ წინ უარესი მელოდა. აღარ დავაყოვნეთ და მანქანაში ჩავსხედით, ნიკი საჭესთან დაჯდა მეკი მისგვერდით.
მანქანა დაძრა, თავიდან ნელა დაიწყო სიარული მაგრამ მერე ნელ-ნელა მოუმატა სიჩქარეს, ძალიან სწრაფად მიდიოდა მეშინოდა მაგრამ ვიცოდი რომ თქმას აზრი არქონდა. გამწარებული სახე ქონდა, არც მქონდა სურვილი რომ რამე მეთქვა მაგრამ საბოლოოდ იმდონეზე შენეშინდა ყვირილი დავიიწყე.
-გააჩეერეე
-ეეე არგესმიიის
- გააჩერეე მანქანააა
-ნიკიიიიიიიი
უცბად დაამუხრუჭა ისე რომ რამის საქარე მინას თავი ვლეწე
-გადადი მანქანიდან (ნიკი)
-რაა?(მე)
-გადადი მანქანიიდან (ნიკი)
-მეღადავები ხო?? (მე )
-გადადიმეთქიიიიი (ნიკი)
-კარგიიიიიი (მე)
საშინლად გავბრაზდი კარები ისე მივაჯახუნე რამის ჩამოვაგდე მაგრამ არმაინტერესებდა. მანქანიდან გადმოვედი თუარა ნიკი წავიდა. ახლა ყველაფერი ერთად მომაწვა და ტირილი ამიტყდა. გზის პირას ვიჯექი და ისტერიულად ვტიროდი, გარშემო არავინ იყო, მაშინ როდესაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდა ვინმესთან საუბარი შემს გვერდით არავინ იყო. სიმწრისგან კაბის შემოხევა დავიწყე თან შეუჩერებლად ვტიროდი. ყველაზე საშინელი დღეაა, დღე რომელიც ნელნელა უფრო მძულდებაა. ნამდვილად ყველაზე ბედნიერი ადმაინი ვარ...