დილით საკმაოდ საინტერესო პოზაში მეღვიძება. მთლიანად ლევანიზე ვარ გადაწოლილი. ჩემი ჭკუით ამ პოზის შესაკავებლად გათვლილი ბალიშები ლოგინზე არ დევს. არადა ცხოვრებაში ესე არ მომსვლია, როგორც წესი თუ ვინმესთან ერთად მძინავს ესეთი საინტერესო პოზები არ მაქ ხოლმე, მაგრამ მარტო ნამვილად იდიალურ მგდომარეობაში მძინავს ხოლმე. თავი ლევანის მკერდზე მიდეს, ფეხი კი მის წელამდე მაქ ატანილი, ხელები კი წელზე მაქ შომოხვეული, სწორედ ისე როგორც ბალიშს ვეხუტები სახლში მარტო ყოფნისას. მაგრამ რო ვთქვა მარტო მე ვარ ესეთ მდგომარეობაში მეთქი მოგატყუებთ, ლევანის მარჯვენა ხელი თავისუფლად აქ მოთავსებული ჩემ ფეხზე, მარცხენას კი ზურგზე ვგრძნობ, მაგრამ მაიკა ისე მაღლაა ასული რომ მისი ხელის შეხებას შიშველ ზურგზე ვგძნობ. სუნთქვა მიჩქარდება, მაგრამ ლევანის გულისცემაც არა კარგ მდგომარეობაში, მართალია ძინავს მაგრამ მაინც სწრაფად უფეთქავს. თვალებს ვხუჭავ და ნელა ვიწევი ასადგომად, რომ მიჭერს და ეხლა ის ექცევა ჩემ ზევით.
-თამაში მაქ და ენერგია მჭირდება! ნუ მაღვიძებ!-ბურტყუნებს და ლაპარაკისას ტუჩები პატარა ბავშვივით ებურცება, სხვა დროს ამაზე სიცილით მოვკვდებოდი, მაგრამ ეხლა შეკავება შევძელი.
-ისა და ხელს ხო არ გიშლი?-ვატყობ რომ არც ეხლა ვართ დიდად უკეთეს მდგომარებაში, რადგან ეხლა უფრო ახლოსაა.
-არა.
-აა არა? არა მე მიშლი და შენც ხო არ გიშლი მეთქი?
-არა-უდარდელად მპასუხობს და არც კი ინძრევა.
-ნებითა შენითა თუ ძალითა ჩემითა?-წარბ აწეული ვეუბნები, როდესაც ვატყობ რო უკვე ვეღაც ვსუნთქავ.
-ჩემი ნება რო იყოს სულ ესე ვიქნებოდი-მოგუდული მპასუხობს.
-ღმერთო, ამ დროს ადამიანები ცოტა ოდენ სირცხვილს მაინც გძნობენ და ეს ვინაა კაცო ესეთი? დავიჯერო ამდენი ქალი ყავდა რომ სირცხვილის გრძნობაც დაკარგე?
-შენ არ მასვენებდი მთელი ღამე და ზედ მაწვებოდი და მე მთხოვ სირცხვილის გრძნობას?-ძლივს ვხედავ, მაგრამ შევამჩნიე ტუჩის კუთხე როგორ ჩატეხა.
-რააა?-გაოცებისგან პირს ვაღებ.
-არა, კი ვიცი რომ ძალიან სექსუალური ვარ და ჩემი სხეულიც უდავოა, მაგრამ ესე ქალს უნდოდეს ჯერ არ მინახავს-უკვე მთელი სხეულით ვხურვარ სირცხვილისგან, ზურგზე ვბწკენ და უცებ ვხტები სრულიად წითლი სახით.
-მეტკინა გოგო-ზურგს იზილავს და მერე მე მიყურებს-რა წითელი ხარ სახეზე... მოიცა, შეგრცხვაა?-ჯერ გაკვირვებული მიყურებს მე კიდე სიცილს იწყებს და ამისთვის ჩუსტიც ხვდება.
-ღმერთო ჩემო, ცუდათ ვარ-სიცილისგან ჩაბჟრებული ამბობს, მე კიდე გაბრაზებული შევდივავ სააბაზანოში და აწითლებული სახით წყლით გაფერმკთალებას ვცდილობ, გამოსვლისას კი ლევანი აღარ მხვდება.
