სახლის წინ დგას და სევსიფრად მნათობი თვალებით შესცქერის. არ უნდა წასვლა, უნდა მუდამ აქ იყოს საყვარელ ადამიანთან ერთად. პრობლემებისგან შორს რომელიც თბილიში ელოდება. ენანება აქ განცდილი ბედნიერების დატოვება. ეს სახლი მისთვის სიყვარულის თანაზიარად იქცა. კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი. ღრმად ამოისუნთქა და ყველაფერი ამოატანა რაც გულში მძიმედ აწვა. მძღოლის გვერდით დაიკავა ადგილი. თბილისამდე ხმა არ ამოუღია. არც მამაკაცს შეუწუხებია კითხვებით. იცოდა რაღაც ვერ იყო კარგად მაგრამ უნდოდა თავად თანანოს ეთქვა ყველაფერი. სახლის წინ აჩერებს მანქანას, გადადის და კარებს უღებს. ეღიმება მის საქციელზე და თავი უკრავს მადლობის ნიშნად.
- ხვალამდე.. - სველი ტუჩების კვალი დაუტოვა ლოყაზე. გოგონასაც წამსვე დაუარა ჟრუანტელმა. - მანქანით მოგაკითხავ, ხვალ არ წამოხვიდე სამსახურში. - გაუღიმა, ერთ ადგილ მიყინულ თანანოს, რომელიც ბედნიერებისგან თვალებში ვარსკვლავები უკაშკაშებდნენ. მანქანის ბორბლების ჭყრიალმა მოიყვანა გონს. გასაღები მოარგო საკეტს და სახლში შევიდა.
- ბებოო .. გვანცა.. - ხმამაღლა დაიძახა.
- აქ ვართ.. - მისაღებიდან შემოესმა ხმა და იქით წავიდა. - როგორ ხართ ? - მხიარულად ამოილაპარაკა და ორივეს ჩაეხუტა.
- რახამც შენ გამოჩნდი რა მომკლავს.. - გაბრაზებულმა ამოილაპარაკა მაყვალა ბებომ.
- ჰო, ბეე, უბრალოდ ხომ იცი ჩემი სამსახურის ამბავი. - ამოიბლუყუნა და მავედრებელი თვალებით შეხედა გვანცას, მიშველეო.
- ბებო, ხომ აგიხსენი რატომაც არ მოდიოდა სახლში. - ღიმილით ამოილაპარაკა.
- ხვალ თურქეთში მივდივართ, საქმიან შეხვედრაზე. - ერთი ამოსუნთქვით ამოილაპარაკა და ჩექმებიანი კნუტის თვალებით შეხედა ბებოს.
- არსადაც არ წახვალ. - მკაცრად ამოილაპარაკა.
- კარგი, რაა, ბებო, ხომ იცი საჭირო რომ არ იყოს არ წავიდოდი. - თავი მოისაწყლა და გვანცას შეხედა დამეხმარეო.
- არა თქო ! - მკაცრად ამოილაპარაკა.
- მაყვალა ბებიკო, იცოდე სამსახურიდან დაითხოვენ. - თვალების ფახულით უთხრა გვანცამ.
- ქართულ ოჯახში აღზრდილი გოგო მამაკაცთან ერთად მარტო არ უნდა დადიოდეს. - თვალების ბრიალით გადახედა გოგოებს.
- ჰა, ჰა, ჰა, კარგი რა ბებო. - სიცილით უთხრა გვანცამ.
- ბებო, ძალიან მეწყინა შენი ნათქვამი. - სახე დაუსერიოზულდა. - არა მგონია მაგის თქმა საჭირო ყოფილიყო. ამდენი წელი შენს გვერდით ვიზრდები და უნდა იცოდე როგორი ვარ ! იმას არასდროს გავაკეთებ, რითაც საკუთარ თავს შეურაწყოფას მივაყენებ! - მკაცრად ამოილაპარაკა და თავის ოთახში ავიდა. გულში კი ხარხარებდა, იცოდა ეს გაჭრიდა. ნუ ეწყინა კიდეც მისგან, მაგრამ იცოდა რომ სიყვარულით ეუბნებოდა.
ტელეფონში სესილის ნომერი აკრიფა და ყურთან მიიტანა.
- რას შვები, სად ხარ ? - მხირულად ჩასძახა.
- მე და ჩემი სატრფო ალექსანდრე, ირაკლისთან ერთად ვართ რესტორანში. ჩვენს საერთო მეგობარს აქვს დაბადებისდღე და ისიც დავპატიჯე. - კისკისით ამოილაპარაკა. - ჩამოხვედი?