-იმედია მოკვდა და პანაშვიდზე ფულის დადება აღარ მომიწევს-ჩუმად ვამბობ და ტანსაცმელს ვიღევ და სააბაზანოში ვბრუნდები. ცოტა მაკიაჟს ვისმევ, მუქ ყავისფერ პომადას, და დიდ მგვალ საყურეებს, ნაცრისფერ მოტკეცილ ჯინსს, შავ სპორტულ მაიკას ვიცმევ, კეპს ვიფარებ და გამოვიდავარ სააბაზოდან.
-ეს მაკიაჟი სიწითლეს არ გიფარავს-მესმის ირონიული ხმა რომელსაც ვაიგნორებ და ჩანთას ვიღებ-ჩემი დაიგნორება არც ისე კარგი აზრია მინდა გითხრა-ყურადღებას არ ვაქცევ და საქმეს ვაგძელებ-კარგი-ცინისტურად ამბობს და სადღაც ქრება, ცოტა ხანში კი უცნაურ მდგომარეობაში მევლინება. ზევიდან არაფერი აცვია, ქვემოდანაც კი მხოლოდ შორტები აცვია და ისე კარგად უჩანს დაკუნთული სხეული თვალს ვერ ვწყვეტ.
-შენ არ მაიგნორებდი?-ირონიულად მეკითხება და მიახლოვდება, მე კიდევ უკან სვლას გაუცნობიერებლად ვიწყებ.
-ეხლაც გაიგნორებ.
-გეტყობა-ტუჩის კუთხე ჩატეხა და მაიკა გადაიცვა-აი ხელი ხომ არ შეგიშალე? შემიძლია გავიხადო.
-გაიხადე-უდარდელად ვპასუხობ.
-რა?
-გაიხადე!
-სერიოზულად?-დაბნეული მიყურებს.
-ხო რა იყო-ეხლა მე დავიწყე მისკენ სიარული-და თუ გინდა ესე წამოდი.
-მერე შენ მომივლი რო გავციდე?-მაცდური ხმით მეკითხება.
-აბა რას ვიზავ.
-მართალი ხარ, შენ ხო ჩემი საცოლე ხარ-უდარდელად მპასუხობს და მაიკას ისევ იძრობ, ჩემ დაბნეულ სახეს რომ ხედავ ამატებს-ნორას ხო ვუთხარი, რომ ჩვენი საგვარეულო კარადა შენ უნდა გადმოგცე.
-რა...მოიცა მე მეგონა ღადაობდი.
-არა. შენ ჩემი ცოლი უნდა გახდე სხვა გზა არაა, ნორას ვერ მოვატყუებ ასაკშია თან ძალიან მოწონხარ მასაც და მამაჩემსაც ამიტომ სხვა გზა არ გვაქ, მე კი დიდად არ მიზიდავ, მაგრამ როგორმე შეგეჩვევი-გაშტერებული ვუსმენ მის საუბარს და მეცინება.
-რას ღადაობ ბიჭო? რა კარადა? რა საგვარეულო? რა შენი ცოლი? შენი აზრით ვერ ვხვდები რო მომატყუე? საერთოდ არ არის ეგეთი ტრადიცია ინტერნეტით ვნახე-გამარჯვებული სახით ვდგავავ ტელეფონს რო იღებს და ვიღაცას ურეკევას ისე რომ თვალს არ მაცილებს.
-ალო, ნორა როგორ ხარ?
-კარგად შვილო რა მიჭირს, შენ რას შვები ხო არ მიბრაზებ იმ გოგოს, იცოდე არ გააბრაზო თორე ჩემთან ფეხს ვერ მოადგავ-ტელეფონიდან მესმის ნორას ტკბილი ხმა და პირი მივარდება.
-კაი რა ბე, ჩემ საცოლეს ხო არ ვაწყენინებ? თან ჩვენი საგვარეულო კარადა ხო უკვე გვაჩუქე არა?-რაღაც უცნაური ხმით უსმევს კითხვას ნორას.