- კი, ჩამოვედი. შეჭრილხართ როლებში. რას ატყობ ყინულის ლოდს ? - სიცილით უთხრა.
- ისეთი თვალებით უყურებს ალექსანდრეს, მეშინია ცეცხლი არ მოუკიდოს. მაგრამ არაფერს აკეთებს საერთოდ არაფერს. - ჩაიბურტყუნა.
- მალე აფეთქდება ნუ ღელავ. - სიცილით უთხრა. - კარგი ახლა წავედი და აბა წარმატებები. - კოცნა გაუგზავნა და გაუთიშა.
სააბაზანოში შევიდა, ტანსაცმლისგან განთავისუფლდა და წყლის ქვეშ დადგა. წყლის წვეთებმა დაღლილობა მოუხსნდეს. ხალათი მოიცვა და ოთახში დაბრუნდა. ჩემოდანში ჩაალაგა საჭირო ტანსაცმელი. პიჟამოები ჩაიცვა და ლოგინში შეწვა. დაღლილობის გამო მალე გადაეშვა სიზმრების სამყაროში.
ფიქრებში გადაეშვა, ოცნება უსრულდებოდა.
ყველაზე ძალიან კი ის აბედნიერებდა რომ ნერსეც იღებდა მონაწილეობას. როგორც ხევსურეთი იხილა მისი დამსახურებით.
ზღვა, ზეთისხილის ხეებით, ულამაზესი არქიტექტურით, ტკბილეული, თურქული მზესუმზირა და რაც მთავარია თურქული ჩაი.
მაყვალა ბებო დიდი მოყვარული არის თურქული სერიალების. ამიტომ ხშირად შესწრებია სიტუაციას როდესაც ჩაის სიამოვნებით სვავდნენ თან არაერთხელ. თბილიშიც შეეძლო ეყიდა მაგრამ ჩაის ქვეყანაში დალევა სულ სხვა სიამოვნება იქნებოდა.
ფიქრებში გართულს, სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა და ერთი სული ჰქონდა იმ სამყაროში ამოეყო თავი, რომელზეც ამდენ ხანს ოცნებობდა.
აი, ახლაც მამაკაცის გვერდით იჯდა სკამზე და ელოდებოდა როდის გამოაცხადებდა სტიუარდესა ჩასხდომას.
მალე გაისმა სანატრელი ხმა, რომელიც მგზავრებს უხმობდა გამზადებულიყვნენ.
თავი სიზმარეში ეგონა. ვერ იჯერებდა ახლა თვითფრინავში რომ იჯდა.
- როგორ ხარ ? - ღიმილით ჰკითხა ნერსემ. - პირველად მგზავრობ თვითფრინავით ?
- კარგად ვარ, მადლობა.. კი, პირველია ჩემთვის და განსაკუთრებული გრძნობაა. - ღიმილით ამოილაპარაკა.
- რამეს დალევთ ? - ქერა, სანდომიანი გოგონა მივიდა მათთან.
- ყავა თუ შეიძლება.
- მეც იგივე მომიტანეთ. - გაუღიმა გოგონას რომელიც თვალებს უჟუჟუნებდა. წამიერად მოუნდა თმებით ეთრია თანანოს, თვალებით ბურღავდა.
- კარგით ახლავე.
ცოტახანი ისაუბრეს, მაგრამ თანანოს ძილმა წაართვა თავი. მამაკაცს მხარზე თავი ჩამოდო და თვალები დახუჭა. მისი სურნელით გაბრუებულს მალე ჩაეძინა.
სტიუარდესამ რომ გამოაცხადა ნახევარ საათში სტამბულის, ათათურქის სახელობის, საერთაშორისო აეროპორტში დავეშვებითო, მხოლოდ მაშინ გამოეღვიძა. თვალები მოიფშვნიტა და გასწორდა.
როგორც კი ტრაპზე ჩამოდგეს ფეხი და სტამბოლური ჟინჟღლიანი წვიმა შემოეგებათ. მისებური სურნელი ღრმად შეისუნთქა და ნერსეს გვერდით მიჰყვა.
ტერმინალზე სავიზო რეჟიმის გავლის შემდეგ, უცნობი მამაკაცი მივიდა მათთან. თურქულად ესაუბრებოდა ნერსე და არაფერი ესმოდა. გაუკვირდა ეს ენაც რომ იცოდა.