-აა, ხო ბებო აბა რა გაჩუქეთ. ოღონდ ბებია მე თქვენი ბავშვი მალე მინდა და დაუჩქარეთ რა იქნება.
-ყველანაირად ვეცდები-ეშმაკური ღიმილით მიყურებს და მათვალიერებს.
-კაი ბებია აბა შენ იცი დღეს თამაშზე არ შეგვარცხვინო.
-კაი ბე, კარგად-თიშავს და მაცდურად მიყურებს.
-რას მატყუებ ეხლა ალბათ აივანზე რო იყავი მაშინ ელაპარაკე და დაარიგე.
-დანარეკები განახო?
-წაშლიდი!
-და ჩემი ლაპარაკის ხმა რო გაგიგია?
-მიწერდი!
-მინაწერებს განახებ მაშინ.
-მაგას ვერ წაშლიდი თუ რა?
-წაშლილებშიც ნახე!
-იქიდანაც წაშლიდი!
-აუ ეს ვინ არის-გვერდს მაქცევს და მაიკას იცმევს- ხალხი ოცნენობს ჩემ ცოლობაზე და ეს ისე შვება აქეთ შევეტენები.
-დიახაც!-ამაყად ვამბობ.
-ოო ნუ მიშლი ერთი ნერვებს რა ისედაც ვღელავ თამაში მაქ-ბუზღუნით შედის სააბაზანოში და მალევე ბრუნდება ჩაცმული-ისე დღეს თუ მოვიგებთ უნდა ავღვნიშნოთ სადმე და კაბა გაქ წამოღებული რამე თუ უნდა იყიდო?
-მე კაბებს არ ვხმარობ ამიტომ ყიდვა მომიწევს.
-მაშინ ეხლა ვიყიდოთ.
-თ? მე ავარჩევ ‘‘მარტო“
-ვნახავთ-ჩაიჩურჩულა და ოთახიდან გავიდა.
-რა თქვი?-მეც უკან ავედევნე და ლიფტში შევედით.
-არაფერი სიხ.
-კარგი ძვირფასო-მეც ავყევი, მისი ნერვიულობა რომ არ შემემჩნია. მალევე მივედით მთავარ დარბაზში სადაც სულ რამოდენიმე წუთში თამაში უნდა დაწყებულიყო. ძნელი დასანახი არ იყო როგორ ღელვდა ლევანი, მაგრამ მისი და გიორგის დაძაბული ურთიერთობის შეიმჩნევა უფრო ადვილი იყო, როგორც კი ლევანი გამოსაცვლელად შევიდა გიორგი მაშინვე მოვიდა ჩემთან.
-ლეა..-შეიცხადა თითქოს დიდი ხნის უნახავი მეგობარი ვყოფილიყავი, მეც რა მექნა მხოლოდ გავუღიმე-არ მეგონა აქ თუ იქნებოდა, როგორ ხარ? ცხვირი როგორ გაქ?
-მშვენივრად, შენ როგორ ხარ იმ ცემის მერე?-საკმაოდ მწარედ მივახალე ოღონდ ღიმილით.
-ოჰ მშვენივრად, აბა ერთხელ ხომ მაინც უნდა დამეთმო ლევანისთვის-ნიშნის მოგებით გამიღიმა და ამ ძალიათ თბილ ღიმილზე ყელში რაღაც ბურთი მომაწვა- ბოლოს და ბოლოს გოგოსთან ერთად იყო და ხო უნდა შევარგო.
-ანუ აქამდეც გიჩხუბიათ? და სულ შენ ცემდი ხოლმე?-დიდი ახტაცებით ვკითხე.
-კი-გაჯგიმულმა მიპასუხა.
-მაგარი, დავწერ როგორი მოძალადეც ხარ-მეც ღიმილით მივახალე, ნეტა გენახათ როგორ შეახმა სახე და რაღაცის თქმა დააპირა რომ დავასწარი-კაი აბა კარგად, წარმატებები დღეს თამაშში, ბოლოს და ბოლოს ერთ გუნდში ხართ შენ და ლეო-თვალი ჩავუკარი და იქაურობას მოვცილდი, ვიცოდი როგორ ნერვიულობდა ლევანი და მისი ნახვა მინდოდა, მაგრამ დაცვამ არ გამიშვა. მეც მეტი რა უნდა მექნა სპეციალურად ჩემთვის განკუთვნილი ვიაიპი ადგილი დავიკავე და დაველოდე როდის გამოვიდოდა ლევანის გუნდი.
-ლეა?-მომესმა უკან გოგონას ხმა, ქართულად რომ მეძახდა, თავი შევატრიალე და ბუმ, ჩემ წინ თვით ქალბატონი ნიაკო აღიმართა, როგორც ყოველთვის უმოკლესი კაბა ეცვა და ალბათ ყველაზე ღრმა დეკოლტე დედამიწაზე.
-ნიაკო?
-ხო ლე მე ვარ, როგორ ხარ გოგ რამდენი ხანია არ მინახიხარ, როგორ მომენატრე არ იცი, სულ შენ გახსენებ ხოლმე-აღფთოვანებით მიაყარა უამრავი ტყუილის გროვა.
-მართლა? აუ ძალიან გამიხარდა და შენ რას შვები, როგორ ხარ?
-რავი გოგო დავიღალე ამ შოფინკებზე სიარულით-გაიტყლარწა და თავის ახლად გაკეთებულ სოფლურ ლაქს დააკვირდა.
-ხო გოგო აბა, ძალიან ძნელია-ავყევი მეც, თან როგორ არ მინდოდა რომ გამცინებოდა.
-ხო კაია რო გესმის.
-აქ რა გინდა ისე, არ ვიცოდი კალათბურთი თუ გიზიდავდა.
-არც მიზიდავს გოგოოო, ჩემი ბოიფრენდი თამაშობს გუნდში და იმან მომიყვანა აქ, აი იცი რა საყვარელია? სულ რაღაცეებს მჩუქნის, აი ეს ბეჭედიც მან მაჩუქა-ცხვირ წინ ამიფრიალა ბრილიანტის ბეჭედი.
-ხო კაი ბიჭი ყოფილა...
-ხო გოგო აბა მე და უფულო?-კარგი რაღატომღაც ფულიანთნ რომ გააიგივა არ შევიმჩნიე.
-ბოლოს რა შეგჩება ეგაა მთავარი-ისე წავიჩურჩულე რომ ვერ გაეგო.
-რამე მითხარი?
-კი ძალიან მიხარია შენი ბედნიერება თქო.
-აუ ხო გოგო და შენ რას შვები გყავს ვინმე?-თვალს მიკრავს და ისე მეკითხება.
-არა, ისევ ისე ვარ-თვალებს ვატრიალებ, რომ ვხვდები თემა საითკენაც მიყავს.
-მოკლედ რა, დედატერეზა ხარ რა, უნიშიც ეგეთი იყავი სულ, არადა რა ლამაზი იყავი, ყველა ბიჭის დაკერვა შეგეძლო რო მეგონდემა და არ გეცემა.
-ალბათ...-რაღაცის თქმა დააპირა რომ მოედანზე ლევანის გუნდი გამოჩნდა, ლევანი წინ მიდიოდა ღიმილით და აღფთოვანებულ ხალხს ხელს უქნევდა, ისე უცხედობა ფორმა და ოდნავ მოშვებული წვერი ლამის სკამიდან გადმოვარდი, მან კი თითქოს ეს იგრძნო, ჩემსკენ შემობრუნდა და თვალი ჩამიკრა ტუჩის კუთხეში კი ღიმილი გაეპარა.
-ვაიმე ეს ლევან კვიციანი არაა? ღმერთო უფრო სიმპატიურია ვიდრე სურათებში, თან დაინახე თვალი ჩამიკრა.
-კი შენ როგორ არა.
-რა მითხარი?
-შენი შეყვარებული რომელია აბა?
-ა ხო... აი ის-თითს იშვერს გიორგისკენ.
-ღმერთო ოღონდ ეს არა, გიორგიზე ამბობ?-გაკვირვებული ვუყურებ.
-ხო რა იყო?.. მიიცა შენც გავასება გიო?-ამ გოგოზე დებილი არსება არ მინახავს დედამიწაზე.
-ნიაკო შემთხვევით გიორგის შენთან ხომ არ უხსენებია, რომ ლევანის კერძო ჟურნალისტი ყავს?