შავ, ემელის ჯიპში მოთავსდნენ. თანანომ თავი მინას მიადო, დაღლილი კი იყო მაგრამ მაინც ინტერესით ათვალიერებდა სტამბულის ვიწრო და ფერად ქუჩებს.
შვიდ სართულიანი ჰოსტელის წინ შეჩერდა მანქანა. მძღოლი გადავიდა და კარები გამოუხსნათ. გაშლილი, შავი ქოლგით იდგა და ელოდა მათ გადმოსვლას.
შენობა თეთრად იყო შეღებილი, ვარდისფერი და ცისფერი გაფორმებით. ლამაზი და მოვლილი ბაღით.
- მერჰაბა ფერიდე, - თურქულად მიესალმა ნერსე. - როგორ ხარ ? - თბილად მოიკითხა ქალი და გადაეხვია.
- კარგად, შენ ?- დამტვრეული ქართულით ამოილაპარაკა, თვალები მამაკაცის დანახვისას უბრწყინავდა.
- არამიშავს, ისევ შენ გეახელი როგორც ყოველთვის. - სიცილით უთხრა.
- ძალიან გამახარე. ეს ლამაზი ქალბატონი ვინ არის ? - მას მიაპყრო მზერა.
- ჩემი საცოლე. - ეშმაკური ღიმილით ამოილაპარაკა.
- aferin, aferin, boğazda güneş gibi Güzel gözler Var mı. – ( ბოსბორზე ამოსული მზესავით ლამაზი თვალები აქვს) თურქულად უთხრა, მამაკაცს გაეღიმა.
- gerçekten.. თავისუფალი ნომერი გაქვს ? - როგორ აინტერესებდა რა უთხრა მაგრამ კითხვა ერიდებოდა.
- შენთვის ყოველთვის. დაღლილები იქნებით, რომ დაისვენებთ ჩაი დავლიოთ ერთად. - ნომრის გასაღებები მისცათ და დროებით დაემშვიდობათ.
ჭრელი ფერების მუქი გადაწყვეტა, რაღაცნაირ არისტოკრატიულ იერს სძენდა იქაურობას. ეს უფრო მეტად მიმზიდველ შეგრძნებებს აღძრავდა. გაოგნებული ათვალიერებდა გარემოს, ყველაფერი იმდენად ძვირფასი და ლამაზად გაწყობილი იყო.
- სენი სევიორუმ. - ყურთან ჩასჩრუჩულა მამაკაცმა და ტუჩები მიაკრო ტუჩის კუთხეში.
- ბეენ დი სენი სევიორუმ. - მეც მიყვარხარო ღიმილით ამოილაპარაკა. რაღაცეები ესმოდა, აინტერესებდა ეს ენა და რაღაც დროის განმავლობაში სწავლობდა კიდეც.
პატარა მაგრამ ნათელი ოთახი იყო. ლალისფრად შეღებილი კედლებით და მაღალი ფანჯრებით. ოთახში საწოლ ნახევრიანი, ყავისფერი ხისგან დამზადებული საწოლი იდგა, წითელი გადასაფარებლით, რომელზეც ვარდები იყო ამოქარგული. მთლიანი კედელი, შიგ ჩაშენებულ კარადას ჰქონდა დაკაცვებული. რომელსაც შუაში დიდი სარკე ჰქონდა ჩამაგრებული. საწოლის მოპირდაპირედ პარფიურემის დასალაგებელი კარადა იდგა. მის ზევით ლამაზჩუქურთმიან ჩარჩოში ჩასმული სარკე ეკიდა. ოთახიდან კარით სააბაზანოში გადიოდი, რომელსაც ცალკე ჰქონდა შუშის დუშკაბინა.
ოთახში არსებულმა სისუფთავემ და განსაკუთრებით მისმა ხედმა ქალაქზე, ძალიან მოხიბლა. როგორც კი წყალი გადაივლო და გამოვიდა, ფანჯარა გამოაღო და სტამბულური მძიმე, ნესტიანი ჰაერი შემოუშვა ფილტვებში. იდგა ღიმილიანი სახით და ჰორიჰონტზე ნაგლეჯად მომზირალ ბოსფორს გაჰყურებდა.
- ჰანიმ, - კარზე მსუბუქი კაკუნი გაისმა. –Hanım, bay Nerse ve bayan Faride fuayede seni bekliyor muyum. (ქალბატონო, ბატონი ნერსე და ქალბატონი ფერიდე, ფოიეში გელოდებიან). - მიხვდა, დაახლოებით რასაც ეუბნებოდა.