-აუ კი მგონი.
-მერე? აბა გაიხსენე რა პროფესია მაქ?
-რა?...აააა ხო გოგო შენც ხო ჟურნალისტი ხარ ...მოიცა, არ მითხრა რომ..
-ხო.
-შენ ლევანის და იმ გოგოს უთვალთვალებ?-ამის თქმა და ჩემი რკინაზე შუბლის დარტყმა ერთი იყო, კი მეტკინა მაგრამ ის უფრო მეტკინა, რომ ეხლა დედამიწაზე ყველაზე დებილი არსება მიზის, რომელიც უნივერსიტეტში მამაკოს ფულებით მოხვდა, მაგრამ ეს თვითონ დღემდე არ იცის და გონია, რომ ალექსანდრე მაკედონელი დეზაინერი იყო.
-ვაიმე რას შვები ლეეეე-უსაზღვროდ გაწელა აქამდე ჩემთვის საკმაოდ ლამაზად სახელი, მაგრამ უკვე აწ განადგურებული.
-არა, ნიაკო არ ვუთვალთვალებ მე ვარ ის კერძო ჟურნალისტი-ამის თქმაზე ეს მაკიაჟისგან გადაზეპილი სახე ისე დაქაჩა ცოტა შემეშინდა ბოტოქსია არ გამოუარდეს-მეთქი.
-შეუძლებელია, შენ სადან ლეოსთან-ლეო რო დაუძახა ისე არ მესიამოვნა ლამის მივახრჩე.
-არა, არა, ლეოს მარტო მე ვეძახი და ამაზე შევთანხმდეთ.
-ოკეი ბეიბ, მე მაინც გიუშკა მყავს, ჩემი სიცოცხლე, იცი როგორ ვუყვარვარ? აი არ არსებულად და დამიჯერე მალე ცოლობას მთხოვს.
-ვა ძაან მაგარია და თან ნახე თამაში იწყება-ძლივს დამანება თავი და თავისი ადგილი დაიკავა, მეც უბრალოდ ვიჯიქი და ვუყურებდი ლევანის გასაოცარ მოძრაობებს, რომელიც ყველას დაატყვევებდა, არ ქონდა მნიშვნელობა ქალი იყოვი თუ კაცი, მისი ყურება ერთი სიამოვნება იყო. მთელი თამაშის მანძილზე ლევანის თვალს ვერ ვაშორებდი, უბრალოდ ვიჯექი და ვუყურებდი როგორ ვარდებოდა მისი ნასროლი ბუქთები კალათში, როგორ აძლევდა პასს სხვა მოთმაშეებს და როგორ ღრმად სუნთქავდა ამდენი სირბილისგან დაღლილი. პირველი ტაიმი, რომ დამთვრდა შევატყე, რომ რაღც რიგზე ვერ იყო, მართალია ლევანის გუნდი იგებდა, მაგრამ სახეებზე მაინც რაღაც ცუდი ეწერათ. როცა ავდექი და მისვლა დავაპირე დაცვამ არ მიმიშვა, კი ვეხვეწე მითხარით მაინც რა ხდება მეთქი მაგრამ არა, არ შემიშვეს და არც არაფერი მითხრეს. უკან რომ დავბრუნდი მთელი თამაში ლევანის მძიმე სუნთქვას ვაკვირდებოდი, ისე მძიმედ სუნთქავდა ვხვდებოდი რომ ფილტვები საშინლად ტკიოდა. თამაში როგორც კი დამთვრდა მაშინვე მასთან შევვარდი, ის კი იჯდა სკამზე და სუნთქვით ვარჯიშებს აკეთებდა.
-კარგად ხარ? მთელი თამაში ისეთი სუნთქავდი...-წინ დავიჯექი დაქვემოდან ავხედე, თვალები დახუჭული ქონდა და ღრმად სუნთქავდა, ისე კარგად ჩანდა რომ რაღაც ტკიოდა, ლამის ჭკუიდან გადავედი, მისკენ უფრო ახლოს მივიწიე და თმაზე ფთხილად შევეხე. მცხვენოდა, აბა როგორი იყო ისეთ მომენტში იმ ბიჭთან ყოფნა რომელიც მოგწონს მაგრამ ერთად მაინც არ ხართ, მაგრამ მაშინ გაქრა სირცხვილი მისი ხელი წელზე რომ ვიგძენი, გულისცემა საოცრად დამირტრილდა, ხელი სახეზე ჩამოვუსვი მას კი თვალები ისევ დახუჭული ქონდა, ამიტომ მომენტით ვისარგებლე და ხელები მაგრად მევხვიე კისერზე. ისე ჩავეხუტე გეგონება კვდებოდა, მაგრამ არც ის აკლებდა ძალისხმევას ხელები წელზე მომიწირა, თმები გამიხსნა და თავი ჩარგო მათში. დაახლოებით ესე ვიჯექით ორი წუთი, საოცარი სისწრაფით მიძგერდა გული, მართლია ლევანისთვის უკვე ნაკოცნი მაქ, მაგრამ ეს სულ სხვა შეგძნება იყო რაღაც უფრო სხვა და ძლიერი.
-დაწყნარდი?-ჩუმი ხმით ვეკითხები და მიგან პასუხად მხოლოდ ოდნავ თავის დაკვრას ვიღებ, მართალია არც მე მინდა რომ ეს საოცარი მომენტი გავიფუჭო მაგრამ მალე სხვებიც შემოვლენ, ამიტომ გასწორებას ვცდილობ, მაგრამ არ მიშვებს.
-ლევანი მალე სხვებიც შემოვლენ და უნდა წავიდე-არაფერს ამბობს და არც ინძრევა-ლევანი!
-სულ არ მაინტერესებს სხვები რას დაინახავენ მაინც ჩემი ცოლი უნდა გახდე და-ისეთი ხმით ამბობს ირონიის ნატამალი რომ არ აქვს და ამით უფრო ცუდად მხდის, მთელი სხეული საოცრად გახურებული მაქ და არ ვიცი რა ვქნა, არადა როგორ არ მინდა ეხლა მის მკლავებს მოვწყდე, მაგრამ ამას მაინც ვაკეთებ და ვდგები.
-გარეთ დაგელოდები და სახლში წავიდეთ არა მგონია დღეს წვეულებაზე წასვლა შევძლოთ.
-დღეს დიდი დღე ვერ გავაცდენ...
-არა ლევანი ცუდად ხარ, თან ეს დიდი მომენტი უკვე გაიარე და წვეულებაში დიდი და გრანდიოზული არაფერია, მითუმმეტეს, რომ იქ გიორგიც უნდა იყოს და უფრო ცუდად გაგხადოს-წყნარი აუღელვაბელი ტონით ვეუბნები და გარეთ გამოვდივარ, მაგრამ ჯობდა დავჩენილიყაბი გზაში გიორგი და ნია მხვდებიან.
-ლეეეეე ხო მოდიხართ ფართიზე?-გაწელილად მეკითხება ნია.
-არა ნიაკო, ვერ ვახერხებთ.
-მოიცა იცნობთ თქვენ ერთმანეთს?-საუბარში ერთვება გიორგიც.
-კი-მკვახედ ვპასუხობ და ნიასკენ ვბფუნდები-კაი აბა ნია შეხვედრამდე.
-კაი ლეეეე გკოცნი-ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა და მეც მალევე მოვწყდი იქურობას, გარეთ გამოვედი და ტაქსი გავაჩერე, მალე ლევანიც გამოჩნდა სიცოცხლე დაკარგული თვალებით და გვერდით მომიჯდა.
-რო გკითხო რატო ხარ ესე ცუდად შენ საქმეებში ჩავერევი და არ ღირს ხო?-ჩუმად ვაპარებ სათქმელს და ფანჯარაში ვიყურები, ის ტუჩის კუთხეს ტეხავს.
-შენ ხო თქვი სამსახური 6ზე მიმთვრდებაო? ხო და 6ს რო გადაცდება მერე გეტყვი.
-მაშინ ეგეთი გამოფიტული ნუ ზიხარ თორე მეშინია ხელებში არ ცამაკვდე.