- ევეთ, ევეთ.. - ღიმილით დაუქნია თავი.
გრძელი, გვირილებით მორთული სარაფანა ჩაიცვა, ზევიდან ნაცრისფერი ჟაკეტი მოიცვა. სადა მაკიაჟი გაიკეთა, თმები ცხენის კუდივით შეიკრა და ქვემოთ ჩავიდა ფოიეში.
ფოიეში მჯდომ გოგონებმა მიასწავლეს სასტუმროში მდებარე კაფე და იქით წავიდა. შორიდან შეამჩნია მამაკაცი და მისკენ წავიდა. ღიმილით მიუახლოვდა მაგიდას და გვერდით მიუჯდა.
- Iyi akşamlar. – ( საღამო მშვიდობისა ) ღიმილით უთხრათ.
- ყოჩაღ გოგონი, გცოდნია თურქული. - სითბოთი ამოილაპარაკა ქალმა.
- არა, კარგად არ ვიცი, უბრალოდ რაღაცეები მესმის. - ლოყები აუღაჟღაჟდა მარწყვისფრად.
- კარგია, ადვილი ენაა. ჩაის დალევ ხომ ?
- ოჰ, დიახ, ჩემი ოცნება იყო თურქეთში, თურქული ჩაის დალევა. - თვალებ გაბრწყინებულმა ამოილაპარაკა.
- მაშ ფახლავასაც გაგვისინჯავ ხომ. - სიცილით უთხრა.
- დიახ, აუცილებლად.
ფახლავას ერთ ნაჭერს გემრიელად კბენჩს, თან სიამოვმნებისგან თვალებს ხუჭავს. ცხელ-ცხელ ჩაის აყოლებს და ბედნიერს ეღიმება. ასეთი გემრიელი ტკბილეული აქამდე არ უჭამია.
- თანანო? - მისი სახელის გაგონებამ, თანაც ქართულად, წამით გააშეშა. თავი ზევით ასწია და გაოგნებული მიაშტერდი, მის წინ მდგარ, ახოვან მამაკაცს, მოზრდილ შავ თმაში და ბოსფროსიფერი, დიდი თვალებით მომზირალს. მოზრდილი ნერწყვი ძლივს გადაუშვა, მოულოდნელობისგან შეცბუნებულმა, გამშრალ ყელში და კითხვის ნიშნის სახით გაუღიმა. - თანანო, ვერ მიცანი?
გააცია, გააცხელა, ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. ვერ იჯერებდა ან არ უნდა დაეჯერა, ბავშობის სიყვარული, ნუ მაშინ სჯეროდა რომ უყვარდა. წინ ედგა და თან სრულიად შეცვლილი.
ცივმა ოფლმა დაასხა, შეშინებულმა გააპარა ნერსესკენ თვალები, რომელსაც კითხვისნიშნები ეხატა შავ, ყორნისფერ თვალებში.
- ლევან ?! - ხმის კანკალით ამოილაპარაკა.
მეათე კლასში იყო როდესაც სკოლაში შესვლისას შეეჯეხა ცხვირით, მაღალ, გამხდარ, ნავარჯიშევ სხეულს. გაბრაზებულმა ახედა შეჯახების ობიექტს, მაგრამ თითქოს გაშეშდა, ლაპარაკი დაავიწყდა, ლურჯ თვალებში როდესაც ჩახედა.
შემდეგ როგორც აღმოჩნდა კლასელის ბიძაშვილი ყოფილა, ბათუმიდან სტუმრად ჩამოსული.
დაბადებისდღეზე შეხვდნენ კვლავ ერთმანეთს. ნელ-ნელა დაახლოვდნენ. ერთად ბევრ დროს ატარებდნენ.
მაგრამ ერთ დღისით წავიდა, ისე წავიდა რომ მას არაფერი უთხრა, არც კი დაემშვიდობა.
გული ეტკინა, დიდი ხანი ვერ შეძლო დავიწყება. ახლა რომ იხსენებს ეცინება კიდეც, მაგრამ მაშინ ძალიან ნერვიულობდა.
- როგორ ხარ ? - მამაკაცი დაიხარა და ლოყაზე მიაკრო ტუჩები.
- კარგად, შენ ? - დაბნეულმა ამოიბლუყუნა.
- არამიშავს, არ გელოდი აქ და ძალიან გამიხარდა. - თვალებს უჟუჟუნებდა.
- ჰო.. - გრძნობდა გვერდით მჯდომი მამაკაცის დაძაბულობას.
- დიდი ხანი აპირებ აქ ყოფნას ?
- არ ვიცი. - ნატრულობდა მალე გასცლოდა, მაგრამ მამაკაცი ამაზე არც ფიქრობდა.
- ჰოდა აუცილებლად უნდა დავლიოთ ერთად ყავა. მეც ცოტახნით ვარ აქეთ საქმეებზე. ხომ გახსოვს როგორ ვოცნებობდით თურქთში ერთად წამოსვლაზე ?! - ღიმილით ჰკითხა.
- აჰ, ჰო.. არამგონია მოვახერხო..
- კარგი, წავედი და აუცილებლად გნახავ კიდევ. - თვალი ჩაუკრა და მაგიდას გაეცალა.
- ჩვენ გავისეირნებთ.. - მკაცრი ხმით ამოთქვა მამაკაცმა და თანანოს ანიშნა გამომყევიო. - შეხვედრადე.. - ქალს გაუღიმა და გასასვლელისკენ წავიდა.
გრძელ, მაგრამ ვიწრო ქუჩას დაუყევნენ, სივიწროვის მიუხედავათ ქუჩაში უამრავი ადამიანი მოძრაობდა, აქეთ-იქით კი მაღაზიები ჩამწკრივებულიყო, მაღაზიებს სწრაფი კვების ობიექტები და თურქული ეროვნული სამოსის ღია ბაზრობა ჩაენაცვლა.
უხმოდ მიუყვებოდნენ, ელოდა როდის შეეკითხებოდა.
- ვინ იყო ? - ღიმილით გახედა აცმუკებულ გოგონას.
- ის.. ის.. არავინ ისეთი.. - ამოიბლუყუნა, ნერვები ეშლებოდა საკუთარ თავზე.
- ჰო, მისთვის სჯობს არავინ იყოს.. - თვალი ჩაუკრა და გვერდიდან მიიხუტა. - ახლა კი დავათვალიეროთ ყველაფერი.
- კნუტები.. - სიხარულით ამოთქვა და ასაყვანად დაიხარა. - რა საყვარელია. - შავი, ფუნფულა ბეწვით, ნიკორასავით, შუბლზე თეთრი წერტილით. ეფერებოდა და თან კოცნიდა.
- აი, სტამბულის საპატიო მოქალაქეებიც, გაიცანი უკვე. გაეცინა გოგონაზე, რომელიც თვითონაც კნუტის თვალებით იყურებოდა.
- სურათი გადავიღოთ რა.. - თვალების ფახულით ახედა.
- კარგი. - სიცილით უთხრა და მოემადა სელფის გადასაღებად. რამოდენიმე სურათი გადაიღეს. ხან ორივე დაიჯღანენ, ხან კნუტს აკოცეს, ხან კი ერთმანეთს ჩაეკონნენ.
კატების უბნის გავლის შემდეგ, შედარებით პრესტიჟულ ქუჩაზე გადავიდნენ.
ხელჩაკიდებულები მიუყვებოდნენ გზას, ნერსე ქუჩებს აცნობდა. ვიწრო ქუჩიდან ღია მოედანზე გადავიდნენ, ისევ ათასი ჯურისა და რწმენის ხალხი ირეოდა, ზოგი ჩადრით, ზოგი შორტითა და ტურისტული ჩანთით ზურგზე.
Merhem mağaza ( ნელსაცხებლების მაღაზია) შეამჩნიეს და თანანომ ძალით შეიყვანა.
მაღაზია საოცრად ლამაზი და მყუდრო იყო. მაღაზია სავსე იყო ვიტრინებითა და მასზე ჩამწკრივებული ნელსაცხებლებით, საპნებითა და სხვა სააბაზანო კოსმეტიკით.
- Seçenekler, En iyisi sabun bize ver. ( გამარჯობა, საუკეთესო საპონი მოგვეცით)
სხვადასხვა ფერისა და ფორმის საპონი გადმოიღო მამაკაცმა, ლამაზ ცელოფანში ჩააწყო და ნერსეს მიაწოდა. ფული გადაუხადა და გარეთ გამოვიდნენ.
სტამბულის ერთგვარი სიმბოლოში ტრამვაიში ჩასხდნენ.
- ხშირად ჩამოდიხარ ხოლმე თურქეთში ? - მხიარულად ამოილაპარაკა თანანომ.
- საკმაოდ, მიყვარს ეს ქვეყანა. გამორჩეულია ყველაფრით. შეხედე, ეს ისტაკლალია, თავისუფლების გამზირი. - ხელით ანიშნა.