-რო მოვკდე გეწყინება?-ყურში ცუმად ჩამჩურჩულებს მძღოლს უცდის და მანქანიდან გადადის, მე კი ზომბირებული მივყვები უკან. ნომერში ავდივარ თუ არა ლევანი უკვე დაძინებული მხვდება, ლოგინზე ისე საყვარლადაა მოკეცილი ეს ამხელა კაცი უნებლიედ მეღიმება. პლედს ვიღბ და გადაფარებას ვცდილობ ხელს რო მკიდებს და რაღაცას ბურტყუნებს,
-ლიკა...-ჯერ თავიდან ძალიან ვიბნევი და ვერ ვხვდები მაგრამ მერე მახსენდება, რომ ლიკა დედამისის სახელია, ხელს შუბლზე ვადებ და ისეთი ცხელი აქ სავარაუდოდ მაღალი სიცხე თან ისეთი რომ ბოდვაც კი დაიწყო. სასწრაფოდ ვვარდები და თერმომეტრით სიცხეს ვუზომავ, 39,8 აქ.
-ლევან, ლევანი უნდა გაიღვიძო სიცხე გაქ.
-მმმმ-პასუხად მხოლოდ მის მძიმე ბგერებს ვიღებ, ამიტომ ძალით ვცდილობ მის გაღვიძებას, ტილოს წყალში ვასველებ და მთელ სახეს ვწმენდ ოფცლისგან. ლოგინთან ვზივარ დაახლოებით ერთი საათი და უშედეგოდ ვცდილობ სიცხის დაწევას, მაგრამ როდესაც უკვე ვატყობ რომ საქმე ძალიან ცუდადაა ვაღვიძებ.
-ლევანი მომისმინე საავდმყოფოში უნდა წავიდეთ და გადასხმა უნდა გაგიკეთოთ თორე სიცხე ისე არ დაგიწევს.
-არა, საავადმყოფოში არა-ბერტყუნებს და დასისხლიანებულ თვალებს ძლივს ახელს, ისე აქ ჩაშავებული უგები, რომ გული მეკუმშება.
-სხვა გზა არ გვაქ ისე სიცხე არ დაგიწევს.
-შენ გამიკეთე გადასხმა ოღონდ საავადმყოფოში არ წამიყვანო გთხოვ-ისეთი ტონით ამბობს რომ აურს ვერ ვეუბნები.
-კარგი, მე ეხლა წავალ და ყველაფერს ვიყიდი, მართალია ამას პირველად გავაკეთებ მაგრამ იკა ექიმია და დაგვეხმარება ტელეფონიდან-ამას უფრო საკუთრ თვს ვეუბნები ვიდრე ლევანის, ტელეფონს ვიღებ და ნომრიდან გავრბივარ, ტაქსის ვთხოვ რომ ახლოდ მდებარე აფთიაქამდე მიმიყვანოს და თან იკას ვურეკავ.
-ალო, იკა როგორ ხარ? რას შვები?
-არაფერს და შენ რა ხმა გაქ გოგო რა გჭირს?
-მოკლედ ლევანის აქ მაღლი სიცხე და თან ვერ ვუგდებ უკვე 1 საათია და ეხლა უცებ მითხარი რეები ჭირდება რომ გადასხმა სახლის პირობებში გავუკეთო?
-კარგი ანუ დაგჭირდება შპრიცი, მომჭერი და ფიზიოლოგიური, და დანარჩენს რო მიხვალ მერე აგისხნი და ნუ ნერვიულობ შენი ქოშინი აქაც მესმის.
-კაი იკა მადლობა მერე დაგირეაკავ-ტელეფონს ვთიშავ და დანაბარებ ყველა ნივთს ვყიდულობ აფთიაქში. უკან ისე სწრაფად ვბურდები მეც კი მიკვირს, ნომერში გიჟივით ვვარდები და ოთახისკენ მივდივარ ადგილზე რომ ვიყინები. ლევანი უსულოდ გდია დაბლა და სახეზე ფერი არ ადევს, მე კი გაოგნებისგან ვიყინები ადგილზე...




---------------------------------
ბოდიში :'(
ძაან დავაგვიანე ვიცი, მაგრამ ეხლა შევეცდები მალე დავდო
კვირაში ერთი თავის დადებაზე მეტს ვერ ვახერხებ, ამიტომ ბოდიშით რა :(