- ლამაზია - მართლაც საოცრად ლამაზი იყო ეს. ქუჩის ორივე მხარეს და ჩიხებშიც ღია კაფეები და ევროპული რესტორნები ჩამწკრივებულიყვნენ. - და საინტერესო. დიდი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი აქ ცოტახნით.
ტრამვაიდან ჩამოვიდნენ და ფეხით გაუყვნენ გზას.
- იქ ტკბილეულობის მაღაზიაა. - ხელით ანიშნა თვალებ გაბრწყინებულმა.
- რა გიყიდო ? - სიცილით უთხრა.
- ლახათლუხუმი და კიდევ შენს გემოვნებას მივენდობი. - სიცილით უთხრა.
სკამზე ჩამოჯდა. როგორც მიხვდა რესპუბლიკის მონუმენტის წინ იჯდა, რომელიც მუსტაფა ქემალ ათათურქის პატივსაცემად აიგო. ოცნებოდა აქ მოსვლას მეორე ნახევართად ერთად, რადგან ამძეგლს მხოლოდ ისტორიული დანიშნულბა არ ჰქონდა, მას ასევე რომანტიული დატვირთვაც აქვს. რამოდენიმე სურათი გადაიღო.
იგრძნო ვიღაცის მიჯდომა გვერდით და იმ მხარეს გაიხედა. ნაცნობი ადამიანის დანახვისას უსიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა. გული აუჩქარდა, თითქოს სისხლმა შეწყვიტა მოძრაობა.
- გამარჯობა თანანო, როგორ ხარ ? - ირონიული, ბოხმა ხმამ გააპო ჰაერი.
- რა გინდა? - ძლივს ამოიბლუყუნა.
- კახეთში ნახვისას, არ იყავი ასე განწყობილი ჩემს მიმართ, რა შეიცვალა ? - თვალებში წითელ რქიანი და ჩლიქებიანი ეშმაკუნები დაუხტოდნენ.
- არც არაფერი. - წინ უმიზნოდ გაიხედა. ეშინოდა, შეიძლებოდა ნებისმიერ დროს მოსულიყო ნერსე.
- არ მესმის, ასეთი არაკაცის გვერდით როგორ ხარ ?! - რიტორიკული კითხვა იყო, რომლის პასუხიც არ აინტერესებდა.
- დახასიათება ხომ არ შეგეშალა ?! საკუთარ თავზე ხომ არ იძახდი მაგას. - ირონიულად შეხედა, თვალებში უყურებდა ღიმილ შეპარული მზერით.
- დამერწმუნე არა.. - უკმაყოფილება გამოიხატა მამაკაცის სახეზე.
- სჯობს დამტვო..
- რატომ ? ხომ არ გეშინია ნერსემ ყველაფერი გაიგოს, ჩემს მამიკოსთან ერთად რაც დაგეგმე. - გესლიანად ამოილაპარაკა.
- მე.. - გააცია, სხეული აუკანკალა.
- ნუ გეშინია არაფერს ვიტყვი, ბოლოს მაინც ჩემი იქნები. - თვალი ჩაუკრა და თვალთახედვიდან გაქრა.
- რა მოხდა? - გაკვირვებული უყურებდა გაფითრებულ გოგონას.
- არაფერი.. - სცადა გაეღიმა, მაგრამ რამდენად გამოუვიდა ვერ იტყვის. - წავიდეთ კარგი ?
- მინდოდა კიდევ დამეთვალიერებინა შენთვის რაღაც ადგილები, მაგრამ კარგი ხვალითვის გადავდოთ. - ღიმილით უთხრა. მისი თითები თანანოს თითებში ახლართა და ქუჩას გაუყვნენ.
მთელი ღამე აივანზე გაატარა პლედ შემოხვეულმა. იცოდა ყველაფერი გართულდებოდა და კარგად არაფერი იქნებოდა. გადაწყვიტა თბილისში რომ ჩავიდოდნენ აუცილებლად ეტყოდა სიმართლეს, სანამ სხვისგან გაიგებდა.

ვიცი, ვიცი, უნამუსოდ მოვიქეცი:დ
მაგრამ მიზეზებიც მქონდა რის გამოც ვერ ვწერდი.
მაპატიეთ ესეც პატარა თავია, რაც ახლა მოვახერხე დამეწერა.
იმედია მოგეწონებათ.
არამგონია ამდენ ლოდინად ღირდეს ეს თავი, მაგრამ ვეცადე მაინც.